Ανοίγουμε τα φτερά μας
μαρμάρινα,
κι άλλοτε ανάλαφρα.
Πετούμε απ’ άκρη σ’ άκρη
μετρούμε τις μέρες, τις σκέψεις,
τις υποσχέσεις.
Στο κομοδίνο το ξυπνητήρι ερημώνει τον χρόνο
νυχτώνει ολοένα.
Φοβούμαι τις νύχτες
φοβάσαι κι εσύ
όχι μην έρθω και είμαι κάποιος άλλος.
Είναι η πόρτα παλιά
ξύλινη
θαρρείς ξηλώνεται καθώς την ανοίγεις
απομένει βουβή
είναι ο ψίθυρος μονάχα ενός πιάνου
που αφήνει δισταχτικά ο αγέρας ανάμεσα στα θυρόφυλλα
παρασέρνει τα βήματα ο ψίθυρος
ανοίγουν μικρές αυλακιές στο σκονισμένο πάτωμα.
Η σκέψη με συντηρεί
είναι τα πέταγμα πάνω απ’ τον κόσμο
η βροχή μου ξεπλένει όσα πονάνε
η θάλασσα κρατά όσα χαμογελάνε.
Τραγουδώ
κι έχουν τα πανιά φουσκώσει
κι έχουν στον ουρανό ανέβει τα πουλιά
και μας παρασέρνουν.