<<Κάποτε, μάζευα αμύγδαλα στην περιοχή μας, και πέρασε ένα αεροπλάνο, επειδή το μέρος μας είναι μεταξύ δύο βουνών· ένα βουνό εδώ και άλλο εκεί, και είμασθε στη χαράδρα. Ο βόμβος του αεροπλάνου, ερχόταν σαν μελωδία, σαν μουσική, να πούμε. Έφυγε η ψυχή μου, αμέσως, απότομα! Έφυγε η ψυχή μου προς υπάντησιν του Νυμφίου, όπως λέει στον Απόστολο: «Ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι, ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α´ Θεσσαλ. Δ’17΄)!!!
