| Συνάντηση υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ με τον ηγέτη της συριακής αντιπολίτευσης. |
| Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι συναντάται στη Ρώμη με τον ηγέτη της συριακής αντιπολίτευσης Αχμεντ Μοάζ αλ-Χάτιμπ πριν από την έναρξη της διεθνούς διάσκεψης των «Φίλων του Συριακού Λαού», κατά την οποία ενδέχεται να αποφασισθεί η ενίσχυση της βοήθειας προς τις δυνάμεις των αντικαθεστωτικών και η επίσπευση της διαδικασίας πολιτικής μετάβασης. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, η συνάντηση των δύο ανδρών διεξάγεται σε μεγάλο ξενοδοχείο της ιταλικής πρωτεύουσας και θα ακολουθήσουν συναντήσεις ανάμεσα στη αντιπροσωπεία της συριακής αντιπολίτευσης και ένδεκα ακόμη χωρών -ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Στη διάσκεψη θα συμμετάσχουν η επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Κάθριν Αστον, ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Ουίλιαμ Χέιγκ και ο Γάλλος πρεσβευτής για την υπόθεση της Συρίας Ερίκ Σεβαλιέ. Η διπλωματική δραστηριότητα για την υπόθεση της Συρίας ενισχύθηκε την εβδομάδα αυτή με το πρώτο ταξίδι του νέου υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Ευρώπη, ενώ αυξήθηκαν οι πιέσεις επί τους καθεστώτος της Δαμασκού και της συριακής αντιπολίτευσης για την έναρξη διαπραγματεύσεων με στόχο τον τερματισμό της κρίσης. Χθες στο Παρίσι, ο Τζον Κέρι δήλωσε στο πλευρό του Γάλλου ομολόγου του Λοράν Φαμπιούς ότι «εξετάζει τα μέσα για την επιτάχυνση της διαδικασίας της πολιτικής μετάβασης» στη Συρία και επέμεινε ότι στο μεταξύ «η αντιπολίτευση έχει ανάγκη από περισσότερη βοήθεια στις απελευθερωμένες περιοχές», χωρίς να διευκρινίσει το είδος της βοήθειας που εξετάζεται. Η Ουάσινγκτον ζητεί την απομάκρυνση του Μπασάρ αλ Άσαντ. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013
Διεθνής Διάσκεψη των «Φίλων του Συριακού Λαού» στη Ρώμη
Ολάντ: Θέλει «πολιτική απόφαση» για τη Συρία
| Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ελπίζει πως θα υπάρξει σύντομα μια «πολιτική απόφαση» που θα τερματίσει την κλιμάκωση των συγκρούσεων στη Συρία. «Ελπίζω τις επόμενες εβδομάδες να φτάσουμε σε μια πολιτική απόφαση που θα επιτρέψει τον τερματισμό της κλιμάκωσης των συγκρούσεων στη Συρία», τόνισε ο Ολάντ σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό Ηχώ της Μόσχας, λίγο πριν από την συνάντησή του με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν. Η επίσκεψη του Ολάντ στη Ρωσία είναι η πρώτη από την εκλογή του στη γαλλική προεδρία τον περασμένο Μάιο. Ο Γάλλος πρόεδρος πρόσθεσε πως διαπιστώνει ότι υπάρχει πρόοδος υπέρ ενός πολιτικού διαλόγου ανάμεσα στο καθεστώς της Δαμασκού και την αντιπολίτευση. «Πολλά εξαρτώνται από την στάση του προέδρου Πούτιν», επισήμανε αναφερόμενος στο ρόλο της Ρωσίας, μιας από τις τελευταίες χώρες που υποστηρίζουν το καθεστώς Άσαντ. Ο Ολάντ είπε ακόμα πως στη διάρκεια της συνάντησής του με τον ρώσο πρόεδρο θα αναφερθεί στην πολιτική μετάβαση στη Συρία και την αποχώρηση του Μπασάρ αλ Άσαντ. «Θα συζητήσουμε αυτό το θέμα και ελπίζω πως θα μπορέσουμε να έχουμε έναν διάλογο σχετικά με την μεταβίβαση εξουσίας στη Συρία», συμπλήρωσε. Ο Ολάντ επανέλαβε πως η Γαλλία, όπως και άλλες δυτικές χώρες επιθυμούν την αποχώρηση του προέδρου Άσαντ, ενώ η Ρωσία εκτιμά πως μόνοι οι Σύροι θα πρέπει να αποφασίσουν για την τύχη της χώρας τους. «Καταλαβαίνουμε όλοι πως η συριακή αντιπολίτευση κερδίζει έδαφος και γίνεται όλο και πιο νόμιμη», κατέληξε ο Γάλλος πρόεδρος. Τον Φρανσουά Ολάντ συνοδεύουν τέσσερις υπουργοί, οι Λοράν Φαμπιούς (Εξωτερικών), Μανουέλ Βαλς (Εσωτερικών), Αρνό Μοντεμπούρ (Παραγωγικής Ανασυγκρότησης) και Ορελί Φιλιπετί (Πολιτισμού) καθώς και η σύντροφός του Βαλερί Τριερβελέρ και αντιπροσωπεία επιχειρηματιών. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Τέσσερις απόστρατοι κι ένας συνταγματάρχης καταθέτουν για το πραξικόπημα του ΄97 στην Τουρκία
| Τέσσερις απόστρατοι στρατηγοί κι ένας εν ενεργεία συνταγματάρχης κλήθηκαν σήμερα να καταθέσουν στις δικαστικές αρχές της Άγκυρας στο πλαίσιο της έρευνας για το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1997, που κατέληξε στην ανατροπή της πρώτης ισλαμιστικής κυβέρνησης στη χώρα, μετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης της χώρας. Ο πρώην διοικητής των στρατιωτικών σχολών Ασλάν Γκιουνέρ, ο πρώην αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού Ερντάλ Τζεϊλάνογλου, οδηγήθηκαν με αστυνομική συνοδεία νωρίτερα σήμερα ενώπιον των ανακριτών που έχουν αναλάβει τις έρευνες για την υπόθεση, μεταδίδει το πρακτορείο ειδήσεων Ανατολή. Οι δύο άλλοι απόστρατοι στρατηγοί Γιουτζέλ Ουζσίρ και Μεχμέτ Μπασπινάρ επρόκειτο να καταθέσουν αργότερα εντός της ημέρας. Ο Γκιουνέρ έχει αποκαλυφθεί πως είναι εκείνος που έδωσε τη διαταγή στα άρματα μάχης να καταλάβουν τους δρόμους σε προάστιο της Άγκυρας τον Φεβρουάριο του 1997, κάνοντας μία επίδειξη δύναμης, η οποία ήταν αρκετή ώστε να προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Νετζμετίν Ερμπακάν στις 28 Φεβρουαρίου. Περίπου 70 εν ενεργεία κι αποστρατεία στρατιωτικοί έχουν φυλακισθεί ήδη στα πλαίσια της έρευνας, που διατάχθηκε το 2011 για να διαλευκανθούν οι συνθήκες του τελευταίου πραξικοπήματος στην ιστορία της μοντέρνας Τουρκίας--έπειτα από εκείνα του 1960, του 1971 και του 1980. Πολλοί άλλοι ανώτατοι αξιωματικοί, μεταξύ τους και ο αρχηγός του επιτελείου ενόπλων δυνάμεων την εποχή εκείνη Ισμαήλ Χακί Καρανταγί έχουν ανακριθεί για την υπόθεση, πάντως αφέθηκαν ελεύθεροι κατόπιν. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Επίθεση αυτοκτονίας στο βόρειο Μάλι
ΑΠΕ, A.P.
ΜΠΑΜΑΚΟ. Επτά, τουλάχιστον, μέλη φίλα προσκείμενης στις κυβερνητικές δυνάμεις παραστρατιωτικής οργάνωσης σκοτώθηκαν χθες στην Κιντάλ του βόρειου Μάλι όταν βομβιστής αυτοκτονίας ανατινάχθηκε σε φυλάκιο ελέγχου. Σύμφωνα με εκπρόσωπο της οργάνωσης MIA, άνδρες της οποίας επάνδρωναν το φυλάκιο στα περίχωρα της πόλης, ο βομβιστής επέβαινε σε παγιδευμένο με εκρηκτικά ημιφορτηγό. Μέχρι αργά χθες το απόγευμα, καμία οργάνωση δεν είχε αναλάβει την ευθύνη της επίθεσης, πλην όμως θεωρείται δεδομένο ότι πρόκειται για χτύπημα των φανατικών ισλαμιστών. Η χθεσινή επίθεση είναι η δεύτερη που σημειώνεται στην ελεγχόμενη από τον γαλλικό στρατό και τις κυβερνητικές δυνάμεις πόλη σε διάστημα μιας εβδομάδας.
Την ίδια στιγμή, διπλωματικές πηγές επιβεβαίωναν ότι ο γαλλικός στρατός έχει εμπλακεί σε «εξαιρετικά βίαιες μάχες» στα όρη Αντράρ ντε Ιφογκάς του ΒΑ Μάλι. Ο Γάλλος υπουργός Αμυνας, Ζαν Ιβ λε Ντριάν, έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι η όποια συζήτηση περί αποχώρησης από το Μάλι είναι πρόωρη, παρά το γεγονός πως το κόστος των στρατιωτικών επιχειρήσεων έχει ήδη ξεπεράσει τα 100 εκατ. ευρώ. «Διανύουμε την περίοδο της κορύφωσης του πολέμου», υποστήριξε ο κ. Λε Ντριάν. «Συνεπώς δεν μπορούμε να μιλάμε για αποχώρηση όσο οι στρατιώτες μας καταδιώκουν τους εξτρεμιστές στα όρη Αντράρ ντε Ιφογκάς υπό δύσκολες συνθήκες», πρόσθεσε ο ίδιος. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, η γαλλική κυβέρνηση σχεδιάζει να αποσύρει τη δύναμη των 4.000 ανδρών της από το Μάλι μέχρι τα τέλη του επόμενου μήνα.
Στο μεταξύ, το αυστριακό Κοινοβούλιο ενέκρινε χθες την αποστολή ολιγομελούς στρατιωτικής ομάδας στο Μάλι. Οι οκτώ στρατιώτες, που αναμένονται τις επόμενες ώρες στη χώρα, θα αναλάβουν να παράσχουν ιατρική βοήθεια και να συμβάλουν σε ενδεχόμενη εκκένωση περιοχών. Στην ανακοίνωση του αυστριακού υπουργείου Αμυνας διευκρινίζεται πως το ιατρικό προσωπικό θα ενταχθεί στη γερμανική αποστολή που μετέχει στην EUTM, δύναμη από την Ε.Ε. η οποία έχει αναλάβει την εκπαίδευση του στρατού του Μάλι.
Η Ε.Ε. καταδικάζει τους ισραηλινούς εποικισμούς
«Σκόπιμη και προκλητική» η πολιτική του Τελ Αβίβ, σύμφωνα με έκθεση
AFP, Reuters
ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ. Καταπέλτη για την εποικιστική πολιτική του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη της Δυτικής Οχθης και της ανατολικής Ιερουσαλήμ αποτελεί πρόσφατη έκθεση, την οποία υπογράφουν οι επικεφαλής των αποστολών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Ιερουσαλήμ και τη Ραμάλα.
Στην έκθεση «Ιερουσαλήμ 2012», είκοσι δύο Ευρωπαίοι διπλωμάτες χαρακτηρίζουν την εβραϊκή εποικιστική δραστηριότητα «συστηματική, σκόπιμη και προκλητική» πολιτική των ισραηλινών κυβερνήσεων, η οποία «υπονομεύει την εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο πλευρών» και συνιστά «τη μεγαλύτερη απειλή για τη λύση των δύο κρατών». Μάλιστα, η έκθεση δεν διστάζει να κατηγορήσει το Ισραήλ ότι ακολουθεί βάσει σχεδίου την πολιτική των τετελεσμένων γεγονότων ώστε να καταστήσει αδύνατη τη συγκρότηση βιώσιμου και συνεκτικού παλαιστινιακού κράτους.
«Προκειμένου η λύση των δύο κρατών να γίνει πραγματικότητα, η Ιερουσαλήμ πρέπει να γίνει η μελλοντική πρωτεύουσα δύο κρατών, του Ισραήλ και της Παλαιστίνης», σημειώνουν σχετικά οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες, για να προσθέσουν: «Ωστόσο, το Ισραήλ συνεχίζει ενεργητικά την παράνομη προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ».
Στις 15 σελίδες της έκθεσης δίδεται έμφαση σε δύο εποικιστικά σχέδια με ιδιαίτερη πολιτική σημασία. Πρόκειται, πρώτα απ’ όλα, για την καινούργια εποικιστική ζώνη νότια της ανατολικής Ιερουσαλήμ, η οποία, αν ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2013, όπως προβλέπεται, θα αποκόψει τη Βηθλεέμ από τη μελλοντική πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους. Το δεύτερο στρατηγικής σημασίας εποικιστικό σχέδιο είναι το λεγόμενο Ε1, το οποίο «θα χωρίσει τη Δυτική Οχθη σε δύο τμήματα, το βόρειο και το νότιο».
Οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες δεν περιορίζονται σε πολιτικές διαπιστώσεις, αλλά καλούν τα 27 κράτη-μέλη της Ενωσης να προβούν σε ενέργειες που ισοδυναμούν με οικονομικές κυρώσεις σε βάρος του Ισραήλ. Συγκεκριμένα, ζητούν «να μην έχουν προνομιακή τελωνειακή μεταχείριση» τα ισραηλινά προϊόντα που προέρχονται από τους εποικισμούς και να φέρουν υποχρεωτικά ετικέτες οι οποίες θα πληροφορούν τους καταναλωτές ότι έχουν κατασκευασθεί σε περιοχές που τελούν, βάσει του διεθνούς δικαίου, υπό παράνομη κατοχή. Παράλληλα, οι συντάκτες της έκθεσης καλούν τα κράτη-μέλη «να εμποδίζουν και να αποθαρρύνουν» οικονομικές δραστηριότητες στα κατεχόμενα εδάφη των εποικισμών, «συμπεριλαμβανομένων των άμεσων επενδύσεων κεφαλαίου». Στην έκθεση σημειώνεται επίσης ότι «αν και οι Παλαιστίνιοι αποτελούν το 37% του συνολικού πληθυσμού της Ιερουσαλήμ, ο δήμος δεν δαπανά πάνω από το 10% του προϋπολογισμού του για τις παλαιστινιακές περιοχές».
Ο εκπρόσωπος Τύπου του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών Γιγκλάλ Παλμόρ αποδοκίμασε την έκθεση, υποστηρίζοντας ότι «αυτοί οι σύμβουλοι απέτυχαν στη διπλωματική αποστολή τους, να χτίζουν γέφυρες και όχι να ενθαρρύνουν τη σύγκρουση».
Σε μια άλλη εξέλιξη, ο αναπληρωτής γραμματέας του ΟΗΕ, αρμόδιος για πολιτικές υποθέσεις, Τζέφρι Φέλτμαν, κάλεσε το Ισραήλ να προχωρήσει σε «ανεξάρτητη και διαφανή διερεύνηση» των συνθηκών θανάτου του 30χρονου Παλαιστίνιου Αραφάτ Τζαραντάτ, στη διάρκεια της κράτησής του σε ισραηλινή φυλακή.
Συγκρατημένη αισιοδοξία Ιράν-Δύσης στις συνομιλίες
Reuters, A.P.
ΑΛΜΑΤΙ. Χωρίς χειροπιαστό αποτέλεσμα, αλλά με διάχυτη την αίσθηση ότι κάτι πάει να αλλάξει προς το καλύτερο στις σχέσεις Δύσης-Ιράν, ολοκληρώθηκαν χθες οι διήμερες διαπραγματεύσεις για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, στην πόλη Αλμάτι του Καζαχστάν. Ηταν η πρώτη συνάντηση Ιρανών αξιωματούχων με την Ομάδα των Εξι -ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία- ύστερα από την κατάρρευση των συνομιλιών τον περασμένο Ιούνιο.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα των διαβουλεύσεων, ο Ιρανός ΥΠΕΞ Αλιακμπάρ Σαλεχί εμφανίστηκε «πολύ αισιόδοξος» για τις προοπτικές διπλωματικής λύσης. Ο επικεφαλής των Ιρανών διαπραγματευτών, Σαΐντ Τζαλιλί, δήλωσε ότι το «πακέτο» που παρουσίασε εκ μέρους των Εξι η εκπρόσωπος Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε., Κάθριν Αστον, ήταν «πιο ρεαλιστικό» από ό,τι στο παρελθόν. Οι δύο πλευρές συμφώνησαν να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις σε επίπεδο εμπειρογνωμόνων, στην Κωνσταντινούπολη τον επόμενο μήνα, και σε πολιτικό επίπεδο και πάλι στην Αλμάτι στις 5-6 Απριλίου.
Σύμφωνα με αμερικανικές και ρωσικές διπλωματικές πηγές, η Αστον πρότεινε να χαλαρώσουν ορισμένες από τις οικονομικές κυρώσεις που έχει επιβάλει στο Ιράν η διεθνής κοινότητα, με αντάλλαγμα να σταματήσει η Τεχεράνη τον εμπλουτισμό ουρανίου στο κρίσιμο όριο του 20% και να κλείσει τις υπόγειες πυρηνικές εγκαταστάσεις στην πόλη Φορντό. Μετά το τέλος των συνομιλιών, ο Τζαλιλί εμφανίστηκε ανοιχτός στην πρώτη απαίτηση της Δύσης, αλλά όχι και στη δεύτερη. «Χρήσιμες» χαρακτήρισε τις συνομιλίες στο Αλμάτι ο νέος ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Τζον Κέρι, σημειώνοντας ότι, αν υπάρξει ουσιαστική ανταπόκριση από το Ιράν, θα ανοίξει ο δρόμος για μια συνολική συμφωνία. Αντιθέτως, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου επέμεινε ότι ο μόνος δρόμος να ασκηθεί πίεση στο Ιράν είναι «να γίνει σαφές ότι, αν συνεχίσει το πυρηνικό του πρόγραμμα, θα υπάρξουν στρατιωτικές συνέπειες».
Η συνεχιζόμενη υποστήριξη Χριστόφια στο Σχέδιο Ανάν
28/02/2013
Σημερινή
Τελικά,
φεύγοντας μετά από πέντε μαύρα χρόνια διακυβέρνησης αυτής της πατρίδας, ο
Δημήτρης Χριστόφιας ομολογεί στους πάντες πόσο βασάνισε, πόσο κορόιδεψε αυτό
τον λαό, πόσο τον εξαπάτησε και πόσο δούλεψε όλο αυτό το διάστημα ενσυνείδητα
εις βάρος των συμφερόντων του και της ίδιας του της πατρίδας. Αυτό αποδείχθηκε,
πλέον, δίχως περιστροφές με τους επαίνους που απέδωσε προς τον σύμβουλό του,
στέλεχος του ΑΚΕΛ, Τουμάζο Τσελεπή. Δικαιολογώντας τις απαράδεκτες «γενναίες
προσφορές» τους προς τους Τούρκους. Είπε για τον Τουμάζο Τσελεπή πως εκείνος:
«Διαμόρφωσε τις εισηγήσεις που κάμαμε, τις οποίες οι άλλοι χαρακτήρισαν δώρα.
Εγώ λέω είναι σωτηρία για τον τόπο». Δηλαδή, εκείνο που μας είπε ξεκάθαρα,
πλέον, ο Δημήτρης Χριστόφιας, είναι ότι όλο το διάστημα της προεδρίας του,
εκείνο που προσπαθούσε ήταν να επιβάλει το απορριφθέν Σχέδιο Ανάν, δικαιώνοντας
όλες τις επικρίσεις εναντίον του ότι αυτό πράγματι προσπαθούσε να καταφέρει και
έκανε πράξη, εξού και η δήλωσή του το 2004 ότι «είπαμε όχι για να τσιμεντώσουμε
το ναι».
Για
πέντε χρόνια προσπάθησε διά «πυρός και σιδήρου» να μας επιβάλει το απορριφθέν
Σχέδιο Ανάν, όπως ευελπιστούσαν και οι Άγγλοι προεκλογικά το 2004. Ότι, δηλαδή,
με αυτόν Πρόεδρο θα τα κατάφερναν επιτέλους, εξού και οι τόσο προκλητικά
ένθερμη υποστήριξή τους προς την υποψηφιότητά του το 2004 και μετεκλογικά.
Θυμίζω τις δηλώσεις και άρθρα της ανεκδιήγητης τουρκόφιλης τότε Τζόαν Ράιαν...
Μέχρι και άρθρο αποκλειστικά στη Χαραυγή είχε στείλει ο τότε πρωθυπουργός και
«φίλος» του, Γκόρντον Μπράουν...
Σε
τέτοιο βαθμό αλαζονείας και αναισθησίας έφθασε σήμερα ο άνθρωπος, που θεωρεί
ως. σωτηρία για τον τόπο τις γενναιόδωρες παραχωρήσεις τους προς τους Τούρκους.
Με την ομολογία του όμως αυτή, ο Χριστόφιας πάει και πιο πέρα. Γιατί οι
καθοδηγήσεις του Τουμάζου Τσελεπή απέρρεαν από το γεγονός ότι ο Τ. Τσελεπής
ήταν ένας από τους επίλεκτους που συστράτευσε και επιμόρφωσε το Φόρεϊν Όφις σε
συγκέντρωση/σεμινάριο τον Φθινόπωρο του 2003 σε ειδικό σεμινάριο στην Οξφόρδη,
για προώθηση και επιβολή του Σχεδίου Ανάν. Κλείνοντας, λοιπόν, την αυλαία της
μαύρης πεντάχρονης δυναστείας του, ο κομμουνιστής Δημήτρης Χριστόφιας φεύγει,
με το μέγα ιστορικό βάρος, μεταξύ άλλων, εκείνο της εξαπάτησης του λαού εις
βάρος των εθνικών του συμφερόντων. Μάλιστα, με δική του ομολογία. Μια ομολογία
που έρχεται ιστορικά να επιβαρύνει ακόμα περισσότερο όλους εκείνους που
ευθύνονται για την υποστήριξη που του έδωσαν και την προώθησή του στη Προεδρία
την εβδομάδα μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών του 2008...
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/συγγραφέας
Ερευνήτρια/συγγραφέας
Turkey, the Unhelpful Ally
By HALIL M. KARAVELI
AMERICA’S stated goal is to remove President Bashar al-Assad from power in Syria. The United States also insists that any solution to the Syrian crisis should guarantee religious and ethnic pluralism. However, this rosy vision of a moderate and secular Syria after Mr. Assad’s downfall will not be achieved if the United States continues to depend on regional allies that have little interest in such an outcome.
President Obama has relied heavily on Turkey in seeking to oust Mr. Assad and Secretary of State John Kerry is scheduled to visit the Turkish capital, Ankara, later this week. But Turkey is part of the problem. It is exacerbating Syria’s sectarian strife, rather than contributing to a peaceful and pluralistic solution.
While the Obama administration has encouraged a broad Syrian opposition coalition, in which the influence of Islamists would be circumscribed, Turkey has not been of any assistance whatsoever. Instead, the Turkish government has continued to throw its weight behind the Muslim Brotherhood. The Brotherhood dominated the Syrian National Council, which is headquartered in Istanbul, and has succeeded in eclipsing other groups within the new opposition coalition, effectively thwarting the American effort to empower non-Islamists.
Moreover, while sponsoring the Sunni cause in Syria, the Turkish government has made no attempt to show sympathy for the fears of the country’s Alawite, Christian and Kurdish minorities. The Alawites and the Christians have backed the government in large numbers and fear retribution if Mr. Assad is toppled.
Turkey has provided a crucial sanctuary for the Sunni rebels fighting Mr. Assad and has helped to arm and train them. Even more ominously, Turkey is turning a blind eye to the presence of jihadists on its territory, and has even used them to suppress the aspirations of Kurds in Syria. Last November, Islamist rebels from Jabhet al-Nusra, which has reputed links to Al Qaeda in Iraq, entered the Syrian town of Ras al-Ain from Turkey and attacked fighters from the Kurdish Democratic Union Party, known as the P.Y.D., which had wrested control of parts of northeastern Syria. The Nusra fighters were initially repelled, but have continued to cross into Syria from their safe haven in Turkey.
Mr. Obama has invested considerable political capital in Turkey, cultivating a close relationship with Prime Minister Recep Tayyip Erdogan. American and Turkish officials have held regular operational planning meetings since last summer, aimed at hastening the downfall of Mr. Assad. In a recent interview with the Turkish newspaper Milliyet, Mr. Obama thanked “the Turkish government for the leadership they have provided in the efforts to end the violence in Syria and start the political transition process.”
But this praise is undeserved. America can’t expect the Sunni Arab autocracies that have financed the Syrian uprising, like Saudi Arabia and Qatar, to help empower secular and moderate leaders in Syria. However, Turkey, a NATO ally, should be expected to promote a pluralistic, post-Assad Syria. It has not.
The Obama administration must therefore reassess the assumption that Turkey is playing a constructive role in ending the violence in Syria; it must also take a hard look at its own role in contributing to religious strife.
America’s policy of punitive sanctions and not-so-veiled military threats toward Iran has encouraged Turkey to assert itself as a Sunni power. The perception that Turkey enjoys American “cover” for a foreign policy that directly confronts Iranian interests emboldened the Turkish government to throw its weight behind the armed Sunni rebellion against Mr. Assad, Iran’s main regional ally.
Turkey quickly abandoned its stated ambition to have “zero problems with neighbors” and decided to join the United States in confronting Iran. It agreed to the deployment of parts of NATO’s antimissile shield, which is meant to neutralize a supposed Iranian missile threat.
Turkey’s shift flowed from the belief that it would gain power and stature and reap the benefits if America succeeded in rolling back Iran’s nuclear ambitions.
All of this suited the United States. Washington no longer had to fear that Turkey might be “drifting eastward,” as it did during the short-lived Turkish-Iranian rapprochement a few years ago, when Turkey broke ranks with its Western partners over the Iranian nuclear issue. Turkey also appeared to be an American asset insofar as it could potentially offset the influence of more conservative Sunni powers like Saudi Arabia.
But the Syrian crisis has had a radicalizing effect on all parties, including Turkey’s more moderate Islamist government. Under more peaceful circumstances, Mr. Erdogan might be able to live up to American expectations and promote a pluralistic vision for the Middle East. That won’t happen if the region is increasingly torn apart by violent religious conflict and its leaders believe that playing the sectarian card will enhance their power.
Removing Saddam Hussein from power in Iraq in 2003 had the undesirable consequence of empowering Iran. A decade later, America’s effort to remove Mr. Assad is partly an attempt to remedy this geopolitical setback. But, as in Iraq, it has had unwelcome consequences. Moreover, American policy toward Iran is encouraging opportunistic Sunni assertiveness that threatens to trigger Shiite retaliation.
The United States must beware of doing the bidding of Sunni powers — especially Turkey — that are advancing sectarian agendas that run counter to America’s interest of promoting pluralism and tolerance. Left unchecked, rising sectarianism could lead to a dangerous regional war.
Shanghai Blues, the European Union and John Kerry’s Turkey Visit
Secretary of State John Kerry is visiting Europeand Turkey at a time when EU-Turkish relations are at a stalemate and in desperate need of revival. U.S. efforts will be critical to breaking the stalemate at a time when Turkey out of frustration is actively looking for alternatives including the idea of joining the Shanghai Cooperation Organization (SCO). The U.S. could highlight the strategic value of Turkey to the West especially in economic terms and introduce the idea of including Turkey in an eventual Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP). The current picture is in some contrast to Bill Clinton’s visit to Turkey in 1999, where the U.S. played a critical role in contributing to the political process that announced Turkey as a candidate country for EU membership later that year. Subsequently, the engagement of Turkey by the EU culminated in unimaginable political reforms but also economic growth and transformation in Turkey’s foreign policy. However, soon after actual accession negotiations for membership started in 2005, relations began to turn sour between the two sides. Technically, for Turkish accession to be completed, 33 chapters representing the EU acquis, the corpus of EU laws and policies, have to be negotiated and closed. Croatia, which started accession negotiations at the same time as Turkey, completed them in late 2011 and will become a fully-fledged member of the EU in July this year. In Turkey’s case, so far only 13 chapters have been opened while eight chapters were suspended in December 2006 by the European Council. Another nine chapters are being blocked largely by France and Cyprus but also by Germany and Austria. No new chapters from among the three left have been opened since 2010, leaving Turkey’s EU accession process in a complete state of suspension. The causes behind this state of affairs are numerous, ranging from a deadlock over the failure to unite the island of Cyprus under the Annan Plan in 2004, to outright objections in Austria, France and Germany to the very notion of Turkish membership on the grounds that “Turkey is not in Europe”.
This has provoked a deep sense of cynicism, mistrust and resentment on the Turkish side. In an opinion survey published last month by the Istanbul based Center for Economic and Foreign Policy Studies (EDAM), only 33 per cent of those surveyed thought Turkey should persist with membership in the next five years. It is not surprising that against such a background, an MP from the governing party, who is also a constitutional law professor, chose in protest to declare that the most recent European Commission Progress Report critical of Turkey’s democracy should be thrown in the trash during an October 2012 live TV debate program in full view of the whole country. Similarly, the Minister responsible for relations with the EU argued that since Turkey was now doing so much better economically than the EU, Turkey did not need the EU any more. However, he added, if the economically crippled EU wanted, they could apply to join Turkey as a member. More recently, the Turkish Prime Minister, complaining about the very long years that Turkey has been kept waiting in front of the gates of the EU, exploded and revealed he had asked the Russian president if he could help with Turkey’s admittance to the Shanghai Cooperation Organization and that he was ready to give up on EU membership. This Shanghai Blues state of mind is particularly understandable considering that September 2013 will mark the 50th anniversary of the signing of the Ankara Association Agreement between the then EEC and Turkey, which promised membership to Turkey in due course. As much as these reactions curried favor with the public at large, particularly the remarks of the prime minister, they were also received with considerable concern by many businessmen, columnists and experts in Turkey who questioned the wisdom both economically and politically of distancing Turkey from the EU.
What can the Secretary of State do? During his trip across Europe and Turkey, there are a number of arguments that Kerry could bring up to try to break the stalemate in EU-Turkish relations. The first one is the traditional line that the U.S. has used since the issue of Turkey’s EU membership was taken up by the Clinton administration back in the 1990s: Turkey’s strategic importance. This is an argument that many in Europe have traditionally felt uncomfortable with and have even resented the U.S. for bringing it up. Here Kerry would need to tread his line softly not to turn the Shanghai Blues into a big requiem, as a European diplomat recently noted. However, compared to the past the strategic argument has changed in two important ways that might well make it more palatable to European tastes. Firstly, the balance in world affairs has changed tremendously, and not always to the benefit of those who have advocated a liberal economic and political world order. A Turkey that drifts away from the EU and gets closer to the SCO would surely impact this balance, not to the advantage of the West. Secondly, since the 1990s Turkey has become an important economic player precisely at a time when the EU is caught in a deep recession. In 1999, when Turkey was recognized as an EU candidate, its GDP, at just below 250 billion USD, was the 9th largest among EU member countries after Belgium. By 2012, Turkey’s economy had more than tripled to 783 billion USD, surpassing Belgium, the Netherlands and Sweden to become the 6th largest economy in the EU. Excluding Poland, Turkey’s economy is now almost larger than all the new member countries’ economies combined. Re-engaging Turkey on the path of membership will undoubtedly benefit the Turkish economy but possibly for the first time in EU-Turkish relations, would also benefit the EU itself. There would also be visible benefits to the EU in terms of employment and expanded Turkish FDI, especially in Bulgaria, Greece and Romania, but also in terms of enabling EU companies to reach markets in Turkey’s neighborhood and beyond.
In this particular context, it is of paramount importance that Kerry involves Turkey in the discussions concerning the negotiation of an EU-U.S. free trade area which are likely to be high on his agenda. The U.S. is uniquely positioned to help, although seating Turkey as an additional actor at the negotiating table for TTIP would be unrealistic. The U.S., however, could convince the EU to at least recognize Turkey’s grievances concerning free trade agreements such as TTIP, which the EU signs without consulting Turkey. This is critical because the customs union with the EU requires Turkey to take on all the obligations associated with such agreements, without binding third parties to extend any trade privileges to Turkey. Excluding Turkey from TTIP would not only be a sure way to exacerbate the already poor relations between the EU and Turkey, but would risk further nudging Turkey closer to the SCO with all its negative strategic consequences. On the other hand, if Turkey is allowed to participate in TTIP, its economy will grow, which will in turn increase the amount it imports from the EU as well as the U.S. Furthermore, a Turkish economy that continues to grow would also be an economic engine for its surrounding neighborhood. In addition, the more Turkey’s liberal market grows, the greater the demands for the consolidation of democracy and the rule of law in Turkey would be. Engaging Turkey in TTIP would have a positive impact equal to the opening of all the suspended and blocked chapters. It would also significantly heal the deeply entrenched mistrust Turkey has towards the EU, and for that matter the U.S. as well.
Beyond the revised traditional U.S. strategic argument in support of reviving EU-Turkish relations, Kerry should also point out that the manner in which France and a number of EU member countries are unilaterally blocking the opening of negotiations on a number of chapters is undermining both the letter and spirit of pacta sund servanda, a principle central to western liberal values. At a time when much of the emerging world is increasingly facing a choice between those who advocate state capitalism and sovereign democracy on the one hand and the Western market economy and liberal democracy on the other, the EU’s reluctance to live up its own values and discriminate against Turkey on thinly veiled cultural grounds is likely to backfire on the EU. This is especially important in terms of the EU’s credibility with respect to the post-Arab Spring Middle East’s transformation towards adopting more liberal economic and political values.
Finally, while in Turkey, Kerry must remind the Turkish side of the very complex nature of the challenges which face Turkey and its neighborhood and also add that Turkey must avoid policies that play into the hands of “naysayers” in the EU to Turkish accession. Turkey is much more likely to continue to be an inspiring example for economic and political transformation in its neighborhood if it reengages the EU rather than drifts away from it. Kerry can also point out that sheer numbers and economic logic speak for themselves. The economies of the EU and the U.S. put together are at least three times bigger than the economies of SCO member countries. A more important point for Turkey to see is that a Middle East which has just experienced the Arab Spring in the name of greater freedom, prosperity and rule of law, is not going to be impressed by a Turkey that chooses to associate itself with an organization whose members disregard such values. With these arguments, Kerry may be pleasantly surprised to find that he is not alone in Turkey. The painful events of 2012 in Syria, the difficult and increasingly precarious transformation process in Egypt and Tunisia (not to mention Iraq and Afghanistan), has once more reminded many in Turkey that an EU struggling with a recession may still be able to provide a much more stable economic and political security than any other arrangement. There is also growing recognition that some of the challenges of democratic reform Turkey faces have intensified since the weakening of EU-Turkish relations. In fact, when a survey conducted by EDAM asked experts in Turkey if the country should persist with EU membership, 87 percent of the 202 respondents polled said “yes” it should. This may also explain why early in February, both the Turkish President, while hosting his Serbian counterpart, and the Prime Minister, while visiting the Czech Republic, felt the need to unequivocally state that relations with the SCO cannot been seen as an alternative to EU membership. Indeed, by subtly raising his voice to break the EU-Turkish stalemate, Kerry could help to clear the Shanghai Blues state of mind and revitalize a process from which the EU, the U.S., Turkey and Turkey’s neighborhood would benefit. This of course does not mean that Turkey cannot develop economic ties with SCO members.
Turkey Can Improve Democratic Record for EU Bid
German Chancellor Angela Merkel and Turkish Prime Minister Tayyip Erdogan attend a joint news conference in Ankara, Feb. 25, 2013. (photo by REUTERS/Altan Burgucu)
ANKARA Turkey — Turkey’s effort to join the European Union is still far from being realized. Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan has justifiably expressed his frustration with this, which was set as a state policy since more than a half-century ago. As he is, however, openly lambasting the country’s past at any given opportunity, starting from the military coups to the generals' role in policy-making; from the alleged state restrictions that prevented pious Muslims like him from practicing Islam to the previous governments’ economic failures, the Europeans take even a more critical look at Turkey — coupled with all of the things that Erdogan has been critical about this country’s past as well as the size of its population, belonging to a different culture, tradition and religion.
Read more: http://www.al-monitor.com/pulse/originals/2013/02/turkey-eu-bid-issues-human-rights-democracy.html#ixzz2MDzETPuC
Turkey reaches out to EU while embracing Islamicizatio
Full Comment’s Araminta Wordsworth brings you a daily round-up of quality punditry from across the globe. Today: Not even the Turks seem very upbeat about their government’s application to join the European Union.
Only about 33% of them now think it’s a good idea, down from more than 70% in 2005, when talks began.
From European nations, the silence is deafening. They remain nervous about letting in a Muslim country, with a history of repression of minority groups, most notably Kurds. There are also worries about freedom of the press — more than 70 journalists are in jail, most just for doing their jobs.
Then there’s the spectre of the creeping Islamization under way under the government of Recep Tayyip Erdogan, seen by many as a latter-day sultan.
His Justice & Development Party (AKP) promotes such things as wearing head scarves in universities, while cafés in Istanbul have had their alcohol licences yanked. Secularists say the changes chip away at the legacy of Kemal Ataturk, the creator of modern Turkey in which state and religion were separated. This included banning the fez, which he saw as a symbol of all that was worst in the degenerate Ottoman Empire.
In fact, the only reason the awkward topic of EU entry is being discussed now is because Angela Merkel, the German Chancellor, is visiting Turkey. Germany, along with Austria and the Netherlands, favours some form of junior membership.
The British news magazine The Economist concedes Turkey has made some progress, but is far from satisfied.
Ten years of AK rule has also made Turkey more democratic. With scores of generals in jail on coup-plotting charges, the army has lost power. Yet Mr Erdogan’s critics say that, after a decade in government with weak opposition, AK has become arrogant and overbearing … at least 49 hacks are behind bars. Dissidents are jailed under vague anti-terror laws. The response of Egemen Bagis, Turkey’s Europe minister — “I’m not saying Turkey is perfect. But it is better than yesterday’s Turkey” — will not satisfy many.
One of things sticking in the EU’s collective craw is the infamous section of the Turkish penal code that makes insulting Turkishness a crime. As interpreted by zealous prosecutors, this can be triggered by mere mention of the deaths of Armenians during the First World War.
Most notoriously, it snagged the country’s most favour writer, the Nobel Prize-winningOrhan Pamuk.He was convicted under article 301 and ordered to pay nearly $4,000 in compensation for writing, “The Turks have killed 30,000 Kurds and one million Armenians in this land.”
Ankara’s media crackdown has attracted the attention of Reporters without Borders, whose 2012 annual report dubbed Turkey “the world’s biggest prison for journalists.”
With a total of 72 media personnel currently detained, of whom at least 42 journalists and four media assistants are being held in connection with their media work, Turkey is now the world’s biggest prison for journalists – a sad paradox for a country that portrays itself a regional democratic model,.
The number of detained journalists is unprecedented since the end of military rule but is not surprising given the Turkish judicial system’s structural problems – very repressive legislation with broad and vaguely-worded provisions that allow all kinds of excesses, and markedly paranoid judicial attitudes that prioritize security concerns to the detriment of defence rights and freedom of information.
Most of the imprisoned journalists are representatives of Kurdish media, a situation that again underscores the fact that freedom of information in Turkey is inextricably linked with the search for a peaceful solution to the issue of its Kurdish minority.
As Noah Beck at Christian Post underlines,
A sober look at Turkey’s past and present reveals a darker side that the EU is trying to overlook – presumably for the economic benefits of Turkish EU membership and the hope that such membership will reform Turkey. The past: the Ottoman Turks slaughtered approximately one million to 1.5 million people in the Armenian genocide almost a century ago. Rather than apologize and make reparations à la Germany, Turkey has whitewashed history and used article 301 of the Turkish Penal Code prohibiting “insulting Turkishness” to silence those brave enough to speak out about the issue – like journalist Hrant Dink (who was assassinated in 2007 for doing just that).
A spat about new uniforms for the country’s flagship airline perhaps provides the most telling indication which way Turkey is headed. Flight attendants on Turkish Airlines will be required to don long dresses, skirts below the knee and Ottoman-style fez caps. The designs come courtesy of Dilek Hanif, a favourite of Mr. Erdogan’s head-scarf-wearing wife, reports Tim Arrango in The New York Times.
[S]ome Turks mocked the new uniforms as reminiscent of the costumes worn in Magnificent Century, a popular Turkish soap opera about the decadent reign of Sultan Suleiman the Magnificent in the 16th century. The dispute was only heightened after the airline said it was banning alcohol on some domestic and international flights.
Others slammed the new look as too conservative, a transparent effort to please the Islamist-rooted AKP.
The airline itself made it clear it was doing the government’s bidding:
“The Turkish Airlines vision matches with our government’s vision,” said the chairman, Hamdi Topcu. “There is no difference between them and us. It is the government that appointed us.”
compiled by Araminta Wordsworth
[email protected]
[email protected]
Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013
Saudis Step Up Help for Rebels in Syria With Croatian Arms
Danijela Barisic, a spokeswoman for Croatia’s Ministry of Foreign Affairs, said that since the Arab Spring began, Croatia had not sold any weapons to either Saudi Arabia or the Syrian rebels. “We did not supply arms,” she said by telephone.
Igor Tabak, a Croatian military analyst, said that after a period when many countries in the former Yugoslavia sold weapons from the Balkan wars on black markets, Croatia, poised this year to join the European Union, now strictly adheres to international rules on arms transfers.
“I can’t imagine bigger quantities of weapons being moved without state sanctioning,” he said. “It is not impossible, but it is just very improbable.” He added that it was possible that such weapons could be moved by the intelligence services, though he offered no evidence that that was the case.
Syria’s rebels have acquired their arms through a variety of means, including smuggling from neighboring states, battlefield capture, purchases from corrupt Syrian officers and officials, sponsorship from Arab governments and businessmen, and local manufacture of crude rockets and bombs. But they have remained lightly equipped compared with the government’s conventional military, and have been prone to shortages.
An official in Washington said the possibility of the transfers from the Balkans was broached last summer, when a senior Croatian official visited Washington and suggested to American officials that Croatia had many weapons available should anyone be interested in moving them to Syria’s rebels.
At the time, the rebels were advancing slowly in parts of the country, but were struggling to maintain momentum amid weapons and ammunition shortages.
Washington was not interested then, the official said, though at the same time, there were already signs of limited Arab and other foreign military assistance.
Both Ukrainian-made rifle cartridges that had been purchased by Saudi Arabia and Swiss-made hand grenades that had been provided to the United Arab Emirates were found by journalists to be in rebel possession.
And Belgian-made rifles of a type not known to have been purchased by Syria’s military have been repeatedly seen in rebel hands, suggesting that one of Belgium’s previous rifle customers had transferred the popular weapons to the rebels.
But several officials said there had not been such a visible influx of new weapons as there has been in recent weeks.
By December, as refugees were streaming over Syria’s borders into Turkey and Jordan amid mounting signs of a wintertime humanitarian crisis, the Croatian-held weapons were back in play, an official familiar with the transfers said.
One Western official familiar with the transfers said that participants are hesitant to discuss the transfers because Saudi Arabia, which the official said has financed the purchases, has insisted on secrecy.
Jutarnji list, a Croatian daily newspaper, reported Saturday that in recent months there had been an unusually high number of sightings of Jordanian cargo planes at Pleso Airport in Zagreb, Croatia’s capital.
The newspaper said the United States, Croatia’s main political and military ally, was possibly the intermediary, and mentioned four sightings at Pleso Airport of Ilyushin 76 aircraft owned by Jordan International Air Cargo. It said such aircraft had been seen on Dec. 14 and 23, Jan. 6 and Feb. 18. Ivica Nekic, director of the agency in charge of arms exports in Croatia, dismissed the Croatian report as speculation.
C. J. Chivers reported from New York, and Eric Schmitt from Washington. Robert F. Worth contributed reporting from Washington, and Dan Bilefsky from Paris.
Germany green lights Turkey to EU talks ‘hoping for Turkish votes’
February 25, 2013 10:57
“In recent times, negotiations have stalled somewhat and I am in favor of opening a new chapter in order to move forward,” German Chancellor Angela Merkel said in Turkey for an official visit.
Meanwhile, Turkish PM Recep Tayyip Erdogan has called the delay in talks 'unforgivable.'
Previously Merkel`s conservative Christian Democratic Union spoke against full Turkish membership, favoring ‘privileged partnership’ status for the country.
One reason for the possible change in the party course is fishing for future votes, Manuel Ochsenreiter, political analyst and journalist, told RT.
Given that there are 3 million Turkish people in Germany, now “when we see that Angela Merkel`s party is now slowly becoming weaker… we can see that there are certain politicians from this party hoping for the Turkish votes in future.”
However, Ochsenreiter warns, Turkey should think twice before joining the EU and sacrificing its sovereignty.
According to the journalist, the European Union is by no means a democratic project, but an ideological project, brought together by the European Commission and European politicians.
“Ask the people [in Germany] if they want to send troops to Syrian border. They will say ‘no’. Ask if they want to send troops to Afghanistan, they will say ‘no’. Ask them if they want to bail out countries like Greece and Italy… they will say ‘no’. The European Union is a construction without any democratic base,”he explained.
He said we are only left to hope that Turkey demonstrates more democratic organization and puts the issue of full EU membership to a national referendum.
Meanwhile, a recent survey revealed that almost two-thirds of Turkish people are against their country joining the union.
Ιράν: Οι μεγάλες δυνάμεις δεν πιστεύουν ότι θα υπάρξει συμφωνία στις συνομιλίες
| Το Ιράν θα διατυπώσει ένα πακέτο εκτενών προτάσεων στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό του πρόγραμμα, μετέδωσε το κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο Press TV της χώρας. Η ίδια πηγή διευκρίνισε πως οι προτάσεις είναι πιθανόν να αλλάξουν αναλόγως με τις προσφορές που θα δεχτεί η Τεχεράνη από τις δυτικές δυνάμεις. Λίγο νωρίτερα, οι μεγάλες δυνάμεις ανακοίνωσαν πως δεν πιστεύουν ότι θα υπάρξει συμφωνία που θα άρει το αδιέξοδο στις συνομιλίες για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, οι οποίες άρχισαν σήμερα στο Αλμάτι του Καζακστάν, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ Κάθριν Άστον. «Είναι σαφές πως δεν περιμένει κανείς να φύγει από το Αλμάτι με μια ολοκληρωμένη συμφωνία», τόνισε ο Μάικλ Μαν, λίγο μετά την έναρξη των διαπραγματεύσεων, οι οποίες θα ολοκληρωθούν αύριο Τετάρτη. Η Άστον είναι επικεφαλής των επαφών της ομάδας των 5+1 με το Ιράν. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Συρία: 141 νεκροί την περασμένη εβδομάδα σε επιθέσεις με βαλλιστικούς πυραύλους
| Σύμφωνα με την οργάνωση Human Rights Watch. |
| Ο συριακός στρατός έχει κλιμακώσει τις επιθέσεις με βαλλιστικούς πυραύλους εναντίον περιοχών που ελέγχουν οι αντάρτες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται τέσσερις επιθέσεις στη βόρεια Συρία την περασμένη εβδομάδα κατά τις οποίες σκοτώθηκαν τουλάχιστον 141 άνθρωποι, ανάμεσά τους 71 παιδιά, ανακοίνωσε σήμερα η οργάνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rights Watch. «'Επισκέφθηκα πολλές περιοχές οι οποίες δέχθηκαν επιθέσεις στη Συρία, αλλά ποτέ δεν είδα τέτοια καταστροφή», δήλωσε ο Όλε Σόλβανγκ, ερευνητές εκτάκτων καταστάσεων της Human Rights Watch. «Ακριβώς τη στιγμή που πιστεύεις ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, η συριακή κυβέρνηση βρίσκει τρόπους να κλιμακώνει τις δολοφονικές τακτικές της», τόνισε ο Σόλβανγκ. Ο σύρος υπουργός Πληροφόρησης Ομράν αλ-Ζοάμπι αρνήθηκε την Κυριακή ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί πυραύλους Scud. Σύμφωνα με τα Ηνωμένα 'Εθνη, 70.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στις συγκρούσεις στη Συρία. Η Human Rights Watch τονίζει ότι δεν υπάρχει ένδειξη για την παρουσία ανταρτών ή βάσεων των ανταρτών στις περιοχές που επλήγησαν από τους βαλλιστικούς πυραύλους και ότι σ΄αυτές υπάρχουν μόνο πολίτες, γεγονός που καθιστά παράνομες τις επιθέσεις αυτές. Η οργάνωση προσθέσει ότι από κάθε επίθεση καταστράφηκαν 15 με 20 σπίτια και ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων είναι πιθανόν μεγαλύτερος. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Turkey’s difficult choice in Palestine, Israel
Tuesday, 26 February 2013
An Israeli-Turkish rapprochement is unmistakably under way, but unlike the heyday of their political alignment of the1990s, the revamped relationship is likely to be more guarded and will pose a greater challenge to Turkey rather than to Israel.
Israeli media referenced a report by Turkish newspaper Radikal with much interest, regarding secret talks between Turkey and Israel that could yield an Israeli apology for its army’s raid against the Turkish aid flotilla, the Mavi Marmara, which was on its way to Gaza in May 2010. The assault resulted in the death of nine Turkish activists, including a U.S. citizen.
The attack wrought a crisis unseen since the rise of the Turkish-Israeli alliance starting in 1984, followed by a full blown strategic partnership in 1996. But that crisis didn’t necessarily start at the Mavi Marmara deadly attack, or previous Israeli insults of Turkey. Nor did it begin with the Israeli so-called Operation Cast Lead against besieged Gaza in Dec 2008, which resulted in the death and wounding of thousands of Palestinians, mostly civilians.
Israeli media referenced a report by Turkish newspaper Radikal with much interest, regarding secret talks between Turkey and Israel that could yield an Israeli apology for its army’s raid against the Turkish aid flotilla, the Mavi Marmara, which was on its way to Gaza in May 2010. The assault resulted in the death of nine Turkish activists, including a U.S. citizen.
The attack wrought a crisis unseen since the rise of the Turkish-Israeli alliance starting in 1984, followed by a full blown strategic partnership in 1996. But that crisis didn’t necessarily start at the Mavi Marmara deadly attack, or previous Israeli insults of Turkey. Nor did it begin with the Israeli so-called Operation Cast Lead against besieged Gaza in Dec 2008, which resulted in the death and wounding of thousands of Palestinians, mostly civilians.
An apology
According to the Radikal report (published on Feb. 20 and cited by Israeli Haaretz two days later), Israel is willing to meet two of Turkey’s conditions for the resumption of full ties: An apology, and compensation to the families of the victims. “Turkey has also demanded Israel lift the siege,” on Gaza, Haaretz reported, citing Radikal, “but is prepared to drop that demand.”
The reports of secret talks are not new. Similar reports had surfaced of talks in Geneva and Cairo. Turkish-Israeli reconciliation has, at least for a while, been an important item on the U.S. foreign policy agenda in the Middle East, until few months ago when the U.S. elections pushed everything else to the backseat. But despite fiery rhetoric, the signs of a thawing conflict are obvious. Writing in Al-Ahram Weekly on Jan. 16, Galal Nassar attributed that Tel Aviv is working “its idiosyncratic ways to patch up what it regarded as a passing storm cloud in its relations with its friend, and perhaps strategic ally.” Turkey, responded in kind, in its decision “to lift its veto against Israeli participation in non-military activities in NATO.”
Leaked reports of a political settlement are not the only headlines related to this topic. There is also the matter of military and economic cooperation, which are even more common. According to FlightGlobal.com, reporting on Feb. 21, the Israeli government has agreed to the delivery of electronic support measures (ESM) equipment “to be installed on the Turkish air force's new Boeing 737 airborne early warning and control (AEW&C) system aircraft.”
Convincing Israel
Meanwhile, a large Turkish conglomerate Zorlu Group “has been working in recent months to convince the Israeli government and the Leviathan gas field partners to approve energy exports to Turkey,” TheMarker has learned, as reported in Haaretz on Feb. 14.
This is only the tip of the iceberg. If these reports are even partially credible, Turkish-Israeli relations are being carefully, but decidedly repaired. This stands in contrast with declared Turkish foreign policy and the many passionate statements by Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan and other leading Turkish politicians.
Following a Nov. 16 Friday prayer, The New York Times reported from Istanbul that Erdogan denied any talks between his country and Israel regarding resolving a crisis instigated by another Israeli assault on Gaza. He went even further, “We do not have any connections in terms of dialogue with Israel,” he reportedly said. At a parliamentary meeting few days later, he described Israel’s conduct in Gaza as “ethnic cleansing.”
This is only the tip of the iceberg. If these reports are even partially credible, Turkish-Israeli relations are being carefully, but decidedly repaired. This stands in contrast with declared Turkish foreign policy and the many passionate statements by Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan and other leading Turkish politicians.
Following a Nov. 16 Friday prayer, The New York Times reported from Istanbul that Erdogan denied any talks between his country and Israel regarding resolving a crisis instigated by another Israeli assault on Gaza. He went even further, “We do not have any connections in terms of dialogue with Israel,” he reportedly said. At a parliamentary meeting few days later, he described Israel’s conduct in Gaza as “ethnic cleansing.”
Why the contradictions?
On Nov. 20, Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoglu was in Gaza on a solidarity visit, along with an Arab League delegation in an unprecedented show of solidarity. In a strange contrast with the spirit of his mission, however, “Davutoglu suggested to reporters that back-channel discussions had been opened with Israeli authorities,” according to the Times.
But why the contradictions, the apparent Turkish turnabout and if full rapprochement is in fact achieved, will the ruling Justice and Development Party (AKP) be able to sustain its still successful brand in the Middle East that was largely achieved as a result of its pro-Palestinian policies?
Here, we must get something straight; the strong and growing pro-Palestinian sentiment in Turkey is not the outcome of self-serving political agenda, neither of the AKP nor of any other. The support for Palestinians was most apparent in the June 2011 elections, which was convincingly won by the Erdogan party. “Turks voted on two “p’s” — their pocketbooks and Palestine,” Steven A. Cook wrote in the Atlantic on Jan. 28.
“Erdogan, who plans to be Turkey’s president one day and who believes that the AKP will be dominant for at least another decade, is unlikely to be receptive to a substantial improvement in Ankara’s ties with Jerusalem.” If the centrality of Palestine is so essential to Turkish political awareness, then no ambitious politician — for example, Erdogan, Davutoglu or President Abdullah Gül — are likely to gamble with a major departure from their current policies.
That might be entirely true if one discounts the Syria factor, which along with the so-called Arab Spring has complicated Turkey’s regional standing that until two years ago was predicated on reaching out to Iran, Syria, Libya and other Middle Eastern partners. For years prior to the current turmoil, Turkey had cautiously yet cogently adopted a new foreign policy that aimed at balancing out its near total reliance on the NATO and the West in general. It mended its ties with its immediate neighbors in the East, including Iran, but polarization created by the Syria civil war has ended Turkey’s balancing act, at least for the time being.
But why the contradictions, the apparent Turkish turnabout and if full rapprochement is in fact achieved, will the ruling Justice and Development Party (AKP) be able to sustain its still successful brand in the Middle East that was largely achieved as a result of its pro-Palestinian policies?
Here, we must get something straight; the strong and growing pro-Palestinian sentiment in Turkey is not the outcome of self-serving political agenda, neither of the AKP nor of any other. The support for Palestinians was most apparent in the June 2011 elections, which was convincingly won by the Erdogan party. “Turks voted on two “p’s” — their pocketbooks and Palestine,” Steven A. Cook wrote in the Atlantic on Jan. 28.
“Erdogan, who plans to be Turkey’s president one day and who believes that the AKP will be dominant for at least another decade, is unlikely to be receptive to a substantial improvement in Ankara’s ties with Jerusalem.” If the centrality of Palestine is so essential to Turkish political awareness, then no ambitious politician — for example, Erdogan, Davutoglu or President Abdullah Gül — are likely to gamble with a major departure from their current policies.
That might be entirely true if one discounts the Syria factor, which along with the so-called Arab Spring has complicated Turkey’s regional standing that until two years ago was predicated on reaching out to Iran, Syria, Libya and other Middle Eastern partners. For years prior to the current turmoil, Turkey had cautiously yet cogently adopted a new foreign policy that aimed at balancing out its near total reliance on the NATO and the West in general. It mended its ties with its immediate neighbors in the East, including Iran, but polarization created by the Syria civil war has ended Turkey’s balancing act, at least for the time being.
Patriots
Turkey’s request for the deployment of Patriot missile batteries along its border with Syria, its role in supporting the Syria National Council and its attempt at coaxing various Kurdish groups in northern Iraq and Syria are all proving consistent with old Turkish policies. Indeed, Davutoglu’s zero-problems with neighbors doctrine is but a historical footnote.
The Syrian war has placed Turkey back within a Western camp, although not with the same decisiveness of the past, when Turkey’s generals discounted all other alliances in favor of NATO’s. This is representing an opening for Israel, which with the support of U.S. President Barack Obama’s new administration is likely to translate to some measures of normalization. The degree of that normalization will depend largely on which direction the Syrian civil war is heading and the degree of receptiveness on Turkish streets in seeing Israel once more paraded as Turkey’s strategic partner.
Some commentators suggest that Egypt’s own foreign policy toward Israel — Egypt currently being the main country in the Middle East with the “leverage” of talking to both Israel and the Palestinians — is depriving Turkey from a strong bargaining position within NATO. By having no open contacts with Israel, some suggest Turkey is losing favor with the U.S. and other western partners. Interestingly, Israel’s planned apology, according to Radikal, is supposedly timed with Obama’s visit to Israel in March.
Neither Turkey and Israel, nor the U.S. and NATO are able to sustain the status quo — the rift between Israel and Turkey — for much longer. But returning to an old paradigm, where Turkey is no longer an advocate of Palestinian rights and a champion of Arab and Muslim causes, could prove even more costly. There can be no easy answers, especially as the region seems to be changing partly through unpredictable dynamics.
Erdogan and his party may eventually concoct an answer. This could include Israel and a new set of balances that would allow them access to both East and West. But that answer would no longer be the upright, high-minding politics Erdogan constantly advocates, but instead good old self-serving policies and nothing else.
The Syrian war has placed Turkey back within a Western camp, although not with the same decisiveness of the past, when Turkey’s generals discounted all other alliances in favor of NATO’s. This is representing an opening for Israel, which with the support of U.S. President Barack Obama’s new administration is likely to translate to some measures of normalization. The degree of that normalization will depend largely on which direction the Syrian civil war is heading and the degree of receptiveness on Turkish streets in seeing Israel once more paraded as Turkey’s strategic partner.
Some commentators suggest that Egypt’s own foreign policy toward Israel — Egypt currently being the main country in the Middle East with the “leverage” of talking to both Israel and the Palestinians — is depriving Turkey from a strong bargaining position within NATO. By having no open contacts with Israel, some suggest Turkey is losing favor with the U.S. and other western partners. Interestingly, Israel’s planned apology, according to Radikal, is supposedly timed with Obama’s visit to Israel in March.
Neither Turkey and Israel, nor the U.S. and NATO are able to sustain the status quo — the rift between Israel and Turkey — for much longer. But returning to an old paradigm, where Turkey is no longer an advocate of Palestinian rights and a champion of Arab and Muslim causes, could prove even more costly. There can be no easy answers, especially as the region seems to be changing partly through unpredictable dynamics.
Erdogan and his party may eventually concoct an answer. This could include Israel and a new set of balances that would allow them access to both East and West. But that answer would no longer be the upright, high-minding politics Erdogan constantly advocates, but instead good old self-serving policies and nothing else.
Palestinian-American journalist, author, editor, Ramzy Baroud (www.ramzybaroud.net) taught Mass Communication at Australia's Curtin University of Technology, and is Editor-in-Chief of the Palestine Chronicle. Baroud's work has been published in hundreds of newspapers and journals worldwide and his books “ His books “Searching Jenin: Eyewitness Accounts of the Israeli Invasion” and “The Second Palestinian Intifada: A Chronicle of a People’s Struggle” have received international recognition. Baroud’s third book, “My Father Was a Freedom Fighter: Gaza's Untold Story” narrates the story of the life of his family, used as a representation of millions of Palestinians in Diaspora, starting in the early 1940’s until the present time.
http://english.alarabiya.net/views/2013/02/26/268372.html
Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013
Is Turkey’s Arms Industry Changing Equations?
Is Turkey’s Arms Industry Changing Equations?: pWord out of Turkey is that Roketsan—Turkey’s domestic missile manufacture—has just concluded a nearly $200 million deal with the United Arab Emirates. Turkey has made no secret of its desire to build up its arms industry. Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan has, for example, beseeched the Obama administration to provide Turkey with drones at [...]/p
Διαβάστε περισσότερα...
Διαβάστε περισσότερα...
Μπ.Μπορίσοφ: «Έριξαν την κυβέρνησή μου με ανταρσία»
«Έριξαν την κυβέρνησή μου με ανταρσία» ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Μπορίσοφ, ο οποίος επέστρεψε, νωρίτερα, στον πρόεδρο της Βουλγαρίας Ρόσεν Πλέβνελιεφ την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, την οποία έλαβε ως επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος στη Βουλή, με βάση τα όσα προβλέπονται από το Σύνταγμα της χώρας. Ο κ. Μπορίσοφ κατήγγειλε τα βασικά κόμματα της αντιπολίτευσης για «δόλια και ύπουλα πολιτικά τεχνάσματα», τα οποία είχαν ως συνέπεια να ξεσπάσει η «ανταρσία» και να παραιτηθεί η κυβέρνησή του. «Εκείνοι εκμεταλλεύτηκαν τους φτωχούς ανθρώπους, έβαλαν προβοκάτορες ανάμεσά τους και μας έριξαν, με τρόπο αντίθετο στο Σύνταγμα» τόνισε. Εξηγώντας γιατί επέστρεψε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Πρόεδρο, είπε ότι δεν δέχτηκε επειδή «δεν θέλω, ούτε μπορώ να έχω οποιαδήποτε σχέση, ούτε ευθύνη για ενέργειες και εξελίξεις που έχουν σκοπό την καταστροφή της Πολιτείας, την οποία εμείς οικοδομήσαμε και αναπτύξαμε στη διάρκεια των περασμένων χρόνων». Ο κ. Μπορίσοφ αναφέρθηκε εκτενώς για τα βασικά στοιχεία της «συνωμοσίας», όπως υποστηρίζει, του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Σεργκέι Στανίσεφ και του Κινήματος Δικαιωμάτων και Ελευθεριών (ΚΔΕ), τονίζοντας ότι ο κ. Στανίσεφ και ο μέχρι πρόσφατα αρχηγός του ΚΔΕ Αχμέτ Ντόγκαν «που είναι το ίδιο πράγμα, έριξαν την κυβέρνησή μας». Πέρα από τις πανεθνικές διαμαρτυρίες στη χώρα, τις περασμένες δύο βδομάδες, για τη διοργάνωση και υποκίνηση των οποίων ο κ. Μπορίσοφ επέρριψε άμεση ευθύνη στα προαναφερόμενα κόμματα της αντιπολίτευσης - ως ένα ακόμη στοιχείο του αντικυβερνητικού σχεδίου της αντιπολίτευσης, όπως ισχυρίστηκε - ο κ. Μπορίσοφ ανέφερε «την ωμή και απροκάλυπτη υποστήριξη πολλών ΜΜΕ για την κυβέρνηση μου, την οποία εμείς δεν την είχαμε ανάγκη». Σύμφωνα με τον απερχόμενο πρωθυπουργό, «αυτό γινόταν ειδικά για τις Βρυξέλλες και για να μπορεί η αντιπολίτευση να φωνάζει, σε όλους τους τόνους, ότι έχουμε θέσει τον Τύπο υπό τον έλεγχο μας». Ο κ. Μπορίσοφ κάλεσε τον Βούλγαρο πρόεδρο να αναθέσει την εντολή και να παραδώσει την εξουσία στους Σοσιαλιστές «ώστε να διοργανώσουν εκείνοι τις βουλευτικές εκλογές, με συνέπεια να καταρρεύσει και ο επόμενος μύθος - ότι σκοπεύουμε να ι προσφύγουμε σε νοθεία και εκλογομαγειρική, όπως μας κατηγορούν συνεχώς». Από την πλευρά του, ο πρόεδρος Πλέβνελιεφ ανήγγειλε την πολιτική ατζέντα των επόμενων ημερών που θα έχουν κρίσιμη, όπως υπογράμμισε, σημασία για τη Βουλγαρία, η οποία διέρχεται πολιτική κρίση. Για αύριο, Τρίτη, ο Πρόεδρος συγκάλεσε το Συντονιστικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, ώστε να συμφωνηθούν μέτρα εγγύησης της δημόσιας τάξης στην προεκλογική περίοδο. Την ερχόμενη Τετάρτη, ο κ. Πλέβνελιεφ θα επιδώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και στην περίπτωση που αρνηθεί να την παραλάβει (σ.σ. όπως έχει ήδη αναγγείλει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Σεργκέι Στανίσεφ), την ερχόμενη Παρασκευή θα έρθει η σειρά του Κινήματος Δικαιωμάτων και Ελευθεριών. Την ερχόμενη Πέμπτη, ο πρόεδρος θα εκφωνήσει στη Βουλή διάγγελμα προς το έθνος, ενώ η σύνθεση και η αποστολή της υπηρεσιακής κυβέρνησης θα γίνουν γνωστές ως το τέλος της επόμενης εβδομάδας. Από την πλευρά του, ο κ. Μπορίσοφ κάλεσε τους πολίτες που διαμαρτύρονται «να μην ξεχνούν ότι, ύστερα από παρόμοιες εξελίξεις, προέκυψαν στη Ρωσία ο Στάλιν με την KGB, στη Γερμανία ο Χίτλερ με την Γκεστάπο και στη Ρουμανία ο Τσαουσέσκου με τη Σεκιουριτάτε». ΠΗΓΗ:ΑΜΠΕ |
Μέρκελ: Πολλά τα «ερωτήματα» που πρέπει να απαντήσει η προεδρία Αναστασιάδη
Κατά την διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου που έδωσε σήμερα στην Άγκυρα με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η Μέρκελ μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και σε θέματα κυπριακού ενδιαφέροντος. «Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η πολιτική του νέου προέδρου. Υπάρχουν πολλά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν, όπως για παράδειγμα αυτό με την ευρωζώνη. Τις προσεχείς εβδομάδες θα τα δούμε όλα αυτά» είπε και αναφερόμενη στις συνομιλίες για το Κυπριακό τόνισε: «Θα δούμε πώς θα εξελιχθούν από εδώ και πέρα οι συνομιλίες με την τουρκική πλευρά. Επιθυμούμε να υπάρξει πρόοδος. Στην πραγματικότητα η υπόθεση του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας δεν είναι πολύ δύσκολη. Οι χώρες που έχουν υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, όπως για παράδειγμα η Τουρκία, πρέπει να έχουν καλές σχέσεις και εμπορικές σχέσεις με τις χώρες-μέλη. Αυτό δεν έχει γίνει ακόμα πραγματικότητα μεταξύ της Τουρκίας και της Κύπρου». Η Μέρκελ πρόσθεσε επίσης λέγοντας ότι «αυτό δεν εξαρτάται από μένα. Είναι κάτι που θα κάνουν οι ενδιαφερόμενες χώρες. Ο κ. Ερντογάν είπε πως μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο και πως το ίδιο πρέπει να κάνει και η Ελλάδα. Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να στηρίξουμε, αλλά η πράξη αφορά τις δύο πλευρές». ΠΗΓΗ:ΑΜΠΕ |
Συρία: Έτοιμη για συνομιλίες με τους αντικαθεστωτικούς, δηλώνει η Δαμασκός
| Ο Σύρος υπουργός Εξωτερικών Ουαλίντ αλ Μουάλεμ δήλωσε σήμερα ότι η Δαμασκός είναι έτοιμη να συνομιλήσει με τους αντικαθεστωτικούς, μετέδωσε το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Itar-Tass. «Είμαστε έτοιμοι για διάλογο με όποιον τον επιθυμεί...Ακόμη και με αυτούς που έχουν όπλα στα χέρια τους. Επειδή πιστεύουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν θα προκύψουν μέσα από την αιματοχυσία, αλλά μόνο μέσα από τον διάλογο», δήλωσε ο υπουργός από τη Μόσχα όπου βρίσκεται για συνομιλίες με τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόφ. Η αντιπολιτευόμενη Συριακή Εθνική Συμμαχία έχει δηλώσει πρόθυμη να διαπραγματευτεί ειρηνευτική συμφωνία για τον τερματισμό του εμφυλίου, αλλά ζητεί ο πρόεδρος Μπασάρ αλ Άσαντ να παραιτηθεί και να μην συμμετάσχει στην όποια συμφωνία. Πηγή: ΑΜΠΕ |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)