Αναγνώστες
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κυπριακό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κυπριακό. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 30 Μαρτίου 2013
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013
Αυτό που συνηθως λησμονειται οταν μιλαμε για τον καταναλωτισμό κλπ των Κυπριων τα τελευταια 20 τοσα χρόνια...
Αυτό που
συνηθως λησμονειται οταν μιλαμε για τον καταναλωτισμό κλπ των Κυπριων τα
τελευταια 20 τοσα χρόνια ειναι η εξηγηση του ( καταναλωτισμου) μεσω του
μηχανισμου της Απωθησης ..
Απωθησης του μεγαλου τραυματος -,της εισβολής ,της κατοχής, της ανοιχτής πληγης.....
...........................................................................................................
και τωρα το απωθημενο επιστρεφει: βιαια και παλι τραυματικα
Απωθησης του μεγαλου τραυματος -,της εισβολής ,της κατοχής, της ανοιχτής πληγης.....
και τωρα το απωθημενο επιστρεφει: βιαια και παλι τραυματικα
Τρίτη 26 Μαρτίου 2013
Οι Νέοι Οθωμανοί της ευρωζώνης: Του Ευκλείδη Τσακαλώτου...ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ RED NOTEBOOK
Οι Νέοι Οθωμανοί της ευρωζώνης |
Του Ευκλείδη Τσακαλώτου |
Επαναλαμβάνω ότι η έκτακτη εισφορά πάνω στις καταθέσεις αποτελεί ένα εφάπαξ μέτρο
Jeroen Dijsselbloem, πρόεδρος Εurogroup (18/3/2013)
Η παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μακρόχρονη ήταν και αποτέλεσμα πολλών αιτιών. Παρά την άποψη που κυριαρχεί στην Ελλάδα, και βεβαίως με περιόδους έξαρσης, ο αυταρχισμός, συγκριτικά με τη μεσαιωνική Ευρώπη τουλάχιστον, δεν αποτέλεσε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτή της Αυτοκρατορίας. Μπροστά στην Ισπανία της Ισαβέλλας και του Φερδινάνδου, μάλλον μιλάμε για υπόδειγμα ανεκτικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας. Αλλά κυρίαρχο στοιχείο στη μεγαλύτερη διάρκεια της ιστορίας της ήταν η αυθαιρεσία. Η έλλειψη ενός σταθερού συστήματος διοίκησης, και προπαντός, ενός σταθερού συστήματος φορολογίας. Για να είμαστε πιο ακριβείς, ο τρόπος είσπραξης των φόρων στα εδάφη της Αυτοκρατορίας ήταν πολλές φορές αυθαίρετος. Κανένα αδύνατο σημείο του οποιοδήποτε συστήματος δεν αποβαίνει αναγκαστικά και μοιραίο. Πάντα παίζουν ρόλο και οι μηχανισμοί ανάδρασης πληροφοριών, η ετοιμότητα να ενσωματωθούν αιτήματα από τα κάτω, και βεβαίως η ικανότητα να προωθούνται μεταρρυθμίσεις. Εν προκειμένω, μέχρι το τέλος σχεδόν, οι Οθωμανοί απέφυγαν συνολικές λύσεις για συνολικά προβλήματα. Αντιθέτως, είχαν την τάση να αντιμετωπίζουν την διαχείριση κρίσεων αποσπασματικά, και σε κάθε επαρχία ξεχωριστά. Όταν αποφάσισαν υπέρ πιο συνολικών λύσεων, ήταν πλέον αργά. Οι ομοιότητες με τη σημερινή «διακυβέρνηση» της ευρωζώνης είναι εμφανείς. Από την πρώτη στιγμή οι ηγέτες της δεν διάβασαν καλά την κρίση. Έκριναν ότι η Ελλάδα αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Ότι καμία άλλη «επαρχία» δεν θα χρειαστεί διάσωση. Συνέχισαν στον ίδιο σκοπό και μετά τα προγράμματα της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας. Όταν το προηγούμενο καλοκαίρι διαφάνηκαν πιο συνολικές λύσεις, για μια ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση για παράδειγμα, υπονομεύτηκαν από την Γερμανία σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Γιατί η Γερμανία πήγε πίσω από τη θέση ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν θα βάραινε το χρέος των κρατών-μελών. Με την απόφαση του Εurogroup για την Κύπρο, αυτή η υπονόμευση ολοκληρώνεται. Αντί για μια ευρωπαϊκή εγγύηση για τις καταθέσεις, τώρα ξέρουμε ότι δεν θα υπάρχει εγγύηση ούτε στο εθνικό ούτε στο υπερεθνικό επίπεδο. Η υπόσχεση του Jeroen Dijsselbloem είναι εντελώς αναξιόπιστη. Δεν πείθει κανέναν. Και το γεγονός ακόμα ότι την εκφώνησε, δείχνει το διαζύγιο με την πραγματικότητα που έχουν πάρει οι ηγέτες της Ευρώπης. Αλλά οι ομοιότητες δεν εξαντλούνται εδώ. Το αποτέλεσμα της αυθαιρεσίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν η έλλειψη εμπιστοσύνης και αίσθησης ασφάλειας που επικρατούσε. Σε αυτές τις συνθήκες τα άτομα δεν έπαιρναν ρίσκο, δεν οικοδομούσαν μακροπρόθεσμες σχέσεις εμπιστοσύνης, και απέφευγαν όσο μπορούσαν να πληρώσουν φόρους. Και επρόκειτο για μια ορθολογική αντιμετώπιση, όσο το περιβάλλον ήταν ρευστό και οι απαιτήσεις των αρχών μπορούσαν να αλλάξουν ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση. Ακόμα και οι σχέσεις που μπορούσε να είχε κανείς για να «ξεπεραστούν» κάποια εμπόδια, ήταν προσωρινές - το «βύσμα» σήμερα το είχες, αύριο το έχανες. Η τελευταία απόφαση του Εurogroup λειτουργεί με παρόμοιο τρόπο. Από τη μια μεριά, θα υποσκάψει τις προσπάθειες για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της ρευστότητας. Γιατί να βάλει κανείς τα χρήματά του στην τράπεζα; Γιατί όχι κάτω από το στρώμα; Η σε λιγότερες παραγωγικές επενδύσεις, σε ακίνητα ή σε χρυσό; Οι καταθέσεις μετατρέπονται έν δυνάμει σε επενδύσεις. Ο χρυσός όχι. Έτσι βλέπουμε πως η απόφαση χτυπά στην καρδιά της διαμεσολάβησης του τραπεζικού συστήματος (από τους καταθέτες στους επενδυτές). Και όλα αυτά, με την ευλογία της ΕΚΤ! Και να ήταν μόνο θέμα ρευστότητας… Αν οι πολίτες αποφασίσουν να κρατάνε στο εξής τον όποιο πλούτο τους σε χρυσό, σε κοσμήματα κ.ο.κ., αυτά δεν μετριούνται από τις κυβερνήσεις και άρα θίγεται η δυνατότητα των κυβερνήσεων να μαζέψουν φόρους. Η αβεβαιότητα δημιουργεί αμυντικές στάσεις - κρατάς αυτά που έχεις γιατί δεν ξέρεις πώς θα ξημερώσει αύριο. Ό,τι χειρότερο στην παρούσα συγκυρία, δηλαδή. Τέλος η Ευρωζώνη συνεχίζει να μη δίνει συνολικές λύσεις, να αντιμετωπίζει κάθε χώρα ξεχωριστά. Φαίνεται πια ότι μόνο οι λαοί του Νότου, σε μια πρώτη φάση τουλάχιστον, μπορούν να επιβάλουν μια συνολική λύση. Οι Οθωμανοί, βλέπετε, έχουν το άλλοθι ότι δρούσαν στην εποχή πριν εγκατασταθεί η δημοκρατία με τη σύγχρονη της μορφή της. Εμείς όχι. |
Μετά την κρίση Είναι ο καπιταλισμός, ανόητε… του Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδη
αποσπασμα
Συγκρινόμενη με την περίπτωση της Ελλάδας, η κυπριακή τραγωδία είναι τόσο αποκαλυπτικά διδακτική ακριβώς διότι, πριν από την εκδήλωση της πρόσφατης κρίσης, η Κύπρος δεν είχε σχεδόν κανέναν «κοινό παράγοντα» με την Ελλάδα: προϋπολογισμοί όχι ελλειμματικοί, αλλά πλεονασματικοί· εξωτερικό χρέος όχι υπέρογκο, αλλά απολύτως ελεγχόμενο (κάτω από το 60% του ΑΕΠ - δηλαδή επιδόσεις καλύτερες και από τις αντίστοιχες γερμανικές)· φορολογικοί συντελεστές όχι πάνω, αλλά πολύ κάτω του ευρωπαϊκού μέσου όρου (10% αντί 25%)· δημόσιο τομέα όχι μεγάλο, αλλά χαρακτηριστικά μικρό και αποτελεσματικό. Και όμως! Οπως και η Ελλάδα, έτσι και η Κύπρος βρέθηκε στη δίνη μιας καταστρεπτικής κρίσης που, αρκετούς μήνες πριν από την πρόταση για «κούρεμα» των καταθέσεων, οδήγησε σε μνημόνιο με συνακόλουθη μείωση μισθών κατά 15% και βαθιά ύφεση. Ποιος είναι λοιπόν ο «κοινός» - και, στις περιστάσεις, ηλεγμένα γενεσιουργός - παράγοντας; Ποιος άλλος από την αχαλίνωτη, τοξική κερδοσκοπία των τραπεζών; Το γεγονός ότι σε αμφότερες τις περιπτώσεις, όπως και σε όλες ανεξαιρέτως τις άλλες που πλήττονται από την κρίση, η οικονομία κινείται με βάση τις ανάγκες του τραπεζικού τομέα.
Το στοιχείο αυτό είναι που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε και τον
μηχανισμό της κρίσης - όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και γενικότερα. Δομική
αιτία του προβλήματος (που, στην τρέχουσα συγκυρία, είναι παγκόσμιο και
συστημικό) δεν είναι λοιπόν οι υπέρογκες δημόσιες δαπάνες, ο «κακός»
δημόσιος τομέας και οι δήθεν «παχυλές» αμοιβές και συντάξεις της
προηγούμενης περιόδου, αλλά η κρατικά επικουρούμενη χρηματιστικοποίηση
των οικονομιών, η έκρηξη του τραπεζικού τομέα - εξέλιξη που επήλθε
ακριβώς λόγω της συρρίκνωσης του μεριδίου της εργασίας και της σταδιακής
διάλυσης του κράτους πρόνοιας: πώς να αντεπεξέλθουν οι πολίτες στις
απαιτήσεις μιας ολοένα και πιο ιδιωτικοποιούμενης ζωής χωρίς δάνεια;
Παρακάμπτοντας το ρίσκο της ολοένα μειούμενης πιστοληπτικής ικανότητας
των πελατών τους, οι τράπεζες στράφηκαν στις ανάγκες αυτές αρπακτικά και
κερδοσκόπησαν σωρεύοντας κατά κανόνα τοξικά ομόλογα. Οταν οι φούσκες
έσκασαν, οι κυβερνήσεις έσπευσαν να στηρίξουν τους φαύλους τραπεζικούς
τομείς αφαιρώντας μαζικά πόρους από την κοινωνία. Την ώρα που η ελληνική
κοινωνία χειμάζεται, π.χ., οι ελληνικές τράπεζες είχαν - ως τα μέσα του
2011 - αντλήσει από το Ελληνικό Δημόσιο πάνω από €100 δισ. Στις μέρες
μας είναι πλέον ευρύτατα αποδεκτό ότι, με τον τρόπο αυτόν, το πρόβλημα
όχι μόνο δεν λύνεται, αλλά - το ακριβώς αντίθετο - παίρνει τις
δραματικές διαστάσεις που όλοι γνωρίζουμε: Η ύφεση βαθαίνει, η ανεργία
εκτοξεύεται, ο κοινωνικός ιστός καταρρέει. ''
Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013
Λιάκος Αντώνης: Το γερμανικό υπερεγώ και η ταύτιση θεραπείας και τιμωρίας.. αναδημοσιευση απ το ΒΗΜΑ
Κάθε χώρα πρέπει να
αναπτύσσει τα ανταγωνιστικά της πλεονεκτήματα έναντι των άλλων χωρών.
Και η Κύπρος αυτό ακριβώς έπραξε. Είχε μετατραπεί σε μια χώρα-τραπεζίτη,
έναν αφορολόγητο παράδεισο. Αυτό όμως ήταν ένα σκάνδαλο, μια ανωμαλία
που προκαλούσε τα αισθήματα δικαίου των ευρωπαίων πολιτών. Η διάσωσή της
απαιτούσε την ομαλοποίησή της. Θεραπεία και τιμωρία ταυτίζονται, και
αυτό δεν είναι κάτι πρωτότυπο στην ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η
ιστορία της αποικιοκρατίας βρίθει επεισοδίων κατάληψης χωρών γιατί ήταν
βάρβαρες και απολίτιστες, γιατί παρέκλιναν από τον κανόνα του
πολιτισμού.
Η κρίση στην Κύπρο έχει ασφαλώς πολλές πλευρές. Θα μπορούσε να τη δει κανείς σαν μια συνωμοσία για τον μελλοντικό (και υποτιθέμενο) πλούτο της χώρας, σαν την αντίσταση ενός μικρού έθνους στους ισχυρούς ή ακόμη σαν μια άφρονα παρέκκλιση από τον κανόνα, πιθανόν σαν ένα ακόμα σύμπτωμα λαϊκισμού. Κάθε πλευρά έχει τους θιασώτες της. Ας μην επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο τι κάνουν οι Κύπριοι, αλλά στο πλαίσιο που τίθεται αυτή τη στιγμή το πρόβλημα. Τρία χρόνια μετά την ελληνική κρίση, θα έπρεπε να έχουν πειστεί και οι πλέον δύσπιστοι ότι υπάρχει μια κοινή συνθήκη που οδηγεί διαφορετικά συμπτώματα σε παροξυσμό, το ένα μετά το άλλο.
Αν η Ελλάδα οδηγήθηκε στην κρίση γιατί ήταν η «τελευταία σοβιετικού τύπου χώρα», η Κύπρος, εκτός από το γεγονός ότι πληρώνει τα ελληνικά σπασμένα, οδηγείται σε κρίση γιατί ήταν το σύμπτωμα της ανεξέλεγκτης κίνησης κεφαλαίων μετά το τέλος της σοβιετικής αυτοκρατορίας, ένα καθεστώς φορολογικής ασυλίας. Αν η Ελλάδα μπήκε στην κρίση εξαιτίας της δυσπροσαρμοστικότητάς της, η Κύπρος μπήκε εξαιτίας της υπερπροσαρμογής της. Υπάρχει λοιπόν ένας ευρωπαϊκός κανόνας για το πώς θα έπρεπε να είναι οι ευρωπαϊκές οικονομίες και κοινωνίες, ένα θεωρητικό υπερεγώ που τιμωρεί κάθε απόκλιση; Φαίνεται πως υπάρχει. Είναι το γερμανικό;
Η Γερμανία δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη, είναι και η μόνη πλεονασματική. Μια μεγάλη οικονομία και γύρω-γύρω μικρότερες είναι ήδη πρόβλημα για την προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μια μεγάλη οικονομία πλεονασματική και γύρω-γύρω μικρότερες ελλειμματικές είναι ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. Μια μεγάλη οικονομία με αρνητικό επιτόκιο και γύρω-γύρω μικρές, με τιμωρητικά επιτόκια και αδυναμία δανεισμού, δεν είναι πρόβλημα, είναι μια νέα πραγματικότητα, μακριά από το μοντέλο μιας ενωμένης Ευρώπης, πλησιέστερα στην ιδέα μιας έμμεσης αυτοκρατορίας. Και αν διαπιστώσουμε ότι η Γερμανία δεν είναι η μόνη πλεονασματική ευρωπαϊκή δύναμη, αλλά η μόνη δυτική μεγάλη πλεονασματική δύναμη, γιατί και οι ΗΠΑ είναι ελλειμματική οικονομία, τότε αλλάζοντας τις διαστάσεις του πλαισίου αλλάζει και η εικόνα. Οι μικρές ευρωπαϊκές χώρες κυριολεκτικά συνθλίβονται ανάμεσα στη Γερμανία, αφενός, και στις χώρες των αναδυομένων αγορών, αφετέρου. Για να αντιληφθούμε τη νέα γεωγραφία της Ευρώπης, πρέπει να καταλάβουμε τη νέα γεωγραφία του κόσμου.
Η Νότια Ευρώπη βρίσκεται στριμωγμένη ανάμεσα στη μετατροπή της σε μια γερμανική θάλασσα και στον ανταγωνισμό με τις αναδυόμενες αγορές, σε μια νοτιο-ασιατικοποίηση του κοινωνικού της μοντέλου. Η Νότια Ευρώπη, ή καλύτερα η ευρωπαϊκή περιφέρεια της Γερμανίας, βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος - για να το πω απλά, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί ούτε τη Γερμανία ούτε την Κίνα. Δεν μπορείς να καταλάβεις τις διαδοχικές ευρωπαϊκές κρίσεις, με τον όποιο τρόπο παρουσιάζονται, αν δεν τις δεις μέσα στην ευρύτερη αυτή προοπτική που μεταβάλλει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική γεωγραφία του κόσμου. Οι διαδοχικές κρίσεις της μιας χώρας μετά την άλλη αλλάζουν την ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και ενισχύουν το αυτοκρατορικό μοντέλο, είναι αποτέλεσμα και ταυτόχρονα εργαλεία αυτής της αλλαγής της δομής της Ευρώπης. Δεν έχουν όλοι οι Ευρωπαίοι πλέον ίσα νομικά δικαιώματα. Ρευστότητα συνταγματικών δομών, ρευστότητα δικαιωμάτων, κυρίαρχος είναι όποιος θέτει τους κανόνες του παιχνιδιού. Ξεχασμένες πια λέξεις η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και οι προσδοκίες οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ποιο είναι το έδαφος αυτής της νέας αρχιτεκτονικής της Ευρώπης, στο πλαίσιο μιας μεταβαλλόμενης γεωγραφίας του κόσμου; Θα ήταν παραπλανητικό να δούμε λαούς-θύτες και λαούς-θύματα, όπως στην κλασική εποχή της αποικιοκρατίας. Σήμερα η έννοια «λαός», ή «μεσαία στρώματα», ή γενικώς «εργαζόμενοι», θέλει μια νέα επεξεργασία. Οχι μόνο εξαιτίας των διαφορών ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες, άνδρες και γυναίκες, νέους και μεσηλίκους με διαφορετικά εργασιακά καθεστώτα. Με διακυμάνσεις βέβαια, από τη μία χώρα στην άλλη και από το ένα οικονομικό επίπεδο στο άλλο, αυτά τα κοινωνικά υποκείμενα είναι μεν μισθωτοί αλλά ταυτόχρονα εξαρτώνται και από τις καταθέσεις και τα μερίσματά τους, τα ατομικά ή των ασφαλιστικών τους ταμείων. Συμμετέχουν δηλαδή και στη σφαίρα της παραγωγής και στη χρηματοπιστωτική σφαίρα. Ακόμη και αν είναι ορθολογικά όντα, υπάγονται σε διαφορετικές επιδιώξεις και αντικρουόμενες λογικές. Λ.χ. στις γενικευμένες συνθήκες αποσταθεροποίησης και καθοδικής πορείας της οικονομίας για να σώσεις τις καταθέσεις σου, τις δικές σου ή των Ταμείων σου, θα πρέπει να συναινέσεις στον περιορισμό του μισθού σου και των κοινωνικών υπηρεσιών. Και αν θέλεις να διασώσεις το εισόδημά σου και τις κοινωνικές υπηρεσίες που απολάμβανες, σου λένε πως βάζεις σε κίνδυνο τη δημοσιονομική σταθερότητα, άρα τις καταθέσεις κτλ. Πρόκειται για ένα δίλημμα που το αντίστοιχό του στο κυβερνητικό επίπεδο είναι επιβάλλω λιτότητα για να εξασφαλίσω δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά η λιτότητα περιορίζει την παραγωγή, η οποία εμποδίζει να υπάρξουν οι όροι για τη δημοσιονομική εξυγίανση. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση το δίλημμα αυτοαναπαράγεται, έως τον εκβιασμό «εντός του ευρώ ή εκτός, σωτηρία με θυσίες ή καταστροφή;».
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν θέλουν αυτή την πολιτική, αλλά την αποδέχονται. Οι πολίτες διαμαρτύρονται ως έναν βαθμό, αλλά όχι έως τον βαθμό εκείνο που θα θέσουν σε κίνδυνο τους όρους του διλήμματος. Η γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ συγκροτείται πάνω σε αυτά τα διλήμματα, σε αυτούς τους δισταγμούς των ευρωπαίων πολιτών και των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων. Οι σταθερότερες αυτοκρατορίες είναι οι πιο απρόθυμες. Εκείνες που δημιουργούν όρους αμφίθυμης υποταγής, απλώς καθιστώντας αδιανόητη κάθε δυνατότητα διαφυγής. Ετσι σιγά-σιγά μεταβάλλεται η ευρωπαϊκή κοινωνία μέσα από την κρίση. Η κρίση γίνεται εργαλείο κοινωνικής και γεωπολιτικής μεταβολής.
Ο κ. Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Τρίτη 19 Μαρτίου 2013
τι θα ελεγε ο Κ Μαρξ για την προσφατη κριση στην Κυπρο και το ...ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΟΧΙ
Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. |
Κυριακή 4 Ιουλίου 2010
Χριστόφιας: "Επιστρέψτε μας τη Αμμόχωστο"
Χριστόφιας: "Επιστρέψτε μας τη Αμμόχωστο"
Ο Κύπριος Πρόεδρος, Δημήτρης
Χριστόφιας, κάλεσε την Τουρκία να επιστρέψει την
περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου (Βαρώσια) και
σε αντάλλαγμα «η Κυπριακή Δημοκρατία θα ξεπαγώσει κάποια από τα
κεφάλαια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Άγκυρας με την Ευρωπαϊκή
Ένωση».
Το
μήνυμα έστειλε ο κ. Χριστόφιας στην Άγκυρα, μέσω του Τούρκου
διαπραγματευτή, Εγκεμέν Μπαγίς, με τον οποίο είχε συνομιλία πριν από
λίγες ημέρες, στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες.
«Η Τουρκία δεν πρόκειται να
αφεθεί να προχωρεί απρόσκοπτα στην ενταξιακή της πορεία, αλλά θα
βρίσκει συνεχώς μπροστά της το άλυτο κυπριακό πρόβλημα», δήλωσε ο κ.
Χριστόφιας και πρόσθεσε: «Αν αποδεχθεί την πρόταση για την Αμμόχωστο
και παραδοθεί η πόλη στα Ηνωμένα Έθνη, μπορεί να ανοίξει το λιμάνι, υπό
την αιγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Σε ό,τι αφορά το θέμα των
απευθείας διαπραγματεύσεων, ο Κύπριος Πρόεδρος επισήμανε ότι αν η
τουρκική πλευρά προσέλθει με αλλαγμένη νοοτροπία, υπάρχει δυνατότητα
λύσης έως τον Δεκέμβριο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Amacord του Φελίνι ..Πέτρος Θεοδωρίδης
Για την ταινια Αmacord ------------------------------ Πετρος Θεοδωριδης Στο επίκεντρο της ταινίας Αmacord, είναι ένας νεαρός έφηβος, και ...
-
όταν μας επισκέπτεται η Θεια Ακηδία καμιά φορά Βυθίζομαι σε τρυφερή ανία και καταργείται μέσ...