Άσκοπη μέρα

Πρέπει να σωπαίνεις καθώς κοιτάζεις
φθείρει την εικόνα η φλυαρία.

Καθώς επιστρέφεις
κάτω απ’ το νυχτερινό ουρανό
μια εικόνα θα σώσει την ψυχή
μια εικόνα θα μετριάσει τον πόνο
ελάχιστοι μιλούν
ελάχιστοι σμιλεύουν στη μνήμη
μικρές κουπαστές για να πιαστείς.

Βαθιά μέσα σου να σωπαίνεις
καθώς κοιτάζεις
τα χρώματα να μετράς
να μετράς και τους χτύπους
όταν η ψυχή θα πλάθει άλλες εικόνες
μη μπορώντας ν’ ανασάνει
απ’ τα υποκατάστατα μιας άσκοπης μέρας.

Μεθοδικά

Αφήνουμε τους δρόμους να μας κατακλύζουν
μας περιφέρουν ως τρόπαια
από βιτρίνα σε βιτρίνα
από μπαρ της μοδός σε εναλλακτικά καφέ
σε όμορφα αυτοκίνητα
και πολυσύχναστες παραλίες
με ξύλινες ξαπλώστρες και φαντεζί ομπρέλες

επιστρέφοντας
οι στάσεις γεμάτες
σώματα ιδρωμένα στα λεωφορεία
κι απελπισία
λεφτά δανικά που γυρεύουν επιστροφή
και το ξυπνητήρι ρυθμισμένο στις 5.

Μεθοδικά μας φυλακίζουν.

Αναζητηση

Κλείνουν κουρασμένα τα μάτια
κάτω απ’ το φλογισμένο
Μαγιάτικο φεγγάρι.

Λέξεις τριγυρίζουν μέσα τους
πόρτες ανοίγουν στις σιωπές
πόρτες κλείνουν
αφήνουν γυμνή την ψυχή
στο άγγιγμα του σκοταδιού.

Τι γυρεύουμε καθώς νυχτώνει;
Τι γυρεύω;

Βρεγμένο το φεγγάρι επιστρέφει...

Βρεγμένο το φεγγάρι επιστρέφει μ’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στα μαλλιά του. Πίσω απ’ τις γρίλιες μετρά τη βροχή κι αφήνει τα χάρτινα καραβάκια του να ταξιδέψουν ως την απέναντι γωνιά. Δε θυμάται πια τα ονόματα των δρόμων, έτσι εκείνα ταξιδεύουν στο άγνωστο.
Οι περασμένες μας λέξεις σκέκουνται στις άκρες των βιβλίων, φοβούνται τη βροχή, φοβούνται μη χαθούν κι εκείνες στο άγνωστο κλεισμένες σ’ ένα μπουκάλι.

Κοίταξε πως κλαίει το φεγγάρι…
Κοίταξε πως κλαίει ο ουρανός…

Μια υπόσχεση λησμονιάς θα μας συντροφεύει στο αποψινό ταξίδι, κι ίσως αυτό να είναι το εισιτήριο για να επιστρέψουμε στην παιδική μας αθωότητα…

Νύχτες

Λιγοστεύουν οι νύχτες
δραπετεύουν απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα

αφήνοντας στο συρματόπλεγμα
ένα κουρέλι σκοτεινό ουρανό.