Προκατήχηση 2ο Μέρος Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη

Προκατήχηση 2ο Μέρος Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων 11-12-2010 Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτη

Κυριακή Θ Ματθαίου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Μέρος Δεύτερο

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[:Α΄Κορ.3,9-17] 

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ 

[Μέρος δεύτερο: υπομνηματισμός των εδαφίων Α΄Κορ.3,12-15] 

«Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖόν ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει· εἴ τινος τὸ ἔργον μενεῖ ὃ ἐπῳκοδόμησε, μισθὸν λήψεται· εἴ τινος τὸ ἔργον κατακαήσεται, ζημιωθήσεται, αὐτὸς δὲ σωθήσεται, οὕτως δὲ ὡς διὰ πυρός(:εγώ λοιπόν θεμελίωσα καλά. Εάν όμως κανείς χτίζει πάνω στο θεμέλιο αυτό με υλικά σαν το χρυσάφι ή το ασήμι ή τους πολύτιμους λίθους, ή, αντιθέτως, με σανίδια ή άχυρα ή καλάμια,του κάθε κτίστη το έργο θα γίνει φανερό· διότι η ημέρα της Κρίσεως θα το σκεπάσει και θα το φανερώσει. Και θα το ξεσκεπάσει, διότι η ημέρα εκείνη θα αποκαλυφτεί μαζί με την ενέργεια της θείας δικαιοσύνης, που είναι δραστική σαν φωτιά. Και ο Θεός θα ζυγίσει με ακρίβεια για να αποκαλύψει ποιο είναι το έργο του καθενός, και θα φανερώσει την πραγματική του αξία σαν τη φωτιά που κατακαίει κάθε εύφλεκτο υλικό. Εάν το έργο που έκανε κάποιος κτίζοντας στο αιώνιο θεμέλιο, δηλαδή τον Χριστό, αντέξει και δεν καεί από την φωτιά της Θείας Κρίσεως, αυτός θα πάρει μισθό. Εάν το έργο κάποιου άλλου κατακαεί και δεν αντέξει στη φωτιά της Θείας Κρίσεως, αυτός θα ζημιωθεί, διότι οι κόποι του δεν θα ανταμειφθούν. Και ο ίδιος θα σωθεί μόλις και μετά βίας· θα σωθεί δηλαδή σαν εκείνον που περνά μέσα από τις φλόγες της φωτιάς και διατρέχει μεγάλο κίνδυνο. Έτσι και αυτός θα σωθεί, αν τελικά αντέξει στη φωτιά της Θείας Κρίσεως)» [Α΄Κορ.3,12-15]. 

ΚΔ΄. Γερω–Γεώργιος Ἁγιοπαυλίτης

Απο τὴν Ἀσκητικὴ καὶ Ἡσυχαστικὴ Ἁγιορείτικη Παράδοση

(Ἦταν κα­λο­καί­ρι 23 Ἰ­ου­λί­ου 1998)

Ο π. Γε­ώρ­γιος, κα­τά κό­σμον Γε­ρά­σι­μος Μο­σχο­νᾶς, γεν­νή­θη­κε στίς 6 Σε­πτεμ­βρί­ου 1910 στό χω­ριό Χαυ­δᾶ­τα Κε­φαλ­λη­νί­ας. Ἐ­κεῖ­νο πού τοῦ ἔ­δω­σε τήν πρώ­τη ἀφορ­μή νά σκε­φθῆ τόν μο­να­χι­σμό ἦ­ταν ὁ θά­να­τος τοῦ πα­τέ­ρα του, σέ ἡ­λι­κί­α 35 ἐ­τῶν, ἀ­πό σκω­λη­κο­ει­δί­τι­δα. «Ὅ­ταν εἶ­δα τόν πα­τέ­ρα μου πε­θα­μέ­νο, εἶ­πα, ”τε­λεί­ω­σε∙ δέν ὑ­πάρ­χει ἄλ­λο κα­λύ­τε­ρο ἀ­πό τήν κα­λο­γε­ρι­κή”».

Ὁ ἀ­δελ­φός τοῦ πα­τέ­ρα του Κυ­ρι­ά­κος προ­στά­τε­ψε τά ὀρ­φα­νά. Δού­λε­ψε πο­λύ μέ­χρι νά ἐ­νη­λι­κι­ω­θοῦν. Ὕ­στε­ρα ἀ­πό δε­κα­πέν­τε χρό­νια ἔ­γι­νε κα­λό­γε­ρος στόν Ἅ­γιο Παῦ­λο με­το­νο­μα­σθε­ίς Κων­στάν­τιος. Τό εἶ­χε τά­μα, για­τί σώ­θη­κε στόν πό­λε­μο.

Ὁ μι­κρός Γε­ρά­σι­μος ἐρ­γα­ζό­ταν στήν Ἀ­θή­να καί στόν Πει­ραι­ᾶ καί βο­η­θοῦ­σε καί αὐ­τός τά ἀ­δέλ­φια του, ἰ­δι­αί­τε­ρα τόν Ἀν­τώ­νιο. «Ἄν ἔ­με­να στόν κό­σμο, Κροῖ­σος θά γι­νό­μουν. Δού­λευ­α καί ἔ­τρε­χε πο­λύ τό χρῆ­μα», ἔ­λε­γε.

Τό 1935 με­τά τόν Στρα­τό ἦρ­θε ἀ­πό εὐ­γνωμο­σύ­νη νά δῆ τόν θεῖ­ο του στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος. Ἄν καί ἦ­ταν ζω­η­ρός νέ­ος, ὅ­μως ἐν­θου­σι­ά­στη­κε ἀ­πό τήν ζω­ή τῶν πα­τέ­ρων καί τοῦ θεί­ου του, καί ἀ­πο­φά­σι­σε νά...

μεί­νη γιά μο­να­χός.

Με­τά τήν δο­κι­μή του ἐ­κά­ρη μο­να­χός στίς 20 Δε­κεμ­βρί­ου 1937 καί ἔλαβ­ε τό ὄ­νο­μα Γε­ώρ­γιος. Ἀ­γω­νιζό­ταν μέ προ­θυ­μί­α καί στά δι­α­κο­νή­μα­τά του ἦ­ταν πο­λύ ἐ­πι­με­λής. Ὑπῆρξε ἄν­θρω­πος προ­κομ­μέ­νος σέ ὅλα. Ἦ­ταν ὁ κα­λύ­τε­ρος μά­γει­ρας τοῦ Μο­να­στηριοῦ. Ὁ κα­λύ­τε­ρος κη­που­ρός. Ὁ κῆ­πος του ἦ­ταν γιά ἔκ­θε­ση. Ἔσκα­βε ἀκόμη καί τή νύ­χτα μέ τό δι­κέ­λι τόν κῆ­πο πο­λύ βα­θειά, κοντά ἕ­να μέ­τρο, λέ­γον­τας τήν εὐ­χή. Οἱ ντο­μα­τι­ές γί­νον­ταν ψη­λές καί ἤ­θε­λε σκά­λα νά μα­ζε­ύ­η τίς ντο­μά­τες. Ἐ­πί­σης ἦ­ταν ὁ κα­λύ­τε­ρος μάγ­κι­πας. Ζύ­μω­νε καί ἔ­λε­γε: «Θά σᾶς φτιά­ξω ψω­μί, νά τό τρῶ­τε μέ ψω­μί»· ἦ­ταν πράγ­μα­τι νο­στι­μώ­τα­το. Ἦ­ταν ἀ­κό­μη δει­νός ψα­ρᾶς. Ὅ,τι ἔ­κα­νε, ἦ­ταν τέ­λει­ο καί ἄ­ρι­στο. Καί τό ἔ­κα­νε μέ τήν καρ­διά του, γιά νά ἀ­να­παύ­η τούς πα­τέ­ρες.

Τό­τε στίς ἀ­γρυ­πνί­ες κα­λοῦ­σαν ψάλ­τες καί τούς πλή­ρω­ναν. Ὁ π. Γε­ώρ­γιος αὐ­τό δέν μπο­ροῦ­σε νά τό ἀ­νε­χθῆ. Πῆ­γε στή Νέ­α Σκή­τη καί ἔ­μα­θε μου­σι­κά κοντά σέ κά­ποι­ον π. Ἡ­σύ­χιο. Ὕστερα αὐ­τός ἔ­μα­θε στόν νῦν ἡ­γού­με­νο Παρ­θέ­νιο καί σέ ἄλ­λους πα­τέ­ρες, καί ἔ­τσι τό Μο­να­στή­ρι εἶ­χε ψάλ­τες. Ἡ φω­νή του δέν ἦ­ταν τό­σο κα­λή, ἀλ­λά μου­σι­κά ἤ­ξε­ρε κα­λά. Ἔ­λε­γε ἀ­στει­ευ­ό­με­νος: «Κα­λά, γιά πρω­το­ψάλ­της δέν κά­νω, τό ἀ­να­γνω­ρί­ζω, ἀλ­λά ὄ­χι καί γιά δεύ­τε­ρος!».

Βο­ή­θη­σε πο­λύ τό Μο­να­στή­ρι στά δι­α­κο­νή­μα­τα καί στήν δι­οί­κη­ση ἀλ­λά καί τήν Ἱ. Κοι­νό­τη­τα ὡς Ἀν­τι­πρό­σω­πος καί Ἐ­πι­στά­της.

Κωνσταντῖνος Μικρός, ὁ εὐλαβής νεωκόρος

Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο Γ’ – δ΄

Ο Κωνσταντῖνος Μικρός γεννήθηκε τό 1895 στό χωριό Ἀθίκια Κορινθίας. Οἱ γονεῖς του Γεώργιος καί Κατερίνα, ἄν καί πάμφτωχοι ξεχώριζαν στό χωριό γιά τήν καλωσύνη καί τήν φιλοξενία τους. Ἀπέκτησαν τέσσερα παιδιά, τόν Κώστα καί ἄλλα τρία κορίτσια. Στό σπίτι ἐκτός ἀπό τά παιδιά τους μάζευαν συχνά καί τά ἀνήψια τους καί πολλές φορές δύο ὀρφανές ἀπό πατέρα γειτονοποῦλες, τῶν ὁποίων ἡ μάννα ἔπρεπε νά φεύγη δύο μῆνες τόν χρόνο ἀπό τό σπίτι, γιά νά δουλεύη τά κτήματα πού εἶχε σέ ἄλλο χωριό. Τά ὀρφανά κοριτσάκια δέν ξέχασαν ποτέ, ὅταν μεγά- λωσαν, τήν ζεστή πατρική ἀγκαλιά τοῦ κυρ–Γιώργη, τό βραδινό λιτό φαγητό πού μοιράζονταν μέ τά παιδιά του, τήν χαρά καί τήν ἀγάπη πού ἀκτινοβολοῦσε μέσα σέ κεῖνο τό φτωχόσπιτο. Μάλιστα, τό ἕνα ἀπό αὐτά ὅταν ἔγινε μάννα, ἄφησε ὡς παρακαταθήκη στά παιδιά της νά μήν ξεχνᾶνε ποτέ νά προσθέτουν στό ψυχοχάρτι τά ὀνόματα Γεώργιος καί Αἰκατερίνη. Τόση ἀγάπη τούς εἶχε!

Σ᾿ αὐτό τό εὐλογημένο περιβάλλον ἔζησε κι ἀνατράφηκε ὁ Κώστας. Ὅταν ἔφτασε σέ στρατεύσιμη ἡλικία, τόν ἔστειλαν στό Μικρασιατικό μέτωπο, γιά νά ὑπηρετήση ὡς ἱπποκόμος στό πλευρό κάποιου ἀξιωματικοῦ. Τό 1922, ἔτος τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς, μέ τήν ἄτακτη ὑποχώρηση τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ βρέθηκε κάποια στιγμή πάνω στό μουλάρι μόνος, ἀποκομμένος ἀπό τό ὑπόλοιπο σύνταγμα. Πολλοί ἀξιωματικοί –μαζί κι αὐτός πού ὑπηρετοῦσε ὁ Κώστας– πῆραν τ᾿ ἄλογά τους κι ἔτρεξαν νά σωθοῦν ἀφήνοντας τόν στρατό πίσω. Κάποια στιγμή ὁ Κώστας ἀποκαμωμένος ἀπό τίς ταλαιπωρίες, ἔδεσε τό μουλάρι σ᾿ ἕνα δέντρο καί ξαπλώνοντας ἀπό κάτω ἀποκοιμήθηκε. Τόν ξύπνησαν ὅμως ἀπότομα οἱ φωνές ἑνός ἄγνωστου νεαροῦ στρατιώτη πού σκυμμένος πάνω ἀπό τό πλευρό του τόν τράνταζε δυνατά ἀπό τούς ὤμους καί τοῦ μιλοῦσε, λέγοντάς του ἐπιτακτικά:

Σήκω ἐπάνω, γρήγορα! Ἔρχονται οἱ Τοῦρκοι! Ἀνέβα στό μουλάρι καί πήγαινε στήν Σμύρνη! Μπές στό πρῶτο πλοῖο πού θά βρῆς καί γύρνα πίσω, στό σπίτι σου!

Καλά… θά φύγω σέ λίγο…, εἶπε ὁ Κώστας νυσταγμένος καί γύρισε τό πλευρό. 

Ἄν μείνης ἐδῶ θά σέ προλάβουν οἱ Τοῦρκοι καί θά σέ σκοτώσουν!, τόν σκούντησε καί πάλι ὁ στρατιώτης.

Προχωρᾶτε ἐσεῖς καί θά σᾶς φτάσω ἐγώ μέ τό μουλάρι…, ξαναεῖπε ὁ Κώστας ἀποκαμωμένος. Τότε ὁ νεαρός στρατιώτης τόν ἅρπαξε μέ δύναμη καί τόν σήκωσε ὄρθιο ἐπάνω.

Ἀκοῦς τί σοῦ λέω; Νά φύγης τώρα ἀμέσως! Κι ὅταν φτάσης ἀπέναντι, στό νησί, τότε θά γίνη κι ἡ συνθηκολόγηση. Τράβα μπροστά καί μή φοβᾶσαι!

Καί ποιός εἶσαι ἐσύ πού μοῦ τά λές ὅλα αὐτά;, ρώτησε ἀπορημένος ὁ Κώστας.

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου καί οἱ εὐεργεσίες της

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου καί οἱ εὐεργεσίες της 

(Οἱ ἄπιστοι ἀντιλογίες στήν Ἀειπάρθενο Θεοτόκο 

καί ἐχθρικά διακείμενοι στόν Υἱόν της) 

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ 

Περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο θέμα χρεωστοῦμε ἤ καλύτερα ὀφείλουμε μέ ἀγάπη στίς ἡμέρες μας νά διηγούμαστε τά μεγαλεῖα τῆς Θεομήτορος καί Ἀειπαρθένου Μαρίας. Κατ’ἐξοχήν δέ, τόν μήνα τῆς Παναγίας, τόν Αὔγουστο. 

Ἡ γλυκειά μας ἡ Παναγιά, μέ ἄπειρη χαρά καί ὑπακοή προσέφερε τόν ἑαυτό Της στά παντοδύναμα χέρια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιά τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Μέ πόθο καί λαχτάρα, οἱ Ὀρθόδοξοι ἄς ἐπιδοθοῦμε σέ ὕμνους δοξολογίας πρός τήν ἁγνή καί καλή Μαριάμ, Ἐκείνην πού τό Ἅγιον Πνεῦμα κατέστησε Κυρία Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων, Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν καί τῆς χάρισε τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος. 

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, πού βρέθηκαν στήν Ἁγία Της Κοίμηση, θαυμαστῷ τῷ τρόπῳ, ὡς Ἐκκλησία Χριστοῦ, ὡς μιά συντροφιά Ἁγίων πού εἶχαν ὁμοψυχία, κοινή ὀρθόδοξη πίστη καί κοινό ὀρθόδοξο φρόνημα, δέχτηκαν τό Ἅγιο Πνεῦμα πού κατέβηκε σ’αὐτούς κατά τήν Ἁγία Πεντηκοστή καί σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο στό ἐξῆς, οὐδέποτε ἡμάρτησαν πλέον. Ἀναλυτικότερα αὐτό σημαίνει, καθαρίσθησαν ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα, ἔλαβαν τόν ὕψιστον Θεῖον φωτισμόν, δηλαδή τήν κατά Χάριν θέωσιν.Ἔτσι ὄντες κεκαθαρμένοι ἔλαβαν τό χάρισμα τῶν γλωσσῶν[1], ὥστε στή συνέχεια νά πορευθοῦν καί νά μαθητεύσουν πάντα τά ἔθνη, διδάσκοντας καί βαπτίζοντας εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Ἡ Ἁγνή Παρθένος καί Θεοτόκος Μαρία δέχτηκε καί αὐτή μέ ὑπακοή καί ταπείνωση τό Πνεῦμα τό Ἅγιον[2]πού τήν ἐπεσκίασε ὡς ἐκλεκτόν σκεῦος, κατά τόν Εὐαγγελισμό, ὅπου ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ τῆς ἀνακοίνωσε ὅτι διά τῆς δυνάμεως τοῦ Παρακλήτου, θά φέρει τόν Πανένδοξο Καρπό, πού τό ἄρωμά του θά διαπερνᾶ γῆ καί οὐρανό καί ἀπό τόν Ὁποῖον θά τρέφονται ὅλοι οἱ πιστοί[3], ἀπό τόν πρῶτον ὡς τόν τελευταῖον (βλέπε Θ. Κοινωνία). Τοιουτοτρόπως, ἀπαλλάσσεται ἡ Θεοτόκος, ἅμα τῇ συλλήψει τοῦ Υἱοῦ της, ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα[4], ἀλλά καί καθίσταται ἡ μεσίτρια μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων ἀφοῦ, ὅπως εἴπαμε, κατέχει χάριτι Θεοῦ, τά δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος. 

Ἀναδεικνύονται ἔτσι καί οἱ πιστοί, διά τῆς ἀκτίστου Χάριτος, μέσῳ τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων μας Ἀποστόλων, Ἅγιοι, ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, φῶς τοῦ κόσμου, ἅλας τῆς γῆς, ἀποκτῶντες τήν ἴδια ἄκτιστη ἐνέργεια κατά χάριν, μέ Ἐκείνου, τοῦ Παρακλήτου. Μεταμορφώνονται σέ ἄνθη μυρίπνοα τοῦ Παραδείσου, κληρονόμοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ τοῦ Χριστοῦ. 

Κυριακή Θ Ματθαίου. Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο. Μέρος Πρῶτο

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[:Α΄Κορ.3,9-17]                        

                 ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ

                     ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

[Μέρος πρώτο: υπομνηματισμός των εδαφίων Α΄Κορ.3,9-11]

     «Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε(:είμαστε και οι δύο [:και ο Παύλος και ο Απολλώς] ένα, διότι και εκείνοι που φυτεύουν και εκείνοι που φυτεύουν είμαστε συνεργάτες του Θεού στο έργο Του που αποβλέπει στην σωτηρία μας. Είστε αγρός που ανήκει στον Θεό και καλλιεργείται από Αυτόν. Είστε οικοδομή του Θεού που κτίζεται από Αυτόν με όργανά Του και κτίστες Του εμάς)»[Α΄Κορ.3,9].

     Πρόσεξε ότι αποδίδει και σε αυτούς έργο όχι μικρό, αφού προηγουμένως απέδειξε ότι το παν είναι έργο του Θεού. Επειδή δηλαδή πάντοτε συμβουλεύει πειθαρχία στους άρχοντες, για τον λόγο αυτόν δεν υποτιμά απόλυτα τους διδασκάλους. «Θεοῦ γεώργιον(:είστε αγρός που ανήκει στον Θεό και καλλιεργείται από Αυτόν)». Επέμεινε δηλαδή στη μεταφορά, επειδή είπε «φύτεψα» [βλ. Α΄Κορ. 3,6: «ἐγὼ ἐφύτευσα, Ἀπολλὼς ἐπότισεν, ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς ηὔξανεν(:εγώ ο Παύλος φύτεψα σε σας την πίστη με το κήρυγμά μου, ο Απολλώς πότισε τη νεοφυτεμένη πίστη σας, αλλά ο Θεός την αύξανε. Χωρίς όμως την αύξηση αυτή, η σπορά ούτε θα φύτρωνε, ούτε θα ριζοβολούσε, ούτε θα καρποφορούσατε)»]. «Εφόσον είστε αγρός του Θεού, είναι δίκαιο να ονομάζεστε όχι από το όνομα αυτών, που τον καλλιεργούν, αλλά από το όνομα του Θεού· διότι ένας αγρός δεν παίρνει το όνομά του από αυτόν που το καλλιεργεί, αλλά από τον ιδιοκτήτη».

Γερμανία: Διαδήλωσεις ἐνάντια στὶς μάσκες καὶ στὰ μέτρα γιὰ τὸν κορονοϊό

Χιλιάδες διαδηλωτὲς συγκεντρώθηκαν στὸ Βερολίνο γιὰ νὰ διαδηλώσουν ἐνάντια στὰ περιοριστικὰ μέτρα κατὰ τοῦ κορονοϊοῦ, τὰ ὁποία χαρακτηρίζουν ὡς «ἀντιδημοκρατικὰ καὶ ἀπειλῆ γιὰ τὴν ἐλευθερία».

Σύμφωνα μὲ γερμανικὰ ΜΜΕ στὴν διαμαρτυρία συμμετεῖχαν περίπου 15.000 διαδηλωτὲς μὲ σύνθημα «τὸ τέλος τῆς πανδημίας – ἡμέρα ἐλευθερίας».

Τὸ πλῆθος βάδισε στὸ κέντρο τοῦ Βερολίνου κρατώντας πινακίδες μὲ συνθήματα ὅπως «Φυσικὴ ἄμυνα ἀντὶ ἐμβολιασμοῦ» καὶ «Κάνουμε θόρυβο ἐπειδὴ κλέβετε τὴν ἐλευθερία μας!».

Ὅ,τι κι ἂν πεῖς σὲ Ἁγιορεῖτες Πατέρες θὰ σοῦ ποῦν «ἂν θέλει ἡ Παναγία...»

Ἱεροκήρυκος Δημητρίου Παναγόπουλου

Ἄν ἤξεραν οἱ ἄνθρωποι τί εἶναι ἡ Παναγία στὴ σωτηρία τους καὶ γενικότερα στὴ ζωή τους, εἴτε ἔπιναν νερό, εἴτε περπατοῦσαν, εἴτε ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἔκαναν, θὰ τὰ ἔκαναν στὸ ὄνομα τῆς Παναγίας! Εἶναι τὸ γλυκύτερο πρόσωπο καὶ τὸ γλυκύτερο ὄνομα, ὅπως καὶ αὐτὸ τῆς Mάνας μας. Βλέπετε, ὅ,τι καὶ νὰ μᾶς συμβεῖ, "μάνα μου" θὰ ποῦμε, δὲν λέμε "πατέρα μου".

Ὅπως καὶ σὲ αὐτὲς τὶς δύσκολες στιγμές, δὲν λέμε "Χριστέ μου" ἀλλὰ "Παναγία μου", ἀκόμα καὶ ἄνθρωποι ποὺ μέχρι χθὲς τὴν βλασφημοῦσαν! Εἶναι συνυφασμένη ἡ Παναγία μὲ τὸ εἶναι μας. Ἔχουμε σαρκικὴ μητέρα, ἀλλὰ ἔχουμε καὶ πνευματικὴ μητέρα. Ὅμως δὲν χρησιμοποιοῦμε τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας ὅσο πρέπει.

Στὸ σημεῖο αὐτό, ὡραία λειτουργοῦν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες.

Ὄχι παιδί μου, τούς γονεῖς στό γηροκομεῖο. ..

Όχι παιδί μου, τους γονείς στο γηροκομείο. Θα φροντίσετε τους γονείς σας, όπως εκείνοι σας φρόντισαν με όλες τις δυσκολίες.


Άγιος Παίσιος

7 Αὐγούστου. Τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Δομετίου τοῦ Πέρσου. Τῶν ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Νικάνορος τοῦ Θαυματουργοῦ καί Θεοδοσίου τοῦ νέου καί Ἰαματικοῦ. Τοῦ Ὁσίου Ἰωσήφ Γεροντογιάννη, τοῦ ἐκ Λιθινῶν Σητείας. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Παρ. θ´ ἑβδ. ἐπιστ. (Α´ Κορ. ιδ´ 26-40).

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' ΙΔ´ 26 - 40

²⁶ Τί οὖν ἐστιν, ἀδελφοί; ὅταν συνέρχησθε, ἕκαστος ὑμῶν ψαλμὸν ἔχει, διδαχὴν ἔχει, γλῶσσαν ἔχει, ἀποκάλυψιν ἔχει, ἑρμηνείαν ἔχει· πάντα πρὸς οἰκοδομὴν γινέσθω. ²⁷ εἴτε γλώσσῃ τις λαλεῖ, κατὰ δύο ἢ τὸ πλεῖστον τρεῖς, καὶ ἀνὰ μέρος, καὶ εἷς διερμηνευέτω· ²⁸ ἐὰν δὲ μὴ ᾖ διερμηνευτής, σιγάτω ἐν ἐκκλησίᾳ, ἑαυτῷ δὲ λαλείτω καὶ τῷ Θεῷ. ²⁹ προφῆται δὲ δύο ἢ τρεῖς λαλείτωσαν, καὶ οἱ ἄλλοι διακρινέτωσαν· ³⁰ ἐὰν δὲ ἄλλῳ ἀποκαλυφθῇ καθημένῳ, ὁ πρῶτος σιγάτω. ³¹ δύνασθε γὰρ καθ’ ἕνα πάντες προφητεύειν, ἵνα πάντες μανθάνωσι καὶ πάντες παρακαλῶνται· ³² καὶ πνεύματα προφητῶν προφήταις ὑποτάσσεται· ³³ οὐ γάρ ἐστιν ἀκαταστασίας ὁ Θεὸς, ἀλλὰ εἰρήνης. ³⁴ Ὡς ἐν πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις τῶν ἁγίων, αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν· οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ’ ὑποτάσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει. ³⁵ εἰ δέ τι μαθεῖν θέλουσιν, ἐν οἴκῳ τοὺς ἰδίους ἄνδρας ἐπερωτάτωσαν· αἰσχρὸν γάρ ἐστι γυναιξὶν ἐν ἐκκλησίᾳ λαλεῖν. ³⁶ ἢ ἀφ’ ὑμῶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθεν, ἢ εἰς ὑμᾶς μόνους κατήντησεν; ³⁷ Εἴ τις δοκεῖ προφήτης εἶναι ἢ πνευματικός, ἐπιγινωσκέτω ἃ γράφω ὑμῖν, ὅτι τοῦ Κυρίου εἰσὶν ἐντολαί· ³⁸ εἰ δέ τις ἀγνοεῖ, ἀγνοείτω. ³⁹ Ὥστε, ἀδελφοί, ζηλοῦτε τὸ προφητεύειν, καὶ τὸ λαλεῖν γλώσσαις μὴ κωλύετε· ⁴⁰ πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν γινέσθω.