Ένα μεγάλο ευχαριστώ αντί για τίτλο ΤΕΛΟΥΣ!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους χιλιάδες επισκέπτες, όπου με τίμησαν για τους 34 μήνες λειτουργίας ετούτο εδώ του blog!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης στους εκατοντάδες φίλους, ανώνυμους και επώνυμους bloggers για την προώθηση και αναδημοσίευση από μέρους τους άρθρων του blog και που χωρίς την δική τους βοήθεια δεν θα είχα αξιωθεί να βρεθώ ανάμεσα στα μεγαλύτερα σε επισκεψιμότητα και καταξιωμένα blogs.

Ιδιαίτερα τους φίλους bloggers, όπου με βοήθησαν κατά καιρούς, χωρίς ιδιοτέλεια, ώστε να μπορώ να έχω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα παρουσίας της σελίδας.

Εμπειρίες πρωτόγνωρες για μένα, παρουσία σε τοπικό τηλεοπτικό κανάλι λόγω blog εκ μέρους μου, αλλά και σχετικές αναφορές του blog από το αγαπημένο 2ο πρόγραμμα της ΕΡΑ, αλλά και από εφημερίδες όπως κάποιο ένθετο της «Ελευθεροτυπίας» νομίζω με τιμούν ιδιαίτερα.

Πέρα από τις αναδημοσιεύσεις άρθρων – απόψεων, όπου κατά την ταπεινή μου γνώμη θεώρησα ότι αξίζουν την προσοχή μας, προσπάθησα να αναδείξω τα τοπικά προβλήματα του τόπου μου, αλλά και του τουρισμού, (όπου είναι άμεσα εξαρτώμενος), άλλοτε με έντονο ύφος (ας με συμπαθάτε για αυτό) και άλλοτε με ήπιο.

Σε αυτό το ταξίδι των 34 μηνών, δεν ξέρω τελικά αν κατάφερα κάτι, αλλά ένα είναι σίγουρο, το ότι πέρασα καλά, έμαθα πολλά, γνώρισα απίθανους και έξοχους ανθρώπους (bloggers και μη).

Σε αυτό το υπέροχο ταξίδι, περιπλανήθηκα, προβληματίστηκα, ωρίμασα σαν οντότητα (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω), εμπλούτισα τις φτωχές γνώσεις μου, μερικές φορές συγκρούστηκα με συμφέροντα, κάποιοι με χαρακτήρισαν, με έκριναν αρνητικά, δέχτηκα «κτυπήματα», συνέχισα όμως, γιατί πάντα είχα γνώμονα το κοινό συμφέρον του τόπου μου.
Ευτυχώς όμως υπήρξαν και αυτοί (ελάχιστοι μεν), όπου με ενθάρρυναν.

Ένα πράγμα δεν κατόρθωσα και το έχω μεράκι, μία συνάντηση bloggers, από την Κρήτη τουλάχιστον, αφού για την υπόλοιπη Ελλάδα, λόγω απόστασης, μου είναι μη εφικτό.
Στην «μπλογκόσφαιρα» - «μπλογκογειτονιά» θα προσπαθήσω «αθόρυβα» και όποτε μου είναι εφικτό να είμαι εκεί και να παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν.

Εύχομαι τέλος να βρούμε τον δρόμο μας και σαν τόπος και σαν λαός, μέσα από τις αξίες που έχουμε παραμερίσει, για ένα ανθρώπινο μέλλον με αξιοπρέπεια και προοπτική για τις επόμενες γενιές.

Ευχαριστώ και πάλι.

Θα παρακαλούσα κάποιους φίλους bloggers να σταματήσουν να «βομβαρδίζουν» τα εισερχόμενα με spam mails, το θεωρώ πλέον ανώφελο.

Η σελίδα θα παραμείνει ανοικτή…… ποτέ δεν ξέρει κανείς, αλλά και για λόγους που οι φίλοι bloggers νομίζω ότι αντιλαμβάνονται.

Εννοείτε ότι με κάποιους φίλους, έτσι θέλω να πιστεύω άλλωστε, ότι δεν θα χαθούμε.

Αν μου επιτρέπεται θα ήθελα να κλείσω "ΚΑΠΩΣ...ΕΤΣΙ":

Το φθινόπωρο φέτος άργησε και ο ήλιος ήταν τρυφερός μαζί μας.
Και αυτό το χειμώνα θα μείνω πάλι εδώ κάτω, έρημος.
Κάνω βόλτες το απόγευμα στην άδεια παραλία, βλέπω τα κλειστά μαγαζιά με τα στόργια κατεβασμένα και σκέφτομαι πως, κάπως έτσι, γυρίζω στο χειμώνα μου δεμένος πισθάγκωνα, με τη βεβαιότητα του ίδιου του θανάτου μου.
Αγγίζω μόνο τα σημάδια πως κάποτε υπήρξα στα αχρησιμοποίητα υλικά που ο θάνατος περιφρονεί, φωτογραφίες, ενθύμια, επιστολές, σαν τη ζάχαρη που δεν προφταίνει να λιώσει στον καφέ μου και ισορροπεί, αμφίβολα, στο χείλος του φλυτζανιού.
Διακρίνω πλέον καθαρά αυτόν που με σαρκάζει, βρίσκω το πρόσωπο του κάθε μέρα, να μου μοιάζει περισσότερο.
Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε πάντα με σπάταλη παραφορά μέσα στις παραθαλάσσιες τουριστικές κωμοπόλεις.
Αξίζει να παραμείνουμε καμιά φορά σ αυτές, να δούμε την μελλοντική τους ερήμωση σ αυτή τη πρόβα του Νοέμβρη.
Για να βεβαιωθούμε, κάποτε, πως οτι διαρκεί βιάζοντας τον καιρό, καταστρέφει αλόγιστα την ομορφιά με αντίτιμο λίγες φτηνές αναβολές.
Δεν θέλω να μελαγχολήσεις, ζήσαμε ωραία επειδή ποτέ δεν σε κράτησα τελειωτικά, επειδή έπρεπε να σε κερδίζω κάθε μέρα, όπως κερδίζει το κύμα ο άνεμος, όπως κερδίζει τον ήλιο η βροχή, έτσι όπως το τέλος που έρχεται....κέρδισε και κρατάει στα χέρια του κάποια κρυφή αρχή που αγνοούμε.