Notre dame de Paris- koncert na Bercy (16.12.2011), czyli mój koncert życia

Zaczęłam pisać wczoraj, ale nadmiar emocji nie pozwolił mi skończyć. Jeśli lubicie rzeczowe, konkretne sprawozdania odpuście sobie czytanie tego wpisu.

Miejsce- Bercy Paryż

Czas-16.12.2011 r.

Wykonawcy: Helene Segara, Daniel Lavoie, Bruno Pelletier, Garou, Patrick Fiori, Luc Mervil, Julie Zanatti. Na widowni obecny był też Luc Plamondon – autor słów musicalu.

Dzisiejszej nocy chyba nie zasnę.Czy w ogóle można spać po takim koncercie. Nogi mam, jak z waty, serce wali jak młotem, a ja wiem, że nic już nie będzie takie jak było do tej pory. Były chwile, kiedy zapominałam, że aby żyć należy oddychać i musiałam sobie o tym przypominać. Czułam się tak, jakby oddech mógł zakłócić odbiór. Serce waliło, jak oszalałe, a ja nie wiedziałam, czy uda mi się je powstrzymać na miejscu.

Ale, chociaż trudno mi zebrać myśli, chociaż nie mogę się skupić na tak prozaicznej czynności, jak pisanie, choć cała jestem rozdygotana emocjami postaram się opisać choć namiastkę moich wrażeń z koncertu.

Od kiedy po raz pierwszy usłyszałam muzykę z NDdP wydawało mi się, iż nie mogłoby mnie spotkać większe muzyczne szczęście i większe przeżycie niż wysłuchanie musicalu w jego pierwotnym wykonaniu. No, ale to wydawało się zupełnie nierealne. Musical skończono wystawiać ponad dziesięć lat temu. Musiałam zadowolić się muzyką z płyty oraz polską wersją musicalu w Gdyni. Miałam rację, to w czym dzisiaj uczestniczyłam przeszło wszelkie moje oczekiwania.

Koncert w Gdyni, który uważałam za cudowny, w porównaniu do paryskiego wykonania … nie ma porównania.

Otoczenie podobne, ale wrażenia wielokroć silniejsze.

Jak pisałam poprzednio hala widowiskowo - sportowa nie jest najlepszym otoczeniem dla sztuki, a za taką uważam musical. Muszę, jednak przyznać, iż w Bercy zupełnie nie przeszkadzało mi otoczenie; ogromna hala, plastikowe krzesełka, rusztowania widowni, ale chciałoby sie powiedzieć i co z tego. Może to zasługa miejsca blisko sceny, a może nastawienie, ale podobało mi się wszystko od chwili, kiedy dostałam się do tego muzycznego raju. Koncert jeszcze się nie zaczął, a ja już czułam się wspaniale, jak dziecko oczekujące pierwszej gwiazdki, uczennica czekająca na ostatni dzwonek przed wakacjami, jak dziewczyna przed pierwszą randką.

Trochę obawiałam się zagubienia, hala jest naprawdę ogromna, jednak doskonała organizacja nie pozwoliła nikomu zabłądzić. Wokół panowała atmosfera radości i oczekiwania. Jedyne, co zaprzątało myśli niektórym uczestnikom to polowanie na lepsze miejsca. Wokół słyszałam różnojęzyczny gwar; angielski, włoski, niemiecki, rosyjski, japoński (chyba), no i oczywiście polski.

O francuskim nie muszę chyba wspominać. Średnia wieku w okolicy 35 lat, choć sporo osób było w wieku mocno dojrzałym. Myślę, iż wielu Paryżan miało szczęście uczestniczyć w musicalu wystawianym trzynaście lat temu w Pałacu Kongresowym i dziś mogło konfrontować wrażenia ze wspomnieniami.

Siedem miesięcy oczekiwań skumulowało się w jednym dniu. Od rana wszystko we mnie śpiewało, to dziś jest ten dzień. Wielka radość, ale też wielka obawa, czy na pewno będzie mi się podobało. Kiedy oczekiwania są wielkie, to i rozczarowanie bywa ogromne. Jeden z kolegów opowiadał o dużym rozczarowaniu, jakie przeżył, w związku z niespełnieniem oczekiwań przez koncert, na który długo czekał. Zdawałam sobie przecież sprawę, iż wykonawcom przybyło lat, zmienił się nie tylko ich wygląd, zmienić się mogły ich głosy. To co kiedyś zachwycało, teraz mogło zawieść. Kiedy oglądałam koncerty na youtube zza wschodniej granicy wydawało mi się, że to nie ten sam musical, co ten sprzed lat. Tymczasem, wystarczyły pierwsze nuty Les Cathedrales w wykonaniu Bruno, a już wiedziałam, że jest w świetnej formie. I choć to niemal niemożliwe wydaje mi się, że brzmiał dziś lepiej niż te parę lat temu. I choć to może bez znaczenia wyglądał też bardzo dobrze. Wszyscy wykonawcy śpiewali cudownie, dawali z siebie wszystko, a może nawet więcej i prezentowali się wspaniale.

Moje niewprawne ucho (przez słonia nadepnięte) wyczuwało, iż jakoś słabiej brzmi Garou. W trakcie przerwy dowiedziałam się, że ma (miał) problemy zdrowotne z gardłem. Od tej pory bardzo się bałam, czy da sobie radę i czy udział w koncercie nie zaszkodzi jego głosowi (a może nawet zdrowiu). Miałam wrażenie, że w drugiej części śpiewał dużo lepiej. To właśnie jego miałam na myśli, pisząc, że artyści dali z siebie więcej niż mogli. Nie umiałabym wybrać najlepszego wykonania, bo wszystkie utwory zostały wykonane fantastycznie, ale … Katedry, Belle, Fatalite to majstersztyki. Ciary szły po plecach. Czy to możliwe, że ten koncert był wspanialszy od oryginału, a jeśli nie to przynajmniej równie dobry. Świetna organizacja, zaplecze (bufet, toalety, pomoc obsługi w dotarciu na miejsce), doskonała akustyka, nagłośnienie, efekty wizualne w postaci natężenia światła, kolorów, obrazy Katedry, ruch sceniczny, no i oczywiście muzyka i śpiew wszystko to powodowało, iż był to koncert doskonały. Oczywiście w mojej ocenie. Ale myślę, że nie jestem w niej odosobniona.

Siedziałam dość blisko sceny, więc korzystając z tego robiłam sporo zdjęć. Z jednej strony trochę szkoda było mi robić zdjęcia, kiedy mogłabym w tym czasie cała zamienić się w słuch. Teraz,nie żałuję, kiedy oglądam te zdjęcia czuję tamtą radość i słyszę muzykę i śpiew. Będąc tam, chciałam być w trzech osobach naraz, jedna robiłaby zdjęcia, druga zamknęła oczy i słuchała, a trzecia patrzyłaby i patrzyła.

Energia, jaką dysponowali wykonawcy udzielała się widowni. Myślałam, że może to tylko ja przeżywam takie chwile uniesienia, kiedy moja sąsiadka wyznała mi, iż na Les Cathedrales popłakała się, a cała nadal się trzęsie z wrażenia. Przez przypadek poznałam dziewczyny, które prowadzą polską stronę Bruna Pelletira (reklamowałam kiedyś tę stronę u siebie). Dziewczyny dołączyły adres mojego wpisu Jestem Brunetką w zakładce swojej strony parę miesięcy temu, przed planowanym koncertem Bruna w Polsce.

Kiedy jedna z dziewczyn chciała mnie namówić na podejście pod scenę podczas wielkiego finału nie zgodziłam się. Nie minęła nawet minuta, a zostawiwszy kurtkę na krześle pobiegłam pod scenę i razem z kilkunastoma (kilkudziesięcioma) osobami śpiewałam Belle i Czas Katedr. Gdyby ktoś powiedział mi to parę miesięcy, parę dni, a nawet parę minut wcześniej nie uwierzyłabym mu. Ja - grafomanka w średnim wieku pod sceną?.

Tym sposobem od moich ulubieńców dzieliły mnie zaledwie dwa-trzy metry.

Nie wiem, czy gdybym uczestniczyła w takim koncercie kilka lat temu doznania były by równie ogromne i nigdy tego się nie dowiem. Świadomość tego, że była to jedna, jedyna, niepowtarzalna szansa, że istnieją jakieś problemy prawne związane z prawami własności musicalu, że koncert był ponoć „nielegalny” sprawiała, iż przeżycia miały wymiar niemal ostateczny. Uczestniczyłam w czymś, w czym niewiele osób miało szansę uczestniczyć. To niewiele to oczywiście pojęcie symboliczne. Odbędą się trzy koncerty, a sala w Bercy może pomieścić 17.000 osób i w piątek była ona prawie pełna.

Gdyby kiedyś jeszcze trafiła się okazja takiego koncertu (NDdP wg wszelkich znaków na niebie i ziemi już się nie trafi, ale koncert któregoś z wykonawców) to bez chwili wahania gotowa jestem lecieć do Paryża, Londynu, Rzymu, czy gdziekolwiek indziej.

Niektórzy byli zawiedzeni kolejnością utworów, ponieważ na koncert składały się prawie wszystkie (ale nie wszystkie) utwory z musicalu, ale w kolejności wydawało się dość przypadkowej. Myślę, że to z powodu tych problemów związanych z legalnością i prawami autorskimi. Organizatorzy chcieli zapewne w jakiś sposób zabezpieczyć się przed ewentualnymi konsekwencjami.

Czy po takim koncercie będę w stanie normalnie funkcjonować, przysłowiowe słupki zliczać, wypełniać listy, arkusze, produkować tony makulatury. Podsumowania, raporty, sprawozdania, a co w tym jest produktywnego, twórczego, ważnego, istotnego, na co to komu potrzebne.

Zdjęcia (może nie najlepszej jakości, ale piękna pamiątka) 1. Finałowe Les Cathedrales,2. Bruno Pelletier Lune, 3. Helena Segara Ave Maria 4. Daniel Lavoie 5. Julie Zanetti, 6. Garou, 7 Patrick Fiori

Zaraz, zaraz, a czy napisałam, że było odlotowo, powalająco, fantastycznie i w ogóle to życie będzie teraz takie bez smaku. Do czasu, aż trafi się kolejne wow. Warto spełniać swoje marzenia.

Nie wiem, czy uda mi się w przeciągu najbliższych dni spłodzić coś sensownego, bo znowu bujam w obłokach. Czuję się, jakby ubyło mi z dziesięć lat. I zapomniałam dodać, że atmosfera była wspaniała. Byli tam ludzie, którzy znaleźli się tam, bo kochają ten rodzaj muzyki. Aż miło było obserwować, jaką przyjemność sprawił ten koncert widzom. Nie widziałam skwaszonych min, nie słyszałam rozżalonych głosów, nie widziałam, aby ktoś się spieszył z opuszczeniem sali, przepychał do wyjścia.

Na specjalne życzenie czytelnika, który twierdzi, iż dzięki mojemu wpisowi był na koncercie dołączam zdjęcie Luc Mervila, który oczywiście był fantastyczny. Wszyscy byli.