Δάνειο του χρόνου

Κι όλο με ρωτάς
πως έχασα τ’ όνομά μου

μα έγιναν βρώμικοι οι δρόμοι σου
με αίματα στάσιμα στα σκοτεινά τους

έχουν τα χέρια απλωμένα οι απόκληροι
κάτι γυρεύουν
κάτι χάνουν στη ζητιανιά τους

κ’ οι νύχτες
ένα παράξενο δάνειο του χρόνου
πίσω από κλειστά παράθυρα
κόβει φέτες τη ψυχή μου
ρίχνοντας κομμάτια ουρανό
στους επιλήσμονες.

Χορεύουν τα τρένα στις γραμμές τους

Χορεύουν τα τρένα στις γραμμές τους, χορεύουν και ταξιδεύουν, και φτάνουν στους μακρινούς τους προορισμούς.
Άλλοτε με δάκρυα χαράς στα μάτια, άλλοτε λύπης, άλλοτε με σκέψεις που ζυμώθηκαν στο ταξίδι.
Γεμίζουν μνήμες τα τρένα, χνάρια επιβατών που πάλι θα ταξιδέψουν.
Κι όλο ταξιδεύουν τα τρένα, όλο ταξιδεύουν.
Μία φορά μονάχα, δε φθάνουν σ’ εκείνο τον μακρινό τους προορισμό.
Λιώνουν στις γραμμές εκείνα τα τρένα, κεράκια που θα σβήσουν παίρνοντας μαζί τους το φως.
Λιώνουν μαζί τους οι λέξεις των ανθρώπων, τα χνάρια, οι ψυχές τους.
Λιώνουν μαζί τους και οι ζωές εκείνων που έμειναν πίσω στο σταθμό αποχαιρετώντας.
Λιώνουν οι ψυχές μας, όχι απ’ το χέρι που έπραξε, από τα μάτια λιώνουν, που έκλεισαν για να μη δουν.

Χορεύουν τα τρένα στον δικό τους σκοπό.
Χορεύουν καθώς χάνονται στο σκοτάδι.
Χορεύουν πριν χαθεί το τραγούδι τους στη σιωπή.