Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αίγυπτος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αίγυπτος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Σε 10ετή κάθειρξη καταδικάστηκαν 126 υποστηρικτές του Μόρσι

ΑΠΕ-ΜΠΕ,AFP,REUTERS

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Δικαστήριο του Καΐρου καταδίκασε σήμερα σε κάθειρξη 10 ετών 126 υποστηρικτές του ισλαμιστή προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι, κατά τη διάρκεια νέας ομαδικής δίκης, έγινε γνωστό από δικαστικές πηγές.
Οι καταδικασθέντες κρίθηκαν ένοχοι για τη συμμετοχή τους στις «ταραχές» του Καφρ ελ-Σέιχ, βόρεια του Καΐρου στις 16 Αυγούστου 2013, για κατοχή όπλων, επιθέσεις κατά των δυνάμεων ασφαλείας και συμμετοχή σε παράνομη οργάνωση, δηλαδή στην Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Οι ταραχές στο Καφρ ελ-Σέιχ ξέσπασαν δύο ημέρες αφού οι αυγυπτιακές δυνάμεις έπνιξαν στο αίμα τις διαδηλώσεις κατά της αποπομπής του Μοχάμεντ Μόρσι στο Κάιρο σκοτώνοντας 700 διαδηλωτές.
Από την καθαίρεση του Μοχάμεντ Μόρσι, τον περασμένο Ιούλιο, η αιγυπτιακή αστυνομία και ο στρατός έχουν επιδοθεί σε άγρια καταστολή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, κατά την οποία περισσότεροι από 1.400 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, ενώ έχουν γίνει περί τις 15.000 συλλήψεις.
Εκατοντάδες άνθρωποι έχουν καταδικαστεί σε θάνατο ή σε βαριές ποινές κάθειρξης κατά τη διάρκεια πολυάριθμων ομαδικών δικών.
Στα τέλη του Απριλίου, δικαστήριο της πόλης Μίνια, νότια του Καΐρου, καταδίκασε σε θάνατο 700 ανθρώπους, ανάμεσά τους και τον ανώτατο πνευματικό ηγέτης της Μουσουλμανικής αδελφότητας Μοχάμεντ Μπαντίε, έπειτα από συνοπτικές δικαστικές διαδικασίες τις οποίες ο ΟΗΕ κατήγγειλε ως «χωρίς προηγούμενο στην σύγχρονη Ιστορία».
Διαβάστε περισσότερα...

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Israel in talks with Egypt, Turkey on major gas export deals

Israel's drive to export its new-found natural gas could help to rebuild strained ties with old regional allies Egypt and Turkey, but could deprive Europe of a precious alternative to Russian gas.

Israel has in recent months already signed energy deals with Jordan and the Palestinian Authority, though relations with the Palestinians are at a low ebb, and now needs to expand its export horizons to cash in on its huge energy discoveries.

If all goes well, the latest developments could see first pipelines being laid between Israel and Turkey as soon as 2015, and gas cooperation between Israel and Egypt is also emerging, which would allow export access to Asia's major markets.


Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Third explosion outside Cairo University


Basil El-Dabh  /
A third explosion rocked the vicinity of Cairo University on Wednesday, occurring roughly two hours after a double blast in the same area.
Two consecutive explosions went off outside the university’s Faculty of Engineering in Giza on a around noon, killing one and injuring five.
The blasts were caused by two improvised explosive devices (IEDs) leaving Tarek El-Mergawy, Director of Western Giza Investigation, killed and five other police officers injured, according to the Ministry of Interior. The ministry added in a press statement that the IEDs were “planted inside a tree in the area”, across the street from Cairo University’s main gate.
The third blast was also caused by an IED, planted atop a tree in the vicinity of Cairo University, reported state TV.
Investigations into the blasts remain ongoing, the Ministry of Interior said.
Ambulances arrived at the scene of the explosion shortly afterwards.
Students at the Faculty of Engineering said security forces fired two teargas canisters outside the faculty right after the blasts.
Students Against the Coup (SAC), a student movement which supports former president Mohamed Morsi, cancelled a planned protest after the blasts. The movement denied they had anything to do with the explosion.
Maria, a coordinator for the female wing of SAC who preferred not to disclose her last name, said SAC members left the university right after the blasts in fear of being searched or arrested by security forces. The movement accused the police of being responsible for the explosion “since they were present outside the university for the past week,” Maria said.
The SAC movement has been organising protests around university campuses nationwide for the past two Wednesdays. Protests devolved into clashes on both incidents, leaving at least one dead on 19 March and another on 26 March.
On 24 January, four bombs went off at four separate places in Greater Cairo, including the Cairo Security Directorate in Bab Al-Khalq neighbourhood. The four attacks left six people killed.
Sinai-based militant group Ansar Beit Al-Maqdis claimed responsibility for all the aforementioned attacks.
- See more at: http://www.dailynewsegypt.com/2014/04/02/update-third-explosion-outside-cairo-university/#sthash.ZKR0h3Jw.dpuf
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Who Is Al-Sisi? A Man Of The People Or Just Another Egyptian Dictator?

Article illustrative imagePartner logo "Sisimania" in Cairo
CAIRO — He might as well already be president. His photo is on every wall in Cairo. His constant television appearances, broadcasts of his speeches and video clips glorifying the army eclipse the presence of interim leader Adly Mansour
Even Field Marshall Abdel Fattah al-Sisi’s mention of his night visions from 35 years ago, in which he dreamed of being head of state, are being scrutinized down to the finest detail. A few months away from an Egyptian presidential election that appears to have already been won, the army chief has already put on his Pharaoh outfit, metaphorically speaking. 
“The best term to describe al-Sisi would be dictator despite himself,” the Lebanese-Iraqi blogger Karl reMarks (whose real name is Karl Sharro) says sarcastically. “Time will determine to what extent he will be reluctant to fill this position. What is certain is the fact that he is showing several symptoms usually associated with Arab dictators.


Read the full article: Who Is Al-Sisi? A Man Of The People Or Just Another Egyptian Dictator? 
Worldcrunch - top stories from the world's best news sources 
Follow us: @worldcrunch on Twitter | Worldcrunch on Facebook
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Egypt's New Dictator Was Made in the USA The U.S. trained him and funds his regime. So why won't Sisi listen? By GREGG CARLSTROM

CAIRO—A confident-looking Abdel Fattah el-Sisi strides across the tarmac at Almaza Air Base, dressed in a blue blazer and his trademark sunglasses. He is not yet Egypt’s head of state, but certainly looks like one: Nabil Fahmy, the foreign minister, trails a few steps behind, half-obscured by the phalanx of military officers around Sisi. The delegation is en route to Russia to discuss a multi-billion dollar arms deal.
The next day in Moscow, a smiling Sisi shakes hands with Vladimir Putin. The Russian president wishes him well. “I know you have decided to run for president. This is a very responsible decision, to take upon yourself responsibility for the fate of the Egyptian people,” he says.
It is Sisi’s first foreign trip since he overthrew President Mohamed Morsi last summer, and it ticks all the boxes: The army chief doffing his uniform, acting like a statesman, shoring up relations with a popular ally.
Except, despite Putin’s good wishes, Sisi hasn’t actually announced a presidential bid yet. For the second time this month, a foreign dignitary got ahead of the army chief. Last week it was Ahmed El-Garallah, the editor of Al-Seyassah, a Kuwaiti newspaper of dubious reliability, who interviewed Sisi at the Defense Ministry and reported that he would run for president, only to have the army deny the story hours later.
In public, Sisi is the subject of a massive cult of personality. Posters of him are everywhere; a particularly large one, in a gilded frame, stands outside the Court of Cassation, Egypt’s top appeals court, in downtown Cairo. Vendors sell Sisi jewelry, Sisi chocolates, even Sisi pajamas. Chefs discuss his merits with callers while chopping vegetables on cooking shows.


Read more: http://www.politico.com/magazine/story/2014/02/el-sisi-egypt-dictator-103628.html#ixzz2tnwagvsh
Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

A Southern Strategy in the Eastern Mediterranean



The U.S., Israel, Greece, and Cyprus can enhance cooperation. The U.S. should leverage its growing and warming military ties with both Israel and Greece to repel Russia’s growing influence in the littoral states.
From George Papadopoulos

Non-Muslim countries in the region, Cyprus, Israel, Syria, and Egypt, are seeking out greater ties with Russia to safeguard their national interests.
The Old Testament tells mankind that at the beginning of times all was “tohu wabohu,” chaos and tumult. When examining the present day shifting geopolitics in the eastern Mediterranean, the Old Testament’s holy words seem to presage the continuous turmoil and conflict that would beset the eastern Mediterranean for the next three thousand years.
The region has witnessed relative calm only once in its long and violent history. Under wise statecraft, the U.S. designed the Truman Doctrine at the onset of the Cold War to orient both Greece and Turkey within the U.S.’s sphere of influence for the duration of hostilities with the Soviet Union. Through economic incentives, and arms sales, to Greece and Turkey, the U.S. contained the Soviet Fleet. Consequently, these strategic moves paid great dividends by diminishing Moscow’s projected naval capacity into either the east or western Mediterranean Sea at maximum output, thus expediting its eventual demise.
The collapse of the Soviet Union ushered in a new era for the eastern Mediterranean. One not of the utopia of the ‘end of history’ some analysts predicted, but an epoch where the bi polar framework ceases to exist, robust energy findings have been found, old and new powers seek to carve out their own sphere of influence, and the rise of non state actors such as warring jihadist groups vying to establish their version of sharia law in fragile states along sectarian fault lines, has dominated the political landscape in the eastern Mediterranean.
Under these circumstances, politics and alliances are shifting to reflect these changes. The military relationship between the U.S., Israel, and Greece has now become the most important lever the U.S. possesses in its arsenal in the complex game of power politics in the eastern Mediterranean.
Old stalwart allies of the Cold War that helped to maintain a semblance of stability in the eastern Mediterranean such as Turkey have turned their back on the west. Turkey’s policies have also enflamed the situation on the ground in the region and have invited an insidious reality to enter. The United States’ longstanding policy of accommodating Turkey’s rise was based on the principle that Turkey would emerge as a “moderate Islamist” state that would successfully entwine both Islam and democracy under the banner of moderate governance, become a model to other predominantly Muslim states, while maintaining strategic relations with Israel.
The rise of the AKP, and its diverging ambitions and profound ideological cleavages, fractured this foundation upon which U.S. policy rested in the eastern Mediterranean since the collapse of the Soviet Union.  The AKP’s foreign policies have deviated from the U.S.’s since its inception, and have negatively affected stalwart allies and U.S. interests in the region by inviting radical groups to operate freely and create a vacuum large enough for the return of Russia as a great power unseen since the end of the Cold War.
As the U.S. was designing ground war plans for the Iraq War, the U.S. made a request to Turkey to allow American forces to traverse Turkish territory to invade Iraq from a northern route. Consequently, the American 4th Infantry Division was denied access to Turkish territory, which resulted in the abandonment of a land attack from the north and increased casualties and wear on U.S. hardware. Turkey’s logic behind the decision was that the $26 billion offered by the U.S. to allow a northern attack was not enough. Turkey would only accept $32 billion to allow the U.S. to access its territory[1].
Since the fray in relations between the U.S. and AKP, Turkey has shown a proclivity to support rogue leaders, and jihadist forces, while lambasting Israel, a key pillar of stability that U.S. policy depended on. While condemning Israel, and removing the Turkish ambassador from Tel Aviv, for Israel’s defense against the hostile attempt by Turkish Islamists to break the blockade on Hamas-led Gaza in 2010, Erdogan initially opposed the NATO intervention in Libya, by describing the idea as “absurd.” It was only after France and Britain’s initial attacks on Libyan air defenses that Turkey belatedly backed NATO’s plans to create a no-fly zone[2].
The “Arab Spring” has presented the United States with a new paradox; it had drifted closer with Turkey in order to promote democracy and security in the region, but Turkey acted against those very interests. The ill-advised imprimatur of the U.S. to Turkey to stabilize the eastern Mediterranean as the U.S. sought to “pivot” to Asia has enflamed tensions on the ground, and has invited Moscow to reemerge as a regional power for the first time since the collapse of the Soviet Union.
Turkey did not believe that the anti-Semitic, radical Islamist, and master violator of religious rights, the Muslim Brotherhood, had to alter its values to remain in power in the Arab world’s most populated and influential state. For Turkey shared the Muslim Brotherhood’s values and interests in the emergence of a political arch of unity from Ankara to Cairo under the banner of Sunni-Islamism, where religious minorities were perceived as threats, and Islamism would become an ideology that united the predominantly Sunni countries against the western ideals of reason, liberalism, and democracy.
On September 13, 2011, in Cairo, among an enthralled crowd waving both Turkish and Egyptian flags, Erdogan noted that a “Turkish-Egyptian alliance would form a force of 150 million people strong. We are substantially surrounding the Mediterranean.” The incipient blossoming relationship began to bear fruit when members of the Muslim Brotherhood called for the peace agreement between Egypt and Israel, and exclusive economic zone agreement between Egypt and Cyprus, to be abrogated. If ratified, these changes in Egyptian policy would have in effect placed a halt on Cyprus’ newly found oil and natural gas production, and destabilized Israel’s immediate frontiers.
This ideal was short lived. In the summer of 2013, after millions poured into the streets of Egypt calling for the Muslim Brotherhood to be removed, Egypt’s military crushed the party, and has rightfully labeled it a terrorist organization for inciting violence. If Turkey was able to alter the tactics of the Muslim Brotherhood, and truly channel the idea that Islamism and democracy can be intimately entwined, the intervention by the Egyptian military to overthrow the entrenched Muslim Brothers may have never occurred. This event has massive policy implications for Russia’s growing influence in the region.
The Egyptian military’s intervention has resulted in a collapse in U.S.-Egyptian military relations. Russia now has leverage in Egypt unseen since the Soviet Union financed the Aswan Dam in the 1950s once the U.S. reneged on its promise to.  Egypt has now sought out more reliable partners such as Russia for both financing and military hardware, including a recent $2 billion military deal between Cairo and Moscow. 
With the Turkish public becoming increasingly hostile to the West, the AKP’s domestic corruption scandals, and foreign policy blunders in Syria, Turkey will no longer be the reliable partner it once was. A plurality of Turks consider Turkey’s neighbors in the Middle East as more important to the country’s economic interests (43%) and security interests (42%) than countries of the EU (33%). Turkey is the NATO member with the lowest support for NATO, with only (37%) saying that NATO is essential.[3] The hostile public opinion, and Turkey’s ill-fated attempt to support jihadist groups to overthrow Russia’s ally, Syria, may also be the reason for Turkey seeking to improve relations with Iran as a way to accommodate Russia’s resurgence.
Turkish officials still plan on improving trade deals with Iran.  Turkey aims to boost trade with Iran from approximately $15 billion to $30 billion a year by 2015, and plan a high-level prime minister exchange in January 2014. Turkey’s miscalculation of its own influence within Syria, and unwarranted belief that supporting radical Sunni jihadist groups would result in the overthrowing of the Assad  regime quickly, has now resulted in over 600,000 Syrian refugees on Turkish territory, myriad jihadist groups operating on Turkish soil, and the non-Islamist, and non-Muslim countries in the region, Cyprus, Israel, Syria, and Egypt, seeking out greater ties with Russia to safeguard their national interests.

As the Obama administration dithered between attacking Syria for its inhumane chemical attack, Russia’s last minute negotiated deal to remove chemical stockpiles from Syria without an attack going forward, has now allowed Russia to achieve its desired objective of becoming essential to all seemingly intractable conflicts in the eastern Mediterranean from Tehran to Cairo. As Russia’s leverage has increased in both Egypt and Syria, Russia has politically outmaneuvered the U.S. once again by sealing an interim agreement for Iran’s nuclear program, paralyzing Israel from even considering an attack on Iran, fearing a fall out from Russia, and its newly formed alliances in Syria and Egypt.  
 As the U.S.’s willful retraction of influence in the region continues, and the Obama administration lacks a coherent strategy, the architects of U.S. foreign policy will now have to rely even more on the U.S. military relationship with Israel and Greece to project the force necessary to shape events in the region moving forward. The U.S. should leverage its growing and warming military ties with both Israel and Greece to repel Russia’s growing influence in the littoral states. There is increasing cooperation in both defense and security, including intelligence between Washington, Athens and Jerusalem since 2010.
The discovery of massive natural gas and oil deposits within Israel’s and Cyprus’ exclusive economic zones, as well as Greece’s hopes for confirming its own deposits south of its island, Crete, creates a natural nexus for an integrated energy zone between Jerusalem, Nicosia, and Athens that the U.S., under wise statecraft can develop as a foundation for a military pact.
The U.S. should not only encourage the strengthening relationship between Israel, Greece, and Cyprus, but become the principle actor driving the relationship forward. Given that the U.S. already has strong and strategic relations with the three countries, it would behoove U.S. statesmen to seek a greater U.S. principal role that advances and upgrades the tripartite foundation that Greece, Israel, and Cyprus have established.
A start would be to upgrade in both scope and capabilities the annual “Noble Dina” naval exercise the U.S. Sixth Fleet holds with both the Greek and Israeli navies, and join the Israeli and Greek forces in special ops training, and long-distance aerial drills spanning Souda Bay, Crete to Haifa. Discussions with the Cypriot military establishment to host U.S. jets for trilateral air exercises with Greek and Israeli pilots would also show a mantle of force and deterrence.
Politically, a quadrilateral strategic dialogue ministerial which focuses on working groups in security, energy, counter-terrorism, economics, and finance will underscore the sustained quadrilateral relationship in the sectors of importance. The Strategic Dialogue will report on progress achieved over the past year between the countries, and identify opportunities for increased partnership.
Both U.S. allies and foes have shaped their behavior around the expectations that will emerge if the U.S. does not return as a stabilizing presence.  Unfortunately for the U.S., for littoral countries such as Syria, and Egypt, it is recognized that the Russian bear is the lesser of the evils between it and the uncontrollable jihadist forces in the region that Turkey unleashed when it comes to safeguarding their own national interests.
Israel and Greece’s robust military relations have redrawn the political map of the region. The U.S. would be wise to shift its policies, and resources, towards improving relations at all levels with its stalwart allies in the region, Israel, Greece, and Cyprus, to contain the newly emergent Russian fleet, and malignant jihadist forces operating around Israel’s borders.
Restoring its preeminent position of military power with its allies would once again send the right message to the world that peace comes through strength, not appeasement.




Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2014

Egypt’s al-Sisi: The Field Marshal Who Could Be Pharaoh Read more: Egypt: Abdul Fattah al-Sisi Wins Army Support for Presidential Run

The prospect of Abdul Fattah al-Sisi becoming Egypt’s President offers, at the minimum, the virtue of clarity. The Egyptian military, which on Monday “mandated” its Chief of Staff to stand for President, has never actually been out of power in the Land of the Pharaohs. Al-Sisi became its public face only on July 3 last year, the day the career soldier stepped before a microphone and announced the removal of the only freely elected government in the nation’s thousands-year-old history.
The ecstatic cheers that greeted the announcement spoke volumes about Egypt’s disenchantment with the clannish and tin-eared Muslim Brotherhood administration that al-Sisi sent packing. The adulation also demonstrated the comfort level of many ordinary Egyptians for being ruled by men in uniform. In many countries where a military coup has taken place, the etiquette calls for a firm suggestion that the top brass, having performed a distasteful but necessary duty, leave the field of politics and “go back to their barracks.” In Egypt, the cry being heard after al-Sisi’s nomination was: “The military and the people are one hand.”


Read more: Egypt: Abdul Fattah al-Sisi Wins Army Support for Presidential Run | TIME.com http://world.time.com/2014/01/27/egypt-sisi-army-president-scaf/#ixzz2rp2aNg1p
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Οργάνωση που εμπνέεται από την αλ Κάιντα ανέλαβε την ευθύνη για τις επιθέσεις στο Κάιρο


ΑΜΠΕ
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
 Μια αιγυπτιακή οργάνωση που εμπνέεται από την αλ Κάιντα ανέλαβε την ευθύνη για τις τέσσερις αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις με στόχο την αστυνομία στο Κάιρο και συνέστησε στους "Μουσουλμάνους" να μείνουν μακριά σήμερα από τις εγκαταστάσεις των δυνάμεων ασφαλείας.
Σε ένα φόρουμ τζιχαντιστών, η ισλαμική οργάνωση Ανσαρ Μπέιτ αλ-Μάκντες, η οποία πραγματοποιεί από καιρό επιθέσεις εναντίον των δυνάμεων ασφαλείας στη Χερσόνησο του Σινά, ανέλαβε την ευθύνη για τις τέσσερις βομβιστικές επιθέσεις που στοίχισαν τη ζωή σε έξι ανθρώπους χθες στο Κάιρο.
Υπενθυμίζεται ότι εξερράγη σήμερα βόμβα κοντά σε ακαδημία της αστυνομίας στο Κάιρο με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ένας άνθρωπος, ανακοίνωσε η αστυνομία. Η επίθεση αυτή σημειώνεται κατά την τρίτη επέτειο της λαϊκής εξέγερσης που ανέτρεψε τον Χόσνι Μουμπάρακ και μια ημέρα μετά το κύμα των βομβιστικών επιθέσεων με στόχο την αστυνομία, που στοίχισε τη ζωή σε έξι ανθρώπους και προκάλεσε φόβους ότι μια ισλαμική εξέγερση κερδίζει έδαφος. Ισλαμιστές μαχητές έχουν κλιμακώσει τις επιθέσεις από τότε που ο στρατός ανέτρεψε τον πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας τον Ιούλιο.
Η ανατροπή του Μόρσι οδήγησε την Αίγυπτο σε πολιτικό αδιέξοδο με πολύ σοβαρές επιπτώσεις στις επενδύσεις και τον τουρισμό.
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

An Egyptian model for Turkey?

An unexpected byproduct of the current political crisis in Turkey involves a potential return of the military tutelage system. This may not be as farfetched as one might think.
In a mindboggling statement, the top political advisor to Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan suggested a couple of weeks ago that the military was framed by the same prosecutors who launched the corruption probe against the government. Such a statement puts into question the whole legitimacy of the Ergenekon trial and creates expectations for a legal review. It looks like an embattled Erdoğan is increasingly willing to forge an unholy alliance with the once all-powerful Turkish army against the Gülen movement. After all, the prime minister has gone on record saying that he favors retrials of military officers who were jailed for coup-plotting in 2012 and 2013. Such a development potentially paves the road for a return of the generals as powerful actors who may seek vengeance via Turkish politics.

The establishment of civilian supremacy over the military was perhaps the single most important political achievement of the last decade. In a country that witnessed four military interventions since the beginning of multi-party democracy, the military was no longer calling the shots mainly because the top brass was totally emasculated by the judiciary and the executive. The alliance between the Justice and Development Party (AKP) and the Gülen movement was the main engine behind this process. Instead of following a strategy of dividing their enemy, the generals managed to unite the AKP and the Gülen movement with their electronic memorandum on April 27, 2007. As you will remember, it was shortly after the 2007 elections that the Ergenekon investigations and trials were launched, and the main targets were officers accused of planning to overthrow the civilian government. Hundreds of military officers, including former army chief Gen. İlker Başbuğ, were convicted and given long jail terms for plotting to overthrow the civilian government. In many ways, it was the common enemy of military tutelage that united the AKP and the Gülen movement. Once this existential struggle was won and the military was totally emasculated, the two former allies began to diverge. The new existential political struggle in Turkey's current post-Kemalist phase is between these two former allies. Now that this political struggle puts into question the legitimacy of the past trials, the big winner is the military.

What would this mean in practice? Turkey now looks increasingly unstable and the upcoming elections may further polarize the country. Few analysts doubt the AKP will win the local elections. But the margin of victory and whether the AKP maintains the İstanbul and Ankara municipalities will be crucial for future political dynamics. In any case, it looks like Erdoğan will insist on his electoral understanding of democracy without respecting the separation of powers or individual rights and liberties. This could lead to more, not less, political instability in Turkey.

Imagine a scenario where the AKP claims electoral victory but there are growing street protests against the authoritarian style of the government. This is basically the Gezi Park scenario, but this time with the Gülen movement joining the protests. In case there is violence and bloodshed, this could become the ideal scenario for the military to step in and declare emergency law. One can easily see how an emboldened Turkish military may decide to restore its lost authority in such a way. Imagine what would happen under such a doomsday scenario to what is left of Turkish democracy, the economy, Turkey-EU relations, the İmralı process? With the army back in power, you can kiss goodbye all the positive achievements of the last decade. And with the military declaring emergency law, there would no longer be a Turkish model of “moderate Islam” to speak of for the West. Instead, with the military back in charge, Turkey would be seen as having adopted the Egyptian model. What a tragic turn of events that would be for a country that was once seen as the best hope for the Islamic world.

ÖMER TAŞPINAR (Cihan/Today's Zaman)
Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Αντεπανάσταση του στρατού στην Αίγυπτο



Καθώς το νέο σύνταγμα επαναφέρει τα οικονομικά και πολιτικά του προνόμια, μετατρέπεται σε κράτος εν κράτειThe New York Times, BBC
Οι Αιγύπτιοι που ταξιδεύουν στον αυτοκινητόδρομο Καΐρου-Αλεξάνδρειας διαπίστωσαν, το τελευταίο διάστημα, ότι τα διόδια που καταβάλλουν καταλήγουν στο υπουργείο Αμυνας. Στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, τον Νοέμβριο, ο υπουργός Μεταφορών ανακοίνωσε ότι μία από τις εταιρείες των ενόπλων δυνάμεων ανέλαβε τα έργα εκσυγχρονισμού του αυτοκινητόδρομου που συνδέει τα δύο αστικά κέντρα μέσω της ερήμου για τα επόμενα 50 χρόνια.
Ο αιγυπτιακός στρατός, πραγματικό κράτος εν κράτει, προωθούσε για δεκαετίες τα συμφέροντά του από το παρασκήνιο. Το τελευταίο διάστημα πραγματοποιεί τολμηρά βήματα για να θωρακίσει την εξουσία του, διαμηνύοντας ανοιχτά ότι δεν δίνει λόγο σε κανέναν. Το πάρτι τέλειωσε για τους θιασώτες του εκδημοκρατισμού, που εγκαινιάστηκε με τη λαϊκή εξέγερση του Ιανουαρίου του 2011. Ουδεμία από τις απαιτήσεις της επανάστασης υλοποιήθηκε, ενώ καμία από τις διαβόητες πρακτικές του υπουργείου Εσωτερικών δεν σταμάτησε. Το ίδιο το υπουργείο φαίνεται να έχει πλέον ως αποστολή τη φίμωση κάθε αντιπολιτευτικής φωνής.
Ο στρατός κέρδισε την υποστήριξη ενός σημαντικού τμήματος του λαού, καθώς το υπερεθνικιστικό αίσθημα κατακλύζει τη χώρα. Η απόλυτη κυριαρχία των στρατιωτικών θα θεσμοθετηθεί αν το προσχέδιο συντάγματος, που εκπονήθηκε το 2013, επικυρωθεί από το δημοψήφισμα αυτού του μήνα, όπως ευρέως αναμένεται.
Οποια γνώμη και αν έχουν οι αναλυτές για τα 240 και πλέον άρθρα του συντάγματος, γεγονός παραμένει ότι το στοιχείο που βάζει τη σφραγίδα του είναι η ενίσχυση των προνομίων της στρατοκρατίας. Για παράδειγμα, το άρθρο 234 δίνει στη στρατιωτική ηγεσία τον τελευταίο λόγο για την επιλογή του υπουργού Αμυνας. Αλλα άρθρα θέτουν εκτός κοινοβουλευτικού ελέγχου τις στρατιωτικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού και επιβάλλουν να δικάζονται πολίτες από έκτακτα στρατοδικεία εφόσον έχουν επιτεθεί εναντίον ιδιοκτησίας των ενόπλων δυνάμεων – ένας όρος που καλύπτει τα πάντα, από βενζινάδικα μέχρι αίθουσες για γαμήλιες τελετές.
Ο στρατός έχει υπό τον έλεγχό του μια ολόκληρη παραοικονομία, η οποία, σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς, αντιστοιχεί στο ένα τέταρτο του ΑΕΠ και βρίσκεται πέρα από κάθε έλεγχο. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, δεδομένου ότι η Διεθνής Διαφάνεια ήδη τοποθετεί την Αίγυπτο στην 114η θέση μεταξύ 177 κρατών ως προς την έκταση της διαφθοράς.
Στα μέσα ενημέρωσης έγινε πολύς λόγος για τα άρθρα που αφορούν τα δικαιώματα των πολιτών, όπως εκείνα των γυναικών. Ωστόσο, παρόμοια άρθρα έχουν μικρή αξία σε μια χώρα όπου η ακραία φτώχεια αναγκάζει τους γονείς ορισμένων οικογενειών να πουλούν τις ανήλικες κόρες τους σε εκατομμυριούχους του Κόλπου για «προσωρινούς γάμους».
Ο αιγυπτιακός στρατός διατήρησε την αυτονομία του επί δεκαετίες, ακόμη και επί προεδρίας Μόρσι, ο οποίος προσπάθησε να προσεταιρισθεί τη στρατιωτική ηγεσία, ελπίζοντας ότι θα ασφάλιζε τα νώτα του – φρούδες ελπίδες, όπως αποδείχθηκε. Το σύνταγμα του 2012, που προώθησαν ο Μόρσι και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, αν και τελικά ακυρώθηκε, επίσης προέβλεπε δίκες πολιτών από στρατοδικεία και έθετε εκτός κοινοβουλευτικού ελέγχου τον προϋπολογισμό των ενόπλων δυνάμεων.
Από την εποχή του Νάσερ
Ωστόσο, μετά το στρατιωτικό κίνημα της 3ης Ιουλίου, που ανέτρεψε τον Μόρσι, η στρατιωτική ηγεσία ισχυροποίησε την εξουσία της με τόσο απροκάλυπτο τρόπο που δεν είχε προηγούμενο από την εποχή του Νάσερ. Σε αντίθεση με τις ελπίδες μερίδας των δημοκρατών, οι λαϊκές μάζες που κατέβηκαν στους δρόμους εναντίον του προέδρου Μόρσι καλωσόρισαν τον ισχυρότερο ρόλο του στρατού στην πολιτική ζωή της Αιγύπτου. Αντί να επιμείνουν στις δημοκρατικές αξίες και την πολιτική διακυβέρνηση κατά τη μεταβατική περίοδο, πολλοί Αιγύπτιοι φάνηκαν να υιοθετούν μια νοσταλγική διάθεση έναντι του στρατού, αντιμετωπίζοντάς τον ρομαντικά, σαν τον μοναδικό σωτήρα του έθνους από τις «συνωμοσίες των ξένων».
Τμήματα των ελίτ πιστεύουν ότι τα συμφέροντά τους θα είναι εγγυημένα υπό την ηγεμονία του στρατού. Αυτό ισχύει πρωτίστως για την ανώτερη μεσαία τάξη της Αιγύπτου, προτεραιότητά της οποίας είναι να διατηρήσει τις ανέσεις της. Κάποια στιγμή, όμως, εκείνοι που είδαν τους στρατιωτικούς ως καλύτερη εναλλακτική λύση έναντι των Αδελφών Μουσουλμάνων, θα καταλάβουν το μέγεθος της ζημιάς που θα προκαλέσει η ανεξέλεγκτη κυριαρχία των στρατιωτικών σε όλες τις πλευρές της δημόσιας ζωής.
Δύσκολος τόπος εργασίας για δημοσιογράφους
Μετά την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι η Αίγυπτος έχει μετατραπεί σε έναν δύσκολο τόπο εργασίας για τους δημοσιογράφους. Καθώς η αίσθηση ασφάλειας μειώνεται, εκείνοι που διαψεύδουν την επίσημη κυβερνητική γραμμή, στην καλύτερη των περιπτώσεων θεωρούνται ύποπτοι. Η αντιμετώπιση των μέσων ενημέρωσης από την κυβέρνηση υποδηλώνει έμμεσα ότι είτε πρέπει να είναι με το μέρος της είτε με το μέρος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και το μόνο αραβόφωνο κανάλι που έχει απομείνει σε λειτουργία για να εκφράζει τη δεύτερη είναι το Αλ Τζαζίρα. Δίχως αυτό η κυβέρνηση θα απολάμβανε την κυριαρχία της στα τηλεοπτικά μέσα, οπότε είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς τη δυσαρέσκειά της, αφού αδυνατεί να διακόψει τη λειτουργία του παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες.
Το Αλ Τζαζίρα έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην αιγυπτιακή πολιτική σκηνή από την αρχή της αιγυπτιακής εξέγερσης. Εχει κατηγορηθεί συχνά για υποδαύλιση της βίας, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να βλάπτει την επιρροή του. Το κανάλι είναι ένα χρήσιμο χαρτί και λαμβάνει πολιτική και οικονομική στήριξη από την κυβέρνηση του Κατάρ, που μοιράζεται κοινά σημεία με την Αδελφότητα. Πολλές επιφανείς προσωπικότητες του καναλιού αποτελούν μακροχρόνια μέλη της οργάνωσης. Η ανάληψη της εξουσίας από τον Μόρσι έδωσε την ευκαιρία στο Κατάρ να προωθήσει τα συμφέροντα του πολιτικού Ισλάμ και με την ανατροπή του τα σχέδιά του διακόπηκαν βίαια.
Δημοσίευση : 04-01-14
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Σοβαρά επεισόδια και την Πρωτοχρονιά στην Αίγυπτο - Χημικά και αντλίες νερού χρησιμοποίησε η αστυνομία

Με δακρυγόνα και νερό υπό πίεση επιχείρησε η αιγυπτιακή αστυνομία να διαλύσει τους εκατοντάδες διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν σήμερα κοντά στο υπουργείο Άμυνας, στο Κάιρο, ζητώντας την αποκατάσταση του ισλαμιστή πρώην προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι που ανατράπηκε από τον στρατό τον περασμένο Ιούλιο.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο της εφημερίδας Αλ Αχράμ περίπου 300 φοιτητές, μέλη ή υποστηρικτές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, απέκλεισαν έναν δρόμο κοντά στο υπουργείο και φώναζαν συνθήματα κατά της αστυνομίας και του στρατού.
"Η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων και νερού υπό πίεση όταν οι φοιτητές αρνήθηκαν να ανοίξουν το δρόμο και να φύγουν», σημειώνει η εφημερίδα. Οι αρχές συνέλαβαν επίσης αδιευκρίνιστο αριθμό διαδηλωτών.
Άλλη μια διαδήλωση φοιτητών έγινε στην πόλη Ζακαζίκ, τη γενέτειρα του Μόρσι, στο Δέλτα του Νείλου. Και σε αυτήν την περίπτωση οι αστυνομικοί έριξαν δακρυγόνα για να διαλύσουν το πλήθος.
Οι φοιτητές που στηρίζουν τον Μόρσι οργανώνουν καθημερινά κινητοποιήσεις μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια από την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς, τον Σεπτέμβριο. Τουλάχιστον 10 φοιτητές έχουν σκοτωθεί σε συγκρούσεις με την αστυνομία.
Τον περασμένο Νοέμβριο η κυβέρνηση ενέκρινε έναν νόμο με τον οποίο απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κοντά σε χώρους λατρείας και επιπλέον επιβάλλεται να ζητηθεί άδεια από το υπουργείο Εσωτερικών για οποιαδήποτε διαδήλωση.
Πηγή: AΠE-MΠΕ
Διαβάστε περισσότερα...

Δεκάδες συλλήψεις ισλαμιστών στην Αίγυπτο


Ροϊτερς, Ασοσ. Πρες, ΑΠΕ
ΚΑΪΡΟ. Εντείνει τις πιέσεις της προς τη Μουσουλμανική Αδελφότητα η αιγυπτιακή κυβέρνηση μία μέρα μετά την ανακήρυξη της οργάνωσης ως τρομοκρατικής: χρησιμοποιώντας την προαναφερθείσα κατηγοριοποίηση, οι Αρχές της χώρας προχώρησαν χθες στη σύλληψη δεκάδων υποστηρικτών της, ενώ ένας άνθρωπος σκοτώθηκε και δεκάδες τραυματίστηκαν στη διάρκεια επεισοδίων που πυροδότησε η απόφαση.
Τηλεφώνημα από Κέρι
Μία έκρηξη που σημειώθηκε σε προάστιο της αιγυπτιακής πρωτεύουσας προκάλεσε τον τραυματισμό πέντε ανθρώπων. Επρόκειτο για τη δεύτερη επίθεση σε διάστημα μιας εβδομάδας μετά την επίθεση αυτοκτονίας, που σημειώθηκε βόρεια της πρωτεύουσας και στοίχισε τη ζωή σε 16 ανθρώπους. Θορυβημένος ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Τζον Κέρι, μίλησε τηλεφωνικά με τον Αιγύπτιο ομόλογό του Ναμπίλ Φαχμί, για να εκφράσει τη «βαθιά ανησυχία» της Ουάσιγκτον σχετικά με την πολιτική του Καΐρου έναντι της Αδελφότητας. Κατά τη συνομιλία του με τον Φαχμί, ο Κέρι καταδίκασε «τη φρικτή τρομοκρατική βομβιστική επίθεση» στη Μανσούρα, καθώς και αυτή στο Κάιρο, και οι δύο υπουργοί συμφώνησαν πως «η βία δεν έχει θέση στην Αίγυπτο, ο λαός της οποίας αξίζει ειρήνη και ηρεμία». Ο επικεφαλής του στρατού, Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, που τέθηκε επικεφαλής της εκστρατείας ανατροπής του έκπτωτου πλέον προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι τον περασμένο Ιούλιο, δεσμεύθηκε ότι η χώρα του θα είναι αμείλικτη στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Η επίθεση στο Κάιρο ήταν η πρώτη εναντίον πολιτών και προκάλεσε τη θραύση των παραθύρων ενός λεωφορείου. Δεν υπήρξε ωστόσο επίσημη ανάληψη ευθύνης, ώστε να διαπιστωθεί ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος. Ενας δεύτερος εκρηκτικός μηχανισμός, που εντοπίστηκε κοντά στον πρώτο, εξουδετερώθηκε εγκαίρως. Στο μεταξύ, ένας άνθρωπος σκοτώθηκε προχθές στο Κάιρο, όπου ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών που υποστηρίζουν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και κατοίκων μιας συνοικίας. Η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει τους φοιτητές από το Πανεπιστήμιο Αλ-Αζχάρ, οι οποίοι συγκρούστηκαν με τους κατοίκους σε αυτήν την περιοχή, στα βορειοανατολικά της αιγυπτιακής πρωτεύουσας όπου συχνά σημειώνονται αιματηρά επεισόδια.
Δημοσίευση : 28-12-13
Διαβάστε περισσότερα...

Egypt Buries the Brotherhood


Posted By Daniel Greenfield 
It’s not unusual for the United States and a Muslim country to be on the opposite sides of the War on Terror. It is unusual for a Muslim country to take a stand against terrorism while the United States backs the right of a terrorist group to burn churches, torture opposition members and maintain control of a country with its own nuclear program.
But that’s the strange situation in what Egypt’s public prosecutor has declared “the biggest case of conspiracy in the country’s history.”
The media assumes that the charges accusing Muslim Brotherhood leaders of conspiring with Hamas and Hezbollah, passing state secrets to Iran’s Revolutionary Guard and plotting to help foreign terrorists kill Egyptian soldiers is a show being put on for Western audiences. They couldn’t be more wrong.
This isn’t about winning international PR points. It’s about destroying the credibility of the Brotherhood in the eyes of Egyptians and burying it along with what’s left of the Arab Spring in the waters of the Nile.
Obama assumed that cuts to military aid would force Egypt to restore the Muslim Brotherhood to power. He was wrong and the latest round of criminal charges show just how wrong he was.
The charges that the Muslim Brotherhood conspired with Hamas and Hezbollah to unleash a wave of terror against Egypt go to the heart of this struggle between the Egyptian nationalism of the military and the Islamic transnationalism of the Muslim Brotherhood. They paint the Muslim Brotherhood as not merely corrupt or abusive, the way that many tyrannies are, but as a foreign subversive element.
These aren’t merely criminal charges. They are accusations of treason.
There are two narratives of the Arab Spring. In one of them, the people rose up against the tyrants.  In the other an international conspiracy of Western and Muslim countries collaborated with the Muslim Brotherhood to take over Arab countries.
To destroy the Muslim Brotherhood in Egypt, the state has to do more than accuse Morsi of abuses of power; it has to show that he and his organization were illegitimate because they were Un-Egyptian.
That will prove that the differences between Mubarak and Morsi aren’t incidental. Mubarak may have been thuggish and corrupt, but he was an Egyptian patriot. Morsi will be charged with being an Iranian traitor who conspired to take away the Sinai and turn it over to the terrorist proxies of a Shiite state.
The Egyptian public prosecutor’s charges speak of an Iranian conspiracy dating back to 2005 that saw Muslim Brotherhood members being trained by that country’s Revolutionary Guard and by Hezbollah. They allege that the Muslim Brotherhood had been preparing to declare its own separatist Emirate in the Sinai if it could not succeed in bringing Morsi to power.
Egypt had already accused Morsi and other Muslim Brotherhood leaders of being liberated from prison by terrorist infiltrators. It now accuses him of importing foreign terrorists to attack Egyptian soldiers  (which provided him with a pretext for bringing the Egyptian military under control by pushing out Field Marshal Tantawi and putting General Al-Sisi in command of the Egyptian military) and after Sisi’s overthrow of him, to intimidate Egypt into restoring him to power.
It’s all about Iran now. Wildly unpopular for its support of the Syrian government, an Islamic country whose religion the Sunni Muslims of Egypt do not recognize as Islam, it is the perfect target. The Muslim Brotherhood’s collaboration with a Shiite power murdering Sunnis is not just treason; it’s heresy.
But as cleverly convenient as the charges may be, it’s entirely possible that they are also true.
There is little doubt that Morsi conspired with Hamas. There is no reason for him not to have. Hamas is just the Muslim Brotherhood in Gaza. And it is exactly this sort of transnational arrangement that makes Arab nationalists distrust the Muslim Brotherhood and its international network.
Morsi and Hamas’ actions after the murder of Egyptian soldiers in the summer of last year strongly suggest that there was coordination. Morsi was quick to exploit the attacks for a domestic power grab and a push into the Sinai and the Army of Islam, which was allegedly responsible for attacking Egypt, has worked together with Hamas and looks a lot like a Hamas effort at plausible deniability.
If there were really any doubt that the Egyptian military believed Hamas was responsible all along, not just when it became politically convenient to level those charges against Morsi, the way that it began treating Hamas even before the overthrow of Morsi should put any doubts to rest. Even before Morsi fell, Hamas had begun complaining that Egypt was treating it worse than Israel.
Hamas had every reason to exploit the Anti-Mubarak protests to help set Muslim Brotherhood members free. And once they were in power, it had every reason to intervene to keep them in power. The more the Egyptian military turned on Hamas, the more it was motivated to help Morsi hold on to power and to restore him to power once he had been overthrown.
Did Hamas really believe that it could work with the Brotherhood to carve out an Emirate in the Sinai? There’s no way to know. Hamas’ ambitions may have been no grander than protecting its smuggling network, but it certainly would have profited from a Muslim Brotherhood terrorist kingdom in the Sinai.
Iran is the joker in the deck. Would the Muslim Brotherhood have continued a conspiracy with Iran even after taking power? Ahmadinejad visited Egypt when the Muslim Brotherhood was in power and though he met with a mixed reception, the visit had the air of a victory lap. Adding to that impression were the Iranian warships passing through the Suez Canal.
The willingness of Hamas, the Muslim Brotherhood in Gaza, to draw the bulk of its support from Iran, made it and its allied Muslim Brotherhood franchises vulnerable to charges of Shiite collaboration. Despite Qatar’s infusion of money, Hamas was never able to fully break with Iran even during the Syrian Civil War and before too long came crawling back to Tehran.
And now Hamas’ lust for Iranian money and weapons may end up putting a noose around Morsi’s neck.
The trial of Morsi and the Muslim Brotherhood’s leaders is Egypt’s opportunity to frame the events of the last few years on their own terms. Egyptians are struggling to come to terms with what happened and they will be told that a foreign conspiracy bringing together Iran, Qatar and the United States took over their country for a little while before being forced out of office by civilian and military patriots.
And strangely enough, it will almost be the truth.

URL to article: http://www.frontpagemag.com/2013/dgreenfield/egypt-buries-the-brotherhood/
Διαβάστε περισσότερα...

Egypt & Russia: Cold War Alliances Revived


Posted By Ryan Mauro 
U.S. support for the Muslim Brotherhood and the nuclear deal with Iran is propelling the Arab world into the arms of Russia. The Egyptian government, formerly a U.S. ally, willbuy $2 billion in arms from Russia, signaling a strategic realignment in the Middle East that leaves Putin in control.
Egypt’s open embrace of Russia started immediately after the Obama Administration suspended some military aid to the Egyptian government in response to the overthrow of President Morsi and the Muslim Brotherhood. While American aid continued unabated after the Islamists took over, it was cut after they were overthrown.
Support for America and President Obama in particular collapsed in Egypt in response. Only a single percent of Egyptians have confidence in the U.S. and three percent have confidence in Obama. The U.S. support for the Brotherhood has made it a casualty of the regional backlash against the Muslim Brotherhood.
Saudi Arabia is embarking on a similar course. Saudi officials now openly talk to reporters about how their country will be more independent in reaction to U.S. policy. Reports about the acquisition of Pakistani nuclear weapons are met with non-denials. The Saudis offered Russia a strategic alliance and major oil partnership if Putin abandons the Assad regime.
“We’ve seen several red lines put forward by the president [Obama], which went along and became pinkish as time grew, and eventually ended up completely white,” saidPrince Turki al-Faisal, the former director of Saudi intelligence.
The Royal Family of Bahrain, a foe of Iran and the Muslim Brotherhood, feels the same way. Crown Prince al-Khalifa recently said, “America seems to suffer from schizophrenia when it deals with the Arab world.”
He compared the U.S. unfavorably to Russia; a shocking assessment considering Bahrain’s hostility to Putin.
“The Russians have proved that they are reliable friends,” he explained.
This trend didn’t start after the Arab Spring brought the Muslim Brotherhood to the forefront. It started shortly after President Obama took the oath of office. By June 2010, Egyptian and Jordanian officials were privately fretting about American diplomacy, specifically how the administration was reaching out to Syria.
“Only if you’re tough with America and adopt an anti-U.S. stance will the U.S. have a more flexible attitude and pay you,” an Egyptian official anonymously stated.
Similarly, a Jordanian official said the U.S. “sold out the Christians and Druze in Lebanon, sold out the Kurds in Iraq and abandoned the Hariri probe,” referring to the investigation into the assassination of Lebanon’s former Prime Minister. Syria, Iran and Hezbollah are widely thought to be the perpetrators.
It is mostly forgotten that the Iraqi government was confronting the Syrian regime (and therefore, Iran) back in 2009. The Iraqis were threatening retaliation for Syrian support of terrorism, releasing incriminating intelligence proving Syria’s complicity and trying to rally international support for a U.N. tribunal to prosecute terrorism-supporting Syrian officials.
When the Iraqi government asked for U.S. backing, the administration declared it would not get involved and that Iraq and Syria should solve their differences diplomatically. An Iraqi official claimed that the U.S. privately fought Iraq’s plans for a tribunal. Iraq is now in Iran’s orbit and is an ally of Bashar Assad.
This is great news for Vladimir Putin, who said in 2005 that “The collapse of the Soviet Union was the biggest geopolitical catastrophe of the century.”
“Today, Russia is returning to a number of regions lost during the 1990s,” Mikhail Margelov, chairman of Russia’s Foreign Affairs Committee, proudly stated when talking about the arms deal with Egypt.
Similar statements are coming from the Egyptian side.
“We want to give a new impetus to our relations and return them to the same high level that used to exist with the Soviet Union,” Foreign Minister Nabil Fahmy said.
The Middle East is now divided into three alliances.
The first alliance is Turkey, the Muslim Brotherhood, Hamas, Qatar and Tunisia. The Obama Administration is most favorable to this one, going so far as to use taxpayer moneyto spread Turkish and Qatari Islamism.
The second alliance is Iran, Hezbollah and Iraq. The administration is trying to build a better relationship with this bloc.
The third alliance is Egypt, Saudi Arabia, Jordan, the United Arab Emirates, Bahrain and Kuwait. The Gulf country of Oman is trying to stay out of the confrontation with Iran. This bloc is the one most favorable to Israel and the one most vocally disappointed with U.S. policy.
The first two alliances are coming together against the third. Turkey and Iran want to achieve a ceasefire in Syria and their senior officials say they want to “join hands” to become the “backbone of regional stability.” Earlier this month, Hamas announced it resumed relations with Iran.
Russia is now in an ideal position where its friendship is craved by both sides in the Middle Eastern power struggle. Putin is the one with the options.  He can pick the Iranian/Turkish side, pick the Saudi/Egyptian side, or play them against each other to his benefit.
It’s an embarrassing moment in history when the Middle East would rather bring back the Soviet Union than rely on today’s United States.
The Institute on Religion and Democracy contributed to this article.

URL to article: http://www.frontpagemag.com/2013/ryan-mauro/egypt-russia-cold-war-alliances-revived/
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Egypt's Muslim Brotherhood opening TV station Turkey

ISTANBUL, Turkey, Dec. 7 (UPI) -- Egypt's Muslim Brotherhood said it is establishing a television station in Turkey to broadcast its political views.The station, known as Rabia, will have an Islamist slant and use the motto "the pulse of freedom," Today's Zaman reported Saturday.
Rabia is named after a prominent public square in Egypt that became a symbol of the Brotherhood's resistance to the military ouster of President Mohamed Morsi.
The announcement was made on Facebook by the Egyptian anti-government National Alliance.
Details of Rabia's programming were not revealed but Today's Zaman said its launch would likely further strain relations between Egypt and Turkey.
Egypt has already speculated Rabia has the backing of Turkish intelligence agencies.


Read more: http://www.upi.com/Top_News/World-News/2013/12/07/Egypts-Muslim-Brotherhood-opening-TV-station-Turkey/UPI-38311386441223/#ixzz2nCLyDhGN
Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

History repeats itself between Turkey and Egypt

YAŞAR YAKIŞ


Last week, Turkey and Egypt declared each other's ambassadors “personae non gratae.” Furthermore, they are now only represented by a chargé d'affaires in the other's country.
Then, Egypt declared its desire “to end [the] tension with Turkey.” This reminded me of several other incidents that have soured Turkish-Egyptian relations in the past, but I will mention only two.
One of them dates to the aftermath of the Dress Code Reform in Mustafa Kemal Atatürk's time. A law was passed in 1925 that banned the wearing of the fez (tarboosh) and imposed the wearing of a Western-type hat instead for civil servants. Foreign ambassadors were also affected by this law. Abdel-Malek Hamza Bek, Egyptian ambassador to Ankara in the 1930s, was forced to remove his tarboosh during an official reception held on the ninth anniversary of the Turkish Republic, which was attended by Atatürk.
Among several versions of the incident, one is as follows: At the reception, Atatürk was nudging people next to him and staring pointedly at the ambassador's tarboosh. Then he went and whispered something to the Egyptian, after which the ambassador took off his tarboosh, placed it on a tray and left the reception. Since the ambassador was asked to remove his tarboosh by a person whose suggestions could hardly be ignored, this incident was reflected in the Western and Egyptian press as a scandalous humiliation of the Egyptian ambassador, and the Al-Ahram newspaper urged the Egyptian government to recall the ambassador in protest. But the Turkish foreign minister spoke to Bek, apologizing for the incident, and subsequently the Egyptian authorities sent a mildly worded protest and the incident was forgotten.
The second incident dates back to Gamal Abdel Nasser's coup of 1952. The Turkish ambassador to Cairo was then Ahmet Hulusi Tugay, a medical doctor by profession. His wife, Emine Tugay, was a distant cousin of overthrown King Farouk. The couple did not spare their criticism of those who overthrew the king. The ambassador's wife used to invite members of the so-called “free officers,” who carried out the coup, to dinner and harshly criticize Nasser in their presence.
Ambassador Tugay went one step further and conveyed these criticisms directly to Nasser himself. Accounts vary of exactly how the incident took place. According to one, Nasser came one evening to watch a performance at the Cairo Opera House. When he entered the foyer, he noticed that a group of foreign ambassadors were chatting in a corner. He waved, saying “Good evening” to them. Ambassador Tugay stepped forward, beckoned to Nasser and told him loudly that each of these ambassadors represented their head of state, therefore he should not wave and say “Good evening” as if he were greeting his friends.
Nasser maintained his composure but instructed his subordinates to “expel the ambassador this evening from Egypt.” The Egyptian authorities contacted Lt. Col. Sıtkı Ulay, the military attaché of the Turkish Embassy, who had been a good friend of the “free officers” since the beginning of their plot against the king. (Eight years later, Ulay became an important member of the so-called National Unity Committee [Milli Birlik Komitesi], which carried out the 1960 military coup in Turkey.) The Egyptian authorities informed Ulay that Tugay had left the Opera House for an important mission abroad and that the family should not worry about the trip.
The Turkish ambassador was accompanied to the airport, searched in a humiliating manner and sent back to Turkey the morning after the incident (though other sources say that he left for Turkey several days later).
In 1952, the cause of the incident was a criticism directed at the military coup which overthrew the legitimate king, and it took decades to mend bilateral relations.
Last week, the cause was a criticism directed at a military coup that overthrew a legitimate government. It is difficult to say how long it will take to mend relations this time, or how hundreds of Turkish companies operating in Egypt will be treated in the meantime.
2013-11-27

Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Ανέβαλε την αποστολή F-16 στην Αίγυπτο ο Ομπάμα



Λόγω της κρίσης στη χώρα.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, αποφάσισε να αναβάλει την παράδοση μαχητικών αεροσκαφών τύπου F-16 στην Αίγυπτο, λόγω της «παρούσας κατάστασης» στη χώρα αυτή, ανακοίνωσε σήμερα το Πεντάγωνο.
"Δεδομένης της παρούσας κατάστασης στην Αίγυπτο, δεν πιστεύουμε ότι αρμόζει να προχωρήσουμε αυτήν την περίοδο στην παράδοση των F-16», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Τζορτζ Λιτλ.
Η απόφαση του Αμερικανού προέδρου ελήφθη με την ομόφωνη συγκατάθεση των συμβούλων του σε θέματα εθνικής ασφάλειας. Δεν έχει διευκρινιστεί το πότε θα μπορούσε να γίνει η παράδοση των αεροσκαφών.
Η κατάσταση στην Αίγυπτο είναι τεταμένη μετά την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι από τον στρατό, στις 3 Ιουλίου.
Πηγή: AMΠE
Διαβάστε περισσότερα...

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Secret Recordings Reveal Mubarak’s Frank Views on a Range of Subjects

Ahmed El-Malky/Agence France-Presse — Getty Images
Hosni Mubarak with his sons, Alaa, right, and Gamal, during an appearance in court this month. Despite reports that Mr. Mubarak, 85, is in failing health, he sounds high-spirited in the recordings.
CAIRO — Hosni Mubarak looked like a stalwart American ally but worried for years that Washington was trying to oust him as president of Egypt, he confided to a doctor recently in surreptitiously recorded conversations that came to light here last week.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Νάσερ και η αγγλική βάση του Σουέζ



Ενας συνδυασμός παραγόντων στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου
συνέβαλε στην αποχώρηση των Βρετανών από την Αίγυπτο
59 χρόνια πριν
Του Γιαννη Σακκα*
Η Βρετανία έκανε αισθητή για πρώτη φορά την παρουσία της στην Αίγυπτο επί βασιλείας του Ισμαήλ πασά (1863-79), όταν το 1875 αγόρασε αιγυπτιακές μετοχές της Εταιρείας της Διώρυγας του Σουέζ, τις οποίες το αιγυπτιακό κράτος αναγκάστηκε να εκποιήσει για να καλύψει τους τόκους των δανείων που είχε συνάψει κυρίως με γαλλικές τράπεζες. Την ίδια περίοδο η Βρετανία ανέλαβε τον έλεγχο του νεοσυσταθέντος Ταμείου Δημοσίου Χρέους και διόρισε ελεγκτή για να εποπτεύει τα έσοδα και τα έξοδα της αιγυπτιακής κυβέρνησης. Τον Σεπτέμβριο του 1882 επενέβη στρατιωτικά για να καταστείλει μια εθνικιστική και αντιμοναρχική εξέγερση, κατέλαβε τη χώρα και το 1914 τη μετέτρεψε σε προτεκτοράτο, που διατηρήθηκε ώς το 1922.
Η κατάργηση του ισχύοντος καθεστώτος το 1922 δεν σήμανε και το τέλος της βρετανικής επιρροής. Οι Βρετανοί διατήρησαν το δικαίωμα να χειρίζονται κατά την απόλυτη κρίση τους και μέχρι την επίτευξη σχετικής συμφωνίας τα ακόλουθα ζητήματα: τη διώρυγα του Σουέζ, την εθνική άμυνα, την προστασία των ξένων συμφερόντων και των μειονοτήτων και τον έλεγχο του Σουδάν. Κύριος στόχος τους ήταν να διασφαλίσουν έναν ειδικό πολιτικό ρόλο στην Αίγυπτο, που θα τους επέτρεπε να εξυπηρετήσουν άμεσα τα στρατηγικά τους συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Τον Αύγουστο του 1936, αντιμέτωποι με την αυξανόμενη απειλή από τις δυνάμεις του Αξονα στην Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή και στη Βορειοανατολική Αφρική, υπέγραψαν εσπευσμένα με την Αίγυπτο συμφωνία, η οποία, ανάμεσα στα άλλα, προέβλεπε τη στάθμευση βρετανικών στρατευμάτων στη ζώνη της διώρυγας του Σουέζ για την προάσπιση του συγκοινωνιακού δικτύου της αυτοκρατορίας. Από την πλευρά της, η αιγυπτιακή κυβέρνηση επανέκτησε τον πλήρη διοικητικό έλεγχο των στρατιωτικών της δυνάμεων και το επόμενο έτος ενίσχυσε την ανεξαρτησία της με την κατάργηση του καθεστώτος των διομολογήσεων και την ένταξή της στην Κοινωνία των Εθνών.
Τα βρετανικά συμφέροντα, η διώρυγα και η Αίγυπτος
Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αιγύπτιοι επανέφεραν στο διπλωματικό προσκήνιο το θέμα της αναθεώρησης της αγγλοαιγυπτιακής συνθήκης του 1936. Ακολούθησαν εντατικές διαπραγματεύσεις, το θέμα συζητήθηκε στον ΟΗΕ, οι Βρετανοί αποχώρησαν από το Κάιρο και την Αλεξάνδρεια αλλά παρέμειναν στη ζώνη της διώρυγας του Σουέζ.
Η διώρυγα του Σουέζ βρισκόταν στον πυρήνα του αμυντικού συστήματος της Βρετανίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Μετά την απώλεια της Παλαιστίνης, το 1948, καθώς οι σχέσεις της Δύσης με τη Σοβιετική Ενωση επιδεινώνονταν ραγδαία, η γεωπολιτική της σημασία για τη Βρετανία αυξήθηκε. Από τη στιγμή που οι Αμερικανοί δεν είχαν ακόμα δεσμευτεί να εμπλακούν ενεργά στα μεσανατολικά θέματα, οι βρετανικές βάσεις στο Σουέζ έπρεπε να διατηρηθούν πάση θυσία ως ανάχωμα στη σοβιετική επιρροή σε καιρό ειρήνης και ως εφαλτήριο για αντεπίθεση σε καιρό πολέμου. O Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Αντονι Ιντεν τόνισε τη σημασία της Μέσης Ανατολής και του Σουέζ για τη χώρα του, σε υπόμνημά του προς το υπουργικό συμβούλιο τον Απρίλιο του 1945: «Η Μέση Ανατολή είναι περιοχή συνάντησης δύο ηπείρων και αν προστεθεί η Τουρκία, τριών ηπείρων. Είναι λοιπόν μία από τις πιο σημαντικές στρατηγικές περιοχές του κόσμου... ζήτημα ζωής ή θανάτου για τη βρετανική αυτοκρατορία... Συνεπώς, είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε στη Μέση Ανατολή μια άκρως υψηλή προτεραιότητα... δεν μπορούμε να απορρίψουμε την ιδιάζουσα θέση μας στην περιοχή... Δεύτερον, η Μέση Ανατολή είναι η μοναδική μεγάλη πηγή πετρελαίου έξω από την Αμερική, που μας είναι διαθέσιμη. Πρόσφατες μελέτες αποδεικνύουν ότι σε δέκα χρόνια ούτε η βρετανική αυτοκρατορία ούτε καν οι ΗΠΑ θα είναι ικανές να εμπλακούν σε πόλεμο χωρίς όλες τις προμήθειες πετρελαίου του Περσικού Κόλπου... Η θέση των ΗΠΑ στη διώρυγα του Παναμά είναι παρόμοια με τη δική μας στο Σουέζ και με τη θέση της Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη... Εκφράζω λοιπόν την άποψη στους συναδέλφους μου ότι η κυβέρνηση της Μεγαλειοτάτης πρέπει να εξασφαλίσει τα ζωτικά συμφέροντα της βρετανικής αυτοκρατορίας και Κοινοπολιτείας στη Μέση Ανατολή με τα δικά της μέσα».
Αρχικά οι Βρετανοί επιδίωκαν να εντάξουν την Αίγυπτο σ’ ένα παναραβικό σύστημα ασφάλειας στη Μέση Ανατολή που θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στη Σοβιετική Ενωση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 συγκρότησαν πρώτα τη Διοίκηση Μέσης Ανατολής και έπειτα τον Οργανισμό Αμυνας Μέσης Ανατολής. Ομως, όταν τον Μάιο του 1953 ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλες περιόδευσε στη Μέση Ανατολή, διαπίστωσε ότι οι Αραβες δεν θεωρούσαν μείζον πρόβλημά τους τη σοβιετική απειλή αλλά την κατοχύρωση της ανεξαρτησίας τους και την αντιμετώπιση του Ισραήλ. Ο Ντάλες έκρινε ότι η πιο ευνοϊκή για τα δυτικά συμφέροντα λύση ήταν η συγκρότηση της λεγόμενης «βόρειας διάταξης του ΝΑΤΟ» (northern tier) από την Τουρκία ώς το Πακιστάν, με την υποστήριξη των δυτικών δυνάμεων. Tον Απρίλιο του 1954 η Τουρκία σύναψε αμυντική συμφωνία με το Πακιστάν και τον Φεβρουάριο του επόμενου έτους με το υπό βρετανική κηδεμονία Ιράκ. Λίγο αργότερα η Βρετανία προχώρησε στην ίδρυση του Συμφώνου της Βαγδάτης με τη συμμετοχή του Ιράκ και τριών μη αραβικών χωρών, της Τουρκίας, του Ιράν και του Πακιστάν.
Η αγγλοαιγυπτιακή συμφωνία του 1954
Ενας από τους κυριότερους στόχους των Ελεύθερων Αξιωματικών, που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία στην Αίγυπτο τον Ιούλιο του 1952, ήταν η απομάκρυνση των βρετανικών δυνάμεων από τη χώρα, χωρίς όμως να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με τη Δύση, από την οποία ήλπιζαν να λάβουν μεγάλη οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Η αταλάντευτη θέση τους ήταν ότι η Αίγυπτος δεν έπρεπε να ενταχθεί σ’ ένα αμυντικό σύμφωνο για τη Μέση Ανατολή στο οποίο θα συμμετείχαν οι ΗΠΑ ή η Βρετανία, αφού στην αραβική κοινή γνώμη αυτό θα φαινόταν ως διαιώνιση της δυτικής κυριαρχίας. Η συνεργασία των Αράβων με τη Δύση ήταν αναγκαία για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού, αλλά οι ίδιοι οι Αραβες θα καθόριζαν τον χρόνο και τον χαρακτήρα αυτής της συνεργασίας. Μάλιστα ο ηγέτης της αιγυπτιακής επανάστασης, Τζαμάλ Αμπντ αλ Νάσερ, σχεδίαζε να συγκροτήσει ένα αμυντικό σύστημα που θα βασιζόταν στο Αραβικό Σύμφωνο Συλλογικής Ασφάλειας του 1950. Σ’ ένα τέτοιο σύστημα προσδοκούσε να εξασφαλίσει δυτική στρατιωτική βοήθεια και την ηγεσία στον αραβικό κόσμο χωρίς να κατηγορηθεί για συνεργασία με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Τον Οκτώβριο του 1954 η νέα ηγεσία της Αιγύπτου, ύστερα από μακρές συνομιλίες με τους Βρετανούς, υπέγραψε συμφωνία που προέβλεπε την ακύρωση της αγγλοαιγυπτιακής συνθήκης του 1936, την απομάκρυνση των βρετανικών στρατευμάτων εντός είκοσι μηνών και την εκχώρηση στη Βρετανία του δικαιώματος να επέμβει στρατιωτικά στην περίπτωση που εκδηλωνόταν επίθεση από ξένες δυνάμεις (ουσιαστικά από τη Σοβιετική Ενωση) εναντίον κράτους-μέλους του Αραβικού Συνδέσμου ή της Τουρκίας. Με την ίδια συμφωνία, επικυρώθηκε η σύμβαση του 1888 που διασφάλιζε την ελεύθερη ναυσιπλοΐα στη διώρυγα του Σουέζ και αναγνωρίστηκε η θαλάσσια αυτή οδός ως αναπόσπαστο τμήμα της Αιγύπτου.
Η αποχώρηση της Βρετανίας από την Αίγυπτο εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο ήταν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων. Η άμυνα της Μέσης Ανατολής είχε ενισχυθεί μετά την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, το 1952, και τη δημιουργία δυτικού αμυντικού μετώπου ώς το Πακιστάν. Επιπλέον, η άλλοτε αυτοκρατορική υπερδύναμη αντιμετώπιζε μεγάλα οικονομικά προβλήματα στο εσωτερικό της, ενώ υπήρχε ανάγκη να μεταφέρει δυνάμεις σε πιο «ταραχώδεις» περιοχές (Μαλαισία, Κορέα, Κένυα, Κύπρο – το στρατηγείο της για τη Μέση Ανατολή μεταφέρθηκε από το Κάιρο στη Μεγαλόνησο). Η αποχώρησή της οφειλόταν κυρίως στη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι στη νέα θερμοπυρηνική εποχή συγκεντρώσεις στρατευμάτων σε μια περιοχή, όπως στο Σουέζ, ήταν ιδιαίτερα ευάλωτες.
Για τον Νάσερ η απομάκρυνση των βρετανικών στρατευμάτων από το Σουέζ αποτέλεσε την πρώτη διπλωματική του επιτυχία. Η Αίγυπτος φαινόταν να ξεφεύγει από τα δεσμά του βρετανικού ιμπεριαλισμού χωρίς παράλληλα να αποκόπτεται από τη στρατηγική πολιτική της Δύσης, καθώς η ασφάλειά της συνδεόταν με την ασφάλεια της Τουρκίας. Σύντομα όμως αυτή η διπλωματική εξισορρόπηση θα αποδειχθεί επισφαλής καθώς οι μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης, η Βρετανία και η Γαλλία, δεν ήταν διατεθειμένες να ανεχθούν την ισχυροποίηση του Νάσερ στη Μέση Ανατολή και τα ανοίγματά του τόσο προς το Κίνημα των Αδεσμεύτων όσο και προς τις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Η τελική αναμέτρηση της Δύσης με τον δυναμικό και φιλόδοξο Αιγύπτιο ηγέτη ήταν πια ζήτημα χρόνου.
* Ο κ. Γιάννης Σακκάς είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
Διαβάστε περισσότερα...