Κάποτε, ο Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, συνάντησε έναν ασκητή, ο οποίος είχε το χάρισμα της κατανύξεως και έχυνε πολλά δάκρυα καθημερινά, και μόνο με την σκέψη των Παθών και του Σταυρού του Κυρίου μας!!
Τον ερώτησε, λοιπόν, ο Όσιος:
«Είναι καλό να προσεύχωμαι γιά τους νεκρούς, γέροντα;».
Εκείνος τότε, αναστέναξε και του είπε:
«Εάν θα ήταν δυνατό να τους έβγαζα όλους από τον Άδη, τότε θα αναπαυόμουν και θα χαιρόταν η ψυχή μου…», κάνοντας παράλληλα μία κίνηση με τα χέρια του, σαν να μάζευε στάχυα, και δάκρυσε!!!
