Και η γραφή γίνεται πάλι το μοναδικό μας Ξόρκι.

Ξύπνησα με μια διάθεση μελαγχολική , μια αίσθηση ματαίωσης , την αίσθηση ότι ως άτομα και κοινωνίες κάναμε μία τρύπα στο νερό , ότι δεν τελειώνει όλο αυτό , ότι ο Κόσμος είναι βαθιά άρρωστος , ότι δεν υπάρχει Τέλος.

Ξαναδιαβάζω την Πανούκλα του Καμύ είμαι στο σημείο που έχουν τελειώσει να πεθαίνουν τα ποντίκια κι αρχίζουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι . Ο Καμύ είχε γράψει την Πανούκλα ως μεταφορά του Πολέμου ενώ αυτό που ζούμε τώρα το παρομοιάζουμε με Πόλεμο. Όμως δεν είναι πόλεμος : Στον Πόλεμο ο εχθρός είναι συγκεκριμένος έχει σώμα είναι Άλλος : σε ετούτο είναι κάτι αόρατο, απροσδιόριστο , αέρινο. Στον Πόλεμο υπάρχει εχθρός .Εδώ ο καθένας μας γίνεται εχθρός. Η ανθρωπότητα αποδείχθηκε πολύ ευάλωτη .Αλλά και κενή , διάτρητη. Και να που τώρα την κατατρώει το σαράκι...

Ναι , είναι κάτι πρωινά που ξυπνάς με μια αίσθηση ανημποριάς όπως στη Μεταμόρφωση του Κάφκα .Νιώθεις Μαμούνι , . Δεν υφίσταται τίποτε το ευγενικό , το μεταφυσικό , , το υπέροχο στην συνειδητοποίηση της τρωτότητας της ανθρώπινης φύσης .Η εποχή μας ξέμεινε από είδωλα και από Άλλους

Δεν υπάρχει Άλλος , εμείς είμαστε ο άλλος καθώς κουρνιάζουμε σα τυφλοπόντικες στην υπόγεια στοά μας.. Ο Θάνατος στην εποχή μας έχασε την αύρα του. Δεν είναι πια ιερός , δεν τιμάται με πένθος ' γίνεται ρηχός, κοινότοπος , ένα νούμερο , δεδομένο , data . Αυτές οι ψυχρές στατιστικές , σήμερα τόσα κρούσματα τόσοι διασωληνομενοι τόσοι νεκροί: η Ζωή ως στατιστική. Να σε ακουμπήσω , αγκαλιάσω φιλήσω.; αμέσως σκέφτομαι τις πιθανότητες θανάτου. .

Αγάπα το Πλησίον σου αλλά μείνε μακριά ...

 

Πότε άλλοτε το πλησίον μας είχε γίνει τόσο πολύ πηγή φόβου; Η Πανδημία δεν πρόκειται να μας κάνει καλύτερους , όπως προηγουμένως και η κρίση. Απλώς μας κάνει πιο διάφανους .. Γινόμαστε σαν τον νερό και μπορούμε πια να διακρίνουμε το μέσα του Άλλου. Δηλαδή τον φόβο του . Η μάλλον - μιας και ο Φόβος αφορά μια συγκεκριμένη απειλή - την Αγωνία του το διάχυτο Αγχός του : " τι θα κάνω , μα τι θα κάνω;"... Το τωρινοί άγχος μας ξαναφέρνεις στη κατάστασή Μωρού στην πρωταρχική ανημποριά: τη μνήμη της Ανημποριάς. Είμαστε εύθραυστα όντα που σπατάλησαν αλόγιστα το Δώρο της Ζωής και τώρα - έντρομα - βυθίζονται στη κινούμενη άμμο της Αγωνίας .

Και η γραφή γίνεται πάλι το μοναδικό μας Ξόρκι.

   Πέτρος   Θεοδωρίδης

Γυναικες 

 

 

“Το άγχος για το Τίποτα, προσπαθει να γίνει άγχος για Κάτι.” αναδημοσιευση απο το //ΠαραλληλοΓράφος//

“Το άγχος για το Τίποτα, προσπαθει να γίνει άγχος για Κάτι.”

απο inflammatory

/ Η εδραίωση και ανάπτυξη της Βρετανικής Σχολής Υπαρξιακής Ανάλυσης, οφείλεται κυρίως στο πρωτοποριακό έργο της Emmy van Deurzen. Γεννημένη στην Ολλανδία, εργάστηκε ως θεραπεύτρια και εκπαιδεύτηκε ως κλινική ψυχολόγος στη Γαλλία, πρίν έρθει στο Ηνωμένο Βασίλειο το ΄77 για να εργαστεί σε μια θεραπευτική κοινότητα η οποία λειτουργούσε στα πρότυπα του Laing. Αυτό που κάνει την προσέγγιση της ιδιαίτερα πρωτότυπη είναι το γεγονός οτι σε αντίθεση με τον Yalom ή τον Boss, ασχολείται κυρίως με την παροχή βοήθειας στους θεραπευόμενους για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της καθημερινής ζωής και οχι τα ανώτερα οντολογικά δεδομένα της ύπαρξης. To σημείο εκκίνησης είναι πως “η ζωή είναι ένας ατελείωτος αγώνας όπου οι στιγμές ηρεμίας και ευτυχίας αποτελούν την εξαίρεση και οχι τον κανόνα” . Η ζωή δηλώνει, είναι σκληρή, ανελεής, άγρια και άδικη, γεμάτη κρίσεις, απογοητεύσεις και αποτυχίες. Υποστηρίζει επίσης οτι τα άτομα βρίσκονται διαρκώς παγιδευμένα σε άλυτα διλήμματα, εντάσεις και αντιφάσεις.

Αντλώντας απο τη σκέψη του Kierkegaard και του Heidegger, η van Deurzen ισχυρίζεται οτι ενόψει αυτών των προκλήσεων οι άνθρωποι αναπόφευκτα βιώνουν άγχος και στην προσπάθεια τους να το διώξουν προσπαθούν να αφεθούν στην ασφάλεια των κοινών πολιτισμικών πρακτικών: οραματίζονται την τέλεια και απαλλαγμένη απο προβλήματα ζωή, που είναι “μόνο ενα βήμα μακριά” – αρκεί μόνο να έπαιρναν εκείνη τη ζητούμενη προαγωγή, να έκαναν ενα παιδί ή να ανακάλυπταν την υποκειμενική “αιτία” των ψυχολογικών τους δυσκολιών. Με άλλα λόγια οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να έρθουν αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της ζωής τους: φοβούνται την αληθινή τους κατάσταση. Μια τέτοια αυταπάτη μπορεί να προσφέρει κάποια ανακούφιση, όταν όμως τα πράγματα πάνε στραβά (και όπως ισχυρίζεται αναπόφευκτα θα συμβεί κάτι τέτοιο) τότε η προσωρινή προστασία που παρέχεται απο τον κοινωνικό κόσμο και τη ζωή που φαντασιώνεται, καταρρέει. Ένας γονιός πεθαίνει, το άτομο χάνει τη δουλειά του, μια σχέση τελειώνει και τότε το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με τη ζωή σε όλη την αμείλικτη πραγματικότητα της- καθώς και τη συνειδητοποίηση οτι κανείς και τίποτε, δε μπορεί να τον προστατεύσει ολοκληρωτικά. Σε αυτά τα κρίσιμα η van Deurzen ισχυρίζεται οτι το άτομο μπορεί είτε να προσπαθήσει να αντιμετωπίσει με αποφασιστικά τα προβλήματα του είτε να αποσύρεται σιγά σιγά ολο και περισσότερο απο την πραγματικότητα. Για τη van Deurzen το ψυχολογικά διαταραγμένο άτομο δεν είναι άρρωστο ή ασθενές, απλώς “αδέξιο στο να ζεί”. Με άλλα λόγια τα προβλήματα δεν προέρχονται απο βαθιά εδεραιωμένα ψυχολογικά τραύματα αλλά απο μια άστοχη φιλοσοφία ζωής, που οδηγεί σε ενα μονοπάτι απογοήτευσης, αυτοκαταστροφής και δυστυχίας.

Συνεπώς για τη van Deurzen στόχος της υπαρξιακής θεραπείας είναι να βοηθήσει τους θεραπευόμενους να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της κατάστασης τους και να αφυπνιστούν απο την αυταπάτη, να τους βοηθήσει να συμβιβαστούν με τη ζωή και όλες τις αντιφάσεις της, να βυθιστούν σε αυτή αντί να αποφεύγουν τις δυσκολίες. Για την ίδια δεν υπάρχουν άμεσες ανταμοιβές ούτε εντυπωσιακά αποτελέσματα, ούτε ίαση στο τέλος του θεραπευτικού δρόμου. Οι θεραπευόμενοι δε βγαίνουν αυτο-πραγματώμενοι απο τη θεραπευτική διαδικασία, αντίθετα όπως ο Σίσυφος του Camus, βαρύνονται ακόμη με την πραγματικότητα μιας προκλητικής, σκληρής και άδικης ύπαρξης. “Όπως ο στόχος ενός μαθήματος Τέχνης είναι η απόκτηση γνώσεων πάνω σε τεχνικές σχεδίασης για να βελτιωθούν οι δεξιότητες του ατόμου και συνακόλουθα η ικανοποίηση που παίρνει απο την άσκηση αυτής, έτσι και ο σκοπός της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας/συμβουλευτικής είναι η απόκτηση γνώσεων και βελτίωσης δεξιοτήτων στην τέχνη της ζωής ώστε να αντιμετωπίζονται οι προκλήσεις της και να μην αποφεύγονται“. Η πρόκληση συνεπώς της ζωής είναι η δημιουργική “αξιοποίηση” του παραδόξου που εμπεριέχει η ίδια η ζωή.

Για τη van Deurzen η ύπαρξη των ανθρώπων εκτυλίσσεται σε 4 διαστάσεις:

1. Σωματική (umwelt), που είναι η σχέση μας με τον υλικό κόσμο γύρω μας, το φυσικό περιβάλλον με τις προκλήσεις αλλά και περιορισμούς που αυτό ενέχει.

2. Κοινωνική (mitwelt), που είναι η σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους στα πλαίσια των συσχετισμών που επιβάλει η κουλτούρα, η φυλή, τάξη ή οικογένεια και επηρρεάζουν τη συμπεριφορά μας

3. Προσωπική (eigenwelt), δηλαδή η σχέση με τον εαυτό μας

4. Πνευματική (uberwelt), που αναφέρεται στη σχέση που έχουμε με το σύστημα αξιών μας το οποίο καθορίζει πως λειτουργούμε στις υπόλοιπες διαστάσεις και το πρίσμα υπο το οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο.

Σε κάθε μια απο αυτές έχουμε να αντιμετωπίσουμε ευκαιρίες, προκλήσεις και περιορισμούς που οφείλουμε να λάβουμε υπόψην και να αντιμετωπίσουμε. Mπορούμε να επιδιώξουμε τις φιλοδοξίες μας ή να έχουμε ψευδαισθήσεις για τις δυνατότητες μας, συνεπώς μια ρεαλιστική και λειτουργική προσέγγιση είναι απαραίτητη. Η αντίληψη που έχει ενας θεραπευόμενος για τον κόσμο του αναπόφευκτα θα είναι ατελής και ανεπαρκής οπότε ο προαναφερόμενος “υπαρξιακός χάρτης” μπορεί ενδεχομένως να συμπληρώσει κάποια κενά. Για παράδειγμα ο θεραπευτής μπορεί να παροτρύνει τον θεραπευόμενο που αφιερώνει πολύ χρόνο στη θεραπεία μιλώντας για τις σχέσεις του με τους άλλους να σκεφτεί – και να εξετάσει – τα συναισθήματα του ως προς τον εαυτό του ή την αίσθηση της υλικής, ενσώματης ύπαρξης  του. Στην προσωπική διάσταση πχ μπορεί να υπάρχει απο τη μια η επιθυμία να αποδεχτεί τον εαυτό του και απο την άλλη να θελει να βελτιωθεί και να αλλάξει. Για τη διερεύνηση των διλημμάτων αυτών, ένας σημαντικός ρόλος του ψυχοθεραπευτή είναι να βοηθήσει το θεραπευόμενο να δει τις σκοτεινές και άγνωστες πλευρές της πολικότητας του.

Κάποιος που μπορεί να ισχυρίζεται απελπισμένα οτι θέλει να εγκαταλείψει τον τζόγο αλλά “δε μπορεί”, έχει τη δυνατότητα να βοηθηθεί να δεί οτι αυτή η επιθυμία του αντιτάσσεται σε μια εξίσου δυνατή – αν οχι δυνατότερη – επιθυμία για συγκίνηση. Εδω βέβαια ο στόχος δεν είναι να βοηθηθούν οι θεραπευόμενοι να βρούν απαντήσεις στα διλλήματα τους, αλλά να αποδεχτούν τη γεμάτη διλλήματα φύση της ύπαρξης τους. Μέσω μιας τετοιας αποδοχής μπορεί να στρέψουν την προσοχή τους προς τις πραγματικές προκλήσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι, για παράδειγμα “πως μπορώ να σταματήσω το τζόγο, αφού είναι το πιο συναρπαστικό πράγμα στη ζωή μου; ” Σε αυτές τις τεσσερις διαστάσεις της ύπαρξης υπάρχουν πολλά παράδοξα που μπορούν να διερευνηθούν και με τα οποία οι θεραπευόμενοι να συμβιβαστούν. Στην κοινωνική διάσταση πχ υπάρχει το παράδοξο οτι οσο πιο πολύ προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους να μας συμπαθήσουν, τόσο πιο πολύ τους διώχνουμε ή στο προσωπικό επίπεδο οσο περισσότερο πασχίζουμε για την ευτυχία, τόσο πιο συχνά καταλήγουμε να νιώθουμε δυσαρεστημένοι.

Παρ’ ολα αυτά ο στόχος της υπαρξιακής θεραπείας της van Deurzen δεν είναι απλά να αμφισβητήσει τις υποθέσεις των θεραπευόμενων και να τονίσει το παράλογο της σκέψης τους αλλά να γίνουν αντιληπτές οι αρχές που αντιστέκονται στην αμφισβήτηση και να αναγνωριστεί τι είναι πραγματικά σημαντικό σε προσωπικό επίπεδο. Ο κάθε θεραπευόμενος πρέπει να βρει τις προσωπικές του απαντήσεις στις προκλήσεις της ζωής. Ταυτόχρονα η van Deurzen υποστηρίζει τα προβλήματα και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι θεραπευόμενοι δεν είναι μοναδικές αλλά κοινές προκλήσεις για όλη την ανθρωπότητα. Δεν είναι μόνο ο θεραπευόμενος που αγωνίζεται να δεθεί συναισθηματικά με κάποιον άλλον άνθρωπο διατηρώντας την ανεξαρτησία του ή προσπαθεί να ανακαλύψει τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή του ολοκληρωμένη. Κατα τη van Deurzen λοιπόν η υπαρξιακή θεραπεία δεν είναι μόνο μια προσωπική ψυχολογική διερεύνηση αλλά και ένας φιλοσοφικός διάλογος.

“Είχε απορρίψει το ενδεχόμενο να εκλαμβάνει οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα, όπως ζήλια, θλίψη ή βαρεμάρα, σαν ένδειξη ή μήνυμα για κάποιους περιορισμούς που υπήρχαν. Αρνιόταν να αντιληφθεί τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς της στους άλλους ανθρώπους και συνεπώς στο ίδιο της το μέλλον. Επιλέγοντας την ουτοπία, έφερε το χάος (…) Αναγνωρίζοντας τελικά τους περιορισμούς που η ίδια η ζωή της έβαζε, ανακάλυψε και τις δυνατότητες που είχε ώστε να λειτουργήσει εντός αυτών των πλαισίων που τις έβαζαν αυτοί καθ΄αυτοί οι περιορισμοί. Αναγνωρίζοντας το εφικτό και το ανέφικτο είναι ο μόνος δρόμος μπροστά. Πολλοί άνθρωποι διστάζουν να το κάνουν κι έτσι ζούν μια ζωή με αυταπάτες. Οι ευσεβείς πόθοι της είναι ενα καλό παράδειγμα μιας τέτοιας αυταπάτης. Ευτυχώς η ζωή καταλήγει να αντικρούει τέτοια αφέλεια και η εμπειρία αναδεικνύει τα λάθη εκθέτοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες. Παρόλο που οι άνθρωποι επιδιώκουν το “ιδανικό” για τους ίδιους και τη ζωή τους, πρεπει να συνειδητοποιήσουν πως κάτι τέτοιο ανατρέπεται και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πλήρως εφικτό “  (σχόλιο για την θεραπευόμενη Frances, 2002)

Πηγές

Mick Cooper (2003), Ο υπαρξισμός στην ψυχοθεραπεία, εκδόσεις Ασπρη Λέξη

Emmy van Deurzen (2002), Existential Counselling & Psychotherapy in Practice, 2nd ed. SAGE Publications

* ο τίτλος είναι φράση του “πατέρα της υπαρξιακής ψυχολογίας στις ΗΠΑ” Rollo May

Αγάπα το πλησίον σου..

Αγάπα το πλησίον σου.. 

Όμως υπάρχει κάτι στην αγάπη και στην εγγύτητα ,,στην πολύ μεγάλη εγγύτητα που ξεδιπλώνει την πιο βαθιά μας κυριότητα , τα σωθικά μας τα ιδία... Τον ασυνείδητο μας Άλλο ., τον Απωθημένο Ξένο που κρύβουμε μέσα μας .. τον Ανοίκειο θαμμένο εαυτό μας.. και σαυτην την επιστροφή του Απωθημένου επιστρέφουν και οι βρεφικοί μας τρόμοι το πρωταρχικό μας άγχος ,το Άγχος της Ύπαρξης . Κιαυτο το άγχος το προβάλλουμε στο πλησίον μας.. Και το πλησίον μας από αγάπη γίνεται φόβος
, ο φόβος για την επιστροφή του απωθημένου 

Το πλησίον μας γίνεται τρομαχτικό  Π. θεοδ.

Left Liberal Synthesis : Zombies και υγιής ατομισμός: Περί αλληλεγγύης

Left Liberal Synthesis

Zombies και υγιής ατομισμός: Περί αλληλεγγύης

Φίλος που δραστηριοποιείται στο χώρο των ΜΚΟ παροχής Ιατρικών Υπηρεσιών μου είπε για την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας : Αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που προσφεύγουν, με ενδυματολογικό προφίλ "νοικοκύρη" αλλά αντίστοιχα αυξάνονται οι εθελοντές .Η προσφορά εθελοντικών υπηρεσιών είναι αυξανόμενη. Ειναι σαφές ότι ορισμένα ανακλαστικά της κοινωνίας έχουν ενεργοποιηθεί .

Η αλληλεγγύη εκφράζεται σε όλο της το φάσμα : Μεγαλοπρεπής τηλεοπτική ελεημοσύνη ,ενοριακή βοήθεια ΜΚΟ και αριστερές πολιτικές επιτροπές μπορούν να διαταχθούν στον αιώνα δεξιά - αριστερά με σχετική ασφάλεια , καθώς εκφράζουν μια διαχείριση της αλληλοβοήθειας απο διαφορετικές οπτικές .Η εικόνα αυτή ακυρώνει και ορισμένες πλευρές μιας πολιτειολογίας που αντιλαμβάνεται την πόλωση δεξιά αριστερά ως πόλωση ατομικού - συλλογικού δεξιά - αριστερά άφορα τελικά διαφορετικά μίγματα και όψεις του δίπολου ατομικό - συλλογικό .Η δεξια έχει μια ισχυρή έγκυρη διαχείριση του συλλογικού την οποία οι πιο οικονομιστικές φετιχιστικές πλευρές της αριστεράς δεν βλέπουν. Ελεημοσύνη ,ενοριακή βοήθεια, "τεχνολογικές" ΜΚΟ δεν είναι παρά εκφράσεις μιας συντηρητικής διαχείρισης του κοινωνικού.

Στην άλλη πλευρά ,οι πολιτικές επιτροπές υποστήριξης, οι αριστερές πρωτοβουλίες ,οι συναυλίες συμπαράστασης διαμορφώνουν τον άλλο πόλο. Η τυπική αριστερή οπτική εγκαλεί το κράτος και την πολιτική τάξη για το ότι τα φαινόμενα φτώχειας δεν είναι φυσικές καταστροφές και άρα η ανθρωπιστική βοήθεια δεν είναι πάρα μια αυταπάτη που αποκρύπτει τα βαθύτερα αιτία της κρίσης λέγαμε χοντρικά πως η δεξιά πριμοδοτεί μια μη κρατική ανάπτυξη της αλληλεγγύης ενώ η αριστερά προσδοκά την αντιμετώπιση των φαινομένων φτώχειας μέσω ενός κρατικού δικτύου ασφαλείας .

Η εικόνα όμως στο κέντρο είναι γνωστή.

Η περιγραφή της περισσεύει η ας γίνει μόνο από ικανούς λογοτέχνες που μπορούν να την αποτοξινώσουν από το τηλεοπτικό μελό .Ως εργαλείο ανάλυσης μου προσφέρονται οι ταινίες του G.Romero και το μάλλον άδικα υποτιμημένο ημεδαπό " Κακό ".Κινούμενες ομάδες zombies καταλαμβάνουν την πόλη .Το κρίσιμο σημείο στην φιλμογραφία αυτή είναι η πλεονασματικότητα, η θετικότητα η επιθυμία των zombies.Ακρωτηριασμένα, παραμορφωμένα , ιδιότυπα και ιδιότροπα ξεχειλίζουν από ζωτικότητα και διεκδικούν το ζωτικό χώρο που τους ανήκει.

Τα zombies συγκροτούν ένα αυθεντικό μεταβιομηχανικό αστικό επαναστατικό υποκείμενο που γίνεται κατανοητό πιο εύκολα , ενταγμένο στα συμφραζόμενα της πολιτικής θεολογίας του G.Agamben .Δεν είναι Homo Sacer, δεν έχουν αποστερηθεί όλων των δικαιωμάτων ,δεν έχουν γίνει απόθεμα προς εξόντωση ,είναι Homo Profanis ,δηλαδή πέραν του Sacer .Εκδηλώνουν την επανάσταση τους αμφισβητώντας την ίδια την ρηγμάτωση , το νομικό φράγμα που τους εξορίζει και βεβηλώνουν την κανονικότητα βεβήλωση δεν είναι εκκοσμίκευση, η " γείωση" του ιερού , αλλά άρση του ιερού με την απόδοση στα κοινά αυτού που "απογειώθηκε¨ .

Τα zombies της πόλης , οι junkies,οι άστεγοι, οι " χωρίς χαρτιά " καταλαμβάνουν την πόλη μόλις βραδιάζει και διεκδικούν διαμορφώνουν το βιοπολιτικό χώρο τους. Το επαναστατικό αυτό υποκείμενο δεν έχει σχέση με τον Δεκέμβρη του 08 .Ο Δεκέμβρης ήταν ένα μετατηλεοπτικό συμβάν, μια απόπειρα παραγωγής ενός θεάματος ,όπου η νεολαία " παίζει" τους κουκουλοφόρους για να διασπάσει την ροή της τηλεοπτικής πραγματικότητας αποζητώντας την οικογενειακή προσοχή . Καθόλου τυχαίο ότι η αιχμή της δράσης ηταν η κατάληψη τηλεοπτικών σταθμών, ακριβώς για να εντάξουν το θέαμα τους στην ροή .

Αντίθετα τα zombies αντιστέκονται στη διήγηση, στη τηλεοπτικοποίηση, στη διαχείριση της ανημποριάς τους, μέσω της αυθεντικής πλεονασματικότητας τους . Αυτό το πλεόνασμα εκφράζεται με την αριθμητική αύξηση, την ποικιλία δυσμορφιών, την ριζωματική επέκταση .Είναι τέτοια η ένταση το βιοπολιτικό δυναμικό έτσι ώστε και η παραμικρή αναπαράσταση αποτυγχάνει. Τα zombies είναι πολλά , περίεργα, αναπάντεχα και παντού .

Από βιοπολιτικη άποψη η διαχειριστική αλληλεγγύη ,ανεξάρτητα από πρόσημο δεν σωζει απλά τους ανθρώπους αλλά επιχειρεί να εντάξει σε μια αφήγηση ένα μη διηγήσιμο πλεόνασμα να οριοθετήσει μια ανεξέλεγκτη βιοπολιτική παραγωγή. Η αλληλεγγύη ,είτε ως δεξιά ελεημοσύνη ή ΜΚΟ , είτε ως αριστερός πολιτικός ακτιβισμός , πριν από όλα είναι μια τεχνολογική παρέμβαση αναστροφης ενός βιοπολιτικού γίγνεσθαι. Ως τεχνολογία προσπαθεί να ταξινομεί να καταγράφει να επιμερίζει και να ταχτοποιεί το μη δεχόμενο τακτοποίησης .Τα zombies δεν είναι επαναστατημένα, ούτε το άθροισμα τους είναι επαναστατικό αλλά το σύνολο τους με τα πολλαπλά υποσύνολα του είναι πέραν της διαχείρισης δηλαδή τελικά επαναστατικό (*)

Απέναντι στις μορφές διαχειριστικής ομαδικής αλληλεγγύης προκρίνω την δέσμευση αλληλεγγύης ένας με ένα. Ο καθένας που είναι ή νοιώθει insider ας αναλάβει ένα και μόνο ένα zombie αλλά στο μέγιστο βαθμό της δικής του υποκειμενικής ικανότητας .Αν η διατύπωση insider προς zombie ενοχλεί προσφέρω την ήπια Πρόσωπο προς Πρόσωπο .Από άποψη πολιτικής θεολογίας είναι η ίδια σχέση .Αντί λοιπόν , η ηθική στάση να παροχετευτεί ως κλάσμα μιας ροής που διοχετεύεται σε μια λίμνη ας γίνει ένα συμπαγές ένα που θα καθρεπτιστεί σε ένα άλλο "ένα" σε μια αντιστοιχία καθαρη και απλή. Τότε όλα θα αλλάξουν. Η βιοπολιτική συνθήκη δεν θα αποδομηθεί εκ των ένδον ,το σύνολο δεν θα χάνει στοιχεία και υποσύνολα αλλά η ηθική αντίσταση θα γινει πιο αποτελεσματική, χωρίς ακουσιες παρενέργειες μιας προσπάθειας ταξινόμησης του αταξινόμητου. Η ηθική στάση "ένας με ένα" είναι ένας υγιής φιλελεύθερος ατομισμός χωρίς βιοπολιτικές αυταπάτες .

Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ του Ταρκόφσκι και ενα υπεροχο κειμενο του Β. Ραφαηλίδη :Το γάλα του Παραδείσου: Ο Βασίλης Ραφαηλίδης για τη Νοσταλγία του Αντρέι Ταρκόφσκι αναδημοσιευση απο το Μετά την κρίση -αρχικά απο το Broken Road

Το γάλα του Παραδείσου: Ο Βασίλης Ραφαηλίδης για τη Νοσταλγία του Αντρέι Ταρκόφσκι

Το μεγάλο δυστύχημα δεν είναι ότι πέθανε ο Θεός, αλλά το ότι πεθαίνουν οι μάνες μας

 από το "Λεξικό Ταινιών", εκδόσεις "Αιγόκερως", δεύτερος τόμος

 από τον ιστότοπο Broken Road: Ο Βασίλης Ραφαηλίδης για τη Νοσταλγία του Αντρέι Ταρκόφσκι

Ένα σπουδαίο γραπτό του Β. Ραφαηλίδη, που δεν φθείρεται από το χρόνο

Νόστο έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες τον πόθο της επιστροφής στην πατρίδα. Η νοσταλγία συνεπώς είναι η ψυχολογική κατάσταση που δημιουργεί ο πόθος της επιστροφής στην πατρίδα και κατά προέκταση σε κάθε οικείο χώρο που λειτουργεί σαν “χαμένος παράδεισος” όταν απομακρυνθούμε ή μας απομακρύνουν απ'αυτόν παρά τη θέληση μας.

Η νοσταλγία νοούμενη σαν ψυχολογική κατάσταση είναι μια δυσθυμία και μια βαρυθυμία που εξωτερικεύεται με τη μελαγχολία, που στους ευαίσθητους μπορεί να οδηγήσει και στο θάνατο από “μαράζι”, όπως λέει κυριολεκτώντας ο λαός. Πράγματι, η απομάκρυνση από τον οικείο χώρο είναι ένα “ξερίζωμα” και ο μέτοικος, ένας άνθρωπος “χωρίς ρίζες” που μπορεί να πεθάνει από μαρασμό (μαράζι), όπως ακριβώς και τα ξεριζωμένα φυτά, που κάποιος τα έχει απομακρύνει απ'την αναγκαία για τη ζωή τους γη.

Νοσταλγία είναι ακόμα η μελαγχολική ανάμνηση ευχάριστων καταστάσεων που ξέρεις πως παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Τούτη η μεταφορική δεύτερη έννοια της λέξης διαφέρει ελάχιστα απ'την πρώτη. Γιατί πρόκειται και πάλι για ένα ξερίζωμα, που αυτή τη φορά δεν είναι χωρικό αλλά χρονικό και γι'αυτό πολύ πιο πιεστικό, αφού τώρα δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα επανόρθωσης: Μπορεί να επιστρέψεις στο χώρο αν εκλείψουν τα αίτια που σε κρατούν μακριά απ'αυτόν, όμως είναι αδύνατο να επιστρέψεις στο χρόνο και να ξαναζήσεις μια κατάσταση που πέρασε. Αυτή η παρωχημένη κατάσταση, στη μνημική λειτουργία, τοποθετείται πάντα σε χώρο, στον οποίο μπορείς βέβαια και να επιστρέψεις, αλλά τούτη η επιστροφή θα γίνει αναγκαστικά σ'έναν καινούργιο χρόνο, το χρόνο του τώρα: Ζούμε πάντα σε χρόνο ενεστώτα. Η ζωή μας σε χρόνους παρωχημένους (αόριστο και παρατατικό) έχει ήδη βιωθεί, έχει γίνει δηλαδή μια νεκρή ιστορία, ενώ η ζωή μας σε χρόνο μέλλοντα δεν έχει ακόμα βιωθεί, και δεν ξέρουμε αν και μέχρι ποιού ορίου θα βιωθεί.

Το μέλλον μας, σαν αξερίζωτα όντα, μπορεί να περιορίζεται στο προσεχές δευτερόλεπτο, κι αυτός είναι ο λόγος που το μέλλον δρα πάντα τρομακτικά: Ο θάνατος μας θα πραγματοποιηθεί σε χρόνο μέλλοντα. Πιο σωστά, θα πραγματοποιηθεί ακριβώς στο σημείο τομής του ενεστώτα με τον μέλλοντα χρόνο. Και ξέρουμε καλά πως κάποτε θα είμαστε και μεις “πρώην άνθρωποι”. Όμως δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα γίνει τούτο το ξερίζωμα που το φοβούμαστε όσο τίποτα. Και γι'αυτό φροντίζουμε να αντικαταστήσουμε τον πραγματικό μέλλοντα χρόνο μ' ένα φανταστικό “αιώνιο παρόν”, όπου δεν μπαίνει πρόβλημα θανάτου, αφού ο θάνατος τελείται πάντα σε χρόνο μέλλοντα.

Το “αιώνιο παρόν” είναι η αιώνια ζωή, δηλαδή μια ζωή έξω από το χρόνο, όπου ο διαχωρισμός σε παρελθόν, παρόν και μέλλον χάνει το νόημα του. Όμως, στους γνήσιους μυστικούς – και οι γνησιότεροι μυστικοί είναι οι Ρώσοι – δεν μπαίνει πρόβλημα του περάσματος μας στην αιωνιότητα, γιατί ήδη ζούμε σ'αυτήν. Για τους μυστικούς, η μετά θάνατον κατάσταση είναι ακριβώς η ίδια με την πριν απ'τη γέννηση μας κατάσταση, και αυτό που ονομάζουμε ζωή είναι ένα εμβόλιμο, ένα θορυβώδες ιντερμέτζο στην αιώνια σιωπή της ατέρμονης αιωνιότητας, που δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα για να την κερδίσουμε γιατί την έχουμε έτσι κι αλλιώς κερδισμένη, πράγμα που δεν θα άρεσε καθόλου στους “θεολόγους” αφού καταργεί τόσο την “ελεύθερη βούληση” που τους χρειάζεται για να εξηγήσουν θεολογικά την έννοια της αμαρτίας, όσο και τον Προστάτη Θεό που αποφασίζει αν είμαστε ή όχι άξιοι της αιωνιότητας. Οι γνήσιοι μυστικοί έχουν μια πολύ διαφορετική απ'τους θεολόγους αντίληψη για τη θεότητα, γιατί δεν περιμένουν τίποτα απ'τον Θεό, εκτός απ'το να είναι και να παραμείνει Αιώνιος, πράγμα που εγγυάται την ύπαρξη της αιωνιότητας, εντός της οποίας η ζωή και ο θάνατος έχουν ακριβώς την ίδια αξία, αφού εντάσσονται στον ίδιο ατέρμονα κύκλο του ατέρμονου χρόνου.

Η δυτική σκέψη είναι ιστορική: όλα αρχίζουν κάπου, κάποτε και όλα τελειώνουν κάπου, κάποτε – και τούτη η εξελικτική πορεία συνεχίζεται στον αιώνα τον άπαντα. Για τη δυτική σκέψη, η αιώνιότητα είναι ο ατέρμων χρόνος που κυλάει προς μια μοναδική κατεύθυνση, όπως τα ποτάμια, ενώ για την ανατολική σκέψη, η έννοια του ιστορικού χρόνου δεν υφίσταται καν, αφού όλα, παρελθόντα, τωρινά και μελλούμενα, τελούνται στον κυκλικό χρόνο της αιωνιότητας.

Η ευθεία είναι το γεωμετρικό σχήμα της αβεβαιότητας και της απροσδιοριστίας: Δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να προεκταθεί μια ευθεία. Ο κύκλος είναι το γεωμετρικό σχήμα της βεβαιότητας και της σταθερότητας: Ξέρεις πως ό,τι υπάρχει εντός του κύκλου είναι καλά προφυλαγμένο μέσα στην κλειστή καμπύλη, που ούτε αρχίζει κάπου ούτε τελειώνει κάπου. Η αρχή και το τέλος της καμπύλης του κύκλου είναι το ίδιο πράγμα και τούτη την αρχή που είναι και τέλος, μπορείς να την τοποθετήσεις σ'όποιο σημείο της περιφέρειας θέλεις.

Ο Θεός λοιπόν έχει το σχήμα του κύκλου: Η αρχή και το τέλος του συμπίπτουν αιωνίως και γι'αυτό είναι Άναρχος (χωρίς αρχή), ενώ “κατοικία” του είναι ολόκληρη η περιφέρεια του κύκλου που περικλείει τα δημιουργήματα του. Απο θεολογική άποψη, και σύμφωνα με τα παραπάνω, νοσταλγία είναι η θλιμμένη αναπόληση της σιγουριάς του χαμένου κύκλου ή του χαμένου Θεού.

Ο ποιητής-ήρωας της ταινίας του Αντρέι Ταρκόφσκι “Νοσταλγία” είναι ένας Ρώσος που εγκατέλειψε την πατρίδα του (δεν ξέρουμε πότε, κι αυτό έχει σημασία για την αναχρονικότητα της ιδέας που αποδεσμεύει το φιλμ), για να αναζητήσει στην Ιταλία τα χνάρια ενός περάσματος από κει, κατά τον 18ο αιώνα ενός άλλου Ρώσου, μουσικού αυτού, που πέθανε από μαράζι, περπατώντας στην ευθεία του δυτικού πολιτισμού και νοσταλγώντας τον κύκλο του ανατολικού πολιτισμού, όπου, ωστόσο, θα επιστρέψει μόνο νεκρός. Το ίδιο ακριβώς θα ήθελε να πάθει και ο ήρωας της ταινίας που είχε την απερισκεψία να εγκαταλείψει τα οικεία κυκλικά πλαίσια αναφοράς του βίου του και να επιχειρήσει μια περιπλάνηση στην ιστορική ευθεία που του επιβάλλει στην Ιταλία η διερμηνέας του.
Πρόκειται για έναν κίνδυνο που τον αντιμετωπίζε, όπως φαίνεται, και ο ίδιος ο Ταρκόφσκι προσωπικά: Θα ήθελε ίσως να εγκαταλείψει την πατρίδα του, αλλά πως να ζήσει μέτοικος στη Δύση τούτος ο μέχρι μυελού οστέων Σλαύος; Θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε Παριζιάνο τον Ντοστογιέφσκι και Λονδρέζο τον Γεσένιν; Και πως να φανταστούμε Ρωμαίο τον Ταρκόφσκι, αυτόν τον πνευματικό επίγονο του Ντοστογιέφσκι, που ζει αυτό το σοσιαλιστικό καθεστώς χωρίς να πολυνοιάζεσαι για το σύστημα, αφού στο δικό του μεταφυσικό σύστημα, όλα τα συστήματα είναι ίδια, καθότι ξένα προς την ποιητική και μεταφυσική εσωτερικότητα, που αυτή και μόνον τον ενδιαφέρει:Ένας καλόγερος μπορεί να ζήσει οπουδήποτε, αρκεί να του το επιτρέψουν. Και οι Σοβιετικοί τον θέλουν δικό τους τούτον τον ιδιοφυή κινηματογραφιστή κοσμοκαλόγερο, προκαλώντας έτσι ένα μικρό σκάνδαλο για τον μικρόνοα δυτικό, που δεν θα καταλάβει ίσως ποτέ πως η Σοβιετική Ένωση δεν είναι μόνον η χώρα του Λένιν, αλλά και η χώρα καταγωγής του Ντοστογιέφσκι.

Στη σημερινή Σοβιετική Ένωση (σ.σ.: το κείμενο γράφτηκε το 1983), η Ανατολή και η Δύση συνυπάρχουν πάντα και τούτος ο εναγκαλισμός της Δύσης απ' την Ανατολή είναι που θα εξαφανίσει τελικά την κουρασμένη και γερασμένη Δύση, όπως προφήτεψε ο Νίτσε και απόδειξε ο Σπένγκλερ.
Απομένει να δούμε αν αυτή η νοσταλγία του χαμένου Παραδείσου, η νοσταλγία “του πριν”, η νοσταλγία της μήτρας η νοσταλγία της αρχέγονης μυθικής ρίζας της φιλοσοφικής σκέψης, η νοσταλγία του κύκλου που καθώς έσπασε, έγινε ευθεία, η νοσταλγία του Θεού που τον ενταφίασε οριστικά ο Νίτσε, η νοσταλγία του κομμένου αφαλού που συνεχίζει να στάζει αίμα, όλες αυτές οι νοσταλγίες που συνιστούν τη “Νοσταλγία”, νομιμοποιούνται ή όχι με όρους της νηφάλιας καρτεσιανής σκέψης, στην οποία η Δύση πίστεψε με πάθος, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να ξεριζώσει την άλογη βαρβαρότητα, όπως φαίνεται και από εκείνη την εντελώς εκπληκτική σεκάνς για κινηματογραφική ανθολογία – όπου το “σόου” τελείται με υπόκρουση το “Τραγούδι της Χαράς” απ'την Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν: Τα πρώτα φάλτσα (εξαιτίας της κακής λειτουργίας ενός τεχνικού μέσου, του μαγνητοφώνου) μέτρα της μουσικής εισάγονται με το ταυτόχρονο γαύγισμα ενός λυκόσκυλου. Έγινε, λοιπόν, το “Τραγούδι της Χαράς” ένα τραγούδι για λύκους; Έγινε. Κι αυτό το ξέρουμε όχι μόνο φιλμικά απ'τους οργανωτές του σόου που δεν κατάλαβαν τίποτα για το γιατί τούτης της αυτοπυρπόλησης του τρελού πάνω σ' ένα μνημείο του δυτικού πολιτισμού, αλλά και ιστορικά απ'την αγάπη για τη μουσική των Ναζί, που δεν έπαψαν να τραγουδούν το Τραγούδι της Χαράς, ανάβοντας τους φούρνους του Άουσβιτς, έτσι για να περνάει η ώρα “πολιτισμένα”, αλλά και για να μην ακούγονται οι οιμωγές όσων έγιναν κάρβουνο στο φούρνο της ιστορίας που συνεχίζει πάντα να παράγει πολιτιστικά προϊόντα καίγοντας ανθρώπους.

Ωστόσο, πρέπει να 'μαστε αισιόδοξοι όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα προσπαθούν να κρατήσουν αναμένο το κερί πάνω απ' τα αχνίζοντα βαλτόνερα της Ιστορίας, που οι αποκτηνωμένοι αστοί τα μετέτρεψαν σε ιαματικά λουτρά, προσπαθώντας να επαναλάβουν για ιατρικούς λόγους, το παλιό μυθικό θαύμα της Αγίας Αικατερίνης, που εκείνη όμως δεν το έκανε για να σώσει τον εαυτό της αλλά τον κόσμο. Δεν τα κατάφερε, όπως δεν τα κατάφεραν κι όλοι οι ποιητές, κι όπως δεν πρόκειται να τα καταφέρει ούτε ο Ταρκόφσκι, ο μέγιστος των κινηματογραφικών ποιητών.

Όμως, τουλάχιστον αυτοί, οι μάγοι-ποιητές, επιμένουν να κρατούν αναμμένο το κερί τους και να πορεύονται με το λιγοστό φως του μέσα στα σκοτάδια ενός πολιτισμού, όπου οι τρελοί φαντάζουν πια σαν οι έσχατοι των γνωστικών. Γιατί ο χαμένος Παράδεισος για τον τρελό δεν είναι πρόβλημα νοσταλγίας, όπως για τον ποιητή. Είναι ο φανταστικός και προνομιακός χώρος ιδιωτικής χρήσεων Παραδείσου, όπου η σωτηρία έχει τελεστεί ερήμην του πολιτισμού, αλλά και εξαιτίας του πολιτισμού. Δεν τρελένεται κανείς γιατί το θέλει (πολλοί που θα ήθελαν να φέρουν την ταμπέλα του “καλλιτέχνη” το επιδιώκουν αλλά μόνο γελοίο θέαμα προσφέρουν), αλλά γιατί λειτουργεί αυτόματα η ασφαλιστική δικλίδα του εγκλωβισμού στον κύκλο, αυτή τη φορά της τρέλας, την προηγούμενη φορά της ποίησης. Ο ποιητής και ο τρελός της ταινίας συνεννοούνται γιατί είναι αδέλφια ομογάλακτα: Ήπιαν το ίδιο γάλα του πολιτισμού αλλά κάποιος πέταξε δηλητήριο στην κούπα.

Αξίζει να σημειωθεί πως τούτο το έγκλημα έγινε στη Δύση, πολύ κοντά στη Ρώμη, το σωτήριον φιλμικό έτος 1983, χρονιά που γυρίστηκε τούτη η ταινία, αφιερωμένη απ'το σκηνοθέτη στη μνήμη της μάνας του, Ίσως γιατί το δικό της γάλα ήταν το γνήσιο γάλα του Παραδείσου. 

Το μεγάλο δυστύχημα, φαίνεται να λέει ο Ταρκόφσκι, δεν είναι ότι πέθανε ο Θεός, αλλά το ότι πεθαίνουν οι μάνες μας. Και τούτη η απώλεια είναι η απώλεια της ρίζας, και η απώλεια της ρίζας δημιουργεί τη νοσταλγία για την ανέφικτη επιστροφή στην κοιτίδα. Ο Παράδεισος έχει χαθεί για πάντα και για όλους. Δουλειά των ποιητών είναι να μας θυμίζουν τούτη τη μεγάλη απώλεια. Κι ο Ταρκόφσκι είναι ένας πολύ μεγάλος ποιητής.

 
Για τον Αντρέι Ταρκόφσκι, στον ιστότοπο Μετά την Κρίση

 
Ο κατά Ταρκόφσκι Αντρέϊ Ρουμπλιόφ: Αγιογράφος του Μεσαίωνα ή Βόρειος Αναγεννησιακός;
     
 
Ίκαρος Μπαμπασάκης - Ο Αντρέι Ταρκόφσκι ήξερε τον Χρόνο να σμιλεύει 

 aftercrisis : Την επιλογή του εξαιρετικού κειμένου του Βασίλη Ραφαηλίδη και την δημοσίευση, την οφείλουμε στον ιστότοπο Broken Road και στον Άκη Καπράνο, τον οποίο και ευχαριστούμε.
http://akiskapranos.blogspot.gr/2010/10/blog-post_30.html

η απατηλή Υπόσχεση της Αγάπης

Για την Απατηλή Υποσχεση της Αγαπης  

του Πέτρου Θεοδωρίδη( εκδοσεις  ΕΝΕΚΕΝ)
Αποσπασματα
Αγάπη
Προσπαθούμε να γεμίσουμε το ανυπόφορο χάσμα του Che vuoi?-_το άνοιγμα της επιθυμίας του Άλλου, Προσφέροντας τον εαυτό μας ως αντικείμενο της επιθυμίας του Αλλου.

Υπό την έννοια αυτή η αγάπη είναι, όπως επισήμανε ο Λακάν , μια ερμηνεία της επιθυμίας του Άλλου :η απάντηση της αγάπης είναι «Είμαι αυτό που σου λείπει ..με την αφοσίωση μου σε σένα, με τη θυσία μου για σένα, θα σε γεμίσω, θα σε ολοκληρώσω».

Συνεπώς , η κίνηση της αγάπης είναι διπλή :το υποκείμενο συμπληρώνει τη δική του έλλειψη προσφέροντας τον εαυτό του στον Άλλον.

-η εξαπάτηση που ενέχει η αγάπη συνίσταται στην ιδεα ότι αυτή η αλληλοεπικάλυψη δυο ελλείψεων ακυρώνει την έλλειψη ως τετοια σε μιαν αμοιβαία πλήρωση(Ζιζεκ)




Αγαπά την κοινότητα σου ως εαυτόν
Οι δυο σημασίες της Αγάπης :«Μια σημασία της «αγάπης » είναι η επιθυμία για εγγύτητα. Αλλά «εγγύτητα» μπορεί να σημαίνει δύο πράγματα. Μπορεί να σημαίνει απόλαυση της οικειότητας ή μπορεί να σημαίνει εξάρτηση, συναισθήματα προσκολλήσεις σένα άλλο άτομο με τέτοιο τρόπο που μας είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε χωρίς αυτό. Πράγματι , για μερικούς ανθρώπους, αυτό μπορεί να σημαίνει ακόμη και ότι προσκολλάται ο ένας τον άλλο, ότι είναι διαρκώς απαραίτητος ο ένας τον άλλο , κι είναι πολύ δυστυχισμένοι όταν το άλλο άτομο δεν είναι κοντά τους –πράγμα που βέβαια, προκαλεί κτητικότητα και ζήλια».

Η πρώτη σημασία της αγάπης,η «υγιής» αγάπη εμπεριέχει την εγγύτητα και την απόσταση. Τα μέλη των οικογενειών (που νοιώθουν αυτή την αγάπη ) είναι ικανά για μεγάλη οικειότητα και στοργή. Αλλά αισθάνονται επίσης ότι είναι αυτάρκη , γεμάτα αυτοπεποίθηση και ελευθέρα, ετσι δεν έχουν απεγνωσμένα ανάγκη ο ένας τον άλλο. Όταν είναι χωριστά τα καταφέρνουν θαυμάσια »
Δεν λείπει ο ένας τον άλλο ; Ασφαλώς και θυμούνται με ζεστασιά τον σύντροφο τους. Χαίρονται να τον σκέπτονται και χαίρονται τα καλά συναισθήματα που αυτή η σκέψη τους δημιουργεί. Αλλά δεν τους «λείπει», με την έννοια ότι αισθάνονται άθλια, ότι δεν χαίρονται τα αλλά καλά πράγματα που βρίσκονται μπροστά τους εκείνη τη στιγμή


Ετσι η υπόλοιπη ζωή τους δεν φθείρεται απ ¨τον φόβο μήπως η σχέση αυτή χαλάσει, απ ¨την έγνοια για το πώς θα τα καταφέρουν αν χάσουν τον σύντροφο τους απλώς και μόνο επειδή μπορούν να εξασφαλίζουν χώρο για τον εαυτό τους όταν το θελήσουν, χωρίς οι αγαπημένοι τους να προσπαθούν να προσκολληθούν πάνω τους η να τους κάνουν να αισθάνονται ενοχή, σε άλλες στιγμές αισθάνονται ασφαλείς να αφεθούν με μεγάλη εγγύτητα και οικειότηταΔεν φοβούνται μήπως αν έλθουν υπερβολικά κοντά δεν θα μπορούν να ξανα χωριστουν, και ν¨ αποκτήσουν έπειτα ξανά την ανεξαρτησία τους.

Στην αρχή φαίνεται παράδοξο ,αλλά στην πραγματικότητα είναι προφανές πως όσο περισσότερο βάλεις στη μια πλευρά της ζυγαριάς το «να είσαι χώρια» τόσο περισσότερο μπορείς να βάλεις στην άλλη πλευρά «το να είσαι μαζί». Ενώ –αντίθετα – όσο περισσότερο«έχεις ανάγκη »τους άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο πρέπει να τους ελέγχεις;



Όμως υπάρχει και το δεύτερο είδος της αγάπης που μάλλον (και δυστυχώς )είναι και το κυρίαρχο στις μέρες μας (και σε όλη τη σύγχρονη εποχή)

η Ρομαντική αγάπη η αγάπη ως εξάρτηση

«το μόνο που παρατηρώ-λέει ο Τζων στον ψυχίατρο Ρομπιν είναι πόσο πολλή δυστυχία φέρνει η εξιδανίκευση της εξάρτησης. Φτάνει να πάρει κανείς τις Μεγάλες Ιστορίες Αγάπης-Ρωμαίος και Ιουλιετα , Τραβιατα, Άννα Καρενινα, Καρμεν , Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Αιντα, Δόκτωρ Ζιβαγκο,Τριστάνος και Ιζολδη Μόλις το αναφέρεις στους ανθρώπους , μια ονειροπόλα λάμψη φωτίζει το πρόσωπο τους και λένε«Ω, είναι θαυμάσιες ετσι δεν είναι ; Ε λοιπόν δεν είναι θαυμάσιες… Σε καμία από αυτές δεν υπάρχουν ούτε δέκα λεπτά καθημερινής ευτυχίας και χαράς. Συνήθως οι εραστές γεύονται μια στάλισα υπέρτατης έκστασης αλλά πέρα από αυτή η δυστυχία είναι απέραντη. Μαχαιρώνονται, θάβονται ζωντανοί, ρίχνονται μπροστά σε τρένα, η αυτοκτονούν με φίδια φαρμακερά,,… Λοιπόν , γιατρέ ,για ποιο λόγο ταυτίζουν λες όλη αυτή την εξάρτηση και την επακόλουθη δυστυχία με την αληθινή αγάπη;

«στο κάτω –κάτω-άπαντα ο Ρόμπιν « η πρώτη αγάπη που βιώνουμε, η αγάπη για τη μητέρα μας είναι ετσι. Στην αρχή της ζωής μας είμαστε εντελώς εξαρτημένοι, ετσι υποφέρουμε άσχημα αν η μητέρα δεν είναι εκεί όταν την χρειαζόμαστε.. Και αυτού του είδους η αγάπη μας κάνει να αισθανόμαστε «ξεχωριστοί »ετσι δεν είναι;



Αυτή τη δευτερη οπτική της αγάπης να εντάξω θα ήθελα να την σνδεσω με το πρόβλημα της ταυτότητας και της ξενοφοβίας σήμερα

Η αγάπη περιγράφεται από τον Lacan ως ένα καθαρά φαντασιακό φαινόμενο. Η αγάπη είναι αυτοερωτική και η δομή της θεμελιωδώς ναρκισσιστική από τη στιγμή που εκείνο που αγαπά κανείς στην αγάπη είναι το ίδιο του το εγώ, που γίνεται πραγματικό στο φαντασιακό επίπεδο

Η αγάπη ενέχει μια φαντασιακή αμοιβαιότητα αφού« να αγαπάς σημαίνει., «κατ¨ ουσία να θέλεις να αγαπηθείς» Αυτή ακριβώς η « αμοιβαιότητα μεταξύ του «να αγαπάς» και να αγαπιέσαι» συνιστά τον απατηλό χαρακτήρα της αγάπης. Η αγάπη κατά τον Λακάν, εξαπατά.

Εξαπατά επειδή το να αγαπά κανείς προϋποθέτει να δίνει κανείς εκείνο που δεν έχει . σημαίνει να « δίνει εκείνο που δεν έχει» Η αγάπη δεν στοχεύει εκείνο που διαθέτει το αντικείμενο της αγάπης, αλλά εκείνο που του λείπει, το τίποτε πέρα από αυτόν' 'Σ' αγαπώ, (λεει το υποκείμενο στο αντικειμενο της αγαπης του )αλλά, επειδή ανεξήγητα αγαπώ σε σένα κάτι περισσότερο από σένα σε ακρωτηριάζω''

Το αντικείμενο αποκτά αξία στο βαθμό που καταλαμβάνει την θέση της έλλειψης



Αυτή την τάση υπερβολικής αγάπης (αγάπης που ακρωτηριάζει θα προσπαθήσω κάπως να την περιγράψω. ως νοσταλγία της συγχώνευσης η συντηξης
Η νοσταλγία της συγχώνευσης ως επιστροφής στην αρχική παραδείσια κατάσταση θυμίζει το περίφημο αρσενικοθήλυκο του Αριστοφανη στο Συμπόσιο του Πλατωνα δηλαδή «ένα ξεχωριστό φύλον που, συνεδύαζε και εις την εμφανισιν και εις το όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικόν και το θηλυκόν(….)ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ητο στρόγγυλος και ειχεν ολόγυρα ραχην και πλευράς. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δυο πρόσωπα επάνω εις ένα λαιμόν κυλινδρικόν(…)και αυτιά τέσσερα και διπλά γεννητικά όργανα(….).εστηρίζοντο και εις τα οκτώ των άκρα και μετακινουντο πολύ γοργά περιστροφικώς



Αυτή η επιθυμία ή νοσταλγία συγχώνευσης έχει ως αφετηρία ένα θεμελιώδες τραύμα που προκύπτει σε κάθε προσωπική ταυτότητα από το ίδιο το γεγονός της γέννησης Με τη γέννηση χωρίζεται στα δυο η πρωτογενής μονάδα μέσα στην οποία περιέχονται μητέρα και παιδί και την οποία ο Φρουντ περιγράφει ως έχουσα ένα ωκεάνιο αίσθημα εισόδου μέσα στην αδιάκοπη ροή της ζωής. Η έξοδος από αυτή την κατάσταση μέσω της γέννησης, κάνουν την μητέρα και το παιδί να ζήσουν μια θεμελιώδη αγωνία αποχωρισμού.Η γέννηση είναι ένα τρομακτικό τραύμα για το παιδί πού μυστηριωδώς και αυθαιρέτως αποβάλλεται από την ωκεάνια εκείνη διάσταση και έρχεται στο φως. Η απώλεια, η διακοπή της συμβίωσης καταγράφονται ως εμπειρία αγωνίας, εμπειρία πού το βρέφος δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια, να διατυπώσει ή να επεξεργαστεί εγκεφαλικά



Ο Ο Άγγλος ψυχαναλυτής John Bowlby.θεώρησε ότι πέρα από την τροφή και το σεξ υπήρχε μια βασική προσκόλληση μεταξύ μητέρας και παιδιού, η οποία εξαρτιόταν από την εικόνα , τον ήχο και τη μυρωδιά. Το μωρό διαμορφώνει ένα δεσμό του, έναν ενστικτώδη και συναισθηματικό δεσμό προσκόλλησης με την μητέρα μέσω της αναγνώρισης του προσώπου της, του ήχου της φωνής της τη μυρωδιά της, με την αίσθηση ότι την «κρατάει» και το «κρατάει».

Αυτή η συναισθηματική προσκόλληση δίνει στο βρέφος παρηγοριά και ανακούφιση όταν είναι φοβισμένο πληγωμένο ,άρρωστο η κουρασμένο. Κάτω από τέτοιες συνθήκες το βρέφος θα κλάψει και ως αποτέλεσμα θα το πάρουν αγκαλιά και θα ανακουφισθεί. Καθώς το βρέφος γίνεται νήπιο , η μητέρα του η κάποια άλλη ανθρώπινη μορφή προσκόλλησης όπως οι πατέρας οι παππούδες οι γιαγιάδες η οποιαδήποτε άλλη μορφή πού αναγνωρίζει καλά, λειτουργεί ως ασφαλής βάση από την οποία μπορεί να εξερευνήσει το περιβαλλον

Η συνάφεια της θεωρίας προσκόλλησης με την αγάπη εκφράζεται από τον ισχυρισμό του Bowlby ότι η συμπεριφορά «προσκόλλησης» πού σημαίνει κάλεσμα βοήθειας και θεμελίωση μιας ασφαλούς βάσης, θεωρείται ότι χαρακτηρίζει τα ανθρώπινα όντα από την αρχή μέχρι τέλους της ζωής τους.

Η προσκόλληση- αγάπη εκδιπλωνεται (η μάλλον αναδιπλώνεται )στην εποχή μας και ως «κοινοτισμός» που μπορεί να προσδιορίζει, σύμφωνα με την Ντομινίκ Σναππερ: «τον εγκλεισμό των ατόμων σε μια ιδιαίτερη ομάδα σε βάρος της κοινής τους συνείδησης και των σχέσεων τους , πέραν της ομάδας τους , με τα μέλη της ευρύτερης κοινωνίας '

η

ως «μνησικακία ικανή να μετασχηματίζει την απώλεια νοήματος σε αναδίπλωση στον εαυτό καθιστώντας την ομάδα «φυλή»συνεχόμενη από την απόρριψη του εχθρού(ο οποίος είναι ικανός να παίρνει πολλές μορφές''.....

η απατηλή Υπόσχεση της αγάπης

/ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ : ΣΤΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ,ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙ Βιβλιοπωλείο ΚΕΝΤΡΙ, Δ.Γούναρη 22, τηλ. 2310275349 -ΣΤΟΚ - ΚΕΝΤΡΟ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΠΟΥΛΟΥΚΤΣΗ ΑΝΘΟΥΛΑ ΚΑΙ ΣΙΑ ΕΕ Λασσάνη 3, Θεσσαλονίκη, 54622, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Τηλέφωνο : 2310237515 Φαξ 231028585/ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΙΚΗ 2310235364 /ΙΑΝΟΣ/BIΒΛΙΟΡΥΘΜΟΣ/ Αθήνα στο Σπ'υρος Μαρίνης, εκδ. ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ, τηλ. 210.3648170, Σόλωνος 76,