Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Muza.
Miłość, marzenia, tęsknoty,
pragnienia, młodość, beztroska, obowiązki, tradycja. Tak wiele
słów, tak często przewijają się przez nasze życie, tak mocno
wpływają niekiedy na nasz los.
Podobnie jest z bohaterami najnowszej
książki włoskiego pisarza Federico Moccia, zatytułowanej "Wybacz,
ale chcę się z tobą ożenić". To kolejna odsłona perypetii
niecodziennej pary zakochanych. Ona, dwudziestoletnia Niki, studiuje,
bawi się, spotyka z przyjaciółkami "Falami" i kocha....
Jego. Alexa. Czterdziestolatka, który osiągnął sukces zawodowy i
finansowy, a do pełni szczęścia brakuje mu... żony. I tą może
zostać tylko Niki, którą uwielbia. Ale czy dziewczyna jest na to
gotowa? Odwieczny problem. "Czy jestem na to gotowa?"
Jasne, zwłaszcza że pojawia się Guido, który jest wyraźnie
zainteresowany piękną Niki. Jaką decyzję podejmie dziewczyna? Czy
Alex pokona gnębiące ją wątpliwości? Czy ich bliscy zaakceptują
ich decyzję?
Jak zawsze u Moccia nic nie będzie
wiadome do ostatnich stron. Dramatyczne decyzje, zwroty akcji i
buzujące uczucia, to charakterystyczny styl tego włoskiego autora.
Krótkie zdania, opatrzone wieloma cytatami i buzująca ze stron
powieści niesamowita atmosfera włoskich nocy, sprawiają że
książkę pochłania się z uśmiechem na twarzy. Czując całym
sobą ten specyficzny klimat. Jeśli ktoś spotkał się już
wcześniej z prozą Moccia, doskonale wie o czym mówię. Jeśli
nie... no cóż, jest na to doskonały czas. Zimne dni, jeszcze
zimniejsze wieczory, a tutaj Rzym w pełnej krasie i wszechobecna
miłość i jej jasne oraz ciemne strony.
"Wybacz, ale chcę się z tobą
ożenić" to kontynuacja powieści "Wybacz, ale będę
mówiła ci skarbie", w której poznajemy początek znajomości
Niki i Alexa. Oba tomy doczekały się już ekranizacji i cieszą się
ogromną popularnością we Włoszech. Właściwie można powiedzieć,
że wszystkie powieści Federico Moccia są niezwykle popularne u
naszych dalszych południowych sąsiadów i wcześniejsze jego
książki także można obejrzeć w wersjach filmowych.
Co takiego jest w tych powieściach?
Nie odkrywają przecież niczego nowego? Ukazują młodych ludzi, u
progu dorosłości, niekiedy z zamętem w głowach, z tysiącem
pomysłów, pragnących kochać i być kochanymi. Nie stworzę
definicji, nie wymyślę nic nowego, te książki po prostu "się
czytają". Wciągają od pierwszych stron, wzruszają, smucą,
bawią. Są życiowe, radosne, fluidy młodości przenikają na
Czytelnika i może w tym tkwi cała zagadka. Aby każdy czytający,
bez względu na wiek, poczuł znowu ten powiew szalonej młodości,
kiedy wszystko wydawało się być proste i każdy czuł, że ma
przed sobą nieograniczone możliwości. I żył. Kochał. Pragnął.
I oddychał, pełną piersią. Może warto sobie przypomnieć to
uczucie? Na pewno uda się to wielu, czytając książki Federico
Moccia. Zachęcam, wszystkie mam już za sobą.
