Ο χρόνος ως μια Διαρκής αναβολή .

εκείνο που επέφερε-μεταξύ πολλών άλλων - η κρίση και το χρέος είναι και μια μεγάλη αλλαγή στην αίσθηση του χρόνου: Ο χρόνος δεν γίνεται πια αντιληπτός ως μέλλον αλλά ως μια Διαρκής αναβολή . Ζούμε πλέον Μέρα με τη Μέρα- σκεφτόμαστε με στιγμιαίο χρόνο. Μόλις σκεφτούμε τις ημερομηνίες που λήγουν λογαριασμοί , σκοτεινιαζουμε . Το χρέος και η κρίση μετατρέπουν τον χρόνο μας σε κινούμενη άμμο του διαρκούς Παρόντος στο οποίο κάνουμε Σημειωτόν βυθιζόμενοι όλο και πιο πολύ σε ένα όνειρο -εφιάλτη από το οποίο δεν θέλουμε και μάλλον δεν μπορούμε να Ξυπνήσουμε ( διότι ίσως γνωρίζουμε ενδόμυχα ότι θα βρεθούμε στην Έρημο του Πραγματικού )