Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Stratfor: Γεωστρατηγικό παιχνίδι Τουρκίας - Ισραήλ με χαμένο...


Έχασε στα "σημεία" το Ισραήλ, στην μάχη εντυπώσεων και γεωστρατηγικής που άνοιξε η Τουρκία για να αναχθεί ως το "αφεντικό" του Ισλάμ

Ως καθαρό γεωστρατηγικό power game μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, περιγράφει τα γεγονότα το αμερικανικό ινστιτούτο γεωστρατηγικών αναλύσεων Stratfor. "Τόσο η τουρκική πλευρά όσο και η ισραηλινή πλευρά γνώριζαν ότι οδεύουν σε σύγκρουση. Η τουρκική πλευρά επιχειρούσε να προβάλλει το δράμα των Παλαιστίνιων που βρίσκονται στα χέρια του Ισραήλ, κάτι που θα έδινε την ευκαιρία στην Τουρκία να διεκδικήσει τον ρόλο του ισχυρού υπερασπιστή των Παλαιστινίων στη Γάζα.
Η ισραηλινή πλευρά επιχειρούσε να εμφανίσει την νηοπομπή ως υποστηρικτές τρομοκρατών που έχουν βάση τη Γάζα. Η βία όμως που εκδηλώθηκε ανάγει το Ισραήλ ως τον χαμένο αυτού του επικοινωνιακού πολέμου", εκτιμά το Stratfor.
Πάντως σύμφωνα με τους αμερικάνους αναλυτές του Ινστιτούτου, το σενάριο μιας τέτοιας κατάστασης είχε προσεκτικά σχεδιαστεί και μελετηθεί από το Τελ Αβίβ πολύ καιρό πριν. Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά μέχρι στιγμής, τα πλοία της νηοπομπής δέχθηκαν κλήσεις μέσω ραδιοσχνότητας και διατάχθηκαν να κατευθυνθούν προς το λιμάνι Ashdod σύμφωνα με τους Ισραηλινούς νόμους.



Στην άρνηση συμμόρφωσης με τις εντολές, ακολούθησε κλιμάκωση των προειδοποιήσεων, αλλά ακόμα δεν είναι σαφές εάν έγινε χρήση και προειδοποιητικών πυρών. Η επιλογή της νυχτερινής ώρας για την επέμβαση, δεν ήταν καθόλου τυχαία. Έδινε το τακτικό πλεονέκτημα στους Ισραηλινούς, καθώς οι άμαχοι θα ήταν κουρασμένοι από το ταξίδι και θα αποζητούσαν να κοιμηθούν, ενώ παράλληλα μπλοκαρίστηκαν και οι τηλεπικοινωνίες.
Υπάρχουν αναφορές ότι χρησιμοποιήθηκαν μέθοδοι ελέγχου ταραχών όπως γίνεται συνήθως από τον ισραηλινό στρατό κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων σε Παλαιστίνιους. Τέλος η αποβατικές ενέργειες σε ένα πλοίο όπου οι επιβαίνοντες είναι δηλωμένα φιλο-Παλαιστίνιοι ήταν μια πραγματική πρόκληση για τους Ισραηλινούς κομάντος, οι οποίοι φαίνεται ότι είχαν εντολές να αντιδράσουν επιθετικά σε οποιαδήποτε αντίσταση κι αν συναντούσαν.
Οι απώλειες των ανθρώπινων ζωών δεν προκαλούν καμία έκπληξη, υπογραμμίζει το Stratfor, εκτιμά όμως ότι αυτό θα έχει ευρύτερες γεωπολιτικές συνέπειες σε βάρος του Ισραήλ, υποννοεί…
Στα 76,4 μίλια απόσταση από τη λωρίδα της Γάζας, σύμφωνα με το Ισραήλ, αποβιβάστηκαν οι Ισραηλινοί κομάντος στο τουρκικό πλοίο. Σύμφωνα με πληροφορίες του defencenet.gr οι οποίες βασίζονται στην αναφορά του κυβερνήτη της κανονιοφόρου ΜΑΧΗΤΗΣ, η οποία είναι ενταγμένη στην UNIFIL και έπλεε στα 80 μίλια βόρεια από το σημείο, η απόσταση από τη Γάζα των πλοίων όταν εκδηλώθηκε η επίθεση ήταν 100 μίλια δυτικά της Γάζας.
Σύμφωνα με τα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, οι δυνάμεις του Ισραήλ επικοινώνησαν μέσω ραδιοσυχνότητας με τη νηοπομπή και τους ενημέρωσαν ότι η Λωρίδα της Γάζας είναι κλειστή στρατιωτική ζώνη και δεν έχουν άδεια να προσεγγίσουν. Πρότειναν μάλιστα σύμφωνα με τα ισραηλινά μέσα να γίνει εκφόρτωση της βοήθειας στο λιμάνι Ashdod. Η επικοινωνία αυτή ξεκίνησε στις 4 το πρωί περίπου τοπική ώρα και διήρκεσε μέχρι λίγο πριν το ξημέρωμα οπότε έγινε και η επίθεση.
Σύμφωνα με πληροφορίες η τελευταία επικοινωνία με την Ελλάδα του δημοσιογράφου Άρη Χατζηστεφάνου ο οποίος επιβαίνει στο τουρκικό πλοίο MAVI MARMARA που δέχθηκε την Ισραηλινή επιδρομή, έγινε λίγο μετά από τα μεσάνυχτα και ανέφερε ότι αναμένουν από στιγμή σε στιγμή να γίνει η επίθεση. Εκτιμούσαν μάλιστα ότι εάν η επίθεση εκδηλωνόταν με το φως της ημέρας θα μπορούσαν να στείλουν πλάνα από τις κάμερες.

Πηγή: Ας μιλήσουμε επιτέλους
Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση "Στρατηγικό Βάθος: Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας"


Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Τουρκία. Ακύρωση της επίσημης επίσκεψης του κ. Ερντογάν στην Αργεντινή.



..Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της μεγάλης τουρκικής εφημερίδας "Χουριέτ" η απόφαση του κ. Ερντογάν οφείλεται στην ακύρωση από τις αρχές της Αργεντικής της τελετής εγκαινίων στο Μπουένος Αϊρες μιας προτομής του Κεμάλ Ατατούρκ , ιδρυτή της τουρκικής δημοκρατίας , ακύρωση που πληροφορίες αναφέρουν ότι οφείλεται στην μεγάλη πίεση που ασκήθηκε στις αρχές από τη μεγάλη αρμενική κοινότητα της Αργεντινής...

Ο τουρκος πρωθυπουργός Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν ακύρωσε την επίσημη επίσκεψή του στην Αργεντινή, ανακοινώθηκε το βράδυ του Σαββάτου από το τουρκικό πρακτορείο Ανατολού.


Η τουρκική κυβέρνηση πρόκειται αργότερα να ανακοινώσει γραπτώς τους λόγους της ακύρωσης της επίσκεψης , μετέδωσε η ίδια πηγή.

Ο επικεφαλής της τουρκικής κυβέρνησης αναμένετο στην Αργεντινή όπου θα είχε συνομιλίες με την πρόεδρο της χώρας, Κριστίνα Κίρσνερ μετά το τέλος της επίσημης επίσκεψής του στην Βραζιλία.

Σϋμφωνα με την ιστοσελίδα της μεγάλης τουρκικής εφημερίδας "Χουριέτ" η απόφαση του κ. Ερντογάν οφείλεται στην ακύρωση από τις αρχές της Αργεντικής της τελετής εγκαινίων στο Μπουένος Αϊρες μιας προτομής του Κεμάλ Ατατούρκ , ιδρυτή της τουρκικής δημοκρατίας , ακύρωση που πληροφορίες αναφέρουν ότι οφείλεται στην μεγάλη πίεση που ασκήθηκε στις αρχές από τη μεγάλη αρμενική κοινότητα της Αργεντινής.

Υπενθυμίζεται ότι η Αργεντινή είναι μία από τις χώρες που αναγνώρισε τη σφαγή των Αρμενίων από τον τουρκικό στρατό το 1915.
ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Διαβάστε περισσότερα...

Η «Νταβουτόγλεια» διεθνολογία

Με τον Παναγιώτη Ήφαιστο

Πριν από δύο χρόνια πρότεινα να μεταφραστεί στα ελληνικά το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος» (Εκδόσεις Ποιότητα, www.piotita.gr ). Πολλοί άλλοι διεθνολόγοι ενθάρρυναν αυτήν την πρωτοβουλία. Στη στρατηγική ανάλυση αποτελεί θέσφατο και κοινό τόπο ότι η ακριβής γνώση αντιπάλων και συμμάχων είναι αναγκαία προϋπόθεση ανάπτυξης μιας ορθολογιστικής διπλωματίας και μιας ορθολογιστικής υψηλής εθνικής στρατηγικής.

Κρίθηκε αναγκαίο, εξάλλου, να εξορθολογιστεί ο ελληνικός επιστημονικός και δημόσιος διάλογος με τη δημοσίευση των αυθεντικών θέσεων και του κοσμοθεωρητικού υπόβαθρου της τουρκικής εθνικής στρατηγικής της τελευταίας δεκαετίας.


Μετά το Μάιο του 2009, ο Αχμέτ Νταβούτογλου τοποθετήθηκε επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας. Ακολούθησαν χιλιάδες σχόλια, που συχνά στηρίζονταν σε αποσπασματικές αναφορές στο «Στρατηγικό βάθος». Έχοντας ήδη μελετήσει το βιβλίο, με έκπληξη διαπίστωσα ότι το «Στρατηγικό βάθος» δεν προσφέρει μόνο την κοσμοθεωρία του νεο-Οθωμανισμού, αλλά ότι αποτελεί, επίσης, είδος εγχειριδίου των σημερινών τουρκικών τακτικών και διπλωματικών αποφάσεων της Άγκυρας.

Ιδιοφυής και ριψοκίνδυνη
Πέραν πάσης αμφιβολίας, η πολιτικοστοχαστική σύλληψη του Νταβούτογλου είναι τόσο ιδιοφυής όσο είναι και ριψοκίνδυνη. Μέσα σ’ έναν απέραντο γεωπολιτικό χώρο ετερογενών και ανομοιογενών κοινωνικών οντοτήτων, που εκτείνεται από την Άπω Ανατολή μέχρι την Ευρώπη, οι Τούρκοι αναζητούν τα νήματα κοσμοσυστημικών συγκλίσεων μεταξύ των ισλαμικών κοινωνιών, των οποίων το κομβικό σημείο και ο ηγετικός δρων μπορεί να είναι, υποστηρίζει ο Νταβούτογλου, το τουρκικό εθνοκράτος. Κανείς πρέπει να λάβει υπόψη ότι οι ισλαμικές κοινωνίες δεν έχουν άγνωστες καταβολές. Ανατολικά του Αιγαίου βρίσκονται έθνη μακραίωνης διαδρομής, που αποτέλεσαν τη Βυζαντινή Οικουμένη και που στη συνέχεια τέθηκαν υπό την ηγεμονία των Οθωμανών, και πολλά εξ αυτών εξισλαμίστηκαν. Πολιτικά, ανθρωπολογικά, θρησκευτικά και οικονομικά ο απέραντος αυτός χώρος δεν είναι επίπεδος και ευθύγραμμος. Αντίθετα, ίσως είναι ο πλέον πολύπλοκος και δυναμικός χώρος του πλανήτη.

Αυτό δεν φαίνεται να διαφεύγει του Νταβούτογλου, ο οποίος δείχνει να είναι ένας βαθύς γνώστης των μακροϊστορικών τάσεων και συμπεριφορών. Εντούτοις, επειδή το «Στρατηγικό βάθος» δεν είναι μόνο ένα επιστημονικό βιβλίο αλλά και ένα βιβλίο εφαρμοσμένης στρατηγικής, ο Νταβούτογλου χρησιμοποιεί όλη του την τέχνη για να επισκιάσει τα στοχαστικά άλματα που εκλογικεύουν τις ιστορικές πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές. Αντιπαραθέτει, εξάλλου, τον κόσμο του Ισλάμ με τους αποικιοκράτες -κάτι που κατά τα άλλα είναι σωστό-, τη στιγμή που έξυπνα υποβαθμίζει ή αποσιωπά τον εξίσου δεσποτικό χαρακτήρα των Οθωμανών. Αυτό τον βοηθά στο να αναδείξει το τουρκικό εθνοκράτος ως την αιχμή του δόρατος ενός περίπου αγαθοεργού νεο-Οθωμανικού κοσμοσυστήματος.

Οικειοποιείται τους πάντες και τα πάντα

Πάντως, τίποτα δεν πετάει από τη διαδρομή του κόσμου από τα αρχαία χρόνια μέχρι και την μεταψυχροπολεμική εποχή. Αντίθετα, οικειοποιείται τους πάντες και τα πάντα. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, άλλοτε μιλώντας αληθινά, άλλοτε εκλογικεύοντας με ριψοκίνδυνα πολιτικοστοχαστικά άλματα και άλλοτε προσδιορίζοντας το στίγμα των επερχόμενων μεγάλων μετασχηματισμών μέσα στον απέραντο μετα-αποικιακό κόσμο που εκτείνεται από τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια μέχρι την Κίνα, επιχειρεί να ενώσει όσα νήματα μπορεί για να καταστήσει το τουρκικό εθνοκράτος τον άξονα των εξελίξεων στο ιστορικό βάθος του 21ου αιώνα. Πόσο και πώς αυτά αφορούν τους νεοέλληνες; Δεν μπορώ να εξαντλήσω σε μερικές γραμμές ένα πυκνό και περιεκτικό κείμενο. Συντομογραφικά παρατηρώ ότι επειδή οι νεοέλληνες δεν είναι ισλαμιστές υπό το πρίσμα της Νταβουτόγλειας κοσμοθεωρίας, η θέση τους είναι προδιαγεγραμμένη. Όπως το θέτει, «η Τουρκία πλέον είναι υποχρεωμένη να ανα¬βαθμιστεί, ώστε, ανερχόμενη σε υψηλότερη κλίμακα, να θεωρήσει τις σχέσεις της με αυτές τις χώρες (στην περίμετρο της Τουρκίας) ως υποδεέστερα στοιχεία με την άσκηση έναντι αυτών πολιτικών αφ’ υψηλού».

Η τελευταία ευκαιρία αφύπνισης
ΕΞΑΛΛΟΥ, στον αντίποδα των κυρίαρχων νομικίστικων ελληνικών αντιλήψεων, η Νταβουτόγλεια διεθνολογία κατανοεί τη διαλεκτική σχέση ισχύος και υπερίσχυσης του ισχυρότερου στις νομικές συζητήσεις. Έχει, τονίζω, ακριβέστατη αντίληψη των πολιτικών όψεων του διεθνούς δικαίου και της διαφοράς μεταξύ πολιτικής κυριαρχίας και ρευστών ιστορικών υποθέσεων που σχετίζονται με το ιστορικά ρευστό ανθρωπολογικό περιβάλλον της περιφέρειάς μας. Υπό το πρίσμα μιας καθαρά γεωπολιτικής αντίληψης των πραγμάτων αναζητά ερείσματα στα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Κύπρο, όπου υπάρχουν «ισλαμικά κατάλοιπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», με το να εντάσσει τα «Οθωμανικά κατάλοιπα» σε μια περιφερειακή και κοσμοσυστημική στρατηγική δομή, που θα αποτελεί το όχημα της Τουρκίας ν' ανέβει ταχύρρυθμα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας ισχύος.

Καλά κάνουν όσοι ενδιαφέρονται να σκέφτονται σοβαρά για τα ελληνοτουρκικά, να μελετήσουν κάθε γραμμή του «Στρατηγικού βάθους». Θα καταλάβουν ότι αν εκπληρωθούν οι κοσμοθεωρίες και τα στρατηγικά σχέδια της Τουρκίας, ενώ εμείς πνευματικά, οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά θα συνεχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το τέλμα, το νεοελληνικό κράτος και η ήδη παραπαίουσα Κυπριακή Δημοκρατία εκπνέουν διά παντός. Το εκδοτικό αυτό γεγονός προσφέρει ίσως την τελευταία ευκαιρία αφύπνισης, πνευματικής ανόρθωσης και στρατηγικής ανασύνταξης.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Καθηγητής Στρατηγικών Σπουδών

Διαβάστε περισσότερα...

Ασφυκτική πίεση στην Αίγυπτο για τα νερά του Νείλου




Πέντε χώρες αμφισβητούν την κυριαρχία της

The Guardian


Οι χώρες της ανατολικής Αφρικής δίνουν μάχη για να αποτρέψουν μια κλιμακούμενη κρίση για τον έλεγχο των υδάτων του ποταμού Νείλου. Οι εννέα χώρες από τις οποίες διέρχεται ο μεγαλύτερος σε μήκος ποταμός του κόσμου, βρίσκονται από καιρό σε σύγκρουση μεταξύ τους για την πρόσβαση στα ζωτικά υδάτινα αποθέματα του Νείλου, τα οποία η Βρετανία ως αποικιοκρατική δύναμη παραχώρησε στην Αίγυπτο με σχετική συμφωνία του 1929.

Ιστορικό δικαίωμα

Η Αίγυπτος εμμένει με ζήλο στη διατήρηση των ιστορικών δικαιωμάτων της, επί των 55,5 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων νερού, τα οποία αντλεί από τον ποταμό και έχει ασκήσει βέτο στο δικαίωμα των γειτονικών χωρών να χτίσουν φράγματα ή να υλοποιήσουν προγράμματα άρδευσης, τα οποία ενδέχεται να έχουν ως συνέπεια αλλαγές στη ροή των υδάτων του ποταμού. Την περασμένη εβδομάδα, ωστόσο, η Κένυα έγινε η πέμπτη χώρα από τις εννέα που υπέγραψαν νέα συμφωνία, με την οποία οι άλλες χώρες θα αποκτήσουν μεγαλύτερη πρόσβαση στο νερό. Επί του παρόντος, η Αίγυπτος έχει δικαίωμα στο 80% του νερού ενώ το Σουδάν έχει δικαίωμα στο 11% και οι υπόλοιπες επτά χώρες μοιράζονται το υπόλοιπο 9%.

Ο πρωθυπουργός της Κένυας, Ράιλα Οντίνγκα, μετέβη στο Κάιρο για συνομιλίες στις αρχές της εβδομάδας, ενώ ο Ζοζέφ Καμπιλά, πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, αναμενόταν και αυτός στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα.


Η Αίγυπτος αντέδρασε με οργή στη νέα συμφωνία με το επιχείρημα ότι η απώλεια νερού από τον ποταμό Νείλο, ο οποίος συνδέεται κατά κύριο λόγο με την Αίγυπτο, θα έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή των 80 εκατομμυρίων Αιγυπτίων, οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν στις όχθες του ποταμού.

Αναλυτές από χρόνια επισημαίνουν ότι τα μειούμενα αποθέματα νερού της Αφρικής θα λειτουργήσουν ως καταλύτης για την πρόκληση συγκρούσεων, ενώ οι διενέξεις για το νερό προκαλούν ήδη μεγάλες εντάσεις. Στις 14 Mαΐου, οι ηγέτες τεσσάρων χωρών της λεκάνης του Νείλου, η Αιθιοπία, η Τανζανία, η Ουγκάντα και η Ρουάντα, συγκεντρώθηκαν στην Ουγκάντα, για να υπογράψουν τη νέα συμφωνία, την οποία απέρριψαν τόσο η Αίγυπτος όσο και το Σουδάν. Η Ερυθραία δεν έχει εκφραστεί ακόμη επί της συμφωνίας, δεδομένου ότι ακόμη τη μελετά.

Η υπουργός της Κένυας για τους Υδάτινους Πόρους, η Τσάριτι Νγκίλου, υπέγραψε τη συμφωνία την περασμένη εβδομάδα στο Ναϊρόμπι. Το Κονγκό αναμενόταν να την υπογράψει αυτό το Σαββατοκύριακο και το Μπουρούντι πρόκειται να αποφασίσει επί του ζητήματος μετά τις προεδρικές εκλογές στη χώρα, οι οποίες αναμένεται να διεξαχθούν στις 28 Ιουνίου. Κατά την τελετή της υπογραφής της συμφωνίας στο Ναϊρόμπι, η Νγκίλου απηύθυνε έκκληση στην Αίγυπτο και στο Σουδάν να προσχωρήσουν και αυτές στη συμφωνία, υποστηρίζοντας ότι καμία από τις δύο «δεν είχαν άλλη επιλογή». Η Νγκίλου περιέγραψε τη συμφωνία του 1929 ως ξεπερασμένη από την εποχή, ενώ πρόβαλε το επιχείρημα πως επικυρώθηκε από την Αίγυπτο και τη Βρετανία την εποχή της αποικιοκρατίας και ότι υπεγράφη από αφρικανικές χώρες οι οποίες ήταν υπό κατοχή και των οποίων η γνώμη δεν ζητήθηκε καν. Σε έντονο ύφος εκφράστηκε και ο Μέλες Ζενάουι, ο πρόεδρος της Αιθιοπίας, στηλιτεύοντας τη στάση της Αιγύπτου, η οποία απομονώνεται όλο και περισσότερο.

Το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωσε ότι παρακολουθεί από κοντά τις εξελίξεις, όμως δεν λαμβάνει θέση επί της διαμάχης. Απηύθυνε, ωστόσο, έκκληση στα εμπλεκόμενα μέρη να συνεχίσουν τις συνομιλίες με σκοπό να φτάσουν σε φιλική διευθέτηση και να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στη λεκάνη του Νείλου.

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Οργή Αμερικής κατά Βραζιλίας και Τουρκίας


Αμφισβητεί τους ειρηνικούς σκοπούς στη συμφωνία με το Ιράν

Ασ. Πρες, Ροϊτερς


Την έντονη δυσαρέσκεια της Ουάσιγκτον προκάλεσαν οι επίμονες προσπάθειες τόσο της Τουρκίας όσο και της Βραζιλίας να αποτρέψουν την επιβολή βαρύτατων οικονομικών κυρώσεων σε βάρος του Ιράν από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Οι Αμερικανοί αμφισβητούν πλέον ανοικτά ότι η ειρηνική διευθέτηση της κρίσης αναφορικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης αποτελεί το πραγματικό κίνητρο των δύο κρατών, κατηγορώντας τον Τούρκο πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν και τον πρόεδρο της Βραζιλίας Λουίζ Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα ότι εκμεταλλεύονται την ιρανική κρίση προκειμένου να εδραιωθούν ως βασικοί «παίκτες» στο διεθνές στερέωμα. Επιπλέον, η αμερικανική κυβέρνηση θεωρεί ότι η συμφωνία της 17ης Mαΐου, η οποία προβλέπει τη μεταφορά 1.300 κιλών ουρανίου χαμηλού εμπλουτισμού από το Ιράν στην Τουρκία, κάθε άλλο παρά αποτρέπει την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων από την Τεχεράνη.

Τον εκνευρισμό του Λευκού Οίκου, όπως αυτός εκφράστηκε εμμέσως διά στόματος της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χίλαρι Κλίντον, διόγκωσε η χρονική στιγμή της συμφωνίας, η οποία επήλθε τη στιγμή που οι Αμερικανοί ετοιμάζονταν να δρέψουν καρπούς πολύμηνων διπλωματικών προσπαθειών προκειμένου να εξασφαλίσουν τη σύμφωνη γνώμη των μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας για τις νέες κυρώσεις. Η στάση της Βραζιλίας, πάντως, δεν εξέπληξε τους σχεδιαστές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, καθώς ο κ. Ντα Σίλβα είχε τους τελευταίους μήνες δείξει δείγματα επιθετικής πολιτικής έναντι της Ουάσιγκτον. Παίζοντας το χαρτί της ισχυρότερης οικονομίας της Λατινικής Αμερικής, ο Βραζιλιάνος πρόεδρος αντιτίθεται στις ΗΠΑ σε μια σειρά θεμάτων, από το εμπόριο και την κλιματική αλλαγή, μέχρι το πραξικόπημα στην Ονδούρα.


Πρόσφατα, ο κ. Ντα Σίλβα άφησε εκ νέου αιχμές κατά των ΗΠΑ και της Δύσης υποστηρίζοντας ότι κανένα από τα έθνη που τάσσονται υπέρ της επιβολής αυστηρότερων κυρώσεων δεν προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον πρόεδρο του Ιράν. «Αναρωτιέμαι γιατί ο κ. Ομπάμα ή ο κ. Σαρκοζί αποφεύγουν να τηλεφωνήσουν στον κ. Αχμεντινετζάντ», διερωτήθηκε. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο υπουργός Εξωτερικών της Βραζιλίας, Σέλσο Αμορίμ, είχε υπενθυμίσει ότι οι ΗΠΑ έχουν στο «όχι και τόσο μακρινό παρελθόν χρησιμοποιήσει αμφόβολης ποιότητας στοιχεία προκειμένου να αιτιολογήσουν την εισβολή στο Ιράκ» και πως η διαμεσολαβητική προσπάθεια στοχεύει στην αποτροπή μιας «δυσάρεστης επανάληψης της Ιστορίας».

Σε αντίθεση με την περίπτωση της Βραζιλίας, η «επιθετική προσπάθεια» των Τούρκων να καθυστερήσουν την επιβολή νέων κυρώσεων δημιούργησε ερωτήματα για το κατά πόσον το μοναδικό μουσουλμανικό κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ εξελίσσεται από γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης σε δυναμικό υπέρμαχο των γειτονικών του κρατών στην Μέση Ανατολή, εξαιρουμένου φυσικά του Ισραήλ. Οι πιστολές κατά της επιβολής νέων κυρώσεων σε 26 κράτη από την τουρκική κυβέρνηση, λίγες ώρες μετά την κατ’ αρχήν συμφωνία των ΗΠΑ με τη Ρωσία και την Κίνα, αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για την Ουάσιγκτον. «Πρόκειται για ένα ξεκάθαρο σχέδιο με μοναδικό στόχο την παρεμπόδιση της δράσης του Συμβουλίου Ασφαλείας», τόνισε η κ. Κλίντον στις αρχές της εβδομάδας. «Η διεθνής κοινότητα αναγνωρίζει ότι η συμφωνία μεταξύ Ιράν, Τουρκίας και Βραζιλίας προέκυψε μόνο επειδή το Συμβούλιο Ασφαλείας ήταν έτοιμο να υιοθετήσει το ψήφισμα πάνω στο οποίο διαπραγματευόμασταν εδώ και πολλές εβδομάδες», πρόσθεσε η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Το μήνυμα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ήταν σαφές: Αφενός η τουρκική διπλωματία δεν είναι ακόμα αρκετά ισχυρή ώστε να μεταπείσει την Κίνα και τη Ρωσία, αφετέρου το Ιράν εκμεταλλεύεται τις φιλοδοξίες της, όσο και της Βραζιλίας, προκειμένου να αποτρέψει τις κυρώσεις. Απαντώντας, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας απάντησε την Πέμπτη ότι «η κατάθεση της πρότασης ψηφίσματος για την επιβολή κυρώσεων σε βάρος του Ιράν μία ημέρα μετά την επίτευξη της συμφωνίας για τη μεταφορά ουρανίου χαμηλού εμπλουτισμού από το Ιράν ισοδυναμεί με εθελοτυφλία».

Οι φιλοδοξίες δεν θα προκαλέσουν ολική ρήξη

Παρά τη δυσφορία του Λευκού Οίκου, η πλειονότητα των αναλυτών εκτιμά ότι οι φιλοδοξίες Τούρκων και Βραζιλιάνων για μια θεαματική αναβάθμιση του ρόλου τους στη διεθνή σκακιέρα δεν θα προκαλέσει μια ολική ρήξη στις σχέσεις τους με τις ΗΠΑ στο εγγύς μέλλον. Οι Αμερικανοί σημειώνουν ότι δεν τίθεται ζήτημα αποκοπής της Τουρκίας από τη Δύση, καθώς τα θεμελιώδη συμφέροντα της χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Την ίδια στιγμή, βέβαια, μερίδα ειδικών παρατηρεί ότι ο τόνος της εξωτερικής πολιτικής των Τούρκων σταδιακά αλλάζει και υπενθυμίζει την άρνηση της Aγκυρας να επιτρέψει τη χρήση των εδαφών της από τον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια της εισβολής στο Ιράκ, όπως και την έντονή της αντίδραση στις πιέσεις των Δυτικών προκειμένου να συμφιλιωθεί με το «άσχημο παρελθόν» της. Οσον αφορά τη Βραζιλία, η νέα προστριβή με τις ΗΠΑ δεν στάθηκε εμπόδιο στην επικύρωση σημαντικών συμφωνιών με τον Λευκό Οίκο. Σ’ αυτές συγκαταλέγεται το πρώτο μνημόνιο για τη στρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών εδώ και τριάντα χρόνια, καθώς και η διευθέτηση της διαμάχης σχετικά με την επιδότηση των Αμερικανών βαμβακοπαραγωγών. Ο αναλυτής του Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις, Ματίας Σπέκτορ, σημειώνει πάντως ότι το ζήτημα της Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Οπλων θεωρείται ιδιαίτερα ευαίσθητο από τους Βραζιλιάνους και αυτό, διότι η χώρα είχε με μυστικότητα εμπλουτίσει ουράνιο τη δεκαετία του ’70 και υπέγραψε τη σχετική συνθήκη με αρκετά χρόνια καθυστέρηση.

http://news.kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Νεοοθωμανικός ηγεμονισμός με στρατηγικό βάθος


Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση



Χρήστος Ιακώβου
Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)


Την ερχόμενη Πέμπτη, 3 Ιουνίου, το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥΚΕΜ) παρουσιάζει στη Λευκωσία την ελληνική μετάφραση του βιβλίου του Τούρκου πανεπιστημιακού και νυν υπουργού εξωτερικών, Αχμέντ Νταβούντογλου: «Στρατηγικό Βάθος: Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας» (Stratejik Derinlik: Türkiye'nin Uluslararası Konumu. Η ελληνική έκδοση προσφέρεται για προβληματισμό και επιστημονικό διάλογο σχετικά με τους προσανατολισμούς της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας υπό τους ισλαμιστές.

Με το διορισμό του καθηγητή Αχμέτ Νταβούτογλου, πριν από ένα χρόνο, στη θέση του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας αναπτύχθηκε μία εκτεταμένη αρθρογραφία, τόσο στον Αθηναϊκό όσο και στον Κυπριακό Τύπο γύρω από την πάγια γεωπολιτική του θεώρηση για τη θέση της Τουρκίας στη διεθνή σκηνή. Κάποιοι αγκιστρώθηκαν στην άποψή του για «μηδενικές τριβές με τους γείτονες της Τουρκίας» απολυτοποιώντας τη γενικώτερη προσέγγισή του για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Όπως αποδεικνύεται μέσα από το βιβλίο πρόκειται για αποσπασματική και παραπλανητική ερμηνεία των απόψεων Νταβούτογλου.


Ως επιστήμονας, ο Νταβούτογλου είναι πολύ καλός γνώστης και χειριστής του θεωρητικού μοντέλου γεωπολιτικής ανάλυσης του Χάλφορντ Μάκιντερ (1861–1947) δηλαδή της αγγλοσαξωνικής γεωπολιτικής σχολής, προσαρμόζοντάς την στον μείζονα στρατηγικό στόχο της Τουρκικής υψηλής στρατηγικής που είναι η επιδίωξη του καλύτερου δυνατού γεωπολιτικού ρόλου για την Τουρκία στον 21ο αιώνα. Ο Νταβούτογλου επιχειρεί να κάνει τη κλασική γεωπολιτική σύζευξη. Από τη μία περιγράφει το γεωγραφικό πλεονέκτημα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκικής θέσης στο διεθνές σύστημα και από την άλλη προσπαθεί να εξηγήσει ποιοί θα πρέπει να είναι οι πολιτικοί στόχοι της Τουρκίας που υπαγορεύονται από τη γεωγραφία, δηλαδή η εξισορρόπηση της ένταξης της χώρας στους δυτικούς θεσμούς με την άσκηση κεντρικού και ηγετικού ρόλου στο μουσουλμανικό κόσμο.

Ο Νταβούτογλου τεκμηριώνει την άποψή του ως εξής: Η Τουρκία δεν είναι περιφέρεια αλλά γεωπολιτικό κέντρο. Κατέχει κεντρική θέση μεταξύ Ευρώπης – Ασίας – Αφρικής με αστείρευτο γεωγραφικό βάθος το οποίο εκτείνεται σε τρεις επάλληλες γεωγραφικές ζώνες: την εγγύς χερσαία λεκάνη (Βαλκάνια, Καύκασος, Μέση Ανατολή), την εγγύς θαλασσία λεκάνη (Μαύρη Θάλασσα, Αν. Μεσόγειο, Κασπία, Ερυθρά Θάλασσα και Περσικός Κόλπος) και την εγγύς ηπειρωτική λεκάνη (Ευρώπη, Β. Αφρική, Κεντρική και Ανατολική Ασία. Επίσης, κατά τον Νταβούτογλου, το Οθωμανικό παρελθόν της Τουρκίας της παρέχει πρόσθετο Ιστορικό βάθος.

Αυτό που ουσιαστικά εισηγείται ο Νταβούτογλου είναι ότι η Τουρκία έχει το γεωπολιτικό πλεονέκτημα να μετατραπεί σε πανίσχυρο ενδοσυστημικό πόλο ισχύος του ευρω–ασιατικού συστήματος ασφαλείας. Αυτό θα της επιτρέψει να αναδυθεί, με πλανητικούς όρους, σε δύναμη διεθνούς εμβέλειας.

Ιστορικά οι χώρες που διεκδίκησαν στρατηγικό βάθος πολύ πέραν των συνόρων τους, χωρίς να διαθέτουν και το ανάλογο πολιτικοδιπλωματικό, οικονομικό και στρατιωτικό εκτόπισμα διολίσθησαν στο σφάλμα της στρατηγικής υπερεξάπλωσης και τα οράματά τους για «νέους ρόλους» συνετρίβησαν στα ερείπια των υπερβολικών φιλοδοξιών τους. Γι’ αυτό και τους ευσεβείς πόθους, έστω και αν είναι στρατηγικοί στόχοι, δεν πρέπει στην στρατηγική ανάλυση να τους εκλαμβάνει κανείς ως τετελεσμένο γεγονός.

Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, όταν ο Νταβούτογλου μιλά για «μηδενικές τριβές με τους γείτονες της Τουρκίας» δεν αναφέρεται στην Κύπρο γιατί σύμφωνα με την ανάλυσή του, η Κύπρος πρέπει να παραμείνει ενσωματωμένη στο σύστημα ασφαλείας που επέβαλε η Τουρκία από το 1974. Αυτό υπηρετεί πλήρως τον κεντρικό ρόλο που οραματίζεται για τη χώρα του στην Ευρασιατική σκακιέρα ο Τούρκος υπουργός εξωτερικών. Πιο συγκεκριμένα στο υποκεφάλαιο «Ο στρατηγικός γόρδιος δεσμός της Τουρκίας: Η Κύπρος», ο Νταβούτογλου αναλύει τη γεωπολιτική θέση του νησιού ως εξής: «Η Κύπρος διαθέτει κεντρική θέση μέσα στην παγκόσμια ήπειρο αφού βρίσκεται σε ίση απόσταση από την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Μαζί με την Κρήτη ευρίσκεται σε μία γραμμή πάνω στην οποία διασταυρώνονται οι θαλάσσιες οδοί. Η Κύπρος κατέχει θέση μεταξύ των Στενών, που χωρίζουν Ευρώπη και Ασία, και της Διώρυγας του Σουέζ, που χωρίζει Ασία και Αφρική, ενώ ταυτοχρόνως έχει τη θέση μίας σταθερής βάσης και ενός αεροπλανοφόρου, που θα πιάνει το σφυγμό των θαλασσίων οδών του Άντεν και του Χορμούζ, μαζί με τις λεκάνες του Κόλπου και της Κασπίας, που είναι οι πιο σημαντικοί οδοί σύνδεσης Ευρασίας-Αφρικής». Καταλήγοντας ο Νταβούτογλου υποστηρίζει: «Μία χώρα που αγνοεί την Κύπρο δεν μπορεί να είναι ενεργή στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές».

Ολοκληρώνοντας τη γεωπολιτική ανάλυσή του για την Κύπρο, ο Νταβούτογλου συμπυκνώνει την Τουρκική στρατηγική ως ακολούθως: «Την Κύπρο δεν μπορεί να αγνοήσει καμία περιφερειακή ή παγκόσμια δύναμη που κάνει στρατηγικούς υπολογισμούς στη Μ. Ανατολή, την Α. Μεσόγειο το Αιγαίο, το Σουέζ, την Ερυθρά θάλασσα και τον Κόλπο. Η Κύπρος βρίσκεται σε τόσο ιδανική απόσταση απ’ όλες τις περιοχές, που έχει την ιδιότητα μίας παραμέτρου που τις επηρεάζει όλες άμεσα. Η Τουρκία, το στρατηγικό πλεονέκτημα που απέκτησε την δεκαετία του 1970 πάνω σε αυτήν την παράμετρο, πρέπει να το αξιοποιήσει όχι ως στοιχείο μίας αμυντικής Κυπριακής πολιτικής με στόχο την διαφύλαξη του σημερινού στάτους κβο, αλλά ως ένα θεμελιώδες στήριγμα μίας επιθετικής θαλάσσιας στρατηγικής διπλωματικού χαρακτήρα».

www.geopolitics-gr.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

«Δημογραφική έκρηξη στη Μέση Ανατολή και περιφρούρηση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ»




Ενδιαφέρουσα ημερίδα από το ΚΥΚΕΜ


Στις 19 Μαίου το Κυπριακό Κέντρο Μελετών (ΚΥΚΕΜ), σε συνεργασία με το Υπουργείο Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως, διοργάνωσε στο ξενοδοχείο «Σαν Χωλ» στη Λάρνακα επιστημονική ημερίδα με θέμα «Δημογραφική έκρηξη στη Μέση Ανατολή και περιφρούρηση των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ». Η Ημερίδα τελούσε υπό την αιγίδα του υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης κου Λουκά, ο οποίος τόνισε στην εισαγωγική του ομιλία τη σημασία που δίδει το υπουργείο στο καυτό θέμα της λαθρομετανάστευσης καθώς επίσης και στη νέα πολιτική της ΕΕ για την περιφρούρηση των εξωτερικών της συνόρων (FRONTEX).

Πολύ ενδιαφέρουσες ήταν και οι εισηγήσεις και οι απόψεις που κατετέθησαν από τους ομιλητές. Ο διευθυντής του ΚΥΚΕΜ, Χρήστος Ιακώβου ανέπτυξε το θέμα: «Η δημογραφική έκρηξη στη Μέλη Ανατολή και οι μακροστρατηγικές της συνέπειες στην περιοχή». Ο κος Ιακώβου παρέθεσε τις δημογραφικές τάσεις της Μέσης Ανατολής μέχρι τα μέσα του 21ου αιώνα και συνέδεσε τις τάσεις αυτές με το φαινόμενο της διασποράς της πολιτικής συνείδησης, την αντιπαράθεση για τις πηγές νερού και το φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης. Η διευθύντρια του τμήματος αρχείου πληθυσμού και μετανάστευσης, Άννυ Σιακαλλή, τόνισε τις αυξητικές τάσεις της μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης στην Κύπρο επισημαίνοντας τις επακόλουθες σταδιακές δημογραφικές αλλοιώσεις που επιφέρουν στην Κύπρο. Τέλος ο διοικητής της υπηρεσίας αλλοδαπών, Αιμίλιος Λάμπρου, παρέθεσε στατιστικά στοιχεία για τη λαθρομετανάστευση και τις αιτήσεις ασύλου για τα έτη 2005-2010, στα κριτήρια επιλογής της Κύπρου ως χώρας τελικού προορισμού, και στη δράση της αστυνομίας σε σχέση με το θέμα της παράνομης εργοδότησης και καταπολέμησης των κυκλωμάτων διακίνησης λαθρομεταναστών.

Διαβάστε περισσότερα...

«Επιστράτευση» στις ΗΠΑ για τον κυβερνοπόλεμο


Σχεδόν 90.000 στρατιωτικοί ετοιμάζονται
για ευρείας κλίμακας επιχειρήσεις στο Διαδίκτυο

The Observer


Ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών ανέθεσε για πρώτη φορά σε επιφανή στρατηγό του την αποστολή να κατευθύνει τον πόλεμο στον κυβερνοχώρο – παρά τους φόβους πως η κίνηση θα πυροδοτήσει μια νέα φάση στρατιωτικοποίησης του Διαδικτύου.

Ο πρόσφατα διορισθείς τεσσάρων αστέρων στρατηγός Κιθ Αλεξάντερ ανέλαβε τη διοίκηση της φιλόδοξης και αμφιλεγόμενης νέας Διοίκησης του Κυβερνοχώρου του Πενταγώνου, που θα διεξάγει εικονικό πόλεμο στα ηλεκτρονικά δίκτυα του κόσμου.

Η δημιουργία του αξιώματος του ανώτατου «κυβερνο-στρατηγού» έλαβε χώρα μόλις λίγες ημέρες αφότου η αμερικανική αεροπορία αποκάλυψε ότι περίπου 30.000 άνδρες της μεταφέρθηκαν από τον τομέα τεχνικής υποστήριξης «στην πρώτη γραμμή του κυβερνοπολέμου». Αποτελεί απάντηση στην ολοένα και εντεινόμενη αγωνία για την ευάλωτη θέση του αμερικανικού στρατού και άλλων κρίσιμων τομέων έναντι πιθανής επίθεσης στο Ιντερνετ.



Παρότι ο Αλεξάντερ δεσμεύτηκε, τον περασμένο μήνα, ενώπιον της αρμόδιας για τις ένοπλες δυνάμεις επιτροπής της Γερουσίας πως η Διοίκηση του Κυβερνοχώρου δεν θα συμβάλει στη στρατιωτικοποίηση του Διαδικτύου, ο πρόεδρος της επιτροπής, γερουσιαστής Καρλ Λέβιν, σημείωσε ότι τόσο το δόγμα του Πενταγώνου όσο και το νομικό πλαίσιο για τις επιχειρήσεις online απέτυχαν έως τώρα να ανταποκριθούν στους ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης του κυβερνοπολέμου.

Συγκεκριμένα, ο Λέβιν εξέφρασε την ανησυχία ότι οι αμερικανικές επιχειρήσεις για την αντιμετώπιση απειλών στο Διαδίκτυο «ενδέχεται να έχουν ευρείες και ολέθριες επιπτώσεις σε μεγάλη γκάμα αμερικανικών συμφερόντων».

Παρότι ο Αλεξάντερ προσπάθησε να υποβαθμίσει τον επιθετικό χαρακτήρα της διοίκησής του, το Πεντάγωνο υπήρξε πιο σαφές, δηλώνοντας στις 21 Μαΐου ότι η Διοίκηση του Κυβερνοχώρου «θα κατευθύνει τις επιχειρήσεις ειδικευμένων δικτύων του υπουργείου Αμύνης (απασχολώντας στρατιωτικό προσωπικό περίπου 90.000 ατόμων) και θα είναι έτοιμη, όταν δοθεί εντολή, να διεξαγάγει ευρείας κλίμακας στρατιωτικές επιχειρήσεις στον κυβερνοχώρο, προκειμένου να διασφαλίσει την ελευθερία δράσης των ΗΠΑ στον κυβερνοχώρο και να τη στερήσει από τους αντιπάλους μας».

Οι προκλήσεις που καλείται να αντιμετωπίσει η Διοίκηση του Κυβερνοχώρου φάνηκαν στις αρχές του χρόνου, όταν η «Ουάσιγκτον Ποστ» αποκάλυψε λεπτομέρειες της αποκαλούμενης επιχείρησης «dot-mil» της μονάδας κυβερνοπολέμου του Φορτ Μιντ, που είχε αποστολή να κλείσει μια ιστοσελίδα-παγίδα στημένη από τους Σαουδάραβες και τη CIA, η οποία στόχευε κατά ισλαμιστών εξτρεμιστών με πιθανές επιθετικές προθέσεις κατά της Σαουδικής Αραβίας. Το Πεντάγωνο επείσθη ότι το φόρουμ χρησιμοποιήθηκε για τον συντονισμό της διείσδυσης μαχητών της τζιχάντ στο Ιράκ. Παρά τις σθεναρές αντιρρήσεις της CIA, η ιστοσελίδα δέχτηκε την επίθεση της μονάδας του Φορτ Μιντ, με αποτέλεσμα να τεθούν εκτός λειτουργίας περίπου 300 άλλοι σέρβερ στη Σαουδική Αραβία, στη Γερμανία και στο Τέξας. Η επιχείρηση έγινε χωρίς να ενημερωθούν τα μέλη της σαουδαραβικής βασιλικής οικογένειας, που, σύμφωνα με πληροφορίες, «εξοργίστηκαν» όταν έμαθαν ότι καταστράφηκε ένα εργαλείο καταπολέμησης της τρομοκρατίας.


Οι πρώτες μεγάλης κλίμακας επιθέσεις

Το σχέδιο για τη δημιουργία της αμερικανικής διοίκησης του κυβερνοχώρου, που θα εξαπολύει και θα αναχαιτίζει επιθέσεις στο Διαδίκτυο, προτάθηκε αρχικά από την κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία, ο Μπαράκ Ομπάμα έχει υιοθετήσει την πολιτική υπέρ της ασφάλειας του Διαδικτύου, περιγράφοντάς την, πέρυσι, ως «μια από τις πλέον σοβαρές προκλήσεις για την οικονομία και την εθνική ασφάλεια, που αντιμετωπίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες». Τα δίκτυα του Πενταγώνου δέχονται «εκατοντάδες επιθέσεις κάθε μέρα», αναγνώρισε ο νεοδιορισθείς διοικητής του κυβερνοπολέμου του Πενταγώνου, στρατηγός Αλεξάντερ, ομολογώντας ότι έχει θορυβηθεί από την αύξηση, «ειδικά φέτος». Ο κυβερνοπόλεμος έχει αναπτυχθεί ταχύτατα σε κλίμακα και τεχνογνωσία, με την Κίνα να κατηγορείται ότι φέρει την κύρια ευθύνη για μεγάλες πρόσφατες επιθέσεις, περιλαμβανομένης της επίθεσης κατά του Google και 20 άλλων εταιρειών πέρυσι, όπως και εκείνης των χάκερ της Titan Rain το 2003 – δηλαδή για μια σειρά συντονισμένων επιθέσεων εναντίον αμερικανικών δικτύων. Ρώσοι και Βορειοκορεάτες χάκερ κατηγορήθηκαν επίσης για ευρείας κλίμακας επιθέσεις.

Η Μόσχα κατηγορήθηκε ότι σχεδίασε τις μαζικές επιθέσεις στον κυβερνοχώρο της Εσθονίας το 2007 – τον δεύτερο μεγαλύτερο κυβερνοπόλεμο που διεξήχθη ποτέ.

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Η Ουκρανία για ένταξη στο ΝΑΤΟ



Στο άγνωστο παραπέμπει το θέμα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ η νέα υπό τον πρόεδρο Γιανουκόβιτς ηγεσία. «Η χώρα μας θα συνεχίσει να καλλιεργεί τις σχέσεις με την Ατλαντική Συμμαχία, αλλά η υποψηφιότητά μας αποσύρθηκε από το χρονοδιάγραμμα», δήλωσε, σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ιντερφαξ», ο υπουργός Εξωτερικών Κοστιαντίν Γκρίσενκο, αφήνοντας να εννοηθεί ότι η Ουκρανία δεν θα απέχει από στρατιωτικά και άλλα προγράμματα του ΝΑΤΟ. «Στημένη διαμαρτυρία» χαρακτήρισε ο κ. Γιανουκόβιτς τη διαδήλωση αγανακτισμένων πολιτών, που τον κατηγόρησαν για υποτέλεια στη Μόσχα, στο Λβοφ της δυτικής Ουκρανίας, αντιρωσικό προπύργιο όπου πραγματοποιούσε προχθές επίσκεψη. Λίγο αργότερα, προς τήρηση ισορροπιών μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, ανακοίνωσε ότι επισπεύδονται εργασίες για την υπογραφή της συμφωνίας σύνδεσης με την Ε.Ε., αντικείμενο χρόνιων διαπραγματεύσεων μεταξύ Βρυξελλών και Κιέβου. Ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, που επιμένει ότι δεν ανήκει σε καμία συμμαχία, έσπευσε αμέσως μετά την εκλογή του τον περασμένο Φεβρουάριο να αποκαταστήσει τις σχέσεις με τη Μόσχα, παρατείνοντας έως το 2042 τον χρόνο παραμονής του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας στην Κριμαία, με αντάλλαγμα διευκολύνσεις στο φυσικό αέριο.

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Η Μάχη της Βρετανίας


70 χρόνια πριν
Η αποτυχία των Γερμανών να εισβάλουν στην Αγγλία
άλλαξε την πορεία του Πολέμου

Επιμέλεια: Νικος Χρυσολωρας


Το καλοκαίρι του 1940, σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη βρισκόταν υπό τον άμεσο ή έμμεσο έλεγχο της ναζιστικής Γερμανίας. Η Πολωνία, οι Κάτω Χώρες, η Νορβηγία, η Δανία, αλλά και η Γαλλία είχαν ήδη υποκύψει στη φονική αποτελεσματικότητα του «αστραπιαίου πολέμου», ενώ άλλα κράτη κατάφερναν απλώς να διατηρήσουν την ονομαστική ανεξαρτησία τους, με αντάλλαγμα την ευμενή τους ουδετερότητα απέναντι στο Γ΄ Ράιχ. Από τις μεγάλες δυνάμεις που απέμεναν, η ΕΣΣΔ είχε υπογράψει το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ και η Αμερική δίσταζε ακόμη να διακινδυνεύσει την έξοδό της στον πόλεμο. Ετσι, η Βρετανία έδινε μόνη της τον αγώνα εναντίον του φασισμού. Ακόμη και στο Λονδίνο, υπήρχαν φωνές που υποστήριζαν ότι είχε φτάσει ίσως η ώρα για συνθηκολόγηση.


Ωστόσο, ο Ουίνσον Τσόρτσιλ, ο οποίος μόλις είχε διαδεχθεί τον Νέβιλ Τσάμπερλεϊν στην πρωθυπουργία της χώρας, παρέμενε ανένδοτος. Με επιδέξιους χειρισμούς, διοργάνωσε την εκκένωση του βρετανικού εκστρατευτικού σώματος και μεγάλου μέρους του γαλλικού στρατού, από τη Δουνκέρκη, εγκαταλείποντας την ήδη χαμένη μάχη της ηπειρωτικής Ευρώπης και διασφαλίζοντας ότι έχουν απομείνει αρκετοί άνδρες για να συνεχίσουν τον πόλεμο.

Στο μεταξύ όμως, ο Αδόλφος Χίτλερ αποφάσιζε ότι έφτασε η ώρα να εξουδετερώσει πλήρως τα δύο εμπόδια που φαινόταν να έχουν απομείνει για την ολοκλήρωση της γερμανικής κοσμοκρατορίας: τη Βρετανία και την ΕΣΣΔ, η οποία είχε καθησυχαστεί από τις διαβεβαιώσεις του. Η αρχή, επομένως, επρόκειτο να γίνει από την πρώτη. Η απόπειρα κατάληψης των βρετανικών νήσων ήταν η πιο κρίσιμη μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Αν έπεφτε το Λονδίνο, τότε θα χανόταν και ο πόλεμος. Ομως, τα σχέδια του Χίτλερ για υπεροπλία στους αιθέρες πάνω από τη Μάγχη δεν ευδοκίμησαν. Και σύντομα, ο Αξονας θα γνώριζε και την πρώτη του ήττα στο έδαφος, αυτήν τη φορά όχι από κάποια μεγάλη δύναμη, αλλά από την ελληνική 8η Μεραρχία στην Ηπειρο...

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Το «θαύμα» της Δουνκέρκης



Του David French*


Τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη του 1939, έφθασαν στη Γαλλία οι πρώτοι στρατιώτες του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος (ΒΕΣ) και έλαβαν θέση στο πλευρό των Συμμάχων τους, κατά μήκος της μεθορίου με το Βέλγιο. Εμειναν εκεί καθ’ όλη τη διάρκεια του ψυχρού χειμώνα, περιμένοντας μια επίθεση, η οποία τελικά εκδηλώθηκε τον Μάιο του 1940, όταν γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Ακολουθώντας το σχέδιο που είχαν καταστρώσει οι διοικητές του, το ΒΕΣ, μαζί με την αφρόκρεμα του γαλλικού στρατού, προήλασε άμεσα στις Κάτω Χώρες. Ανακάλυψαν όμως ότι η γερμανική επίθεση που προσπαθούσαν να σταματήσουν δεν ήταν παρά ένας γιγαντιαίος αντιπερισπασμός. Ο κύριος όγκος του γερμανικού στρατού δεν βρισκόταν ούτε στο Βέλγιο ούτε στην Ολλανδία. Αντιθέτως, προήλαυνε νότια, μέσω των Αρδεννών, διέσχισε τον ποταμό Μεύση και μέχρι τις 20 Μαΐου είχε φτάσει στη Γαλλία. Το ΒΕΣ, ο βελγικός στρατός και μεγάλο μέρος των γαλλικών δυνάμεων βρέθηκαν έτσι περικυκλωμένοι από τρεις πλευρές και με την πλάτη προς τη θάλασσα. Στις 26 Μαΐου, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος είχε γίνει πρωθυπουργός της Βρετανίας μόλις 16 ημέρες νωρίτερα, διέταξε την έναρξη της επιχείρησης DYNAMO, με σκοπό την εκκένωση των συμμαχικών στρατευμάτων από το γαλλικό λιμάνι της Δουνκέρκης.


Ήλπιζε ότι με την επιχείρηση θα καταφέρει να διασώσει περίπου 20.000 με 30.000 στρατιώτες. Ωστόσο, μετά το πέρας της, στις 3 Ιουνίου, είχαν δραπετεύσει από τη Γαλλία 338.226 Γάλλοι και Βρετανοί άνδρες. Γρήγορα δημιουργήθηκε ένας πατριωτικός μύθος, ότι στην επιχείρηση πρωταγωνίστησαν εκατοντάδες «μικρά πλοία», ψαράδικα, γιοτ, ιστιοπλοϊκά καΐκια και άλλα, τα οποία επανδρώθηκαν από απλούς πολίτες. Πράγματι, τα πλοιάρια έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επιχείρηση. Η επιτυχία της όμως οφείλεται κυρίως στο Βασιλικό Ναυτικό, αξιωματικοί του οποίου τη συντόνισαν. Επιπλέον, τα 2/3 των στρατιωτών που δραπέτευσαν, μεταφέρθηκαν με πλοία του Ναυτικού.

Η εκκένωση χαρακτηρίστηκε «το θαύμα της Δουνκέρκης». Οπως διεμήνυσε όμως ο Τσόρτσιλ στη Βουλή, οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με «εκκενώσεις». Είχε δίκιο. Η Γαλλία παραδόθηκε στις 17 Ιουνίου και ο Χίτλερ επρόκειτο σύντομα να στρέψει την ισχύ της Βέρμαχτ εναντίον της Βρετανίας.

Η επιχείρηση SEALION

Οι Γερμανοί έδωσαν στην επιχείρηση κατάληψης της Βρετανίας την κωδική ονομασία «SEALION». Αναμφίβολα, δεν ήταν εύκολο εγχείρημα. Πριν το αποτολμήσουν, θα έπρεπε να αποκτήσουν υπεροπλία στους αιθέρες πάνω από τα Στενά της Μάγχης και πάνω από τη νότια Αγγλία. Ο βρετανικός στρατός είχε αφήσει στη Δουνκέρκη το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού του - πυροβόλα, άρματα μάχης, κ.λπ. Εντούτοις, ο γερμανικός στρατός δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει απόβαση στη Βρετανία αν δεν καταστρεφόταν πρώτα το Βασιλικό Ναυτικό (ο μεγαλύτερος στόλος του κόσμου) και η Βασιλική Αεροπορία (RAF). Αλλιώς, τα δύο αυτά όπλα θα διέλυαν με ευκολία την πρόχειρη αρμάδα από αποβατικά που συγκέντρωσε ο Χίτλερ για να μεταφέρει τον στρατό του από τη Γαλλία στη Βρετανία. Το γερμανικό Ναυτικό ήταν πολύ μικρό για να αντιπαρατεθεί με το βρετανικό, ενώ είχε χάσει πολλά πλοία του, κατά τη διάρκεια της εισβολής στη Νορβηγία, τον Απρίλιο του 1940. Επομένως, η επιτυχία των χιτλερικών σχεδίων επαφίετο στη γερμανική πολεμική αεροπορία (Luftwaffe).

Οι πιλότοι του Βρετανικού Αρχηγείου Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ) συμβόλισαν την αποφασιστικότητα της Βρετανίας να μην παραδοθεί στον Ναζισμό. Οπως είπε και ο Τσώρτσιλ, ήταν «οι λίγοι» (και εκλεκτοί). Αυτοί οι λίγοι όμως δεν κέρδισαν μόνοι τους τη μάχη της Βρετανίας. Τα αεροσκάφη Hurricane και Spitfire ήταν απλώς η αιχμή του δόρατος στο πρώτο ενιαίο σύστημα αεράμυνας που εμφανίστηκε ποτέ στον κόσμο. Στο τέλος της δεκαετίας του 1930, Βρετανοί επιστήμονες επινόησαν και κατασκεύασαν ένα σύστημα από σταθμούς ραντάρ κατά μήκος της νότιας και ανατολικής ακτογραμμής της Βρετανίας. Τα ραντάρ αυτά μπορούσαν να προειδοποιήσουν το Αρχηγείο για κάθε εχθρικό αεροσκάφος που πλησίαζε στον βρετανικό εναέριο χώρο. Μόλις διέσχιζαν το κανάλι, οι κινήσεις των Γερμανών παρακολουθούνταν από τους άνδρες του Βασιλικού Σώματος Παρατηρητών, οι οποίοι ήταν επιφορτισμένοι με την εποπτεία των ουρανών με τα κιάλια τους. Οι Παρατηρητές και τα ραντάρ ήταν «διασυνδεδεμένοι» με μία σειρά από κέντρα ελέγχου, με τα οποία επικοινωνούσαν διαμέσου ασφαλών τηλεφωνικών γραμμών. Οι πληροφορίες που μετέδιδαν μεταφέρονταν σε ειδικούς χάρτες, οι οποίοι ενημερώνονταν έπειτα από κάθε κίνηση του εχθρού. Χάρη σε αυτό το σύστημα, το ΑΤΑ δεν χρειαζόταν να κρατάει συνεχώς σε πτήση τα αεροσκάφη του, ψάχνοντας μάταια για τα αντίπαλα μαχητικά. Αντιθέτως, οι Βρετανοί έκαναν σημαντική οικονομία στα περιορισμένα καύσιμα που διέθεταν. Οι ελεγκτές εδάφους ήξεραν ανά πάσα στιγμή πού βρίσκονται οι εχθροί και έδιναν τις σχετικές οδηγίες στους πιλότους - υπερασπιστές των βρετανικών αιθέρων.

Λάθος εκτιμήσεις

Οι Γερμανοί δεν είχαν εκτιμήσει σωστά τη σημασία των σταθμών ραντάρ και ελάχιστες φορές επιτέθηκαν εναντίον τους, τον Αύγουστο του 1940. Ορισμένοι σταθμοί βγήκαν προσωρινά εκτός λειτουργίας εξαιτίας των βομβαρδισμών, αλλά γρήγορα επισκευάστηκαν.

Μεγαλύτερη ανησυχία όμως προκαλούσαν οι επιθέσεις των Γερμανών στην 11η Πτέρυγα Μάχης, η οποία είχε αναλάβει την άμυνα του Λονδίνου και της νότιας Αγγλίας. Μέχρι το τέλος Αυγούστου, ο διοικητής της πτέρυγας, αντιπτέραρχος Κιθ Παρκ, είχε αρχίσει να φοβάται ότι τα σμήνη του θα ηττηθούν. Τελικά σώθηκαν από τύχη και από τα γερμανικά λάθη. Στις 25 Αυγούστου, μια χούφτα βρετανικά αεροσκάφη βομβάρδισαν το Βερολίνο. Μολονότι προκάλεσαν ελαφρές μόνο ζημιές, ο Χίτλερ και ο Γκέρινγκ έγιναν έξαλλοι. Διέταξαν λοιπόν τη Luftwaffe να εξαπολύσει επιθέσεις στο Λονδίνο, σε αντίποινα του βομβαρδισμού του Βερολίνου. Το αποτέλεσμα ήταν, οι κάτοικοι της βρετανικής πρωτεύουσας, όπως η μητέρα μου, να υποφέρουν, αλλά τα σμήνη του Παρκ όχι μόνο δεν επηρεάσθηκαν, αλλά είχαν και την ευκαιρία να ανασάνουν.

Οι Γερμανοί πίστευαν ότι η RAF είχε απομείνει με 300 μαχητικά. Λίγες μαζικές επιθέσεις στο Λονδίνο θα την εξανάγκαζαν υποτίθεται να θέσει σε κίνδυνο και τις τελευταίες εφεδρείες της, κάμπτοντας ταυτόχρονα τη θέληση των Βρετανών να αντισταθούν. Ωστόσο, το ΑΤΑ διέθετε τα διπλάσια αεροσκάφη απ’ όσα υπολόγιζαν οι Γερμανοί. Στις 15 Σεπτεμβρίου μάλιστα, όταν η Luftwaffe εξαπέλυσε δριμεία επίθεση στο Λονδίνο, υπέστη καταστροφική ήττα. Ενώ νόμιζαν ότι βρίσκονταν κοντά στην τελική νίκη, οι Βρετανοί κατέρριψαν 60 αεροσκάφη τους σε μία ημέρα. Αυτό δεν ήταν το τέλος των επιθέσεων στο Λονδίνο. Οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν, με όλο και μικρότερη συχνότητα όμως. Οι νυχτερινές επιθέσεις σε διάφορες βρετανικές πόλεις, που έμειναν γνωστές ως «Blitz», επίσης συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα 1940-41. Ηδη από τις 27 Σεπτεμβρίου όμως, ο Χίτλερ είχε αναβάλει επ’ αόριστον την επιχείρηση «SEALION». Η έκβαση της Μάχης της Βρετανίας δεν σήμαινε ότι η Βρετανία θα κέρδιζε απαραιτήτως τον πόλεμο. Σήμαινε όμως τουλάχιστον ότι δεν θα τον χάσει.

* O David French είναι ομότιμος καθηγητής ιστορίας στο University College London (UCL).

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση "Τα Οικονομικά της Ομοσπονδίας, του Σχεδίου Ανάν και του Κυοφορούμενου Νέου Σχεδίου Λύσης"



Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση "Στρατηγικό Βάθος: Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας"


Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Διαβάστε περισσότερα...

Nέο δόγμα ασφαλείας από Ομπάμα



AFP, Reuters

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Τη Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ για τα επόμενα χρόνια παρουσίασε χθες στο Κογκρέσο ο πρόεδρος της χώρας, Μπαράκ Ομπάμα. Πρόκειται για γενική έκθεση ενημέρωσης προς τους νομοθέτες, την οποία οφείλουν να συντάσσουν οι αμερικανικές κυβερνήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η έκθεση του κ. Ομπάμα διαφοροποιείται σημαντικά σε σχέση με αυτήν του προκατόχου του, Τζορτζ Μπους, καθώς υιοθετεί χαμηλότερους τόνους και χαρακτηρίζεται από τους αναλυτές ρεαλιστική. Η κυβέρνηση υπογραμμίζει την ανάγκη συνεργασίας των Ηνωμένων Πολιτειών με άλλες ανατέλλουσες δυνάμεις (Κίνα, Βραζιλία, Ινδία, κ.ά.), αφού «η Αμερική δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος όλων των παγκόσμιων απειλών μόνη της, στον 21ο αιώνα».


Με άλλα λόγια, σημειώνεται, η μοναδική υπερδύναμη του πλανήτη θα πρέπει να συμβιβαστεί και να συνεργαστεί με μελλοντικούς ανταγωνιστές της. Εξάλλου, η απόσταση που χωρίζει τις στρατιωτικές δυνατότητες των ΗΠΑ από τους πιθανούς αντιπάλους της θεωρείται απολύτως ασφαλής, σύμφωνα πάντα με τους συντάκτες της έκθεσης. Πρόκειται για ξεκάθαρη αλλαγή στάσης σε σχέση με τον κ. Μπους, ο οποίος στη δική του έκθεση ανέφερε ρητώς ότι οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν να ανατείλει ποτέ ανταγωνιστής τους στο διεθνές στερέωμα.

Ωστόσο, και ο κ. Ομπάμα σημειώνει ότι παρακολουθεί με προσοχή το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των ενόπλων δυνάμεων της Κίνας. Επιπλέον, δεν δίνει τόσο μεγάλη έμφαση στην απειλή της τρομοκρατίας, την οποία αποφεύγει να χαρακτηρίσει «ισλαμική», αλλά σε ζητήματα όπως η διασπορά πυρηνικών όπλων, το περιβάλλον και η οικονομική κρίση. Οπως τόνισε χαρακτηριστικά σύμβουλος του προέδρου, «η τρομοκρατία δεν αποτελεί απειλή. Απειλή είναι ο εξτρεμισμός γενικότερα. Η τρομοκρατία είναι απλώς το μέσο εκδήλωσής του».

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

H Ρωσία ζητεί εξηγήσεις για πυραύλους σε Πολωνία



ΜΟΣΧΑ. «Λεπτομερείς εξηγήσεις» ζήτησε χθες από την Ουάσιγκτον ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, για την ανάπτυξη αμερικανικών πυραύλων κοντά στα ρωσοπολωνικά σύνορα, γεγονός που ανακοινώθηκε την Τετάρτη από Πολωνούς και Αμερικανούς αξιωματούχους, προκαλώντας τριγμούς στο νέο οικοδόμημα των θερμών σχέσεων ΗΠΑ - Ρωσίας. Σύμφωνα με τις σχετικές ανακοινώσεις, έχει αναπτυχθεί συστοιχία πυραύλων εδάφους-αέρος Πάτριοτ στο πολωνικό έδαφος, σε βάση που απέχει μόλις 60 χιλιόμετρα από τον ρωσικό θύλακο του Καλίνινγκραντ.

Η κίνηση έγινε παρά την πρόσφατη σύσφιγξη των δεσμών Μόσχας - Ουάσιγκτον μετά την υπογραφή της πολυαναμενόμενης συμφωνίας για τον πυρηνικό αφοπλισμό, τον περασμένο Απρίλιο, κι ενώ έχουν προηγηθεί ποικίλες φάσεις εντάσεων στις σχέσεις Ρωσίας - Πολωνίας. «Εως τώρα, απλά μας λένε: “Μην ανησυχείτε, δεν στρέφονται (οι πύραυλοι) εναντίον σας”. Αυτό το ακούσαμε», διαμαρτυρήθηκε ο κ. Λαβρόφ με δηλώσεις του στην τηλεόραση. «Ελπίζουμε ότι η νέα φύση των δεσμών μας με την Ουάσιγκτον και τη Βαρσοβία θα μας επιτρέψει να λάβουμε πιο λεπτομερείς εξηγήσεις για ό,τι συμβαίνει».


Βόμβα στη Σταυρούπολη

Ανησυχία, στο μεταξύ, επικρατεί στη Ρωσία μετά την έκρηξη βόμβας στη Σταυρούπολη που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον επτά άτομα, μεταξύ τους ένα κορίτσι 12 ετών, και προκάλεσε τον τραυματισμό άλλων 33. Η βόμβα εξερράγη κοντά σε πολιτιστικό κέντρο λίγα λεπτά πριν από την έναρξη συναυλίας τσετσενικού μουσικού συγκροτήματος. Παρότι έως αργά χθες δεν υπήρξε ανάληψη ευθύνης, Ρώσοι αξιωματούχοι προειδοποίησαν ότι οι εξτρεμιστικές ομάδες οι οποίες δεν επιθυμούν την ειρήνη στον Καύκασο δεν πρόκειται να πετύχουν τον στόχο τους.

http://news.kathimerini.gr

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Ναυτικές ασκήσεις από τη Νότια Κορέα



Πολεμικός πυρετός επικρατεί στην κορεατική χερσόνησο

Α.Ρ., Reuters


ΣΕΟΥΛ. Με «άμεσα στρατιωτικά πλήγματα» σε περίπτωση που τα νοτιοκορεατικά πλοία εισέλθουν στα ύδατα που ο Βορράς θεωρεί δικά του, απείλησε χθες η Πιονγιάνγκ, ενώ η διακοπή της γραμμής άμεσης επικοινωνίας μεταξύ των στρατών των δύο χωρών αυξάνει τον κίνδυνο παρεξηγήσεων ή και θερμού επεισοδίου. Το νοτιοκορεατικό ναυτικό πραγματοποίησε χθες μεγάλης κλίμακας ναυτικές ασκήσεις, μακριά από τις γκρίζες ζώνες, ενώ ετοιμάζει κοινές ασκήσεις με τις αμερικανικές δυνάμεις τον Ιούλιο.

Σύμφωνα με τα νοτιοκορεατικά μέσα ενημέρωσης, η κοινή διοίκηση των αμερικανικών και νοτιοκορεατικών δυνάμεων ανέβασε τα επίπεδα συναγερμού από τη βαθμίδα 3 στη βαθμίδα 2. Τα επίπεδα ύψιστου συναγερμού κωδικοποιούνται ως βαθμίδα 1. Η αύξηση σημαίνει εντεινόμενες περιπολίες αμερικανικών κατασκοπευτικών αεροσκαφών τύπου U2 πάνω από τη Βόρεια Κορέα και μεγαλύτερη δραστηριοποίηση αμερικανικών δορυφόρων. Πάντως, ο στρατός της Νότιας Κορέας δήλωσε ότι δεν υπάρχουν σημάδια ασυνήθιστων δραστηριοτήτων στις βορειοκορεατικές ένοπλες δυνάμεις, διαψεύδοντας προηγούμενες πληροφορίες, προερχόμενες από οργανώσεις Βορειοκορεατών αντιφρονούντων, σύμφωνα με τις οποίες ο βορειοκορεατικός στρατός είχε τεθεί σε επιφυλακή.


«Δεν νομίζω ότι ενδιαφέρονται πραγματικά να πολεμήσουν», είπε ο αναλυτής του Ιντερνάσιοναλ Κράισις Γκρουπ, Ντάνιελ Πίνκστον. «Ενας ολοκληρωτικός πόλεμος, είμαι βέβαιος ότι θα φέρει την απόλυτη καταστροφή της Βόρειας Κορέας. Η χώρα τους θα πάψει να υπάρχει».

Η Βόρεια Κορέα δήλωσε επίσης ότι δεν εγγυάται την ασφάλεια των Νοτιοκορεατών που διασχίζουν τα σύνορα για να εργαστούν στο βιομηχανικό πάρκο της Καεσόνγκ, και ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να εμποδίσει εντελώς την πρόσβαση των Νοτιοκορεατών στις εγκαταστάσεις αυτές.

«Λειτουργεί» η Καεσόνγκ

Oμως, παρά τις εκατέρωθεν δηλώσεις περί διακοπής των εμπορικών σχέσεων, το βιομηχανικό πάρκο της Καεσόνγκ, που αντιπροσωπεύει το 56% του διμερούς εμπορίου, παραμένει σε λειτουργία. Η Βόρεια Κορέα απέλασε μόνο τους κυβερνητικούς υπαλλήλους της Νότιας Κορέας που στελέχωναν το γραφείο συνδέσμου μεταξύ των δύο χωρών, στην Καεσόνγκ. Μετά τον πόλεμο της Κορέας (1950-1953) οι δύο χώρες δεν διατηρούν διπλωματικές σχέσεις.

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Πρόσκληση "Στρατηγικό Βάθος: Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας"


Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση

Διαβάστε περισσότερα...

Ο νέος αρχηγός της ΜΙΤ



Aydınlık
(23.5.2010)

Του Hikmet Çiçek


Ένας από τους πρώην αρχηγούς της ΜΙΤ, ο αντιστράτηγος Teoman Koman, το βράδυ της 9ης Ιουλίου 1992 παρέθεσε δείπνο στους δημοσιογράφους στα κεντρικά Γραφεία της Υπηρεσίας, τα οποία βρίσκονται στην περιοχή Yenimahalle της Άγκυρας. Στο γεύμα αυτό είχα συμμετάσχει κι εγώ ως εκπρόσωπος Άγκυρας του περιοδικού «2000’e Doğru».

O Koman στο γεύμα εκείνο απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις. Απαντώντας σε μια εξ αυτών, ανέφερε ότι είχε αντιταχθεί στον τότε Π/Θ Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος στο όνομα της «πολιτικοποίησης», ήθελε να φέρει και στη ΜΙΤ το αμερικανικό πρότυπο «CIA-FBI». O Κoman χαρακτηριστικά ανέφερε: «Οι υπηρεσιακές δομές κάθε κράτους διαμορφώνονται σύμφωνα με τη δική του τάξη και τις εθνικές ιδιαιτερότητες. Εάν κάποιος διχοτομεί μια συγκεκριμένη υπηρεσία, δεν πρέπει κι εμείς να πράξουμε το ίδιο. Διχοτομημένα πρότυπα παρουσιάζονται σε ομόσπονδα συστήματα. Όπως, για παράδειγμα, στις ΗΠΑ».

Με τον τρόπο αυτό επέστησε την προσοχή στη σκοπιμότητα, που υπήρχε πίσω από το πρότυπο Οζάλ. Έκτοτε πέρασαν 18 χρόνια. Με την προβολή του ονόματος του Hakan Fidan, ως νέου αρχηγού της ΜΙΤ, ήρθε και πάλι στο προσκήνιο η αναζήτηση ενός νέου προτύπου για την Τουρκική Μυστική Υπηρεσία.



Είναι γνωστό ότι και ο Fidan, ο οποίος αναμένεται μέχρι το τέλος του τρέχοντος μηνός να τοποθετηθεί στη θέση του Emre Taner [σ.σ.: διορισμός του ήδη πραγματοποιήθηκε – διάκειται ευμενώς στο πρότυπο αυτό. Ο Fidan το 2006 στη διδακτορική διατριβή του, στο πανεπιστήμιο Bilkent, με θέμα «Πληροφόρηση και Εξωτερική Πολιτική», είχε υποστηρίξει την «ανάγκη εκσυγχρονισμού της ΜΙΤ», φέροντας μάλιστα και ως παράδειγμα το πρότυπο της «CIA-FBI».

Πλέον έχει μετατραπεί σε νόμο. Όποτε ένας εξωτερικός παράγοντας εισέρχεται στη ΜΙΤ, έρχονται αμέσως στο προσκήνιο και οι μαγικές λέξεις περί «πολιτικοποίησης», «εκσυγχρονισμού» και «νεωτερισμού».

Ο Fidan από ποιο πανεπιστήμιο έχει αποφοιτήσει;
Εδώ και μερικούς μήνες βλέπουμε στα ΜΜΕ ειδήσεις με διθυράμβους για τον Hakan Fidan. Όπως, ότι μεταξύ των ετών 1986-2001 ήταν υπαξιωματικός στις ΤΕΔ και, όταν μάλιστα τελείωσε τη θητεία του, αποχώρησε. Ή όπως, από το πανεπιστήμιο Maryland των ΗΠΑ έκανε μεταπτυχιακό «στις πολιτικές επιστήμες». Πώς το πήρε; Πήγε στις ΗΠΑ και σπούδασε σε κάποιο πανεπιστήμιο ή μήπως έγινε και αυτός από «έξω», όπως ακριβώς έκανε και ο Fehmi Koru, ο οποίος υπήρξε «απόφοιτος του Ηarvard»;

Αυτό δεν είναι γνωστό, διότι δεν αναγράφεται πουθενά. Μετά την αποχώρησή του από το στρατό εργάστηκε στην Τουρκική Πρεσβεία της Αυστραλίας, ως «πολιτικός και οικονομικός σύμβουλος». Με την έλευση του ΑΚΡ στην εξουσία ένα αόρατο χέρι είπε στον Fıdan: «Προχώρα τέκνο μου»!

Το 2003 έγινε Πρόεδρος στο ΤΙΚΑ και στο πανεπιστήμιο Ahmet Yesevi μέλος της εφορίας του πανεπιστημίου. Πρόεδρος του ιδρύματος τότε ήταν ο Namık Kemal Zeybek. Για το εν λόγω πανεπιστήμιο υπήρξε μια έκθεση των μυστικών υπηρεσιών, η οποία είχε φθάσει και μέχρι τον Πρόεδρο Σεζέρ, ότι εντός του δημιουργείται μια οργανωτική δομή ελεγχόμενη από τον Φετουλλάχ Γκιουλέν [σ.σ.: επικεφαλής ισλαμικής σέκτας που ζει στις ΗΠΑ].

Στην έκθεση αυτή αναφερόταν και το όνομα του Hakan Fidan. Ο Zeybek απομακρύνθηκε από τη θέση του, όμως η ομάδα του δεν διαλύθηκε.

Το 2007 χρημάτισε βοηθός του υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ. Την περίοδο εκείνη είχε στενή συνεργασία με τον πρώτο σύμβουλο του Πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου.

Είχε εργασθεί και για την αντιπροσωπεία που μετέβη στην Ουάσινγκτον, υπό την ηγεσία του Π/Θ Ερντογάν, για τη Σύνοδο Πυρηνικής Ασφάλειας. Παραδίδει μαθήματα στα πανεπιστήμια Hacettepe και Bilkent. Είναι λάτρης της τέχνης και κινηματογραφόφιλος!

Όμως, την είδηση, η οποία δεν συνάδει με αυτό τον εκθαμβωτικό πίνακα, μας τον έδωσε η εφημερίδα Milliyet. Σε είδηση της εφημερίδας, ο Tolga Şardan ανέφερε ότι για το όνομα του Fidan υπάρχουν αντιρρήσεις τόσο μέσα από τη ΜΙΤ, όσο και από κάποιους άλλους φορείς, οι οποίοι εργάζονται σε στενή σχέση με τη ΜΙΤ. Μάλιστα, ισχυρίστηκε ότι μέσα στην Υπηρεσία τηρούν αποστάσεις από αυτόν.

Τώρα το ερώτημά μας είναι το εξής: «Ο Hakan Fidan από ποιο πανεπιστήμιο της Τουρκίας έχει αποφοιτήσει»;

Εμείς, πάντως, δεν μπορέσαμε να δώσουμε την απάντηση!

Διαβάστε περισσότερα...

Νέες κυρώσεις στο Ιράν ζητά ο Σαρκοζί από τον ΟΗΕ



Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί επανέλαβε στον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Μπενιαμίν Νετανιάχου, την ελπίδα του να υιοθετηθεί «ταχέως» από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ μια απόφαση για νέες κυρώσεις κατά του Ιράν «το συντομότερο δυνατόν».

«Ο πρόεδρος Σαρκοζί είπε στον φιλοξενούμενό του Ισραηλινό πρωθυπουργό, που για τρίτη φορά επισκέπτεται το Μέγαρο των Ηλυσίων, ότι «προτεραιότητα είναι η υιοθέτηση μιας τέτοιας απόφασης από το Συμβούλιο Ασφαλείας το συντομότερο δυνατόν», σύμφωνα με γαλλική προεδρική ανακοίνωση.

«Ελπίζουμε σε μια ταχεία υιοθέτηση του σχεδίου που έχει κατατεθεί στο τραπέζι», δήλωσε ο κ. Σαρκοζί σύμφωνα με την ίδια πηγή.



Σχετικά με την ισραηλο-παλαιστινιακή ειρηνευτική διαδικασία ο γάλλος πρόεδρος «ενθάρρυνε τον ισραηλινό πρωθυπουργό να αναλάβει δυνατές πρωτοβουλίες», για να προχωρήσει η διαδικασία.

«Ήταν μια συνάντηση μεταξύ φίλων», τόνισε από την πλευρά του ο κ. Νετανιάχου μιλώντας στον Τύπο μετά τη συνάντηση με τον Γάλλο πρόεδρο.

«Πιστεύω ότι ήταν πολύ σαφές από την αρχή της προεδρίας του κ. Σαρκοζί ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας θεωρεί αναγκαίο να παρεμποδιστεί το Ιράν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, γνωρίζοντας ότι αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για την ειρήνη σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο για την περιοχή της Μέσης Ανατολής, όχι μόνο για τη δική μου χώρα», πρόσθεσε ο κ. Νετανιάχου.

Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός θα επισκεφθεί στη συνέχεια τον Καναδά και την Τρίτη τις ΗΠΑ όπου θα έχει συνάντηση με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.

www.kathimerini.gr
με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα...

Θα επιμείνουν στην απομόνωση Ιράν – Β. Κορέας οι ΗΠΑ



Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν «με πολλά μέσα» την προσπάθεια απομόνωσης του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, εάν οι χώρες αυτές συνεχίσουν να αγνοούν τις διεθνείς δεσμεύσεις τους όσον αφορά τα πυρηνικά τους προγράμματα, σύμφωνα με την στρατηγική εθνικής ασφάλειας του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.

Σε αυτό το ευρέως φάσματος αμερικανικό ντοκουμέντο, αναφέρεται επίσης ότι η Ουάσινγκτον επιζητεί δέσμευση με το Ιράν «χωρίς αυταπάτες», κάνοντας μια σαφή αναφορά στην ιρανική προκλητικότητα έναντι της προηγούμενης πρωτοβουλίας του κ. Ομπάμα για επίλυση του προβλήματος αυτού μέσω της διπλωματίας.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα...

Eκστρατεία των Αρμενίων κατά του Mατ Mπράιζα

Του Αθανασιου Eλλις

Η επιλογή του αναπληρωτή βοηθού υπουργού Εξωτερικών Ματ Μπράιζα για τη θέση του πρέσβη των ΗΠΑ στο Αζερμπαϊτζάν έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις από την ισχυρή αρμενική ομογένεια στις ΗΠΑ, η οποία ξεκίνησε άμεσα εκστρατεία ζητώντας λεπτομερή εξέταση των θέσεών του στα θέματα που αφορούν την Αρμενία αλλά και την πολιτική που έχει μέχρι τώρα ακολουθήσει έναντι της Τουρκίας και της περιοχής του Καυκάσου. Ο κ. Μπράιζα είναι γνωστός στην Ελλάδα και την Κύπρο λόγω της ενασχόλησής του στο πρόσφατο παρελθόν με τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό.

«Αναμένουμε από την επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας αλλά και την Ολομέλεια του σώματος, στο πλαίσιο της διαδικασίας επικύρωσης του διορισμού του κ. Μπράιζα, να απαιτήσουν από τον τελευταίο να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις σε σειρά ζητημάτων», τονίζουν οι πανίσχυρες αρμενικές οργανώσεις, ενώ ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Αρμενίων Αμερικής επισημαίνει ευθέως ότι «όπως έχουμε επανειλημμένα δηλώσει δημόσια, συνεχίζουμε να έχουμε πολλά ερωτήματα για τον τρόπο που ο κ. Μπράιζα εφάρμοσε την αμερικανική εξωτερική πολιτική ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, ως αναπληρωτής βοηθός υπ. Εξωτερικών και ως διαπραγματευτής των ΗΠΑ στη ειρηνευτική διαδικασία στο Ναγκόρνο Καραμπάχ».


Οι Αρμένιοι επικρίνουν τον κ. Μπράιζα για τις θέσεις που έχει λάβει σε ό,τι αφορά την αρμενική γενοκτονία και το εμπάργκο της Τουρκίας και του Αζερμπαϊτζάν κατά της Αρμενίας, και ζητούν από τον κ. Ομπάμα μια «πιο ισορροπημένη» αντιμετώπιση. Το 2006 η κυβέρνηση Μπους είχε ανακαλέσει και τελικά είχε αντικαταστήσει τον πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στην Αρμενία, Τζον Εβανς, επειδή είχε χρησιμοποιήσει τον όρο «αρμενική γενοκτονία».

Ο Λευκός Οίκος επέλεξε τον κ. Μπράιζα, αλλά διπλωματικοί κύκλοι στην Ουάσιγκτον σημείωναν ότι δεν είναι βέβαιο πως θα τον στηρίξει σθεναρά αν αυτό πρόκειται να προκαλέσει μετωπική σύγκρουση με κορυφαία στελέχη της Γερουσίας, όπως ο δημοκρατικός Ρόμπερτ Μενέντεζ και άλλοι, οι οποίοι αναμένεται να του ασκήσουν δριμεία κριτική και πιθανώς να καταψηφίσουν τον διορισμό του.

http://news.kathimerini.gr
Διαβάστε περισσότερα...

War


Sebastian Junger
War
Grand Central Publishing, 2010

Του Dexter Filkins
The New York Times Book Review


Για πέντε χρόνια Αμερικανοί στρατιώτες επάνδρωναν μια σειρά από φυλάκια στην, ίσως, πιο εχθρική γωνία του Αφγανιστάν. Πρόκειται για την κοιλάδα Κορένγκαλ, που απλώνεται κάτω από τους γκρεμούς και τις ενωμένες κορυφογραμμές της επαρχίας Κουνάρ, περίπου 25 μίλια από τα σύνορα με το Πακιστάν. Η ιδέα ήταν να τοποθετηθούν εκεί Αμερικανοί για να αναχαιτίσουν τους μαχητές Ταλιμπάν που περνούσαν για να πολεμήσουν σε άλλα μέρη της χώρας. Η ιδέα πέτυχε κατά κάποιο τρόπο: η Κορένγκαλ έγινε μαγνήτης για τους αντάρτες, αν όχι κάτι πολύ περισσότερο. Με έκταση μόνο έξι μιλίων, η κοιλάδα Κορένγκαλ, είναι ένα μικρό μέρος, ωστόσο 42 Αμερικανοί στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους σε αυτή.


Ο Sebastian Junger, συντάκτης στο Vanity Fair και συγγραφέας του βιβλίου “The Perfect Storm”, πέρασε μήνες παρακολουθώντας μια αμερικανική διμοιρία πεζικού που είχε αναπτυχθεί στην κοιλάδα μεταξύ των ετών 2007 και 2008. Το αποτέλεσμα είναι το βιβλίο “War”, η απορροφητική και πρωτότυπη διήγηση του χρόνου που πέρασε εκεί. Το «War» δεν επιχειρεί να εξηγήσει τη στρατηγική πίσω από το αμερικανικό πόλεμο στο Αφγανιστάν, ή την πολιτική του Αφγανιστάν, ούτε τους ανθρώπους της κοιλάδας Κορένγκαλ. Αντ 'αυτού, χρησιμοποιεί τη διμοιρία (τη δεύτερη του λόxου Battle) ως ένα είδος εργαστηρίου για να εξετάσει την ανθρώπινη κατάσταση όπως εξελίχθηκε υπό τις ιδιάζουσες περιστάσεις με τις οποίες οι στρατιώτες πολέμησαν και έζησαν. Οι άνδρες της δεύτερης διμοιρίας είναι νέοι, βαριά οπλισμένοι και στριμωγμένοι μέσα σε ένα μικρό φυλάκιο στο βουνό που εξοπλίζεται μέσω ελικοπτέρων και περιβάλλεται από εχθρούς που είναι αποφασισμένοι να εισβάλουν.

Σε ένα επίπεδο, το βιβλίο του Junger είναι ένα χρονικό των ημερών της δεύτερης διμοιρίας. Μας μεταφέρει στα βουνά, στα ελικόπτερα και στις ανταλλαγές πυρών. Καθόμαστε με τους άνδρες στις κουκέτες τους – οι οποίες έχουν μολυνθεί από τους ψύλλους και τις ταραντούλες - και ακούμε τις χαμηλής ποιότητας (και ενίοτε ξεκαρδιστικές) φιλοσοφίες τους. Όπως ο βαρύγδουπος τίτλος του βιβλίου προτείνει»), το «War» προσπαθεί να μην είναι απλά μια εικόνα των Αμερικανών στρατιωτών, αλλά και μια συζήτηση σχετικά με τη φύση του ίδιου του πολέμου.

Αυτό δεν αποτελεί μικρή φιλοδοξία, και ενώ ο Junger προσφέρει μερικές διεισδυτικές ιδέες, δεν πετυχαίνει πάντα τους στόχους του. Ο Junger έχει βρει ένα ενδιαφέρον φακό μέσω του οποίου αντιλαμβάνεται τη σύγκρουση στο Αφγανιστάν, και συλλαμβάνει πολλά πράγματα που ένας «λιγότερο» συγγραφέας δεν θα μπορούσε να δει. Αλλά πληρώνει ένα τίμημα για αυτό. Οι χαρακτήρες της δεύτερης διμοιρίας μερικές φορές εξαφανίζονται στην αφήγηση του Junger. Εκτός από τoν σκληρό αλλά ευάλωτο λοχία Brendan O'Byrne, κανένας από τους άνδρες της διμοιρίας δεν βρίσκεται στο προσκήνιο για πολύ καιρό. Το αποτέλεσμα είναι ότι το «Πόλεμος» στερείται της συναισθηματικής δύναμης που θα μπορούσε να είχε αν οι χαρακτήρες του βιβλίου είχαν περιγραφεί σε περισσότερο βάθος.

Το «War» τελειώνει με την δεύτερη διμοιρία, μετά από 15 μήνες και πάρα πολλούς από τους άνδρες της να έχουν σκοτωθεί ή να έχουν τραυματιστεί, να τα μαζεύει και να φεύγει. Ο λοχίας O' Byrne βρίσκεται σε πλήρη ψυχική κατάρρευση, καθώς δεν μπορεί να κουβαλήσει το βάρος των θανάσιμων μαχών. Αλλά ίσως η πιο οδυνηρή στιγμή για τους άνδρες του λόχου Battle συνέβη μετά την δημοσίευση του «War». Τον Απρίλιο, ο στρατός των ΗΠΑ έκλεισε τις βάσεις του στην κοιλάδα Κορένγκαλ και έστειλε τους στρατιώτες σε άλλες θέσεις. Μετά από πέντε χρόνια συγκρούσεων και θανάτων, οι Αμερικανοί διοικητές αποφάσισαν ότι η κοιλάδα δεν άξιζε τον αγώνα. Πράγματι, πόλεμος.

Διαβάστε περισσότερα...

Operation Mincemeat


Ben Macintyre
Operation Mincemeat
Harmony Books, 2010

Της Jennet Conant
The New York Times Book Review


Το 1943, οι Σύμμαχοι ετοιμάζονταν να εισβάλουν στη Σικελία κι επιδίωξαν να ξεγελάσουν τους Γερμανούς, κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι η επίθεση θα γινόταν αλλού. Ήταν ένα από τα πιο έξυπνα σχέδια που επινοήθηκαν ποτέ. Για να μπορέσει να λειτουργήσει το σχέδιο παραπλάνησης των Ναζί, οι Σύμμαχοι πέταξαν στη θάλασσα ένα πτώμα, ντυμένο με στολή αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, με σκοπό να το εντοπίσουν οι συνεργάτες των Γερμανών. Το πτώμα του υποτιθέμενου αξιωματικού έφερε στις τσέπες του απόρρητα έγγραφα που δήλωναν ότι οι Σύμμαχοι θα εισέβαλλαν στην Ελλάδα, περίπου 500 μίλια μακριά από τη Σικελία, όπου επρόκειτο πραγματικά να πραγματοποιηθεί η επίθεση. Το τέχνασμα δούλεψε και οι Γερμανοί πίστεψαν ότι οι Σύμμαχοι θα εισβάλουν στην Ελλάδα. Εκείνο το περιστατικό εκτιμάται ότι διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της εισβολής των Συμμάχων στη Σικελία. Ωστόσο, μέχρι πρότινος, η ταυτότητα του ανθρώπου, το πτώμα του οποίου είχαν χρησιμοποιήσει οι Σύμμαχοι παρέμεινε άγνωστη, αν και είχαν διατυπωθεί κατά καιρούς ορισμένες υποθέσεις επί τούτου.



«Το χαρακτηριστικό αυτού του υποτιθέμενου κατάσκοπου – αξιωματικού ήταν η ανακρίβεια του», αναφέρει ο Ben Macintyre στο βιβλίο του «Operation Mincemeat». «Ήταν ένα καθαρά επινοημένο πρόσωπο, απόλυτα φανταστικό - ένα όπλο πέρα για πέρα διαφορετικό από τις παραδοσιακές βόμβες και τις σφαίρες», προσθέτει. Για την ολοκλήρωση της ψεύτικης ταυτότητας του νεκρού, συγκεντρώθηκε μια επίλεκτη ομάδα που αποτελείτο από επιστήμονες, δικηγόρους, αξιωματικούς, γιατρούς, ακόμα και συγγραφείς μυθιστορημάτων. Μαζί, συνωμότησαν για να εφεύρουν ένα «πιστευτό ψέμα», δίνοντας ζωή σε ένα νεκρό άτομο. Χρειάστηκαν μέρες ατέλειωτων συζητήσεων και συσκέψεων μεταξύ των Συμμάχων, ωσότου αποφασίσουν τη μορφή που θα έδιναν στον νεκρό. Τελικά, του έδωσαν και όνομα και προσωπικότητα. Ακόμα και η επιλογή των ρούχων του δεν ήταν τυχαία. Όλα έπρεπε να είναι στην εντέλεια για ίσως τη σημαντικότερη επιχείρηση του πολέμου ενάντια στους Γερμανούς και όσους συνεργάζονταν μαζί τους. «Το όλο εγχείρημα πάντως ήταν μια λαμπρή μπλόφα», γράφει ο Macintyre, «με σκοπό να ξεγελάσουν οι Σύμμαχοι τους Γερμανούς και να στρέψουν την προσοχή τους αλλού, μακριά από τον πραγματικό στόχο».

Ο Macintyre, το προηγούμενο βιβλίο του οποίου χρονολογούσε τα απίστευτα κατορθώματα του Eddie Chapman – του απατεώνα που έγινε γνωστός ως κατάσκοπος με το όνομα Zigzag – διαπρέπει ως συγγραφέας σε αυτό το είδος της ανατρεπτικής αφήγησης. Ο ήρωας αυτής της ιστορίας πολέμου, ο άνθρωπος δηλαδή που σκέφτηκε εξ αρχής το πιο πάνω κόλπο για να ξεγελάσει τους Ναζί, ήταν ο πλωτάρχης Ewen Montagu, ο οποίος ήταν τόσο πολύ αφοσιωμένος στο να εξαπατήσει τους Γερμανούς, που έκλεψε το πτώμα ενός μέλους του πληρώματος του HMS Dasher, αεροπλανοφόρου του Ναυτικού, το οποίο εξερράγη ανοικτά των ακτών της Σκοτίας τον Μάρτιο του 1943 και είπε ψέματα στους συγγενείς του νεκρού ότι το πτώμα του χάθηκε στη θάλασσα. Κανένας μυθιστοριογράφος δεν θα μπορούσε να πλάσει καλύτερο χαρακτήρα από αυτόν που έπλασε ο Montagu και οι υπόλοιποι της ομάδας των Συμμάχων. Ο Macintyre βασίζει το βιβλίο του στα απομνημονεύματα του Montagu, «The Man Who Never Was», καθώς και σε μια ανέκδοτη αυτοβιογραφία του ιδίου και προσωπικές αλληλογραφίες που είχε εν καιρώ πολέμου. Η ταινία του 1956 με τίτλο «The Man Who Never Was», με πρωταγωνιστή τον Clifton Webb, είναι επίσης βασισμένη στα απομνημονεύματα του Montagu.

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

The Crisis of Capitalist Democracy



Richard A. Posner
The Crisis of Capitalist Democracy
Harvard University Press, 2010



Του Niall Ferguson
Καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Χάρβαντ
The New York Times Book Review



Έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που η αποτυχία δύο κεφαλαίων αντιστάθμισης κινδύνου της Bear Stearns σηματοδότησε την απαρχή της μεγαλύτερης χρηματοπιστωτικής κρίσης από την «Μεγάλη Ύφεση» του 1929. Κατά την ημέρα γραφής, υπάρχουν δύο νομοσχέδια. Και τα δύο πακέτα μέτρων θυμίζουν την παλιά βρετανική σειρά «Ναι Υπουργέ», στην οποία ο ανίδεος πολιτικός Jim Hacker απαντούσε πάντα σε όλες τις κρίσεις ως εξής: «Κάτι πρέπει να γίνει. Αυτό είναι κάτι. Επομένως πρέπει να το κάνουμε». Όπως ισχυρίζεται ο Richard Posner στο «The Crisis of Capitalist Democracy», το Κογκρέσο βιάζεται να επινοήσει διορθωτικά μέτρα για μια κρίση που δεν έχουμε ακόμη κατανοήσει πλήρως.

Ο Posner είναι ένας άνθρωπος για όλες τις κρίσεις. Παρόλο που έγινε γνωστός ως ειδικός στο δίκαιο προστασίας του ανταγωνισμού, έγραψε εκτενώς για το θέμα της τρομοκρατίας και άλλων καταστροφικών απειλών υπό το φως των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με τον Posner, βιώνουμε μια δεύτερη μεγάλη ύφεση. Οι ρίζες της ύφεσης είναι η αποτυχία της νομισματικής πολιτικής, η αποτυχία της ρυθμιστικής εποπτείας και η αποτυχία των διανοούμενων (οι οικονομολόγοι ισχυρίζονταν ότι το πεφωτισμένο προσωπικό συμφέρον των τραπεζιτών και των μετόχων θα ήταν αρκετά για να αποτρέψουν μια τέτοια κρίση). Αφού ξεκίνησε η κρίση, τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα από το γεγονός ότι επετράπη στους αδερφούς Lehman να αποτύχουν.
Ευτυχώς, αλλεπάλληλες διοικήσεις απάντησαν με την ροή μεγάλων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, μια Κεϋνσιανή λύση την οποία ο Posner εγκρίνει πλήρως. Δυστυχώς, όμως, το Κογκρέσο ξεκίνησε πρόωρα να νομοθετεί προκειμένου να αυξήσει την θέσπιση οικονομικών κανόνων, ξεχνώντας ότι «οτιδήποτε περιορίζει τα δικαιώματα των δανειστών τους οδηγεί στην αύξηση των επιτοκίων με αποτέλεσμα να μειώνεται η οικονομική δραστηριότητα».


Ο Posner ισχυρίζεται πως οι νομοθέτες, με το να κατευθύνουν τα πυρά τους προς τους τραπεζίτες, θέλουν να ξεχάσουμε ότι ανάμεσα στους «μεγάλους υπαίτιους για την παρούσα οικονομική κρίση», υπήρξαν και «κυβερνητικοί αξιωματούχοι». Παράλληλα, οι νέοι κανονισμοί που βρίσκονται υπό συζήτηση στο Κογκρέσο τείνουν να αυξήσουν την αβεβαιότητα στις αγορές. Επιπλέον, το ερώτημα είναι κατά πόσο οι ΗΠΑ μπορούν να τύχουν διοίκησης, εξού και ο τίτλος «The Crisis of Capitalist Democracy». Ο Posner διερωτάται «πώς η κυβέρνηση κατάφερε να απαλλαγεί από το φταίξιμο για την οικονομική κρίση». Ίσως, επειδή οι φίλοι του οι κευνσιανιστές έχουν απαράβλητα προβάλει την κυβέρνηση ως την λύση. Ο Posner καταλήγει ότι «φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις είναι ανώριμες εν αναμονή μιας αυστηρής έρευνας για τις αιτίες της κρίσης». Στη θέση των βιαστικά διατυπωμένων νομοθετικών μέτρων, θα ήθελε να δει μια επιτροπή παρόμοια με εκείνη για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου προκειμένου να εντοπίσουν τις αιτίες της κρίσης.

Το βιβλίο γράφτηκε βιαστικά, και αυτό είναι φανερό. Χαρακτηριστικά ο Posner δεν έχει μόνο ένα, αλλά δύο ιστολόγια και μεγάλο μέρος του βιβλίου του είναι λες και αρχικά δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο. Όμως το πρόβλημα με τη χρήση των ιστολογίων είναι πως όσο περισσότερο τα χρησιμοποιείς, τόσο λιγότερο διαβάζεις. Δεδομένου ότι δεν είναι οικονομολόγος, ο Posner δεν έχει το περιθώριο να ακολουθεί τόσα πολλά συντόμια. Το αποτέλεσμα είναι ότι δημιουργούνται πολλές συγχύσεις.

Ο Posner το κάνει ξεκάθαρο ότι καταλαβαίνει τα ρίσκα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ με την οικονομική κρίση του ιδιωτικού τομέα να μεταμοφώνεται σε κρίση του δημόσιου τομέα. «Ως μια οικονομική δύναμη ίσως ακολουθήσουμε τον δρόμο της βρετανικής αυτοκρατορίας», καταλήγει ο Posner. Πράγματι. Φαίνεται πως ο κριτής δεν έχει κατανοήσει ότι η παρακμή της βρετανικής αυτοκρατορίας και η άνοδος του Κεϋνσιανισμού προχώρησαν χέρι με χέρι.

Διαβάστε περισσότερα...

Winston’s War




Max Hastings
Winston’s War
Alfred A. Knopf, 2010

Του Geoffrey Wheatcroft
The New York Times Book Review


Το 1928, ο Neville Chamberlain έγραψε ένα διορατικό γράμμα με ιδιαίτερα «γενναιόδωρες» αναφορές προς έναν από τους συναδέλφους του στο υπουργικό συμβούλιο. «Είναι ένα λαμπρό, αλλά δύστροπο παιδί», έγραψε ο Chamberlain. «Δύσκολα συναντά κάποιος σήμερα έναν άνθρωπο πραγματικά ιδιοφυή», αναφέρει και προσθέτει πως «ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είναι ένας τέτοιος άνθρωπος».

Για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής του, πριν το 1940, ο Τσώρτσιλ ήταν παρεξηγημένη φυσιογνωμία. Τα ελαττώματα του φαίνονταν σε πολλούς πιο εμφανή από τις ικανότητες του. Η καριέρα του γνώρισε θρίαμβο αλλά και καταστροφή. Και ορισμένες φορές αυτά τα δύο συνδέονταν, κατά κάποιο περίεργο λόγο. Είχε γνώμη για τα πάντα που έβλεπε να συμβαίνουν γύρω του και απέκτησε τη φήμη του «ξεδιάντροπου καιροσκόπου». Στη συνέχεια όμως, σε μία εξαιρετική ιστορική στιγμή, έγινε ο ηγέτης και ο σωτήρας της χώρας του και του πολιτισμού της. Όλα τα ελαττώματα για τα οποία τον κατηγορούσαν, έγιναν προτερήματα: η μαχητικότητα που είχε, και που τόσο συχνά φάνταζε στα μάτια των άλλων ως ανευθυνότητα, η τάση του να πρωτοπορεί εκεί που άλλοι έκαναν πίσω και τον θεωρούσαν ανισόρροπο και άλλα πολλά χαρακτηριστικά του μεγάλου αυτού άνδρα που τον καθιέρωσαν ως ηγέτη. Προηγουμένως, η τάση του να πιστεύει ότι αυτός ήθελε, παρά τα όσα συνέβαιναν στον κόσμο, οδηγούσε στην καταστροφή της εικόνας του. Τώρα, η αισιόδοξή του διάθεση ήταν απαραίτητη. Δεδομένης της απελπιστικής κατάστασης στην οποία βρισκόταν η Αγγλία το καλοκαίρι του 1940, η αισιοδοξία του Τσώρτσιλ ήταν η μόνη διέξοδος.



Όπως ο Max Hastings αναφέρει με θαυμαστή αντικειμενικότητα στο «Winston’s War», όσο καλόπιστη και να ήταν η βούληση του Τσώρτσιλ και αξιοσημείωτη η χρήση του ρητορικού λόγου που έκανε, η στρατηγική που ακολουθούσε σε πολλά θέματα ήταν, όντως, ανισόρροπη και αρκετές φορές αναξιόπιστη. Ενώ δεν παραλείπει να μας υπενθυμίζει συχνά το μεγαλείο του Τσώρτσιλ, ο Hastings περιγράφει τον ένα λάθος χειρισμό μετά τον άλλο. Στον πόλεμο είναι πάντα καλύτερα να κάνεις κάτι, παρά τίποτα. Τουλάχιστον έτσι πίστευε ο Τσώρτσιλ. Σύμφωνα με τον Hastings, ο Τσώρτσιλ ήθελε να στείλει μια μεγάλη βρετανική στρατιωτική δύναμη στην βορειοδυτική Γαλλία, ακόμη και όταν η αρχική ομάδα στρατιωτών που είχε σταλεί εκεί το 1940 ήταν καταδικασμένη και γλίτωσε από μεγάλη τύχη. Στο τέλος, δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες πήγαν στον πόλεμο, αλλά ο σκοπός της αποστολής δεν δικαιολογούσε τον αριθμό των ανδρών. Οι περισσότεροι από αυτούς γλίτωσαν. Ένας μεγάλος αριθμός όμως δεν τα κατάφερε. Ένα χρόνο αργότερα, το λάθος έτυχε επανάληψης, όταν βρετανική δύναμη εστάλη στην Ελλάδα, όπου διώχθηκε από τους Γερμανούς, οι οποίοι κατέκτησαν την Κρήτη και, στη συνέχεια, πήραν πολύ περισσότερους κρατούμενους. Η άμυνα της Κρήτης ήταν κακώς θεμελιωμένη και ο Hastings είναι χαρακτηριστικά ανηλεής στην εκτίμησή του για τους περισσότερους Βρετανούς στρατηγούς. Περισσότερα δεινά ακολούθησαν το 1942, με την πτώση της Σιγκαπούρης.

Το 1943 συνέβη ένα λιγότερο γνωστό, αλλά αποκαλυπτικό επεισόδιο. Παρά τις έντονες αντιδράσεις από τους συναδέλφους του, και την άρνηση του Αϊζενχάουερ να συνδράμει με κάθε τρόπο, ο Τσώρτσιλ απέστειλε βρετανικές δυνάμεις για να καταλάβουν τα Δωδεκάνησα στο ανατολικό Αιγαίο – μια ανώφελη αποστολή, ακόμα και αν είχε επιτύχει. Οι Βρετανοί διώχθηκαν κακήν κακώς από τους Γερμανούς, χάνοντας το καλύτερο μέρος από πέντε τάγματα πεζικού, πολλά πολεμικά πλοία και 113 αεροσκάφη.

Διαβάστε περισσότερα...

Friedrich Nietzsche: A philosophical biography

Julian Young
Friedrich Nietzsche: A philosophical biography
Cambridge University Press, 2010


Του Francis Fukuyama
Καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins
The New York Times Book Review


Ένας από τους κινδύνους που ενέχει το να γράφει κανείς τη βιογραφία ενός μεγάλου φιλόσοφου είναι ο πειρασμός να υποβιβάζεις σημαντικές ιδέες σε απλή ψυχολογία. Ο Julian Young, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Auckland και στο Πανεπιστήμιο Wake Forest, έχει σε μεγάλο βαθμό αποφύγει αυτή την παγίδα γράφοντας μια «φιλοσοφική» βιογραφία του Φρίντριχ Νίτσε (1844-1900) στην οποία η ιστορία της ζωής του παρέχει το πλαίσιο αλλά όχι την εξήγηση για τις ιδέες του.

Το πλαίσιο είναι ιδιαίτερα σημαντικό στην περίπτωση του Νίτσε καθώς η ζωή του ήταν ιδιαίτερα δραματική. Ο νεαρός Φρίντριχ ήταν κατά γενική ομολογία ο πιο ιδιοφυής μαθητής που συνάντησαν ποτέ οι καθηγητές του. Απέκτησε διδακτορικό στην ηλικία των 24 και ξεκίνησε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Basel την ίδια χρονιά. Ωστόσο, από πολύ νεαρή ηλικία ο Νίτσε προσβλήθηκε από διάφορες ασθένειες, όπως πονοκεφάλους που διαρκούσαν για μέρες και μια σταδιακά εξελισσόμενη τύφλωση που του επέτρεπε να διαβάζει μόνο δυο ώρες την ημέρα. Τόσο έντονα ήταν αυτά τα συμπτώματα που ο Νίτσε αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την διδασκαλία στα 34 του και να αποσυρθεί σε μια μοναχική ζωή.



Ο Young αρχικά καταφεύγει σε μια αμιγώς ψυχολογική εξήγηση αναφορικά με την στάση του Νίτσε προς τις γυναίκες. Τονίζει ότι ο Νίτσε είχε ένα μεγάλο κύκλο από ιδιαίτερα έξυπνες και δυναμικές φίλες, και ότι πολλές από αυτές μπορούν να θεωρηθούν φεμινίστριες. Ωστόσο, μετά την ολέθρια του σχέση με την Λου Σαλομέ, την αγάπη της οποίας έκλεψε ο στενός φίλος του Πολ Ρε, ο Νίτσε κατέληξε να θεωρεί τον φεμινισμό ως ένα από τα πιο καταστροφικά παράγωγα του μοντερνισμού και να υποστηρίζει πως οι γυναίκες χρειάζονται «μαστίγιο».

Το πιο σημαντικό ζήτημα που εγείρεται στην εν λόγω μελέτη του Νίτσε αφορά στη φύση του πολιτικο-πολιτιστικού του προγράμματος, την «επαναξιολόγηση των αξιών», που πρέπει να λάβει χώρα μετά το τέλος του Χριστιανισμού. Ο Young τονίζει ότι παρά τις σποραδικές ενδείξεις αντισημιτισμού στα νεαρά του χρόνια, ο μεγαλύτερος Νίτσε έγινε αντίπαλος του Βίσμαρκ και κατέκρινε τον γερμανικό σωβινισμό που προέκυψε μετά την ενοποίηση του Ράιχ το 1871.

Ο Νίτσε, ωστόσο, προσδοκούσε σε μια μελλοντική ιεραρχική κοινωνία στην οποία η εργασία των πολλών θα υποστήριζε το μεγαλείο των λίγων, μια κοινωνία στην οποία η πολιτιστική κακοφωνία των σύγχρονων φιλελεύθερων κοινωνιών θα αντικαθίστατο από την αλληλεγγύη μιας ενιαίας, κοινής κουλτούρας. Η πολιτιστική συμφωνία δεν ήταν για τον Νίτσε του Young κάτι το οποίο θα επιβάλλετο μέσω πολιτικής δύναμης, αλλά κάτι που θα προέκυπτε αυθόρμητα διαμέσω της κοινοτικής συμμετοχής στην τέχνη. Ωστόσο οι μυστικιστικές ρίζες της κοινότητας του Νίτσε αποτελούν μια ανοικτή πρόσκληση απελευθέρωσης ενός παράλογου πάθους που με μεγάλη χαρά στερεί τη ζωή οποιουδήποτε μπει στο δρόμο του.

Ο Young ορθά υπογραμμίζει ότι η έννοια του μεταμοντερνισμού, με την υποστήριξη του στην ποικιλομορφία των αξιών, δεν διαφέρει από τον μοντερνισμό του 19ου αιώνα που ο Νίτσε μισούσε. Η αναγνώριση του θανάτου του Θεού είναι μια βόμβα που ανατινάζει, όχι μόνο τον καταπιεστικό συντηρητισμό, αλλά επίσης αξίες όπως είναι η συμπόνοια και η ισότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας πάνω στην οποία βασίζεται η υποστήριξη μιας ανεκτικής φιλελεύθερης πολιτικής τάξης. Αυτό τότε αποτελεί το αδιέξοδο του Νίτσε από το οποίο δεν έχει καταφέρει ακόμη να ξεφύγει η δυτική φιλοσοφία.

Διαβάστε περισσότερα...

Πρόσκληση "Στρατηγικό Βάθος: Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας"


Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση
Διαβάστε περισσότερα...

Με αφορμή τις "κούκλες" που θα σκότωναν τον Ερντογάν!


Με αφορμή τις "κούκλες" που θα σκότωναν τον Ερντογάν και τον έντονο ψυχολογικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει για το θέμα της "εκπαίδευσης τρομοκρατών στο στρατόπεδο προσφύγων του Λαυρίου", παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο μου "Παράδοση Οτζαλάν: Η Ώρα της Αλήθειας", που αναφέρεται στη δράση προβοκατόρων στο ελληνικό έδαφος και στον τρόπο που τους χρησιμοποιεί η Τουρκία, για να εξασφαλίσει πολιτικά κέρδη και αποτελέσματα η Άγκυρα εις βάρος της Αθήνας.
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ
Το ιστορικό των ελληνοκουρδικών σχέσεων

-Πώς άρχισαν οι ελληνοκουρδικές σχέσεις
-Πώς είδα το Κουρδικό από τη Σμύρνη
-Η εμπλοκή μου στις ελληνοκουρδικές σχέσεις

"Παρακολουθώντας για χρόνια τον τύπο είχα αποδελτιώσει εκατοντάδες αποκόμματα με περιστατικά σύλληψης Κούρδων στις δυτικές περιοχές της Τουρκίας, οι οποίοι ομολογούσαν στις τουρκικές αρχές ότι εκπαιδεύτηκαν στην Ελλάδα στα εκρηκτικά και ότι τους έστειλε η οργάνωση εκεί για να πραγματοποιήσουν βομβιστικές επιθέσεις. Κανείς δεν μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση. Ποιοι συλλαμβάνονταν, τι έλεγαν, για ποιον λόγο το έλεγαν, που και σε τί αποσκοπούσαν. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις τα άτομα που συνελάμβαναν οι τουρκικές αρχές είχαν σταλεί στην Ελλάδα από τις τουρκικές υπηρεσίες, για να «συλληφθούν» στη συνέχεια και να έχει η Τουρκία να λέει κατά της χώρας μας. Η κατάσταση είχε φθάσει στο απροχώρητο και έπαιρνε τη μορφή φάρσας ή προβοκάτσιας. Το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών έκανε αλλεπάλληλα διαβήματα στην ελληνική πλευρά για το θέμα και μπορούμε να πούμε ότι είχε αποκτήσει ένα πλεονέκτημα στη μάχη των εντυπώσεων.


Ο αρχηγός της ΕΥΠ, πτέραρχος Χαράλαμπος Σταυρακάκης, ήταν αντίθετος με την ανεξέλεγκτη δράση διαφόρων ομάδων στην Ελλάδα. Οι προβοκατόρικες ενέργειες ορισμένων στοιχείων τορπίλιζαν την πολιτική στήριξης της κυβέρνησης στον κουρδικό αγώνα. Μου έλεγε ότι θα βρούμε τον μπελά μας με κάτι τέτοιους και σημείωνε ότι αυτά που διαδραματίζονταν με τις υποτιθέμενες «βόμβες» και τις ομολογίες ήσαν εξωφρενικά. Είπα στον Σταυρακάκη να με αφήσει να ασχοληθώ με το θέμα. Μου είπε κάνε ό,τι θέλεις, αρκεί να έχουμε αποτέλεσμα. Σε τρεις μήνες και για δυο ολόκληρα χρόνια, μέχρι να απαχθεί ο Άπο, δεν συνελήφθη κανένας Κούρδος στην Τουρκία που να «ομολογήσει» ότι εκπαιδεύτηκε στην Ελλάδα. Και όποιος έχει αμφιβολίες, ας ρίξει μια ματιά στον τουρκικό τύπο της εποχής. Ας συγκρίνει τα όσα γράφονται πριν το 1997 και μετά.
Πώς το πετύχαμε αυτό;
Ήταν τέλη του 1997. Πήρα το πρώτο δημοσίευμα που αναφερόταν σε σύλληψη Κούρδων που ομολογούσαν ότι εκπαιδεύτηκαν στην Ελλάδα και κάλεσα τους υπεύθυνους του ERNK στην Αθήνα. Ήταν η Ντιλάν (Dilan) και ο Νετζμί (Necmi). Με γνώριζαν και ήξεραν ότι πίστευα στο δίκαιο αγώνα των Κούρδων, γιατί παραλλήλιζα τον αγώνα τους με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ελλάδας κατά την Επανάσταση του 1821. Καμία σχέση με μακιαβελισμό και με αιτιάσεις του τύπου «ο εχθρός του εχθρού μου» και τα τοιαύτα. Δεν με εκφράζουν αυτά. Όποιος αγώνας δεν στηρίζεται στο δίκαιο και την αλήθεια δεν με εκφράζει, και κατά την άποψή μου είναι καταδικασμένος. Με το δημοσίευμα στο χέρι λοιπόν, τους είπα ότι αυτή η ιστορία πρέπει να σταματήσει. Υπήρχαν κάποιοι που παραδίδονταν ή συλλαμβάνονταν από τους Τούρκους, διατείνονταν ότι είναι Κούρδοι και με τις «ομολογίες» τους προσπαθούσαν να τορπιλίσουν τις σχέσεις των Κούρδων με την ελληνική κυβέρνηση και με την Ελλάδα. Τους ζήτησα να αναλογιστούν τη σοβαρότητα του θέματος και να πάρουν κάποια μέτρα. Οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία έμοιαζαν με πυριτιδαποθήκη, και τέτοιες προβοκατόρικες ενέργειες ήσαν σαν το φυτίλι που τις ανατινάζει. Τους κάλεσα να απομονώσουν και να εξουδετερώσουν προβοκατόρικα στοιχεία που πιθανόν εισχωρούσαν στους κόλπους τους, γιατί αυτό έθετε σε κίνδυνο τις ελληνοκουρδικές, αλλά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ένα από τα πρώτα πράγματα που έπρεπε να γίνουν ήταν να πάψουν οι Κούρδοι της οργάνωσης να διεισδύουν παράνομα στην Τουρκία, χρησιμοποιώντας το έδαφος της Ελλάδας. Έτσι θα ξέραμε ότι όποιος συλλαμβάνεται από τις τουρκικές αρχές είναι προβοκάτορας. Μετά από αυτό, εκτός από μια-δύο περιπτώσεις, σταμάτησαν οι συλλήψεις Κούρδων που δήλωναν στις τουρκικές αρχές ότι εκπαιδεύτηκαν στην Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες που είχαν ζήσει για κάποιο διάστημα στην Ελλάδα και ήθελαν να μεταβούν στο Κουρδιστάν, δεν έμπαιναν πλέον παράνομα στην Τουρκία από ελληνικό έδαφος. Αναχωρούσαν αεροπορικά για την Τεχεράνη, τη Δαμασκό ή τη Βηρυτό, και από εκεί μετέβαιναν στο Κουρδιστάν. Έτσι, σταμάτησαν οι συλλήψεις από τις τουρκικές αρχές και έφυγε ένας σοβαρός πονοκέφαλος από το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, που δεχόταν δεκάδες διαβήματα από το αντίστοιχο τουρκικό. Με αυτές τις ενέργειες, κατά κάποιο τρόπο λύθηκαν τα χέρια της κυβέρνησης στο κρίσιμο ζήτημα της πολιτικής στήριξης του αγώνα των Κούρδων.
Και επειδή υπήρχαν και διάφοροι θερμόαιμοι ή προβοκάτορες, που πήγαιναν στα γραφεία του ERNK στην Αθήνα και πρότειναν στους Κούρδους να τους διδάξουν τη «μάχη των πόλεων», ζήτησα από τον Σταυρακάκη να στεγανοποιήσουμε το χώρο των γραφείων και αναλάμβανα να πείσω τους Κούρδους να το δεχτούν, γιατί και οι ίδιοι ήσαν ανήσυχοι με αυτούς που μπαινόβγαιναν στα γραφεία τους. Είχαμε εντοπίσει συγ-κεκριμένες προσπάθειες διείσδυσης ξένων υπηρεσιών που ήθελαν να μάθουν για το δίκτυο πολιτικής στήριξης των Κούρδων στην Ελλάδα και κυρίως για τους υποστηρι-κτές τους στο κράτος, την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ. Ρωτούσαν κυρίως για τους πολιτικούς και τα κυβερνητικά στελέχη που στήριζαν το ΕRΝΚ. Δηλαδή, στην ουσία προσπαθούσαν να συλλέξουν στοιχεία σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης. Έτσι, σε περίπτωση που οι Κούρδοι εντόπιζαν κάποιον ύποπτο, θα ζητούσαν τη βοήθειά μας. Είχα πει στον Σταυρακάκη ότι τέτοιες πράξεις αποτελούν εχθρικές ενέργειες εναντίον της χώρας μας και του ζήτησα να συλλάβουμε όποιον αποπειραθεί να συλλέξει πληροφορίες για μέλη και πράξεις της ελληνικής κυβέρνησης. Όποιος και αν ήταν αυτός. Ο Σταυρακάκης το δέχτηκε, το δέχτηκαν και οι Κούρδοι, και έτσι ολοκληρώθηκε η προσπάθεια στεγανοποίησης του χώρου που δραστηριοποιούνταν οι Κούρδοι από ανεπιθύμητα στοιχεία, εντός και εκτός Ελλάδος.
Με αυτές τις ενέργειες και με άλλες ανάλογες συνεννοήσεις και δράσεις, μπορούμε να πούμε ότι μπήκε σε μια σειρά η δράση των Κούρδων στην Ελλάδα, με βάση πάντα τη γραμμή και το πλαίσιο που είχε θέσει η κυβέρνηση, και θωρακιστήκαμε απέναντι στις συνεχείς επιθέσεις της Άγκυρας."

infognomonpolitics.blogspot.com
Διαβάστε περισσότερα...