Νά ἕνας ἅγιος κυβερνήτης καί πολιτικός πού δείχνει πῶς νά ξεπεράσουμε τήν κρίση

ΝΑ ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.

Πού είναι ο άγιος Κωνσταντίνος σήμερα;

VatopaidiFriend: Σας παρουσιάζουμε μερικά μόνο δείγματα της αγιότητας του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Μακάρι όλες οι χώρες του κόσμου (και η Ελλάδα) να είχαν έναν κυβερνήτη με έστω ένα μικρό ψήγμα της δικής του εκπληκτικής καλωσύνης και φωτισμού. Δυστυχώς όμως στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό δεν συμβαίνει.

Περί των ευεργεσιών του Κωνσταντίνου προς τους πένητας και τους ενδεείς.

Διένειμε πλουσίως χρήματα εις τους ενδεείς, εδεικνύετο μάλιστα φιλάνθρωπος και ευεργετικός ακόμη και εις τους εκτός Εκκλησίας παρουσιαζομένους εις αυτόν· εις τους θλιβερούς και ελεεινούς επαίτας της αγοράς εφρόντιζε να δοθούν όχι μόνον χρήματα και αναγκαία τροφή, αλλά και εύσχημος (= αξιοπρεπής και ωραία) ενδυμασία, εις εκείνους δε οι οποίοι είχον ευημερία αλλά λόγω μεταβολής συνθηκών βίου εδυστύχησαν παρείχε πλουσιωτέρας χορηγίας. Παρέχων με βασιλικόν φρόνημα μεγαλοδώρους ευεργεσίας προς τοιαύτα πρόσωπα, εις άλλους μεν εδώριζεν αγροτικά κτήματα, άλλους δε ετίμα με διάφορα αξιώματα.Και δι’ όσους μεν περιέπεσαν εις ορφανίαν εφρόντιζεν ως πατήρ, των δε χηρών ανεκούφιζε την εγκατάλειψιν με την ειδικήν μέριμναν· και μάλιστα υπάνδρευε κόρας αι οποίαι μετά τον θάνατον του πατρός των είχον μείνει ορφαναί με γνωρίμους του και πλουσίους άνδρας, έπραττε δε ταύτα αφού προηγουμένως προσέφερεν εις τας νύμφας όσα έπρεπε να εισφέρουν ως προίκα δια τον γάμον. Όπως δε ο ανατέλλων ήλιος μεταδίδει εις όλους αφθόνως τας μαρμαρυγάς του φωτός, κατά παρόμοιον τρόπον και ο Κωνσταντίνος, εμφανιζόμενος εμπρός εις τα ανάκτορα με την ανατολήν του ηλίου ωσάν να ανέτελλε μαζί με τον φωστήρα του ουρανού, εξέπεμπε φωταυγείας της καλοκαγαθίας του εις όλους όσοι προσήρχοντο εις αυτόν. Δεν ήτο δυνατόν απλώς να τον πλησιάση κανείς χωρίς ν’ απολαύση κάποιον αγαθόν ούτε ήτο δυνατόν να απογοητευθούν όσοι ήλπισαν να λάβουν την βοήθειάν του. (Ευσέβιου, Εις τον βίον του μακαρίου Κωνσταντίνου βασιλέως, Λόγος Α΄, 43)

Πώς ηνείχετο (ανεχόταν) και τους άφρονας.

Επιπροσθέτως ηνείχετο με ανεξικακίαν και μερικούς οι οποίοι ήσαν ερεθισμένοι εναντίον του, παραγγέλων και εις αυτούς με ήρεμον και πράον φωνήν να είναι σώφρονες και όχι στασιασταί. Μερικοί από αυτούς, σεβόμενοι τας παραινέσεις, απηλλάγησαν από τας επιδιώξεις των, τους δε αθεραπεύτους προς σώφρονα λογισμόν παρέδιδεν εις την διάθεσιν του Θεού, μη επιθυμών ποτέ να λάβη ο ίδιος μέτρα εναντίον οποιουδήποτε. Τούτο συνέβη ευλόγως και εις την Αφρικήν.

Ἡ ψυχή μετά τήν κοίμηση, βιώνει πρόγευση εἴτε παραδείσου εἴτε κολάσεως ,Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

α) "Τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ" β) «Τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε» , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ..ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ!..

https://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/07/blog-post_174.html

Τί σημαίνουν θεολογικά οἱ λέξεις, κρίση, διάκριση, ἀνάκριση καί κατάκριση;

Τι σημαίνουν θεολογικά οι λέξεις, κρίση, διάκριση, ανάκριση και κατάκριση;

Nα τις πάρουμε μία-μία, γιατί μοιάζουν μεταξύ τους και χρειάζεται διάκριση:

α) Κρίση είναι μία πνευματική λειτουργία του ανθρώπου η οποία κατά περίπτωση μπορεί να λειτουργεί ορθά ή όχι. Ο Κύριος είπε κάποτε στο Σίμωνα τον Φαρισαίο, «Ορθώς έκρινας»(Λουκ. ζ’, 43), και σε άλλη περίπτωση είπε, «μη κρίνετε κατ' όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ιω. ζ’, 24). Άρα μπορεί να κρίνει κανείς, αλλά να κρίνει δίκαια.

β) Διάκριση είναι το να ξεχωρίζει κανείς το καλό από το κακό και το δίκαιο από το άδικο, δηλαδή με άλλα λόγια το μαύρο από το άσπρο. Στον Ησαΐα αναφέρεται χαρακτηριστικά, «Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν. Ουαί οι συνετοί εαυτοίς και ενώπιον αυτών επιστήμονες»( Ησ. ε’, 20-21 ).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συνιστᾶ ἀνυπακοὴ στοὺς κακοδόξους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ὁμιλία εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολὴ 34, 1. PG 63, 231.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίας μας «θεόπνευστον ὄργανον καὶ δογμάτων πέλαγος ἀνεξάντλητον»[1], ἑρμηνεύοντας τὴν ἀποστολικὴ ἐντολὴ περὶ ὑπακοῆς καὶ εὐπειθείας πρὸς τοὺς Προεστῶτες, τοὺς Ἡγουμένους, «πείθεσθε τοῖς ἠγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε» (Ἑβρ. 13, 17) διευκρινίζει: «Ἀλλ' ἴσως θὰ μᾶς εἰπῆ κάποιος, ὅτι ὑπάρχει καὶ τρίτο κακὸ [ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀναρχία καὶ τὴν ἀπειθαρχία], ὅταν ὁ ἄρχοντας [τῆς Ἐκκλησίας] εἶναι κακός. Τὸ γνωρίζω καὶ ἐγώ, καὶ δὲν εἶναι μικρὸ τὸ κακὸ τοῦτο, ἀλλὰ καὶ πολὺ χειρότερο ἀπὸ τὴν ἀναρχία: διότι εἶναι καλύτερο νὰ μὴ καθοδηγεῖσαι ἀπὸ κανένα, παρὰ νὰ καθοδηγεῖσαι ἀπὸ κάποιον κακόν. Διότι ὁ μὲν πολλὲς φορὲς σώθηκε, καὶ...

πολλὲς φορὲς ἐκινδύνευσε, ἀλλὰ αὐτὸς ὁπωσδήποτε θὰ κινδυνεύσει, ὁδηγούμενος πρὸς βάραθρα. Πῶς λοιπὸν λέγει "Πείθεσθε τοῖς ἠγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε;". Ἀφοῦ πιὸ πάνω εἶπε "τῶν ὁποίων βλέποντες τὴν ἔκβαση τῆς ζωῆς, μιμεῖσθε τὴν πίστη τους" τότε εἶπε "Πειθαρχεῖτε στοὺς ἡγουμένους σας καὶ ὑπακούετε".

" Κρίση καί κατάκριση" , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 " Κρίση καί κατάκριση" , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Η ομιλία πραγματοποιήθηκε στην Κατερίνη και στον ιερό ναό Θείας Αναλήψεως, την Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018 στα πλαίσια των ΑΙΚΑΤΕΡΙΝEΙΩΝ 2018.

Ὁφείλεις νά κρίνεις γιά νά διακρίνεις. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Κρίση, ταπείνωση, διάκριση, κακοί λογισμοί καί κατάκριση, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Κρίση, ταπείνωση, διάκριση, κακοί λογισμοί καί κατάκριση, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Κάθε ὥρα νά θυμάσαι ὅτι θά κριθεῖς ἀπό τόν Θεό, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (Κήρυγμα)

 Κάθε ὥρα νά θυμάσαι ὅτι θά κριθεῖς ἀπό τόν Θεό, 23-11-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (Κήρυγμα)

Περί ὀπτασίας γυναικός μέ τό ὄνομα Ἄννα. Θαυμαστή ἱστορία μέ τούς Ἀρχαγγέλους

Ἡ νέα κανονικότητα!

Ἡ νέα κανονικότητα!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Ὥς τώρα, καλοί μου φίλοι, ἐκεῖνο ποὺ ἀκούγαμε πολὺ καὶ μὲ ἔμφαση ἦταν ἡ λεγόμενη «νέα ἐποχή». Στὶς μέρες μας ἦρθε νὰ προστεθεῖ καὶ κάτι ἀκόμη. Ἡ λεγόμενη «νέα κανονικότητα»!

Ἡ νέα κανονικότητα ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν κορωνοϊό. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἐντελῶς καινούργια ὁρολογία. Ποὺ σημαίνει ἐπιστροφὴ στὴν κανονικότητα, δηλαδὴ ἐκείνη ποὺ ἦταν πρὸ τοῦ κορωνοϊοῦ. Ὅμως ἂν προσέξουμε θὰ δοῦμε ὅτι δὲν λέει «ἐπιστροφὴ στὴν κανονικότητα», ἀλλὰ λέει ἐπιστροφὴ στὴ «νέα κανονικότητα»! Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ διαφορά; Θὰ πεῖτε. Ἀλλ’ ἂς πάρουμε τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά τους…

* * *

Ἐκεῖνο ποὺ προηγήθηκε τῆς «νέας κανονικότητας» εἶναι βέβαια ἡ κρίση. Ἡ κρίση τοῦ κορωνοϊοῦ. Καὶ δὲν μπορεῖ αὐτὴ νὰ μὴ ἦταν κρίση, ὅταν ἔκλεισαν καὶ ἀδρανοποιήθηκαν τὰ πάντα, γεγονὸς πρωτοφανὲς στὴν ἱστορία. Τὸ ἂν αὐτὸ ἦταν δικαιολογημένο ἢ ὄχι, προσχεδιασμένο ἢ μή, εἶναι θέμα χρόνου νὰ ἀποδειχθεῖ. Ἤδη καθημερινὰ ἔρχονται πάρα πολλὰ στὸ φῶς …

Τόσο πολὺ πάγωσε κάθε μας δραστηριότητα (lockdown), ποὺ ἦταν πλέον ἐπιβεβλημένη ἡ ἐξασφάλιση τῆς κυβερνητικῆς ἄδειας, γιὰ νὰ κάνουμε κάτι ἐκτὸς σπιτιοῦ! Ἦταν ἑπόμενο πλέον οἱ ἐπιπτώσεις νὰ εἶναι πολὺ μεγάλες καὶ ἀνυπολόγιστες στὴν οἰκονομία, στὶς δουλειές, στὶς ζωὲς καὶ στὸ μέλλον μας.

Ἡ ἔμφαση στὸ πρόβλημα εἶναι πάρα πολὺ μεγάλη καὶ ἐν πολλοῖς ὑπερβολική. Ὅπως καὶ τὰ μέτρα ποὺ ἐλήφθησαν. Κι αὐτὸ γιὰ νὰ εἶναι καὶ ἡ κρίση ἀνάλογη, βλέπετε. Ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ τὴν παρουσιάζουν (ἢ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ γίνει;) σὰν αὐτὴ τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου! Ἐκείνου ποὺ πραγματικὰ ἄλλαξε τὸν ροῦ τῆς ἱστορίας. Μάλιστα ἡ φράση «γιὰ πρώτη φορά μετὰ τὸ Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο» ἀκούστηκε πάρα πολὺ καὶ μὲ ἔμφαση ἐπίσης!

Μόνο ποὺ ἡ κρίση τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μὲ τὴν λεγόμενη «πανδημία» τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀφοῦ ἐκείνη ἰσοπέδωσε τὰ πάντα (οἰκονομίες, ἔθνη, ἀνθρώπινες ζωὲς κ.λπ.), πέραν τοῦ ὅτι οἱ πολεμικὲς συγκρούσεις του διήρκεσαν ἕξι χρόνια!

Ἐπιπλέον δὲν μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ οὔτε καὶ μὲ τὴν κρίση τῆς ἱσπανικῆς γρίππης τοῦ 1919, τὴν ὁποία ἐπίσης ἐπικαλοῦνται.

Οὔτε δὲ καὶ μὲ τὸ οἰκονομικὸ κρὰχ τοῦ 1929, ποὺ μὲ ἔμφαση παρουσιάζουν, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι οἱ μέθοδοι, τὰ συστήματα καὶ τὰ ἐξελιγμένα «ἐργαλεῖα» ποὺ διαθέτουμε σήμερα σὲ οἰκονομικὸ ἐπίπεδο, δὲν ὑπῆρχαν τότε.

«Γιά θέματα πίστεως κάνει νά κρίνουμε» ;Ἀρχιμ Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

«Γιά θέματα πίστεως κάνει νά κρίνουμε» 28 06 2020, Ἀρχιμ Σάββα Ἁγιορείτου ἀπόσπασμα

Ἡ ἑλληνική κρίση ἐνόψει τῆς 'Νέας Ἐποχῆς' - μας π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

https://www.youtube.com/watch?time_continue=87&v=B5NXcsdWDG8

Ὀφείλεις νά κρίνεις γιά νά διακρίνεις, ὄχι γιά νά κατακρίνεις.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Όταν πολεμάς τον Διάβολο και πολεμήσαι από αυτόν, μαθαίνεις να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό. Διακρίνεις την αρετή από την κακία. Γι' αυτό ο Θεός μας έδωσε την κρίση. Το "κρινειν". Άλλο κρίση και άλλο κατάκριση. Κρίνουμε για να διακρίνουμε, και όχι για να κατακρίνουμε. Σε αυτό μπερδευόμαστε οι Χριστιανοί. Και μας λένε και οι οικουμενιστές, μην κρίνετε την εκκλησία, και εννοούν τους δεσποτάδες, όπως και μερικοί λέγοντας εκκλησία εννοούν τους δεσποτάδες. Πρώτον, δεν κρίνουμε για να κατακρίνουμε, αλλά για να διακρίνουμε και οφείλουμε να διακρίνουμε! Αυτοί δεν θέλουν να κρίνουμε καθόλου! Να είναι στο απυρόβλητο, να κάνουν ότι θέλουν, να βγάζουν οτιδήποτε αιρετικές αποφάσεις, να κάνουν οτιδήποτε αιρετικές ενέργειες και αντικανονικές, και να μη τους κρίνει κανένας και να τους χειροκροτούμε. E, όχι! Ο Θεός έδωσε την κρίση, και είπε, Την δικαία κρίση, κρίνατε! Είναι εντολή να κρίνεις!

Ἐπιτρέπεται νά κρίνωμε;.Νικόλαος Σωτηρόπουλος

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΘΕΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟ κ.ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ ΜΕ ΘΕΜΑ "ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΚΡΙΝΩΜΕ;". ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΓΥΡΩ ΣΤΟ 1980
https://www.youtube.com/watch?v=iRMMcwh3fWw&feature=youtu.be

ΓΈΡΩΝ ΣΩΦΡΌΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ. Ἐγώ ὁ ἴδιος θρηνοῦσα σάν νά ἤμουν καταραμένος, λόγω τῆς ἀνικανότητός μου νά ζήσω ὡς χριστιανός.

Όσο φλογερότερη είναι η επιθυμία μας να ακολουθήσουμε τον Χριστό -παρόλο που βλέπουμε ότι δεν είμαστε ικανοί-, τόσο ο νους και η καρδιά μας είναι γεμάτα από έναν άλλο πόνο, όχι αυτόν για τη σωτηρία του κόσμου, αλλά για τη δική μας σωτηρία. Μη έχοντας το δικαίωμα να θίξω τη δική σας ζωή, θα μιλήσω για μένα. Βλέποντας τον εαυτό μου ανίκανο να αγαπήσει όπως μας εντέλλεται ο Χριστός, αισθανόμουν σαν τον ελεεινότερο άνθρωπο του κόσμου, σαν να ήμουν κάτω από την απειλή μιάς τρομερής κατάρας, και έκλαιγα επί δεκαετίες για να ελευθερωθώ από αυτή την αρρώστια. Καταλαβαίνω ότι, όταν και εσείς βλέπετε αυτή την ανημπορία, την αδυναμία να ακολουθήσετε τον Χριστό, οι καρδιές σας είναι πραγματικά γεμάτες από πόνο.

Ο πόνος μας είναι ανάλογος με την αγάπη μας προς τον Χριστό.

Δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό χωρίς παθήματα. Γι` αυτό είπε ο Χριστός: «Ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ούκ έστι μου άξιος». Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον χαρακτήρα αυτής της οδού. Να γνωρίζετε καλά πως αν άνθρωποι του αναστήματος του οσίου Σεραφείμ, του οσίου Σιλουανού και άλλων οσίων ασκητών, έκλαψαν μέχρις εξαντλήσεως, αυτό ήταν αποτέλεσμα της αγάπης, η οποία πάσχει μέσα στον κόσμο αυτό.

Μή κρίνετε (Δημήτριος Παναγόπουλος)

Κρίση – Κατάκριση

Προφανώς ελαφρά η εντολή. Ελαφρά, διότι εάν με κά­ποιαν προσοχήν εξετάσωμεν το πράγμα, θα ίδωμεν ότι είναι εύκολον να αποφύγωμεν την κατάκρισιν, να προφυλάξωμεν την ψυχήν και το στόμα μας από αυτήν.

Άλλωστε η κατάκρισις δεν είναι κάτι το εξ αρχής, το εκ γενετής ριζωμένον και ζυμωμένον με την ψυχήν μας. Είναι κάτι μάλλον το εξωτερικόν, όταν μάλιστα πρόκειται διά την κατάκρισιν εκείνην, που δεν γίνεται από εμπάθειαν και μίσος, αλλά από επιπολαιότητα και απροσεξίαν και από την συνήθη τάσιν να ομιλούμεν πάντοτε περί των άλλων.

Και όμως, η κατάκρισις δεν είναι μόνον ελαφρά αλλά και βαρειά αμαρτία, ευρύτατα, δυστυχώς, διαδεδομένη. Την συναντώμεν παντού. Αποτελεί μίαν μολυσμένην ατμόσφαιραν, την οποίαν συνεχώς αναπνέομεν.

Είναι ένα συνηθισμένον φαινόμενον, που ημπορεί να πει κανείς ότι αποτελεί κατάστασιν πλέον διά τον άνθρωπον. «Ουδέν ούτως ηδύ τοις ανθρώποις, ως το κατακρίνειν τα αλλότρια» λέγει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Αυτή ακριβώς η ευρεία διάδοσις της κατακρίσεως κάμνει την αμαρτίαν αυτήν δυσπολέμητον και μας παρουσιάζει την θείαν εντολήν «μη κρίνετε» ως βαρείαν.

Κανείς δεν ημπορεί να αρνηθεί την θλιβεράν αυτήν πραγματι­κότητα, αλλά και κανείς ορθοφρονών δεν ημπορεί σοβαρώς να ισχυρισθεί ότι είναι δικαιολογημένος να κατακρίνει επειδή άλλοι κατακρίνουν.

Αλλοίμονον, αν ως κριτήριον και κανόνα της ηθικής ημών ζωής βάλωμεν την άτακτον ζωήν των άλλων. Η ιδία η συνείδησίς μας, όσον και αν έχει επισκιασθεί από την κρατούσαν εις την κοινωνίαν μας σύγχυσιν και αταξίαν, θα διαμαρτυρηθεί και θα καταδικάσει την κατάκρισιν.

Αυτή θα φωνάξη ότι κανών της ζωής μας πρέπει να είναι όχι η φωνή και η συνήθεια του κόσμου, αλλά η ιδική της φωνή, η οποία εις την τελευταίαν της ανάλυσιν είναι φωνή του Θεού. Δι’ αυτό και ο κάθε άνθρωπος ευρίσκει ορθήν και δικαίαν την εντολήν του Θεού «μη κρίνετε», έστω και αν ο ίδιος παρασύρεται εις την κατάκρισιν.

«Μη κρίνετε!» Αλήθεια, διατί να κρίνωμεν τον άλλον; Διατί να ασχολούμεθα μ’ όσα λέγουν και κάμνουν οι άλλοι; Ποίος μας κατέστησεν ερευνητάς, ελεγκτάς και κριτάς της συμπεριφοράς των άλλων; Κανείς. Άλλωστε ημείς δεν αμαρτάνομεν;

Εξ αντιθέτου ο λόγος του Θεού πολλές φορές και με έντονον τρόπον απαγορεύει αυτήν την κριτικήν, αυτήν την επίκρισιν των άλλων. «Μη κρίνετε», διατάσσει ο Κύριος. Διότι το δικαίωμα της κρίσεως το έχει Αυτός.

Αυτός είναι ο νομοθέτης και ο κριτής. απέναντι αυτού είμεθα υπόλογοι όλοι οι άνθρωποι κρίνοντες και κρινόμενοι. Και επομένως η διάθεσις και η συνή­θεια ημών να κρίνωμεν και να επικρίνωμεν τους άλλους, είναι υφαρπαγή και σφετερισμός εξουσίας και δικαιωμάτων του Κυ­ρίου. Είναι ασέβεια απέναντι αυτού τούτου του δικαίου Κριτού.

Δι’ αυτό και ο αδελφόθεος Ιάκωβος γράφει προς τον κατακρίνοντα: «Εις εστιν ο νομοθέτης και κριτής, ο δυνάμενος σώσαι και απολέσαι. συ δε τις ει ος κρίνεις τον έτερον;» Και δια σε τον ίδιον έχει νομοθετήσει ο Θεός να σέβεσαι και να αγαπάς τον πλησίον.

Όταν όμως κατακρίνης τον αδελφόν σου, παρα­βαίνεις και καταφρονείς τον νόμον του Θεού, καταδικάζεις με την πράξιν σου και ακυρώνεις τον νόμον της αγάπης.

Δεν εί­σαι πλέον ο τηρητής αλλά ο καταλύτης του νόμου και παρου­σιάζεσαι, συ ο αμαρτωλός άνθρωπος, με θρασείαν αξίωσιν να επικρίνης τους άλλους και να αρπάζεις ξένα δικαιώματα (Ιακ. δ’ 11, 12). Και έτσι με την κατάκρισίν σου διαπράττεις αμάρτη­μα βαρύτερον ίσως από εκείνο, που έπραξεν ο αδελφός σου.

Και συμπληρώνει ο απόστολος Παύλος: «Διό αναπολόγη­τος ει, ω άνθρωπε, πας ο κρίνων. εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις. τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων» (Ρωμ. β’ 1). Όλοι είμεθα υπεύθυνοι ενώπιον του Κυρίου. Εις αυτόν θα δώσωμεν λόγον διά τας πράξεις μας.

Όταν όμως συ κατακρί­νεις και καταδικάζεις τον άλλον, ποίαν απολογίαν θα παρου­σίασης εμπρός εις τον Κύριον και πώς θα τολμήσεις να ζήτη­σεις έλεος και επιείκειαν;

Και ακριβώς διότι γνωρίζεις, πόσον οργίζεται ο Θεός κατά των αμαρτωλών – και η κατάκρισις εί­ναι αμαρτία – διά τούτο θα μείνει αναπολόγητος κατά την μεγάλην εκείνην ημέραν της Δευτέρας Παρουσίας.

Σκέψου δε ότι ο άνθρωπος, τον οποίον συ κατακρίνεις, ημπορεί να μετανοήσει, ή να έχη μετανοήσει και να εύρει έλεος ενώπιον του Θε­ού, να σωθεί και να δοξασθεί, ενώ συ μένεις με την βαρείαν ενοχήν της κατακρίσεως. Και έτσι ενώ κατακρίνεις τον άλλον, καταδικάζεις εσύ ο ίδιος τον εαυτόν σου.

Βαρείαι φαίνονται αι θεόπνευσται αυταί αποφάνσεις της Αγίας Γραφής.Αυστηραί αι καταδίκαι κατά της κατακρίσε­ως. Και να σκεφθεί κανείς ότι δεν είναι αι μόναι. Εις πολλά άλ­λα χωρία καταδικάζει με δικαίαν αυστηρότητα η Αγία Γραφή την κατάκρισιν, διότι την θεωρεί ασέβειαν απέναντι του Θεού και έλλειψιν αγάπης απέναντι του πλησίον.

Αυτά είχεν υπ’ ό­ψιν του και ο ιερός Χρυσόστομος, όταν έλεγεν: «Αδελφοί, μη γινώμεθα πικροί δικασταί και κατήγοροι των άλλων, διά να μη ευρεθώμεν βαρέως υπεύθυνοι ενώπιον του Θεού. Μη λησμονούμεν ότι διεπράξαμε και ημείς σοβαρά αμαρτήματα, που έχουν ανάγκην μεγαλυτέρας συγγνώμης. Ας φαινώμεθα λοιπόν επιει­κείς προς τους άλλους, όσον βαρειά και αν έχουν αμαρτήσει, διά να εξασφαλίσωμεν και ημείς διά τον εαυτόν μας το έλεος και την επιείκειαν του Θεού».

Ας είναι λοιπόν σύνθημα και κανών της ζωής μας αγαπη­τοί ο λόγος του Κυρίου. «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε».

(Από το θρησκευτικόν περιοδικόν «Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ» Ηλιου­πόλεως Αθηνών, που εξέδιδε ο μακαριστός χαρισματούχος ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος)

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ» Περιοδική έκδοσις πνευματικής οικοδομής Νοέμβριος 1993

https://alopsis.gr/%CE%BC%CE%B7-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B5-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82/

(Πηγή ψηφ. κειμένου: askitikon.eu)

Μνήμη τοῦ τέλους καί τῆς δίκης (Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος)

 

Να έχεις, αγαπητέ, πάντοτε στον νου σου την ημέρα του τέλους σου, όταν θα είσαι ξαπλωμένος στο στρώμα σου και θα ψυχορραγείς. Αλίμονο, τι μεγάλος φόβος και τρόμος σφίγγει την ψυχή εκείνη την ώρα, και μάλιστα αν έχει τη συνείδηση να την κατηγορεί! Αν έκανε κάτι καλό σε αυτή τη ζωή, αν δηλαδήυπέμεινε θλίψεις και προσβολές για χάρη του Κυρίου και αν έκανε όσα είναι αρεστά σε Αυτόν, οδηγείται με πολλή χαρά από αγίους αγγέλους ψηλά στον ουρανό. Όπως ο εργάτης που μοχθεί στη δουλειά όλη τη μέρα, περιμένει τη δύση του ηλίου για να πάρει μετά από τον κόπο τον μισθό του και να ξεκουραστεί, έτσι περιμένουν και οι ψυχές των δικαίων την ημέρα εκείνη.

Οι ψυχές, αντίθετα, των αμαρτωλών είναι γεμάτες φόβο και τρόμο εκείνη την ώρα. Όπως ένας κατάδικος, που τον έπιασαν οι φύλακες και τον πηγαίνουν στο δικαστήριο, έχει αγωνία και τρέμει ολόκληρος καθώς σκέφτεται τα βασανιστήρια που θα του κάνουν, έτσι και οι ψυχές των αμαρτωλών τρέμουν φοβερά την ώρα εκείνη, καθώς συλλογίζονται το ατέλειωτο βασανιστήριο της αιώνιας φωτιάς και τις άλλες τιμωρίες που δεν θα έχουν τέλος και σταματημό.

Και αν κάποιος πει στους αγγέλους που τον τραβούν με βία: «Αφήστε με λίγο να μετανοήσω», κανείς δεν τον ακούει· ή μάλλον του αποκρίνονται: «Όταν είχες καιρό, δεν μετανοούσες, και τώρα υπόσχεσαι να μετανοήσεις; Όταν το στάδιο ήταν σε όλους ανοιχτό, δεν αγωνίστηκες, και θέλεις να αγωνιστείς τώρα, που όλες οι πόρτες έκλεισαν και πέρασε ο καιρός του αγώνα; Δεν άκουσες τον Κύριο που είπε· «Να είστε άγρυπνοι, γιατί δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα»; (Ματθ. 25:13)»

Μιά κατάσταση ρεμπελιό

Μιά κατάσταση ρεμπελιό

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός

Κατά γενική ὁμολογία, στίς ἡμέρες μας, τό οἰκοδόμημα τῆς τρισχιλιετοῦς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς ἔχει καταρρεύσει σχεδόν ὁλοσχερῶς. Ἀπανωτές ‘’σεισμικές δονήσεις’’, μέ ἔμφαση τά τελευταῖα χρόνια, κατάφεραν νά μήν ἀφήσουν τίποτε ὄρθιο. Παιδεία, πολιτική, ἦθος, ἠθική, καλλιτεχνική δημιουργία, ἐκκλησιαστική διοίκηση, βιώνουν μιά παρακμή ἄνευ προηγουμένου.

Τά πάντα ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ. Οἱ πάντες ἔχουν ναρκωθεῖ. Καί οἱ ἀρμόδιοι γιά τήν λήψη ‘’μέτρων ἀντισεισμικῶν’’ ὄχι μονάχα ἀδρανοῦν προδοτικῶς, ἀλλά ἀπό πάνω,‘’τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιπραμμένων’, κατά τήν κρίση τῶν προγόνων μας, ‘’ἄδουν’’ χύδην καί ὑβριστικῶς.

Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά στήν μακραίωνη ἱστορική μας διαδρομή, πού ὡς λαός ἔχουμε ξεπέσει καί ἔχουμε περιέλθει σέ κατάσταση κρίσεως καθολικῆς. Ἡ διαφορά, ὅμως, εἶναι, ὅτι στήν παροῦσα κρίση παραχώθηκε στανικῶς κάθε ἴχνος συνειδητοποίησης τῶν συνεπειῶν της καί τεχνηέντως καταργήθηκε κάθε περιθώριο ἀποφασιστικῆς ἀντιμετώπισής της.

Ἄρχοντες καί λαός ἔχουμε κυριολεκτικά παραλύσει. Ἔχουμε φτάσει στά ἔσχατα τῆς πνευματικῆς καί ψυχικῆς μας καταβαράθρωσης. Ἀπόδειξη, τό πῶς συνεχίζουμε καί στεκόμαστε ἀπέναντι στούς δυνάστες τῆς Ψυχῆς μας καί τῆς Πατρίδος μας. Τοὐτέστιν, ἀπέναντι στίς μεθοδίες τοῦ μισόκαλου καίστίς δηλωμένες ὀρέξεις τῶν ἐπιβούλων τοῦ Γένους μας:

Ἐνῷ ζοῦμε ὑπό καθεστός ἀδιαμφισβήτητης σκλαβιᾶς στά πάθη μας καί στούς ‘’ἑταίρους’’,ἐντούτοις ἐπιμένουμε ἐμπράκτως νά ὑποστηρίζουμε, ὅτι αὐτό πού βιώνουμε εἶναι ἡ πᾶσα ἐλευθερία! Τέτοια ἑκουσία σκλαβιά δέν ματάγινε στήν Πατρίδα μας.

Πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, ὁ φιλόσοφος καί λόγιος πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος ἔγραφε σχετικῶς: ‘’Ἡ τάσις πρός τήν ὑποδούλωση εἶναι ἀπό τά σημαντικώτερα συμπτώματα τοῦ αἰῶνα μας. Πλῆθος ἄνθρωποι ἐλεύθεροι, μορφωμένοι (τοὐλάχιστον συμβατικά καί τυπικά), ἄνθρωποι ‘’προοδευμένοι’’ ἤ ‘’προοδευτικοί’’ ζητοῦν, τείνουν νά ὑποδουλωθοῦν. Καί θέλουν νά ‘’διακριθοῦν’’, νά ξεχωρίσουν ‘’δυναμικά’’ στήν πορεία πρός τήν ὁλοκληρωτική ὑποδούλωση’’.

Τόν παραπάνω στοχασμό τοῦ Παναγιώτη Κανελλόπουλου ἔρχεται στήν ἴδια περίπου χρονική στιγμή νά συμπληρώσει καί ὁ καθηγητής Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης, γράφοντας: ‘’Ὑποψήφιοι τύραννοι ὑπῆρχαν πάντοτε. Τό ἐρώτημα εἶναι, γιατί στήν ἐποχή μας ἐπρόβαλαν τόσοι ὑποψήφιοι δοῦλοι, μέσα στήν ἄνθιση τῶν ἰδανικῶν τῆς ἐλευθερίας. Τί συνέβη, ὥστε οἱ τύραννοι αὐτοί νά βροῦν ἕτοιμο τό ἔδαφος γιάτήν τυραννία;’’