Wrzesień w styczniu?

Okazuje się, że się da! I nie, absolutnie mi się nie pomieszało w głowie. Po prostu pod koniec zeszłego roku zauroczył mnie wzór swetra o nazwie September (klik). Zauroczył na tyle, że musiałam go mieć na wczoraj.

Nawet nie wiecie, jak się cieszyłam, że mam w zapasach włóczkę na ten projekt! Jakiś czas temu dostałam w prezencie od koleżanki Alicji włóczkę Kidsilk Aura o fantastycznym składzie: 75 % mohair + 25% jedwabiu oraz, jak to się Alicja wyraziła, w świetnym kolorze "kitu do okien". Zrobiłam próbkę- była w punkt (choć jak zwykle na drutach o mniejszym rozmiarze), nabrałam oczka i cała w skowronkach dziergałam rząd za rzędem, do czasu...

Do czasu aż mnie mało szlag nie trafił. Tzn. zupełnie nie wiem, jak to się stało, ale w ogóle nie przeliczyłam, czy mnie tej włóczki wystarczy! Nabrałam oczka i ku chwale Ojczyzny! Oczywiście, że miałam za mało o jakieś 100 gramów (czyli dla brioche to pewnie rękaw i kawałek). Oraz oczywiście, że włóczka ta okazała się być niedostępną, nawet w zagranicznych pasmanteriach internetowych, a żaden z dostępnych w Polsce Kidsilk Haze (którego bym mogła ewentualnie w 3 nitki) nie miał tego wyjątkowego odcienia kitu do okien... Jako że ja się na ten sweter uparłam i nie miałam zamiaru pruć tego, co już udało mi się wydziergać, zaczęłam kombinować, z czym by tu to cudo połączyć i jak. 

Wyobraźcie sobie, że nie ja jedna byłam w takiej sytuacji życiowej- poszukujących zamiennika dla Rowan Kidsilk Aura musi być wiele, skoro na tę okoliczność powstają posty na blogach! Dzięki stosownym dziewiarskim bogom udało mi się upolować w jednej z poznańskich pasmanterii włóczkę moherową- Katia Ingenua, która ma podobne parametry i daje identyczną próbkę, a różni się ciut większą zawartością mohairu, brakiem jedwabiu i dodatkiem owczej wełny. 13% poliamidu byłam w stanie "przełknąć", taka byłam zdeterminowana! 

Oczywistym jest dla was, że odcień prawie idealny był niedostępny, prawda? (Gdyby był, to tego samego dnia bym zagrała w totka, serio) A ja nadal musiałam kombinować, tak? Najpierw spróbowałam cieniowania, jednak dokupiona Ingenua była na tyle kontrastowa, że aż prosiło się o paski. Z uporem maniaka przerabiałam te puchate oczka w szerokie pasy, licząc rzędy, aby szerokość owych pasów na korpusie i rękawach była zbliżona. Wzór zakłada dość spory luz, którego się trochę obawiałam (nie chciałam mieć przecież puszystego pokrowca na Wawel), a sam ściągacz angielski tworzy dzianinę, która pracuje i się rozciąga, dlatego wybrałam najmniejszy z możliwych rozmiarów. Dziergało się w tempie ekspresowym (przecież musiałam mieć go już, nosić natychmiast), wszędzie gdzie się dało (pozdrawiam mojego Wikinga i obiecuję więcej moheru w aucie nie dziergać), kończąc ten puch pod koniec roku 2019. 

Zblokowałam i mam, najbardziej puszysty sweter w mojej szafie. Miękki, lekki, rozsiewający wszędzie kłaczki, idealny sweter, z luzem dokładnie takim, jaki mi się marzył. Z ciekawym formowaniem ramion i dekoltu. Sweter, który sprawił, że chcę teraz mohairu w każdym dzierganym projekcie i naprawdę walczę, aby nie przepuścić rodzinnych sreber w pasmanterii. I z pewnością nie jest to ostatni model tego swetra - marzy mi się kolejny, jednokolorowy, rudy ;)

Dane techniczne: 

Wzór: September by PetiteKnit

Rozmiar XS

Włóczki; Kidsilk Aura (135 g) + Katia Ingenua (100 g)

Druty: 4,5mm

Wam życzę miłego weekendu i mnóstwa przerobionych mohairowych oczek :) 

Pozdrawiam,

D.