Των εντός μου τα εσώκλειστα‏

Ψηλαφώ του μυαλού μου τις ατελεύτητες χαρακιές,
σερνάμενος σαν ρακένδυτος πληβείος στο ίδιο μου το όνειρο,
γλιστράω σε ανήλιαγες πενθοφορούσες χαραματιές,
κι αφουγκράζομαι της κίβδηλης Κασσάνδρας τον άστεγο χρησμό.

Τραυλίζω τον θάνατο που ρέπει σε μια μετουσίωση ερωτική
ογραίνοντας σε στέγνα νέρα που χάσκουν κλειδωμένα
του όλβου τα Ελευσίνια μυστήρια και η ατραπός
του καθαγιασμού μιας ποθητής γαλήνης.

Ασθμαίνοντας στα στήθια εσώκλειστη η Παναγιά αιμοραγεί
κι απο την πορφυρή θάλασσα αφρογέννητη Ερινύα καρτερεί
στα λείψανα που σκόρπισε ασελγόντας η ντροπή
κείτεται πλασμένη από Άδη η λεπρή, κουρελιασμένη μου φωνή.

Της τελευταίας προσευχής το πηγάδι η άμμος καυτή σφράγισε
και ο εσώκοσμος μου σκυφτός με χαμογελο που ρέει στο πλουτωνικό έρεβος
να νοσταλγεί τις μνήμες που δεν έζησε και να καταναλώνεται στο άγνωστο που ζει..

Χριστόφορος Αττικουρής