Bajki od św. Mikołaja

Wybór tekstów: Edyta Wygonik
Grafik: Piotr Iwaszko
Tytuł: Bajki od św. Mikołaja
Wydawnictwo: Zielona Sowa
Miejsce i rok wydania: Kraków 2003
Ilość stron: 32
Wieka adresatów: 2 - 6 lat

    Prezentowana dziś przeze mnie pozycja choć pozornie wygląda okazale, jest bardzo króciutka. Twarda oprawa i format A4 sprawia wrażenie jakby książka była większa i treściwsza, a mamy w niej zaledwie 7 niewielkich utworów - 5 wierszy i 2 opowiadania. Miałam nadzieję na więcej, ale trudno. Mimo tak skąpego wnętrza, książka potrafi wprowadzić młodego czytelnika w świąteczny, magiczny nastrój. Najbardziej podoba mi się tekst Edyty Wygonik "List do Świętego Mikołaja". Dzieci piszą list do Mikołaja, sugerując Mu, że mógłby je odwiedzać częściej niż raz w roku i przedstawiają mu atrakcyjne formy spędzania wspólnego czasu. Pozostałe utwory bardziej lub mniej pamiętam i podejrzewam, że to właśnie dlatego zwróciłam większą uwagę na ten pierwszy tekst, bo jest dla mnie zupełną nowością. Myślę, że spokojnie mógłby być wykorzystywany przez nauczycieli i uczniów podczas szkolnych apeli czy przedstawień. Opowiadanie "Pomocnik Świętego Mikołaja" świetnie sprawdzi się jako czytanka do poduszki, zwłaszcza w przeddzień Mikołajek czy Wigilii, bo doskonale "podgrzewa" atmosferę oczekiwań na prezenty :) Nie podoba mi się niestety drugie opowiadanie "Kto szedł do Babulki Zimy po nowe odzienie". Babulka Zima drze właśnie pierze, gdy przychodzą do niej zmarznięte ptaki po puch!, następni goście-zwierzęta proszą o nowe futra. Jeśli miał to być sposób na pokazanie, że zwierzęta zmieniają się na zimę, zmienia im się opierzenie i futra (czy to ze względu na barwę czy gęstość i długość) to dla mnie dość dziwny pomysł. A co jeśli dziecko zapyta czym jest "darcie pierza" albo "z czego zrobione jest to futerko dla niedźwiadka"? Tym bardziej, że tekst podparty jest ilustracjami, a na jednej z nich niedźwiedź ubiera nowe futro z kożuszkiem... no nie wiem. Nie jestem przekonana. Poza tym jednym przypadkiem wszystko inne jest w porządku. Nawet jeśli dziecko zna, któreś treści to przedświąteczny czas sprzyja ich przypomnieniu, odświeżeniu. Także pozostałe ilustracje mi się bardzo podobają są kolorowe i radosne. Zawarte na nich szczegóły sprzyjają inicjowaniu rozmów zarówno przez rodzica, jak i dziecko.

      Ja po tę książkę sięgnęłabym tylko przed świętami, ale w szkolnej bibliotece jest ona wypożyczana bardzo często przez cały rok szkolny i to także wielokrotnie przez te same osoby, więc dzieci na pewno doceniają jej urok i magiczny nastrój świąteczno-zimowy.

    Książkę przeczytałam w ramach wyzwań:

- Odnajdź w sobie dziecko (dzieci w wieku szkolnym)

- Klucznik (literatura europejska; (wy)pożyczona (sierpień), ąćęłńóśźż (wrzesień))

Nicholas Sparks, Na zakręcie

Rany... dobrze, że to skrócona wersja książki, bo inaczej pewnie bym jej nie przeczytała.

     Miles Ryan bardzo młodo został wdowcem. Jego żona zginęła potrącona przez samochód, którego kierowca zbiegł z miejsca wypadku. Miles pogrążył się w smutku i żałobie, jedynie miłość do synka nie pozwoliła mu się całkiem załamać. Jako zastępca szeryfa obiecał sobie znaleźć winnego. Minęły dwa lata Milesowi zaczęła doskwierać samotność, chciał wreszcie na nowo zacząć żyć. Okazało się, że szczęścia nie trzeba wcale daleko szukać. Wkrótce zaczął się spotykać z Sarą - nauczycielką swego synka Jonah. ...ten scenariusz był tak łatwy do przewidzenia (oraz to co wydarzyło się później), że gdybym nie przeczytała 3/4 książki to wiedziałabym tyle samo :( Jedynym zaskoczeniem mógł być drugi wypadek i jego przebieg - choć na początku książki narrator chyba o tym wspomniał... A pro po narracji... to coś mi się wydaje, że bardzo podobny pomysł był w książce "Ślub".

         Bardzo chciałam się przekonać do twórczości Sparksa, ale niestety przeczytałam jego cztery książki i tylko jedna ("Jesienna miłość") podobała mi się bardzo, jedna  ("Ślub") była przeciętna, a dwie ("Prawdziwy cud" i "Na zakręcie") ... niekoniecznie godne zainteresowania. To dla mnie niezrozumiałe, zastanawiam się czy to ze mną jest coś nie tak czy autor jest zwyczajnie "przereklamowany"?! Nie wiem... ale przecież kochają go ponoć tłumy... to jak to tak naprawdę jest?

Wojciech Kuczok, Gnój

     Od kilku dni zabieram się za recenzję tej książki, ale ciągle nie wiem co o niej myśleć... Właściwie to nie mogę jednoznacznie określić czy mój odbiór tej lektury jest pozytywny czy negatywny. Przede wszystkim strasznie drażnił mnie język autora, ale... temat poruszony w książce jest bardzo istotny i daje do myślenia.

     "Gnój" to opowieść o pewnym chłopcu K. (którego imienia nie poznajemy) i jego trudnym dzieciństwie. Chłopiec wychowywany jest w typowej patriarchalnej rodzinie, mieszkającej w jednym z śląskich miasteczek w czasie PRL-u. K. jest wątłym, zamkniętym w sobie chłopcem. Nie jest to wymarzony "model" syna, dlatego ojciec K. od lat za pomocą pejcza próbuje zrobić z niego mężczyznę. Wydaje mu się, że nic tak nie uczy dyscypliny i nie kształtuje osobowości jak regularne bicie. Chłopiec od początkowych lat żyje w strachu, bo nigdy nie wie, czy tacie nie przypomni się jakaś zaległa kara. Jego największym marzeniem w dzieciństwie była wojna, szczególnie wojna domowa, bo wtedy bezkarnie mógłby zabić ojca. Po rozpoczęciu nauki w szkole niewiele się zmienia, okazuje się, że nawet w szkole nie może czuć się bezpiecznie. Niewyobrażalny lęk towarzyszy chłopcu przez wszystkie dziecięce lata. Jedynymi pozytywnymi wspomnieniami jest czas, w którym K. chorował - mama wtedy troskliwie się nim opiekowała, tata nie bił, wtedy czuł się bezpiecznie. Jednak zaniepokojony częstymi chorobami ojciec postanowił wysłać syna do sanatorium, co jak się okazało miało być tylko kolejną karą. Gdy K. wiedział już, że nie ma szans na wojnę, jego jedynym ukojeniem był ulubiony sen. Sen, w którym pękają rury kanalizacyjne, dom zalewa szambo i dom obraca się w ruinę, która pochłania wszystkich jego mieszkańców. Tylko on stoi obok i patrzy.

     Uczucie beznadziei i brak perspektyw na lepsze jutro sprawia, że K. tkwi w tym koszmarze, który prześladuje go także w dorosłym życiu.

    Cóż, dziwna to książka.... Sama mieszkam na Śląsku i nie raz stykałam się z patologią rodzin, powstałą z różnych względów. Jednak sposób pisania książki mnie odpycha, zwłaszcza liczne powtórzenia. Zgadzam się, że książka porusza ważny i trudny temat, ale sposób w jaki autor opisał losy K. nie zachęca do lektury.

No nie wiem... bardzo trudno mi było coś napisać na ten temat. 

Manuela Gretkowska, Polka

    Yyyyy ... i co ja mam napisać?! Na książkę czekałam kilka lat, już dawno chciałam ją przeczytać, bo tematyka dotycząca ciąży jest mi bardzo bliska... Niestety książka mi się nie podobała :( Może po prostu jestem dla niej za mało inteligentna? Książka była nominowana do Nagrody Nike w 2002 roku, więc nie może być zła...

    Ja chyba po prostu spodziewałam się ciepłych, pełnych wspomnień zapisków z prywatnego pamiętnika autorki (której twórczości wcześniej nie znałam), a spotkałam jakieś rozważania filozoficzne dotyczące świata, ludzi - których zupełnie nie rozumiem przeplatane wątpliwościami związanymi z macierzyństwem i język, który zupełnie do mnie nie trafia :( Po kilku pierwszych stronach zamierzałam odłożyć książkę na półkę, ale czuję się zobowiązana, bo to moja wygrana w rozdawajce u Aurelii. Dobrze, że jednak doczytałam książkę do końca, bo... znalazłam w niej coś co mi się podobało. Był to opis porodu! Taki prawdziwy opis emocji przyszłej matki, która boi się bólu porodowego, ale także tego, że nie ma odwrotu i wszystko się zmieni. Autorka nie próbuje robić z siebie bohaterki, "twardej baby", tylko szczerze pisze co czuła. Te ostatnie kartki umniejszają mój zawód spowodowanym słownictwem (zwłaszcza nazwaniem swego dziecka - bękartem, a pelargoni - dziwką).

Alex Kava, Dotyk zła

     Książka Alex Kavy jest rewelacyjna!!! Zachwyciła mnie od pierwszej kartki i choć od razu wiedziałam kto jest winny - trzymała w napięciu do ostatniej strony! Podejrzewam, że do końca 2012 roku zostanie ona moim TOP 1.

    W małym, prowincjonalnym miasteczku zadaniem szeryfa Nicka Morelli było wypisywanie mandatów, ratowanie psów i od czasu do czasu uciszanie bójek w barze czy oględziny wypadków samochodowych, które zdarzały się bardzo rzadko. Nawet w najgorszych koszmarach nie przyśniło mu się to co zdarzyło się nagle... Pewnej nocy do jego drzwi zapukał zdenerwowany, miejscowy chłopak z informacją, że znalazł coś strasznego. Gdy Morelli pojechał na wskazane przez chłopaka miejsce odnalazł zwłoki małego chłopca. Danny Alverez wyglądał jakby spał, niestety liczne rany na jego ciele wskazywały na to, że tak nie jest. Tak zaczyna się koszmar Nicka i wszystkich mieszkańców Platte City.

    Wkrótce do miasteczka przybywa Maggie O`Dell agentka FBI, specjalistka od portretów psychologicznych seryjnych morderców. Agentka natychmiast odkrywa podobieństwo zbrodni dokonanej na małym Danny`m do innych przestępstw dokonanych w ten sam sposób, jednak sprawca poprzednich morderstw zaledwie 3 miesiące wcześniej został stracony.

    W trakcie śledztwa dochodzi do kolejnego zabójstwa, w miasteczku narasta panika. Ludzie obwiniają Nicka, że nic nie robi, że nie potrafi sobie poradzić z rozwiązaniem zagadki. Na domiar złego jego siostra Christine, reporterka lokalnej gazety nie patrząc na nic pisze artykuły dotyczące ofiar i nieudolności śledztwa ośmieszając w ten sposób Nicka. Dochodzenie trwa nadal. Szeryf i agentka O`Dell mimo braku poparcia u policji i mieszkańców za wszelką cenę próbują dociec prawdy i nie dopuścić do dalszego nieszczęścia. Niestety nie udaje im się. Znika następny chłopiec, tym razem to siostrzeniec Nicka, więc presja jest jeszcze większa. Morderca czując na plecach oddech Maggie i Nicka spieszy się...
    W książce zło przybiera najmniej oczekiwaną formę! Jest tam gdzie nikt się go niespodziewa, ba nawet wstyd mu pomyśleć o czymś takim.

    Ta niezwykła powieść nie pozwalała mi się od siebie oderwać. Dziś* w nocy miałam jeszcze 1/4 książki do przeczytania i choć wiedziałam, że trzeba wstać o 7:00 czytałam do końca.... skończyłam o 2:50, ale warto było :) To pierwsza książka autoki, którą czytałam, ale już wiem, że Alex Kavę mogę dodać do listy ulubionych autorów. Jeśli tylko pozostałe jej pozycje są choć w połowie tak dobre to i tak wiem, że będą świetne. O książce słyszałam już 10 lat wcześniej, jeszcze na studiach - pamiętam jak koleżanka z grupy tak się zaczytywała, że brała ją ze sobą wszędzie. Zdarzyło jej się nawet z tego powodu opuścić niektóre wykłady. Nareszcie i ja miałam okazję przeczytać tę książkę. Cóż żałować mogę tylko tego, że stało się to tak późno.

    Jestem zachwycona językiem autorki, prostym, bezpośrednio trafiającym do czytelnika. Niezwykle ciekawa fabuła, wciągające wątki sprawiają, że czytanie jej jest prawdziwą ucztą - choć miewa momenty drastyczne. Cieszę się, że agentkę Maggie O`Dell mogę spotkać także w innych książkach Alex Kavy, bo jest sympatyczną i "prawdziwą" postacią, żadną wyidealizowaną, superbohaterką. Ma swoje wady i zalety, potrafi odczuwać empatię, ból, strach, niemoc. Oj już bym chciała przeczytać kolejną książkę z nią w roli głównej.
    Dla mnie to zdecydowany hit! Stoi w jednym rządku z "Nie mów nikomu" Harlana Cobena, "Czerwone liście" Paulliny Simons, "Aniołów powodzi" Joanny Hines czy "Jaskinią filozofów" Somozy. Cudna książka!

* Recenzja z 27.03.2012r.

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Pani Monice z Wydawnictwa:

Baza recenzji Syndykatu ZwB

Iris Johansen, Wszystkie kłamstwa

     "Eve Duncan w codziennej pracy ma do czynienia ze śmiercią. Zajmuje się odtwarzaniem rysów twarzy i przywracaniem tożsamości ofiarom morderstw. Prowadzi spokojne życie w domu nad jeziorem, jest szczęśliwa w małżeństwie z Joe Quinnem, detektywem z Atlanty, i dumna z Jane, zaadaptowanej córki.

     Pewnego dnia otrzymuje od amerykańskiego senatora nietypowe zlecenie, które wkrótce odmieni życie ich wszystkich, a uporządkowany świat Eve przewróci się do góry nogami..."

    Świetna książka! Jestem pod wielkim wrażeniem. Po lekturze książek Harlan`a Coben`a myślałam, że nic już nie będzie tak dobre :p A tu proszę! Rewelacyjnie napisana książka, trzymająca w napięciu, pełna niespodzianek i zwrotów akcji. Tu nic nie jest takim jakby mogło się wydawać. Bardzo mi się podobała, po przeczytaniu książki, którą mam następną w planach chyba wrócę do thrillerów.

Polecam!