Moja Choinka 2020

Mój udział w zabawie Choinka 2020 był skromny - pandemia skutecznie odebrała mi chęć do jakiejkolwiek zabawy.

Z tego powodu zrezygnowałam z wszelkich blogowych podsumowań w tradycyjnej słownej formie, bo byłoby to kolejne narzekanie w czarnych barwach. Ograniczę się do podsumowań fotograficznych.

Zrobiłam sześć prac, ale dwie z nich to prawie identyczne obrazki według tego samego wzoru ze żłóbkiem, więc do zestawienia wstawiłam tylko jeden.

Nie zagospodarowałam (jak to się mówi) zrobionych prac - oprócz wspomnianych dwóch, które znalazły się w ramkach... nie miałam zupełnie ani pomysłów ani ochoty...  poczekają do następnych świąt.

Dziękuję Kasi za wspaniałą organizację zabawy i mam nadzieję, że przyszły rok będzie o wiele lepszy i bogatszy w moje robótki.

"Choinka 2020" - listopad

Myślałam, że już nie uda mi się w tym roku cokolwiek skończyć ze zbioru wielu rozpoczętych robótek, nie mówiąc o całkiem nowych.

Otaczająca mnie rzeczywistość jest coraz gorsza - zamiast chociażby powoli się poprawiać... dopada mnie coraz większy pesymizm i beznadzieja...

tegoroczne wspólne świętowanie rodzinne stoi pod bardzo wielkim znakiem zapytania i jeśli do niego nie dojdzie to chyba nawet nie wyciągnę choinki, ani innych części świątecznej dekoracji mieszkania... na dziś nie mam zupełnie ochoty na świąteczne klimaty.

To dla mnie szczególnie przykre, bo święta Bożego Narodzenia zawsze były dla mnie najważniejsze, a teraz jest pandemia i coraz więcej pustych na zawsze miejsc przy rodzinnym stole ...

A jednak... zmobilizowałam się na tyle, że rozpoczęłam całkiem nowy haft świąteczny i nawet go zrobiłam do końca! Co prawda to mały i bardzo łatwy wzór (bo jednokolorowy), ale to zawsze sukces w obliczu kilkumiesięcznej blokady robótkowej.

Wymiary samego haftu: 21x12,5 cm

Wzór "Calendrier de l`avent 2017" pochodzi z TEGO bloga.

Przeznaczenie? na razie niewiadome...

Choinka2020

Rękodzielnicze Zaduszki

Na początek wyjaśnienie - napisałam tego posta w październiku ubiegłego roku, ale nie opublikowałam go ze względu na nagłą chorobę i odejście mojego Taty. W takich momentach wszystkie inne sprawy tracą znaczenie... można ewentualnie do nich kiedyś wrócić.

Biorąc pod uwagę aktualną sytuację być może mój śp Tata nie dostałby się nawet do szpitala, albo umierał w nim bez potrzebnego sprzętu łagodzącego ból.

 

Poniżej zamieszczam post bez żadnych zmian, bo był gotowy do publikacji.

=============

 

" W myślach przygotowywałam ten wpis już od dłuższego czasu.

Tak to jest, że w pewnym wieku i w szczególnych okolicznościach życiowych następstwem tych przeżyć są myśli o przemijaniu... i wcale nie muszą być związane tylko ze starością... choroby zabierają z tego świata i młodych i starszych... wiek nie ma znaczenia.

Na swoim blogu Inny czas wspominam co roku ludzi kultury... 

W tym roku poświęcam swoje myśli Kobietom z kręgu rękodzieła, które odeszły zbyt wcześnie...

Nie znałam osobiście żadnej z nich, ale niektóre kontakty były szczególne i częste dzięki internetowi.

W 2009 roku odeszła Sanja - Ania

Grób Sanji znajduje się na Starym Cmentarzu w Łodzi, dlatego mogę osobiście zapalić lampkę, gdy przychodzę do naszych rodzinnych grobów.

Brałam udział w zabawie hafciarskiej, którą Ania zorganizowała na Multiply w 2008 roku. Zrobiłam wtedy swój pierwszy hafcik na plastikowej kanwie. Był to "Smok kawosz"

Odnalazłam na dysku zdjęcie zrobione w trakcie zabawy. Niestety nie pamiętam szczegółów - miałam je zapisane właśnie na Mulitply i na swoim blogu na bloxie. Obie moje strony już dawno wyparowały w kosmos.

 

W lipcu 2011 roku  odeszła Małgosia - Bag Lady.
Prowadziła bloga "Bag Lady", który niestety zniknął w czasie likwidacji blogów na bloxie.
Pamiętam Jej ostatni wpis o walce z chorobą...

Na "Babskim forum" pożegnałyśmy:

 

Romualdę - jako awatar wstawiła swoje zdjęcie, dające złudzenie bliższego kontaktu z ciepłą, sympatyczną i uśmiechnięta osobą.

Kundzię 57 - prowadziła blog "Moje zacisze", do którego już nie ma dostępu. Aktualnie wyświetla się adres (na blogspocie) i na moment pojawia się strona główna, która szybko znika.  

Halinkę, znaną na forum pod nickiem "halinaka". Ostatnie lata działania forum to jej zasługa... poświęcała mu wiele godzin - gromadziła wzory, ciekawostki, a krótko po Jej śmierci forum nagle zostało zablokowane. Nie wnikam kto to zrobił i dlaczego... to już nie ma znaczenia, chociaż i ja zostawiłam tam wiele swojego czasu i pracy (jak widać zupełnie niepotrzebnie).

Halinka nie prowadziła bloga, zdjęcia swoich prac wstawiała na różnych hostingach, ale teraz nie umiem ich znaleźć (prowadziły do nich linki z forum). Mam natomiast kilka własnoręcznie wykonanych przez Halinkę kartek, które otrzymałam z różnych okazji. 

Forum już nie ma... kontakty z jego użytkowniczkami rozproszyły się na osobiste blogi, a przede wszystkim na fb, instagram, pinterest. Ja już za nimi nie podążam.

 

Ostatnie pożegnanie w blogowym świecie  w 2019 roku - Krysia.

Prowadziła bloga "W moim kąciku"

To bardzo krótka znajomość poprzez wspólny udział w zabawie "Fotograficzny alfabet", którą w 2018 zorganizowała Jej córka na blogu "Misiowy zakątek"

 

Na pewno nie wspomniałam tu o wszystkich koleżankach i znajomych z kręgu amatorskiego rękodzieła, ponieważ o wszystkich nie wiem.

 

Niech pozostaną w naszej pamięci... 

 

Gdzie ta keja?... czyli czerwcowe rzuty

Jak to jest możliwe, że mając w najbliższej rodzinie dwóch starych żeglarzy - wiekiem i stażem, do tej pory nie zrobiłam dla nich żadnego morskiego obrazka? ... nie wiem.

Na co dzień, siedząc na lądzie, mój mąż i jego brat swoje pragnienia żeglowania wyrażają w piosenkach, które śpiewają z akompaniamentem gitar i których słuchają w wykonaniach bardziej profesjonalnych. Szanty towarzyszą nam od lat, ale prawdę mówiąc czasami mam dość jednostajnego zawodzenia mającego zachęcić do ciągnięcia lin, albo tekstów, w których oczywiście dominują "męskie marzenia", czyli "jakie czekają nas atrakcje, gdy zawiniemy do portu". Wtedy  odcinam się zamkniętymi drzwiami. Kilka piosenek jednak lubię słuchać, a nawet włączać się ze swoim fałszywym śpiewaniem (natura głosu nie dała). Najbardziej lubię najpopularniejszą polską klasykę w wykonaniu autora Jerzego Porębskiego

Nic więc dziwnego, że gdy w zabawie "Kości zostały rzucone" wylosowałam na czerwiec: pionowo 6, a poziomo 2 i otrzymałam wynik "Motyw męski", tematyka pracy mogła być tylko jedna.

Dane techniczne:
- wymiary haftu: 12,5 x 8,5 cm
- kanwa 16 w kolorze ecru

Pokazuję sam haft, bez oprawy, ponieważ wybierze ją obdarowany (jak już prezent otrzyma, czyli pod koniec lipca)

Świąteczny kubek

Wśród elementów świątecznych bardzo często pojawia się coś co nie jest ozdobą choinkową, ale częścią dekoracji, świątecznego wystroju mieszkania. 

To kubek... w magicznym ujęciu... z rozgrzewającą czekoladą, z aromatyczną kawą, z pachnącą herbatą. Pojawia się w reklamach, na plakatach filmowych, a także jako istotny fragment na okładkach powieści świątecznych.

Taki wzór pasuje szczególnie do aktualnej pogody za oknem, chociaż to czerwiec a nie grudzień.
 

Wykorzystałam dzisiejszą w miarę dobrą pogodę - jeszcze nie padało!, żeby zrobić zdjęcie. Dotychczasowe zjawiska pogodowe za oknem wykluczały jakąkolwiek sesję w ogrodzie na tle iglaków lub chociażby trawy, a nawet na balkonie. Od kilku dni w całej Polsce pada, leje, wieje i grzmi burzami, a ze światła głównie szarość. Nie będę czekać na poprawę pogody do ostatniej chwili (prognozy przeczą same sobie), a tu już koniec miesiąca za pasem i czas na zgłoszenie swojego czerwcowego udziału w zabawie "Choinka 2020". 

To kolejny haft do zagospodarowania przed świętami, bo teraz nie dałabym rady. Planuję umieścić go na opasce poduszki - taki pomysł od dawna podpatrzony u Splocika czeka na realizację u mnie. Problem w tym, że mimo posiadania co najmniej jednej sprawnej maszyny do szycia nie jest mi z szyciem po drodze. I albo skończy się na szyciu ręcznym, albo przypomnę sobie podstawy szycia maszynowego - obu rodzajów unikam jak mogę. Mam jednak nadzieję na stworzenie grudniowej galerii prac powstałych w ramach tegorocznej zabawy i w tym mieści się szycie w kilku innych projektach. 

Osoby znające wzór oczywiście od razu zauważą, że został on częściowo tylko wykorzystany. Celowo nie wyhaftowałam dłoni trzymających kubek, bo jakoś nie pasowało mi  - palce wydają się zbyt przytłaczająca, chociaż tworzą wymowną całość z rozgrzewającym kubeczkiem.

Pamiątka I Komunii

Wszystko w czasie trwającej pandemii jest inne niż kiedyś, również uroczystości komunijne. Późniejsze ponad miesiąc, z ograniczoną liczbą dzieci i towarzyszących im rodzin.

Zrobiłam dla rodzinnego dziecka taką bardzo symboliczną pamiątkę - wzór i ramkę wybrali dziadkowie dziecka. Ale nie mam dobrego zdjęcia w ramce, więc wstawiam sam haft.

Haft jest nieduży - 6,5 x 12 cm, a wzór znaleziony w internecie, niestety bez nazwiska autora/autorki. 

Projekt nie był opracowany specjalistycznie (tzn. komputerowo), narysowany ołówkiem na kratkowanym papierze, ale to nie zmienia jego wartości. Podejrzewam jednak, że to amatorska przeróbka, ponieważ trafiłam na bardzo podobne, ale bogatsze w szczegóły wzory firmowe. W końcu to symbol szczególnie popularny, więc wersji obrazkowy jest wiele.

Haft dodaję do czerwcowej odsłony zabawy "Rękodzieło i przysłowia" jako interpretację pierwszego przysłowia  zaproponowanego przez organizatorkę:
1. Wszelkie dzieło zaczyna się od małego czynu. 
To dla mnie przysłowie najbardziej poważne w porównaniu z innymi (takie najmniej zabawowe).
Powiązanie tej Pamiątki I Komunii z przysłowiem rozumiem na kilku płaszczyznach - czy dziecko w przyszłości będzie dalej rozwijać własną wiarę, którą wybrali mu rodzice? czy pozostanie przy niej, a może wybierze inną? a może określi się jako osoba niewierząca i wybierze ateizm? czy pozostając w wierze będzie w życiu kierować się jej przykazaniami, czy raczej pozostanie katolikiem kulturowym?
Jakie czyny wynikną z przyjęcia tego sakramentu, o którym mówi się, że jest najważniejszy w czasie całego życia?
Wiele jest pytań i niewiadomych... i tylko czas na nie odpowie.

 

Był taki dzień majowy (3)

Kolejny post "zadaniowy" w zabawie "Rękodzieło i przysłowia" u Splocika wywołał mój dzisiejszy wpis. Ze wszystkich sił staram się myśleć pozytywnie, podchodzić do codzienności z uśmiechem, ale obecnie  to bardzo trudne i nie za bardzo mi wychodzi.

Maj w tym roku będzie miesiącem niezwykłym, nietypowym, innym niż wszystkie poprzednie - określeń można by dać wiele.

Na pewno nie zobaczymy przytulonych par, snujących się po parkach, chociażby dlatego, że teraz tych parków nie odwiedzamy tak tłumnie. Maj jako miesiąc zakochanych rzeczywiście powoli zanika - chyba wraz z zakochanymi parami naszego pokolenia. Dla nowych pokoleń ważne są Walentynki.

Kiedyś był Maj Polskiej Piosenki w radiowej jedynce, której już nie słucham. Było również propagowane w radio Święto Niezapominajki, w dniu imienin Mojej Mamy - to prywatne wspomnienia.

Wspomnienia ogólne to przede wszystkim  "Dni Oświaty, Książki i Prasy" z ulicznymi kiermaszami, atrakcyjnymi w czasach prawdziwego głodu książki. Dziś całkowicie trudne do wyobrażenia.

W pierwszych majowych dniach tam gdzie jesteśmy wywieszamy flagę.

Mamy szacunek dla flagi i nie uznajemy bazgrania i malowania na niej czegokolwiek. 

Robiliśmy to również w czasie wyjazdów do Leśnego Domku.

To już niestety zamknięty rozdział naszego życia. 

Rodzinna działka w środku lasu została sprzedana (nie była naszą własnością, ale korzystaliśmy z niej do woli) i teraz będzie cieszyć nowych właścicieli. To jest piękne miejsce, bez tłoku, bez uciążliwych sąsiadów, za to z przyrodą na wyciągniecie ręki. Ale pozostały zdjęcia i wspomnienia...

Dzianie i czytanie

Meyer von Bremen "Strickendes lesendes Mädchen" (1863)

 

 źródło

W czasie własnego "robótkowania" nie lubię ciszy... wyjątkiem jest towarzystwo przyrody - w ogrodzie lub na werandzie Leśnego Domu. Wtedy jednak też nie ma absolutnej ciszy, za to jest kojący nerwy głos natury.

W domu zawsze słucham radia (oczywiście muzyki, a nie propagandowego ględzenia politycznego) lub oglądam wybrane programy telewizyjne (najczęściej historyczne).

Posiadana od kilkudziesięciu lat umiejętność robienia na drutach pozwala na podzielność uwagi, ale jednak nie do tego stopnia, żeby jednocześnie czytać. Byłam zaskoczona, gdy o tym przeczytałam na drucianym forum... są dziewiarki, które nie patrzą na druty i mogą sobie swobodnie czytać. Podziwiam!

Okazuje się jednak, że to nie jest wynalazek  naszych czasów, o czym świadczy ten obrazek czytającej przy drutach dziewczynki. Jak widać robi ona skarpetkę na pięciu drutach, a tej sztuki ja nigdy nie opanowałam, choćbym nie wiem jak pilnie wpatrywała się w te cienkie i krótkie druty. Zawsze któryś i tak wyskoczy z przerabianych oczek.

Oryginalny post - na blogu "Inny czas" w 2017 roku

Rzuty na kwiecień

Rzuty kwietniowe w zabawie u Ani dały wynik z wieloma możliwościami:

pionowo - 1, poziomo - 5, czyli KOKARDA. Ja najchętniej w zabawach blogowych wybieram haft krzyżykowy. Pozostając jeszcze w trochę w klimacie świąt (chociaż takich jak w tegorocznym wydaniu nie chciałabym już powtarzać), zrobiłam takie urocze jajeczko. Hafcik jest maleńki, więc sam na zdjęciu wyglądałby mało atrakcyjnie.
Ponownie kanwa 16 w kolorze kremowym, ale taką wykorzystuję najchętniej.

Do zdjęcia jajeczko pozuje w wersji prowizoryczniej (dodatkowe elementy nie są przyklejone), bo teraz nie chcę kończyć całości - nie wiadomo jak będę chciała to zrobić za rok. Te urocze drobiazgi trochę czekały na swój czas, ale się doczekały. Są tak delikatne, że pasują tylko do delikatnej kompozycji.
W tabelce brakuje jednego zadania, bo nie zaliczyłam marcowego - to był "element wycięty dziurkaczem". Ale marzec jak wiadomo był szczególnie złym miesiącem, bez  warunków do swobodnej zabawy. A ja nie mam bogatego warsztatu narzędziowego i do dyspozycji tylko zwykły dziurkach biurowy.

Do haftu wykorzystałam wzór Aliolki 

Choinka 2020 / 4

To "Gwiazdkowe drzewko" powstawało prawie cztery miesiące. Wydaje się, że to łatwy i szybki wzór, a jednak zajął mi więcej czasu niż przewidywałam. Zaczęłam w nowym roku, ale ciągle zbyt dużo było przeszkód, żeby haftować spokojnie. Kilka razy musiałam tamborek odkładać, kilka razy wypruwałam i poprawiałam błędy.
Kanwa 16 w kolorze kremowym
 

To jest wersja do zagospodarowania - w tej chwili nie mam żadnego pomysłu, więc robótka dołączy do innych w pudełku (to jest duże pudełko, więc spokojnie się zmieszczą jeszcze następne bez pomysłu).

Haft zrobiony w ramach zabawy "Choinka 2020"

Gabriel Nicolet "Portrait of a Nurse from the Red Cross"

Dokładna data powstania obrazu nie jest znana - źródła podają między 1914 a 1915, czyli czas I wojny światowej.

 źródło

Trudno o pozytywne myślenie

Zgłosiłam się do zabawy "Pozytywnik z charakterem" w zupełnie innej rzeczywistości. Potrzebowałam również wzmocnienia pozytywnego myślenia we własnym działaniu (coś w rodzaju osobistej terapii).

To, co nas teraz otacza... w jakim świecie żyjemy ... nijak się ma do tak niedawnego czasu sprzed kilku tygodni.

Na znajomym blogu przeczytałam: "Czekam na normalność" - według mnie ta normalność, którą znamy już nie wróci. Oby dość szybko zapanowała jakaś inna normalność, a nie jeszcze większy chaos, zagrożenie i niepewność. 

Marzec był pierwszym miesiącem pandemii w pełnym wymiarze, więc trudno się dziwić, że do świata robótkowego też przyszedł zły czas. Początkowo myślałam, że jestem w tej mniejszości, która nadmiernie panikuje - głównie z powodu wieku i znalezienia się w grupie podwyższonego ryzyka wraz z "chorobami współistniejącymi". Swoją drogą ten nowotworek językowy zyskał w mediach niezwykłą popularność, stając się jednocześnie swego rodzaju zasłoną dymną dla prawdziwości statystyk. Myślałam, że przesadzam ze zniechęceniem, brakiem zainteresowania dla robótkowej twórczości, brakiem skupienia itd. Jednak coraz częściej trafiam na wpisy w podobnym tonie, że wiele z nas nie może dać sobie rady z tą niespodziewaną sytuacją.

Ja zawiesiłam niektóre blogowe projekty - w tym nowy blog "Dziennik...", bo nie jestem w stanie pisać w oderwaniu od rzeczywistości ogólnej... o powodach wolę nie wspominać, bo nie chcę się "wyrażać", a tylko niecenzuralne słowa cisną się na klawiaturę.

Nie zrezygnowałam (na razie) z udziału w rozpoczętych zabawach blogowych, ale być może zawieszę swój udział w niektórych. Tego dziś nie jestem w stanie przewidzieć.

Głównie chodzi o "Pozytywnik z charakterem". Od początku było to dla mnie dość duże wyzwanie (ze względu na słabą kreatywność własną), ale miałam nadzieję na osobisty rozwój w trakcie. Nie umiem jednak bawić się tak swobodnie z pozytywnym myśleniem w tle, skoro wszystko co pozytywne uciekło, a pozostały negatywne emocje i wszelkie niezrozumiałe do końca strachy.

Nie powiem, starałam się w marcu coś zrealizować, ale to było tak bardzo działanie na siłę, że nic z tego nie wyszło. Podobnie jest w kwietniu. Dlatego ten mój kwietniowy cytat będzie ostatnim przed przerwą, zawieszeniem w czasie mojego udziału w zabawie. Co będzie dalej nikt dzisiaj nie wie i ja również niczego nie mogę planować. Na blogu Ani nie znalazła się żadna notka dotycząca tej zabawy w marcu, więc prawdopodobnie nie tylko ja nic nie zgłosiłam.

Kwietniowa kartka jest pozytywno-negatywna, ale odzwierciedla w pewnym stopniu mój obecny stan ducha

Ta pożółkła kartka z rozwiązaną krzyżówką, która posłużyła jako tło dla cytatu, została wybrana zupełnie przypadkowo. Mam kilkadziesiąt archiwalnych czasopism szaradziarskich, więc nie myślałam o szukaniu odpowiedniej kartki pod kątem treści, ale pod kątem formatu. Dopiero, kiedy ją przykleiłam i zastanawiałam się, w którym miejscu nakleić  mniejszą karteczkę, dotarło do mnie jakim dziwnym przypadkiem niektóre wyrazy (apokalipsa, Azja, ekologia, Europa) i samo rozwiązanie krzyżówki łączą się  z obecną pandemią, która również jest wyrazem do odgadnięcia.

Marcowe "Rękodzieło i przysłowia"

Marcowe propozycje w zabawie "Rękodzieło i przysłowia"  wydawały mi się lekkie, łatwe i przyjemne... tak mi się wydawało 1 marca, gdy je przeczytałam. Później już było tylko gorzej... z wiadomych przyczyn.

1. Kobieta zrobi z niczego kapelusz, sałatkę i scenę małżeńską.
2. Kiedy żurawie wysoko latają, prędkiej się wiosny ludzie spodziewają.

Przez cały miesiąc bezskutecznie usiłowałam cokolwiek znaleźć do realizacji wybranego przysłowia. Od początku nastawiłam się na pierwsze i miał to być haftowany kapelusik. Kiedyś miałam zapisanych sporo wzorów "kapeluszowych", bo organizowałam na forum zabawę "Damskie klimaty" (w 2011 roku). Ale schematy nie dały się znaleźć, a ja dość niemrawo szukałam czegoś odpowiedniego, aż przyszedł koniec miesiąca.

W ostatnim dniu zmieniłam zdanie i zdecydowałam się na drugie przysłowie. Jak nigdy tym razem podeszłam do niego dość wybiórczo i ogólnikowo, rezygnując od razu z ptaków (nie miałam żadnego ładnego wzoru). Poszłam trochę na łatwiznę i wybrałam z całości wyraz "wiosna". Na zielonym wiosennym tle posadziłam motyla (Pierwsze gatunki motyli dziennych pojawiają się już wczesną wiosną, na przełomie lutego i marca. Można je spotkać na osłoniętych od wiatru, nasłonecznionych drogach leśnych, porębach, leśnych polanach - czytamy w internecie.)

i tak powstała ta bardzo luźna interpretacja przysłowia

Wymiary haftu: 6 x 6,5 cm

Kanwa 14

Na razie hafcik podzieli los większości, czyli trafi do szuflady. Teraz zupełnie nie mam pomysłów na ich wykorzystania.

Przy okazji sprawdzania dokładnej daty tamtej hafciarskiej zabawy wyciągnęłam na światło dzienne jej baner... takie sentymentalne wspomnienia minionego czasu

Zdrowych i bezpiecznych Świąt...

Serwetko-podkładki

W lutym powróciłam po dłuższej przerwie do serwetek robionych  na drutach - pierwszą była TA czerwona serwetka, zrobiona w ramach zabawy "Kości zostały rzucone".

Robienie na drutach jest dla mnie największą przyjemnością robótkową, ale od dawna już nie robię dla siebie nic z odzieży, bo wszystko mnie gryzie. Mam duże zapasy starych włóczek, jeszcze z minionych czasów, ale są dla mnie zupełnie nieprzydatne  (bardziej pasuje tu określenie "nieprzyjazne" dla mojej skóry). Kilka razy w ostatnich latach co prawda kupiłam nowe włóczki, ale te z niższej półki cenowej, więc te robótki też leżą rozgrzebane z wiadomego powodu. Może doczekają się form swetropodobnych dla mojej córki, ale to melodia przyszłości.

Teraz skłaniam się do form użytkowych, czyli właśnie serwetek. Ale nie chcę kolejnych leżących ozdóbek (mam dużo takich szydełkowych). Zaplanowałam komplet grubszych serwetek (z podwójnej nitki), które chciałam przygotować na świąteczny stół. Miały być podkładkami pod talerze, dlatego grubsze zrobione z podwójnej nitki kordonka. Zdążyłam nawet zakupić kilka motków w wiosennych kolorach zanim zamknięto sklepy... zrobiłam dwie pierwsze, ale z każdym dniem coraz bardziej było wiadomo, że z rodzinnego świątecznego śniadania w tym roku nic nie wyjdzie. Nie spotkamy się...

Smutek z tego powodu odebrał mi chęć dalszego machania drutami, więc na razie odłożyłam robótkę na później.

Jak pisałam w poście o czerwonej serwetce, nie zależy mi na idealnym napięciu i wymodelowaniu serwetki po upraniu, więc obie są lekko koślawe i nieforemne.

Niebieska, a właściwie błękitna jak wiosenne niebo ma średnicę 25 cm

jest zrobiona według tego samego schematu co czerwona, tylko z jednym rządkiem ząbków

Pomarańczowa to już fantazyjna twórczość własna "z głowy", 

więc wygląda jeszcze bardziej chaotycznie. Ta serwetka jest mniejsza - ma średnicę 17 cm, ponieważ została zrobiona z cieńszych nici (jeszcze ze starych zapasów, mają jakieś 30 lat).

Obie serwetki zrobiłam na drutach nr 4.

Choinka 2020 / 3

Miałam nadzieję, że pokażę inną pracę w choinkowej zabawie u Kasi, ale zrobiłam tylko zestaw "rozpoczętych i nieskończonych drobiazgów na choinkę". Jedyne skończone maleństwo to powtórnie zrobiony wzór styczniowy (też w ramach zabawy). Wtedy wykorzystałam dwa odcienie złotej muliny, teraz jeden na całość.

Bardzo rzadko powracam do raz wykorzystanego wzoru, ale tym razem to spełnienie prośby w rodzinie. Na potrzeby zdjęcia włożyłam haft do prowizorycznej ramki bez szybki, ale  o właściwym zagospodarowaniu  zadecyduje nowa właścicielka. Mam nadzieję, że spotkamy się dużo wcześniej niż w grudniu.

"Był taki dzień..." (1)

Dzisiaj sprawdziłam, jaką statystykę ma post z zaproszeniem do zabawy "Niedziela z fotografią" z 2018 roku. Pojawia się stale w okienku popularnych i zaciekawiło mnie jaki ma aktualnie wynik. Rzeczywiście, jest bardzo wysoko wśród wszystkich i prawdę mówiąc trochę mi żal, że takie zainteresowanie zaproszeniem dzisiaj nie przełożyło się na aktywność w zabawie wtedy.

Kiedyś prawdopodobnie taka sytuacja byłaby dla mnie impulsem do reaktywacji zabawy w formie drugiej edycji. Kiedyś tak... ale obecnie już nie... Moja aktywność organizatorska powoli wyparowała, jak perfumy ze staromodnego flakonika. Zniechęciłam się coraz mniejszym zainteresowaniem ze strony forumowych koleżanek - z każdą kolejną zabawą było coraz mniej chętnych do udziału. Podobna sytuacja była z zabawą "Niedziela z fotografią". Jeszcze nie tak dawno szukałabym u siebie przyczyn takiej sytuacji... coś w tym stylu , że "to moja wina, bo pewnie nieciekawa propozycja".

Ale to się zmieniło - lepiej późno niż wcale - nie przejmuję się, ale jednocześnie teraz wolę działać indywidualnie, bez stresów i zachęcania innych na siłę.

Obecnie wszyscy mamy wystarczająco dużo stresów i obaw o własne życie i zdrowie, więc chrońmy się jak tylko możemy. Właściwie jedyną naszą ochroną jest w tej chwili dobrowolna izolacja, czy kwarantanna. Siedzimy w domu, mamy różne obowiązki i w zależności od ich stopnia mamy mniej lub więcej czasu na osobiste zainteresowania. Ja mam więcej niż młodsze pokolenie, więc korzystam z tego jako z w formy terapeutycznej.

Po tym przydługim wstępie pora na wyjaśnienie dlaczego taki tytuł posta.

Nie wychodząc z domu nie robię nowych zdjęć, ale jednocześnie wracam do moich archiwalnych zbiorów (w trakcie nieustannych porządków na dysku).

Stąd pomysł na wyciągnięcie niektórych zdjęć z tego archiwum, które znajdą się na tym blogu w cyklu "Był taki dzień"... To pomysł na czas trwania epidemii i braku nowych możliwości, ale może przeciągnie się dalej w czasie.

Mam na dysku zapisane zdjęcia cyfrowe od września 2008 roku, ale zdjęcie z dzisiejszą datą znalazło się dopiero w 2013 roku. Naprawdę sama byłam zaskoczona tym pięknym śniegiem w naszym ogrodzie... czy jeszcze kiedyś taki widok się powtórzy?

Mitenki sprzed 10 lat, czyli komputerowe wykopalisko

W trakcie porządkowania dysku mojego komputera trafiam na różne zapomniane ciekawostki.

Między innymi właśnie znalazłam zdjęcia pierwszych mitenek, które zrobiłam w 2010 roku.

To bardzo prosta robótka, ale o tyle ciekawa, że nigdy wcześniej nie brałam się za rękawiczki, ani tym bardziej mitenki. Mitenki nie były modne od czasów przed II wojną światową, dopiero w ostatnich latach wróciły do łask. A rękawiczki na drutach to już w ogóle bajka nie dla mnie, bo jak pisałam wcześniej (przy czerwonej serwetce) nigdy nie dałabym rady opanować pięciu drutów bez zabezpieczonych końcówek.

Te mitenki są najprostszą formą, bo bezpalcową. Po prostu jest specjalna dziurka na kciuk i sprawa załatwiona. Zrobiłam je na okrągło, bez zszywania - to metoda, którą wykorzystuję jak tylko się da.

Włóczka to cieniowana bawełna.

Do mitenek w komplecie był jeszcze woreczek, ale nie mam dobrego zdjęcia do pokazania. Zresztą te, które wybrałam też są marnej jakości (robione późnym wieczorem).

A następnego dnia rano jechałam do Warszawy na "Nasz zlot gwiaździsty" (opisany na moim poprzednim blogu), czyli na spotkanie z koleżankami poznanymi na forum.
Przy tej okazji zaczęłam szukać śladu tamtej wyprawy - wpisy i zdjęcia znalazłam, a teraz zastanawiam się, czy przywrócić tamten blog (z aktywnym linkiem na stronie głównej tutaj), czy tylko przetransportować wybrane posty. Na razie myślę... ale chyba skłaniam się do tego, żeby przywrócić dostęp do tamtego bloga pod oryginalnym adresem... oczywiście po weryfikacji postów, bo te zbyt osobiste już nie chcę upubliczniać.

Kości zostały rzucone i... mam problem

W tej zabawie nie robię żadnych wyprzedzających ruchów... nie tworzę listy prac "na zapas"... ani tym bardziej nie kombinuję z powtórkami w przypadku, gdy wylosowana kategoria w jakiś sposób mi "nie pasuje". Losowanie przeprowadzam jednorazowo, gdy miesiąc się zaczyna  i nic już później nie zmieniam. To taki miły dreszczyk emocji "co wypadnie tym razem", który funduję sobie w małych dawkach, żeby wystarczyło do końca roku.

Z niecierpliwością czekam na pierwszy dzień każdego miesiąca, bo wtedy pojawiają się zadania w różnych zabawach blogowych. A w zabawie z kośćmi sama losuję je dla siebie. I zupełnie nie widzę sensu w "oszukiwaniu" samej siebie w trakcie zabawy, która ma być czystą przyjemnością, bez żadnych materialnych korzyści, ani tym bardziej bez żadnego wyścigu nie wiadomo po co.

Do napisania tego wstępu skłoniło mnie podsumowanie lutego  w zabawie z kośćmi.

O swoich rzutach i ich wynikach pisałam (i taki mam zamiar na przyszłość) w jednym poście, zawierającym zdjęcie powstałej pracy. Teraz jednak piszę na początku miesiąca, bo wynik marcowy jest dla mnie sporym problemem.

Wyrzuciłam kolejno dwie szóstki, co dało wynik "element wycięty dziurkaczem" - jeszcze nie zaznaczyłam na swojej osobistej planszy, bo koncepcji nie  mam żadnej, więc pracy nie ma

Nie robię w ogóle kartek (ani w dużych, ani nawet w małych ilościach), więc nie mam zgromadzonych specjalistycznych narzędzi jakimi są między innymi dziurkacze z nietypowymi kształtami. Mam tylko stare typowe dziurkacze biurowe dające okrągłe dziurki. I nie bardzo mam gdzie je wykorzystać. Co prawda po intensywnym namyśle doszłam do jedynego jak na razie wniosku, że mogę ewentualnie wykorzystać dziurki w kolejnej stronie mojego "Pozytywnika z charakterem" (łącząc przy okazji obie zabawy).  

Teraz w trakcie pisania przyszedł mi do głowy jeszcze jeden pomysł -  na dziurki jajeczno-pisankowe... czyli może coś jednak się uda wykrzesać. Jak widać ubieranie myślowych rozterek w słowo pisane czasami też rozwija skromną kreatywność :)