Εντεκα σιίτες μουσουλμάνοι νεκροί σε επίθεση στην Κουέτα.
Ενοπλοι άνοιξαν πυρ σήμερα εναντίον οχήματος στην Κουέτα, πρωτεύουσα της επαρχίας Μπαλουτσιστάν του Πακιστάν, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν έντεκα σιίτες μουσουλμάνοι και να τραυματιστούν τρεις, ανακοίνωσε η αστυνομία.
«Το όχημα διερχόταν από στάση λεωφορείου όταν ένοπλοι που επέβαιναν σε αυτοκίνητο άνοιξαν πυρ εναντίον του», πρόσθεσε η ίδια πηγή.
Η πλειοψηφία των Πακιστανών είναι σουνίτες μουσουλμάνοι και οι σιίτες αποτελούν μόνο το 15% του πληθυσμού των 170 εκατομμυρίων κατοίκων.
Οι δυο κοινότητες ζουν ειρηνικά, αλλά ένοπλοι και των δυο πλευρών έχουν σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους σε επιθέσεις.
Χθες, οχτώ άνθρωποι σκοτώθηκαν και 25 τραυματίσθηκαν σε επιθέσεις σε δυο περιοχές της επαρχίας Μπαλουτσιστάν.
Διαβάστε περισσότερα...
Κυριακή 31 Ιουλίου 2011
Πρωτοφανής κρίση πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας στην Τουρκία
Μια πρωτοφανής κρίση στις σχέσεις πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας εκδηλώθηκε με τις χθεσινές παραιτήσεις τεσσάρων στρατηγών.
Λύση, τουλάχιστον ως προς το ποιος θα είναι νέος αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, βρέθηκε αργά χτες το βράδυ στην Τουρκία, αλλά η πρωτοφανής στα χρονικά της Τουρκίας κρίση στις σχέσεις μεταξύ της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας, εκτός από την παραίτηση τεσσάρων στρατηγών στην πενταμελή κορυφή, συνδυάστηκε και με την καταγγελία του παραιτηθέντα γενικού επιτελάρχη σχετικά με τη δικαστική περιπέτεια πολλών αξιωματικών.
Λίγο μετά τις έξι χτες το απόγευμα ξέσπασε η κρίση στην Άγκυρα. Αρχικά έγινε γνωστό ότι παραιτήθηκε ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Ισίκ Κοσάνερ. Λίγη ώρα αργότερα ήταν γνωστή και η παραίτηση των αρχηγών του στρατού, στρατηγού Ερντάλ Τζεϊλάνογλου, του πολεμικού ναυτικού ναύαρχου Εσρέφ Ουγούρ και της πολεμικής αεροπορίας πτέραρχου Χασάν Ακσάϊ.
Δεν παραιτήθηκε όμως ο αρχηγός της στρατοχωροφυλακής στρατηγός Νετζντέτ Οζέλ.
Μετά τις παραιτήσεις, πραγματοποιήθηκε στο προεδρικό Μέγαρο σύσκεψη με τη συμμετοχή του προέδρου της Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιουλ, του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του στρατηγού Οζέλ.
Σε χτεσινοβραδινή ανακοίνωσή του το γραφείο του Τούρκου πρωθυπουργού ανέφερε ότι ο μέχρι χτες αρχηγός της στρατοχωροφυλακής στρατηγός Νετζντέτ Οζέλ ανέλαβε αρχηγός ΓΕΣ και αναπληρωτής αρχηγός ενόπλων δυνάμεων. Στην ανακοίνωση υπογραμμίστηκε ότι η συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου θα πραγματοποιηθεί όπως έχει προγραμματιστεί, δηλαδή στις 1-4 Αυγούστου. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα αναμένεται ο Οζέλ να οριστεί αρχηγός γενικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων.
Οι στρατηγοί επέλεξαν τη ρήξη μέσω παραίτησης, αλλά έδωσαν ένα περιθώριο για να υπάρξει διέξοδος. Εάν είχε παραιτηθεί και ο στρατηγός Οζέλ, η κατάσταση θα ήταν χαοτική. Η διαδικασία διορισμού γενικού επιτελάρχη από την αμέσως κατώτερη βαθμίδα που είναι οι αρχηγοί των τεσσάρων στρατιών δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί μέχρι την έναρξη της συνεδρίασης του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου.
Από τους τέσσερις παραιτηθέντες, οι αρχηγοί του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας επρόκειτο να συνταξιοδοτηθούν κατά τη συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου που θα αρχίσει την προσεχή Δευτέρα. Ωστόσο ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Ισίκ Κοσάνερ είχε αναλάβει πέρσι και απέμεναν δύο χρόνια για τη συνταξιοδότησή του.
Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα που εξέδωσε προς τις ένοπλες δυνάμεις, ο μέχρι χτες αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων στρατηγός Κοσάνερ άφησε να εννοηθεί ότι ο λόγος της ρήξης είναι η υπόθεση των αξιωματικών που κατηγορούνται σε διάφορες υποθέσεις.
«Αυτή τη στιγμή είναι προφυλακισμένοι και στερούνται την ελευθερία τους συνολικά 250 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί εκ των οποίων οι 173 είναι εν ενεργεία», ανέφερε ο Κοσάνερ και τόνισε ότι «όπως αναφέρουν και πολλοί νομικοί, δεν είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς ότι οι προφυλακίσεις είναι σύμφωνες προς τις οικουμενικές αξίες περί δικαίου, τη δικαιοσύνη και τις αξίες της συνείδησης. Παρότι γνωστοποιήθηκε αλλεπάλληλες φορές η κατάσταση αυτή στους αρμόδιους, δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί μία λύση στο πλαίσιο των νόμων».
Σύμφωνα με τον στρατηγό, «παρότι δεν υπάρχει κάποια καταδικαστική απόφαση, 14 ανώτατοι αξιωματικοί και 58 αξιωματικοί με το βαθμό του συνταγματάρχη, εκτός του ότι απειλείται η ελευθερία τους, έχουν ταυτόχρονα χάσει και τη δυνατότητα να πάρουν προαγωγή κατά τη συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν τιμωρηθεί προκαταβολικά».
Ο Κοσάνερ έκανε λόγο για «προσπάθεια δημιουργίας της εντύπωσης ότι οι ένοπλες δυνάμεις είναι ένας οργανισμός εγκλήματος» και επεσήμανε: «Το γεγονός ότι δεν έχει εμποδιστεί η κατάσταση αυτή, καθώς επίσης και το ότι οι αρμόδιες αρχές δεν έλαβαν υπόψη τις σχετικές ενέργειες, έχουν καταστήσει αδύνατον να συνεχίσω να υπηρετώ από την υπέρτατη αυτή θέση, αφού η κατάσταση αυτή με εμποδίζει να υπερασπιστώ ως αρχηγός του γενικού επιτελείου, τα δικαιώματα του προσωπικού των ενόπλων δυνάμεων».
Λύση μπορεί να βρέθηκε αργά χτες τη νύχτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα. Από τη μια είναι πλέον δεδομένη η εκφρασμένη αντίδραση των ενόπλων δυνάμεων στην προφυλάκιση αξιωματικών κι από την άλλη είναι ακόμη πιο δύσκολο το έργο του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου που θα συνεδριάσει τη Δευτέρα. Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η ρήξη επήλθε όταν η κυβέρνηση επέμεινε στην άποψή της ότι πρέπει να συνταξιοδοτηθούν όλοι οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί. Όποια λύση κι αν βρεθεί τις επόμενες μέρες, μέσω κρίσεων στο στράτευμα, η ιστορία έχει καταγράψει την ομαδική παραίτηση των στρατηγών.
Έντονη ήταν η αντίδραση της αντιπολίτευσης. Ο αντιπρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (αξιωματική αντιπολίτευση) Γκιουρσέλ Τεκίν υποστήριξε ότι «η πολιτική εξουσία επιθυμεί να σχηματοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις με βάση τα δικά της πιστεύω. Οι στρατηγοί παραιτήθηκαν αντιδρώντας σε αυτό».
Σύμφωνα με τον ηγέτη του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος Ντεβλέτ Μπαχτσελί «είναι ολοφάνερο ότι η ανώμαλη αυτή εξέλιξη έχει ανοίξει το δρόμο για σοβαρή κρίση στο κράτος. Στην πραγματικότητα η πολιτική εξουσία αφού άλωσε το χώρο της δικαιοσύνης είχε στρέψει την προσοχή της στις ένοπλες δυνάμεις, με αποτέλεσμα οι εντάσεις που προκαλούνται εξαιτίας της κατάστασης αυτής να έχουν φτάσει σε σημείο που δεν μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο».
Ως προς τις διεθνείς αντιδράσεις, η πρώτη δήλωση προήλθε από την εισηγήτρια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρία Όμεν Ρουιτέν, η οποία ανέφερε ότι «η Τουρκία εξελίσσεται σε δημοκρατικότερη χώρα όπου οι δημοκρατικοί θεσμοί ελέγχουν τις στρατιωτικές αποφάσεις».
Ο εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών Μαρκ Τόνερ, ερωτηθείς σχετικά είπε ότι πρόκειται «για εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας», και εξέφρασε την «πλήρη εμπιστοσύνη των ΗΠΑ προς την ισχύ των Τουρκικών θεσμών».
Περιπτώσεις παραίτησης αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων υπήρξαν δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία της Τουρκίας. Στις 15 Ιουνίου 1987, είχε παραιτηθεί ο στρατηγός Νετζντέτ Ουρούγ για να αναλάβει ο στρατηγός Νετζίπ Τορουμτάϊ, ο οποίος όμως παραιτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1990 αντιδρώντας στους χειρισμούς του τότε προέδρου της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ ως προς τον Πόλεμο στον Κόλπο. Ο τύπος έγραφε την εποχή εκείνη ότι ο Τορουμτάϊ παραιτήθηκε επειδή διαφωνούσε με την απόφαση του Οζάλ να μετάσχει και η Τουρκία στον πόλεμο και στη διευθέτηση του ζητήματος της Μοσούλης και του Κιρκούκ. Ο στρατηγός στην επιστολή της παραίτησής του είχε υπογραμμίσει ότι παραιτείται «επειδή δεν υπάρχουν περιθώρια να υπηρετήσω με βάση τις αρχές μου και την αντίληψή μου περί κράτους».
Είναι όμως η πρώτη φορά που παραιτούνται ταυτόχρονα ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και οι αρχηγοί των τριών όπλων και μάλιστα με τρόπο που δείχνει τη δυσαρέσκεια τουλάχιστον της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων. Διαβάστε περισσότερα...
Λύση, τουλάχιστον ως προς το ποιος θα είναι νέος αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, βρέθηκε αργά χτες το βράδυ στην Τουρκία, αλλά η πρωτοφανής στα χρονικά της Τουρκίας κρίση στις σχέσεις μεταξύ της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας, εκτός από την παραίτηση τεσσάρων στρατηγών στην πενταμελή κορυφή, συνδυάστηκε και με την καταγγελία του παραιτηθέντα γενικού επιτελάρχη σχετικά με τη δικαστική περιπέτεια πολλών αξιωματικών.
Λίγο μετά τις έξι χτες το απόγευμα ξέσπασε η κρίση στην Άγκυρα. Αρχικά έγινε γνωστό ότι παραιτήθηκε ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Ισίκ Κοσάνερ. Λίγη ώρα αργότερα ήταν γνωστή και η παραίτηση των αρχηγών του στρατού, στρατηγού Ερντάλ Τζεϊλάνογλου, του πολεμικού ναυτικού ναύαρχου Εσρέφ Ουγούρ και της πολεμικής αεροπορίας πτέραρχου Χασάν Ακσάϊ.
Δεν παραιτήθηκε όμως ο αρχηγός της στρατοχωροφυλακής στρατηγός Νετζντέτ Οζέλ.
Μετά τις παραιτήσεις, πραγματοποιήθηκε στο προεδρικό Μέγαρο σύσκεψη με τη συμμετοχή του προέδρου της Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιουλ, του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του στρατηγού Οζέλ.
Σε χτεσινοβραδινή ανακοίνωσή του το γραφείο του Τούρκου πρωθυπουργού ανέφερε ότι ο μέχρι χτες αρχηγός της στρατοχωροφυλακής στρατηγός Νετζντέτ Οζέλ ανέλαβε αρχηγός ΓΕΣ και αναπληρωτής αρχηγός ενόπλων δυνάμεων. Στην ανακοίνωση υπογραμμίστηκε ότι η συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου θα πραγματοποιηθεί όπως έχει προγραμματιστεί, δηλαδή στις 1-4 Αυγούστου. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα αναμένεται ο Οζέλ να οριστεί αρχηγός γενικού επιτελείου ενόπλων δυνάμεων.
Οι στρατηγοί επέλεξαν τη ρήξη μέσω παραίτησης, αλλά έδωσαν ένα περιθώριο για να υπάρξει διέξοδος. Εάν είχε παραιτηθεί και ο στρατηγός Οζέλ, η κατάσταση θα ήταν χαοτική. Η διαδικασία διορισμού γενικού επιτελάρχη από την αμέσως κατώτερη βαθμίδα που είναι οι αρχηγοί των τεσσάρων στρατιών δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί μέχρι την έναρξη της συνεδρίασης του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου.
Από τους τέσσερις παραιτηθέντες, οι αρχηγοί του στρατού, του ναυτικού και της αεροπορίας επρόκειτο να συνταξιοδοτηθούν κατά τη συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου που θα αρχίσει την προσεχή Δευτέρα. Ωστόσο ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων Ισίκ Κοσάνερ είχε αναλάβει πέρσι και απέμεναν δύο χρόνια για τη συνταξιοδότησή του.
Στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα που εξέδωσε προς τις ένοπλες δυνάμεις, ο μέχρι χτες αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων στρατηγός Κοσάνερ άφησε να εννοηθεί ότι ο λόγος της ρήξης είναι η υπόθεση των αξιωματικών που κατηγορούνται σε διάφορες υποθέσεις.
«Αυτή τη στιγμή είναι προφυλακισμένοι και στερούνται την ελευθερία τους συνολικά 250 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί εκ των οποίων οι 173 είναι εν ενεργεία», ανέφερε ο Κοσάνερ και τόνισε ότι «όπως αναφέρουν και πολλοί νομικοί, δεν είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς ότι οι προφυλακίσεις είναι σύμφωνες προς τις οικουμενικές αξίες περί δικαίου, τη δικαιοσύνη και τις αξίες της συνείδησης. Παρότι γνωστοποιήθηκε αλλεπάλληλες φορές η κατάσταση αυτή στους αρμόδιους, δεν κατέστη δυνατόν να βρεθεί μία λύση στο πλαίσιο των νόμων».
Σύμφωνα με τον στρατηγό, «παρότι δεν υπάρχει κάποια καταδικαστική απόφαση, 14 ανώτατοι αξιωματικοί και 58 αξιωματικοί με το βαθμό του συνταγματάρχη, εκτός του ότι απειλείται η ελευθερία τους, έχουν ταυτόχρονα χάσει και τη δυνατότητα να πάρουν προαγωγή κατά τη συνεδρίαση του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν τιμωρηθεί προκαταβολικά».
Ο Κοσάνερ έκανε λόγο για «προσπάθεια δημιουργίας της εντύπωσης ότι οι ένοπλες δυνάμεις είναι ένας οργανισμός εγκλήματος» και επεσήμανε: «Το γεγονός ότι δεν έχει εμποδιστεί η κατάσταση αυτή, καθώς επίσης και το ότι οι αρμόδιες αρχές δεν έλαβαν υπόψη τις σχετικές ενέργειες, έχουν καταστήσει αδύνατον να συνεχίσω να υπηρετώ από την υπέρτατη αυτή θέση, αφού η κατάσταση αυτή με εμποδίζει να υπερασπιστώ ως αρχηγός του γενικού επιτελείου, τα δικαιώματα του προσωπικού των ενόπλων δυνάμεων».
Λύση μπορεί να βρέθηκε αργά χτες τη νύχτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα. Από τη μια είναι πλέον δεδομένη η εκφρασμένη αντίδραση των ενόπλων δυνάμεων στην προφυλάκιση αξιωματικών κι από την άλλη είναι ακόμη πιο δύσκολο το έργο του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου που θα συνεδριάσει τη Δευτέρα. Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι η ρήξη επήλθε όταν η κυβέρνηση επέμεινε στην άποψή της ότι πρέπει να συνταξιοδοτηθούν όλοι οι κατηγορούμενοι αξιωματικοί. Όποια λύση κι αν βρεθεί τις επόμενες μέρες, μέσω κρίσεων στο στράτευμα, η ιστορία έχει καταγράψει την ομαδική παραίτηση των στρατηγών.
Έντονη ήταν η αντίδραση της αντιπολίτευσης. Ο αντιπρόεδρος του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (αξιωματική αντιπολίτευση) Γκιουρσέλ Τεκίν υποστήριξε ότι «η πολιτική εξουσία επιθυμεί να σχηματοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις με βάση τα δικά της πιστεύω. Οι στρατηγοί παραιτήθηκαν αντιδρώντας σε αυτό».
Σύμφωνα με τον ηγέτη του Κόμματος Εθνικιστικού Κινήματος Ντεβλέτ Μπαχτσελί «είναι ολοφάνερο ότι η ανώμαλη αυτή εξέλιξη έχει ανοίξει το δρόμο για σοβαρή κρίση στο κράτος. Στην πραγματικότητα η πολιτική εξουσία αφού άλωσε το χώρο της δικαιοσύνης είχε στρέψει την προσοχή της στις ένοπλες δυνάμεις, με αποτέλεσμα οι εντάσεις που προκαλούνται εξαιτίας της κατάστασης αυτής να έχουν φτάσει σε σημείο που δεν μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο».
Ως προς τις διεθνείς αντιδράσεις, η πρώτη δήλωση προήλθε από την εισηγήτρια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρία Όμεν Ρουιτέν, η οποία ανέφερε ότι «η Τουρκία εξελίσσεται σε δημοκρατικότερη χώρα όπου οι δημοκρατικοί θεσμοί ελέγχουν τις στρατιωτικές αποφάσεις».
Ο εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου εξωτερικών Μαρκ Τόνερ, ερωτηθείς σχετικά είπε ότι πρόκειται «για εσωτερική υπόθεση της Τουρκίας», και εξέφρασε την «πλήρη εμπιστοσύνη των ΗΠΑ προς την ισχύ των Τουρκικών θεσμών».
Περιπτώσεις παραίτησης αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων υπήρξαν δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία της Τουρκίας. Στις 15 Ιουνίου 1987, είχε παραιτηθεί ο στρατηγός Νετζντέτ Ουρούγ για να αναλάβει ο στρατηγός Νετζίπ Τορουμτάϊ, ο οποίος όμως παραιτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 1990 αντιδρώντας στους χειρισμούς του τότε προέδρου της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ ως προς τον Πόλεμο στον Κόλπο. Ο τύπος έγραφε την εποχή εκείνη ότι ο Τορουμτάϊ παραιτήθηκε επειδή διαφωνούσε με την απόφαση του Οζάλ να μετάσχει και η Τουρκία στον πόλεμο και στη διευθέτηση του ζητήματος της Μοσούλης και του Κιρκούκ. Ο στρατηγός στην επιστολή της παραίτησής του είχε υπογραμμίσει ότι παραιτείται «επειδή δεν υπάρχουν περιθώρια να υπηρετήσω με βάση τις αρχές μου και την αντίληψή μου περί κράτους».
Είναι όμως η πρώτη φορά που παραιτούνται ταυτόχρονα ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και οι αρχηγοί των τριών όπλων και μάλιστα με τρόπο που δείχνει τη δυσαρέσκεια τουλάχιστον της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων. Διαβάστε περισσότερα...
Ανησυχία στη μουσουλμανική κοινότητα της Νορβηγίας
Οι επιπτώσεις των πράξεων του Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ στη μουσουλμανική κοινότητα της χώρας.
Το πρωί της Δευτέρας στο Όσλο, μπροστά από το δικαστήριο, μεταξύ του πλήθους των δημοσιογράφων και των απλά ενδιαφερομένων πολιτών υπήρχαν και κάποιοι παρευρισκόμενοι οι οποίοι είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υπόθεση Μπρέιβικ.
Επρόκειτο για ομάδες μεταναστών από τη Σομαλία και την Κένυα. Μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας της Νορβηγίας, που είχε ετοιμαστεί για σκληρές αντιδράσεις εναντίον της τις πρώτες ώρες μετά τις επιθέσεις, όταν ακόμα πολλοί πίστευαν ότι οι δράστες ήταν ισλαμιστές εξτρεμιστές.
Εν τέλει, ο αυτουργός, στον οποίο αποδίδονται οι φόνοι 76 ατόμων, ήταν ένας ακροδεξιός με ακραία ρατσιστική και ισλαμοφοβική ιδεολογία, ο οποίος είχε ως απώτερο στόχο τον τερματισμό της μουσουλμανικής μετανάστευσης στην Ευρώπη. Ωστόσο, ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ δεν στόχευσε άμεσα τους μουσουλμάνους, αλλά αυτό που είδε ως «ρίζα» του προβλήματος: το κυβερνών Εργατικό κόμμα, με τις φιλελεύθερες μεταναστευτικές πολιτικές του.
Ο Μεχτάμπ Αφσάρ, γενικός γραμματέας του Ισλαμικού Συμβουλίου της Νορβηγίας, βρισκόταν εκτός χώρας όταν έλαβε τηλέφωνα από τρομοκρατημένους μουσουλμάνους κατοίκους του Όσλο. «Ακούσαμε ότι κάποιοι μουσουλμάνοι είχαν ξυλοκοπηθεί και κάποιες γυναίκες που είχαν τρομάξει με πήραν τηλέφωνο ζητώντας μου βοήθεια…ήλπιζα ότι δεν ήταν αλήθεια».
Για τους μουσουλμάνους της Νορβηγίας (περίπου 100.000 άτομα) ήταν ανακούφιση το να μάθουν ότι τελικά οι επιθέσεις δεν είχαν γίνει στο πλαίσιο του «τζιχάντ» της αλ Κάιντα.
Ωστόσο, επρόκειτο για ένα προσωρινό διάλειμμα, καθώς η ιδεολογία του Μπρέιβικ έρχεται στο προσκήνιο. Ο Χασάν Αλί, που έφτασε στη χώρα από τη Σομαλία 12 χρόνια πριν, θεωρεί ότι πλέον είναι πιο ευάλωτος μετά τις επιθέσεις: θεωρεί ότι η εχθρότητα απέναντι στους μετανάστες στη Νορβηγία έχει αυξηθεί μέσα στην τελευταία δεκαετία και το αποδίδει αυτό στην ενίσχυση των δεξιών κομμάτων.
«Αυτός ο τρελός (ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ) έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου από την Άκρα Δεξιά…και ακολούθησε αυτή την ιδεολογία…και είχε ανάγκη να κάνει κάτι» λέει σχετικά, συμπληρώνοντας πως η Άκρα Δεξιά επιτίθεται κατά του Εργατικού Κόμματος επειδή επιτρέπει την είσοδο μουσουλμάνων στη χώρα και υπερασπίζεται τα δικαιώματά τους.
Ειδικά οι Σομαλοί νιώθουν ιδιαίτερα ευάλωτοι, καθώς δεν είναι τόσο εδραιωμένοι όσο άλλες μουσουλμανικές κοινότητες, όπως των Πακιστανών, πολλοί εκ των οποίων κατέφτασαν στη χώρα πριν από 40 χρόνια.
«Τα τελευταία τρία χρόνια νιώθουμε ότι είμαστε ανεπιθύμητοι εδώ» λέει σχετικά ο Χασάν Αλί. «Κάθε Κυριακή στην εφημερίδα γράφει μόνο αρνητικά για τους Σομαλούς. Πολλοί φεύγουν, και θα γίνονται περισσότεροι καθώς αυξάνεται η πίεση».
Τις ανησυχίες αυτές συμμερίζονται και άλλες μειονότητες μεταναστών. Ο Κένεθ, που κατέφτασε στη Νορβηγία από την Κένυα πριν από 6 χρόνια, βρισκόταν στο αεροπλάνο όταν έλαβαν χώρα οι επιθέσεις. «Το πρώτο πράγμα που ειπώθηκε ήταν ότι επρόκειτο για μετανάστη, και ότι η μετανάστευση θα έπρεπε να απαγορευτεί» θυμάται.
Η νορβηγική κυβέρνηση παραδέχεται ότι έχουν αυξηθεί οι αντιδράσεις απέναντι στη μετανάστευση, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά ελπίζει πως οι επιθέσεις της Παρασκευής θα φέρουν νέο αίσθημα ενότητας στη χώρα.
www.kathimerini.grμε πληροφορίες από BBC Διαβάστε περισσότερα...
Οτσαλάν: Τέλειωσε ο ρόλος μου
Ο ηγέτης του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν έκανε σημαντικές δηλώσεις κατά τη διάρκεια της συνάντησης με τους δικηγόρους του την Τετάρτη 27 Ιουλίου.
Αναφερόμενος στο τουρκικό κράτος και το Καντίλ, ο ηγέτης του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, δήλωσε: «Τέλειωσε ο ρόλος μου. Δεν θα προχωρήσω σε άλλο βήμα από τώρα και στο εξής για να συνεχίσω τον ρόλο μου εκτός εάν μου εξασφαλίσουν ένα υγιεινό και ασφαλή χώρο με συνθήκες ελεύθερης κυκλοφορίας.»
Δηλώνοντας ότι δεν θα είναι σε θέση να εκτελέσει ενεργή αποτελεσματική ηγεσία υπό τις παρούσες συνθήκες, ο Οτσαλάν δήλωσε τα εξής: «Είχα ήδη δηλώσει ότι δεν θα είμαι πια σε θέση να διαδραματίσω το ρόλο μου υπό αυτές τις συνθήκες, εξάλλου η στάση του κράτους και του ΑΚΡ είναι οφθαλμοφανώς αυτονόητη, δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο. Και αμφότερα το Καντίλ και η αντιπροσωπεία του κράτους με αγκάλιασαν και με χρησιμοποίησαν ως υπεργολάβο. Από σήμερα και στο εξής, θέτω τέρμα στο να με χρησιμοποιήσουν ως μεσάζοντα υπεργολάβο επειδή η τρέχουσα μου θέση βλάπτει τόσο το κράτος όσο και τους Κούρδους. Δεν θα είμαι πια σε θέση να δώσω οδηγίες από εδώ. Ειρηνευτικές συνομιλίες δεν μπορούν να διεξαχθούν υπό αυτές τις συνθήκες.
Η κατάσταση μου είναι παρόμοια με εκείνη του Μαντέλα στη Νότιο Αφρική. Και ακριβώς όπως έπραξε αυτός, δεν θα επιχειρήσω να προβώ σε διαβήματα προς την ειρήνη εκτός αν μ’ αφήνουν ελεύθερο και να έχω τη δυνατότητα να κυκλοφορήσω ελεύθερα. Όπως είναι γνωστό, ο Μαντέλα έπαιξε το ρόλο του όταν του δόθηκαν οι απαραίτητες προϋποθέσεις.
Οι επιχειρήσεις ακολουθούν η μια την άλλη και ούτε η αντιπροσωπεία του κράτους, ούτε το KCK έχουν εκπληρώσει το μερίδιο τους. Εμείς δεν βάζουμε πορεία σε αυτή τη κατεύθυνση. Αυτή η διαδικασία βλάπτει τόσο το κράτος όσο και τους Κούρδους. Η ηγεσία μου υπό αυτές τις συνθήκες δεν θα είναι πλέον προς όφελος των Κούρδων.
Ο Οτσαλάν παρατήρησε επίσης ότι η ιρανική επιχείρηση είναι «περιφερειακή επίθεση», το Ιράν προτίθεται να ξεριζώσει τη φλέβα ελευθερίας των Κούρδων, πράγμα που χαρακτήρισε πολύ επικίνδυνο.
Μετάφραση Deniz Φιράτ ANF
ANF / NEWS DESK
ANF NEWS AGENCY
Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com
Διαβάστε περισσότερα...
Τουρκικά ΜΜΕ
Radikal
Αφιέρωμα στη Χαρούλα Αλεξίου
Ολόκληρη η πρώτη σελίδα του πολιτιστικού ένθετου της εφημερίδας καλύπτεται από φωτογραφία της ελληνίδας καλλιτέχνιδας Χαρούλας Αλεξίου και με τίτλο τη δήλωσή της: «Είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα ότι δόθηκε το όνομά μου σε λεωφόρο της Σμύρνης». Στο σαλόνι του ένθετου, με τίτλο «Κάποτε, κάποια θεά κατέβηκε στη γη», επισημαίνονται, μεταξύ άλλων, οι υψηλές πωλήσεις και η εξαιρετική δημοφιλία της Χ. Αλεξίου στην Τουρκία, καθώς και τα σχέδιά της για «αντάμωμα των καλλιτεχνών των δυο χωρών».
MILLIYET
Ρατσιστική έξαρση στην Ευρώπη
Με τίτλους όπως, «Η Ευρώπη συνειδητοποιεί τους κινδύνους του ρατσισμού», η εφημερίδα σχολιάζει επικριτικά τη μέχρι τώρα στάση των ευρωπαίων ηγετών έναντι του ρατσισμού. Πιο συγκεκριμένα, η ε/φ αναφέρει στο σχετικό της ρεπορτάζ ότι η δημοτικότητα των ακροδεξιών κομμάτων στη Νορβηγία βρισκόταν σε ανοδική πορεία και οι πολιτικοί προσπαθούσαν να την εκμεταλλευθούν με δηλώσεις που ενδυνάμωναν τον ρατσισμό. Ακόμα αναφέρει ότι ο ρατσισμός στην Ευρώπη ενισχύθηκε μετά από σειρά αποφάσεων, όπως η απέλαση 700 Ρομά από τη Γαλλία, η τιμωρία των γυναικών που φοράνε μαντίλα, η απαγόρευση των μιναρέδων στην Ελβετία, καθώς και αυτή της εισόδου μεταναστών στην Ιταλία. Το δημοσίευμα καταλήγει με την διαπίστωση ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες που ενεθάρρυναν το μίσος τώρα λένε ότι αυτό πρέπει να περιοριστεί. Η σφαγή στη Νορβηγία τους βοήθησε να δουν τους κινδύνους που ενέχουν οι ρατσιστικές πολιτικές.
HURRIYET
Σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ
Μεταφέρθηκε για τις 20 Αυγούστου η ημερομηνία έκδοσης του πορίσματος του ΟΗΕ για την επίθεση του Ισραήλ στον κατευθυνόμενο προς τη Γάζα με ανθρωπιστική βοήθεια στολίσκο, όπου και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι ακτιβιστές. Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι η αναβολή ζητήθηκε από το Ισραήλ. Αν και ο ΥΠΕΞ του Ισραήλ έχει δηλώσει ότι δεν θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση συνασπισμού σε περίπτωση που το Ισραήλ ζητήσει συγνώμη από την Τουρκία, το ρεπορτάζ, επικαλούμενο ανώνυμη πηγή, ισχυρίζεται ότι ο Π/Θ Νετανιάχου μπορεί να μην έχει πειστεί από τη δήλωση του Λίμπερμαν. Το ρεπορτάζ αναφέρει ακόμα ακόμη ότι το Ισραήλ είναι έτοιμο να καταβάλει τις αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων, αλλά ότι υπάρχουν διαφωνίες ως προς την ικανοποίηση των τουρκικών απαιτήσεων για τη συγνώμη. Υπάρχουν πληροφορίες ότι οι Ισραηλινοί σχεδιάζουν να λύσουν το πρόβλημα χρησιμοποιώντας τον όρο “regret” στο εβραϊκό κείμενο και τον όρο “apology” στην αγγλική του μετάφραση. Τούρκικες πηγές, πάντως, φέρεται να δήλωσαν ότι δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με μια τέτοια φόρμουλα.
Hurriyet
Η έρευνα για την επίθεση του ΡΚΚ στο Σιλβάν
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού έδωσε στη δημοσιότητα το πόρισμα της έρευνάς του για την επίθεση του ΡΚΚ στην οποία σκοτώθηκαν 13 Τούρκοι στρατιώτες. Σύμφωνα με τη Hurriyet, το πόρισμα απορρίπτει τις καταγγελίες ότι στην επιχείρηση χρησιμοποιήθηκαν πολεμικά αεροσκάφη, από τους βομβαρδισμούς των οποίων σκοτώθηκαν οι περισσότεροι στρατιώτες. Ακόμα επισημαίνεται , σύμφωνα με το δημοσίευμα , το λάθος των αξιωματικών να επιτρέψουν την πρόσβαση των δημοσιογράφων στο χώρο του συμβάντος. Το σημαντικότερο σημείο του πορίσματος είναι η διαπίστωση της ανάγκης προσφυγής στη Δικαιοσύνη για περαιτέρω διερεύνηση και προκειμένου να δοθούν απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα γύρω από την επίθεση.
CUMHURIYET
Διεθνή συνεργασία για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας
Ο υπουργός για θέματα ΕΕ, Εγκεμέν Μπαγίς, τόνισε ότι η ΕΕ και άλλες συμμαχικές χώρες πρέπει να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα της διεθνούς συνεργασίας στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και υπογράμμισε ότι για την Τουρκία δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ΡΚΚ και τρομοκρατικές οργανώσεις που δρουν σε άλλες χώρες. Η εφημερίδα πάντως, επισημαίνει ότι η Τουρκία σύμφωνα με τους δικούς της κανονισμούς δεν αναλαμβάνει δράση κατά τρομοκρατικών οργανώσεων που δεν δραστηριοποιούνται στο τουρκικό έδαφος. Ακόμα, υπενθυμίζει ότι η Τουρκία δεν έχει ψηφίσει νόμο που να προβλέπει κυρώσεις κατά εκείνων που χρηματοδοτούν τρομοκρατικές οργανώσεις, για την ψήφιση του οποίου πιέζουν οι ΗΠΑ.
Sabah
Συνάντηση κορυφής για θέματα ασφάλειας
Στη συνάντηση κορυφής για θέματα ασφαλείας, που πραγματοποιήθηκε, στην Άγκυρα, πήραν μέρος εκτός του πρωθυπουργού, ο αρχηγός του Γεν. Επιτελείου , στρατηγός Ισίκ Κόσανερ, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μπεσίρ Αταλάι, ο υπουργός Εσωτερικών, Ιντρίς Ναίμ Σαχίν και ο υπουργός Δικαιοσύνης, Σαντουλάχ Εργκίν. Στη συνάντηση, γράφει η Sabah, συζήτησαν για την επίθεση του ΡΚΚ στο Σιλβάν και εξέτασαν το σχέδιο με το οποίο πρόκειται να ανατεθεί στην αστυνομία μεγαλύτερος ρόλος στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Διαβάστε περισσότερα...
Αφιέρωμα στη Χαρούλα Αλεξίου
Ολόκληρη η πρώτη σελίδα του πολιτιστικού ένθετου της εφημερίδας καλύπτεται από φωτογραφία της ελληνίδας καλλιτέχνιδας Χαρούλας Αλεξίου και με τίτλο τη δήλωσή της: «Είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα ότι δόθηκε το όνομά μου σε λεωφόρο της Σμύρνης». Στο σαλόνι του ένθετου, με τίτλο «Κάποτε, κάποια θεά κατέβηκε στη γη», επισημαίνονται, μεταξύ άλλων, οι υψηλές πωλήσεις και η εξαιρετική δημοφιλία της Χ. Αλεξίου στην Τουρκία, καθώς και τα σχέδιά της για «αντάμωμα των καλλιτεχνών των δυο χωρών».
MILLIYET
Ρατσιστική έξαρση στην Ευρώπη
Με τίτλους όπως, «Η Ευρώπη συνειδητοποιεί τους κινδύνους του ρατσισμού», η εφημερίδα σχολιάζει επικριτικά τη μέχρι τώρα στάση των ευρωπαίων ηγετών έναντι του ρατσισμού. Πιο συγκεκριμένα, η ε/φ αναφέρει στο σχετικό της ρεπορτάζ ότι η δημοτικότητα των ακροδεξιών κομμάτων στη Νορβηγία βρισκόταν σε ανοδική πορεία και οι πολιτικοί προσπαθούσαν να την εκμεταλλευθούν με δηλώσεις που ενδυνάμωναν τον ρατσισμό. Ακόμα αναφέρει ότι ο ρατσισμός στην Ευρώπη ενισχύθηκε μετά από σειρά αποφάσεων, όπως η απέλαση 700 Ρομά από τη Γαλλία, η τιμωρία των γυναικών που φοράνε μαντίλα, η απαγόρευση των μιναρέδων στην Ελβετία, καθώς και αυτή της εισόδου μεταναστών στην Ιταλία. Το δημοσίευμα καταλήγει με την διαπίστωση ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες που ενεθάρρυναν το μίσος τώρα λένε ότι αυτό πρέπει να περιοριστεί. Η σφαγή στη Νορβηγία τους βοήθησε να δουν τους κινδύνους που ενέχουν οι ρατσιστικές πολιτικές.
HURRIYET
Σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ
Μεταφέρθηκε για τις 20 Αυγούστου η ημερομηνία έκδοσης του πορίσματος του ΟΗΕ για την επίθεση του Ισραήλ στον κατευθυνόμενο προς τη Γάζα με ανθρωπιστική βοήθεια στολίσκο, όπου και σκοτώθηκαν εννέα Τούρκοι ακτιβιστές. Στο δημοσίευμα αναφέρεται ότι η αναβολή ζητήθηκε από το Ισραήλ. Αν και ο ΥΠΕΞ του Ισραήλ έχει δηλώσει ότι δεν θα αποχωρήσει από την κυβέρνηση συνασπισμού σε περίπτωση που το Ισραήλ ζητήσει συγνώμη από την Τουρκία, το ρεπορτάζ, επικαλούμενο ανώνυμη πηγή, ισχυρίζεται ότι ο Π/Θ Νετανιάχου μπορεί να μην έχει πειστεί από τη δήλωση του Λίμπερμαν. Το ρεπορτάζ αναφέρει ακόμα ακόμη ότι το Ισραήλ είναι έτοιμο να καταβάλει τις αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων, αλλά ότι υπάρχουν διαφωνίες ως προς την ικανοποίηση των τουρκικών απαιτήσεων για τη συγνώμη. Υπάρχουν πληροφορίες ότι οι Ισραηλινοί σχεδιάζουν να λύσουν το πρόβλημα χρησιμοποιώντας τον όρο “regret” στο εβραϊκό κείμενο και τον όρο “apology” στην αγγλική του μετάφραση. Τούρκικες πηγές, πάντως, φέρεται να δήλωσαν ότι δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με μια τέτοια φόρμουλα.
Hurriyet
Η έρευνα για την επίθεση του ΡΚΚ στο Σιλβάν
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού έδωσε στη δημοσιότητα το πόρισμα της έρευνάς του για την επίθεση του ΡΚΚ στην οποία σκοτώθηκαν 13 Τούρκοι στρατιώτες. Σύμφωνα με τη Hurriyet, το πόρισμα απορρίπτει τις καταγγελίες ότι στην επιχείρηση χρησιμοποιήθηκαν πολεμικά αεροσκάφη, από τους βομβαρδισμούς των οποίων σκοτώθηκαν οι περισσότεροι στρατιώτες. Ακόμα επισημαίνεται , σύμφωνα με το δημοσίευμα , το λάθος των αξιωματικών να επιτρέψουν την πρόσβαση των δημοσιογράφων στο χώρο του συμβάντος. Το σημαντικότερο σημείο του πορίσματος είναι η διαπίστωση της ανάγκης προσφυγής στη Δικαιοσύνη για περαιτέρω διερεύνηση και προκειμένου να δοθούν απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα γύρω από την επίθεση.
CUMHURIYET
Διεθνή συνεργασία για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας
Ο υπουργός για θέματα ΕΕ, Εγκεμέν Μπαγίς, τόνισε ότι η ΕΕ και άλλες συμμαχικές χώρες πρέπει να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα της διεθνούς συνεργασίας στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και υπογράμμισε ότι για την Τουρκία δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ΡΚΚ και τρομοκρατικές οργανώσεις που δρουν σε άλλες χώρες. Η εφημερίδα πάντως, επισημαίνει ότι η Τουρκία σύμφωνα με τους δικούς της κανονισμούς δεν αναλαμβάνει δράση κατά τρομοκρατικών οργανώσεων που δεν δραστηριοποιούνται στο τουρκικό έδαφος. Ακόμα, υπενθυμίζει ότι η Τουρκία δεν έχει ψηφίσει νόμο που να προβλέπει κυρώσεις κατά εκείνων που χρηματοδοτούν τρομοκρατικές οργανώσεις, για την ψήφιση του οποίου πιέζουν οι ΗΠΑ.
Sabah
Συνάντηση κορυφής για θέματα ασφάλειας
Στη συνάντηση κορυφής για θέματα ασφαλείας, που πραγματοποιήθηκε, στην Άγκυρα, πήραν μέρος εκτός του πρωθυπουργού, ο αρχηγός του Γεν. Επιτελείου , στρατηγός Ισίκ Κόσανερ, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Μπεσίρ Αταλάι, ο υπουργός Εσωτερικών, Ιντρίς Ναίμ Σαχίν και ο υπουργός Δικαιοσύνης, Σαντουλάχ Εργκίν. Στη συνάντηση, γράφει η Sabah, συζήτησαν για την επίθεση του ΡΚΚ στο Σιλβάν και εξέτασαν το σχέδιο με το οποίο πρόκειται να ανατεθεί στην αστυνομία μεγαλύτερος ρόλος στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Διαβάστε περισσότερα...
Η Αλγερία «αντιστέκεται» στην «Αραβική Άνοιξη»
Μπορεί η «Αραβική Άνοιξη» να ανέτρεψε στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή μία σειρά πολιτικών καθεστώτων και όλα τα δεδομένα στην περιοχή, ωστόσο υπάρχει μία χώρα, η Αλγερία που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση.
Η κυβέρνηση στο Αλγέρι εργάζεται σκληρά προκειμένου να αποτρέψει την επέκταση της επαναστατικής διάθεσης στα εδάφη της.
Εδώ και μήνες οι αλγερινές αρχές προσπαθούν με κάθε τρόπο να περιορίσουν την απειλή μίας επανάστασης στη χώρα.
Η επιτυχία των λαϊκών κινημάτων στην Τυνησία και την Αίγυπτο έχουν σημάνει το συναγερμό στην κυβέρνηση ότι η Αλγερία ήταν η επόμενη στη σειρά για μία επανάσταση. Ο αντίκτυπος της «Αραβικής Άνοιξης» ήταν τόσο δυνατός, ώστε οι τοπικές κυβερνήσεις στην ανατολική Αλγερία να λάβουν μία σειρά μέτρων. Πρώτα απ' όλα χαλάρωσε τους περιορισμούς στην οδική κυκλοφορία, ενώ επέτρεψε στους αυτοκινητιστές να κυκλοφορούν χωρίς το απαραίτητο χαρτί της εφορίας για το όχημα. Την ίδια ώρα η κεντρική κυβέρνηση αύξησε κατά 34% τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Επιδότησε το αλεύρι, το γάλα, το μαγειρικό λάδι και τη ζάχαρη. Απάλειψε τους δασμούς για το εισαγόμενο μαγειρικό λάδι και τη ζάχαρη, ενώ ήρε την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Επιπλέον, δόθηκε εντολή στην αστυνομία να αγνοήσει τους παράνομους μικροπωλητές στους δρόμους και να μην συλλέγουν φόρους από καταστηματάρχες που καταγγέλλουν ότι οι επιχειρήσεις τους έχουν πληγεί από το παραεμπόριο.
Μέχρι στιγμής η πολιτική του κατευνασμού και της παραχώρησης έχει δουλέψει καλά για την αλγερινή κυβέρνηση. Πόσο θα κρατήσει όμως αυτή η κατάσταση;
Η Αλγερία είναι αντιμέτωπη με μία σοβαρή στεγαστική κρίση, που συνοδεύεται από υψηλές τιμές στα προϊόντα και χαμηλούς μισθούς. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η ανεργία φτάνει το 25% για τους νέους έως 24%, ενώ το κοινωνικό χάσμα είναι μεγάλα.
Τα τεράστια κέρδη από την εξαγωγή πετρελαίου έχουν επιτρέψει στο Αλγέρι να κατευνάσει τον θυμό των πολιτών και να κερδίσει τη σιωπή τους, έστω και για λίγο.
Ικανοποιώντας τους πολίτες
Ο πρόεδρος της χώρας, Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα έχει αναλάβει μία σειρά πρωτοβουλιών για να κερδίσει την κοινή γνώμη.
Στις αρχές Μαΐου η κυβέρνηση αναθεώρησε τον προϋπολογισμό κατευθύνοντας το 25% στους μισθούς για τον δημόσιο τομέα και τις επιδοτήσεις στα τρόφιμα. Επιπλέον, η κυβέρνηση ανακοίνωσε προγράμματα στήριξης των νέων, μεταξύ των οποίων χαμηλότοκα δάνεια για την έναρξη επιχειρήσεων και φθηνή στέγαση.
Μόλις τον Φεβρουάριο η κυβέρνηση ήρε την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που είχε ίσχυε από το 1992. Εξάλλου, ο πρόεδρος Μπουτεφλίκα ανακοίνωσε μία ατζέντα μεταρρυθμίσεων, μεταξύ των οποίων τροποποίηση του συντάγματος, νέο εκλογικό νόμο και έναν δημοσιογραφικό κώδικα, καθώς και μέτρα καταπολέμησης της διαφθοράς και περιορισμού της γραφειοκρατίας.
Μάλιστα, προκειμένου να εξασφαλίσει τη συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων, ανέθεσε σε δύο στενούς του συμβούλους να οργανώσουν και να ηγηθούν ενός εθνικού διαλόγου για τις μεταρρυθμίσεις. οι δύο σύμβουλοι επιλέχθηκαν για τη θέση αυτή, εξαιτίας των επαφών που έχουν με τα πολιτικά κόμματα των Βερβέρων και των Ισλαμιστών.
Ωστόσο, μπορεί η κυβέρνηση της Αλγερίας να έχει αντιμετωπίσει με επιτυχία τη παρούσα κρίση, ωστόσο δεν έχει διαφύγει τον κίνδυνο. Οι κακές συνθήκες διαβίωσης των πολιτών, το ισλαμικό κίνημα, η ανεργία, η διαφθορά και η γραφειοκρατία αποτελούν τα φυτίλια για μία ενδεχόμενη εξέγερση και στην αντιμετώπισή τους έγκειται η επιβίωση του καθεστώτος.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από BBC
Διαβάστε περισσότερα...
Λιβύη: Σκοτώθηκε στρατηγός των αντικαθεστωτικών
Νεκρός ο στρατηγός Αμπντέλ Φάταχ Γιουνές.
Το 'Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο' ανακοίνωσε, αργά χτες, ότι «σκοτώθηκε από επιτεθέντες ο στρατηγός Αμπντέλ Φάταχ Γιουνές, που είχε προσχωρήσει στην εξέγερση» κατά του καθεστώτος του Μουάμαρ Καντάφι.
Διευκρινίστηκε απ' την ίδια πηγή ότι, ο στρατηγός «είχε κληθεί να καταθέσει ενώπιον Επιτροπής, που διερευνά για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, εκεί δέχθηκε τη φονική επίθεση».
Τον θάνατο του στρατηγού, που διηύθυνε τον στρατιωτικό αγώνα των εξεγερμένων ανακοίνωσε, μετά τις 23.00 ώρα Ελλάδας, ο πολιτικός ηγέτης των εξεγερμένων αντικαθεστωτικών, Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ.
Ο ίδιος ανακοίνωσε, συγχρόνως, ότι «έγινε, ήδη, μια σύλληψη» αναφορικά με τον θάνατο του στρατηγού Γιουνές. Δεν προχώρησε σε λεπτομέρειες. Διαβάστε περισσότερα...
Το 'Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο' ανακοίνωσε, αργά χτες, ότι «σκοτώθηκε από επιτεθέντες ο στρατηγός Αμπντέλ Φάταχ Γιουνές, που είχε προσχωρήσει στην εξέγερση» κατά του καθεστώτος του Μουάμαρ Καντάφι.
Διευκρινίστηκε απ' την ίδια πηγή ότι, ο στρατηγός «είχε κληθεί να καταθέσει ενώπιον Επιτροπής, που διερευνά για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, εκεί δέχθηκε τη φονική επίθεση».
Τον θάνατο του στρατηγού, που διηύθυνε τον στρατιωτικό αγώνα των εξεγερμένων ανακοίνωσε, μετά τις 23.00 ώρα Ελλάδας, ο πολιτικός ηγέτης των εξεγερμένων αντικαθεστωτικών, Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ.
Ο ίδιος ανακοίνωσε, συγχρόνως, ότι «έγινε, ήδη, μια σύλληψη» αναφορικά με τον θάνατο του στρατηγού Γιουνές. Δεν προχώρησε σε λεπτομέρειες. Διαβάστε περισσότερα...
Το δίλλημα των πολιτικών Ηγετών Τουρκίας-Ισραήλ
Το δίλημμα του εάν οι Ηγέτες της Τουρκίας και του Ισραήλ θέσουν τα στρατηγικά τους συμφέροντα πάνω από τα οφέλη της εσωτερικής πολιτικής τους είναι αυτό που θα καθορίσει την πορεία της συμφιλίωσης Ισραήλ-Τουρκίας.
Ο συλλογισμός του διπλωματικού εκπροσώπου της Τουρκίας στην διερευνητική επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών, Özdem Sanberk "ότι εάν δεν μπορούμε να επανέλθουμε στην ομαλότητα τότε η επιδείνωση των σχέσεων Τουρκίας -Ισραήλ θα είναι μη αναστρέψιμη.Τυχόν επιδείνωση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας θα προκαλέσει μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση στην ήδη ασταθή περιοχή μας.Αυτό δεν είναι προς το συμφέρον καμιάς πλευράς καθώς και η Τουρκία και το Ισραήλ θα χάσουν από αυτή την νέα κατάσταση".
Αμερικανοί αξιωματούχοι συχνά πυκνά αναφέρουν πως οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας και μεταξύ των ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι ιδιαίτερης βαρύτητας για την περιοχή
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Διαβάστε περισσότερα...
Ο συλλογισμός του διπλωματικού εκπροσώπου της Τουρκίας στην διερευνητική επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών, Özdem Sanberk "ότι εάν δεν μπορούμε να επανέλθουμε στην ομαλότητα τότε η επιδείνωση των σχέσεων Τουρκίας -Ισραήλ θα είναι μη αναστρέψιμη.Τυχόν επιδείνωση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας θα προκαλέσει μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση στην ήδη ασταθή περιοχή μας.Αυτό δεν είναι προς το συμφέρον καμιάς πλευράς καθώς και η Τουρκία και το Ισραήλ θα χάσουν από αυτή την νέα κατάσταση".
Αμερικανοί αξιωματούχοι συχνά πυκνά αναφέρουν πως οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας και μεταξύ των ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι ιδιαίτερης βαρύτητας για την περιοχή
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Διαβάστε περισσότερα...
Κρίσιμες συνομιλίες για το αμερικανικό χρέος
Καταψηφίστηκε νέο σχέδιο. Συνεχείς οι διαβουλεύσεις.
Η αμερικανική Γερουσία απέρριψε σήμερα την πρόταση των Δημοκρατικών για αύξηση του ορίου χρέους της χώρας, την ώρα που οι Αμερικανοί βουλευτές επεξεργάζονται μία άλλη πρόταση η οποία φαίνεται ότι θα γίνει δεκτή και από τα δύο κόμματα.
Με ψήφους 50 υπέρ και 49 κατά το νομοσχέδιο του επικεφαλής της ομάδας των Δημοκρατικών στη Γερουσία Χάρι Ριντ δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τις 60 ψήφους που ήταν απαραίτητες για την έγκρισή του από τη Γερουσία.
Εξάλλου ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, ο Ρεπουμπλικάνος Τζον Μπένερ, έστειλε σήμερα ένα email στους Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους του στο οποίο αναφέρει ότι «οι συζητήσεις (για τη νέα πρόταση) κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, όμως πρέπει να επιλυθούν σοβαρά θέματα».
Στο email ο Μπένερ προσθέτει ότι σκοπεύει να πραγματοποιήσει αργότερα σήμερα μία τηλεδιάσκεψη με τους Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους του.
Κάποια από τα στοιχεία του νομοσχεδίου του Ριντ αναμένεται να υιοθετηθούν στη νέα δικομματική πρόταση οποία ενδέχεται να οριστικοποιηθεί σήμερα.
«Ο διακανονισμός που επεξεργαζόμαστε με τον επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων, την κυβέρνηση και άλλους δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμη», δήλωσε ο Ριντ στη Γερουσία μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας. «Είμαστε αισιόδοξοι και πιστεύουμε ότι θα μπορέσει να γίνει».
Προειδοποίησε άλλωστε τους γερουσιαστές να μην απομακρυνθούν από το Καπιτώλιο για την περίπτωση που διεξαχθεί μία νέα ψηφοφορία.
Νταν Φάιφερ: «Δεν υπάρχει συμφωνία»
Δεν υπάρχει συμφωνία για την αύξηση του ορίου του χρέους των ΗΠΑ, όπως ανέφερε σήμερα ο επικεφαλής Επικοινωνίας του Λευκού Οίκου Νταν Φάιφερ στο λογαριασμό του στο twitter, ενώ πρόσθεσε ότι «πολλές κακές πληροφορίες ακούγονται εκεί έξω».
Εκπρόσωποι και από τα δύο κόμματα έχουν δηλώσει ότι βρίσκονται κοντά στην εξεύρεση λύσης και διαβεβαίωσαν τις αγορές ότι οι ΗΠΑ θα αποφύγουν την χρεοκοπία. «Παρά τις αναφορές, δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία», ανέφερε ο Φάιφερ στο twitter.
«Πρέπει να βρούμε μία λύση»
Η σημερινή ημέρα θα αποδειχτεί «κρίσιμη» για την εξεύρεση μιας λύσης που θα επιτρέψει σε Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς να συμφωνήσουν για την αύξηση του ορίου του χρέους, υποστήριξε ένας εκ των συμβούλων του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.
«Πρέπει να βρούμε μια λύση. Η σημερινή ημέρα είναι προφανώς κρίσιμης σημασίας», είπε ο Ντέιβιντ Πλουφ μιλώντας στο τηλεοπτικό κανάλι NBC.
Δύο τηλεοπτικά κανάλια, το ABC και το CNN μετέδωσαν νωρίτερα ότι έχει επιτευχθεί μια «προκαταρκτική» συμφωνία μολονότι πηγές του Κογκρέσου προειδοποιούσαν ότι η συμφωνία δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί.
ABC: Προκαταρκτική συμφωνία
Σε προκαταρκτική συμφωνία για ένα σχέδιο που θα αυξάνει το όριο του χρέους των ΗΠΑ και θα περιορίζει το ομοσπονδιακό έλλειμμα κατέληξαν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί, σύμφωνα με το αμερικανικό κανάλι ABC News.
Επικαλούμενο μη κατονομαζόμενες πηγές του Κογκρέσου το κανάλι ανέφερε ότι με τη συμφωνία αυτή θα αυξηθεί το όριο του χρέους μέχρι και τις εκλογές του 2012, θα περιοριστούν κατά 1 και πλέον τρισεκατομμύριο οι δαπάνες για την επόμενη δεκαετία και θα συσταθεί μια νέα ειδική επιτροπή που θα αναλάβει να κάνει προτάσεις για τον περαιτέρω περιορισμό του ελλείμματος.
Σύμφωνα πάντα με το ABC τα μέλη του Κογκρέσου αναμένεται να ενημερωθούν για το πλαίσιο της συμφωνίας αργότερα σήμερα.
Kοντά σε συμφωνία, λέει ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών
Ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία Μιτς Μακόνελ μιλώντας στο ειδησεογραφικό κανάλι CNN δήλωσε σήμερα ότι οι διαπραγματεύσεις που αφορούν το όριο του χρέους βρίσκονται «πολύ κοντά» στην επίτευξη συμφωνίας.
Ο Μακόνελ εμφανίστηκε αισιόδοξος ότι με την αύξηση του ορίου του χρέους θα αποφευχθεί η στάση πληρωμών ενώ ταυτόχρονα δεν θα αυξηθούν οι φόροι.
Στην ερώτηση αν η συμφωνία θα επιτευχθεί σήμερα, ο Μακόνελ απάντησε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει «σύντομα», σημειώνοντας ότι πιστεύει πως είναι σε θέση να πείσει τους συναδέλφους του να υιοθετήσουν το σχέδιο.
Mέχρι τις παραπάνω εξελίξεις είχε γίνει γνωστό από κορυφαίο στέλεχος των Δημοκρατικών ότι στις 13:00 το μεσημέρι, τοπική ώρα Η.Π.Α. (20:00 το βράδυ ώρα Ελλάδας) θα τεθεί δοκιμαστικά σε ψηφοφορία το νομοσχέδιο των Δημοκρατικών για την αύξηση του ορίου του ομοσπονδιακού χρέους.
«Η αναβολή στην ψηφοφορία οφείλεται στην πρόθεσή μας να υπάρξει περισσότερος χρόνος για διαπραγμάτευση και να αυξηθούν οι πιθανότητες να επιτευχθεί συμφωνία. Η διαπραγμάτευση ανάμεσα σε ηγετικά στελέχη των δύο κομμάτων στο Κογκρέσο και την κυβέρνηση του προέδρου των Η.Π.Α., Barack Obama, συνεχίζονται, ωστόσο πρέπει να διανυθεί ακόμα κάποια απόσταση προτού υπάρξει συμφωνία», υπογράμμισε ο Harry Reid, επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία.
Κορυφαίοι Ρεπουμπλικάνοι στην αμερικανική Γερουσία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων ανακοίνωσαν το Σάββατο ότι έπειτα από μια εβδομάδα αδιεξόδου βρίσκονται πλέον σε σοβαρές συνομιλίες με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα για την αύξηση του ορίου του ομοσπονδιακού χρέους και την αποφυγή της επαπειλούμενης κήρυξης στάσης πληρωμών.
«Έχουμε πλέον ένα επίπεδο σοβαρότητας με τους σωστούς ανθρώπους στο τραπέζι», δήλωσε ο ηγέτης των Ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία Μιτς Μακόνελ σε συνέντευξη Τύπου μαζί με τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Τζον Μπένερ.
Οι δύο Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί δήλωσαν «πεπεισμένοι» για την επίτευξη συμφωνίας για την αποφυγή της στάσης πληρωμών.
«Ο γερουσιαστής Μακόνελ και εγώ είμαστε πεπεισμένοι ότι θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε μια συμφωνία με το Λευκό Οίκο», είπε ο Μπένερ ενώ απέμεναν μόλις τρεις ημέρες πριν από την 2α Αυγούστου, την ημερομηνία ως την οποία επαρκούν τα κεφάλαια που δανείζεται το ομοσπονδιακό κράτος, σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών. Διαβάστε περισσότερα...
Η αμερικανική Γερουσία απέρριψε σήμερα την πρόταση των Δημοκρατικών για αύξηση του ορίου χρέους της χώρας, την ώρα που οι Αμερικανοί βουλευτές επεξεργάζονται μία άλλη πρόταση η οποία φαίνεται ότι θα γίνει δεκτή και από τα δύο κόμματα.
Με ψήφους 50 υπέρ και 49 κατά το νομοσχέδιο του επικεφαλής της ομάδας των Δημοκρατικών στη Γερουσία Χάρι Ριντ δεν κατάφερε να συγκεντρώσει τις 60 ψήφους που ήταν απαραίτητες για την έγκρισή του από τη Γερουσία.
Εξάλλου ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, ο Ρεπουμπλικάνος Τζον Μπένερ, έστειλε σήμερα ένα email στους Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους του στο οποίο αναφέρει ότι «οι συζητήσεις (για τη νέα πρόταση) κινούνται στη σωστή κατεύθυνση, όμως πρέπει να επιλυθούν σοβαρά θέματα».
Στο email ο Μπένερ προσθέτει ότι σκοπεύει να πραγματοποιήσει αργότερα σήμερα μία τηλεδιάσκεψη με τους Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους του.
Κάποια από τα στοιχεία του νομοσχεδίου του Ριντ αναμένεται να υιοθετηθούν στη νέα δικομματική πρόταση οποία ενδέχεται να οριστικοποιηθεί σήμερα.
«Ο διακανονισμός που επεξεργαζόμαστε με τον επικεφαλής των Ρεπουμπλικάνων, την κυβέρνηση και άλλους δεν έχει οριστικοποιηθεί ακόμη», δήλωσε ο Ριντ στη Γερουσία μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας. «Είμαστε αισιόδοξοι και πιστεύουμε ότι θα μπορέσει να γίνει».
Προειδοποίησε άλλωστε τους γερουσιαστές να μην απομακρυνθούν από το Καπιτώλιο για την περίπτωση που διεξαχθεί μία νέα ψηφοφορία.
Νταν Φάιφερ: «Δεν υπάρχει συμφωνία»
Δεν υπάρχει συμφωνία για την αύξηση του ορίου του χρέους των ΗΠΑ, όπως ανέφερε σήμερα ο επικεφαλής Επικοινωνίας του Λευκού Οίκου Νταν Φάιφερ στο λογαριασμό του στο twitter, ενώ πρόσθεσε ότι «πολλές κακές πληροφορίες ακούγονται εκεί έξω».
Εκπρόσωποι και από τα δύο κόμματα έχουν δηλώσει ότι βρίσκονται κοντά στην εξεύρεση λύσης και διαβεβαίωσαν τις αγορές ότι οι ΗΠΑ θα αποφύγουν την χρεοκοπία. «Παρά τις αναφορές, δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία», ανέφερε ο Φάιφερ στο twitter.
«Πρέπει να βρούμε μία λύση»
Η σημερινή ημέρα θα αποδειχτεί «κρίσιμη» για την εξεύρεση μιας λύσης που θα επιτρέψει σε Ρεπουμπλικάνους και Δημοκρατικούς να συμφωνήσουν για την αύξηση του ορίου του χρέους, υποστήριξε ένας εκ των συμβούλων του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα.
«Πρέπει να βρούμε μια λύση. Η σημερινή ημέρα είναι προφανώς κρίσιμης σημασίας», είπε ο Ντέιβιντ Πλουφ μιλώντας στο τηλεοπτικό κανάλι NBC.
Δύο τηλεοπτικά κανάλια, το ABC και το CNN μετέδωσαν νωρίτερα ότι έχει επιτευχθεί μια «προκαταρκτική» συμφωνία μολονότι πηγές του Κογκρέσου προειδοποιούσαν ότι η συμφωνία δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί.
ABC: Προκαταρκτική συμφωνία
Σε προκαταρκτική συμφωνία για ένα σχέδιο που θα αυξάνει το όριο του χρέους των ΗΠΑ και θα περιορίζει το ομοσπονδιακό έλλειμμα κατέληξαν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί, σύμφωνα με το αμερικανικό κανάλι ABC News.
Επικαλούμενο μη κατονομαζόμενες πηγές του Κογκρέσου το κανάλι ανέφερε ότι με τη συμφωνία αυτή θα αυξηθεί το όριο του χρέους μέχρι και τις εκλογές του 2012, θα περιοριστούν κατά 1 και πλέον τρισεκατομμύριο οι δαπάνες για την επόμενη δεκαετία και θα συσταθεί μια νέα ειδική επιτροπή που θα αναλάβει να κάνει προτάσεις για τον περαιτέρω περιορισμό του ελλείμματος.
Σύμφωνα πάντα με το ABC τα μέλη του Κογκρέσου αναμένεται να ενημερωθούν για το πλαίσιο της συμφωνίας αργότερα σήμερα.
Kοντά σε συμφωνία, λέει ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών
Ο επικεφαλής των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία Μιτς Μακόνελ μιλώντας στο ειδησεογραφικό κανάλι CNN δήλωσε σήμερα ότι οι διαπραγματεύσεις που αφορούν το όριο του χρέους βρίσκονται «πολύ κοντά» στην επίτευξη συμφωνίας.
Ο Μακόνελ εμφανίστηκε αισιόδοξος ότι με την αύξηση του ορίου του χρέους θα αποφευχθεί η στάση πληρωμών ενώ ταυτόχρονα δεν θα αυξηθούν οι φόροι.
Στην ερώτηση αν η συμφωνία θα επιτευχθεί σήμερα, ο Μακόνελ απάντησε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει «σύντομα», σημειώνοντας ότι πιστεύει πως είναι σε θέση να πείσει τους συναδέλφους του να υιοθετήσουν το σχέδιο.
Mέχρι τις παραπάνω εξελίξεις είχε γίνει γνωστό από κορυφαίο στέλεχος των Δημοκρατικών ότι στις 13:00 το μεσημέρι, τοπική ώρα Η.Π.Α. (20:00 το βράδυ ώρα Ελλάδας) θα τεθεί δοκιμαστικά σε ψηφοφορία το νομοσχέδιο των Δημοκρατικών για την αύξηση του ορίου του ομοσπονδιακού χρέους.
«Η αναβολή στην ψηφοφορία οφείλεται στην πρόθεσή μας να υπάρξει περισσότερος χρόνος για διαπραγμάτευση και να αυξηθούν οι πιθανότητες να επιτευχθεί συμφωνία. Η διαπραγμάτευση ανάμεσα σε ηγετικά στελέχη των δύο κομμάτων στο Κογκρέσο και την κυβέρνηση του προέδρου των Η.Π.Α., Barack Obama, συνεχίζονται, ωστόσο πρέπει να διανυθεί ακόμα κάποια απόσταση προτού υπάρξει συμφωνία», υπογράμμισε ο Harry Reid, επικεφαλής των Δημοκρατικών στη Γερουσία.
Κορυφαίοι Ρεπουμπλικάνοι στην αμερικανική Γερουσία και στη Βουλή των Αντιπροσώπων ανακοίνωσαν το Σάββατο ότι έπειτα από μια εβδομάδα αδιεξόδου βρίσκονται πλέον σε σοβαρές συνομιλίες με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα για την αύξηση του ορίου του ομοσπονδιακού χρέους και την αποφυγή της επαπειλούμενης κήρυξης στάσης πληρωμών.
«Έχουμε πλέον ένα επίπεδο σοβαρότητας με τους σωστούς ανθρώπους στο τραπέζι», δήλωσε ο ηγέτης των Ρεπουμπλικάνων στη Γερουσία Μιτς Μακόνελ σε συνέντευξη Τύπου μαζί με τον πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων Τζον Μπένερ.
Οι δύο Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί δήλωσαν «πεπεισμένοι» για την επίτευξη συμφωνίας για την αποφυγή της στάσης πληρωμών.
«Ο γερουσιαστής Μακόνελ και εγώ είμαστε πεπεισμένοι ότι θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε μια συμφωνία με το Λευκό Οίκο», είπε ο Μπένερ ενώ απέμεναν μόλις τρεις ημέρες πριν από την 2α Αυγούστου, την ημερομηνία ως την οποία επαρκούν τα κεφάλαια που δανείζεται το ομοσπονδιακό κράτος, σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών. Διαβάστε περισσότερα...
ΗΠΑ. Σύλληψη στρατιώτη με εκρηκτικά και «λογοτεχνία για Τζιχάντ»
Αμερικανός στρατιώτης, στα προσωπικά αντικείμενα του οποίου εντοπίστηκαν «λογοτεχνία για 'Τζιχάντ (Ιερό πόλεμο)' και εκρηκτικά ικανά να κατασκευάσουν δύο βόμβες, συνελήφθη χθες (Τετάρτη) αυτός υπηρετούσε στη στρατιωτική βάση Φορ Χουντ», στο Τέξας, εκεί όπου το 2009 έγινε ένα μακελειό.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, σήμερα, της στρατονομίας, η σύλληψη του στρατιώτη έγινε στο μοτέλ στο Κιλίν, που απέχει μόλις δύο χλμ. από τη στρατιωτική βάση. Τα στοιχεία του συλληφθέντος δεν δημοσιοποιούνται προς το παρόν. Διαβάστε περισσότερα...
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, σήμερα, της στρατονομίας, η σύλληψη του στρατιώτη έγινε στο μοτέλ στο Κιλίν, που απέχει μόλις δύο χλμ. από τη στρατιωτική βάση. Τα στοιχεία του συλληφθέντος δεν δημοσιοποιούνται προς το παρόν. Διαβάστε περισσότερα...
Ελεύθερο ιταλικό πλοίο που είχαν καταλάβει πειρατές στ΄ανοικτά του Μπενίν
Ιταλικό πλοίο, το οποίο είχε δεχθεί επίθεση από πειρατές στ΄ανοιχτά του Μπενίν, στον Κόλπο της Γουινέας, αργά τη νύχτα του Σαββάτου, αφέθηκε ελεύθερο χθες το βράδυ και το πλήρωμά του είναι καλά, μετέδωσε αργά χθες το ιταλικό πρακτορείο ειδήσεων Ansa.
Σύμφωνα με το πρακτορείο, το πλοίο Rbd Anema e Core της εταιρείας Rbd Armatori Spa di Torre del Greco, με έδρα τη Νάπολη, οδηγείται σε ασφαλή ύδατα.
Το πλοίο που έχει 23μελές πλήρωμα, μεταξύ των οποίων 20 Φιλιππινέζοι, δυο Ιταλοί και ο Ρουμάνος καπετάνιος και το οποίο μεταφέρει ορυκτά καύσιμα, είχε δεχθεί επίθεση από τρεις πειρατές που κατάφεραν να επιβιβαστούν σ΄αυτό, ενώ έπλεε 30 χλμ νοτίως του Κοτόνου στο Μπενίν, σε μικρή απόσταση από τη Νιγηρία. Διαβάστε περισσότερα...
Σύμφωνα με το πρακτορείο, το πλοίο Rbd Anema e Core της εταιρείας Rbd Armatori Spa di Torre del Greco, με έδρα τη Νάπολη, οδηγείται σε ασφαλή ύδατα.
Το πλοίο που έχει 23μελές πλήρωμα, μεταξύ των οποίων 20 Φιλιππινέζοι, δυο Ιταλοί και ο Ρουμάνος καπετάνιος και το οποίο μεταφέρει ορυκτά καύσιμα, είχε δεχθεί επίθεση από τρεις πειρατές που κατάφεραν να επιβιβαστούν σ΄αυτό, ενώ έπλεε 30 χλμ νοτίως του Κοτόνου στο Μπενίν, σε μικρή απόσταση από τη Νιγηρία. Διαβάστε περισσότερα...
Στη Νορβηγία ως ένδειξη αλληλεγγύης ο Νταβούτογλου
Το πρακτορείο Ανατολή μεταδίδει σήμερα, Πέμπτη, ότι ο επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας Αχμέτ Νταβούτογλου ανήγγειλε ότι πρόκειται να μεταβεί στη Νορβηγία «εντός των προσεχών ημερών», θέλοντας να επιδείξει στη σκανδιναβική χώρα «την αλληλεγγύη της Τουρκίας, μετά τις φονικές επιθέσεις της Παρασκευής».
«Προβλέπουμε να μεταβούμε στη Νορβηγία εντός των προσεχών ημερών για να επιδείξουμε την αλληλεγγύη μας», μετά τις δολοφονίες 76 ανθρώπων -φονική έκρηξη κοντά στην έδρα της κυβέρνησης, αθρόοι πυροβολισμοί στο κοντινό νησί Οτόγια- δήλωσε ο κ. Νταβούτογλου, αφού συναντήθηκε με τον νορβηγό πρεσβευτή στην Άγκυρα.
Ανάμεσα στα θύματα του Άντερς Μπέρινγκ Μπράιβικ είναι βεβαιωμένο τώρα ότι συγκαταλέγεται μια νέα Νορβηγή τουρκικής όμως καταγωγής, η Γκιζέμ Ντογάν. Θα κηδευτεί τη Δευτέρα, αναφέρεται στα ΜΜΕ.
«Στο μέτρο του δυνατού, θα φροντίσουμε η επίσκεψη μας να συμπέσει χρονικά με την κηδεία της Ντογάν», ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας.
Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011
Ο Τούρκος της Σαπουνόπερας και ο Τούρκος στα Κυπριακά κατέχομενα: Ποιός είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος αυτού του γένους;
Παραθέτομε αποσπάσματα της πρόσφατης ομιλίας του κ Ερτογάν στην Κύπρο ως δημοσιεύθησαν στο Έθνος σε άρθρο του κ. Δελαστίκ. Η απολυτότης των θέσεων ξενίζει όσο και το άγριο και αναιδές ύφος των λόγων του Τούρκου Πρωθυπουργού. Πιο σημαντικά όμως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να εξευρωπαϊσθεί γιατί ανήκει σε΄άλλο κόσμο, με άλλα ήθη και άλλο πολιτισμό.
Η επίθεση του κ. Ερντογάν είχε δύο στόχους: την Κύπρο και έμεσα βέβαια την Ελλάδα για την οποία σύντομα θα μας κοινοποιήσει τους όρους που «διαπραγματεύθηκε» με την ενδοτική πάντα Ελληνική Κυβέρνηση. Ο δεύτερος στόχος είναι η Ευρώπή στη οποία θελει να προσχωρίσει για να καλύψει όσο μπορεί τον «ανατολισμό» του.
Και τις δύο κινήσεις είχε προβλέψει και καταδικάσει ο Ακαδημαικός κ. Μαρκεζίνης στο βιβλίο του «Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα» . Παραθέτουμε λοιπον με κόκινα στοιχέια τις φράσεις του κ Ερντογάν και με μπλέ τις γνωμες του κ Μαρκεζίνη προς σύγκριση και συζήτηση.
Ελπίζομε όμως να μην αποδειχθεί ο κ Μαρκεζίνης ότι είναι από τους ελάχιστους ο ΜΟΝΟΣ Ελλην που αντιδρά δημοσίως σε τέτοια βαρβαρότητα; Εκτός, πια, αν έχομε όλοι πεθάνει ψυχολογικά από την εξοντωτική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση της Κυβέρνησης;
"Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!… Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μια Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο" […η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μια] "ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών".
Στην ίδια δηλωση οποιαδήποτε παραχώρηση στο εδαφικό αποκλείσθηκε, ούτε καν εκείνες που εμφανιζόταν να κάνει προ επταετίας τότε που συζητιόταν το σχέδιο Ανάν που τόσο αγάπησαν οι ΕΛΛΙΑΜΕΠιδες «σοφοί». Οι δηλώσεις του ήταν σαφέστατες:
"Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο. Εάν θέλουν να έλθουν για τις λειτουργίες, ας έλθουν. Εχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι θα είναι διαφορετική."
Οι θέσεις Μαρκεζίνη
(a). Ελλάδα – Τουρκία Άφησα για το τέλος το πρόβληµα το οποίο θεωρώ ως το πιο επείγον και πιο περίπλοκο από όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε αυτήν τη στιγµή· ένα πρόβληµα, το οποίο, πιστεύω, συνδέεται στενά µε την άλλη βασική πρότασή µου – τη διαµόρφωση µιας πολιτικής ίσων αποστάσεων απέναντι στις µεγάλες δυνάµεις της εποχής µας, ήτοι την Αµερική, τη Ρωσία και την Κίνα, µε την ελπίδα ότι έτσι µπορεί, επιτέλους, να αποκτήσουµε πιο αξιόπιστους συµµάχους από αυτούς που διαλαλούν ότι µας «θεωρούν στρατηγικούς τους εταίρους»[1] αλλά, στην ουσία πάντα παραστέκονται στους αντιπάλους µας.
Το πρόβληµα στο οποίο αναφέροµαι είναι η Τουρκία και επειδή θεωρώ αυτό το ζήτηµα πρωταρχικής σηµασίας, το εξετάζω σε ξεχωριστή υπο-ενότητα. Προσθέτω όµως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι το πώς θα σχεδιαστεί, το πώς θα εφαρµοστεί και το πότε θα µπορούσε να επιχειρηθεί µια τέτοια καινοτόµος µεταβολή στις σχέσεις µεταξύ των δύο χωρών θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες που αυτήν την στιγµή δεν µας είναι γνωστοί. Ο χρόνος λοιπόν και η µεθόδευσις αυτής της πολιτικής, αν ή όταν ποτέ εφαρµοστεί, θα καθοριστεί την κατάλληλη στιγµή και όχι τώρα.[2] Τώρα αρκούµαστε στη διατύπωση της γνώµης –πεποιθήσεως θα έλεγα– ότι η αλλαγή πλεύσεως είναι αναγκαία και, ως εκ τούτου, εξετάζουµε µε συντοµία µερικούς από τους λόγους που την επιβάλλουν...
Κύρια ... συνέπεια της πολιτικής που προτείνω είναι ο παραµερισµός –για το εγγύς µέλλον, τουλάχιστον– κάθε ιδέας πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος της σκέψης αποτελεί και το δυσκολότερό της σηµείο.
Για πολλούς, η συγκεκριµένη άποψη µπορεί να µοιάζει ανορθόδοξη, πολύ δε περισσότερο (θα ισχυρίζονταν µερικοί) καθώς αντιβαίνει στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αποτελεί την αποδεκτή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων επί µία περίοδο ένδεκα περίπου χρόνων.
Εντούτοις, η µακροβιότητα µιας πολιτικής ή µιας προσέγγισης δεν αποτελεί, αφ’ εαυτής, επιχείρηµα για να µην αµφισβητήσουµε τη σηµερινή εγκυρότητά της, διότι η µη αµφισβήτηση µπορεί να απορρέει από (α) έλλειψη σωστής αξιολογήσεως νέων δεδοµένων, τοπικών αλλά και ευρωπαϊκών, (β) έλλειψη του απαραίτητου θάρρους ή φαντασίας για την αναθεώρηση µιας πολιτικής ή,(γ) πάλι, από το γεγονός ότι υποκύπτουµε σε εξωτερικές πιέσεις διατήρησής της.
Ούτε όµως είναι αναπάντητο το επιχείρηµα υπέρ µιας αλλαγής πλεύσεως ότι η παλαιά, φιλοτουρκική πολιτική ετύγχανε της ευνοίας πολιτικών διαφόρων αποχρώσεων, όπως οι κκ Μητσοτάκης, Σηµίτης, Καραµανλής, Παπανδρέου, Κύρκος και η κυρία Μπακογιάννη (για να µην αναφέρουµε και τα πνευµατικά εξαπτέρυγα, που πειθήνια πάντοτε, προµηθεύει το ΕΛΙΑΜΕΠ).
Το πραγµατικό, λοιπόν, ερώτηµα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί δεν είναι πλέον πόσοι ή ποιοι υπεστήριξαν αυτήν την πολιτική κάποτε ή τι ακριβώς απέδωσε στο παρελθόν αλλά (α) το κατά πόσον αυτή η πολιτική συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συµφέροντα της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της σήµερα, καθώς και (β) το κατά πόσον η Τουρκία έχει ανταποδώσει καθ’ οιονδήποτε δίκαιο τρόπο τις δικές µας προσπάθειες να ακολουθήσουµε µια εποικοδοµητική πολιτική απέναντί της.
Σ’ αυτόν το προβληµατισµό η απάντηση πρέπει να είναι κυνικά τίµια. Ο Παναγιώτης Κονδύλης σ’ ένα κείµενο που αξίζει να περιγραφεί ως κλασικό και για τη λογική του και για το απέριττο ύφος του, αλλά και γιατί (δυστυχώς) δικαιώθηκε εν πολλοίς µε το πέρασµα του χρόνου, έγραψε στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου «... το σηµερινό δίληµµα [που αντιµετωπίζει η Ελλάδα] είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη [µε τη σηµερινή Τουρκία] σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή».[3]
Είµαι, συνεπώς, της άποψης ότι, σε έναν κόσµο που έχει µεταβληθεί άρδην κατά την τελευταία περίπου δεκαπενταετία και για να αποφευχθεί το ανωτέρω φρικτό δίληµµα, η κατ’ ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε και λογική, ούτε προς το συµφέρον µας.
Ο σηµερινός σκεπτικισµός για µια πολιτική που είχε ίσως κάποια πλεονεκτήµατα για την Ελλάδα όταν πρωτοπαρουσιάστηκε από την κυβέρνηση Σηµίτη-Παπανδρέου, αλλά σήµερα ενδέχεται να µας προκαλέσει ακόµη περισσότερους πονοκεφάλους, απορρέει από τα ακόλουθα επιχειρήµατα:
(b) Η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Από καθαρώς ελληνική άποψη, η εν λόγω πολιτική, στην αρχική της φάση, βοήθησε –όπως ήδη ισχυρίστηκα ανωτέρω– να αναιρεθούν οι επικρίσεις που δεχόταν η Ελλάδα ως χώρα που καθυστερούσε ή παρακώλυε τη διαµόρφωση πολιτικών πανευρωπαϊκής κλίµακας, σε µια εποχή που ήταν του συρµού η γεωγραφική διεύρυνση της Ευρώπης. Έτσι, αυτή η νέα πολιτική εξυπηρέτησε αποτελεσµατικά τη διεθνή εικόνα µας, συµβάλλοντας στην προσπάθεια ανατροπής του ανθελληνικού κλίµατος σε ορισµένους ευρωπαϊκούς κύκλους. Αναµφίβολα, διευκόλυνε επίσης την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., την οποία η κυβέρνηση Σηµίτη/Παπανδρέου κατόρθωσε, µε αξιοσηµείωτη επιδεξιότητα, να διαχωρίσει από την υποψηφιότητα της Τουρκίας.
Ωστόσο, καθώς η Ευρώπη επεκτάθηκε –πολύ πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε, θα έλεγαν µερικοί–, έχει πλέον αλλάξει άποψη για την Τουρκία. Οι µεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν αµφιβολίες κατά πόσον η Τουρκία είναι έτοιµη να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε., αµφιβολίες που έχουν αυξηθεί σε στιγµές οικονοµικών δυσχερειών και δικαιολογηµένων φόβων που σχετίζονται µε την αύξηση της νοµίµου και παρανόµου µεταναστεύσεως.
Η ταχύτης µε την οποία η Τουρκία αυξάνει τις επεκτατικές της φιλοδοξίες, προκαλώντας π.χ. την Αµερική µε την πρόσφατη πρωτοβουλία της µε το Ιράν, ή το Ισραήλ, µε τον πρωταγωνιστικό (αλλά υστερόβουλο) ρόλο που έπαιξε στην οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, αρχίζει να ενοχλεί τους βασικούς της υποστηρικτές. Έτσι, η αµερικανική κοινή γνώµη αρχίζει να διχάζεται ως προς τις απόψεις της για την Τουρκία.[4] Μερικοί σίγουρα θα έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι τώρα που αυτοί έβγαλαν το «τζίνι» από το µπουκάλι, δύσκολα θα το ξαναβάλουν µέσα. Ακόµη και το Ισραήλ αισθάνεται µετανιωµένο για την εµπιστοσύνη που έδειξε κάποτε προς την Άγκυρα, εφόσον µια µέρα θα µπορούσε αυτή να το υποκαταστήσει στην καρδιά της Αµερικής. Αλλά είναι νωρίς για να µιλάµε γι’ όλα αυτά. Απλώς, εµείς οι Έλληνες πρέπει όλα να τα έχουµε υπόψη... και να µελετάµε το timing ενδεχοµένων διπλωµατικών πρωτοβουλιών, έχοντας όµως προετοιµάσει διάφορα σχέδια για όλα τα ενδεχόµενα. Σχέδια όμως δικά μας, όχι σχέδια.... άλλων!
Στους ανωτέρω υπολογισµούς µας πρέπει να προσθέσουµε και τα πολιτικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει σήµερα η Τουρκία µε το στρατό της, αλλά και µε ορισµένες εθνικές µειονότητες όπως τους Κούρδους –είκοσι εκατοµµύρια τη στιγµή που µιλάµε– τα οποία διάγουν περιόδους σχετικής ηρεµίας που εναλλάσσεται µε περιόδους οξύτητος κατά καιρούς, µια και αυτό το κοµβικό ζήτηµα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της Τουρκίας, δεν έχει λυθεί. Οι µέλλουσες εξελίξεις στο Ιράκ, που µε τη σειρά τους πιθανόν να επηρεαστούν προς το χειρότερο από τις εξελίξεις στο Ιράν, θα µπορούσαν, επίσης, να περιπλέξουν το Κουρδικό πρόβληµα ακόµη περισσότερο για την Τουρκία. Και ας µην ξεχνάµε την αιφνίδια εξτρεµιστική στάση που επέδειξε πρόσφατα η Τουρκία απέναντι στους Αρµενίους η οποία δεν έκανε καλό στην εικόνα της στο εξωτερικό.
Όλα αυτά καθιστούν σαφές –και πρέπει και εµείς να το τονίζουµε σε όλους, ιδίως αν η Τουρκία συνεχίζει να µας προκαλεί– ότι, εάν ποτέ η χώρα αυτή εντασσόταν στην Ε.Ε. ως πλήρες µέλος, η παρουσία της θα προκαλούσε µια σειρά από νέα και ανεπιθύµητα προβλήµατα, τα οποία η Ευρώπη καθόλου δεν χρειάζεται. Θα επανέλθουµε σε αυτό το θέµα στις επόµενες παραγράφους, δεδοµένου ότι διαψεύδει πλήρως όλους εκείνους που διατείνονται ότι η Τουρκία έχει «εξευρωπαΐσει» τις πρακτικές της. Για πολλούς, λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι τουρκικές αλλαγές που έχουν σηµειωθεί µέχρι τώρα είναι επιφανειακές και καιροσκοπικές. Το ΥΠΕΞ µας όµως, και οι κατά τόπους πρεσβείες µας, ουδόλως, εξ όσων γνωρίζω, εκµεταλλεύονται αυτές τις αδυναµίες του αντιπάλου. Γιατί; Η απάντηση είναι σαφής: γιατί εµείς υποστηρίζουµε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όσο και αν αυτή συνεχίζει να µας προκαλεί. Η ανεκτικότητά µας, όµως, δεν έχει όρια, µια και είναι η ανεκτικότητα του κοµπλεξικού, του αδύνατου, του υποτακτικού! Αυτό είναι το σημείο που κατήντησαν την Ελλάδα παλιοί και σύγχρονοι Υπουργοί των Εξωτερικών που σύντομα θα έχουν και το θράσος να διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού!
Με δυο λόγια: η ιδέα µιας ασταµάτητης Τουρκίας αρχίζει να φαίνεται λιγότερο πειστική. Από εµάς, λοιπόν, εξαρτάται, να βγούµε από το σύµπλεγµα κατωτερότητος και υποταγής στην Αµερική και να αρχίσουµε να καθιερώνουµε τη δική µας γεωπολιτική προσωπικότητα. Και η οικονοµική κρίση µας, καίτοι αναµφίβολα δεν µας βοηθά, δεν είναι αυτό που µας φρενάρει. Το ανασταλτικό σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια είναι ο ίδιος ο εαυτός µας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, οράµατος, θάρρους, κοινωνικής οµόνοιας, όταν αναλαµβάνεται µια µεγάλη προσπάθεια.
Όλα αυτά ανακτώνται, όταν βρεθεί πρώτα ο ανθρώπινος παράγων, ο Ατατούρκ, ο Βενιζέλος, ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν στις µαύρες ώρες της γερµανικής εισβολής. Το πίστευα αυτό πάντα, γιατί πάντα πίστευα στη ηρωική εξήγηση της ιστορίας (εν συνδυασµώ πάντα µε το ιστορικό timing).
Αλλά να που τώρα επιβεβαιώνει τη σκέψη µου και ο «αντίπαλος» που, αθέλητά του ασφαλώς, δίδει σοφό µάθηµα στους Έλληνες. Αναφέροµαι, πάλι, στον κ. Νταβούτογλου που στο πρόσφατα µεταφρασµένο έργο του παρατηρεί σωστά τα εξής.[5]
«Το βασικώτερο έρεισµα στρατηγικής ισχύος µιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγων... Είναι αδύνατο να αλλάξει κανείς τη γεωγραφική θέση και την ιστορική παράδοση, σταθερά δεδοµένα της στρατηγικής. Όµως, ο παράγων της ανθρώπινης καλλιεργίας µπορεί να δηµιουργήσει καινούργια δεδοµένα στρατηγικής λογικής, νέες οπτικές για την αξιολόγηση της γεωγραφίας και της ιστορίας».
Όταν υποβιβάζουµε τον κ. Νταβούτογλου στα γραπτά µας, γιατί βρήκαµε λάθη (σκόπιµα ή µη) στο έργο του, νοµίζω ότι εµείς οι Έλληνες δείχνουµε ασυγχώρητη ανωριµότητα. Γιατί, όπως δεν πολεµάς επιτυχώς µια ιδεολογία µε στρατό, έτσι δεν νικάς έναν άξιο πνευµατικό αντίπαλο µε το να υποβιβάζεις την ευρύτερη σηµασία του έργου του.
Η νίκη, υπό τη µορφή ενός έντιµου πολιτικού συµβιβασµού στα προβλήµατα που χωρίζουν τις δυο χώρες, θα έλθει µόνον όταν οι Έλληνες αλλάξουν τον πολιτικό κόσµο που τους κυβέρνησε πάνω από τριάντα επτά χρόνια και φέρουν νέο αίµα, που στο δικό µου λεξιλόγιο σηµαίνει νέες ιδέες. Θα επανέλθουµε σ’ αυτό το θέµα προς το τέλος αυτής της µελέτης.
(γ) Εµπνέει εµπιστοσύνη η µέχρι τώρα συµπεριφορά της Τουρκίας; Όποτε γίνεται λόγος για δηµιουργία στενότερων σχέσεων µε τη Ρωσία, η αντίθεση συνήθως εκδηλώνεται ταχύτατα µε τη φράση: «Μα, µπορούµε να έχουµε εµπιστοσύνη στον κ. Πούτιν;». Απαντώ: Μπορεί κάποιος καλόπιστος να ισχυριστεί ότι το αντίθετο ισχύει µε τους Τούρκους, λαµβανοµένων υπόψη των όσων εξέθεσα ανωτέρω; Ή µήπως, λόγω προκαταλήψεων ή και συµφερόντων, εφαρµόζουµε δύο µέτρα και δύο σταθµά;
Να ένα παράδειγµα που αφορά και την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η άρνηση της Τουρκίας να εφαρµόσει το ευρωπαϊκό Συµπληρωµατικό Πρωτόκολλο (2004) και να ανοίξει τα λιµάνια της στα πλοία κρατών-µελών της Ε.Ε., καθώς και η απροθυµία της να αναγνωρίσει ένα από τα µέλη της λέσχης στην οποία και η ίδια προσπαθεί να ενταχθεί –δηλαδή την Κύπρο– δεν αποτελούν καθόλου καλούς οιωνούς για το πώς θα συµπεριφερόταν στο µέλλον, στην περίπτωση που θα γινόταν πλήρες µέλος της Ε.Ε. Το ίδιο ισχύει με την θποχρέωση της να δεχθεί το νέο δίκαιο της θάλασσας.
Άλλο, εντελώς ελληνικό, και ακόµη πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα διαπραγµατεύσεων α λα τούρκα µας έδωσε πρόσφατα ο πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας ... Αναφερόµενος, λοιπόν, σε µία από τις πολλές συµφωνίες που υπογράφηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, ο κ. Σαµαράς παρετήρησε (σχετικά µε την «ανταλλαγή» που κάναµε για την πράσινη βίζα µε τη συµφωνία για την επανα-προώθηση µεταναστών στην Τουρκία) ότι:
«[Εµείς] δώσαµε κάτι χειροπιαστό. Κι έναντι αυτού µας έδωσε η Τουρκία κάτι που µας έχει δώσει ήδη... τρεις φορές και δεν το τήρησε ποτέ: ∆ιότι για πρώτη φορά Συµφωνία για την επανα-προώθηση λαθραίων µεταναστών υπογράφηκε το 2001 και µάλιστα από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, υπουργό των Εξωτερικών τότε. Το 2005 επί κυβερνήσεων Νέας ∆ηµοκρατίας υπογράφηκε η ενεργοποίηση εκείνης της Συµφωνίας. Και η Τουρκία δεν τήρησε τα συµφωνηθέντα. Και τώρα υπογράφουµε ξανά την τήρησή της µε προορισµό το λιµάνι της Σµύρνης (πράγµα) που προβλέπετο [ήδη] από τη συµφωνία του 2001...»
Και τι βγαίνει από αυτή την επαναµβανόµενη υπόσχεση να τηρηθούν τα ήδη υπεσχηµένα; «Η Τουρκία», συνέχισε ο κ. Σαµαράς, «αναλαµβάνει να δέχεται περί τους 1000 λαθροµετανάστες το χρόνο από τις 70 χιλιάδες που µας στέλνει! Κι έναντι αυτής της “παραχώρησης”, εµείς της προσφέρουµε δυνατότητες συνεργασίας σε ποικίλους τοµείς και πράσινη βίζα».
Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι οι Τούρκοι λατρεύουν το παζάρι. Και στο παζάρι αυτό η Τουρκία πάντα φροντίζει να εξασφαλίζει προκαταβολικά αυτά που θέλει και εις αντάλλαγµα δίνει υποσχέσεις τις οποίες ποτέ δεν τηρεί. Αλλά εµείς γιατί πρέπει πάντα να υποχωρούµε; Στο κάτω-κάτω, στην ακµή της Οθωµανικής τους Αυτοκρατορίας εµείς, οι Ρωµιοί, ελέγχαµε το εµπόριό τους και, µερικές φορές, και την εξωτερική τους πολιτική.
Να λοιπόν που και η Ελλάδα «έχει» –σίγουρα είχε κάποτε– «βάθος» µε την έννοια του κ. Νταβούτογλου. Με την πάροδο του χρόνου, αυτοί έγιναν καλύτεροι ή εµείς καταρρεύσαµε ακόµη και σ’ αυτό το πεδίο; Γιατί να µην ξαναζωντανέψουµε λοιπόν και εµείς το «ιστορικό βάθος» ενός ανθούντος Ελληνισµού της διασποράς. Εξέθεσα, ανωτέρω... έναν τρόπο µε τον οποίο κάτι τέτοιο θα µπορούσε να αρχίσει να τίθεται σε εφαρµογή.
Η γνώµη µου είναι ότι ο λόγος που χάσαµε την αισιοδοξία και την αγωνιστικότητά µας οφείλεται, εν πολλοίς, στις συνεχείς στρατιωτικές προκλήσεις των Τούρκων που οι Έλληνες νοµίζουν ότι δεν µπορούν να αντιµετωπίσουν, ιδίως γιατί πάντα πίσω από την Τουρκία στέκεται η (δήθεν) ουδέτερη Αµερική, ενώ εµείς δεν έχουµε καµία δύναµη στο πλευρό µας. Αν αυτό αληθεύει, τότε η ευθύνη βαρύνει τον ΔΙΚΟ µας πολιτικό κόσµο, ή για να ακριβολογούµε αυτούς που µας κυβέρνησαν.
Αν όµως αυτός είναι ο τρόπος µε το οποίον η Τουρκία αντιλαµβάνεται τη σύγχρονη γεωπολιτική διαπραγµάτευση, θα αποφύγει άραγε να συνεχίσει να χρησιµοποιεί την τακτική του «βίαιου εξαναγκασµού» οποτεδήποτε έχει µια διαφωνία είτε µε την Ελλάδα είτε µε οποιοδήποτε άλλο µέλος της Ε.Ε.; Αν ναι, τότε η ειδικότης στο παζάρεµα µεταβάλλεται σε τάση προς συστηµατική ληστεία!
Ίσως ένας τέτοιος χαρακτηρισµός φαίνεται βαρύς. Η τάση όµως της Τουρκίας να διολισθαίνει από τη συνήθη «διπλωµατία του θιγόµενου µέρους» προς µια συµπεριφορά απροκάλυπτα «επιθετική» –είτε λεκτικά, είτε µε επίδειξη στρατιωτικής δύναµη– έχει κατ’ επανάληψη σηµειωθεί όχι µόνο έναντι της Ελλάδος αλλά και στις πρόσφατες (δηλ. του τελευταίου έτους) σχέσεις της µε το Ισραήλ. Οι τελευταίεςς δηλώσεις του κ. Ερντογάν αποδεικνύουν ότι οι Τούρκοι δεν αλλάζουν.
Με δύο λόγια, µία Τουρκία µε µεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και «µε επιθετική νοοτροπία και διάθεση» δεν προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις για τη στάση που θα τηρήσει απέναντι στη λέσχη στην οποία επιθυµεί να ενταχθεί.
(δ) Γρήγορα να κλείσει το Κυπριακό! Η άποψη που προβάλλουν οι περισσότεροι Τούρκοι αρθρογράφοι[6] και ορισµένοι, κυρίως Άγγλοι, σχολιαστές, είναι ότι το Κυπριακό αποτελεί το βασικό εµπόδιο για την προώθηση της πλήρους ένταξης της Τουρκίας και, ως εκ τούτου, πρέπει να «κλείσει», δηλαδή να λυθεί µε κάποιας µορφής Σχέδιο Ανάν. Το επιχείρηµα αυτό ενισχύεται –πάντα κατά τη γνώµη των ίδιων ενδιαφεροµένων– από ένα δεύτερο, παράλληλο, επιχείρηµα. «Κάντε», λένε πάλι µε αγωνία, «την Τουρκία µέλος της Ε.Ε. προτού στραφεί ολοκληρωτικά προς την Ανατολή». Κατά τη γνώµη µου, κανένα από αυτά τα δυο επιχειρήµατα δεν ευσταθεί. Και το λέω αυτό όχι απλώς επειδή προσωπικά πιστεύω –όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες και Κύπριοι σχολιαστές– ότι το επονοµαζόµενο Σχέδιο Ανάν του 2004[7] (και οι σύγχρονες παραλλαγές του) δεν είναι καθόλου συµβατές µε τα θεµελιώδη συµφέροντα της Ελλάδας, της Κύπρου αλλά και της Ευρώπης.
Το υποστηρίζω αυτό µε έµφαση γιατί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα, τόσο ποσοτικά όσο όµως και ποιοτικά, έχει αυξηθεί από τότε που η χώρα µου έτεινε κλάδο ελαίας προς την Τουρκία, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Συγκεκριµένα, η τουρκική συµπεριφορά, ιδίως το καλοκαίρι του 2009, απεδείχθη άκρως θρασεία, σίγουρα γιατί ενθαρρύνθηκε από την παθητικότητα που διέκρινε την ελληνική κυβέρνηση εκείνης της περιόδου που, την εποχή εκείνη, έφθασε να κάνει ακόµη και αλλαγές στην ανώτερη ηγεσία στο στράτευµα για να µετριάσει τη γνώµη που επικρατούσε σε µερικούς κύκλους ότι εµείς κρατούσαµε επιθετική στάση!
Η συµπεριφορά αυτή, που υπερβαίνει τα όρια του πολλαπλασιασµού των επεισοδίων στον εναέριο χώρο µας,[8] στις βραχονησίδες και στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (ή προκλητικά πλησίον τους) και επεκτείνεται –όπως πρόσφατα έχει αποδειχθεί– στο ζήτηµα της διευκολύνσεως της παράνοµης µετανάστευσης, πρέπει να µελετηθεί µέσα στο πλαίσιο των εκπεφρασµένων σχεδίων του κ. Νταβούτογλου που, φαντάζοµαι, σε πολύ γενικές γραµµές κάποιος υπάλληλος του υπουργείου των Εξωτερικών θα είχε εξηγήσει στην υπουργό του.
Ερωτώ, λοιπόν, αν η όποια εισήγηση έγινε τότε εµπεριείχε την εκτίµηση, η οποία τυγχάνει να είναι και η δική µου, ότι το πρόβληµα της Κύπρου έχει µεταλλαχθεί σοβαρά από την εποχή που ο κ. Νταβούτογλου παρουσίασε τη δική του, νέα, αξιολόγηση της γεωπολιτικής σηµασίας της νήσου.
Πράγµατι, τόσο από το βιβλίο του κ. Νταβούτογλου όσο και από την εµπειρία σηµαινόντων Κυπρίων που έχουν µετάσχει στις διαπραγµατεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, το συµπέρασµα στο οποίο καταλήγει κάθε ανεξάρτητος µελετητής είναι ότι ο πλήρης έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου αποτελεί πλέον τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας. Πέρασαν, δηλαδή, οι µέρες όπου η προστασία µια µικρής θρησκευτικής και εθνικής µειονότητος ήταν το κύριο µέληµα της Τουρκίας. Τώρα η Κύπρος –και η Κρήτη! (πάντα σύµφωνα µε τον κ. Νταβούτογλου)– αντιµετωπίζονται ως νησιά που είναι γεωγραφικά τόσο καλά τοποθετηµένα ώστε να είναι απαραίτητα για όποια χώρα –βλέπε, δηλαδή, Τουρκία– θέλει και µπορεί να παίξει ηγεµονικό ρόλο στη ευρύτερη περιοχή.
Πρώτον, λοιπόν, η Κύπρος σήµερα ενισχύει τη θέση που θέλει να καταλάβει και το ρόλο που θέλει να διαδραµατίσει η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή.
Επιτυγχάνει αυτόν το σκοπό, δεύτερον, και γιατί αποδυναµώνει τον Ελληνισµό και το ελληνικό κράτος σε µια ευαίσθητη περιοχή στην οποία θα µπορούσε η Ελλάς (αν είχε ολοκληρωµένη στρατηγική) να διαδραµατίσει ρόλο διευρύνοντας την αξία της εντός της Ε.Ε.
Τρίτον, αποστερεί από την Ε.Ε. την υποδοµή για οποιασδήποτε µορφής επιχείρηση στη Μέση Ανατολή, όπως έγινε το καλοκαίρι του 2006, µε την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο. Αξίζει να σηµειωθεί ότι µε βάση το Σχέδιο Ανάν, για να διαθέσει το κυπριακό κράτος την υποδοµή του (λιµάνια και αεροδρόµια) αλλά και τα χωρικά του ύδατα και τον εναέριο χώρο του, ακόµη και στην Ε.Ε., απαιτείτο η άδεια της Τουρκίας. Εξ όσων γνωρίζω, το ίδιο προβλέπουν και τα νεότερα υποκατάστατα του αρχικού σχεδίου Ανάν.
Τέταρτον, το τουρκικό σχέδιο εγκλωβίζει πλήρως το Ισραήλ, αφού η µόνη µη µουσουλµανική διέξοδος που διαθέτει αυτό είναι προς την Κύπρο. Με τον έλεγχο της Κύπρου η Τουρκία αποκτά στρατηγικό πλεονέκτηµα έναντι του Ισραήλ, στην αντιπαράθεση και διαµάχη για τον ηγεµονικό ρόλο στην περιοχή, τα δε πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα αποτελούν σηµαντικό στοιχείο στο «παζάρι».
Πέµπτον, αναβαθµίζει το ρόλο και την αξία της Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ.
Ποια λοιπόν θα είναι η συµπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, αν µπορέσει να εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου; Πόσο προθυµοποιούνται η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ να έχουν τέτοιαν εξάρτηση στην περιοχή από την Τουρκία;
Εν όψει των ανωτέρω, έχω άδικο να επιµένω ότι η παρούσα µανία να παραδώσουµε, υπό την αφόρητη πίεση των Αµερικανών, Άγγλων, του κ. Μπανκι Μουν, και των εν Ελλάδι «ακαδημαϊκών βοηθών» τους –γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται–, την Κύπρο στους Τούρκους υπό κάποια µορφή σχεδίου τύπου Ανάν, θα αποβεί ατυχής αν όχι προδοτική λύση για όλους, πλην των Τούρκων;
Και υπενθυµίζω τι διδάσκει η ιστορία. Τέτοιου είδους «λύσεις» κηλιδώνουν τη φήµη αυτών που τις λαµβάνουν για πάντα. Έτσι, ούτε ο «µέγας» Καραµανλής, ο επονοµαζόµενος «Εθνάρχης», µπόρεσε να αποφύγει αυτό το στίγµα εξαιτίας της περιβόητης συνθήκης της Ζυρίχης την οποία υπέγραψε υπό την πίεση των... Άγγλων και στη Βουλή, µάλιστα, περιέγραψε ως την «ευτυχέστερη στιγµή της ζωής» του!
Ποιος Έλληνας ή Κύπριος πολιτικός επιθυµεί τέτοιον τίτλο;
Προκλητικός ήταν ο Τούρκος Πρωθυπουργός και με τον τρόπο με τον οποίο έθεσε το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ - Τουρκίας κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, όταν την προεδρία της ΕΕ την αναλαμβάνει η Κύπρος.
"Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία τηΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους... Κατά την προεδρία της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε. Κατά την περίοδο αυτή οι σχέσεις με την ΕΕ θα παγώσουν. Επί έξι μήνες δεν θα υπάρχουν σχέσεις Τουρκίας – ΕΕ. Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί η ΕΕ. Ας το σκεφτόταν όταν δεχόταν ως μέλος την ελληνοκυπριακή διοίκηση... Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ.»
(α) Τα (πολιτικά) προβλήµατα που θα έφερνε στην Ευρώπη. Ο φόβος µου ότι η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα έφερνε αυτήν την τελευταία αντιµέτωπη µε πολιτικά προβλήµατα, δυσκο-λίες και άκρως επιτακτικές απαιτήσεις ενισχύεται και από το γεγονός –το οποίο, κατά τα φαινόµενα, έχουν λησµονήσει οι περισσότεροι– ότι, το 2005, στις Βρυξέλλες, η Ένωση Αραβικών Κρατών[9] τάχθηκε, ex proprio motu, υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Αυτή η ασυνήθιστη πρωτοβουλία εκ µέρους ενός «τρίτου», άσχετου οργανισµού απέδειξε –όπως µε ειλικρίνεια οµολόγησε ένας φιλότουρκος σχολιαστής– «την ελπίδα του αραβικού κόσµου ότι η Τουρκία θα αποτελέσει µια “πίσω πόρτα” [sic] µέσω της οποίας αυτός θα αναπτύξει στενότερους δεσµούς µε την Ευρώπη».[10]
Θα µπορούσε άραγε αυτός ο δυσοίωνος υπαινιγµός να περιλαµβάνει κάτι περισσότερο από το ενδεχόµενο οι περιορισµένοι ευρωπαϊκοί οικονοµικοί πόροι να χρησιµοποιηθούν για να αναπτυχθούν χώρες εκτός Ευρώπης – θα µπορούσε, δηλαδή, να σηµαίνει ότι θα ακολουθήσουν περισσότερες αιτήσεις ένταξης στην ευρωπαϊκή λέσχη από κράτη που δεν µπορούν να αξιώσουν κανέναν άλλον ιστορικό, εθνοτικό, θρησκευτικό ή άλλου είδους δεσµό µαζί της, πέραν της επιθυµίας τους να ωφεληθούν από τη (σχετική) οικονοµική ευρωστία της; Μήπως, λοιπόν µια πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα αποτελούσε πρόσκληση σε κράτη σαν το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τις βορειο-αφρικανικές χώρες να εισέλθουν στο ευρωπαϊκό κλαµπ; ∆εν έχω καµία αµφιβολία ότι αυτήν την «µπασταρδοποίηση» και αποδυνάµωση της Ευρώπης θα την έβλεπαν µε καλό µάτι και οι Αµερικανοί και οι Άγγλοι.
Σε άλλο σημείο του βιβλίου μου θα επανέλθω σε νοµικές και θεσµικές δυσκολίες, πέραν των πολιτικών, που µια τέτοια πλήρης ένωση θα προκαλούσε στους ήδη εταίρους.
(β) Νοµικά και θεσµικά προβλήµατα πλήρους ενώσεως µε την Ε.Ε. Το τελευταίο επιχείρηµά µου υπέρ της επαναξιολόγησης της τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε. είναι και το σηµαντικότερο: η Ευρώπη ως σύνολο θα πρέπει να µελετήσει –και όντως, εξετάζει σήµερα– µε άκρα σοβαρότητα τα θεσµικά επακόλουθα της ενδεχόµενης πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.[11]
Η άποψη αυτή συνδέεται άµεσα και αναπόφευκτα µε τη γενικότερη πεποίθησή µου ότι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σήµερα είναι βαθύτερη ολοκλήρωση και όχι περαιτέρω διεύρυνση. ∆εδοµένου µάλιστα ότι την ιδέα αυτήν τη συµµερίζονται κατ’ αρχήν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, εξαιρουµένης ίσως της Αγγλίας (και, εµµέσως, της Αµερικής), η Ελλάδα µπορεί να την επιδιώξει µε σχετική ευκολία, σταµατώντας να στηρίζει µια πολιτική η οποία, όσο πρωτοποριακή και αν ήταν το 1999, έντεκα χρόνια αργότερα δεν είναι διόλου ελκυστική.
Η βασική µου ανησυχία για τη σηµερινή πολιτική µας ως προς το µέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη αφορά το γεγονός ότι η επιθυµία της Τουρκίας να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε. δεν συνάδει µε το συµφέρον της Ευρώπης να προβεί κατ’ αρχάς σε µια εις βάθος ανάπτυξη της Ένωσης, προκειµένου να αναχαιτίσει, προσωρινά τουλάχιστον, και να εξορθολογίσει τη βεβιασµένη και ανεξέταστη διεύρυνσή της.
Πράγµατι, η ταχύρρυθµη ευρωπαϊκή διεύρυνση κατά το πρόσφατο γύρισµα του αιώνα έχει ήδη αρχίσει να φανερώνει τις αδυναµίες αυτής της βεβιασµένης κίνησης, το οικονοµικό βάρος που αποτελούν οι νέες χώρες για την παλιά Ευρώπη (η οποία τις «έσωσε» εντάσσοντάς τες στις δοµές της), καθώς και τον αδέξιο τρόπο λήψης αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ασχέτως εάν πρόκειται για τα οικονοµικά, τις στρατιωτικές επεµβάσεις ή την κοινή εξωτερική πολιτική.
Έχω όµως και ένα δεύτερο λόγο ανησυχίας για την Τουρκία, ο οποίος, θεωρώ, δεν έχει σηµασία µόνο για την Ελλάδα, αλλά, και πάλι, για ολόκληρη την Ευρώπη. Θα τον θέσω απλά. Έχει άραγε τη δυνατότητα η σηµερινή Ευρώπη, µε τους εσωτερικούς διχασµούς και τα οικονοµικά της προβλήµατα, να δεχθεί µια χώρα η οποία είναι βέβαιο ότι θα την εµπλέξει σε θρησκευτικά, εθνοτικά, και µεταναστευτικά ζητήµατα τα οποία κάθε άλλο παρά της χρειάζονται;
Με άλλα λόγια, µπορούµε να ξεχάσουµε το πρόβληµα της σφαγής των Αρµενίων; Μπορούµε να αγνοήσουµε τη συνεχιζόµενη διένεξη µε το στρατιωτικό κατεστηµένο; Μπορούµε να υποτιµήσουµε το θέµα των Κούρδων, το οποίο, ας µην απατώµεθα, σιγοβράζει εδώ και καιρό; Επιτρέπεται να µη σταθµίσουµε τις µελλοντικές επιπτώσεις της σθεναρής στήριξης που προσφέρει η Τουρκία στην πΓ∆Μ; Ή, τέλος, επαναλαµβάνω, µπορεί να µην αντιµετωπίζει µε αποφασιστικότητα αλλά και σύνεση ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών το υποβόσκον πρόβληµα που, µια µέρα, οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να µας ανοίξουν στη Θράκη, προσποιούµενοι σήµερα ότι τέτοιο θέµα δεν πρόκειται ποτέ να ανακινηθεί;
Ασφαλώς, η ελληνική γεωπολιτική διανόηση θα αντιµετωπίσει σαρκαστικά αυτές τις ανησυχίες, θεωρώντας ότι είναι απλώς επινοήµατα ενός νου εχθρικού προς την Τουρκία. Πέραν όµως του γεγονότος ότι ο γράφων κατάγεται από Έλληνες που πρέσβευαν την ελληνο-τουρκική φιλία όταν οι συγκεκριµένοι διανοούµενοι βρίσκονταν ακόµη στην κούνια (ή στην αρχή της ακαδηµαϊκής τους σταδιοδροµίας), γεγονός παραµένει ότι η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να απειλήσει ότι θα απελάσει 100.000 Αρµένιους µετανάστες που ζουν στην επικράτειά της είναι, πραγµατικά, «επονείδιστη». Η µοµφή είναι των (φιλότουρκων) Times του Λονδίνου που καταλήγουν ως εξής: «οι ενστάσεις [που προβάλλουν οι Τούρκοι] για µια ορθή ιστορική εξήγηση µιας σειράς φοβερών εγκληµάτων συνιστούν στάση υποτιµητική και καταστροφική. Η εκδικητικότητα, όµως, εναντίον του πλέον ευάλωτου λαού εντός των τουρκικών συνόρων είναι απλώς εξωφρενική [sic]».
Αναµφίβολα. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, όσο καταδικαστική και αν είναι αυτή η κατακλείδα, δεν είναι αρκετή για να µας δείξει ξεκάθαρα ποια θα µπορούσε να είναι η µελλοντική συµπεριφορά της Τουρκίας. Μπορούν άραγε οι Έλληνες γεωπολιτικοί παρατηρητές, οι οποίοι –εάν κρίνει κανείς από τις δηµοσιογραφικές τους δραστηριότητες– πλέουν συνεχώς σε πελάγη αυτοδη-µιούργητης αισιοδοξίας για την κατάσταση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, να βάλουν το χέρι στην καρδιά και να µας πουν ότι έχουµε όντως να κάνουµε µε έναν πολιτισµένο και µετριοπαθή γείτονα, µε ευρωπαϊκή συµπεριφορά και ανθρωπιστικές διαθέσεις, πλήρως εναρµονισµένες µε τα σηµαντικότερα διδάγµατα του Ισλάµ;
Εάν η σηµερινή αντίδραση της Τουρκίας είναι σκοπίµως υψιπετής, ακριβώς επειδή έχει σκοπό να δείξει στον κόσµο πόσο «ισχυρή» είναι η χώρα, τότε αυτό αποδεικνύει ότι η σύγχρονη Τουρκία πιστεύει στο δίκαιο του ισχυροτέρουλ δηλαδή στην ωμή δύναμη και όχι στο δίκαιο Πρόκειται, µε άλλα λόγια, για κακό οιωνό προς όλους τους γείτονες και φίλους της.
Εάν, από την άλλη πλευρά, πρόκειται για «αντανακλαστική αντίδραση» στην κίνηση ευάριθµων Αµερικανών και Σουηδών κοινοβουλευτικών, να καταδικάσουν την αρµενική της πολιτική –ενέργεια που, χαρακτηριστικά, απορρίφθηκε ως ασύνετη από τις «ήπιων τόνων» κυβερνήσεις αυτών των κρατών– τότε, η τουρκική «αντίδραση» αποδεικνύει την αδυναµία της χώρας αυτής να αντιµετωπίζει τις διεθνείς διαφωνίες µε µετρηµένο και ήρεµο τρόπο. Η φύση της την στρίβη πάντα πρός την βία΄και η ιστορία της το επιβεβαιώνει!
Σε κάθε περίπτωση, τα σηµάδια κινδύνου είναι για όλους (εκτός από το Υποθργείο μας των Εξωτερικών) εµφανή – και αν διαθέτουµε κοινή λογική, πρέπει να προετοιµαστούµε αναλόγως. Αναφέροµαι συγκεκριµένα στους υπουργούς µας Εξωτερικών και Εθνικής Άµυνας, οι οποίοι φέρουν –και θα φέρουν– ιδιαίτερα βαριά ευθύνη αν γίνει έστω και ένα µόνο µέρος αυτών που φοβούµαι και που ανέφερα ανωτέρω. Και επαναλαµβάνω, τα περισσότερα από τα αναφερθέντα προβλήµατα εύκολα µπορούν να πάρουν τη µορφή νοµικών ή θεσµικών προβληµάτων µε απρόβλεπτες συνέπειες για το φόρτο εργασίας των ευρωπαϊκών θεσµών.
[1]. Όπως πολύ ορθά έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου (4η εκδ. 1999, σ. 409): «...η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοή-σει έµπρακτα, και όχι µόνο λεκτικά, ότι η αξία µιας συµµαχίας για ένα µέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου µέσα στο σύνολο της συµµαχίας. Πιο λιανά: οι σύµµαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς». Κατά τη γνώµη µου η δεδοµένη ελληνική δουλικότης προς τους Αµερικανούς µάς έχει υποτιµήσει και όχι υπερτιµήσει στα µάτια τους.
[2]. Ασφαλώς µεταξύ των προβληµάτων που θα πρέπει να µελετηθούν είναι το πώς θα αντιδράσει η Ελλάς στο οτιδήποτε αποφασίσει να πράξει η Τουρκία, αν δει πως µε τη σύµπραξή µας και της Κύπρου, οι γαλλο-γερµανικές αντιρρήσεις εισδοχής της αποβούν, επιτέλους, τελεσφόρες και το όλο θέµα της πλήρους εντάξεως της Τουρκίας στην Ε.Ε. τεθεί στο αρχείο. Ο Κονδύλης, στο Επίµετρο του κλασικού του έργου Θεωρία του Πολέµου, προσφέρει µερικές εξαιρετικά χρήσιµες σκέψεις από στρατιωτικής/στρατηγικής πλευράς στις όποιες στρατιωτικές κινήσεις ενδεχοµένως µια µέρα η χώρα µας θα υπεχρεούτο να κάνει έναντι της Τουρκίας. Λόγω του τίτλου αυτού του κεφαλαίου αρκούµαι εδώ να προσθέσω την ανάγκη συντονισµένης και υπερ-ενεργητικής διπλωµατικής προσπάθειας που θα έπρεπε να αναλάβουµε, αν αυτά που θεωρώ αναγκαία µεταβληθούν µια µέρα από σχέδια σε πραγµατικότητα. Σκοπός αυτών των πρωτοβουλιών θα είναι να εξηγηθεί γιατί η Ελλάς δεν µπορεί να βρίσκεται αντιµέτωπη µε τουρκικές απειλές –πολεµικές ή µη– κάθε φορά που ασκεί τα δικαιώµατά της σύµφωνα µε το διεθνές δίκαιο και τις Συνθήκες της Ε.Ε. Ο συνδυασµός ενεργητικής διπλωµατίας και στρατιωτικής εγρηγόρσεως, πάντοτε εντός των πλαισίων του διεθνούς δικαίου, δεν είναι καταφρονητέα όπλα στα χέρια µιας αποφασισµένης –και όχι «πουληµένης»– ηγεσίας, µε το λαό σύσσωµο γύρω της. Αν όλα αυτά δεν ακούγονται ευχάριστα είναι γιατί δεν είναι ευχάριστα. Καθ’ όσον γνωρίζω όµως καµιά από τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας µας δεν εγράφη από «ένα πλαδαρό κοινωνικό σώµα αιωρούµενο γύρω από το µέσο όρο µιας γενικής ευηµερίας, όπου υψίστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του µέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητος». Κονδύλης, Θεωρία του Πολέµου, 4η εκδ. 1999, σ. 386.
[3]. 4η εκδ. 1999, σ. 410.
[4]. Βλ., π.χ., το εκτενές ρεπορτάζ της International Herald Tribune «Turkey’s Risky Bridging of East and West», σ. 3.
[5]. Το Στρατηγικό Βάθος – Η ∆ιεθνής Θέση της Τουρκίας (εκδ. Ποιότητα, µεταφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, Αθήνα, 2010), σ. 73 επ..
[6]. Βλ., ενδεικτικά, το κείµενο του καθηγητή Attila Eralp για το ΕΛΙΑΜΕΠ, µε τίτλο «The Last Chance in Cyprus Negotiations and the Turkey-EU Relationship», ∆ιατριβή ΕΛΙΑΜΕΠ, Φεβρουάριος 2010, 20 Ιανουαρίου 2010.
[7]. Ή το πιο πρόσφατο (Ιούνιος 2010) σχέδιο το οποίο διαπραγµατεύεται ο κ. Χριστόφιας που είναι, νοµίζω, χειρότερο και για τις δυο χώρες µας.
[8]. Συγκεκριµένα σε απόσταση 6-10 µιλίων από τις ακτές µας, επέκταση δηλαδή 4 µιλίων πέραν της αιγιαλίτιδος ζώνης που καθιέρωσε η Ελλάς το 1931 και δεν αµφισβήτησε η Τουρκία µέχρι το 1974. Υπενθυµίζεται ότι κατά το διεθνές δίκαιο η αιγιαλίτις ζώνη (άρα και ο εναέριος χώρος) µπορεί να φθάσει µέχρι τα 12 µίλια.
[9]. Και µάλιστα όχι µόνο η Ένωση Αραβικών Κρατών, αλλά και το ίδιο το Ιράν, εφόσον ο πρόεδρος Μοχάµετ Χαταµί δήλωσε επίσης ότι ήταν προς το συµφέρον του Ιράν να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρώπη. Βλ. Mohammad Noureddine, «Is Turkey Turning Towards the East?», Daily Star (Βηρυτός), 26 Ιουνίου 2002, archives.econ.utah.edu/archives/a-list/2002w27/msg00002.htm.
[10]. Graham E. Fuller, The New Turkish Republic, ό.π., σ. 70.
[11]. Εν προκειµένω, εννοώ το δικαίωµα ψήφου, έχοντας κατά νου τις δυσκολίες µε τις οποίες ήλθε αντιµέτωπη η Ευρώπη όταν βρέθηκε απέναντι σε µια πολύ επιθετική στάση της Πολωνίας αναφορικά µε αυτό ακριβώς το είδος ζητήµατος. Έτσι, τα νέα µέλη δείχνουν µιαν ανησυχητική τάση να διεκδικούν πλήρη δικαιώµατα και τίτλους από την Ευρώπη –κατ’ ουσίαν, τεράστιες επιδοτήσεις για να εκσυγχρονίσουν τις παρωχηµένες, αν όχι και χρεοκοπηµένες, οικονοµίες τους– και, συγχρόνως, µέσω της συµπεριφοράς τους σε διακυβερνητικές διασκέψεις, φτάνουν στο σηµείο ακόµη και να παραλύουν τη λειτουργία της Ένωσης. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη µελλοντική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αισθάνονται δυσαρεστηµένοι µε τη βεβιασµένη διεύρυνση της Ευρώπης κατά τα τελευταία χρόνια. Είναι ίσως αδύνατον να αλλάξουµε αυτή την κατάσταση πλέον –εκτός και αν προσανατολιστούµε προς µια Ευρώπη δύο ή τριών ταχυτήτων–, αλλά, τουλάχιστον, µπορούµε να πάρουµε αυτό το µάθηµα και να αποφύγουµε να επαναλάβουµε τα λάθη του παρελθόντος, πραγµατοποιώντας νέες διευρύνσεις της Ε.Ε.
http://www.antibaro.gr/node/3249
Διαβάστε περισσότερα...
Η επίθεση του κ. Ερντογάν είχε δύο στόχους: την Κύπρο και έμεσα βέβαια την Ελλάδα για την οποία σύντομα θα μας κοινοποιήσει τους όρους που «διαπραγματεύθηκε» με την ενδοτική πάντα Ελληνική Κυβέρνηση. Ο δεύτερος στόχος είναι η Ευρώπή στη οποία θελει να προσχωρίσει για να καλύψει όσο μπορεί τον «ανατολισμό» του.
Και τις δύο κινήσεις είχε προβλέψει και καταδικάσει ο Ακαδημαικός κ. Μαρκεζίνης στο βιβλίο του «Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα» . Παραθέτουμε λοιπον με κόκινα στοιχέια τις φράσεις του κ Ερντογάν και με μπλέ τις γνωμες του κ Μαρκεζίνη προς σύγκριση και συζήτηση.
Ελπίζομε όμως να μην αποδειχθεί ο κ Μαρκεζίνης ότι είναι από τους ελάχιστους ο ΜΟΝΟΣ Ελλην που αντιδρά δημοσίως σε τέτοια βαρβαρότητα; Εκτός, πια, αν έχομε όλοι πεθάνει ψυχολογικά από την εξοντωτική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση της Κυβέρνησης;
"Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!… Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μια Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο" […η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μια] "ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών".
Στην ίδια δηλωση οποιαδήποτε παραχώρηση στο εδαφικό αποκλείσθηκε, ούτε καν εκείνες που εμφανιζόταν να κάνει προ επταετίας τότε που συζητιόταν το σχέδιο Ανάν που τόσο αγάπησαν οι ΕΛΛΙΑΜΕΠιδες «σοφοί». Οι δηλώσεις του ήταν σαφέστατες:
"Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο. Εάν θέλουν να έλθουν για τις λειτουργίες, ας έλθουν. Εχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι θα είναι διαφορετική."
Οι θέσεις Μαρκεζίνη
(a). Ελλάδα – Τουρκία Άφησα για το τέλος το πρόβληµα το οποίο θεωρώ ως το πιο επείγον και πιο περίπλοκο από όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε αυτήν τη στιγµή· ένα πρόβληµα, το οποίο, πιστεύω, συνδέεται στενά µε την άλλη βασική πρότασή µου – τη διαµόρφωση µιας πολιτικής ίσων αποστάσεων απέναντι στις µεγάλες δυνάµεις της εποχής µας, ήτοι την Αµερική, τη Ρωσία και την Κίνα, µε την ελπίδα ότι έτσι µπορεί, επιτέλους, να αποκτήσουµε πιο αξιόπιστους συµµάχους από αυτούς που διαλαλούν ότι µας «θεωρούν στρατηγικούς τους εταίρους»[1] αλλά, στην ουσία πάντα παραστέκονται στους αντιπάλους µας.
Το πρόβληµα στο οποίο αναφέροµαι είναι η Τουρκία και επειδή θεωρώ αυτό το ζήτηµα πρωταρχικής σηµασίας, το εξετάζω σε ξεχωριστή υπο-ενότητα. Προσθέτω όµως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι το πώς θα σχεδιαστεί, το πώς θα εφαρµοστεί και το πότε θα µπορούσε να επιχειρηθεί µια τέτοια καινοτόµος µεταβολή στις σχέσεις µεταξύ των δύο χωρών θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες που αυτήν την στιγµή δεν µας είναι γνωστοί. Ο χρόνος λοιπόν και η µεθόδευσις αυτής της πολιτικής, αν ή όταν ποτέ εφαρµοστεί, θα καθοριστεί την κατάλληλη στιγµή και όχι τώρα.[2] Τώρα αρκούµαστε στη διατύπωση της γνώµης –πεποιθήσεως θα έλεγα– ότι η αλλαγή πλεύσεως είναι αναγκαία και, ως εκ τούτου, εξετάζουµε µε συντοµία µερικούς από τους λόγους που την επιβάλλουν...
Κύρια ... συνέπεια της πολιτικής που προτείνω είναι ο παραµερισµός –για το εγγύς µέλλον, τουλάχιστον– κάθε ιδέας πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος της σκέψης αποτελεί και το δυσκολότερό της σηµείο.
Για πολλούς, η συγκεκριµένη άποψη µπορεί να µοιάζει ανορθόδοξη, πολύ δε περισσότερο (θα ισχυρίζονταν µερικοί) καθώς αντιβαίνει στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αποτελεί την αποδεκτή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων επί µία περίοδο ένδεκα περίπου χρόνων.
Εντούτοις, η µακροβιότητα µιας πολιτικής ή µιας προσέγγισης δεν αποτελεί, αφ’ εαυτής, επιχείρηµα για να µην αµφισβητήσουµε τη σηµερινή εγκυρότητά της, διότι η µη αµφισβήτηση µπορεί να απορρέει από (α) έλλειψη σωστής αξιολογήσεως νέων δεδοµένων, τοπικών αλλά και ευρωπαϊκών, (β) έλλειψη του απαραίτητου θάρρους ή φαντασίας για την αναθεώρηση µιας πολιτικής ή,(γ) πάλι, από το γεγονός ότι υποκύπτουµε σε εξωτερικές πιέσεις διατήρησής της.
Ούτε όµως είναι αναπάντητο το επιχείρηµα υπέρ µιας αλλαγής πλεύσεως ότι η παλαιά, φιλοτουρκική πολιτική ετύγχανε της ευνοίας πολιτικών διαφόρων αποχρώσεων, όπως οι κκ Μητσοτάκης, Σηµίτης, Καραµανλής, Παπανδρέου, Κύρκος και η κυρία Μπακογιάννη (για να µην αναφέρουµε και τα πνευµατικά εξαπτέρυγα, που πειθήνια πάντοτε, προµηθεύει το ΕΛΙΑΜΕΠ).
Το πραγµατικό, λοιπόν, ερώτηµα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί δεν είναι πλέον πόσοι ή ποιοι υπεστήριξαν αυτήν την πολιτική κάποτε ή τι ακριβώς απέδωσε στο παρελθόν αλλά (α) το κατά πόσον αυτή η πολιτική συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συµφέροντα της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της σήµερα, καθώς και (β) το κατά πόσον η Τουρκία έχει ανταποδώσει καθ’ οιονδήποτε δίκαιο τρόπο τις δικές µας προσπάθειες να ακολουθήσουµε µια εποικοδοµητική πολιτική απέναντί της.
Σ’ αυτόν το προβληµατισµό η απάντηση πρέπει να είναι κυνικά τίµια. Ο Παναγιώτης Κονδύλης σ’ ένα κείµενο που αξίζει να περιγραφεί ως κλασικό και για τη λογική του και για το απέριττο ύφος του, αλλά και γιατί (δυστυχώς) δικαιώθηκε εν πολλοίς µε το πέρασµα του χρόνου, έγραψε στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου «... το σηµερινό δίληµµα [που αντιµετωπίζει η Ελλάδα] είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη [µε τη σηµερινή Τουρκία] σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή».[3]
Είµαι, συνεπώς, της άποψης ότι, σε έναν κόσµο που έχει µεταβληθεί άρδην κατά την τελευταία περίπου δεκαπενταετία και για να αποφευχθεί το ανωτέρω φρικτό δίληµµα, η κατ’ ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε και λογική, ούτε προς το συµφέρον µας.
Ο σηµερινός σκεπτικισµός για µια πολιτική που είχε ίσως κάποια πλεονεκτήµατα για την Ελλάδα όταν πρωτοπαρουσιάστηκε από την κυβέρνηση Σηµίτη-Παπανδρέου, αλλά σήµερα ενδέχεται να µας προκαλέσει ακόµη περισσότερους πονοκεφάλους, απορρέει από τα ακόλουθα επιχειρήµατα:
(b) Η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Από καθαρώς ελληνική άποψη, η εν λόγω πολιτική, στην αρχική της φάση, βοήθησε –όπως ήδη ισχυρίστηκα ανωτέρω– να αναιρεθούν οι επικρίσεις που δεχόταν η Ελλάδα ως χώρα που καθυστερούσε ή παρακώλυε τη διαµόρφωση πολιτικών πανευρωπαϊκής κλίµακας, σε µια εποχή που ήταν του συρµού η γεωγραφική διεύρυνση της Ευρώπης. Έτσι, αυτή η νέα πολιτική εξυπηρέτησε αποτελεσµατικά τη διεθνή εικόνα µας, συµβάλλοντας στην προσπάθεια ανατροπής του ανθελληνικού κλίµατος σε ορισµένους ευρωπαϊκούς κύκλους. Αναµφίβολα, διευκόλυνε επίσης την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., την οποία η κυβέρνηση Σηµίτη/Παπανδρέου κατόρθωσε, µε αξιοσηµείωτη επιδεξιότητα, να διαχωρίσει από την υποψηφιότητα της Τουρκίας.
Ωστόσο, καθώς η Ευρώπη επεκτάθηκε –πολύ πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε, θα έλεγαν µερικοί–, έχει πλέον αλλάξει άποψη για την Τουρκία. Οι µεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν αµφιβολίες κατά πόσον η Τουρκία είναι έτοιµη να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε., αµφιβολίες που έχουν αυξηθεί σε στιγµές οικονοµικών δυσχερειών και δικαιολογηµένων φόβων που σχετίζονται µε την αύξηση της νοµίµου και παρανόµου µεταναστεύσεως.
Η ταχύτης µε την οποία η Τουρκία αυξάνει τις επεκτατικές της φιλοδοξίες, προκαλώντας π.χ. την Αµερική µε την πρόσφατη πρωτοβουλία της µε το Ιράν, ή το Ισραήλ, µε τον πρωταγωνιστικό (αλλά υστερόβουλο) ρόλο που έπαιξε στην οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, αρχίζει να ενοχλεί τους βασικούς της υποστηρικτές. Έτσι, η αµερικανική κοινή γνώµη αρχίζει να διχάζεται ως προς τις απόψεις της για την Τουρκία.[4] Μερικοί σίγουρα θα έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι τώρα που αυτοί έβγαλαν το «τζίνι» από το µπουκάλι, δύσκολα θα το ξαναβάλουν µέσα. Ακόµη και το Ισραήλ αισθάνεται µετανιωµένο για την εµπιστοσύνη που έδειξε κάποτε προς την Άγκυρα, εφόσον µια µέρα θα µπορούσε αυτή να το υποκαταστήσει στην καρδιά της Αµερικής. Αλλά είναι νωρίς για να µιλάµε γι’ όλα αυτά. Απλώς, εµείς οι Έλληνες πρέπει όλα να τα έχουµε υπόψη... και να µελετάµε το timing ενδεχοµένων διπλωµατικών πρωτοβουλιών, έχοντας όµως προετοιµάσει διάφορα σχέδια για όλα τα ενδεχόµενα. Σχέδια όμως δικά μας, όχι σχέδια.... άλλων!
Στους ανωτέρω υπολογισµούς µας πρέπει να προσθέσουµε και τα πολιτικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει σήµερα η Τουρκία µε το στρατό της, αλλά και µε ορισµένες εθνικές µειονότητες όπως τους Κούρδους –είκοσι εκατοµµύρια τη στιγµή που µιλάµε– τα οποία διάγουν περιόδους σχετικής ηρεµίας που εναλλάσσεται µε περιόδους οξύτητος κατά καιρούς, µια και αυτό το κοµβικό ζήτηµα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της Τουρκίας, δεν έχει λυθεί. Οι µέλλουσες εξελίξεις στο Ιράκ, που µε τη σειρά τους πιθανόν να επηρεαστούν προς το χειρότερο από τις εξελίξεις στο Ιράν, θα µπορούσαν, επίσης, να περιπλέξουν το Κουρδικό πρόβληµα ακόµη περισσότερο για την Τουρκία. Και ας µην ξεχνάµε την αιφνίδια εξτρεµιστική στάση που επέδειξε πρόσφατα η Τουρκία απέναντι στους Αρµενίους η οποία δεν έκανε καλό στην εικόνα της στο εξωτερικό.
Όλα αυτά καθιστούν σαφές –και πρέπει και εµείς να το τονίζουµε σε όλους, ιδίως αν η Τουρκία συνεχίζει να µας προκαλεί– ότι, εάν ποτέ η χώρα αυτή εντασσόταν στην Ε.Ε. ως πλήρες µέλος, η παρουσία της θα προκαλούσε µια σειρά από νέα και ανεπιθύµητα προβλήµατα, τα οποία η Ευρώπη καθόλου δεν χρειάζεται. Θα επανέλθουµε σε αυτό το θέµα στις επόµενες παραγράφους, δεδοµένου ότι διαψεύδει πλήρως όλους εκείνους που διατείνονται ότι η Τουρκία έχει «εξευρωπαΐσει» τις πρακτικές της. Για πολλούς, λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι τουρκικές αλλαγές που έχουν σηµειωθεί µέχρι τώρα είναι επιφανειακές και καιροσκοπικές. Το ΥΠΕΞ µας όµως, και οι κατά τόπους πρεσβείες µας, ουδόλως, εξ όσων γνωρίζω, εκµεταλλεύονται αυτές τις αδυναµίες του αντιπάλου. Γιατί; Η απάντηση είναι σαφής: γιατί εµείς υποστηρίζουµε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όσο και αν αυτή συνεχίζει να µας προκαλεί. Η ανεκτικότητά µας, όµως, δεν έχει όρια, µια και είναι η ανεκτικότητα του κοµπλεξικού, του αδύνατου, του υποτακτικού! Αυτό είναι το σημείο που κατήντησαν την Ελλάδα παλιοί και σύγχρονοι Υπουργοί των Εξωτερικών που σύντομα θα έχουν και το θράσος να διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού!
Με δυο λόγια: η ιδέα µιας ασταµάτητης Τουρκίας αρχίζει να φαίνεται λιγότερο πειστική. Από εµάς, λοιπόν, εξαρτάται, να βγούµε από το σύµπλεγµα κατωτερότητος και υποταγής στην Αµερική και να αρχίσουµε να καθιερώνουµε τη δική µας γεωπολιτική προσωπικότητα. Και η οικονοµική κρίση µας, καίτοι αναµφίβολα δεν µας βοηθά, δεν είναι αυτό που µας φρενάρει. Το ανασταλτικό σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια είναι ο ίδιος ο εαυτός µας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, οράµατος, θάρρους, κοινωνικής οµόνοιας, όταν αναλαµβάνεται µια µεγάλη προσπάθεια.
Όλα αυτά ανακτώνται, όταν βρεθεί πρώτα ο ανθρώπινος παράγων, ο Ατατούρκ, ο Βενιζέλος, ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν στις µαύρες ώρες της γερµανικής εισβολής. Το πίστευα αυτό πάντα, γιατί πάντα πίστευα στη ηρωική εξήγηση της ιστορίας (εν συνδυασµώ πάντα µε το ιστορικό timing).
Αλλά να που τώρα επιβεβαιώνει τη σκέψη µου και ο «αντίπαλος» που, αθέλητά του ασφαλώς, δίδει σοφό µάθηµα στους Έλληνες. Αναφέροµαι, πάλι, στον κ. Νταβούτογλου που στο πρόσφατα µεταφρασµένο έργο του παρατηρεί σωστά τα εξής.[5]
«Το βασικώτερο έρεισµα στρατηγικής ισχύος µιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγων... Είναι αδύνατο να αλλάξει κανείς τη γεωγραφική θέση και την ιστορική παράδοση, σταθερά δεδοµένα της στρατηγικής. Όµως, ο παράγων της ανθρώπινης καλλιεργίας µπορεί να δηµιουργήσει καινούργια δεδοµένα στρατηγικής λογικής, νέες οπτικές για την αξιολόγηση της γεωγραφίας και της ιστορίας».
Όταν υποβιβάζουµε τον κ. Νταβούτογλου στα γραπτά µας, γιατί βρήκαµε λάθη (σκόπιµα ή µη) στο έργο του, νοµίζω ότι εµείς οι Έλληνες δείχνουµε ασυγχώρητη ανωριµότητα. Γιατί, όπως δεν πολεµάς επιτυχώς µια ιδεολογία µε στρατό, έτσι δεν νικάς έναν άξιο πνευµατικό αντίπαλο µε το να υποβιβάζεις την ευρύτερη σηµασία του έργου του.
Η νίκη, υπό τη µορφή ενός έντιµου πολιτικού συµβιβασµού στα προβλήµατα που χωρίζουν τις δυο χώρες, θα έλθει µόνον όταν οι Έλληνες αλλάξουν τον πολιτικό κόσµο που τους κυβέρνησε πάνω από τριάντα επτά χρόνια και φέρουν νέο αίµα, που στο δικό µου λεξιλόγιο σηµαίνει νέες ιδέες. Θα επανέλθουµε σ’ αυτό το θέµα προς το τέλος αυτής της µελέτης.
(γ) Εµπνέει εµπιστοσύνη η µέχρι τώρα συµπεριφορά της Τουρκίας; Όποτε γίνεται λόγος για δηµιουργία στενότερων σχέσεων µε τη Ρωσία, η αντίθεση συνήθως εκδηλώνεται ταχύτατα µε τη φράση: «Μα, µπορούµε να έχουµε εµπιστοσύνη στον κ. Πούτιν;». Απαντώ: Μπορεί κάποιος καλόπιστος να ισχυριστεί ότι το αντίθετο ισχύει µε τους Τούρκους, λαµβανοµένων υπόψη των όσων εξέθεσα ανωτέρω; Ή µήπως, λόγω προκαταλήψεων ή και συµφερόντων, εφαρµόζουµε δύο µέτρα και δύο σταθµά;
Να ένα παράδειγµα που αφορά και την Ελλάδα και την Κύπρο.
Η άρνηση της Τουρκίας να εφαρµόσει το ευρωπαϊκό Συµπληρωµατικό Πρωτόκολλο (2004) και να ανοίξει τα λιµάνια της στα πλοία κρατών-µελών της Ε.Ε., καθώς και η απροθυµία της να αναγνωρίσει ένα από τα µέλη της λέσχης στην οποία και η ίδια προσπαθεί να ενταχθεί –δηλαδή την Κύπρο– δεν αποτελούν καθόλου καλούς οιωνούς για το πώς θα συµπεριφερόταν στο µέλλον, στην περίπτωση που θα γινόταν πλήρες µέλος της Ε.Ε. Το ίδιο ισχύει με την θποχρέωση της να δεχθεί το νέο δίκαιο της θάλασσας.
Άλλο, εντελώς ελληνικό, και ακόµη πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα διαπραγµατεύσεων α λα τούρκα µας έδωσε πρόσφατα ο πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας ... Αναφερόµενος, λοιπόν, σε µία από τις πολλές συµφωνίες που υπογράφηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, ο κ. Σαµαράς παρετήρησε (σχετικά µε την «ανταλλαγή» που κάναµε για την πράσινη βίζα µε τη συµφωνία για την επανα-προώθηση µεταναστών στην Τουρκία) ότι:
«[Εµείς] δώσαµε κάτι χειροπιαστό. Κι έναντι αυτού µας έδωσε η Τουρκία κάτι που µας έχει δώσει ήδη... τρεις φορές και δεν το τήρησε ποτέ: ∆ιότι για πρώτη φορά Συµφωνία για την επανα-προώθηση λαθραίων µεταναστών υπογράφηκε το 2001 και µάλιστα από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, υπουργό των Εξωτερικών τότε. Το 2005 επί κυβερνήσεων Νέας ∆ηµοκρατίας υπογράφηκε η ενεργοποίηση εκείνης της Συµφωνίας. Και η Τουρκία δεν τήρησε τα συµφωνηθέντα. Και τώρα υπογράφουµε ξανά την τήρησή της µε προορισµό το λιµάνι της Σµύρνης (πράγµα) που προβλέπετο [ήδη] από τη συµφωνία του 2001...»
Και τι βγαίνει από αυτή την επαναµβανόµενη υπόσχεση να τηρηθούν τα ήδη υπεσχηµένα; «Η Τουρκία», συνέχισε ο κ. Σαµαράς, «αναλαµβάνει να δέχεται περί τους 1000 λαθροµετανάστες το χρόνο από τις 70 χιλιάδες που µας στέλνει! Κι έναντι αυτής της “παραχώρησης”, εµείς της προσφέρουµε δυνατότητες συνεργασίας σε ποικίλους τοµείς και πράσινη βίζα».
Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι οι Τούρκοι λατρεύουν το παζάρι. Και στο παζάρι αυτό η Τουρκία πάντα φροντίζει να εξασφαλίζει προκαταβολικά αυτά που θέλει και εις αντάλλαγµα δίνει υποσχέσεις τις οποίες ποτέ δεν τηρεί. Αλλά εµείς γιατί πρέπει πάντα να υποχωρούµε; Στο κάτω-κάτω, στην ακµή της Οθωµανικής τους Αυτοκρατορίας εµείς, οι Ρωµιοί, ελέγχαµε το εµπόριό τους και, µερικές φορές, και την εξωτερική τους πολιτική.
Να λοιπόν που και η Ελλάδα «έχει» –σίγουρα είχε κάποτε– «βάθος» µε την έννοια του κ. Νταβούτογλου. Με την πάροδο του χρόνου, αυτοί έγιναν καλύτεροι ή εµείς καταρρεύσαµε ακόµη και σ’ αυτό το πεδίο; Γιατί να µην ξαναζωντανέψουµε λοιπόν και εµείς το «ιστορικό βάθος» ενός ανθούντος Ελληνισµού της διασποράς. Εξέθεσα, ανωτέρω... έναν τρόπο µε τον οποίο κάτι τέτοιο θα µπορούσε να αρχίσει να τίθεται σε εφαρµογή.
Η γνώµη µου είναι ότι ο λόγος που χάσαµε την αισιοδοξία και την αγωνιστικότητά µας οφείλεται, εν πολλοίς, στις συνεχείς στρατιωτικές προκλήσεις των Τούρκων που οι Έλληνες νοµίζουν ότι δεν µπορούν να αντιµετωπίσουν, ιδίως γιατί πάντα πίσω από την Τουρκία στέκεται η (δήθεν) ουδέτερη Αµερική, ενώ εµείς δεν έχουµε καµία δύναµη στο πλευρό µας. Αν αυτό αληθεύει, τότε η ευθύνη βαρύνει τον ΔΙΚΟ µας πολιτικό κόσµο, ή για να ακριβολογούµε αυτούς που µας κυβέρνησαν.
Αν όµως αυτός είναι ο τρόπος µε το οποίον η Τουρκία αντιλαµβάνεται τη σύγχρονη γεωπολιτική διαπραγµάτευση, θα αποφύγει άραγε να συνεχίσει να χρησιµοποιεί την τακτική του «βίαιου εξαναγκασµού» οποτεδήποτε έχει µια διαφωνία είτε µε την Ελλάδα είτε µε οποιοδήποτε άλλο µέλος της Ε.Ε.; Αν ναι, τότε η ειδικότης στο παζάρεµα µεταβάλλεται σε τάση προς συστηµατική ληστεία!
Ίσως ένας τέτοιος χαρακτηρισµός φαίνεται βαρύς. Η τάση όµως της Τουρκίας να διολισθαίνει από τη συνήθη «διπλωµατία του θιγόµενου µέρους» προς µια συµπεριφορά απροκάλυπτα «επιθετική» –είτε λεκτικά, είτε µε επίδειξη στρατιωτικής δύναµη– έχει κατ’ επανάληψη σηµειωθεί όχι µόνο έναντι της Ελλάδος αλλά και στις πρόσφατες (δηλ. του τελευταίου έτους) σχέσεις της µε το Ισραήλ. Οι τελευταίεςς δηλώσεις του κ. Ερντογάν αποδεικνύουν ότι οι Τούρκοι δεν αλλάζουν.
Με δύο λόγια, µία Τουρκία µε µεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και «µε επιθετική νοοτροπία και διάθεση» δεν προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις για τη στάση που θα τηρήσει απέναντι στη λέσχη στην οποία επιθυµεί να ενταχθεί.
(δ) Γρήγορα να κλείσει το Κυπριακό! Η άποψη που προβάλλουν οι περισσότεροι Τούρκοι αρθρογράφοι[6] και ορισµένοι, κυρίως Άγγλοι, σχολιαστές, είναι ότι το Κυπριακό αποτελεί το βασικό εµπόδιο για την προώθηση της πλήρους ένταξης της Τουρκίας και, ως εκ τούτου, πρέπει να «κλείσει», δηλαδή να λυθεί µε κάποιας µορφής Σχέδιο Ανάν. Το επιχείρηµα αυτό ενισχύεται –πάντα κατά τη γνώµη των ίδιων ενδιαφεροµένων– από ένα δεύτερο, παράλληλο, επιχείρηµα. «Κάντε», λένε πάλι µε αγωνία, «την Τουρκία µέλος της Ε.Ε. προτού στραφεί ολοκληρωτικά προς την Ανατολή». Κατά τη γνώµη µου, κανένα από αυτά τα δυο επιχειρήµατα δεν ευσταθεί. Και το λέω αυτό όχι απλώς επειδή προσωπικά πιστεύω –όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες και Κύπριοι σχολιαστές– ότι το επονοµαζόµενο Σχέδιο Ανάν του 2004[7] (και οι σύγχρονες παραλλαγές του) δεν είναι καθόλου συµβατές µε τα θεµελιώδη συµφέροντα της Ελλάδας, της Κύπρου αλλά και της Ευρώπης.
Το υποστηρίζω αυτό µε έµφαση γιατί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα, τόσο ποσοτικά όσο όµως και ποιοτικά, έχει αυξηθεί από τότε που η χώρα µου έτεινε κλάδο ελαίας προς την Τουρκία, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Συγκεκριµένα, η τουρκική συµπεριφορά, ιδίως το καλοκαίρι του 2009, απεδείχθη άκρως θρασεία, σίγουρα γιατί ενθαρρύνθηκε από την παθητικότητα που διέκρινε την ελληνική κυβέρνηση εκείνης της περιόδου που, την εποχή εκείνη, έφθασε να κάνει ακόµη και αλλαγές στην ανώτερη ηγεσία στο στράτευµα για να µετριάσει τη γνώµη που επικρατούσε σε µερικούς κύκλους ότι εµείς κρατούσαµε επιθετική στάση!
Η συµπεριφορά αυτή, που υπερβαίνει τα όρια του πολλαπλασιασµού των επεισοδίων στον εναέριο χώρο µας,[8] στις βραχονησίδες και στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (ή προκλητικά πλησίον τους) και επεκτείνεται –όπως πρόσφατα έχει αποδειχθεί– στο ζήτηµα της διευκολύνσεως της παράνοµης µετανάστευσης, πρέπει να µελετηθεί µέσα στο πλαίσιο των εκπεφρασµένων σχεδίων του κ. Νταβούτογλου που, φαντάζοµαι, σε πολύ γενικές γραµµές κάποιος υπάλληλος του υπουργείου των Εξωτερικών θα είχε εξηγήσει στην υπουργό του.
Ερωτώ, λοιπόν, αν η όποια εισήγηση έγινε τότε εµπεριείχε την εκτίµηση, η οποία τυγχάνει να είναι και η δική µου, ότι το πρόβληµα της Κύπρου έχει µεταλλαχθεί σοβαρά από την εποχή που ο κ. Νταβούτογλου παρουσίασε τη δική του, νέα, αξιολόγηση της γεωπολιτικής σηµασίας της νήσου.
Πράγµατι, τόσο από το βιβλίο του κ. Νταβούτογλου όσο και από την εµπειρία σηµαινόντων Κυπρίων που έχουν µετάσχει στις διαπραγµατεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, το συµπέρασµα στο οποίο καταλήγει κάθε ανεξάρτητος µελετητής είναι ότι ο πλήρης έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου αποτελεί πλέον τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας. Πέρασαν, δηλαδή, οι µέρες όπου η προστασία µια µικρής θρησκευτικής και εθνικής µειονότητος ήταν το κύριο µέληµα της Τουρκίας. Τώρα η Κύπρος –και η Κρήτη! (πάντα σύµφωνα µε τον κ. Νταβούτογλου)– αντιµετωπίζονται ως νησιά που είναι γεωγραφικά τόσο καλά τοποθετηµένα ώστε να είναι απαραίτητα για όποια χώρα –βλέπε, δηλαδή, Τουρκία– θέλει και µπορεί να παίξει ηγεµονικό ρόλο στη ευρύτερη περιοχή.
Πρώτον, λοιπόν, η Κύπρος σήµερα ενισχύει τη θέση που θέλει να καταλάβει και το ρόλο που θέλει να διαδραµατίσει η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή.
Επιτυγχάνει αυτόν το σκοπό, δεύτερον, και γιατί αποδυναµώνει τον Ελληνισµό και το ελληνικό κράτος σε µια ευαίσθητη περιοχή στην οποία θα µπορούσε η Ελλάς (αν είχε ολοκληρωµένη στρατηγική) να διαδραµατίσει ρόλο διευρύνοντας την αξία της εντός της Ε.Ε.
Τρίτον, αποστερεί από την Ε.Ε. την υποδοµή για οποιασδήποτε µορφής επιχείρηση στη Μέση Ανατολή, όπως έγινε το καλοκαίρι του 2006, µε την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο. Αξίζει να σηµειωθεί ότι µε βάση το Σχέδιο Ανάν, για να διαθέσει το κυπριακό κράτος την υποδοµή του (λιµάνια και αεροδρόµια) αλλά και τα χωρικά του ύδατα και τον εναέριο χώρο του, ακόµη και στην Ε.Ε., απαιτείτο η άδεια της Τουρκίας. Εξ όσων γνωρίζω, το ίδιο προβλέπουν και τα νεότερα υποκατάστατα του αρχικού σχεδίου Ανάν.
Τέταρτον, το τουρκικό σχέδιο εγκλωβίζει πλήρως το Ισραήλ, αφού η µόνη µη µουσουλµανική διέξοδος που διαθέτει αυτό είναι προς την Κύπρο. Με τον έλεγχο της Κύπρου η Τουρκία αποκτά στρατηγικό πλεονέκτηµα έναντι του Ισραήλ, στην αντιπαράθεση και διαµάχη για τον ηγεµονικό ρόλο στην περιοχή, τα δε πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα αποτελούν σηµαντικό στοιχείο στο «παζάρι».
Πέµπτον, αναβαθµίζει το ρόλο και την αξία της Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ.
Ποια λοιπόν θα είναι η συµπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, αν µπορέσει να εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου; Πόσο προθυµοποιούνται η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ να έχουν τέτοιαν εξάρτηση στην περιοχή από την Τουρκία;
Εν όψει των ανωτέρω, έχω άδικο να επιµένω ότι η παρούσα µανία να παραδώσουµε, υπό την αφόρητη πίεση των Αµερικανών, Άγγλων, του κ. Μπανκι Μουν, και των εν Ελλάδι «ακαδημαϊκών βοηθών» τους –γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται–, την Κύπρο στους Τούρκους υπό κάποια µορφή σχεδίου τύπου Ανάν, θα αποβεί ατυχής αν όχι προδοτική λύση για όλους, πλην των Τούρκων;
Και υπενθυµίζω τι διδάσκει η ιστορία. Τέτοιου είδους «λύσεις» κηλιδώνουν τη φήµη αυτών που τις λαµβάνουν για πάντα. Έτσι, ούτε ο «µέγας» Καραµανλής, ο επονοµαζόµενος «Εθνάρχης», µπόρεσε να αποφύγει αυτό το στίγµα εξαιτίας της περιβόητης συνθήκης της Ζυρίχης την οποία υπέγραψε υπό την πίεση των... Άγγλων και στη Βουλή, µάλιστα, περιέγραψε ως την «ευτυχέστερη στιγµή της ζωής» του!
Ποιος Έλληνας ή Κύπριος πολιτικός επιθυµεί τέτοιον τίτλο;
Προκλητικός ήταν ο Τούρκος Πρωθυπουργός και με τον τρόπο με τον οποίο έθεσε το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ - Τουρκίας κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, όταν την προεδρία της ΕΕ την αναλαμβάνει η Κύπρος.
"Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία τηΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους... Κατά την προεδρία της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε. Κατά την περίοδο αυτή οι σχέσεις με την ΕΕ θα παγώσουν. Επί έξι μήνες δεν θα υπάρχουν σχέσεις Τουρκίας – ΕΕ. Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί η ΕΕ. Ας το σκεφτόταν όταν δεχόταν ως μέλος την ελληνοκυπριακή διοίκηση... Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ.»
(α) Τα (πολιτικά) προβλήµατα που θα έφερνε στην Ευρώπη. Ο φόβος µου ότι η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα έφερνε αυτήν την τελευταία αντιµέτωπη µε πολιτικά προβλήµατα, δυσκο-λίες και άκρως επιτακτικές απαιτήσεις ενισχύεται και από το γεγονός –το οποίο, κατά τα φαινόµενα, έχουν λησµονήσει οι περισσότεροι– ότι, το 2005, στις Βρυξέλλες, η Ένωση Αραβικών Κρατών[9] τάχθηκε, ex proprio motu, υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Αυτή η ασυνήθιστη πρωτοβουλία εκ µέρους ενός «τρίτου», άσχετου οργανισµού απέδειξε –όπως µε ειλικρίνεια οµολόγησε ένας φιλότουρκος σχολιαστής– «την ελπίδα του αραβικού κόσµου ότι η Τουρκία θα αποτελέσει µια “πίσω πόρτα” [sic] µέσω της οποίας αυτός θα αναπτύξει στενότερους δεσµούς µε την Ευρώπη».[10]
Θα µπορούσε άραγε αυτός ο δυσοίωνος υπαινιγµός να περιλαµβάνει κάτι περισσότερο από το ενδεχόµενο οι περιορισµένοι ευρωπαϊκοί οικονοµικοί πόροι να χρησιµοποιηθούν για να αναπτυχθούν χώρες εκτός Ευρώπης – θα µπορούσε, δηλαδή, να σηµαίνει ότι θα ακολουθήσουν περισσότερες αιτήσεις ένταξης στην ευρωπαϊκή λέσχη από κράτη που δεν µπορούν να αξιώσουν κανέναν άλλον ιστορικό, εθνοτικό, θρησκευτικό ή άλλου είδους δεσµό µαζί της, πέραν της επιθυµίας τους να ωφεληθούν από τη (σχετική) οικονοµική ευρωστία της; Μήπως, λοιπόν µια πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα αποτελούσε πρόσκληση σε κράτη σαν το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τις βορειο-αφρικανικές χώρες να εισέλθουν στο ευρωπαϊκό κλαµπ; ∆εν έχω καµία αµφιβολία ότι αυτήν την «µπασταρδοποίηση» και αποδυνάµωση της Ευρώπης θα την έβλεπαν µε καλό µάτι και οι Αµερικανοί και οι Άγγλοι.
Σε άλλο σημείο του βιβλίου μου θα επανέλθω σε νοµικές και θεσµικές δυσκολίες, πέραν των πολιτικών, που µια τέτοια πλήρης ένωση θα προκαλούσε στους ήδη εταίρους.
(β) Νοµικά και θεσµικά προβλήµατα πλήρους ενώσεως µε την Ε.Ε. Το τελευταίο επιχείρηµά µου υπέρ της επαναξιολόγησης της τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε. είναι και το σηµαντικότερο: η Ευρώπη ως σύνολο θα πρέπει να µελετήσει –και όντως, εξετάζει σήµερα– µε άκρα σοβαρότητα τα θεσµικά επακόλουθα της ενδεχόµενης πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.[11]
Η άποψη αυτή συνδέεται άµεσα και αναπόφευκτα µε τη γενικότερη πεποίθησή µου ότι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σήµερα είναι βαθύτερη ολοκλήρωση και όχι περαιτέρω διεύρυνση. ∆εδοµένου µάλιστα ότι την ιδέα αυτήν τη συµµερίζονται κατ’ αρχήν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, εξαιρουµένης ίσως της Αγγλίας (και, εµµέσως, της Αµερικής), η Ελλάδα µπορεί να την επιδιώξει µε σχετική ευκολία, σταµατώντας να στηρίζει µια πολιτική η οποία, όσο πρωτοποριακή και αν ήταν το 1999, έντεκα χρόνια αργότερα δεν είναι διόλου ελκυστική.
Η βασική µου ανησυχία για τη σηµερινή πολιτική µας ως προς το µέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη αφορά το γεγονός ότι η επιθυµία της Τουρκίας να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε. δεν συνάδει µε το συµφέρον της Ευρώπης να προβεί κατ’ αρχάς σε µια εις βάθος ανάπτυξη της Ένωσης, προκειµένου να αναχαιτίσει, προσωρινά τουλάχιστον, και να εξορθολογίσει τη βεβιασµένη και ανεξέταστη διεύρυνσή της.
Πράγµατι, η ταχύρρυθµη ευρωπαϊκή διεύρυνση κατά το πρόσφατο γύρισµα του αιώνα έχει ήδη αρχίσει να φανερώνει τις αδυναµίες αυτής της βεβιασµένης κίνησης, το οικονοµικό βάρος που αποτελούν οι νέες χώρες για την παλιά Ευρώπη (η οποία τις «έσωσε» εντάσσοντάς τες στις δοµές της), καθώς και τον αδέξιο τρόπο λήψης αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ασχέτως εάν πρόκειται για τα οικονοµικά, τις στρατιωτικές επεµβάσεις ή την κοινή εξωτερική πολιτική.
Έχω όµως και ένα δεύτερο λόγο ανησυχίας για την Τουρκία, ο οποίος, θεωρώ, δεν έχει σηµασία µόνο για την Ελλάδα, αλλά, και πάλι, για ολόκληρη την Ευρώπη. Θα τον θέσω απλά. Έχει άραγε τη δυνατότητα η σηµερινή Ευρώπη, µε τους εσωτερικούς διχασµούς και τα οικονοµικά της προβλήµατα, να δεχθεί µια χώρα η οποία είναι βέβαιο ότι θα την εµπλέξει σε θρησκευτικά, εθνοτικά, και µεταναστευτικά ζητήµατα τα οποία κάθε άλλο παρά της χρειάζονται;
Με άλλα λόγια, µπορούµε να ξεχάσουµε το πρόβληµα της σφαγής των Αρµενίων; Μπορούµε να αγνοήσουµε τη συνεχιζόµενη διένεξη µε το στρατιωτικό κατεστηµένο; Μπορούµε να υποτιµήσουµε το θέµα των Κούρδων, το οποίο, ας µην απατώµεθα, σιγοβράζει εδώ και καιρό; Επιτρέπεται να µη σταθµίσουµε τις µελλοντικές επιπτώσεις της σθεναρής στήριξης που προσφέρει η Τουρκία στην πΓ∆Μ; Ή, τέλος, επαναλαµβάνω, µπορεί να µην αντιµετωπίζει µε αποφασιστικότητα αλλά και σύνεση ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών το υποβόσκον πρόβληµα που, µια µέρα, οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να µας ανοίξουν στη Θράκη, προσποιούµενοι σήµερα ότι τέτοιο θέµα δεν πρόκειται ποτέ να ανακινηθεί;
Ασφαλώς, η ελληνική γεωπολιτική διανόηση θα αντιµετωπίσει σαρκαστικά αυτές τις ανησυχίες, θεωρώντας ότι είναι απλώς επινοήµατα ενός νου εχθρικού προς την Τουρκία. Πέραν όµως του γεγονότος ότι ο γράφων κατάγεται από Έλληνες που πρέσβευαν την ελληνο-τουρκική φιλία όταν οι συγκεκριµένοι διανοούµενοι βρίσκονταν ακόµη στην κούνια (ή στην αρχή της ακαδηµαϊκής τους σταδιοδροµίας), γεγονός παραµένει ότι η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να απειλήσει ότι θα απελάσει 100.000 Αρµένιους µετανάστες που ζουν στην επικράτειά της είναι, πραγµατικά, «επονείδιστη». Η µοµφή είναι των (φιλότουρκων) Times του Λονδίνου που καταλήγουν ως εξής: «οι ενστάσεις [που προβάλλουν οι Τούρκοι] για µια ορθή ιστορική εξήγηση µιας σειράς φοβερών εγκληµάτων συνιστούν στάση υποτιµητική και καταστροφική. Η εκδικητικότητα, όµως, εναντίον του πλέον ευάλωτου λαού εντός των τουρκικών συνόρων είναι απλώς εξωφρενική [sic]».
Αναµφίβολα. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, όσο καταδικαστική και αν είναι αυτή η κατακλείδα, δεν είναι αρκετή για να µας δείξει ξεκάθαρα ποια θα µπορούσε να είναι η µελλοντική συµπεριφορά της Τουρκίας. Μπορούν άραγε οι Έλληνες γεωπολιτικοί παρατηρητές, οι οποίοι –εάν κρίνει κανείς από τις δηµοσιογραφικές τους δραστηριότητες– πλέουν συνεχώς σε πελάγη αυτοδη-µιούργητης αισιοδοξίας για την κατάσταση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, να βάλουν το χέρι στην καρδιά και να µας πουν ότι έχουµε όντως να κάνουµε µε έναν πολιτισµένο και µετριοπαθή γείτονα, µε ευρωπαϊκή συµπεριφορά και ανθρωπιστικές διαθέσεις, πλήρως εναρµονισµένες µε τα σηµαντικότερα διδάγµατα του Ισλάµ;
Εάν η σηµερινή αντίδραση της Τουρκίας είναι σκοπίµως υψιπετής, ακριβώς επειδή έχει σκοπό να δείξει στον κόσµο πόσο «ισχυρή» είναι η χώρα, τότε αυτό αποδεικνύει ότι η σύγχρονη Τουρκία πιστεύει στο δίκαιο του ισχυροτέρουλ δηλαδή στην ωμή δύναμη και όχι στο δίκαιο Πρόκειται, µε άλλα λόγια, για κακό οιωνό προς όλους τους γείτονες και φίλους της.
Εάν, από την άλλη πλευρά, πρόκειται για «αντανακλαστική αντίδραση» στην κίνηση ευάριθµων Αµερικανών και Σουηδών κοινοβουλευτικών, να καταδικάσουν την αρµενική της πολιτική –ενέργεια που, χαρακτηριστικά, απορρίφθηκε ως ασύνετη από τις «ήπιων τόνων» κυβερνήσεις αυτών των κρατών– τότε, η τουρκική «αντίδραση» αποδεικνύει την αδυναµία της χώρας αυτής να αντιµετωπίζει τις διεθνείς διαφωνίες µε µετρηµένο και ήρεµο τρόπο. Η φύση της την στρίβη πάντα πρός την βία΄και η ιστορία της το επιβεβαιώνει!
Σε κάθε περίπτωση, τα σηµάδια κινδύνου είναι για όλους (εκτός από το Υποθργείο μας των Εξωτερικών) εµφανή – και αν διαθέτουµε κοινή λογική, πρέπει να προετοιµαστούµε αναλόγως. Αναφέροµαι συγκεκριµένα στους υπουργούς µας Εξωτερικών και Εθνικής Άµυνας, οι οποίοι φέρουν –και θα φέρουν– ιδιαίτερα βαριά ευθύνη αν γίνει έστω και ένα µόνο µέρος αυτών που φοβούµαι και που ανέφερα ανωτέρω. Και επαναλαµβάνω, τα περισσότερα από τα αναφερθέντα προβλήµατα εύκολα µπορούν να πάρουν τη µορφή νοµικών ή θεσµικών προβληµάτων µε απρόβλεπτες συνέπειες για το φόρτο εργασίας των ευρωπαϊκών θεσµών.
[1]. Όπως πολύ ορθά έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου (4η εκδ. 1999, σ. 409): «...η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοή-σει έµπρακτα, και όχι µόνο λεκτικά, ότι η αξία µιας συµµαχίας για ένα µέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου µέσα στο σύνολο της συµµαχίας. Πιο λιανά: οι σύµµαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς». Κατά τη γνώµη µου η δεδοµένη ελληνική δουλικότης προς τους Αµερικανούς µάς έχει υποτιµήσει και όχι υπερτιµήσει στα µάτια τους.
[2]. Ασφαλώς µεταξύ των προβληµάτων που θα πρέπει να µελετηθούν είναι το πώς θα αντιδράσει η Ελλάς στο οτιδήποτε αποφασίσει να πράξει η Τουρκία, αν δει πως µε τη σύµπραξή µας και της Κύπρου, οι γαλλο-γερµανικές αντιρρήσεις εισδοχής της αποβούν, επιτέλους, τελεσφόρες και το όλο θέµα της πλήρους εντάξεως της Τουρκίας στην Ε.Ε. τεθεί στο αρχείο. Ο Κονδύλης, στο Επίµετρο του κλασικού του έργου Θεωρία του Πολέµου, προσφέρει µερικές εξαιρετικά χρήσιµες σκέψεις από στρατιωτικής/στρατηγικής πλευράς στις όποιες στρατιωτικές κινήσεις ενδεχοµένως µια µέρα η χώρα µας θα υπεχρεούτο να κάνει έναντι της Τουρκίας. Λόγω του τίτλου αυτού του κεφαλαίου αρκούµαι εδώ να προσθέσω την ανάγκη συντονισµένης και υπερ-ενεργητικής διπλωµατικής προσπάθειας που θα έπρεπε να αναλάβουµε, αν αυτά που θεωρώ αναγκαία µεταβληθούν µια µέρα από σχέδια σε πραγµατικότητα. Σκοπός αυτών των πρωτοβουλιών θα είναι να εξηγηθεί γιατί η Ελλάς δεν µπορεί να βρίσκεται αντιµέτωπη µε τουρκικές απειλές –πολεµικές ή µη– κάθε φορά που ασκεί τα δικαιώµατά της σύµφωνα µε το διεθνές δίκαιο και τις Συνθήκες της Ε.Ε. Ο συνδυασµός ενεργητικής διπλωµατίας και στρατιωτικής εγρηγόρσεως, πάντοτε εντός των πλαισίων του διεθνούς δικαίου, δεν είναι καταφρονητέα όπλα στα χέρια µιας αποφασισµένης –και όχι «πουληµένης»– ηγεσίας, µε το λαό σύσσωµο γύρω της. Αν όλα αυτά δεν ακούγονται ευχάριστα είναι γιατί δεν είναι ευχάριστα. Καθ’ όσον γνωρίζω όµως καµιά από τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας µας δεν εγράφη από «ένα πλαδαρό κοινωνικό σώµα αιωρούµενο γύρω από το µέσο όρο µιας γενικής ευηµερίας, όπου υψίστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του µέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητος». Κονδύλης, Θεωρία του Πολέµου, 4η εκδ. 1999, σ. 386.
[3]. 4η εκδ. 1999, σ. 410.
[4]. Βλ., π.χ., το εκτενές ρεπορτάζ της International Herald Tribune «Turkey’s Risky Bridging of East and West», σ. 3.
[5]. Το Στρατηγικό Βάθος – Η ∆ιεθνής Θέση της Τουρκίας (εκδ. Ποιότητα, µεταφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, Αθήνα, 2010), σ. 73 επ..
[6]. Βλ., ενδεικτικά, το κείµενο του καθηγητή Attila Eralp για το ΕΛΙΑΜΕΠ, µε τίτλο «The Last Chance in Cyprus Negotiations and the Turkey-EU Relationship», ∆ιατριβή ΕΛΙΑΜΕΠ, Φεβρουάριος 2010, 20 Ιανουαρίου 2010.
[7]. Ή το πιο πρόσφατο (Ιούνιος 2010) σχέδιο το οποίο διαπραγµατεύεται ο κ. Χριστόφιας που είναι, νοµίζω, χειρότερο και για τις δυο χώρες µας.
[8]. Συγκεκριµένα σε απόσταση 6-10 µιλίων από τις ακτές µας, επέκταση δηλαδή 4 µιλίων πέραν της αιγιαλίτιδος ζώνης που καθιέρωσε η Ελλάς το 1931 και δεν αµφισβήτησε η Τουρκία µέχρι το 1974. Υπενθυµίζεται ότι κατά το διεθνές δίκαιο η αιγιαλίτις ζώνη (άρα και ο εναέριος χώρος) µπορεί να φθάσει µέχρι τα 12 µίλια.
[9]. Και µάλιστα όχι µόνο η Ένωση Αραβικών Κρατών, αλλά και το ίδιο το Ιράν, εφόσον ο πρόεδρος Μοχάµετ Χαταµί δήλωσε επίσης ότι ήταν προς το συµφέρον του Ιράν να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρώπη. Βλ. Mohammad Noureddine, «Is Turkey Turning Towards the East?», Daily Star (Βηρυτός), 26 Ιουνίου 2002, archives.econ.utah.edu/archives/a-list/2002w27/msg00002.htm.
[10]. Graham E. Fuller, The New Turkish Republic, ό.π., σ. 70.
[11]. Εν προκειµένω, εννοώ το δικαίωµα ψήφου, έχοντας κατά νου τις δυσκολίες µε τις οποίες ήλθε αντιµέτωπη η Ευρώπη όταν βρέθηκε απέναντι σε µια πολύ επιθετική στάση της Πολωνίας αναφορικά µε αυτό ακριβώς το είδος ζητήµατος. Έτσι, τα νέα µέλη δείχνουν µιαν ανησυχητική τάση να διεκδικούν πλήρη δικαιώµατα και τίτλους από την Ευρώπη –κατ’ ουσίαν, τεράστιες επιδοτήσεις για να εκσυγχρονίσουν τις παρωχηµένες, αν όχι και χρεοκοπηµένες, οικονοµίες τους– και, συγχρόνως, µέσω της συµπεριφοράς τους σε διακυβερνητικές διασκέψεις, φτάνουν στο σηµείο ακόµη και να παραλύουν τη λειτουργία της Ένωσης. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη µελλοντική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αισθάνονται δυσαρεστηµένοι µε τη βεβιασµένη διεύρυνση της Ευρώπης κατά τα τελευταία χρόνια. Είναι ίσως αδύνατον να αλλάξουµε αυτή την κατάσταση πλέον –εκτός και αν προσανατολιστούµε προς µια Ευρώπη δύο ή τριών ταχυτήτων–, αλλά, τουλάχιστον, µπορούµε να πάρουµε αυτό το µάθηµα και να αποφύγουµε να επαναλάβουµε τα λάθη του παρελθόντος, πραγµατοποιώντας νέες διευρύνσεις της Ε.Ε.
http://www.antibaro.gr/node/3249
Σκηνικό αναταραχής απο τις συγκρούσεις του Ιρανικού στρατού με Κούρδους Μαχητές του PJAK
Σκηνικό γενικότερης αναταραχής έχουν προκαλέσει οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις του Ιρανικού Στρατού με τους Κούρδους Μαχητές του PJAK((Κόμματος για την Ελεύθερη Ζωή στο Κουρδιστάν)
Απο την πλευρά της Τουρκίας ο τουρκικός τύπος προβάλλει εκτενώς τις "επιτυχίες" του Ιρανικού Στρατού κατά τις συγκρούσεις αυτές. Αναφέρεται πως παρόλο που υπάρχει συνεργασία των δύο χωρών στην καταπολέμηση της "τρομοκρατίας"(τρομοκράτες είναι οι Κούρδοι Μαχητές και τα δύο καθεστώτα) οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Τουρκικού Στρατού και του Ιρανικού στρατού αποτελούν δράση ξεχωριστή των δύο χωρών, δεν διεύθυνονται απο κάποιο ενιαίο κέντρο και δεν υπάρχει τέτοια προοπτική συνεργασίας σε αυτό τον τομέα.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Τουρκικού στρατού κατά των Κούρδων Μαχητών του PKK έχουν περιοριστεί στην αποστολή ενισχύσεων στα Τουρκικά φυλάκια στην Νοτιοανατολική Τουρκία και φαίνεται πως το συμβάν της 14ης Ιουλίου όπου 13 Τούρκοι στρατιώτες βρήκαν τον θάνατο σε περιοχή της πόλης Σιλβάν στο Ντιγιάμπακιρ (μαζί με την ολοένα και αυξανόμενη επιθετικότητα του PKK και τον αυξανόμενο αριθμό απωλειών για τον Τουρκικό Στρατό απο την δράση αυτή) έχει επηρεάσει το αξιόμαχο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Το Τουρκικό "Δημοκρατικό" Κράτος προκειμένου να καταλαγιάσει την αυξανόμενη αντίδραση της τουρκικής κοινής Γνώμης ενεργοποιεί την τουρκική αστυνομία στην "αντι-τρομοκρατική" δράση κα περιθωριοποιεί τον τουρκικό στρατό προκαλώντας νέες αντιδράσεις απο πολλές πλευρές.Σε δημοσίευμα της η Χουριέττ σε μιά προσπάθεια να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και παράλληλα να καθησυχάσει την κοινή γνώμη αναφέρεται σε "δήλωση " του αρχηγού του γενικού επιτελείου των ΗΠΑ, ναυάρχου Μάικ Μάλεν ότι οι ΗΠΑ μέσα απο κατάλληλους μηχανισμούς στηρίζουν την τουρκική κυβέρνηση και τον τουρκικό στρατό στον αγώνα της ενάντια στο PKK
Στον αντίποδα το Κουρδικό πρακτορείο Ειδήσεων Firat αναφέρει το Ταξίδι του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Νταβούτογλου στο Ιράν στις 11 Ιουλίου, τις διαπραγματεύσεις της Τουρκίας με την Συρία για την ανάληψη κοινής δράσης και σαν απόροια των ενεργειών αυτών ήρθαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Τουρκικού Στρατού κατά των Κούρδων Μαχητών οι οποίες και κατέληξαν στα γεγονότα της 14ης Ιουλίου.Αναφέρει επίσης την επίσκεψη της Αμερικανίδας Υπουργού Εξωτερικού Χίλαρι Κλίντον στην Τουρκία στις 16 Ιουλίου και την ανάληψη δράσης του Ιρανικού καθεστώτος κατά τον Κούρδων μαχητών του PJAK .Θεωρεί πως η επίσκεψη του Αμερικανού Στρατηγού Ντέιβιντ Πετρέους πρώην διοικητή των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και νύν Διευθυντή της CIA στην Αγκυρα διόλου τυχαία.
Το Κουρδικό πρακτορείο Ειδήσεων ισχυρίζεται ότι οι συναντήσεις του Πετρέους με Τούρκους αξιωματούχους είχαν ως σκοπό τον περιορισμό του στρατηγικού βάρους των Κούρδων στην περιοχή το οποίο μετά τις εξελίξεις στην Συρία δείχνει αν αυξάνεται.Αναφορά γίνεται επίσης και στον παθητικό ρόλο της Περιφερειακής Διοίκησης του Νοτίου Κουρδιστάν την ώρα που η κυβέρνηση του Ιράκ έχει συνάψει μυστική συμφωνία με το Ιράν την Τουρκία για την ανάληψη κοινής δράσης κατά των Κούρδων θεωρώντας ότι η παθητικότητα αυτή εκυπηρετεί τους σχεδιασμους των ΗΠΑ.Οι Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις (TSK) συμμετέχουν στις επιχειρήσεις του Ιρανικού Στρατού και ο ρόλος τους είναι συμβουλευτικός.
Στόχος των επιχειρήσεων του Ιρανικού στρατού είναι η εκδίωξη των Κούρδων Μαχητών του PKK και του PJAK απο την περιοχή του όρους Καντίλ , κάτι που εξυπηρετεί τα σχέδια της Τουρκίας ενω παράλληλα το Ιρανικό καθεστώς λαμβάνει την διεθνή υποστήριξη της Τουρκίας ως αντάλλαγμα.
Η παρουσία των Κούρδων εκλαμβάνεται απο το Θεοκρατικό Ιρανικό καθεστώς ως απειλή εξαιτίας της αυξανόμενης στρατηγική τους βαρύτητας τους και της πολιτικής τους σκέψης (Πολιτική αυτονομία Βορείου Κουρδιστάν, Ιδρυση Κουρδικού Κράτους στο Νότιο Κουρδιστάν)
Στην προσπάθεια του αυτή το Ιράν ενεργοποίησε την πολιτοφυλακή των Basij και μάλιστα δημοσιεύματα των Ιράν δίνουν πανηγυρικό τόνο τονίζοντας ότι αυτές αποτελούνται απο Κούρδους
Ενδεικτικό των "επιτυχιών" του Ιρανικού καθεστώτος εκτός της ενεργοποίησης της πολιτικής αποτελεί και η παρουσία αξιωματούχου της Πατριωτικής Ένωσης του Κουρδιστάν (PUK) στην Τεχεράνη ο οποίος δήλωσε ότι δεν έχει δοθεί άδεια απο την Περιφερειακή Διοίκηση του Κουρδιστάν για την παραμονή μαχητών του PJAK, στο έδαφος της,ότι η τακτική του PKK και του PJAK είναι αδιέξοδη και παράλληλα ότι η περιοχή του όρος Καντίλ είναι εκτός δικαιοδοσίας της και δεν διαθέτει στρατιωτική δύναμη κατάλληλη για να αποκαταστήσει την νομιμότητα στην περιοχή αυτή.
http://infognomonpolitics.blogspot.com
Καλοκαίρι διαμαρτυρίας στο Ισραήλ
Σφοδρό είναι το πλήγμα που δέχεται αυτή την περίοδο ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου από ένα καινούργιο κύμα διαμαρτυρίας που έχει κυριεύσει τη χώρα. Επηρεασμένοι από την «αραβική άνοιξη» δεκάδες χιλιάδες πολίτες της μεσαίας τάξης του Ισραήλ κατεβαίνουν καθημερινά στους δρόμους και διαδηλώνουν κατά της αισχροκέρδειας στα ενοίκια, τον ακραίο καπιταλισμό και τις κοινωνικές ανισότητες.
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου ανακοίνωσε πρόσφατα μία «μεγάλη» μεταρρύθμιση στην αγορά ακινήτων. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί ο Ισραηλινός πρωθυπουργός να αποτρέψει τη μεγάλη εσωτερική κρίση που υποβόσκει στη χώρα. Το σχέδιο προβλέπει κίνητρα για τους κατασκευαστές να χτίσουν 50.000 φθηνά διαμερίσματα στο Ισραήλ και 10.000 επιπλέον θέσεις στις φοιτητικές εστίες.
Ο Νετανιάχου αντέδρασε έτσι στο κύμα διαδηλώσεων που έχει ξεσπάσει στη χώρα κατά των υπέρογκων ενοικίων. Το κίνημα των πολιτών έχει πάρει τις τελευταίες εβδομάδες τόσο μεγάλες διαστάσεις, ώστε να ο πρωθυπουργός να φοβάται πλέον για τη θέση του. Σε δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Haaretz», μόλις το 32% των Ισραηλινών δήλωνε ικανοποιημένο από τη δουλειά του, ενώ το 15% δηλώνει απογοητευμένο. Μόλις τον Μάιο το αποτέλεσμα ήταν το αντίστροφο: 51% των ερωτηθέντων στήριζε τον Νετανιάχου και μόλις το 31% εκφραζόταν κατά.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός κάνει τα πάντα για να πείσει τους συμπολίτες τους ότι παίρνει στα σοβαρά της διαμαρτυρία τους. Ακύρωσε ένα - εδώ και πολύ καιρό - προγραμματισμένο ταξίδι στην Πολωνία, όπου θα ζητούσε τη στήριξη της Βαρσοβίας στο σχέδιο του για να αποτρέψει την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Η αποκλιμάκωση της στεγαστικής κρίσης είναι πολύ πιο σημαντική γι' αυτόν, κυρίως επειδή δεν αφορά πλέον μόνο τα δυσεύρετα σπίτια. Δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινοί κατεβαίνουν καθημερινά στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τις κοινωνικές ανισότητες και τον ακραίο καπιταλισμό.
Το καλοκαίρι της οργής
Το καλοκαίρι της οργής στο Ισραήλ ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου στο Τελ Αβίβ. Όλα ξεκίνησαν με την 26χρονη κινηματογραφίστρια Δάφνη Λιφ αναγκάστηκε να ψάξει για σπίτι, όταν της ακύρωσαν το συμβόλαιο που είχε. Ωστόσο, μετά από μεγάλη αναζήτηση η Δάφνη Λιφ δεν βρήκε τίποτα που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις οικονομικές της δυνατότητες. Άστεγη πλέον και θυμωμένη αποφάσισε να κατασκηνώσει στο διάζωμα της λεωφόρου Ρότσιλντ, που είναι από τους πιο ακριβούς δρόμους του Τελ Αβίβ. Μέσα σε λίγες ώρες στο ίδιο σημείο έστησαν και άλλοι κάτοικοι του Τελ Αβίβ τις σκηνές τους. Μία εβδομάδα αργότερα εκατοντάδες «αγανακτισμένοι» πολίτες είχαν κατασκηνώσει στο μέσον της ελιτίστικης λεωφόρου. «Η Ρότσιλντ είναι η δική μας πλατεία Ταχρίρ» γράφουν στα συνθήματά τους οι διαδηλωτές, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι φοιτητές.
Αυτό που ακολούθησε ήταν πραγματικά επαναστατικό. Η μεσαία τάξη του Τελ Αβίβ, κουρασμένη από τις διαδηλώσεις, που δεν κατέβαινε πλέον στους δρόμους για να διαδηλώσει υπέρ ενός παλαιστινιακού κράτους άρχισε να διαδηλώνει μαζικά. Την προηγούμενη Κυριακή συγκεντρώθηκαν 20.000 άνθρωποι που διαδήλωσαν για τα ακριβά ενοίκια. Μάλιστα, ο το 87% των Ισραηλινών στηρίζει την κινητοποίηση.
Πράγματι η κατάσταση με τα ενοίκια στο Ισραήλ είναι εξωφρενική. Σύμφωνα με την εταιρεία οικονομικών συμβούλων Mercer, το Τελ Αβίβ βάσει της αγοραστικής του δύναμης των καταναλωτών ανήκει στις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου. Είναι πιο ακριβό από το Μιλάνο, το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη. Οικογένειες ή εργένηδες με χαμηλά εισοδήματα δεν μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν στα ενοίκια του κέντρου της πόλης.
«Κρίση της μεσαίας τάξης»
Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Από την αλματώδη ανάπτυξη της βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας καρπώνονται μόνο τα ανώτερα στρώματα. Από την άλλη πλευρά σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία του Ισραήλ, το 25% των πολιτών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Η πάλαι ποτέ ισχυρή μεσαία τάξη του Ισραήλ αποδυναμώνεται χρόνο με το χρόνο. Τη δεκαετία του 1980 αποτελούσαν το 35% του πληθυσμού, ενώ το 2009 είχε περιορισθεί στο 15%. Η υπό πτώχευση μεσαία τάξη του Ισραήλ βρήκε τη διέξοδο διαμαρτυρίας της στην κρίση των ενοικίων.
«Αυτό που νιώθουμε, είναι η κρίση της μεσαίας τάξης» δηλώνει ο πρόεδρος του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες. Οι διαδηλώσεις γίνονται καθημερινά πιο μαζικές. Μαζί με τους φοιτητές που έχουν κατασκηνώσει στη λεωφόρο Ρότσιλντ, είναι και οι γιατροί που απεργούν ζητώντας υψηλότερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας, ενώ θα πραγματοποιήσουν πορεία προς την Ιερουσαλήμ. Επιπλέον, ο πρόεδρος του ιατρικού συλλόγου έχει κατέβει σε απεργία πείνας.
Ο Νετανιάχου «θιασώτης» της ελεύθερης αγοράς
Η θέση του Νετανιάχου είναι δυσχερής και η κατάσταση γι' αυτόν δυσκολεύει καθημερινά. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός έχει χάσει την υποστήριξη των ψηφοφόρων, κυρίως γιατί το όνομά του έχει συνδεθεί με την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Ο Νετανιάχου θεωρείται θιασώτης της ελεύθερης αγοράς και ως υπουργός Οικονομικών στην προηγούμενη κυβέρνηση, του Αριέλ Σαρόν, προχώρηση στην ιδιωτικοποίηση πολλών κρατικών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να οξυνθεί η κοινωνική κατάσταση. Ως πρωθυπουργός επιδοτούσε τις κατοικίες στους εβραϊκούς οικισμούς στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά δεν έκανε τίποτα για να μείωση το κόστος ζωής στο κεντρικό Ισραήλ. Γι' αυτό το λόγο η οργή των Ισραηλινών στρέφεται προσωπικά στον Μπέντζαμιν Νετανίαχου.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από Spiegel Διαβάστε περισσότερα...
Η αντι-ισλαμική έμπνευση του Μπρέιβικ
Του Scott Shane
The New York Times
Ο άνθρωπος που κατηγορείται για το μακελειό στη Νορβηγία είχε επηρεαστεί από Αμερικανούς μπλόγκερ και συγγραφείς που ασχολούνται με «την απειλή του Ισλάμ», όπως φαίνεται και από το μανιφέστο του, το οποίο περιέχει αποσπάσματα από τις αναρτήσεις τους.
Στο έγγραφο - απολογία που ανέβασε στο Διαδίκτυο, ο Άντερς Μπέχρινγκ Μπρέιβικ παρέθετε 64 αποσπάσματα του Ρόμπερτ Σπένσερ, ο οποίος διαχειρίζεται την ιστοσελίδα Jihad Watch Web («Δίκτυο Παρακολούθησης της Τζιχάντ»), και αναφερόταν σε άλλους Δυτικούς συγγραφείς που ενστερνίζονται την άποψη ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες θέτουν σε κίνδυνο τον δυτικό πολιτισμό.
Οι μαζικές δολοφονίες στρέφουν την προσοχή στους αντι-μουσουλμάνους μπλόγκερ και ακροδεξιούς ακτιβιστές. Στις ΗΠΑ, αναλυτές έχουν στο παρελθόν υπογραμμίσει ότι η υπερπροβολή της απειλής των ισλαμιστών έχει άδικα δυσφημίσει τους μουσουλμάνους Αμερικανούς, υποτιμώντας ταυτόχρονα την απειλή επιθέσεων από άλλους εξτρεμιστές. Μετά τις αποκαλύψεις ως προς τις αμερικανικές ακροδεξιές επιρροές του κ. Μπρέιβικ, αναλυτές υποστηρίζουν ότι ακροδεξιές οργανώσεις ενεθάρρυναν έμμεσα τα εγκλήματα στη Νορβηγία.
Ο κ. Σπένσερ στην ιστοσελίδα του (jihadwatch. org) απαντά πως «άρχισε το παιχνίδι επίρριψης ευθυνών», αλλά αποφεύγει να αναφέρει τις ποικίλες παραπομπές του κ. Μπρέιβικ στο έργο του.
Ο διαχειριστής του μπλογκ «Οι Πύλες της Βιέννης», που προωθεί αντι-ισλαμικές ειδήσεις και σχολιασμό, είπε πως «το κίνημα του αντι-τζιχάντ δεν υποστήριξε ποτέ τη βία». Το όνομα της ιστοσελίδας, που αναφέρεται στην πολιορκία της Βιέννης το 1683 από μουσουλμάνους, συνδέεται με τον τίτλο του μανιφέστου του κ. Μπρέιβικ («2083: Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας»).
Ο κ. Μπρέιβικ συχνά αναφερόταν σε ένα ακόμα μπλογκ, το «Άτλας Σραγκς». Η Πάμελα Γκέλερ, δεδηλωμένη αντι-ισλαμίστρια που διαχειρίζεται το μπλογκ, έγραψε πως «αν κάποιος προκάλεσε τη βίαιη αντίδρασή του, ήταν οι ισλαμιστές ρατσιστές».
Στις ΗΠΑ, τα γεγονότα αναζωπύρωσαν τον διάλογο για την εστίαση της αντιτρομοκρατικής πολιτικής. Οταν δημοσιεύτηκε το 2009 η έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας με θέμα «Δεξιός εξτρεμισμός» του Ντάριλ Τζόνσον, οι Συντηρητικοί του Κογκρέσου διαμαρτυρήθηκαν έντονα. Η Τζάνετ Ναπολιτάνο, υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας, την απέσυρε ταχύτατα και ζήτησε συγγνώμη για τα «ελαττώματά της». Ο Ντάριλ Τζόνσον δήλωσε σε συνέντευξή του πως αφού αποχώρησε από το υπουργείο το 2010 ο αριθμός των αναλυτών που ασχολούνταν με μη ισλαμικές απειλές μειώθηκε από έξι σε δύο, ενώ 30 αναλυτές ασχολούνταν με τον ισλαμικό εξτρεμισμό.
«Οι δολοφονίες στη Νορβηγία θα μπορούσαν εύκολα να συμβούν εδώ στις ΗΠΑ», δήλωσε. Το Χουταρί, μια ακραία χριστιανική οργάνωση στο Μίσιγκαν που κατηγορήθηκε πέρυσι για συνωμοσία δολοφονίας αστυνομικών και βομβιστικές επιθέσεις, κατείχε ένα οπλοστάσιο μεγαλύτερο απ’ ό, τι όλοι μαζί οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες που κατηγορήθηκαν στις ΗΠΑ από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου και μετά, υποστήριξε ο κ. Τζόνσον.
Εκπρόσωποι του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας απέρριψαν τις δηλώσεις του κ. Τζόνσον ως προς την κατανομή του προσωπικού, λέγοντας πως ασχολούνται προσεκτικά με κάθε απειλή, ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Ο Τζον Ντ. Κόεν, αναπληρωτής συντονιστής αντιτρομοκρατίας στο υπουργείο, είπε πως «τα γεγονότα στη Νορβηγία αποτελούν μια δραματική υπενθύμιση, πως στην προσπάθεια πρόληψης επιθέσεων δεν μπορούμε να επικεντρωνόμαστε σε μία και μόνο ιδεολογία».
Διαβάστε περισσότερα...
Αιολικά σε 12 βραχονησίδες
Πρώτο βήμα για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε βραχονησίδες του Αιγαίου αποτελεί η χθεσινή απόφαση της ΡΑΕ. Η Αρχή χορήγησε άδεια παραγωγής σε αίτηση της εταιρείας Κυκλαδικά Μελτέμια, συμφερόντων του ομίλου Eunice, για την τοποθέτηση ανεμογεννητριών συνολικής ισχύος 340 MW σε 12 βραχονησίδες.Πρόκειται για τρεις ομάδες βραχονησίδων που βρίσκονται διάσπαρτες, μία κοντά στην Ανάφη, μία κοντά στην Αστυπάλαια και μία κοντά στην Κάρπαθο. Το σχέδιο έχει κόστος γύρω στα 800 εκατ. ευρώ, ορίζοντα υλοποίησης το 2015 και προβλέπει την υποβρύχια διασύνδεση των βραχονησίδων μεταξύ τους και με την Αττική για τη μεταφορά ηλεκτρικού ρεύματος.Το σχέδιο θεωρείται πρωτοποριακό καθώς ελάχιστα τέτοια έργα έχουν υλοποιηθεί σε βραχονησίδες
Στο Αιγαίο η Ελλάδα διαθέτει 53 βραχονησίδες. Υπενθυμίζουμε ότι σχετική εξαγγελία για την αξιοποίηση αρκετών εξ αυτών με την τοποθέτηση ανεμογεννητριών είχε κάνει προεκλογικά και ο Πρωθυπουργός. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η εγκατάσταση αιολικών σε βραχονησίδες θεωρείται πολύ καλή ιδέα και η μικρή έκτασή τους δεν αποτελεί εμπόδιο για τέτοιου είδους επενδύσεις. Ωστόσο, θεωρείται ασύμφορη ως επένδυση αν η απόσταση των βραχονησίδων από το κέντρο κατανάλωσης (π.χ. κάποιο μεγάλο νησί ή το Λεκανοπέδιο) είναι πάνω από 100 χλμ.
http://www.tanea.gr/oikonomia/article/?aid=4645029 Διαβάστε περισσότερα...
Στο Αιγαίο η Ελλάδα διαθέτει 53 βραχονησίδες. Υπενθυμίζουμε ότι σχετική εξαγγελία για την αξιοποίηση αρκετών εξ αυτών με την τοποθέτηση ανεμογεννητριών είχε κάνει προεκλογικά και ο Πρωθυπουργός. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η εγκατάσταση αιολικών σε βραχονησίδες θεωρείται πολύ καλή ιδέα και η μικρή έκτασή τους δεν αποτελεί εμπόδιο για τέτοιου είδους επενδύσεις. Ωστόσο, θεωρείται ασύμφορη ως επένδυση αν η απόσταση των βραχονησίδων από το κέντρο κατανάλωσης (π.χ. κάποιο μεγάλο νησί ή το Λεκανοπέδιο) είναι πάνω από 100 χλμ.
http://www.tanea.gr/oikonomia/article/?aid=4645029 Διαβάστε περισσότερα...
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία στα βιβλία ιστορίας του Κοσσυφοπεδίου και της Αλβανίας
Η ιδέα του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Νταβούτογλου για "στρατηγικό βάθος" αντιμετωπίζει προβλήματα στα βιβλία ιστορίας του Κοσσυφοπεδίου και της Αλβανίας. [Reuters]
Στα βιβλία της ιστορίας τους Κοσσυφοπεδίου και της Αλβανίας, που είναι γεμάτα με εθνικιστικά νοήματα, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, και σε ορισμένες περιπτώσεις η Τουρκία, θεωρούνται ως δυνάστες εξαιτίας των σχεδόν πέντε αιώνων Τουρκοκρατίας. Παρόλα αυτά, οι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι αυτή η αντίληψη που βασίζεται στον εθνικισμό μπορεί να έχει μακροπρόθεσμη επίδραση στις σχέσεις με μια ανακάμπτουσα Τουρκία στην περιοχή.
Ο Όλσι Γιαζέξι, του οποίου η διδακτορική διατριβή έχει ως θέμα τον αλβανικό εθνικισμό, λέει στους SETimes ότι τα βιβλία της ιστορίας που αφορούν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Τουρκία εκφράζουν μια προκατάληψη που επηρεάζεται από τον αποκαλούμενο αλβανικό ευρωπαϊκό εθνικισμό, ο οποίος είχε διαφορετικά στάδια ανάπτυξης, ξεκινώντας κατά τη διάρκεια της οθωμανικής παρουσίας μέχρι την κομμουνιστική εποχή.
"Όλα αυτά τα στάδια παρουσιάζουν την Ευρώπη ως προορισμό των Αλβανών, και την Τουρκία ως αντίθετη σε αυτό, και από το τρομοκρατικό χτύπημα της 9/11 παρουσιάζει το Ισλάμ ως τμήμα αυτού του κακού", λέει ο Γιαζέξι.
Περιγράφοντας την Οθωμανική περίοδο, ένα βιβλίο ιστορίας που έχει γραφτεί για τα δημοτικά σχολεία του Κοσσυφοπεδίου περιγράφει την επιρροή του Ισλάμ στο Κοσσυφοπέδιο. "Οι παράγοντες που είχαν αντίκτυπο στη διάδοση του Ισλάμ ήταν: η άσκηση πίεσης στους ανθρώπους μέσω των φόρων γης, οι οποίοι φόροι πληρώνονταν μόνο από τους Χριστιανούς, η απαγωγή αγοριών τα οποία μετέφεραν στην Ιστανμπούλ όπου εξισλαμίζονταν και εκπαιδεύονταν με τον ισλαμικό τρόπο, τα αντίποινα των οργανισμών των κράτους στον πληθυσμό, κ.τ.λ.".
Σε αυτό το πλαίσιο, ένα ζήτημα που είναι υπό συζήτηση μεταξύ των ειδικών και των ιστορικών είναι εάν η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μία χώρα που είχε καταλάβει την Αλβανία και το Κοσσυφοπέδιο.
Ο Γιαζέξι υποστηρίζει ότι οι Οθωμανοί κατάκτησαν τα εδάφη που οι Αλβανοί εθνικιστές ιστορικοί θεωρούν ως τη μεγάλη Αλβανία, αλλά αναφέρει ένα σημαντικό παράγοντα. "Οι Οθωμανοί δεν ήταν Τούρκοι, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν Αλβανοί. Αλβανοί μουσουλμάνοι που δημιούργησαν και διοίκησαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στα ευρωπαϊκά τμήματά της", αναφέρει στους SETimes.
Αυτή η άποψη εκφράζεται από την πλευρά των Τούρκων, οι οποίοι θεωρούν τους Αλβανούς ως αδελφούς τους και ως πιστό έθνος, και οι οποίοι ήταν μέρος της οθωμανικής ελίτ που περιελάμβανε πάνω από 25 πρωθυπουργούς αλβανικής καταγωγής.
Σε μια ομιλία του το 2009 στο Σεράγεβο, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου είπε, "Εάν δεν υπήρχε η οθωμανική παράδοση, οι Αιγύπτιοι δεν θα είχαν δει ούτε έναν Αλβανό στη ζωή τους", αναφερόμενος στον Αλβανό μεταρρυθμιστή του 19ου αιώνα Μουχάμαντ Αλί, ο οποίος κυβέρνησε την Αίγυπτο και δημιούργησε μια δυναστεία.
Παρόλα αυτά, ο ιστορικός Ντιμίτερ Κότσι εκφράζει την εθνικιστική άποψη, και αμφισβητεί την ανάγκη για μια αναθεώρηση της ιστορίας. "Στην ιστορία μας οι Οθωμανοί κατακτούσαν τις αλβανικές περιοχές μας και αυτό είναι γεγονός που δεν μπορεί να αλλάξει", αναφέρει ο Κότσι, υποστηρίζοντας ότι "οποιαδήποτε αλλαγή της ιστορίας ή αναθεώρηση, όπως και να την αποκαλούν, είναι κίνδυνος για την εθνική ταυτότητά μας και αυτό συνέβη στην κομμουνιστική εποχή".
Αυτό που μπορεί να φαίνεται ως ακαδημαϊκή συζήτηση μεταξύ των ιστορικών, μπορεί, παρόλα αυτά, να έχει αντίκτυπο για την κατευθυντήρια αρχή "στρατηγικό βάθος" της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας όπως υποστηρίζει ο Νταβούτογλου, χρησιμοποιώντας την ήπια δύναμη της Τουρκίας -- συμπεριλαμβανομένων των κοινών ιστορικών και πολιτιστικών δεσμών -- για να προωθήσει την αυξανόμενη "σφραγίδα" της στην περιοχή.
Ο αρθρογράφος Ντούε Ουκάϊ, για παράδειγμα, έχει αμφιβολίες για τις "αδελφικές σχέσεις" μεταξύ του Κοσσυφοπεδίου και της Τουρκίας.
"Είναι δυνατόν με αυτούς με τους οποίους πολεμούσαμε για πέντε αιώνες, αυτούς που εκφύλισαν και σακάτεψαν το έθνος, με αυτούς που μας παρέδωσαν στην άγνοια και στην υπανάπτυξη...σήμερα, όταν σκοπεύουμε να στραφούμε προς τον πολιτισμένο κόσμο, να έχουμε αδελφικές σχέσεις;" γράφει σε στήλη.
Αυτή η αρνητική άποψη για τους Οθωμανούς θα μπορούσε επίσης να εκφράσει και την αντίληψη της Τουρκίας για τους Αλβανούς μακροπρόθεσμα, προειδοποιεί ο Γιαζέξι.
"Προς το παρόν, η Τουρκία βρίσκεται υπό την πυρετώδη πολιτική του Αχμέτ Νταβούτογλου, η οποία επιδιώκει επικοινωνία με τους λαούς των Βαλκανίων και θέλει να ξεκινήσει την ιστορία από την αρχή. Αλλά μετά από μερικές δεκαετίες νομίζω ότι οι Τούρκοι θα αρχίσουν πιθανώς να αλλάζουν τη στάση τους απέναντι στους Αλβανούς αδελφούς τους".
Το παρών περιεχόμενο ανατέθηκε για τους SETimes.com.
Οι Southeast European Times χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Διοίκηση των ΗΠΑ, κοινή στρατιωτική διοίκηση, υπεύθυνη για επιχειρήσεις των ΗΠΑ σε 52 χώρες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)