Kiedy mały Momo podkrada smakołyki w sklepie pana Ibrahima, nawet nie podejrzewa, że stary Arab, który tak naprawdę wcale nie jest Arabem, stanie się wkrótce jego przyjacielem i duchowym przewodnikiem. 
„Kiedy widzicie kobietę i mężczyznę w urzędzie stanu cywilnego, zastanówcie się, które z nich stanie się mordercą”. Małe zbrodnie małżeńskie to przewrotna, zabawna i pełna zaskakujących zwrotów akcji opowieść o związku dwojga kochających się niegdyś ludzi. Co zostało między nimi po 15 latach małżeństwa? Schmittowi udała się nie lada sztuka: napisał dramat, który czyta się jak najbardziej wciągającą powieść.
Zdesperowany bohater na skraju samobójstwa podpisuje iście faustowski pakt ze spotkanym przypadkowo artystą. Odda się w jego ręce, w zamian za co odzyska sens życia. Jako żywa rzeźba staje się sławny i podziwiany. Traci tylko jedno – wolność. Gdzie kończy się sztuka, a zaczyna manipulacja? Co stanowi o naszej wyjątkowości? Jak zwykle u Schmitta, ważne pytania podane lekko i z przymrużeniem oka.
Co by było, gdyby Adolf Hitler dostał się na Akademię Sztuk Pięknych? W swojej najnowszej powieści Eric-Emmanuel Schmitt kreśli podwójny portret tytułowego bohatera. Naszym oczom ukazują się na zmianę: Hitler-dyktator i Hitler-artysta, zakompleksiony despota i spełniony, szczęśliwy mężczyzna. Historia prawdziwa przeplata się z historią, która mogła się zdarzyć... Dlaczego losy świata potoczyły się tak, a nie inaczej? Co sprawia, że człowiek raz wybiera dobro, a innym razem zło? Czy wszystkim rządzi przypadek? W napisanej z rozmachem i dużą swadą książce Schmitt stawia pytania o źródło i naturę zła. Każdy z nas ma w sobie jasną i ciemną stronę – i lepiej o tym nie zapominać.Niestety nie doczytałam książki do końca... nie przekreślam jej jeszcze całkiem, może kiedyś do niej wrócę.
Ja też dawno wiedziałam o jej istnieniu, ale jakoś nie składało się.
Obawiałam się, że zbyt smutna może być, a ja smutku miałam dość własnego i całkowity brak sił na smutki innych. Ale wreszcie nadeszła odpowiednia chwila.
Najpierw przeczytałam Małe zbrodnie małżeńskie. Jak dla mnie... bomba. Przeczytałam błyskawicznie te kilkadziesiąt stron... i wszyscy moi znajomi. Nikt nie narzekał mimo przymuszenia ;).
Wracając do Oskara...
... Próbowałem tłumaczyć rodzicom, że życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, żę jest do chrzanu, za krótkie, chciałony się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć. Ja, który mam sto lat, dobrze wiem, o czym mówię. Im bardziej się człowiek starzeje, tym większym smakiem musi się wykazać, żeby docenić życie...
Po przeczytaniu tej ksiażki... wiem jedynie, że muszę ją koniecznie przeczytać raz jeszcze. Teraz wolniej... ze smakiem... zrozumieniem... W każdym zdaniu tej opowieści jest zawarta mądrość... Ja dopiero poznałam opowieść... teraz chcę zrozumieć jej sens...
Polecam tą książę!!
Niewiele jest takich ksiażek, które pomagają przywrócić odpowiedni punkt odniesienia... ta jest jedną z nich. Mnie przywróciła do pionu.
Teraz czytam kolejną książkę Erica Emmanuela Schmitta - Ewangelia według Piłata. To zadziwiające... w jaki sposób można opisać historię opisywaną już miliony razy... Może to zadziwia tylko mnie (niedowiarka)... ale... lecę czytać dalej.
Miłej lektury :)
Wpis z dnia 15.11.2005
W okupowanej Belgii katolicki ksiądz ukrywa żydowskiego chłopca Josepha. Chłopcu udaje się przeżyć, odnajduje rodziców i po latach opowiada swoją historię. Cała ta opowieść nie różniłaby się niczym od wielu innych, które znamy, gdyby nie to, że ojciec Pons ocala nie tylko życie Josepha, ale coś znacznie więcej.
Eric-Emmanuel Schmitt znowu nas zaskakuje, wzrusza i skłania do refleksji. Ta oparta na autentycznych wydarzeniach opowieść o różnorodności, tolerancji i poszukiwaniu tożsamości ma wymiar uniwersalny. Łączy humor z powagą i udowadnia, że o dobru można mówić w sposób prosty, piękny, a zarazem pozbawiony sentymentalizmu.
Właśnie skończyłam ją czytać. Jeszcze słabo widzę bo łzy całkiem nie obeschły. Chcę się tym podzielić póki nie ochłonęłam. E.E.Schmitt ciągle mnie zaskakuje. Niedawno go odkryłam i przeczytałam już wszystko co ukazało się w naszych księgarniach. Każda ksiażka mnie zaskoczyła. Każda na swój własny sposób. Każda jest inna. Napisana innym stylem. Ale wszystkie są mądre, przystępne, napisane prostym, wciągającym językiem. Nie potrafię opowiadać o uczuciach czy wrażeniach. Ale może kogoś przekonam aby sięgnął po jego ksiażki. Warto :)
Komentarze:
