«Ἡ Ἰουδαϊκή Ἑρμηνεία τοῦ Ψαλμοῦ»,67 Ψαλμός , Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

«Ἡ Ἰουδαϊκή Ἑρμηνεία τοῦ Ψαλμοῦ»,67 Ψαλμός , Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 13-7-2017 (Κήρυγμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

http://HristosPanagia3.blogspot.gr

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί καταλαλιᾶς

 "Κλίμαξ"

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ

Περί καταλαλιάς

1. Κανείς από όσους σκέπτονται ορθά δεν θα έχη, νομίζω, αντίρρησι ότι η καταλαλιά γεννάται από το μίσος και την μνησικακία. Γι΄αυτό και την ετοποθετήσαμε στην σειρά της μετά τους προγόνους της. Καταλαλιά σημαίνει γέννημα του μίσους, ασθένεια λεπτή, αλλά και παχειά∙ παχειά βδέλλα, κρυμμένη και αφανής, πού απορροφά και εξαφανίζει το αίμα της αγάπης. Σημαίνει υπόκρισις αγάπης, αιτία της ακαθαρσίας, αιτία του βάρους της καρδιάς, εξαφάνισις της αγνότητος.

2. Υπάρχουν κόρες που διαπράττουν αίσχη, χωρίς να κοκκινίζουν. Υπάρχουν και άλλες οι οποίες φαίνονται ντροπαλές, και όμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αίσχη από τις προηγούμενες. Κάτι παρόμοιο παρατηρούμε και στα πάθη της ατιμίας. Τέτοιες κόρες είναι η υποκρισία, η πονηρία, η λύπη, η μνησικακία, η εσωτερική καταλαλιά της καρδιάς. Άλλη εντύπωσι δημιουργούν εξωτερικά και άλλος είναι ο στόχος τους.

3. Άκουσα μερικούς να καταλαλούν και τους επέπληξα. Και για να δικαιολογηθούν οι εργάτες αυτοί του κακού μου απήντησαν ότι το έκαναν από αγάπη και ενδιαφέρον προς αυτόν που κατέκριναν.

Συγκλονιστική ἀφήγηση γιά τήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγ.Νεκταρίου

 

Διαβάζουμε,την συγκλονιστικήν αφήγηση του αιωνοβίου Ἀρχιμανδρίτου Τιμοθέου Καλαμπερίδη, γιά τήν Ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου (Α' Ἀνακομιδή τό ἔτος 1921, Β' 1923, Γ' 1927, Δ' 1953):

-Ἀρχιμανδρίτης Τιμόθεος: Στό Μοναστήρι ἦλθα τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1952, σέ ἡλικία 55 ἐτῶν. Τόν ἑπόμενο χρόνο –συγκεκριμένα στίς 2 Σεπτεμβρίου 1953– ἔγινε ἡ Ἀνακομιδή τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Ἡ Ἀνακομιδή –πού ἀποφασίσθηκε τό καλοκαίρι– ἔγινε ἀφοῦ σουρούπωσε. Θά ἦταν 8 μέ 9, βραδάκι πιά. Δέν εἶχαμε ἠλεκτρικά· Μέ τά λούξ δουλεύαμε. Ὅλοι, γύ­ρω–τριγύρω, μέ ἀναμμένες λαμπάδες καί κεριά. 

Στήν ἀρχή διαβάσθηκε ἡ Ἀκολουθία. Ἀφοῦ βγάλαμε τά ἅγια λείψανα, τά τοποθετήσαμε σέ λεκάνες. Τά πλύναμε μέ ροδόσταμο καί ἄλλα ἀρώματα. Σέ ὁρισμένα Λείψανα ἦταν τό ὕφασμα κολλημένο πάνω. Τά καθαρίσαμε. Κάναμε Παννυχίδα καί τά τοποθετήσαμε στό Ναό γιά προ­σκύνημα. Ἡ εὐωδία πού χυνόταν ὁλόγυρα, δέν γίνεται νά περιγραφεῖ! Τί πρᾶγμα ἦταν αὐτό, καταπληκτικό!

Ὑπάρχει δευτέρα παρουσία...Θά ξανασυναντηθοῦμε!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ… ΘΑ ΞΑΝΑΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ!

(ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ)

Όλοι μας στη γειτονιά γνωρίζαμε το 17χρονο ψηλόλιγνο, συμπαθητικό αγόρι, που έκανε τις βόλτες του καθισμένο στο αναπηρικό καροτσάκι.

Τον Μιχάλη. Το ευγενικό, υπομονετικό, κάπως μελαγχολικό αγόρι. Τώρα o  Μιχάλης έφυγε για την αιωνιότητα. Πήγε στην άλλη, στην αληθινή ζωή.

Ταξίδεψε με τον Χριστό, συντροφιά στους κόσμους της αληθείας, του φωτός, της Ανάστασης, της Βασιλείας των Ουρανών. Φεύγοντας άφησε στους δικούς του ένα συγκλονιστικό μήνυμα. Το άκουσα από το στόμα του πατέρα του: Εκείνο το απόγευμα ήμασταν κοντά του, η μητέρα του, η γιαγιά του, ο θείος του, εγώ και δυο νοσοκόμες.

Και ενώ προηγουμένως βρισκόταν σε κώμα, άνοιξε τα μάτια του, μας κοίταξε με καθαρό βλέμμα και με φωνή βροντερή… (μέχρι τότε σχεδόν δεν μιλούσε και ότι έλεγε ήταν χαμηλόφωνα), είπε:

«Είστε όλοι έτοιμοι να ακούσετε τον μεγάλο λόγο; Είστε έτοιμοι και ψύχραιμοι; Εγώ είμαι έτοιμος, εσείς είστε;» (Πρώτη φορά χρησιμοποιούσε τέτοια γλώσσα). Έκανε μικρή παύση και συνέχισε:

Ὁ Θεός μακροθυμεῖ καί ἀναμένει τή μετάνοιά μας (Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς ΙΓ΄ Ματθαίου)

 (Ματθ. κα΄ 33-42)

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπος τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησεν πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς, καὶ ἀπεδήμησεν. 

Ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ. Καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν.

Πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. Ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. Οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. Καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος καὶ ἀπέκτειναν. Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; λέγουσιν αὐτῷ· Κακοὺς κακῶς ἀπολέσει αὐτούς, καὶ τὸν ἀμπελῶνα ἐκδώσεται ἄλλοις γεωργοῖς, οἵτινες ἀποδώσουσιν αὐτῷ τοὺς καρποὺς ἐν τοῖς καιροῖς αὐτῶν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν;

 

Ερμηνεία

Στο σημερινό ευαγγέλιο, όπως και σε άλλα, ο Χριστός διδάσκει με Παραβολές. Σ’ αυτές κρύβονται μυστήρια απόρρητα, κρυμμένα στους άπιστους, φανερά όμως σε όσους πιστεύουν στον Χριστό, μετανοούν και είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον καινούργιο τρόπο ζωής, που Αυτός έφερε.

Οἱ λογισμοί πρέπει νά ἀποκαλύπτονται στόν Πνευματικό ἐνωρίς( Γέροντας Παΐσιος Ὀλάρου)

  

Τι είναι η απελπισία;

Η απελπισία είναι η μεγαλύτερη αμαρτία. Σου λέγει «εγώ δεν μπορώ να σωθώ και μάταια προσεύχομαι».

 Όχι. Εσύ να λέγεις τα εξής: «Από πού προήλθε αυτός ο λογισμός; Όχι δεν είναι σωστός. Εγώ, με την βοήθεια της Μητερούλας του Κυρίου μου, ελπίζω να σωθώ». Η θύρα του Παραδείσου είναι ανοικτή, παιδιά μου, για όλους μας. Μόνο εμείς αρκεί να θέλουμε να μπούμε μέσα. Ο Θεός δεν υποχρεώνει κανέναν. Ενίοτε σπρώχνει κάποιον με την βία, στέλνοντας του μια αρρώστια, μια συμφορά, αλλά τον ενάρετο άνθρωπο τον αγαπά ο Θεός.

Κάπου είναι γραμμένο: «Κάθε αμαρτία είναι συγχωρεμένη, αλλά η αμαρτία κατά του αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται στον αιώνα»… Μετά από αυτό τι σου λέγει ο λογισμός σου; Όχι! Είναι βλασφημία του νοητού εχθρού. Ο διάβολος τα κάνει αυτά. Σου φέρνει λογισμούς βλασφημίας, για να σε οδηγήσει στην απελπισία και κατόπιν να σου υπενθυμίσει ότι η βλασφημία είναι εναντίον του αγίου Πνεύματος και ουδέποτε συγχωρείται. 

Όχι, παιδιά μου, αυτή η σκέψις είναι του διαβόλου. Εσείς όμως ελάτε στον Πνευματικό και πέστε του τι λογισμός ήλθε στο νου σας: 

Ἡ χρήση τῶν ψαλμῶν τοῦ Δαυΐδ ἀπό τόν Ἅγιο Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη καί τόν π. Παΐσιο

1ος Όταν φυτεύουν δέντρα ή αμπέλι, για να καρποφορήσουν.
2ος Για να δώσει φώτιση ο Θεός σε αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια.
3ος Για να φύγει η κακία από τους ανθρώπους, για να μη βασανίζουν άδικα τους συνανθρώπους τους.
4ος Για να θεραπεύσει ο Θεός τους ευαίσθητους ανθρώπους, που αρρώστησαν από μελαγχολία από τη συμπεριφορά των σκληρόκαρδων ανθρώπων.
5ος Για να θεραπεύσει ο θεός τα πληγωμένα, χτυπημένα μάτια από κακό άνθρωπο.
6ος Για να ελευθερώσει ο θεός τον μαγεμένο άνθρωπο.
7ος Γι’ αυτούς που έπαθαν φοβία από τις φοβέρες και τις απειλές των κακών ανθρώπων.
8ος Γι’ αυτούς που έπαθαν κακό από δαίμονες ή από πονηρούς ανθρώπους.
9ος Για να πάψουν να σε φοβερίζουν οι δαίμονες στον ύπνο σου ή με φαντασίες την ημέρα.

10ος Για σκληρόκαρδα αντρόγυνα που μαλώνουν και χωρίζουν. (όταν βασανίζει ο σκληρός ή η σκληρή τον ευαίσθητο).

Γιατί οἱ ἄνθρωποι διδάσκονται μόνο μέσα ἀπό τόν πόνο καί τά βάσανα καί ὄχι μέσα ἀπό τήν ἀπόλαυση καί τήν εὐχαρίστηση;

 Πολύ απλά, διότι η ευτυχία και η ευχαρίστηση κάνουν τον άνθρωπο να συνηθίζει να ικανοποιείται με τα επίγεια υλικά, ενώ ο πόνος και τα βάσανα ωθούν τον άνθρωπο να αναζητά, μια πιο βαθειά χαρά, πέρα από τους περιορισμούς του κόσμου τούτου.

Αυτή την στιγμή πονάω πολύ και επικαλούμαι το όνομα του Ιησού Χριστού, όχι απαραιτήτως για να με ανακουφίσει από τον πόνο, αλλά για να είναι μαζί μου, όσο χρόνο υποφέρω, ο Χριστός, ο μόνος που μας βοηθά να υπερβούμε αυτόν τον κόσμο, και για να γίνει το θέλημά Του σε μένα. Όμως σε στιγμές απόλαυσης δεν Τον επικαλούμαι. Τότε είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω και νομίζω ότι δεν χρειάζομαι περισσότερα. Για πιο λόγο είναι αβάσιμη μια φιλοσοφία της απόλαυσης; Διότι η απόλαυση είναι φευγαλέα και αναξιόπιστη, ενώ ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Στον πόνο και στο μαρτύριο, μας μιλάει ο Χριστός. ο Θεός μας τα προσφέρει από καλωσύνη- ναι, ακόμα και το κακό, διότι μέσα από αυτά παίρνουμε μία γεύση εκείνου που βρίσκεται παραπέρα, στο επέκεινα, αν πραγματικά υπάρχει αυτό που η καρδιά μας βαθύτατα επιθυμεί.

Πώς μιλοῦν οἱ τέλειοι...

 [Κάποτε στόν Ἂθω ἒγινε διάλογος γιά πῶς μιλοῦν οἱ τέλειοι. Ὁ Γέροντας Σιλουανός εἶπε: "Αὐτοί δέ λένε τίποτε ἀφ' ἑαυτοῦ τους.Λένε μόνο ὃ,τι τούς δίνει τό Πνεῦμα"].

Ἀρχιμανδρίτου ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (Σακχάρωφ) ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ, Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Ἒσσεξ Ἀγγλίας, 2013, κεφάλαιο: Εἰσαγωγή σελ.18)

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/07/blog-post_629.html