Βιβλιοπαρουσίαση στα Ιωάννινα «Ο μάγος που άργησε στον δρόμο για τη Φάτνη»

Ο Ορθόδοξος Ιεραποστολικός Σύλλογος «Απόστολος Παύλος» και οι Εκδόσεις Έαρ διοργάνωσαν βιβλιοπαρουσίαση για τους μικρούς μας φίλους του καινούργιου χριστουγεννιάτικου βιβλίου «Ο μάγος που άργησε στον δρόμο για τη Φάτνη» την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2024 το απόγευμα, στην Αίθουσα του Συλλόγου «Απόστολος Παύλος», Βαλαωρίτου 13.

Στην αρχή, οι μικροί καλεσμένοι παρακολούθησαν την αφήγηση από τη συγγραφέα κ. Δέσποινα Ανταράκη ενός σημαντικού αποσπάσματος του βιβλίου με ήχο και εικόνα που θα τους έδινε στοιχεία τα οποία θα χρειάζονταν στη συνέχεια. Και εκεί που ο μικρός Αρταβάν φτάνει στην Αλεξάνδρεια η αφήγηση διακόπηκε και…η ιστορία συνεχίστηκε με παιχνίδι κρυμμένου θησαυρού!

Το διαδραστικό παιχνίδι θησαυρού ήταν μια ειδική για το βιβλίο δημιουργία του διεθνώς καταξιωμένου κατασκευαστή παιχνιδιών Ευάγγελου Μπαγιαρτάκη, και στο οποίο οι μικροί μας φίλοι έπρεπε να αναζητήσουν τον θησαυρό ακολουθώντας τα βήματα του μικρού Αρταβάν. Ξεκίνησαν από την Περσία, πορεύτηκαν στην «έρημο», γύρισαν στα Σούσα, πέρασαν από τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, την Ιουδαία και τελικά ο μικρός Βασιλιάς αποκαλύφθηκε απρόσμενα στους νικητές του παιχνιδιού. Ευτυχώς το τέλος του παιχνιδιού έλυσε την απορία των παρευρισκόμενων αν τελικά ο Αρταβάν βρήκε τον Χριστό!

Κλείνοντας την εκδήλωση, η συγγραφέας ευχήθηκε σε μικρούς και μεγάλους κάθε φορά που νιώθουμε να χάνουμε τον δρόμο για τη Φάτνη του μικρού Χριστού να αναζητάμε τον δρόμο της Αγάπης. Εκείνος σίγουρα θα μας οδηγήσει κοντά Του!

Στο τέλος η συγγραφέας έγραψε ξεχωριστή αφιέρωση σε όσους από τους μικρούς φίλους το ζήτησαν.

Λίγα λόγια για το βιβλίο «Ο μάγος που άργησε στον δρόμο για τη Φάτνη»

Ο μικρός Αρταβάν αναλαμβάνει την πιο σημαντική αποστολή της ζωής του! Θα καταφέρει να φτάσει μέχρι την Αλεξάνδρεια, να βρει τον πολύτιμο πάπυρο και μετά να συναντήσει τους τρεις μάγους που ακολουθούν το λαμπρό Αστέρι; Απρόοπτα γεγονότα θα καθυστερήσουν το ταξίδι του… Η πορεία του θα περάσει μέσα από πολιτείες, ερήμους και χωριά, θα γνωρίσει ανθρώπους παράξενα διαφορετικούς αλλά το ίδιο αγαπημένους και θα κινδυνεύσει να μείνει με άδεια χέρια. Όμως… θα προλάβει να προσκυνήσει τον Βασιλιά;

Μια διασκευή από την αγαπημένη ιστορία του Henry van Dyke, η ιστορία του τέταρτου μάγου που ξεκίνησε για τη Φάτνη του Νεογέννητου Χριστού ακολουθώντας τον δρόμο της Αγάπης!

☆ Ένα από τα "παραμύθια" των Εβραίων 579 (!!!) χρόνια π.χ...

"Τη εικόνι τη χρυσή,
 ου προσκυνούμεν"...
Δανιήλ 3.18


~ Αυτές τις μέρες στις Εκκλησιές μας καταπιανόμαστε στα αναγνώσματα με τους Αγίους Τρεις Παίδες (Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ), οι οποίοι υπήρξαν αιχμάλωτοι του Ναβουχοδονόσορα στη Βαβυλώνα μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ.

- "Ψιλά γράμματα", θα πει κάποιος.

"Ποιοι "3 παίδες", μωρέ; 

Ποιος παρακολουθεί τι λέγεται τη Μεγάλη Εβδομάδα, πρωί κι απόγευμα στις Ακολουθίες, πέρα από κάποιες γιαγιάδες, που δεν έχουν τι άλλο να κάνουν και πηγαίνουν για να κουτσομπολέψουν μέσα στις Εκκλησίες;"

Και μάλιστα για "παραμύθια" των Εβραίων 579 (!!!) χρόνια π.χ;

Να δούμε μια πτυχή μονάχα αυτού του "παραμυθιού" & θα καταλάβεις ποιος ο τόσο σημαντικός λόγος, που ασχολούμαστε...

Ο "φίλος μας", ο Ναβουχοδονόσορας, όπως όλοι οι κατέχοντες, έστω και για λίγο, την εξουσία, έστησε μια εικόνα του εαυτού του και μάλιστα χρυσή..., ύψους 60 πηχών και πλάτους 6 πηχών. 

Τα 3 αυτά παλικάρια ήταν οι μόνοι σε ολάκερη την Βαβυλώνα, που τόλμησαν και του είπαν σταράτα αυτόν τον λόγο: 
"Τη εικόνι τη χρυσή 
ου προσκυνούμεν"...

Οργισμένος από την θαρραλέα τους απάντηση ο Ναβουχοδονόσωρ διέταξε τους άνδρες του να δυναμώσουν τη φλόγα στην κάμινο και να ρίξουν μέσα τους Τρεις Παίδες. 

Αυτοί τότε πρόθυμα από μόνοι τους γεμάτοι χαρά έπεσαν στην κάμινο, υμνούντες και ευλογούντες τον Θεό και περπατούσαν μέσα στο καμίνι χωρίς να τους αγγίζει καθόλου η φωτιά. 

Αντίθετα οι φλόγες κατέκαυσαν τους βασιλικούς υπηρέτες που προσπαθούσαν να υπερπυρώσουν την κάμινο. 

Όταν είδε το θαύμα ο Ναβουχοδονόσωρ γεμάτος έκσταση και θαυμασμό πλησίασε προς την κάμινο και διέκρινε μέσα στις  φωτιές τέσσερις άνδρες Ταπεινωμένος τους κάλεσε να βγούνε έξω. 

Ήταν υγιείς ,ακέραιοι χωρίς να έχει φλογιστεί ούτε μια τρίχα από το κεφάλι τους.

Το γεγονός ήταν ότι δεν καιγόταν ούτε μια τρίχα από τα κεφάλια τους, ενώ μπήκαν μέσα στη φλογισμένη κάμινο ("υμνούντες και ευλογούντες τον Θεό και περπατούσαν μέσα στο καμίνι χωρίς να τους αγγίζει καθόλου η φωτιά..."), αλλά αυτοί που κατακάηκαν από τις φλόγες ήταν οι  βασιλικοί υπηρέτες που προσπαθούσαν να υπερπυρώσουν την κάμινο...

Ενώ την ίδια στιγμή,ο Ναβουδοχοδονοσοράκος μας έβλεπε, όχι 3, αλλά 4 (!!!!) Άνδρες μέσα στη φωτιά... 

Κι έτσι μετανόησε κι "αναγκάστηκε" να διακηρύξει ότι: 
«Ουκ εστί Θεός έτερος, όστις δυναθήσεται ρύσοισθαι ούτως»

Για μας τα θεματάκια, που "καίνε και τσουρουφλάνε", 580 + 2000 και κάτι χρονάκια μετά, είναι:

~ Θα είχαμε τα κότσια να πούμε ΟΧΙ σε έναν (σημερινό ή έστω αυριανό...) Ναβουχοδονόσορα;

~ Θα μπαίναμε με προθυμία μάλιστα σε ένα φλεγόμενο καμίνι, αρνούμενοι με παρρησία να κάνουμε κάτι που σκοντάφτει στη συνείδησή μας, αλλά κυρίως στα πιστεύω μας;

~Ή θα μπαίναμε στη (συνήθη για εμάς...) διαδικασία ν΄αρνηθούμε την καταγγελία και να ζητήσουμε έλεος και χάρη από τον οργισμένο αυτοκράτορα, πέφτοντας ικετεύοντας στα πόδια του προκειμένου α προσθέσουμε στη "βασανισμένη" ζωούλα μας, 20-30 χρονάκια;

Απάντηση υπάρχει;

Ή είναι πολύ "μακρινά" αυτά για εμάς;

Μακάρι...

~ επισήμανση, που έχει τη σημασία της...:
Τα 3 αυτά παλικάρια (ο 4ος δεν ήταν απλά ένας Άγγελος, αλλά Ο ίδιος Ο Χριστός...) αναδείχτηκαν αιώνες μετά, Προστάτες του Πυροσβεστικού Σώματος Ελλάδας και Κύπρου...

(Το΄ξερες;)

(Διάβασε εδώ...) 

   "αμΦ." ΥΓ:

Οι φλυαρίες ετούτες ήταν μια εξαιρετικά ελεύθερη απόδοση σε κάτι μονάχα, απ΄όσα πράγματι εξαιρετικά ακούστηκαν από κάποιον πΑππούλη ένα Σάββατο βράδυ...

|πρωτοδημοσιεύσαμε (και ούτε που το θυμόμασταν...) στις 10/4/2017

✨ Κέρνα...

 

✔ "Έτσι τους ξεχνάνε τους φίλους, αμΦοτεροτέτοιε μας; |Προφήτης Δανιήλ... Άγιοι Τρεις Παίδες Ανανίας, Αζαρίας, Μισαήλ... Άγιος Διονύσιος εκ Ζακύνθου... |Στο παρατσάκ...

 

            |γράφει Ένα Παιδί Ένας Άνθρωπος (και πόσο δίκιο έχει...)

Προφήτης Δανιήλ... 

Άγιοι Τρεις Παίδες Ανανίας, Αζαρίας, Μισαήλ... 

Άγιος Διονύσιος εκ Ζακύνθου...

Η σημερινή ημέρα δε μας βρήκε 

με κάποιο αφιέρωμα σε αυτούς για κάποιο λόγο. 

Λες και δεν εορτάζαμε σήμερα τη μνήμη τους...

Ευτυχώς όμως στις εκκλησίες τούς θυμήθηκαν... 

Και τον Άγιο Διονύσιο τον θυμήθηκαν, 

φυσικά ιδιαίτερα στη Ζάκυνθο,

όπου φυλάει Θερμοπύλες απέναντι στους ετερόδοξους ...

Και ξέρετε... 

Δεν είναι ότι δεν κάναμε κάποια γιορτή 

έστω και διαδικτυακά 

για το πανηγύρι, 

για το φαίνεσθαι, 

για να είμαστε εντάξει στη θρησκεία μας...

Όπως έλεγε κι ένας ευλογημένος άνθρωπος, 

φίλος του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου: 

"Έτσι τους ξεχνάνε τους φίλους;"

Αυτό είναι το σημαντικό... 

Να τους κάνουμε φίλους μας! 

Γιατί αυτοί οι Άγιοι βρίσκονται στη Χαρά του Κυρίου τους! 

Και είναι καθήκον μας να τούς έχουμε φίλους και μεσίτες μας! 

Να τους φέρουμε εμείς με τις προσευχές μας 

από το παρελθόν όπου ευλογήθηκαν από το Θεό να ζήσουν, 

στο σήμερα που ευλογηθήκαμε να ζήσουμε εμείς! 

Για να χαριτώσουν τη ζωή μας! 

Να τους κάνουμε φίλους μας κι αδελφούς μας! 

Να βοηθήσουν εμάς 

όπως τους βοήθησε κι αυτούς ο Θεός 

και μέσω Αυτού, 

η ταπείνωση, η ελεημοσύνη, η ομολογία της Αλήθειας...

Είναι καρδιακό το μήνυμα αυτό, όπως και πολλά άλλα. 

Μα αυτό έχει και πόνο μέσα του. 

Γιατί πραγματικά νιώθω πως ξέχασα 

ή πως ξεχάσαμε τους φίλους μας. 

Ναι, λέμε ιστορίες για αυτούς στους φίλους και τα παιδιά μας... 

Ναι, πάντοτε δείχνουμε με συγκίνηση 

τις αγιογραφίες τους στις εκκλησιές... 

Μα τους ξεχάσαμε σήμερα...

Σαν τον Ληστή λοιπόν... 

Έστω, στο τέλος της ημέρας... 

Στο παρά 5!

Μνήσθητε και ημάς Άγιοι του Θεού... 

Κι ας σας ξεχάσαμε...

Χριστός Ανέστη! 

Κι ας περιμένουμε τη γέννησή Του...

|"αμΦ." ΥΓ:

Σε όλα είχαν τα δίκια τους.

Και "το παιδί" και "ο άνθρωπος".

Παραλίγο να τους ξεχάσουμε...

Δόξα τω Θεώ που μας μάλωσε

υπενθυμίζοντας μας τους...

Απολογούμαστε, γιατί έτσι πρέπει.

[αύριο στις 10 το πρωί η συνέχεια του α(μ)Φιερώματος, 

που δεν κάναμε στα 3 Αγιόπαιδα σήμερα...]

Ευχαριστίες θερμές!

Τις ευχές τους...

(το παράθυρο με τον Άγιο Διονύσιο από εδώ...)

☆ "Πολλοί λένε: - Να πεθάνω για να ησυχάσω! Μα... τώρα είναι τα προεόρτια... | ♰ Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα του Αγίου Όρους

 

  ...Άμα πεθάνουμε ατακτοποίητοι, ανεξομολόγητοι, 

έχοντας γραμμάτια στο Θεό, 

τότε θα αρχίσουν τα πραγματικά βάσανα...

Εξομολόγησα ένα παιδί 23 ετών από την Νάουσα, που επιχείρησε 6 φορές να αυτοκτονήσει. 

Πάντα τον προλαβαίνανε την τελευταία στιγμή και τον πήγαιναν στα νοσοκομεία. 

Μια μέρα πήγα στην Νάουσα, για να το εξομολογήσω. 

Με ενημέρωσαν, ότι το προηγούμενο βράδυ αυτοκτόνησε! 

Είχε πάρει ισχυρά ποντικοφάρμακα και μέχρι να τον πάνε στο νοσοκομείο, ξεψύχησε. 

Την 7η φορά τα κατάφερε... 

Τον γλύτωνε ο Θεός τόσες φορές για να μετανοήσει... 

Όμως δεν βρέθηκε ούτε ένας, να παρηγορήσει και να στηρίξει ψυχολογικά το παιδί αυτό. 

Είναι και αυτό μια ελεημοσύνη (πνευματική) και μάλιστα υψηλοτάτη. 

Αντίθετα, όλοι εκείνη τοπική κοινωνία τον κατηγορούσαν και τον κορόϊδευαν.... 

Έχουμε χρέος ως Χριστιανοί να στηρίξουμε με αγάπη, τον κάθε συνάνθρωπό μας. 

Δυστυχώς καταντήσαμε να κοιτάζουμε μόνο τον εαυτόν μας και να βοηθάμε μόνο, όταν έχουμε κάποιο συμφέρον από τους άλλους...

Ο Δημήτριος Παναγόπουλος, υπήρξε ένας όσιος λαϊκός ιεροκήρυκας, που όπως είδαν μερικοί σε όραμα, καθώς ανέβαινε η ψυχή του στον ουρανό όταν εκοιμήθη, άγγελοι τον υποδέχτηκαν μετά λαμπάδων πολλών (δεξιά και αριστερά) καθώς και από πολλές σεσωσμένες ψυχές, που βοηθήθηκαν από τα κηρύγματά του. 

Ο λόγος του είχε μια μοναδική εκφραστικότητα και μπορούσε να ταρακουνήσει και την πιο ράθυμη ψυχή.

Ο Θεός δεν φωτίζει άλλον περισσότερο και άλλον λιγότερο. 

Φωτίζει όλους το ίδιο! 

Είναι σαν τις ακτίνες του ηλίου, που μας φωτίζουν όλους το ίδιο... 

Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται σε εμάς, κατά πόσο εμείς είμαστε δεκτικοί φωτισμού! 

Και αυτό εξαρτάται από την πίστη μας και την ζωή που κάνουμε... 

Γι' αυτό οι άνθρωποι, αν και ''κολυμπάνε'' μέσα στη Χάρη του Θεού, που είναι πανταχού παρών, δεν νοιώθουν όλοι τη Χάρη. 

Διότι άλλοι δεν πιστεύουν στον Θεό και άλλοι που Τον πιστεύουν δεν διάγουν Ορθόδοξα.  

Όσοι δεν νιώθουν τη Χάρη του Θεού είναι ταλαίπωροι... 

Και ο πιο ταλαίπωρος όλων είναι ο διάβολος που δεν βιώνει καθόλου Χάρη Αγίου Πνεύματος! 

Ο άνθρωπος μπορεί να καταλάβει, από το εάν και κατά πόσο βιώνει τη Χάρη του Θεού μέσα του, από την πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. 

Όλοι οι βαπτισμένοι μεταφέρουν μέσα τους τη Χάρη λίγο ή πολύ, η οποία κατά την προσευχή γίνεται αισθητή και παρηγορεί τον άνθρωπο.

Σκοπός τους (παγκοσμιοποιητών και αντιχρίστων) είναι να κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. 

Γι' αυτό πλασάρουν στην αγορά σατανικά δώρα, που υμνούν τον διάβολο, τον δαίμονα της πορνείας και της σατανολατρείας. 

Όποια μαγαζιά δεν δεχτούν να πουλάνε αυτά τα είδη, τα κλείνουν...

Στο εμπόριο για παράδειγμα κυκλοφορούν δύο ειδών πεντάκτινα αστέρια - άστρα. 

Στο πρώτο είδος η κορυφή έχει μία μύτη, ενώ στο δεύτερο είδος έχει δύο μύτες. 

Το πρώτο είδος συμβολίζει το δαιμόνιο της ομοφυλοφιλίας και της πορνείας και πάσης ανηθικότητας. 

Εικονίζει μια γυναίκα γυμνή, με τα χέρια και τα πόδια ανοιχτά. 

Αυτά τα λένε οι ίδιοι οι σατανιστές που κάνουν σατανολατρίες. 

Μέσα στα όργιά τους έχουν αυτό το σύμβολο. 

Οι μεγάλοι - αρχιερείς του σατανά χρησιμοποιούν το άστρο με τις 2 μύτες που συμβολίζουν τα 2 κέρατα του σατανά και συμβολίζει τον τράγο...

 ♰ Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα του Αγίου Όρους

|εμείς από τη Ροδάνθη Βαϊλάκη

 [Αν σ΄ενδιαφέρει ιδιαιτέρως το "μυστήριο του θανάτου", ρίξε μια ματιά εδώ...]

✨ "Όταν φύγω να τα πείτε... |Άγιος Πορφύριος [άκου το Νώντα...]

✨ Μα πόσες εκπομπές θα γίνουν, 

πόσα βιβλία θα γραφτούν, 

πόσες ακολουθίες, 

πόσα απολυτίκια και ποιήματα, 

πόσα αφιερώματα 

και πόσα δάκρυα θα κυλήσουν 

για τους Αγίους των ημερών μας; 

Ξανά για τον Άγιο Πορφύριο θα μιλήσουμε; 

Ναι, ξανά! 

Το άρωμα του Αγίου αξεθύμαστο, 

εξαπλώνεται προσπαθώντας να σκεπάσει 

τις δυσωδίες των σκοτεινών ημερών μας! 

Και εμείς έχουμε τόση ανάγκη από ευωδιαστές αναπνοές!

Δεν σταματούν τα σημεία  

τα θαύματα, 

οι αποκαλύψεις, 

τα αρώματα που ξεχύνονται 

από τις σελίδες του συναξαριού 

όταν σταματά το φυλλομέτρημά του 

στην δεύτερη μέρα του Δεκεμβρίου! 

Ανάσα και δάκρυ, 

λέξη και εκχύλισμα Χριστού και Παραδείσου!

Άρωμα ανεξάντλητο! 

Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, 

ο διορατικός και ιαματικός, 

ο θαυματουργός, ο παγκόσμιος Άγιος!  

Στην απειράριθμη ανθοδέσμη του δωρεοδότη Χριστού μας,

ανήμερα της οσίας του μνήμης, 

ένα εικόνισμά του στολισμένο 

με όλα τα μυρίπνοα δημιουργήματα του Μεγάλου Σπορέα!

             Νώντας Σκοπετέας

|Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή και το βιβλίο: 

"Αυτοί οι Παράξενοι Χριστιανοί"

( εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2021)

|Τα βιβλία του Νώντα Σκοπετέα τα βρίσκετε 

στο https://efymnion.gr/ και στο τηλ. 6980 152079 

(Το σημαντικότερο μέρος των εσόδων και όλα τα δικαιώματα του συγγραφέα διατίθενται στην Ιεραποστολή των Χαιρετισμών της Παναγίας μας...)

Παρουσίαση του νέου Χριστουγεννιάτικου βιβλίου ''Ο ΜΑΓΟΣ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΑΤΝΗ'' στην ΓΕΧΑ Αγίας Παρασκευής στο πλαίσιο της 8ης Έκθεσης Ορθόδοξου Χριστιανικού παιδικού Βιβλίου

1^η βιβλιοπαρουσίαση για το βιβλίο 

«Ο μάγος που άργησε στον δρόμο για τη Φάτνη»

Οι Εκδόσεις Έαρ διοργάνωσαν μια πολύ πρωτότυπη εκδοχή βιβλιοπαρουσίασης για το καινούργιο χριστουγεννιάτικο βιβλίο «Ο μάγος που άργησε στον δρόμο για τη Φάτνη» το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024 το πρωί, στο πλαίσιο της 8^ης Έκθεσης Ορθόδοξου Χριστιανικού Βιβλίου στο Πνευματικό Κέντρο της ΓΕΧΑ Αγίας Παρασκευής.

Έχετε συνηθίσει οι βιβλιοπαρουσιάσεις να έχουν ομιλητές; Ε, αυτή δεν είχε!

Έχετε συνηθίσει να περιλαμβάνεται στην παρουσίαση αφήγηση ενός αποσπάσματος τουλάχιστον του βιβλίου; Ε, ούτε αυτό το είχε!

✔ "Γιατί οι ασεβείς και οι άδικοι ζούνε καλύτερα; ...Αν κάποτε όλα μας πηγαίνουν καλά, να αναρωτιόμαστε: Μπας και με ξοφλάει με αυτόν τον τρόπο ο Θεός από την παρούσα ζωή; Αλοίμονό μου τότε... |π. Αθανάσιος Μυτιληναίος♰...

✨ α(μ)Φιερωμένο στη Διασώζουσα, που μας έστειλε τη φωτογραφία και τις ευχές της...

 

...Και στην όμορφη ψυχούλα που τα επεξεργάστηκε...

✔ Σε μένα τα λέω. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, κοίτα να τακτοποιηθείς. Κοίτα να τα βρεις με όσους είσαι μαλωμένος...

 

...Κοίτα να πεις τα "σ’ αγαπώ", 

τα "ευχαριστώ" 

και τα "συγγνώμη" που χρωστάς.

Κοίτα να συγχωρέσεις…

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, 

κοίτα να ξεσφίξεις τη γροθιά.

Κοίτα να χαλαρώσεις τα θυμωμένα φρύδια 

και τα μουτρωμένα χείλη.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, 

κοίτα να απλώσεις χέρι σε άνθρωπο 

που έχει ανάγκη.

Ξέρεις…

Είναι ντροπή, 

ένας Θεός να γεννιέται φτωχός,

 μέσα στο κρύο, 

χωρίς τίποτα, 

και εσύ, που τα έχεις όλα, 

να πνίγεσαι Χριστουγεννιάτικα 

μέσα στον εγωισμό σου…

 

|έγραψε ο (εορτάζων προχθές) Λευτέρης Ελευθεριάδης...

☆ "Αν στενοχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού...

 

...έστω κι αν σου φαίνεται 

πως ζεις σύμφωνα με το θέλημά Του.

 Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, 

αυτός δεν μεριμνά για τίποτε.

Κι αν κάτι του χρειάζεται, 

παραδίνει τον εαυτό του 

και την ανάγκη του στον Θεό.

Κι αν δεν πάρει ό,τι θέλει, 

μένει ήρεμος, 

σαν να το είχε.

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού, 

δεν φοβάται τίποτε…

   ~ Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

|πηγή κειμένου: Φίλοι Μετοχίου Αναλήψεως

 (Η θαυμάσια φωτογραφία δια χειρός του συν-εργάτη μας, Alexandros Nikolouzos)

👉 Η ιστορία μιας φωτογραφίας...

"Έβαλε τα καλά της , πήγε στον φωτογράφο , χαμογέλασε όπως της είπε. 

Για να την θυμούνται. 

Υπήρξε κοριτσάκι, γυναίκα , πιθανόν μάνα ή και σύζυγος. 

Άγνωστη η ιστορία της.
«Έλα μωρέ, με την παλιατζούρα».
Όπως πολύ σωστά ένας φίλος μου είπε, τα χέρια του, ας πούμε, ανθρώπου, δεν μπήκαν καν στον κόπο να την βάλουν σε ένα συρτάρι ή και να την κάψουν.
Την πέταξαν στα σκουπίδια. 

Τα υπόλοιπα δεν γράφονται ούτε περιγράφονται."

(Via: antonis alexiadis)

πηγή

|πρωτοδημοσιεύσαμε κάπου μέσα στο Νοέμβρη του 2019...

...Καί εἶδα ἐν πνεύματι ὅτι ἡ αἰτία τῶν ἀλύτων βασάνων τῶν ἀνθρώπων δέν ἦταν ἡ ἀπουσία εὐσπλαχνίας πρός ἐμᾶς ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, ἀλλά...

...Καί εἶδα ἐν πνεύματι 

ὅτι ἡ αἰτία τῶν ἀλύτων βασάνων τῶν ἀνθρώπων 

δέν ἦταν ἡ ἀπουσία εὐσπλαχνίας 

πρός ἐμᾶς ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, 

ἀλλά ἀποκλειστικά καί μόνο 

ἡ κατάχρηση τοῦ δώρου τῆς ἐλευθερίας 

ὑπό τοῦ ἀνθρώπου, 

τό ὁποῖο μάλιστα δέν μᾶς ἀφαιρέθηκε ἀκόμη 

καί μετά τήν πτώση μας...

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

πηγή

Ένας άγιος διψάει όχι για καθαρότητα ...

 

Υπάρχει ένα είδος ηθικού προσώπου,
μ' ένα πάθος για την καθαρότητα,
που τρέχει στην εξομολόγηση
επειδή του είναι ανυπόφορη κάθε μικροκηλίδα,
όπως είναι ανυπόφορος ο όποιος μικρολεκές για κάθε καλοντυμένο άνθρωπο του κόσμου. 

Αυτό όμως, δεν είναι μετάνοια
πλησιάζει περισσότερο το αίσθημα της ανθρώπινης ευπρέπειας. 

Δεν μπορείς όμως να πεις για έναν άγιο
πως "ήταν ένας πολύ ευπρεπής άνθρωπος". 

Ένας άγιος διψάει όχι για "ευπρέπεια",
όχι για καθαρότητα,
όχι για την απουσία της αμαρτίας,
αλλά για ενότητα με τον Θεό. 

Ζει χωρίς να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του
(για την αυτοεξέταση του καθαρού ανθρώπου)
αλλά για τον Θεό.

π. Αλέξανδρος Σμέμαν
(Ημερολόγιο )

☆ "Είναι ένας σταυρός, που ο Θεός –ποιος ξέρει γιατί –μου τον επιτρέπει..." |Αγία Θεοφανώ η Αυτοκράτειρα : Mια προδομένη σύζυγος - αγία, που γιορτάζουμε κάθε που φτάνει 16 ο Δεκέμβρης...

    

16 Δεκεμβρίου

Αγία Θεοφανώ: η Θαυματουργή σύζυγος του βασιλιά Λέοντα του σοφού 

διαβάστε για τον πρότυπο συζυγικό βίο 

και για το άφθαρτο λείψανο της αγίας Θεοφανούς...

Ο βίος της αγίας Θεοφανούς της Αυγούστας

 |μας τον περιγράφει υπέροχα, όπως θα διαπιστώσετε,  η εκπαιδευτικός, Κατερίνα Ζιώγα...

862 μ.Χ  και  στον  κόσμο  έρχεται  μια  υπέροχη  ύπαρξη.  

Η  κορούλα  του  πατρίκιου  Κωνσταντίνου  και  της  Άννας, που  κατοικούν  στη   Βασιλεύουσα  πόλη, την  Κωνσταντινούπολη.

Είχαν  χρόνια  που  δεν  έκαναν  παιδί, αλλά, ευλαβέστατοι  και  άνθρωποι  της  προσευχής  καθώς  ήταν  και  οι  δυο, εισακούστηκαν  από  το  Θεό.

Έτσι  γεννήθηκε   η  μικρή  Θεοφανώ.

Δεν  πρόλαβαν  όμως  οι  γονείς  της  να  χαρούν  τον  ερχομό  της  και  η  μητέρα  της  από  δυστοκία  πεθαίνει.

Ευτυχώς  που  μια  άλλη  γυναίκα  του  αρχοντικού  σπιτιού  τους  γίνεται  τροφός  της, ακριβή  παραμάνα, και  αφοσιωμένη  στη  μνήμη  της  μητέρας  της. 

(δική μας προσθήκη: η κοπέλα αυτή θαυματουργικά απέκτησε γάλα και θήλασε το βρέφος, ενώ δεν ήταν μητέρα! 

- από το βιβλίο: Θεοφανώ, η βασίλισσα της αγάπης, του Ιωσήφ Αγαπητού)

Η  Θεοφανώ  ήταν  προικισμένη  με  πολλές  χάρες. 

Σωματικές, ψυχικές, διανοητικές.

Ο  Κωνσταντίνος  τής  εξασφάλισε, καθώς  μεγάλωνε, άριστη  παιδεία  μ΄έναν  ευλαβή  και  σοφό  δάσκαλο.

 

Κι  αυτή  ρουφούσε  ό,τι  της  δίδασκε  ο  δάσκαλός  της, μα  ιδιαίτερα  ό,τι  είχε  σχέση  με  το  Χριστό.

Έφτασε  σιγά σιγά  σε  ηλικία  για  γάμο.

Στον  αυτοκρατορικό  θρόνο  της  Βασιλεύουσας  βρίσκεται  ο  Βασίλειος  ο  Μακεδόνας.

Σύζυγός  του, δεύτερη, η  Ευδοκία.

Από  τα  τρία  τους  παιδιά  πρωτότοκος  είναι  ο  Λέων, που  η  ιστορία  θα  του  προσδώσει  τον  τίτλο "ο  σοφός", και  ο  οποίος  είναι  ο  διάδοχος  του  θρόνου.

Είναι  καιρός  να  παντρευτεί  όμως  και  αυτό  το  διάστημα  προβληματίζονται  οι  γονείς  του  ποια  νύφη  να  του  επιλέξουν.

Και  δεν  άργησαν  να  τη  βρουν. 

Η  πανέμορφη  και ενάρετη, συνετή  και  πανέξυπνη  Θεοφανώ  ήταν  αυτή  που  έκανε  για  Αυγούστα…

Ο  Λέων  διαμαρτύρεται  στον  αυτοκράτορα: όχι, πατέρα, τη  Ζωή  συμπαθώ…

Ούτε  καταδέχεται  να  το  ψάξει  ο  Βασίλειος. 

Κι  ο  γιος  αναγκάζεται  να  υποταχθεί.

Έτσι  ορίστηκε  και  έγινε  ο  γάμος  του  Λέοντα  με  τη  Θεοφανώ,  χωρίς  εκείνος  να  τη  θέλει  και  χωρίς  αυτή  να  το  ξέρει…

Ωστόσο  η  μεγαλοπρέπεια  ήταν  θαυμαστή. Αυτοκρατορική.

Όλοι  καλοτύχιζαν  τη  Θεοφανώ. 

Η  ίδια  όμως  από  την  ώρα  του  γάμου  ένιωσε  ένα  πλάκωμα  στην  ψυχή, γιατί  της  έλειπε  συναισθηματικά  ο  Λέων της.

Το  ένστικτό  της  την  πληροφορούσε  ότι  ο  γάμος  της  άρχιζε  δυσοίωνα. 

Πήγε  κιόλας  να  απελπιστεί, αλλά  το  πρόλαβε  με  τη  σκέψη  ότι  θα  το  συζητούσε  με  τον  πνευματικό  της. 

Ήταν  το  μόνο  πια  αξιόπιστο  στήριγμα  που  της  είχε  μείνει  στη  ζωή.

Ο  πνευματικός  της  γέροντας  Ευσέβιος,  μια  οσιακή  αγία  μορφή,  όταν  τον  συναντάει, την  ενθαρρύνει : 

Να  του  είσαι  περιποιητική, 

υπάκουη, 

να  τον  αγαπάς, Θεοφανώ. 

Ο  χρόνος  θα  φέρει  και οικογένεια…και  τότε  όλα  μπορεί  να  αλλάξουν. 

Και  πάνω  απ΄όλα  την  προσευχή  σου. 

Ο  Θεός  μακάρι  να  μη  σου  επιτρέψει  το  σταυρό  που  βλέπω  να  σου  ετοιμάζει…

Κι  η  Θεοφανώ  προσπαθούσε  να  διώξει  κάθε  ανησυχία  και  να  προσφέρει  τον  εαυτό της  στον  άντρα  της.

Ο  Λέων  από  την  άλλη  της  ενέκρινε  ό,τι  του  ζητούσε, αλλά  κρατούσε  τη  θέρμη  της  καρδιάς  του  για  τη  Ζωή, την  κόρη  ενός  αυλικού  στο  παλάτι.

Το  διαπίστωνε  η  ευαίσθητη  και  ευγενέστατη  Θεοφανώ  κι ήταν  πολλές  οι  φορές  που  πάνω  στο  λόγο  ο  Λέων  αντί  για  το  δικό  της  όνομα  πρόφερε  εκείνης  και  μετά  προσπαθούσε  να  διαλύσει  την  "παρεξήγηση".

Μια  χαρά  όμως  σε  λίγο  έρχεται  να  δώσει  ελπίδα. 

Η  Θεοφανώ  φέρει  στα  σπλάχνα  της  μωρό.

Και  σε  λίγους  μήνες  γεννιέται  ένα  χαριτωμένο  κοριτσάκι.

Ο  Βασίλειος  και  η  Ευδοκία  πανηγυρίζουν.  

Ο  Λέων  καμαρώνει. 

Χαίρεται. 

Κι  η  Θεοφανώ  συγκινείται  βαθιά  και  παίρνει  ανάσα.

Να  όμως  που  και  τώρα  κάτι  ήρθε  να  σκιάσει  τη  χαρά  της.

Όταν  έσκυψε  ο  Λέων  να  δώσει  το  πρώτο  πατρικό  και  τόσο  τρυφερό  φιλί  στην  κορούλα  του, έκανε  μια  κίνηση  να  σκύψει  και  στη  Θεοφανώ,  που  έφερε  στον  κόσμο  αυτή  τη  χαριτωμένη  ύπαρξη,  μα  κάτι  τον  συγκράτησε...

Το  πρόσεξε  η  Θεοφανώ  και  πληγώθηκε.

Καθημερινά  πλήθαιναν  και  πάλι  τα  σημάδια  ότι  ο  Λέων  συναισθηματικά  δεν  της  ανήκει. 

Συναισθηματικά  την  πρόδιδε.

Αλλά,  αν  και  θλιβόταν  κατάβαθα  και  με  τη  σκέψη  της  ακύρωνε  αυτό  το  γάμο, αφού  κάθε  τόσο  διαπίστωνε  ότι  ο  σύζυγός  της  δεν  είχε  συγκινηθεί  από  αυτήν, ξεκουραζόταν  κοντά  στον  πνευματικό  της  Ευσέβιο, που  της  ενίσχυε  την  υπομονή  και  την  προσπάθειά  της  για  θεάρεστη  ζωή.

Επίσης  ώρες  πολλές  μιλούσε  με την  προσευχή  της  στην  Παναγία. 

Τα  δάκρυά  της  ποτάμι.

Ο  προσωπικός  της  όμως  αυτός  σταυρός  την  έκανε  να  συμπονεί  και  τους  πονεμένους  ανθρώπους  και  με  κάθε  ευκαιρία  να  βρίσκεται  κοντά  τους.

Είχε  όλη  την  άνεση  ως  βασίλισσα  να  τους  απαλλάσσει  από  κάθε  οικονομική  ανάγκη  και  με  την  χαριτόβρυτη  αγάπη  της  να  τους  ενισχύει  ψυχολογικά  και  ηθικά

Έτσι  ο  λαός  τη  λάτρευε...

Στο  μεταξύ  στο  παλάτι  καταφθάνει  ένας  μάγος, προσποιούμενος  τον  άγιο  μοναχό, που  καταφέρνει  να  κερδίσει  την  εμπιστοσύνη  του  αυτοκράτορα  Βασιλείου  και, επειδή  πικραίνεται  απ΄το  Λέοντα,  του  στήνει  πλεκτάνη, τον  διαβάλλει  στον  πατέρα  του  ότι  συνωμοτεί  εναντίον  του  και  γίνεται αυτό  αιτία  να  εξοριστεί  τελικά  ο  Λέων  στη  Θεσσαλονίκη, όπου  οικειοθελώς  τον  ακολουθεί  και  η  Θεοφανώ  με  την  κορούλα  τους, την  Ευδοκία.

Ο  γέροντας  Ευσέβιος  αυτοεξορίζεται  κι  αυτός  στη  Θεσσαλονίκη, για  να  είναι  κοντά  στο  ανδρόγυνο.

Εκεί  στην  εξορία  ο  Λέων  εύχεται  να  μην  είχε  γεννηθεί, αλλά  η  Θεοφανώ  του  συμπαραστέκεται. 

Τον  στηρίζει  ψυχολογικά  με  κάθε  τρόπο  και  η  ίδια  αναλώνεται  στην  αγρυπνία  και  στην  προσευχή.

Πράγματι,  η  αλήθεια  σε  τρία  χρόνια  αποκαλύπτεται  και  ο  Λέων  με  την  οικογένειά  του  γυρίζει  περιχαρής  στη  Βασιλεύουσα, ενώ  ο  Βασίλειος  υποδέχεται  με  λαμπρότητα  το  γιο  του  ζητώντας  συγγνώμη  για  το  λάθος  του.

Στο  μεταξύ  πεθαίνει  η  Αυγούστα  Ευδοκία  και  τα  καθήκοντά  της  στο  παλάτι  αναλαμβάνει  η  Θεοφανώ.

Κι  άλλη  όμως  αφορμή  δίνεται  για  να  πληγωθεί  βαθύτερα  τώρα  η  Θεοφανώ.

Ο  Λέων  στο  παλάτι  ερωτοτροπεί  με  τη  Ζωή. 

Συναντιέται  κρυφά  μαζί  της  ξανά  και  ξανά.

Ο  πατέρας  του, όταν  το  διαπιστώνει, διατάσσει  να  μαστιγωθεί  ο  γιος  του.

Η  Θεοφανώ  το  αντιλαμβάνεται  και  θες  από  την  ευγένεια  του  χαρακτήρα  της, θες  επειδή  εκτιμούσε  ως  καλύτερο  χειρισμό  του  προβλήματος  την  καλοσύνη, θες  επειδή  φοβόταν  ότι  δεν  θα  άντεχε  ωμή  την  αλήθεια  από  μέρους  του, αν  του  ζητούσε  συνεξήγηση, γιατί  τον  αγαπούσε  πολύ,  δεν  μίλησε  και  πάλι  στο  Λέοντα.

Έδωσε  την  ίδια  απάντηση  στον  εαυτό  της: 

είναι  ένας  σταυρός, που  ο  Θεός –ποιος  ξέρει  γιατί –μου  τον  επιτρέπει.

Ο  Βασίλειος  στο  μεταξύ, για  να  δώσει  ένα  τέλος  στο  σκάνδαλο, παντρεύει  αναγκαστικά  την  αγαπημένη  Ζωή  του  Λέοντα  με  κάποιον  άλλο  και  την  εξαποστέλλει  από  το  παλάτι.

Ο  ίδιος  όμως  ο  Βασίλειος,  ύστερα  από  ένα  ατύχημα  σε  κυνήγι,  πεθαίνει.

Μετά  το  θάνατο  του  πατέρα  του  ο  Λέων  νιώθει  ελεύθερος  να  κάνει  ό,τι  θέλει.

Το  πρώτο  του  μέλημα  είναι  να  ανακηρύξει  τον  πατέρα  της  ερωμένης  του  Ζωής  Βασιλειοπάτορα  και  πρωθυπουργό.

Απ΄τη  Θεοφανώ  ζητάει  να  μείνει  στο  πλευρό  του  σύμβουλος  πολύτιμη  για  την  οξύτητα  του  πνεύματός  της  και  την  αγάπη  της  για  το  λαό.

Ωστόσο  διάδοχο  αγόρι  απ΄τη  Θεοφανώ  δεν  έχει  ο  αυτοκράτορας  τώρα Λέων  ο  σοφός,  και  βρίσκει  έναν  επί  πλέον  λόγο  να  έχει  στο  νου  του  τη  Ζωή, αν  και  ήταν  παντρεμένη.

Κι  αυτή  όμως  το  ίδιο. 

Και  τώρα  που  ο  πατέρας  της  είναι  πρωθυπουργός  έχει  όλη  την  άνεση  να  μπαινοβγαίνει  στο  παλάτι.

Στο  μεταξύ  νέα  δοκιμασία  για  τη  Θεοφανώ. 

Αρρωσταίνει  βαριά  η  κορούλα  τους  Ευδοκία  και  πολύ  γρήγορα   παρόλες  τις  φροντίδες  τους  πεθαίνει, εγκαταλείποντας  τη  μητέρα  της  σε  μια  κόλαση, που  τη  δημιουργεί  η  απιστία  του  πατέρα  της.

Ως  εδώ  η  παρουσία  της  μικρής  μετρίαζε  και  απάλυνε  τον  πόνο  της  Θεοφανώς. 

Βάλσαμο  τής  ήταν  η  αγάπη  της.

Τώρα  όμως  και  αυτήν  ο  Θεός  τής  την  αφαιρεί.

Αλλά  και  ο  Λέων, παρόλο  που  για  τη  Θεοφανώ  μένει  ψυχρός  και  ασυγκίνητος,  για  την  κορούλα  του, που  της  είχε  μεγάλη  αδυναμία  και  που  τώρα  τους  φεύγει,  θρηνεί  και  θλίβεται  βαθιά.

Η  μητέρα  της,  την  ώρα  που   κατεβάζουν στο  μνήμα  το  σπλάχνο  της, μόλις  προλαβαίνει  να  της  ευχηθεί: 

Ώρα  καλή  σου  και καλή  αντάμωση, ακριβό  μου  παιδί, και  πέφτει  λιπόθυμη.

Η  Ευδοκία  της  ήταν  μόλις  εννέα  ετών.

Με  το  θάνατό  της  ο  Λέων  ένιωσε  να  ξεκόβεται  οριστικά  απ΄τη  Θεοφανώ.

Η  Ζωή  άρχισε  να  επηρεάζει  εγκληματικά  το  Λέοντα  σε  βάρος  της.

Ο  πνευματικός  της, γέροντας  Ευσέβιος, αποφασίζει  να  μιλήσει  στον  αυτοκράτορα.

Συνέπεια,  να  εξοριστεί.

Η  Θεοφανώ  στη  νέα  της  δοκιμασία  ψάχνει  και  δε  βρίσκει  μέσα  της  κουράγιο. 

Νιώθει   να  έχουν  εξαντληθεί  της  ψυχής  της  τα  αποθέματα, 

Έχει  κουραστεί.

"Φτάνει, Κύριέ  μου", κραυγάζει  στο  Θεό,  

"Με   ξέχασες; γιατί  τόσα  πολλά  βάσανα  σε  μένα;  

δεν  μου  άφησες  τίποτε  δικό  μου. 

Μόνο  πίκρες  πήρα  απ΄αυτή  τη  ζωή. 

Σε  παρακαλώ  πάρε  με  και  μένα  κοντά  

Σου  και  κοντά  σ΄αυτούς  που  αγαπώ  και  που  τώρα  αναπαύονται  εκεί  μαζί  Σου.

 

Συγγνώμη  που  Σου  παραπονιέμαι…

όμως, Πατέρα  μου, δεν  αντέχω  άλλο….."

Η  προσευχή  της  είναι  κραυγαλέα. 

Αλλά  δεν  της  φτάνει. 

Κατευθύνεται  στον  τάφο  της  κορούλας  της  και  της  ζητάει  να  την  προσευχηθεί  κι  αυτή  από  κει  που  είναι.

Μια  άφατη  αγαλλίαση  περιλούζει  την  ύπαρξή  της. 

Μια  θεία  γαλήνη  πλημμυρίζει  την  ψυχή  της.

Από  δω  και  πέρα  όλα  παίρνουν  διαφορετική  τροπή. 

Νιώθει  να  ανήκει  σε  άλλον  κόσμο, του  Θεού  ολοκληρωτικά.  

Μια  χαρμολύπη  εγκαταστάθηκε  μόνιμα  στην  ψυχή  της  και  η  προσευχή  έγινε  η  ζωή  της.

Γίνεται  και  το  πρώτο  της  θαύμα: 

ένα  ετοιμοθάνατο  κοριτσάκι, όταν  το  επισκέπτεται  και  το  σφίγγει  στην  αγκαλιά  της, αμέσως  ζωηρεύει, συνέρχεται, ενώ  του  ετοίμαζαν  τα  σχετικά  με  την  κηδεία  του.

Άρχισε  να  μιλάει  χαρούμενο, να  αγκαλιάζει  με  ευγνωμοσύνη  την  Αυγούστα  Θεοφανώ, να  περπατάει…

Το  θαύμα  διαδόθηκε  αστραπιαία  σ΄όλη  την  επικράτεια. 

Όλοι  μιλούν  για  την "αγία"αυτοκράτειρα…

Η  ίδια  όμως  μένει  ταπεινή, αν  και  βλέπει  και  συνομιλεί  με  αγίους.

Προπαντός  είναι  εσωτερικά  ήρεμη, χαρούμενη.

Και  δίνεται  ολόψυχα  στους  αναξιοπαθούντες. 

Φτωχούς, πεινασμένους, ανάπηρους, αρρώστους, ορφανά, χήρες, αθώους  κατάδικους, ξένους, χρεώστες, δούλους, πενθούντες.

Επισκέπτεται  νοσοκομεία, γηροκομεία, βρεφοκομεία, ορφανοτροφεία, λεπροκομεία, πτωχοκομεία, φυλακές, ιδρύματα  όπου  στεγάζονται  παραστρατημένες  γυναίκες.

Και  πριν  πάει  σ΄οτιδήποτε  από  αυτά,   περνάει  απ τόν  τάφο  της  κόρης  της  και  πιάνει  κουβέντα  μαζί  της.   

Τη  νιώθει  τόσο  κοντά.  

Σαν  να  μην  έφυγε  ποτέ   μακριά  της.  

Δεν  είναι  ψευδαίσθηση, αλλά  πραγματική  επικοινωνία, που  τη  γεμίζει  αγαλλίαση  πνευματική  και  χαριτωμένη  γλυκύτητα.

Και  ελπίδα  και  φως  και  ειρήνη.

Τελική  φάση  της  ζωής  της  η  αρρώστια  της.

Από  τις  εντάσεις  που  πέρασε  και  τις  θλίψεις  το  σώμα  της  εξαντλήθηκε, ενώ  η  ψυχή  της  εξαγνισμένη   ποθούσε  τον  ουρανό.

Και  ο  Θεός, τη  Θεοφανώ  που "ενήθλησε  λαμπρώς"  και  επιτυχώς  πέρασε  όλες  τις  δοκιμασίες  της  στη  γη, την  καλεί  πλέον  οριστικά  κοντά  Του.

Η  Θεοφανώ  αρρωσταίνει  βαριά.

Το  νέο  μαθεύτηκε  στη  Βασιλεύουσα  ταχύτατα. 

Όλοι  συγκλονισμένοι  την  προσεύχονται. 

Όμως  η  αγαπημένη  Αυγούστα  ετοιμάζεται  με  σπουδή  για  το  αιώνιο  ταξίδι. 

Βλέπει  τον  Κύριό  της  να  την  περιμένει  μέσα  σε  εκτυφλωτική  λαμπρότητα  κι  ένα  φως  τη  λούζει, ενώ  η  κορούλα  της  Ευδοκία  τής  εμφανίζεται  χαρούμενη  που  θα  ανταμώσουν  παντοτινά  εκεί  πάνω.

Κι  εκείνη  έτοιμη  γι΄αυτό  το  ξεκίνημα, δεν  ξεχνάει  να  ζητήσει  να  δει  το  Λέοντα.

Όταν  έρχεται,  τον  φιλάει, φιλάει  τα  χέρια  του, του  ζητάει  συγγνώμη  για  όποια  τυχόν  παράλειψή  της, του  εύχεται  καλή  συνέχεια  στο  έργο  του, του  δίνει  τη  συγγνώμη  της  που  την  πόνεσε  τόσο  πολύ  στη  ζωή  της  και  τον  παρακαλεί  να  φροντίσει  και  για  την  αιώνια  ψυχή  του, για  να  είναι  τουλάχιστον  εκεί…

Δεν  πρόλαβε  να  τελειώσει  το  λόγο  της…σαν  να  επρόκειτο  να  συμπληρώσει  αυτός  τη  συνέχεια  με  το  υπόλοιπο  της  ζωής  του. .

Η  Θεοφανώ  κοιμήθηκε  εν  Κυρίω. 

Ήταν  μόλις  31  ετών.

Το  πρόσωπό  της  έλαμπε  κι  όλη  ακτινοβολούσε  μια  υπερκόσμια  χάρη, ενώ  ο  Θεός  πιστοποιούσε  την  αγιότητά  της  αμέσως  με  θαύμα.

Την  ώρα  της  εκφοράς  της, ενώ  έξω  έκανε  τσουχτερό  κρύο  και  παγωνιά, όταν  ξεκίνησαν  για  το  ναό, ξαφνικά  βγήκε  ο  ήλιος, απλώθηκε  ζεστασιά  κι  όλοι  μπόρεσαν  να  τη  συνοδέψουν  με  προσευχές  και  δάκρυα. ΄

 

Μόλις  μπήκαν  στο  ναό,  ο  καιρός  έγινε  όπως  πριν.

Δε  μπορούσες  να  το  χαρακτηρίσεις  τυχαίο.

Άλλα  θαύματά  της  αναφέρει  ο  σύγχρονός  της  βιογράφος  Λέων  ο  Γραμματικός  και  μάλιστα  με  πρώτα  όσα  έγιναν  στο  άμεσο  περιβάλλον  του.

Διηγείται  ότι   θαυματουργούσε  η  αγία  σε  ανθρώπους  είτε  τοποθετώντας  πάνω  τους  την  εσάρπα  της  είτε  φορώντας  τό  από  ίασπι  δαχτυλίδι  της  είτε  με  το  να  τους  εμφανίζεται  και  να   ανταποκρίνεται  σ΄ό,τι  της  ζητούσαν.

Η   Θεοφανώ  τι  κι  αν  δεν  την  έριξαν  δήμιοι  στα  θηρία  να  την  κατασπαράξουν. 

Πέρασε  φρικτό  μαρτύριο,  ψυχικό  και  χρόνιο.

Άντεξε  χάρη  στην  πίστη  της  και  την  αγάπη  της  που  δε  γνώριζε  σύνορα  και  διακρίσεις. 

Αλλά  και  χάρη  στην  υπομονή  της  πέρασε  στην  αιωνιότητα. .

Ας  είναι  παράδειγμα  για  όλους  μας  και  ιδιαίτερα  για  πολλές  και  πολλούς  συζύγους  σήμερα, που  σηκώνουν  το  δικό  τους  προσωπικό  βαρύ  σταυρό,  σαν  το  δικό  της. 

Και  νομίζουμε  είναι  τόσοι  πολλοί.

Την  αγία  Θεοφανώ  η  Εκκλησία  μας  τη  γιορτάζει  στις  16  Δεκεμβρίου.

Να  έχουμε  την  πρεσβεία  της.

Αμήν.

  

(αντιγραφή κειμένου από εδώ)

Το άφθαρτο λείψανο της αγίας Θεοφανούς στον Πατριαρχικό Ναό

Είναι γνωστό ότι στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι φυλάσσονται άφθαρτα τα λείψανα τριών αγίων γυναικών: της Αγίας Σολομονής, της Αγίας Ευφημίας και της Αγίας Θεφανούς της Βασίλισσας.

Η αγία Θεοφανώ είναι η κτιτόρισσα της Βασιλικής Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής της Αγίας Αναστασίας της Φαρμακολυτρίας στην Χαλκιδική.

Αυτή η σπουδαία Μονή ιδρύθηκε το 888 από την Αυγούστα Θεοφανώ, επί Πατριαρχίας Φωτίου του Μεγάλου. 

Η Θεοφανώ δώρησε στη Μονή Τίμιο Ξύλο, αλλά και την προίκα της, γι’ αυτό μέχρι σήμερα εκτάσεις της Μονής φέρουν το όνομα “Βασιλικά”.

Η Αγία και θαυματουργή Θεοφανώ ήταν σύζυγος του βασιλιά Λέοντα του επονομαζόμενου Σοφού. Παρ’ όλα τα μεγαλεία και τον πλούτο, διατήρησε τη ταπεινοφροσύνη που την χαρακτήριζε ανέκαθεν. Προτιμούσε να είναι απλά ντυμένη και να βρίσκεται δίπλα στους ανθρώπους που την χρειαζόντουσαν. Ήταν τόση η πίστη της, που αξιώθηκε να θαυματουργήσει. Το λείψανό της φυλασσόταν στο ναό των Αγίων Αποστόλων, απ’ όπου ο Πατριάρχης Γεννάδιος ο Σχολάριος το μετέφερε στο Πατριαρχείο, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα.

πηγή

[Ο Μητροπολίτης Θεοδωρουπόλεως Γερμανός ασπάζεται το λείψανο της Αγίας Θεοφανούς]

Ας έχουμε την χάρη και την ευλογία της αγίας Θεοφανούς. 

Αμήν!

επιμέλεια ανάρτησης: Alexia-momyof6

https://antexoume.wordpress.com