Η γεωπολιτική διάσταση των εκλογών στην Τουρκία

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών επηρεάζει δύο καυτά, γεωπολιτικής φύσεως,  ζητήματα που αντιμετωπίζει η Τουρκία αυτή την περίοδο. Το πρώτο είναι ο τρόπος που θα καθορίσει η Άγκυρα τη σχέση της με τους Κούρδους, τόσο εντός Τουρκίας όσο και εκτός (Συρία και Ιράκ). Το δεύτερο αφορά το βαθμό συμμετοχής της στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας.   

Ό,τι τεκταίνεται σήμερα στην Τουρκία έχει ιδιαίτερη σημασία σε πολλά επίπεδα. Από γεωπολιτικής πλευράς, ενώ αποδυναμώνεται η κυριαρχία της χαρισματικής προσωπικότητας του Ερντογάν, επί της οποίας οικοδομήθηκε η νέα τουρκική εξωτερική πολιτική του στρατηγικού βάθους, η Τουρκία βρίσκεται περιτριγυρισμένη από διενέξεις και καθηλωμένη από επιλογές που δεν υλοποιούνται στο βαθμό, που ο ίδιος ο Ερντογάν να μένει ικανοποιημένος. Συγκεκριμένως, στα νότια και νοτιοανατολικά της χώρας βρίσκονται σε εξέλιξη οι εμφύλιοι πόλεμοι στη Συρία και στο Ιράκ, με αβέβαιη την επιτυχία των τουρκικών πολιτικών. Βορείως, στην άλλη πλευρά της Μαύρης Θάλασσας, βρίσκεται σε εξέλιξη ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο οποίος ενδυναμώνει γεωστρατηγικώς τη Ρωσία, σε μία περιοχή όπου οι Τούρκοι έχουν πολλαπλά συμφέροντα. Βορειοανατολικώς της Τουρκίας υπάρχει μια συνεχής χαμηλής έντασης διαμάχη μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν, όπως επίσης και εύθραυστη ανακωχή στη Γεωργία. Στα δυτικά βρίσκεται η Ελλάδα αντιμέτωπη με ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση σχετικά με την επίλυση της οικονομικής της κρίσης, η εξέλιξη της οποίας μπορεί να προκαλέσει γεωπολιτική μετατόπιση της Ελλάδος προς τη Ρωσία. Ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, ο πιο στενός εσωκομματικός συνεργάτης του Ερντογάν και εμπνευστής της πολιτικής του στρατηγικού βάθους είχε διακηρύξει μια πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τις γειτονικές χώρες. Ωστόσο σήμερα συμβαίνει το αντίθετο.

Η Τουρκία στην εποχή των κεμαλικών ήταν προσεκτική ώστε να μην σύρεται στις διενέξεις της περιοχής γιατί αυτό θα έθετε σοβαρά προβλήματα για την ασφάλεια και την εδαφική της ακεραιότητα. Αντιθέτως, η Τουρκία του Ερντογάν σύρθηκε πολιτικώς και διπλωματικώς στις νότιες διενέξεις, αποφεύγοντας μέχρι τώρα την άμεση στρατιωτική ανάμειξη. Επειδή εντείνονται αυτές οι εμπόλεμες διενέξεις, ειδικώς νοτίως της χώρας, αυξάνεται το ενδεχόμενο να πληγούν και τα τουρκικά σύνορα, λόγω της περιφερειακής διάστασης που λαμβάνει το κουρδικό ζήτημα στη Μέση Ανατολή, προκαλώντας την εμπλοκή της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν πρόκειται να αποφύγει την εμπλοκή της στις περιοχές νοτίως της χώρας. Το πώς θα εμπλακεί και το τι θα κάνει δεν αφορά μόνο τη Συρία και το Ιράκ αλλά γεωστρατηγικώς ενδιαφέρει το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και, ιδιαιτέρως, τις ΗΠΑ. Συνεπώς το θέμα γίνεται γεωστρατηγικώς πολύπλοκο.

Μετά τις εκλογές, η πρόκληση για την Τουρκία συνίσταται στο ότι ένας αποδυναμωμένος Ερντογάν ή ένας από τους πιθανούς διαδόχους του, δεν θα διαθέτει το βάρος για τη διατήρηση των ισορροπιών στο εσωτερικό της χώρας, την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια διεύρυνσης του περιφερειακού ρόλου της χώρας.

Από το 2011, η Τουρκία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια για την ανατροπή του προέδρου Άσαντ. Τα 510-μιλίων τουρκικά σύνορα με τη Συρία δεν έκλεισαν ποτέ για τις ισλαμικές ένοπλες ομάδες, περιλαμβανομένου και του Ισλαμικού Κράτους.  Η επιθετική πολιτική απέναντι στο καθεστώς του Άσαντ είναι αποκλειστικώς έμπνευσης του Ερντογάν και του κόμματός του. Τα άλλα τρία κύρια πολιτικά κόμματα στην Τουρκία αντιτάχθηκαν. Επιπλέον, το κουρδικό Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών, του οποίου η επιτυχία ήταν το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό των εκλογών και το οποίο ταυτίζεται με τα πολιτικά αιτήματα των 2.200.000 Κούρδων της Συρίας, δημιουργεί εντός της Τουρκίας ένα συγκροτημένο πολιτικό μέτωπο που εκτείνεται έξω από τα σύνορα του τουρκικού κράτους. Το κόμμα αυτό έχει τις προοπτικές να λάβει γεωπολιτική διάσταση, εκφράζοντας στη Δύση τα αιτήματα όλων των Κούρδων της Μέσης Ανατολής.  

Ένας μετεκλογικός συνασπισμός ή ακόμη κυβέρνηση μειοψηφίας είναι βέβαιο ότι θα καθιστά ασθενέστερη από ό, τι ήταν πριν την τουρκική πολιτική στη Συρία, και ως εκ τούτου πιο αδύναμη να ξεκινήσει επιδρομές κατά του καθεστώτος Άσαντ ή ακόμη να υποστηρίξει τους ισλαμιστές αντάρτες, προκειμένου να επιταχύνει καθεστωτική αλλαγή εκεί.

Πριν από τις εκλογές, η Τουρκία έμοιαζε περισσότερο με μονοκομματικό κράτος το οποίο ταυτιζόταν με τον προσωπικό αυταρχισμό του Ερντογάν και με μεθόδους όπως ο πρόσφατος βομβαρδισμός των γραφείων του κουρδικού κόμματος.  Ο Ερντογάν θα επιδιώξει να κάνει την υστάτη αντεπίθεση για να διεκδικήσει εκ νέου το χαμένο έδαφος και να αποκατασταθεί η πολιτική του κυριαρχία, η οποία τραυματίστηκε καθοριστικώς μετά από 13 χρόνια εξουσίας. Το πεδίο της Συρίας δεν φαίνεται να είναι ευνοϊκό. Αυτό που του μένει είναι πουλήσει εθνικισμό εντείνοντας το αντικουρδικό μένος εντός και εκτός Τουρκίας. Ο Ερντογάν θέλει να εξαγοράσει λίγο χρόνο προτού πάει σε πρόωρες εκλογές. Έχει δε και το πρόσθετο πλεονέκτημα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική κυβέρνηση που θα μπορούσε ενδεχομένως να σχηματιστεί μεταξύ των τριών κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Η εικόνα όμως του Ερντογάν, αλλά και του κόμματός του, ως μια ασταμάτητη δύναμη σε διαρκή άνοδο έχει υποστεί σοβαρό πλήγμα και συνεπώς αυτό έχει επιπτώσεις στην ανολοκλήρωτη εξωτερική πολιτική που εγκαινίασε. Απ' εδώ και πέρα η Τουρκία θα είναι πιο αδύναμη και η νέα φάση πολιτικοποίησης του κουρδικού θα τη βυθίζει ολοένα και περισσότερο στην εσωστρέφεια  και στην ανασφάλεια, σε μία περίοδο κατά την οποία έχει δρομολογηθεί η επαναχάραξη συνόρων στη Μέση Ανατολή. Πιστεύω ότι με τη δυναμική που αναπτύσσει το κουρδικό, ως περιφερειακό πλέον πρόβλημα, η Τουρκία δεν πρόκειται να εξαιρεθεί αυτής της διαδικασίας.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Ερντογάν δημιουργεί κλίμα ανασφάλειας, φόβου και ψυχολογικής βίας

Ο Ερντογάν δημιουργεί κλίμα ανασφάλειας, φόβου και ψυχολογικής βίας  Παρασκευή 17 Απριλίου 2015   Στις 7 Ιουνίου 2015 θα διεξαχθεί μια από τις πιο σημαντικές εκλογικές διαδικασίες της τουρκικής πολιτικής ιστορίας δεδομένου ότι, τα αποτελέσματα θα καταδείξουν εάν η χώρα θα ελπίζει στη δημιουργία ενός κράτους δικαίου ή θα συνεχίσει να ζει κάτω από την αποπνικτική ατμόσφαιρα του Ερντογανισμού και του κράτους του Erdoğan, ο οποίος επιδιώκει να συγκεντρώσει στο προεδρικό μέγαρο όλη την εξουσία της χώρας, τετραπλασιάζοντας ακόμη και το προσωπικό του σε 2.700 υπαλλήλους. Άλλωστε, σύμφωνα με έγκριτους Τούρκους αναλυτές, η αποδυνάμωση του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές θα είναι προς το συμφέρον τόσο της χώρας όσο και του ΑΚΡ... Χρήστος Μηνάγιας

Διαβάστε περισσότερα...

The Kurds Will Decide Turkey's Fate

The Kurds could be more important than ever in securing Turkey's democratic future.

Kemal KirisciMelis Cengiz

On June 7, 2015, Turkey will hold its twenty-fourth general election to determine the 550 new members of the parliament. As the election date approaches, Turkish politics boil a little hotter. One development that has added fuel to the fire is the recent decision of Turkey’s largest Kurdish political party, the Peoples’ Democratic Party (HDP) to contest the elections as a “single party” for the first time.

The HDP is a left-wing political organization that emphasizes minority, namely Kurdish, rights. A party in name, but not by representation, in the Turkish parliament, HDP has not always been a major force in Turkish politics. This changed last year, when its young and charismatic leader, Selahattin Demirtaş, enjoyed an unprecedented level of popularity and won almost 10 percent of the national votes in the August 2014 presidential elections. Prior to Demirtaş’ success, HDP and its predecessors had only been receiving around 6-7 percent of the national votes. Given that Turkey has one of the highest electoral thresholds in the world, which requires a political party to garner at least 10 percent of the national votes to gain any seats in parliament, enjoying such a low level of electoral popularity has been an obstacle in advancing Kurdish rights.

Read more http://nationalinterest.org

Διαβάστε περισσότερα...

Τουρκία: Σύλληψη Βρετανών που προσπάθησαν να ενταχθούν στο Ισλαμικό Κράτος

• 

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

Τρεις νεαροί Βρετανοί συνελήφθησαν στην Κωνσταντινούπολη, καθώς, σύμφωνα με Τούρκους αξιωματούχους, σχεδίαζαν να περάσουν στη Συρία για να ενταχθούν στην οργάνωση Ισλαμικό Κράτος.

Οι συλλήψεις των τριών νέων, ηλικίας 18 και 19 ετών, έγιναν την Παρασκευή.

Οι τουρκικές αρχές βρίσκονται σε επαφή με τις βρετανικές ώστε να κανονίσουν την έκδοσή τους στη Βρετανία αυτήν την εβδομάδα.

Διαβάστε περισσότερα...

Η Άγκυρα προκαλεί και επιδιώκει τη δημιουργία γκρίζων ζωνών

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015 Την ώρα που η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι προσηλωμένη στις διαπραγματεύσεις του Eurogroup, η Άγκυρα ανακοινώνει δεσμεύσεις περιοχών τόσο στο Αιγαίο όσο και στο Ιόνιο Πέλαγος, αμφισβητώντας ευθέως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Προφανώς, οι άκρως προκλητικές σχεδιαζόμενες ενέργειες της Άγκυρας αποσκοπούν κυρίως στην αξιολόγηση της αντίδρασης της νέας ελληνικής κυβέρνησης, στην προβολή των πάγιων τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο (και όχι μόνο), καθώς επίσης στη στροφή τόσο της τουρκικής κοινής γνώμης όσο και των τουρκικών ΜΜΕ προς τα «ελληνοτουρκικά», προκειμένου το δίδυμο Erdoğan-Davutoğlu να αυξήσει τη δημοτικότητά του, ενόψει των επερχόμενων εκλογών του Ιουνίου και «να βάλει κάτω από το χαλί» τα χρόνια και άλυτα εσωτερικά και περιφερειακά προβλήματα της χώρας. Ο αριθμός των περιοχών, τα όρια τους, καθώς και οι χρόνοι δέσμευσής τους, που παρουσιάζονται στους επόμενους χάρτες, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως «πρωτόγνωρη τουρκική επιθετικότητα», η οποία φέρνει στη μνήμη μας την κρίση των Ιμίων...

Διαβάστε περισσότερα...

US, Turkey, Israel and new challenges in the Middle East

ROBERT OLSON

Most US media coverage of the Middle East focuses on the "war against terrorism," »»

Most US media coverage of the Middle East focuses on the "war against terrorism," the coalition against the Islamic State in Iraq and the Levant (ISIL), the Palestine-Israel conflict, oil and Iran's nuclear program. It must have been surprising, at least to American readers, to read during the past two weeks about the clashing of interests between two non-Arab countries -- Turkey and Israel -- both of them vital geostrategic countries for the US. While Turkey remained neutral in World War II, it did join the UN in 1945 and NATO in 1952. It is the only non-European country in NATO with the exception of the US. More importantly it is the only Muslim country in the alliance. Almost all analysts of Middle East politics are of the opinion that the alliance was for security reasons -- to increase the West's projection of power to the Soviet Union, including Eastern Europe, and had little to do with shared religions or cultural values. As Greek scholar Ekavi Athanassopoulou has argued in her recent "Strategic Relations Between the US and Turkey, 1979-2000," the US-Turkey relationship was embedded in several defense cooperation agreements (DCA) from 1969 to 2000 -- the most important of which was the 1980 DCA, which led to some $20 billion in defense aid and grants in the subsequent years. This aid and grants enable Turkey to build up its defense infrastructure. The US-Turkey relationship has remained strong to the present despite some differences and temporary disputes, particularly over Turkey's invasion of Cyprus in 1973. In the 1990s, Turkey was declared a "pivotal state" with the support of pro-Israel and Jewish lobbies. Turkey was thought to be instrumental for Israel to create a non-Arab periphery and, after the 1979 Islamic revolution, against Iran. This raises the question: What has recently led to a diminishing of relations between Israel and Turkey? There are several important political and geopolitical reasons. One is that after several decades of military-dominated governments, in November 2002 an Islamist, non-military-dominated government called the Justice and Development Party (AKP) came to power with voting bases outside of the largely Western cities of Turkey. Two, the new government rejected joining the US invasion of Iraq in March 2003. Three, Turkey's not joining the US invasion allowed the US to align with the Kurds of Iraq. This further consolidated Kurds' power in northern Iraq, which has now assumed nearly independent status. While Ankara has established decent relations with the Kurds of Iraq since 2003, it is bitter about the US invasions of 1991 and 2003, which have allowed the Kurds of Iraq a quasi-state status. The two invasions have also contributed to Turkey's Kurds striving to attain the autonomous state that their compatriots in Iraq have attained. A second major difference between the US and Turkey involves Turkey's relations with Israel. Turkey's relations with Israel have by and large been good since 1952, when Turkey joined NATO. After the AKP came to power, relations between Ankara and Tel Aviv have remained decent but there are disagreements. Turkey, being a largely Sunni country, has sought to have good relations with the Sunni Arab countries and peoples for cultural, religious, economic and trade purposes. It has also supported the Palestinians, including Hamas. It is this support that has led to the latest vituperations between the two countries. Turkey was strongly opposed to French President François Hollande allowing Israeli President Benjamin Netanyahu to join the “Je suis Charlie” demonstrations on Jan. 11. President Recep Tayyip Erdoğan, who did not attend the demonstration, stated that Netanyahu was a “person who massacred 2,500 people in Gaza.” Prime Minister Ahmet Davutoğlu, who did attend the demonstration, accused Netanyahu of “crimes against humanity.” Israeli spokespersons fired back that Erdoğan was an “anti-Semitic bully.” The name-calling continued into mid-January, when there were reports that Turkey had sent arms, including missiles and rockets, to the ISIL and al-Nusra terrorist groups in Iraq and Syria. This would mean that Turkey, as a member of the "US-led coalition against ISIL" was actually supporting groups carrying out terrorism. Foreign Minister Mevlüt Çavuşoğlu did state on Jan. 15 that 700 Turkish nationals were indeed fighting with ISIL forces, confirming previous reports and rumors. Trying to shore up Turkey's anti-terrorism credentials, Çavuşoğlu did state that Turkey had prevented 7,250 people from joining ISIL and has deported 1,160 foreign nationals. Turkey, which had accused Israel of “waging state terror,” now stands to be accused by Israel that Turkey itself is a state waging terrorism. The US State Department has condemned the anti-Semitic discourse of both Erdoğan and Davutoğlu. State Department spokespersons also emphasized that Turkey is an important US and NATO ally. It will be interesting to observe how relations develop between the US's “unshakeable, enduring and sacrosanct” Israeli ally and its long-time geostrategic Turkish ally and NATO member. Turkey has scheduled parliamentary elections for June. In order to strengthen its position in the polls, the ruling AKP may seek to further expand its appeal to conservative religious elements, including the Kurds, by criticizing Israel's actions against the Palestinians. Turkey is also concerned about Israel's cooperation with the Republic of Cyprus and, by extension, Greece over the exploitation of large oil and gas deposits in the east Mediterranean. Turkey does not possess large reservoirs of oil and gas, although it is exploring potential reservoirs in the Black Sea. Notably, the major oil company exploiting the oil and gas deposits in the exclusive economic zones of Cyprus and Israel, along with Israeli companies, is Noble Energy -- an American company. Much is at stake for all three countries. http://www.todayszaman.com/newsDetail_openPrintPage.action?newsId=370775 *Robert Olson is a Middle East analyst based in Lexington, Kentucky.

Διαβάστε περισσότερα...

IS TURKEY'S ENERGY LEADERSHIP OVER BEFORE IT BEGAN?

In this IPC-Mercator Policy Brief, Jörn Richert examines: Is Turkey's Energy Leadership Over Before it Began?

A strategy is a tool for successful policy-making. It systematically connects means to political ends. A strategic vision integrates individual ends under an overarching ambition. The strategic vision of Turkey’s energy policy, as declared in the Turkish Ministry of Energy and Natural Resources’ Strategic Plan for 2010–2014, is to make Turkey “the leader in its region in energy” affairs.

Although regional energy leadership is at the heart of Turkey’s energy strategy, the concept lacks both a clear definition as well as empirical analysis. This analytical gap should be closed for three reasons. First, only if regional energy leadership is clearly defined can Turkey’s energy strategy be fully understood. Second, because of the centrality of energy leadership, analyzing its empirical reality is an integral part in evaluating Turkey’s energy political performance. A third reason concerns the means by which energy leadership shall be realized. The Strategic Plan puts major emphasis on one concrete means: transforming Turkey into an energy hub.The energy hub–energy leadership link postulated in the Strategic Plan, however, has not been scrutinized so far. It is therefore not clear, if being an energy hub would actually result in regional energy leadership. If the energy hub–energy leadership link does not hold, this would render Turkey’s energy strategy ineffective.

In this policy brief, I address these three aspects consecutively: I define regional energy leadership, evaluate Turkey’s leadership performance in the Southern Corridor, and discuss future options for Turkey’s energy strategy. In the context of the third aspect, I test the viability of the energy hub–energy leadership link. The analysis presents important challenges to Turkey’s energy strategy, as so far Turkey has not managed to become an energy leader. Moreover, the virtually certain construction of the Trans-Anatolian Pipeline (TANAP) and the Trans-Adriatic Pipeline (TAP) will result in a significant change in regional energy interdependence, leaving little room for Turkish leadership in the future. If Turkey wants to become an energy leader, so I conclude, it needs to fundamentally re-think its energy strategy.

Jörn Richert is a Mercator-IPC Fellow at Istanbul Policy Center (IPC), Sabanci University

Download the full Policy Brief HERE

http://www.naturalgaseurope.com/

Διαβάστε περισσότερα...

'Davutoğlu, the AKP and the pursuit of regional order

‘Turkey’s New Foreign Policy: Davutoğlu, the AKP and the Pursuit of Regional Order’ by Aaron Stein (Routledge, 105 pages, $42)

It’s just as well to state at the outset that this slim new volume on Turkey’s foreign policy in the Middle East immediately becomes the new standard bearer on the subject. In it, author Aaron Stein describes how Ankara’s regional policy over the last decade has undergone a dramatic shift, overseen by current Prime Minister Ahmet Davutoğlu, a former foreign minister and adviser to Recep Tayyip Erdoğan. Examining the worldview expressed in Davutoğlu’s much vaunted academic writings, and how this has (or has not) been applied since 2002, the book argues that Turkey’s support for change in the region in recent years is highly conditional. The government is convinced of its principled righteousness, but its policy is also based on calculations aimed at furthering a particular AKP-centered understanding of Turkey’s national interests. Although a longer text could have extended the range across a broader set of examples, Stein - an associate fellow at the Royal United Services Institute - makes a convincing case in little over 100 pages.

Read more http://www.hurriyetdailynews.com/davutoglu-the-akp-and-the-pursuit-of-regional-order.aspx?pageID=238&nID=76942&NewsCatID=474

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey is no American Ally

by Efraim Inbar
BESA Center Perspectives
January 4, 2015

http://www.meforum.org/4955/turkey-is-no-american-ally

Turkey is officially a NATO ally, and President Barrack Obama has called the current President of Turkey, Recep Tayyip Erdogan, a friend. But Erdogan-led Turkey does not behave as an ally or a friend of the US. This is not a new development.

Erdogan and his Islamist party, the AKP, have ruled Turkey since 2002. Erdogan's Turkey has gradually distanced itself from the West, adopting domestic and foreign policies fueled by Ottoman and Islamist impulses.

Turkey has been on the road to an authoritarian regime for several years. Infringements on human rights have gradually increased. In truth, Turkey has never had a political system with checks and balances able to constrain attempts to consolidate power around one politician. In recent years, Erdogan has weakened further the few constitutional constraints against the 'Putinization' of the Turkish political system.

Foci of power, such as the bureaucracy, the banking system, industrial associations and trade unions have been mostly coopted by the AKP.

The longer Erdogan rules, the more power hungry he seems. His authoritarian personality becomes clearer every day. The press is hardly free. Erdogan arrests even Islamist journalists that are critical of his policies. His party has infiltrated the judicial system and the police. Foci of power, such as the bureaucracy, the banking system, industrial associations and trade unions have been mostly coopted by the AKP. Opposition political parties are largely discredited. The military, once active in politics as the defender of the Kemalist secular tradition, has been successfully sidelined.

From a realpolitik perspective, the domestic political developments, deplorable as they may be in Turkey, could be ignored by the democratic West as long as Ankara continues to be a useful ally. Unfortunately, Turkey no longer qualifies as a trusted ally.

The most recent examples of nefarious Turkish behavior are its support of ISIS and Hamas. Turkey is playing a double game on the issue of the Islamic State. It pretends to cooperate with the US policy in the attempt to contain radical Islam, but actually Turkey supports ISIS. It allows volunteers passage through Turkish territory to join ISIS in Iraq. ISIS receives logistical support via Turkey, and sends its wounded militants for treatment there. Turkish military forces stood idly by the besieged city of Kobani, just across the Turkish border, while the Islamists killed Kurdish fighters. Finally, Turkey denies the American air force access to Turkish bases; forcing the US to use far away bases when attacking ISIS targets.

Turkey is also openly supporting another radical Islamist organization – Hamas. Despite the fact that the West regards Hamas a terrorist organization, Ankara regularly hosts Hamas representatives that meet the highest Turkish dignitaries. Hamas, an offshoot of the Muslim Brotherhood, has a rabid anti-American position. Moreover, Salah al-Aruri, a senior Hamas operative, operates out of Istanbul. Recently, the Turkish branch of Hamas was involved in a series of attempts to carry out terrorist attacks against Israel, and in orchestrating a coup against the current leadership of the Palestinian Authority.

Such behavior should not surprise policy makers in Washington. In 2003, Ankara denied the request from Washington to open its territory so that the US military could attack Saddam Hussein's forces from two separate fronts.

AKP-ruled Ankara also defied American preferences on Syria, a country allied with radical Iran and on the American list of states supporting terrorism. In January 2004, Bashar Assad became the first Syrian president ever to visit Turkey. In April 2009, the two states conducted their first ever joint military exercise. No other NATO member had such close relations with the authoritarian regime in Damascus, which has been closely allied with Iran for several decades.

Turkey further deviated from the Western consensus in 2008 by hosting Sudanese President Omar Hassan al-Bashir twice. Bashir, who was charged with war crimes and genocide in Darfur, presided over an Islamist regime.

Turkey has consistently defied advice from Washington to tone down its anti-Israel statements and mend relations with an important American ally.

Turkey even welcomed the president of the Islamic Republic of Iran, Mahmoud Ahmadinejad, for a visit in August 2008. No Western country has issued such an invitation to the Iranian leader. Additionally, Erdogan congratulated Ahmadinejad immediately after his re-election in June 2009. When it comes to Iran's nuclear threat, Ankara, unlike its NATO allies, has refused to adopt the U.S. stance on harsher sanctions, fearing in part the economic consequences of such steps. In June 2010, Turkey voted at the UN Security Council against a US-sponsored resolution meant to impose a new round of sanctions on Iran.

Turkey also has consistently defied advice from Washington to tone down its anti-Israel statements and mend relations with an important American ally. All American efforts in this direction have failed.

There is also a clear divergence between the US and Turkey on important global issues such as Russia and China. For example, the US. wanted to send ships into the Black Sea via the Bosphorus Straits during the Georgia war in August 2008. Turkey flatly denied several such requests on the pretext that the military vessels were too large. Moreover, Turkey proposed the creation of a regional security framework involving Turkey, Russia, Georgia, Armenia, and Azerbaijan, that left out a NATO role. More blatantly, Turkey has failed to participate in the Western economic sanctions imposed on Russia during the recent Ukraine crisis.

Dissonance exists also with regards to China. While the US fears the rise of China, Turkey sees this country as a potential economic partner and not as a problem. It held military exercises with China. Ankara even considered purchasing anti-aircraft systems from Beijing, an incredibly brazen position for a NATO member!

It is not clear why Washington puts up with such Turkish behavior. The Obama administration seems to be unable to call a spade a spade. It refuses to acknowledge that Turkey is a Trojan horse in NATO, and that Ankara undermines American interests in the Middle East and elsewhere.

Efraim Inbar, director of the Begin-Sadat Center for Strategic Studies, is a professor of political studies at Bar-Ilan University, and a Shillman/Ginsburg fellow at the Middle East Forum.

Διαβάστε περισσότερα...

Don't Fear Turkey's Energy Power Play

"Turkey has little to gain and much to lose by abusing its position as a transit country for gas into Europe."

Nikos Tsafos

January 2, 2015

In the next decade, Turkey will become a major transit country for natural gas into Europe. In a region where almost every country wants to become an energy hub in order to raise its geostrategic profile, Turkey’s elevated role is causing widespread alarm. Yet such concerns are misplaced: Turkey has little to gain and much to lose by abusing its position as a transit country for gas into Europe. Rather than engage in meaningless rivalry to become hubs, countries in the region should recognize that a new pipeline from Russia to Turkey could be a blessing in disguise if they can strengthen the market forces that will really deliver energy security for the region.

The European Union already gets a sliver of its gas needs via Turkey: a modest amount of Azerbaijani gas flows via Turkey into Greece, meeting 20 percent of that country’s demand in 2014. But within a decade, two pipelines will turn Turkey into a more significant transporter: the Trans-Adriatic pipeline (TAP) that will carry (at least) 10 billion cubic meters (bcm) a year into the Balkans and Italy; and the newly proposed and tentatively named Turk Stream pipeline that will establish a second link between Russia and Turkey and will allow Moscow to ship gas to southeast Europe via Turkey rather than (or in addition to) Ukraine.

Read more http://nationalinterest.org/feature/dont-fear-turkeys-energy-power-play-11947?page=show

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey's Strategic Choices

Over the last few weeks, a number of prominent world leaders have called on Turkey.

Late in November, for example, Vice President Joe Biden was in Turkey to discuss cooperating against the Islamic State (IS) in Iraq and Syria. His visit was followed by that of Russian President Vladimir Putin. This month it was Frederica Mogherini’s turn, the European Union’s new foreign policy chief. Her visit coincided with ones by Lithuanian President Dalia Grybauskite, British Prime Minister David Cameron, and Italian Prime Minister Matteo Renzi, who also holds the presidency of the European Council.

Read more http://nationalinterest.org/blog/the-buzz/turkeys-strategic-choices-11898

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey’s War on Rule of Law: One Year On

On the morning of December 17, 2013, Istanbul police launched a massive anti-corruption operation. They detained 52 people, including the sons of three ministers, several bureaucrats, and some of Turkey’s most prominent businessmen. Within a week, on December 25, a second, even larger, probe was unveiled. This was a scandal of historic proportions, implicating the upper crust of Turkey’s ruling elite dating back to 2012. The crimes included gold smuggling andmoney laundering that spanned Turkey, Iran, Dubai, and China, totaling some€87 billion (appx. $108 billion) in illicit transactions.

Read more http://nationalinterest.org/blog/the-buzz/turkey%E2%80%99s-war-rule-law-one-year-11878

Διαβάστε περισσότερα...

Turkey Arrests Journalists in Media Crackdown

Subject: Turkish authorities target media in nationwide crackdown - Committee to Protect Journalists

https://www.cpj.org/2014/12/turkish-authorities-target-media-in-nationwide-cra.php

Subject: Turkey arrests journalists and executives - CNN.com

http://edition.cnn.com/2014/12/14/world/europe/turkey-media-crackdown/

Διαβάστε περισσότερα...

LETTING TURKEY INTO THE EU WOULD BE A DISASTER

by LUKE STANLEY12 Dec 2014120

So much for the Prime Minister demonstrating he is serious about reforming the EU! David Cameron has announced it is still his ‘long-standing goal’ to bring Turkey into the European Union – despite the complete disaster this would be for Britain and many other EU Member States. 

Turkey is not politically, economically or culturally prepared to join the EU, yet certain member states seem bent on bringing them in. Clearly the federalists’ work will not be done until the “European” Union reaches east to the Bering Straits and south to the Cape of Good Hope!

Cameron’s willing support of EU expansion, despite its detrimental effect on Britain, shows he will never win any kind of real results if any renegotiations are attempted – that’s of course if the Conservatives are re-elected at the general election.

After failing to cut net immigration to the tens of thousands as he has previously promised, Cameron now wants to grant the 81 million people living in Turkey freedom to move to Britain. Latest figures show unemployment in Turkey (at 10.1 percent) is far higher than in Britain (at 6 percent), whilst the average monthly wage in Turkey is just 23 percent of the average monthly wage in Britain. A high proportion of these 81 million Turks will therefore flock to Britain as others from new Member States are doing.

Read more http://www.breitbart.com/london/2014/12/12/letting-turkey-into-the-eu-would-be-a-disaster/

Διαβάστε περισσότερα...

Erdogan's 'New Turkey' aspires teaching 'Old Turkish'

Prior to December, not many Turks had ever heard of the National Education Council or its functions. Yet, the council held its 19th meeting Dec. 2-6 in Antalya and made the headlines of all Turkish newspapers. The first time the council made the news was the controversial opening speech President Recep Tayyip Erdogan gave Dec. 2. Erdogan said, “Today, Turkish children know who Einstein is, but are clueless about Ibn Sina.” (Ibn Sina is a Muslim scholar from the 11th century.)

Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2014/12/turkey-ottoman-language-alevis-kurds-secular-turks-reacts.html##ixzz3N498H21Y

Διαβάστε περισσότερα...

Call in Congress to Sanction Turkey, Qatar for Terror Support

Being a U.S. ally does not absolve a country of its responsibilities. Failure to sanction Qatar and Turkey sends a powerful message to these terror sponsors.

BY RYAN MAURO

A bipartisan group of two dozen members of Congress have written aletter to the U.S. Treasury Department asking for sanctions on Turkey and Qatar, supposedly two U.S. “allies,” for their support of Hamas and other Islamist terrorists (Click here to see a copy of the letter). 

“Any entity or nation that continues to back this U.S.-designated Foreign Terrorist Organization [Hamas] and provides it material and financial support should be sanctioned…We also request specific public updates on Treasury’s discussions with the Qatari government on previously designated, Qatar-based terrorist financiers that the Qataris have yet to act upon,” the letter requests.

Turkish Support for Terrorism

Turkey was chastised for allowing Hamas leader Saleh Al-Arouri to oversee the group’s terrorist network in the West Bank from the area. It says that Turkey is giving safe haven to Hamas operatives and Hamas-linked companies, charities and banks. Hamas has an entire infrastructure set up in Turkey.

This network oversaw the murder of three Israeli teenagers this year, attempted to attack a soccer stadium in Jerusalem and tried to overthrow the Palestinian Authority in the West Bank. The Palestinian leadership confirmed Israel’s accusation that Hamas is using a headquarters in Turkey.

Read more http://www.clarionproject.org/analysis/members-congress-sanction-turkey-qatar-terror-support

Διαβάστε περισσότερα...

The Turkey-Hamas terror axis

Salah al-Aruri, a senior Hamas operative, operates out of Istanbul • Recently, al-Aruri and the Turkish branch of Hamas were involved in a series of attempts to carry out vicious terrorist attacks against Israel.

Nadav Shragai

Turkish President Recep Tayyip Erdogan and Hamas leader Khaled Mashaal during a 2012 meeting  |  Photo credit: Reuters

<< 1 2 >>

Salah al-Aruri, a senior Hamas operative, once granted an interview to Gal Berger, Israel Radio's Palestinian affairs correspondent. In eloquent Hebrew, al-Aruri said that the value of human life as seen through the eyes of Israeli society is a source of its strength. As the enemy, al-Aruri would prefer to see Israeli society divorce itself from this value even at the price of refusing to release Palestinian prisoners in exchange for a captive Israeli soldier.

Read more 

http://www.israelhayom.com/site/newsletter_article.php?id=22075

Διαβάστε περισσότερα...

Τζακ Στρο: «Πατέρας» της τουρκικής ενταξιακής πορείας

Νέο ξέσπασμα του φιλότουρκου Τζακ Στρο, βουλευτή του Εργατικού Κόμματος Βρετανίας (και πρώην Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της Βρετανίας επί δημοψηφίσματος 2004), αυτήν τη φορά σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Ανατολού. Είπε: «Η διεθνής κοινότητα πρέπει να αποδεχθεί τη διαίρεση στην Κύπρο. Έτσι οι δύο κοινότητες πρέπει να δημιουργήσουν τις δικές τους σχέσεις. Αυτό θα είναι ένα πιο καθαρό σύστημα... ενωμένο με δικοινοτική, διζωνική λύση... Αλλά αυτό δεν το δέχονται οι Ε/κ, αυτό φάνηκε πριν από δέκα χρόνια, με το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν... Η Βρετανία στηρίζει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ». (Σημερινή 26.11.2014).

Τον Ιούνιο του 2010, με προκλητικό άρθρο του στους «Τάιμς» του Λονδίνου, ξανακάλεσε τη βρετανική κυβέρνηση να προχωρήσει σε μελέτη διχοτόμησης της Κύπρου και τη διεθνή κοινότητα σε αναγνώριση δύο κρατών.

Και βέβαια στηρίζει την ενταξιακή της Τουρκίας, εφόσον επί δικής του παρουσίας στο Φόρεϊν Όφις ξεκίνησε, εξού και αυτοαποκαλείται και «πατέρας» της όλης διαδικασίας.

Ήταν ο ίδιος ως υπουργός Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της «εγγυήτριας» Βρετανίας που -σε τουρκική συγκέντρωση σε αίθουσα της Βουλής των Κοινοτήτων τον Φεβρουάριο του 2006, την οποία οργάνωσε τότε η φιλότουρκη Εργατική Τζόαν Ράιαν (βλέπε Λόντρα Γκαζέτ 22 Φεβρουαρίου 2006)- δήλωσε απερίφραστα ότι η Κύπρος... του έσπασε τα νεύρα! Και ότι ουσιαστικά διεκδικεί και την πατρότητα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας/ΕΕ.

Είπε και γράφτηκε:
«Αν με ρωτούσατε ποιος είναι ο μεγαλύτερός μου εκνευρισμός (μετά την αποχώρησή μου από το Φόρεϊν Όφις) είναι ότι στις 26 Απριλίου 2004, ενόψει της απόφασης υπέρ του σχεδίου επανένωσης της Κύπρου στον Βορρά και την απόρριψή του από τον Νότο, αποφασίσαμε ομόφωνα να πάρουμε τα μέτρα εκείνα που να τερματίζουν την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων. Και παρ' όλες τις συνεχείς αποφασιστικές προσπάθειες του Πρωθυπουργού (Τονι Μπλερ) και της Μάργκαρετ Μπέκετ (αντικαταστάτριάς του) ο τερματισμός της απομόνωσης δεν έγινε κατορθωτός... Η βρετανική κυβέρνηση γνωρίζει τον εκνευρισμό των Τουρκοκυπρίων». (Τα δύο ξεχωριστά κράτη τα βάφτισαν από τότε «επανένωση»).

Στη συνέχεια, όπως πρωτοσέλιδα προέβαλε η τουρκική εφημερίδα, ο Τζακ Στρο επανέλαβε την υπόσχεσή του ότι «θα κάνουν ό,τι μπορούν για να κάνουν σίγουρο ότι οι υποσχέσεις θα κρατηθούν κατά γράμμα αλλά και σε πνεύμα».

Και όντως έτσι είχε συμβεί. Δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα στην Κύπρο της 24ης Απριλίου 2004, έγινε σύσκεψη στο Φόρεϊν Όφις με συμμετοχή πολλών παραγόντων της τότε βρετανικής κυβέρνησης και εκεί ήταν που αποφάσισαν εκδικητικά οι Βρετανοί να προωθήσουν το ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΕΜΠΟΡΙΟ με τα κατεχόμενα μέσω της Ε.Ε. Αυτοί ήσαν οι αίτιοι που υποφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία με όσα προβλήματα αντιμετωπίζει στην Ε.Ε. για το θέμα αυτό...

«Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορώ να σκεφτώ ότι κατάφερα, αλλά η μόνη μεγαλύτερή μου επιτυχία, για εμένα, ήταν αυτή (έναρξη ενταξιακών Τουρκίας). Και νιώθω μεγάλη ευθύνη, αν όχι ως πατέρας, αυτού του στόχου... Είναι λυπηρό γεγονός ότι το κλίμα πάγωσε από τον Οκτώβριο του 2005, όμως η βρετανική κυβέρνηση, και στην πραγματικότητα η Βουλή των Κοινοτήτων απ΄ όλες τις πλευρές (κόμματα), παραμένει έντονα σταθερή στις υποχρεώσεις της έναντι στην Τουρκία», είπε επίσης τότε ο Τζακ Στρο.

Ο Στρο βρίσκεται στο πλευρό των τουρκικών συμφερόντων μαζί με άλλους του κόμματός του και μέσω της ιδρυθείσας από το 2007 κομματικής ομάδας, ονόματι «Εργατικοί φίλοι της Τουρκίας». Η οποία ιδρύθηκε εν τη παρουσία του Τούρκου πρέσβη στο Λονδίνο...

Υπενθυμίζεται ότι όταν ο Τζακ Στρο, ως Υπ. Εξωτερικών, είχε πάει στην Κύπρο, ο μ. πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν δέχθηκε να τον δει, λόγω της εμμονής του να επισκεφθεί και το «προεδρικό» στα κατεχόμενα. Πήγαν, όμως, τότε και τον είδαν στη Βρετ. Υπ. Αρμοστεία έξι Ελληνοκύπριοι επώνυμοι...

Ο Στρο, όμως, όπως και άλλοι, χρηματίζονται από τους Τούρκους και είναι σε συνδυασμό και με αυτό που πρέπει να μελετώνται οι δραστηριότητές τους.
Με μια ματιά στις υποχρεωτικές δηλώσεις που κάνουν οι βουλευτές στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μπορεί κάποιος να βρει πόσες χιλιάδες λίρες τσεπώνει ο Τζακ Στρο από ομιλίες που κάνει στην Τουρκία, από φιλοξενίες, δώρα, έξοδα παραστάσεων που πληρώνονται κατά τις επισκέψεις τους εκεί και όχι μόνον.

Π.χ. στις 11 Απριλίου 2014 εισέπραξε £4.600,87 για ομιλία του μεταξύ 20-22 Μαρτίου που έκανε στο «Turkish Davos» στην Τουρκία, συν τα αεροπορικά του εισιτήρια (και της συζύγου του) και έξοδα διαμονής, συνολικού ποσού £2.334. Οι Τούρκοι ξέρουν να εξαγοράζουν. Αντίθετα με την κυπριακή και ελλαδική πλευρά, που ούτε σε νηπιαγωγείο για τέτοια δεν κατάφεραν να «μαθητεύσουν», με ανύπαρκτη διαφώτιση για τα εθνικά μας θέματα...

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/συγγραφέας Λονδίνο

Διαβάστε περισσότερα...

PRAISE FOR HITLER RISES IN TURKEY

http://www.wnd.com/2014/11/report-praise-for-hitler-rises-in-turkey/

Διαβάστε περισσότερα...

Το κόστος της στρατηγικής υπερεξάπλωσης της Τουρκίας

  

Χρήστος Ιακώβου

Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Εδώ και τρία χρόνια επεκτείνονται οι έρευνες στον υποθαλάσσιο χώρο της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τις απειλές της Τουρκίας, η οποία από την αρχή αντετάχθη στην εξέλιξη αυτή. Οι λόγοι για τους οποίους η Τουρκία εξέφρασε αυτή την αντίθεσή είναι στρατηγικοί και έχουν να κάνουν με τις ηγεμονικές της αξιώσεις στο θαλάσσιο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, ο οποίες εντάσσονται στην υψηλή στρατηγική της χώρας προκειμένου να καταστεί μέχρι τα μέσα του τρέχοντος αιώνα σε δύναμη μεσαίας εμβέλειας στο διεθνές σύστημα. Μέχρι στιγμής, η Τουρκία δείχνει ότι ευρίσκεται σε γεωστρατηγικό αδιέξοδο αφού δεν κατάφερε να αποτρέψει τις έρευνες και ταυτόχρονα έθεσε την τακτική αμφισβήτησης που επέλεξε σε μεγάλο ρίσκο. Το ερώτημα που τίθεται, μετά από αυτές τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, είναι πως η Τουρκία βρέθηκε σε αυτό το γεωστρατηγικό αδιέξοδο.

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να επισημανθεί για λόγους αναλυτικής προσπέλασης ότι η Τουρκία ευρίσκεται σε μία περίοδο γενικότερης γεωστρατηγικής αβεβαιότητας και ανησυχίας. Σε ό,τι αφορά τις περιφερειακές εξελίξεις – υπάρχει παρατεταμένη αστάθεια στη Συρία με πιο πιθανό σενάριο την επιβίωση του καθεστώτος Άσαντ, το Ιράν σπεύδει να καλύψει το κενό ισχύος που δημιουργείται με την αποχώρηση των Αμερικανών από το Ιράκ και δημιουργεί πλαίσιο σύγκλισης με τις ΗΠΑ στην αντιμετώπιση των σουννιτών τζιχαντιστών, δημιουργείται νέο πλαίσιο στις σχέσεις Αιγύπτου και Ισραήλ μετά την ανατροπή των ισλαμιστών στην Αίγυπτο, το Παλαιστινιακό παραμένει μετέωρο, η πορεία των αραβικών εξεγέρσεων δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη και το κουρδικό εθνικό κίνημα στην Τουρκία, τη Συρία και το Ιράκ, αναδιπλώνεται με πιο κατηγορηματικές αξιώσεις λαμβάνοντας πλέον περιφερειακό χαρακτήρα και προοπτικές διεθνούς υποστήριξης. Όλα αυτά δημιουργούν στρατηγικά διλήμματα στην Άγκυρα τα οποία τη σπρώχνουν να αναλάβει δράση.

Κατά το παρελθόν, και ενόσω οι Κεμαλικοί καθόριζαν τις επιλογές της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η Τουρκία αποτελούσε σημαντικό παράγοντα διευκόλυνσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην Μ. Ανατολή, στη βάση προώθησης κοινών συμφερόντων και συνεπώς η αντίδρασή της ήταν πιο προβλέψιμη. Σήμερα τα πράγματα αλλάζουν, λόγω της προσπάθειας της Τουρκίας να διευρύνει το πεδίο πολιτικής και διπλωματικής δράσης στην περιοχή, γεγονός που τη φέρει σε απόκλιση συμφερόντων σε σχέση με τις ΗΠΑ. Καθοριστικής σημασίας γι΄ αυτή την αλλαγή ήταν η σταδιακή ακύρωση του άξονα Τουρκίας – Ισραήλ, ως στρατηγική επιλογή της Άγκυρας, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την νέα μεσανατολική της πολιτική.

Βασικός άξονας των κινήσεων της κυβέρνησης Ερντογάν είναι να καλύψει το γεωστρατηγικό κενό ισχύος που δημιουργήθηκε στη Μέση Ανατολή μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Με αυτό τον τρόπο προσάρμοσε στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας μία ρητορική που ανακαλεί τις ιδεολογικές παραστάσεις του πανισλαμισμού κατά τα τελευταία χρόνια προ της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό μπορεί να έχει επίκληση στις λαϊκές μάζες των μουσουλμάνων της Μέσης Ανατολής όχι όμως στις πολιτικές τους ηγεσίες που εκλαμβάνουν την Τουρκία με διαφορετικούς όρους.

Το γεωστρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο ευρέθη επ’ εσχάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, καταδεικνύει τη γενικότερη αδυναμία, αλλά ιδιαιτέρως την απουσία γεωστρατηγικής προοπτικής της Τουρκίας να εκπληρώσει το ρόλο που επιδιώκει στην περιοχή. Χρειάζεται χρόνος να οικοδομήσει μία χώρα ισχυρή περιφερειακή πολιτική και είναι απαραίτητο για συνοδεύει αυτή την πολιτική, κατά καιρούς, με επίδειξη στρατιωτικής και πολιτικής ισχύος. Αυτό, για ένα κράτος με φιλοδοξίες όπως η Τουρκία, σημαίνει ότι θα μπορούσε να πληρώσει κόστος αν τα γειτονικά κράτη αρχίζουν να αντιδρούν και να εμποδίζουν την Τουρκία από το να προχωρήσει πάρα πέρα και ακόμη περισσότερο για την ίδια την Τουρκία να χάνει συμμάχους από το παρελθόν. 

Είναι σαφές πλέον ότι η Τουρκία είναι ανέτοιμη να διαχειριστεί τις δύσκολες πτυχές της περιφερειακής της πολιτικής και αντ’ αυτού αναλώνεται σε, χαμηλού κόστους, πολεμική ρητορική (όπως στην περίπτωση της Συρίας, της Κύπρου και της Ελλάδος) διατηρώντας ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί μόνο πολιτικοδιπλωματικώς να δικαιολογεί το ρόλο της. 

Διαβάστε περισσότερα...