Upojne rozmowy

"- Cóż, mężowie? Wyglądacie na trzeźwych. Uchybienie, którego nie przepuszczę. Trzeba będzie pić.(...)
Niech Agathon przyniesie, jeżeli ma w domu, jakiś wielki dzban! (...)
Nalał wina do pełna i sam pierwszy wypił. Następnie kazał wlać dla Sokratesa..."

Platon "Biesiada", Wyd. DeAgostini; Altaya 2001, str.168

Sokrates miał głowę zarówno do picia jak i do prowadzenia długich dysput. W starciu z nim, mało kto docierał do finiszu, nie dając się po drodze zamulić przez czyhający sen i ból głowy, jednocześnie gubiąc wątek dialogu :)

Gdzieś w głębinach uniwersalnego niezrozumienia...

Między jednym a drugim utworem płynącym z głębin dark ambientu, wyłuskuję po trochu pozorne zrozumienie własnego siebie jako jednostki zatopionej w morzu kolorów i improwizacji dnia codziennego. Dostrzegam, to co chcę dostrzegać. Mimo pseudo-pozytywnych zachęt pospólstwa - Ja podążam własną drogą , gdzie zatwierdzone barwy odczuwania ociekają rdzą i postępującą korozją myśli ...

Dahlia's Tear  - 4th Sky Convergence & Pointless

Spontaniczny przejaw chwilowego dostrzegania istoty spraw w świetle bardziej pozytywnym niż dotychczas. Co nie oznacza faktu, iż nadchodząca wiosna zarzuciła mi na rozum sidła optymizmu.

kwitną pąki drzew
pod sennym jeszcze niebem
powraca życie

Jarmark Wątpliwości

ile jeszcze sezonów
ile dławiącego trawienia
wiosen
lat
jesieni
i szklistych jak sopel do żył zim
stragany próżności
zanoszą się śmiechem przez cały rok
karawana pustych słów
zaprzęgnięta za języki bydląt dwunożnych
ślepo w amoku do przodu gna
a mnie nie do śmiechu
a mnie nie do otwierania ust
w zachwycie
przez wiatr spychany
coraz bliżej krawędzi mostu
w głębię pulsującego zwierciadła
czuje jak poręcz
pod zaciśniętą ręką topnieje

12-16.III.2012

***

ręką przytrzymam
bieg świata
nogą utoruję drogę
wolną od natarczywych
przeciwności
i przejdę niezauważalnie
stopniowo obracając się
w proch ziemi
tak żądnej woni mojego rozkładu

Pragnienie kroku wstecz

Siarczysta mżawka jak szarańcza osadza się bezlitośnie na całej powierzchni okularów. Chwiejne kroki, poranna szarość. Pełna trzeźwość, choć jak ślepiec po omacku wyszukuję asfaltowego podłoża. I w jednej chwili wszystko ulatuje, zatraca istotę konkretu. Nie ma już ludzi. Nie ma już podziału na dobro i zło. To co widzę, to tylko rozmazujące się cienie istot o wyraźnych niegdyś kształtach oraz niczego już nie wyrażające, abstrakcyjne formy wyblakłych pojęć, dawniej tak pieczołowicie pielęgnowane przez ziemskich moralizatorów. Ogarnia mnie apokaliptyczna cisza i dystans kilku metrów, którego nie mam najmniejszej ochoty przebywać po raz kolejny. Zaistniała chwila sprawia, że chciałbym dzielić los mgły w trakcie jej powolnego zanikania. Bez możliwości ponownego zaistnienia... .

Muhr - Dessous le mur de planck

Węzeł

owoc podjętej decyzji
zawisł na drzewie
zapuszczonego sadu
pośród dzikich grusz
i od dawna
nieprzycinanych śliw

północny wiatr
kołysząc go delikatnie
na boki, bezowocnie
próbuje tchnąć
weń odrobinę
życia po śmierci

Noc

noc gęsta
jak sierść kota nasłuchującego w bramie
noc czarna
jak smoła rozsmarowana na dachu
noc cicha
jak miraż bezpieczeństwa przed burzą
noc złowroga
jak złodziej czający się za rogiem
noc podstępna
jak ostrze noża w ręku oprawcy
noc długa
jak nić Ariadny
noc patrząca
milionem gwiazd na niebie
noc o tysiącu twarzach
jak narkotyk aurą snu przeszyje Ciebie