Σύνταγμα και Μετασυνταγμα
Αναγνώστες
Παρασκευή 12 Αυγούστου 2022
Σύνταγμα και Μετασυνταγμα
Τετάρτη 10 Αυγούστου 2022
Ο Στωικισμός και το Φυσικο δικαιο στη Ρωμη
Ο Στωικισμός οδηγεί στο ιδανικό του ανθρωπισμού .
Με την επίδραση του Στωικισμού διαμορφώθηκε για πρώτη φορά στη Ρώμη το ιδανικό του ανθρωπισμού. Ιδιαίτερα ο αριστοκρατικός κύκλος του Σκιπίωνα του Νεώτερου του έδωσε τη μόνιμη θέση μέσα στο Ρωμαϊκό πολιτισμό. Ο ανθρωπισμός δεν ήταν αόριστη έννοια, δεν σήμαινε μόνο ένα ηθικό, αλλά και ένα αισθητικό ιδεώδες ΄ αποτελούσε το αίτημα για ένα ορισμένο τύπο ζωής. Διαμέσου μεταγενέστερων συγγραφέων ,όπως ο Κικέρωνας και ο Σενέκας, αυτό τα ιδεώδες του ανθρωπισμού καθιερώθηκε μόνιμα στη ρωμαϊκή φιλοσοφία. Ρωμαίοι συγγραφείς σαν τον Κικέρωνα , τον Σενέκα , τον Μάρκο Αυρήλιο , δεν δέχονταν κανένα ρήγμα μεταξύ ατομικής και πολιτικής σφαίρας καθώς πίστευαν ότι η πραγματικότητα, αν την δούμε ως σύνολο, τόσο η φυσική πραγματικότητα όσο και ο ηθικός βίος , ήταν μια μεγάλη «δημοκρατία». ίδια για όλα τα έθνη, για ¨θεούς και ανθρώπους.¨ «Οποίος ζει σε αρμονία με τον εαυτό του, με το δαιμόνιο του” ,- έλεγε ο Μάρκος Αυρήλιος- «ζει σε αρμονία με το σύμπαν ».Η προσωπική και η οικουμενική τάξη δεν είναι παρά διαφορετικές εκδηλώσεις μιας κοινής θεμελιακής αρχής
Σύμφωνα με τους στωικούς για κάθε άνθρωπο υπάρχουν δυο νόμοι ,ο νόμος της πόλης του και ο νόμος της οικουμενική πόλης, ο νόμος των εθίμων και ο νόμος της Λογικής. Από τους δυο ο δεύτερος έχει μεγαλύτερη αυθεντικότητα και παρέχει έναν κανόνα με τον οποίο θα έπρεπε να συμμορφώνονται οι νόμοι και τα έθιμα των πόλεων. Τα έθιμα είναι πολλά αλλά η λογική είναι μία, και πίσω από την ποικιλία των εθίμων υπάρχει κάποιος ενότητα σκοπού. Ο στωικισμός έτεινε έτσι προς της ιδέα ενός οικουμενικού συστήματος δικαίου με αμέτρητους τοπικούς κλάδους.Ο Στωικισμός έτσι πρόβαλε ένα ιδανικό λογικής και δικαιοσύνης σαν μέσο επίκρισης του νόμου σε μια εποχή που ο νόμος βασιζόταν σε μια στενή αντίληψη του εθίμου: Οι Στωικοί πρότειναν το δόγμα των δυο νόμων, του νόμου που πηγάζει από τα έθιμα της πόλης και του τελειότερου νόμου της φύσης[
Η κεντρική ιδέα του φυσικού δικαίου από την εποχή της ρωμαϊκής οικουμένης αφορά τη φύση του ανθρώπου ως λογικού και κοινωνικού όντος ,που είναι η έπρεπε να είναι η δικαιοσύνη κάθε λογής νομοθεσίας σύμφωνα και με τη ρήση του Ρωμαίου νομοδιδασκάλου Ουλπιανού« Η δικαιοσύνη είναι μια σταθερή και έμμονη τάση να απονέμουμε στους ανθρώπους το δίκιο τους. Οι προϋποθέσεις του νόμου είναι οι ακόλουθες :να ζεις έντιμα , να μη βλάπτεις κανένα ,να δίνεις στον άλλον ο,τι του αναλογεί. Νομοθεσία είναι η γνώση των ανθρώπινων και των θειων,η επιστήμη του δικαίου και το αδίκου». . Επικρατούσε η γνώμη ότι «η φύση βάζει ορισμένα πρότυπα που τα δίκαιο πρέπει να φτάσει οπωσδήποτε,» σύμφωνα και με τον Κικέρωνα, γιατί ένας «παράνομος» νόμος απλούστατα δεν είναι νόμος
Οι δύο αντιλήψεις ,ο ιδανικός νόμος των Στωικών και ο ius gentium ως νόμος του κράτους έφτασαν σε ένα σημείο συνεργασίας. Η ιδέα του φυσικού νόμου επέτρεψε την άσκηση κριτικής στα έθιμα: συνέτεινε στην κατάργηση του θρησκευτικού και τελετουργικού χαρακτήρα του νόμου και προήγαγε την ισότητα απέναντι στο νόμο
Π. θ
Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2021
Σύνταγμα και Μετα σύνταγμα
Υπάρχει κάτι που συνδέει την απουσία συνοχής των πληροφοριών που διαχέονται μέσω του Ίντερνετ με τους " θεματοφύλακες του Συντάγματος " αλλά και άλλα φαινόμενα όπως η γενικευμένη απαίτηση για Αυστηροποίηση των Ποινών από διάφορες Παρτικουλαριστικες ομάδες που η κάθε μία ιεραρχεί διαφορετικά την σπουδαιότητα των εγκλημάτων: Τα Νομικά κείμενα , τόσο το Σύνταγμα όσο και οι Ποινικοί κώδικες έχουν μια εσωτερική συνοχή ' το ίντερνετ την διασπά και το Άρθρο 120 ας πούμε εμφανίζεται ως κάτι εντελώς ξεχωριστό από τα υπόλοιπα άρθρα ... ετσι έχουμε έναν Φονταμενταλισμό του Συντάγματος η έναν Φονταμενταλισμό της ποινής , αποκομμένα και τα δύο από ένα ερμηνευτικό πλαίσιο , όπως ας πούμε τις λέξεις που αποσπώνται από την πρόταση και προσπαθούμε να αποδώσουμε σε αυτές ένα πάγιο , καρφωμένο νόημα ενώ είναι η Πρόταση , το πλαίσιο που δίνει νόημα στις λέξεις. Η εποχή μας καταστρέφει την Ερμηνεία αλλά χωρίς ερμηνεία δεν υπάρχει και νόημα. Δείτε και
Σύνταγμα και Μετα
---------
Το Σύνταγμα ήταν το ιερό κείμενο της Νεωτερικοτητας :
'όπως η εφημερίδα αντικατέστησε -κατά Χέγκελ- την καθημερινή προσευχή έτσι και
το Σύνταγμα αντικατέστησε τα Ιερά βιβλία :ο 19ος αιώνας ,εποχή του Συνταγματισμού
ήταν και η εποχή της αποθέωσης του Τυπωμένου λογού : ο έντυπος λόγος υπαινίσσεται
μια σταθερότητα , μια μακροβιότητα στο χρόνο και το Σύνταγμα ήταν ΚΑΙ ανθεκτικό
κείμενο , εάν ανθεκτικό νομικό κείμενο της εκκοσμικευσης .
Τι κάνει, τι προκαλεί το Ιντερνέτ στο σύνταγμα ..; Το Ιντερνέτ
μας εναλλάσσει την ιδέα ενός κόσμου αλα καρτ , ενός Σολιψιστικά διαμορφωμένους
κόσμου , όπου οι ειδήσεις , οι γνώσεις , οι απόψεις φιλτράρονται μέσα από τα
προσωπικά μας γούστα .. Κοιτάξτε το FB ... η κάθε μας σελίδα είναι ο κόσμος μας
προσαρμοσμένος στα μετρά μας .
και το Σύνταγμα λοιπόν κομματιάζεται στα μέτρα του κάθε μετανεωτερικου απίστευτα εξατομικευμένου, επιμέρους κόσμου. Όμως το Σύνταγμα είναι το Νομικό πλαίσιο του κόσμου μας και ένα Σύνταγμα αλα καρτ δεν είναι ..Σύνταγμα τουλάχιστον όπως μας το άφησε η εποχή του εντύπου λογού
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016
Ενα σχολιο για μια αναρτηση του Μη μαδάς την Μαργαρίτα ..
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015
Alain Badiou. H Ηθική : Δοκιμιο για τη συνειδηση του Κακου. Μεταφραση Β Σκολίδης . Κ . Μπομπας Scipta (1993).1998. Τα θεμέλια της ηθικής των ανθρωπινων δικαιωματων
Τα θεμέλια της ηθικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015
ο Καρλ Κορς για τους ''χυδαίους'' μαρξιστές και την Μαρξικη θεωρια του κρατους και Δικαιου
Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015
Θεοδωρίδης Παντελής:Κριτική προσέγγιση των θεωριών για την αιτιότητα
Πλήρες κείμενο: PDF Αρχείο
Κριτική προσέγγιση των θεωριών για την αιτιότητα με επίκεντρο το πρόβλημα του αιτιώδους συνδέσμου σε περίπτωση επέλευσης του εγκληματικού αποτελέσματος με μεσολάβηση πράξεων περισσοτέρων προσώπων | |
Συγγραφείς: | Θεοδωρίδης Παντελής Πέτρου |
Σχολή/Τμήμα: | Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Νομική Σχολή, Τμήμα Νομικής |
Γλώσσα: | Ελληνικά |
Ημ/νία έκδοσης: | 2015 |
Περίληψη: | H
αναζήτηση της αιτιώδους συνάφειας μεταξύ πράξης και αποτελέσματος είναι
ένα από τα αρχαιότερα και πολυπλοκότερα προβλήματα της επιστήμης του
Ποινικού Δικαίου. Κατά μια άποψη, εξάλλου, η εν λόγω προβληματική δεν
επιλύεται με κριτήρια και αξιολογήσεις της ποινικής επιστήμης από τη
στιγμή που το αντικείμενό της αφορά αμιγώς τον αντικειμενικό κόσμο,
είναι επομένως προ-νομικό. Πράγματι, το γεγονός ότι η αναγκαιότητα
ύπαρξης αιτιώδους συνάφειας μεταξύ πράξης και αποτελέσματος δεν
αποτυπώνεται ρητά στις αντικειμενικές υποστάσεις των εγκλημάτων δεν
οφείλεται βέβαια σε κάποια αβλεψία του νομοθέτη, αλλά υποδηλώνει
ακριβώς, ότι το εν λόγω στοιχείο αφορά την οντική διάσταση της πράξης
και προηγείται οποιασδήποτε αξιολόγησης των στοιχείων εκείνων που
καθιστούν μια συμπεριφορά αξιόποινη, όπως αυτά τυποποιούνται στην
αντικειμενική υπόσταση του οικείου εγκλήματος. Κατά την ακριβώς
αντίθετη άποψη, ωστόσο, η αιτιότητα, στο μέτρο που τίθεται ως πρόβλημα
μιας νομικής πρότασης, δεν μπορεί παρά να μετατρέπεται σε νομική έννοια
και να χρωματίζεται από τις ειδικότερες αξιολογήσεις του δικαιικού
κλάδου που απασχολεί, εν προκειμένω του Ποινικού Δικαίου. Αυτή είναι
σε αδρές γραμμές η κεντρική αντιπαράθεση στο πλαίσιο της αναζήτησης του
αιτιώδους συνδέσμου, η οποία και απασχόλησε τη θεωρία του Ποινικού
Δικαίου για τουλάχιστον δύο αιώνες. Γεγονός είναι ότι ένας
φυσιοκρατικός, ντετερμινιστικός προσδιορισμός της αιτίας εκείνης που
αναπόφευκτα οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα, δεν κατέστη εφικτός στα πλαίσια
της φυσικής επιστήμης και φιλοσοφίας. Περαιτέρω, αμφισβητήθηκε και σε
γνωσιοθεωρητικό επίπεδο η ίδια η δυνατότητα της ανθρώπινης γνώσης να
έχει πρόσβαση σε τέτοια δεδομένα, χωρίς να «χρωματίζονται» αυτά από τις
αξιολογήσεις που ήδη προϋποθέτει η διερευνητική διαδικασία. Μήπως
πρέπει λοιπόν να παραιτηθεί και η ποινική επιστήμη από τη χιμαιρική
αναζήτηση μιας αμιγώς οντολογικά προσδιορίσιμης αιτιώδους συνάφειας
μεταξύ της πράξης και του αποτελέσματος, και να στραφεί αντίθετα στην
αναζήτηση της πράξης εκείνης που αξιολογικά ενδιαφέρει το Ποινικό
Δίκαιο, ως άξια να της καταλογιστεί αντικειμενικά το αξιόποινο
αποτέλεσμα; Αυτή είναι η πρόταση των περισσότερων θεωριών από το δεύτερο
μισό του 20ου αιώνα έως σήμερα, θεωρίες που υιοθετούν μια μικτή έννοια
περί αιτιότητας, προσθέτοντας –πλάι στα εμπειρικά-φυσιοκρατικά- και
αξιολογικά κριτήρια για την ανεύρεσή της, τα οποία αντλούν από το ίδιο
το Ποινικό Δίκαιο. Στην παρούσα μελέτη, καταβάλλεται η προσπάθεια να
εκτεθεί η εν λόγω ιστορική διαδρομή από τις φυσιοκρατικές προσεγγίσεις
του 19ου αιώνα στις κανονιστικές προσεγγίσεις του αιώνα που πέρασε και
να επισημανθούν τα επιμέρους πλεονεκτήματα αλλά και οι αδυναμίες των
θεωριών αυτών. Τούτη η αξιολόγηση λαμβάνει χώρα σε πολλαπλά επίπεδα. Η
εξέταση της λογικοσυστηματικής συνέπειας των επιμέρους επιχειρημάτων που
θέτει η κάθε επιμέρους θεωρία περί αιτιότητας αλληλοδιαπλέκεται με
ευρύτερες θεματικές του ποινικού δικαίου, όπως η προβληματική σχετικά με
τη φύση του αδίκου αλλά και με την δικαιολόγηση της ποινής. Ακόμα,
εξετάζεται η αντοχή των εμπειρικών και των κανονιστικών προσεγγίσεων υπό
ένα γνωσιοθεωρητικό και επιστημολογικό πρίσμα. Τέλος, επιχειρείται η
υπεράσπιση μιας σύγχρονης εμπειρικής θεωρίας, απαλλαγμένης από «αφελείς»
ντετερμινιστικές παραδοχές και εμπλουτισμένης αντίθετα από
λογικοσυστηματικά και τελεολογικά κριτήρια, αντλούμενα κυρίως από το
δογματικό χώρο της συμμετοχής, όπως ρυθμίζεται υπό τον ισχύοντα Ποινικό
Κώδικα. Defining the causal link between act and result has always been a complex problem for Criminal Law Science. However, this is not a problem to be resolved with criteria and criminal law evaluations as it is exclusively objective and, therefore, deemed pre-legal. The need for a causal link between act and result is not expressly stated in the constituent elements of criminal acts, not to imply an oversight on the part of the legislator, but to indicate exactly that the particular element has an ontological dimension and precedes any evaluation of the elements that constitute a criminal practice, as these are standardized in the objective substantiation of the relevant crime. However, the opposition holds that causation, insofar as it forms part of a legal proposal, cannot constitute a legal construct connected to specific evaluations of a legal sector, in this case the Criminal Law. This is, in general terms, the main controversy in defining a causal link that has been a central issue in the Criminal Law theory for centuries. A naturalistic, deterministic definition of a cause that leads to an unavoidable result has not yet been achieved, by either science or philosophy. Furthermore, epistemology has long questioned the potential of the human knowledge to reach such information without being affected by the evaluations necessary in an explanatory process. Should Criminal Law refrain from the illusion of an ontologically determined causal link between act and result and search for an act that objectively deserves to be imputed the offence? Most theories expressed at the end of the 20th century support this view and a mixed concept of causation, adding benchmarks to the existing empirical and naturalistic criteria, which they derive from Criminal Law. The present study aims to mark the historical framework, from the naturalistic approaches of the 19th century to the regulatory approaches of the 20th century, as well as to underline the specific advantages and shortcomings of the aforementioned theories. The necessary assessment is conducted on multiple levels. The analysis of the logical consequence, for the specific arguments of each individual theory on causation, interweaves with broader thematic areas of the criminal law, such as nature of the crime and justification of sentence. In addition, empirical and regulatory approaches are being examined from an epistemological point of view. Finally, a new empirical theory is being proposed, one that is free of deterministic assumptions but enhanced with teleological criteria, derived mainly from the dogmatic domain of participation, as defined by the Criminal Code.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
|
Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015
Βιβλιοπαρουσίαση: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΝΤΖΟΥΦΑ:ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στη λειτουργία των θεσμών του ελληνικού κράτους και ειδικότερα του Συντάγματος, εκδόσεις Σάκκουλα, σελ.418 Πέτρος Θεοδωρίδης -Δημοσιεύτηκε στο νέο τεύχος του περιοδικού ΕΝΕΚΕΝ
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014
ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Βιβλιοπαρουσίαση: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΝΤΖΟΥΦΑ:ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στη λειτουργία των θεσμών του ελληνικού κράτους και ειδικότερα του Συντάγματος, εκδόσεις Σάκκουλα, σελ.418
Amacord του Φελίνι ..Πέτρος Θεοδωρίδης
Για την ταινια Αmacord ------------------------------ Πετρος Θεοδωριδης Στο επίκεντρο της ταινίας Αmacord, είναι ένας νεαρός έφηβος, και ...
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...