Σωπαίνουμε μέσα απ’ τις λέξεις μας
με άρθρα τυφλά προσφωνούμε
ανθρώπους που έγιναν άγνωστοι.
Πυροβολούμε τα ψηλά μας τείχη
την ώρα που όλοι έχουν πιά χαθεί.
Μας κυκλώνει ο χρόνος
αφήνει λειψά τα ποτήρια από νερό
αστείρευτη τη δίψα στα χείλη.
Και τ’ απόβραδο ζεστό
κατηφορίζει με ταχύτητα τη Λιοσίων.
Αύριο
θα θυμάσαι μόνο το θόρυβο της απουσίας
μέσα στην πολύβουη νύχτα.
Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2024
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2024
Νυχτερινή περίπολος
Ένα παλιό τρανζιστοράκι η συντροφιά μου
σε κείνη την παλιά σκοπιά
έρημη τώρα
δίχως «αλτ τι συ»
δίχως δάκρυα
μόνο εκείνη η εικόνα
του μικρού στρατιώτη
που κοίταζε με αγωνία την ώρα
και πέρασαν τα χρόνια
κρυμμένα στη σκόνη
της νυχτερινής περιπόλου.
σε κείνη την παλιά σκοπιά
έρημη τώρα
δίχως «αλτ τι συ»
δίχως δάκρυα
μόνο εκείνη η εικόνα
του μικρού στρατιώτη
που κοίταζε με αγωνία την ώρα
και πέρασαν τα χρόνια
κρυμμένα στη σκόνη
της νυχτερινής περιπόλου.
Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2024
Πράσινη κλωστή
Βαραίνουν τα βήματα για το στρατώνα
στέγνωσε ο χρόνος
πέτρωσαν τα δάκρυα
απ’ έναν ήλιο σκληρό.
Εποχές που χάθηκαν περιμένοντας
το πέταγμα το παράξενο του σπουργιτιού
που δεν έγινε
και δεν έμαθε να δραπετεύει η ψυχή
απ’ τα πιο μικρά ανοίγματα στους τοίχους.
Με πράσινη κλωστή
υφαίνω μικρά αστέρια στον ουρανό
πριν γίνει η νύχτα ένα τραγούδι ξεχασμένο
πριν φύγουν σαν επισκέπτες μακρινοί
οι άγγελοι που με προφύλαξαν.
στέγνωσε ο χρόνος
πέτρωσαν τα δάκρυα
απ’ έναν ήλιο σκληρό.
Εποχές που χάθηκαν περιμένοντας
το πέταγμα το παράξενο του σπουργιτιού
που δεν έγινε
και δεν έμαθε να δραπετεύει η ψυχή
απ’ τα πιο μικρά ανοίγματα στους τοίχους.
Με πράσινη κλωστή
υφαίνω μικρά αστέρια στον ουρανό
πριν γίνει η νύχτα ένα τραγούδι ξεχασμένο
πριν φύγουν σαν επισκέπτες μακρινοί
οι άγγελοι που με προφύλαξαν.
Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024
Περασμένες μορφές
Από το βάθος του καθρέφτη
οι περασμένες μας μορφές
σβήνουν τα κεριά πριν ξημερώσει
κι απομένει μιαν ερημιά στο δωμάτιο
πίσω απ’ τις κλειδωμένες πόρτες
μη και περάσει το πρώτο φως
κ’ οι μέρες, ραγισμένες
ακολουθούν το παλιό μονοπάτι
που παίρνουν οι φωνές
πριν λησμονηθούν.
οι περασμένες μας μορφές
σβήνουν τα κεριά πριν ξημερώσει
κι απομένει μιαν ερημιά στο δωμάτιο
πίσω απ’ τις κλειδωμένες πόρτες
μη και περάσει το πρώτο φως
κ’ οι μέρες, ραγισμένες
ακολουθούν το παλιό μονοπάτι
που παίρνουν οι φωνές
πριν λησμονηθούν.
Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2024
Χορεύουμε στη βροχή
Χορεύουμε στη βροχή
ξεγελάμε το θάνατο
με το γέλιο μας.
Όμως τα βράδια
όταν τα μάτια κλείνουν
έρχονται στη ψυχή μας
οι πιο μεγάλες απώλειες
και τότε είναι
που εκλιπαρούμε
για τη σωτηρία μας.
ξεγελάμε το θάνατο
με το γέλιο μας.
Όμως τα βράδια
όταν τα μάτια κλείνουν
έρχονται στη ψυχή μας
οι πιο μεγάλες απώλειες
και τότε είναι
που εκλιπαρούμε
για τη σωτηρία μας.
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2024
Πονεμένες λέξεις
Καθώς νυχτώνει
μαζεύουμε τις πονεμένες λέξεις
μένουν λευκά τα χαρτιά
σιωπηλά τα χείλη.
Γύρω μας περιπολούν
οι ανοιχτές πληγές μας
είναι ο μέσα μας χειμώνας
που δεν ανέχεται τη λησμονιά.
μαζεύουμε τις πονεμένες λέξεις
μένουν λευκά τα χαρτιά
σιωπηλά τα χείλη.
Γύρω μας περιπολούν
οι ανοιχτές πληγές μας
είναι ο μέσα μας χειμώνας
που δεν ανέχεται τη λησμονιά.
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2024
Οι οροφές των σπιτιών
Με τα χρόνια
χαμήλωσαν οι οροφές των σπιτιών
χαμήλωσε και το ανάστημα μας.
Τρίζουμε από το πέρασμα του αγέρα
παραπατούμε.
Κι ο δρόμος μας
δίχως φως
οδηγεί έξω από τα φύλλα
των ημερολογίων.
χαμήλωσαν οι οροφές των σπιτιών
χαμήλωσε και το ανάστημα μας.
Τρίζουμε από το πέρασμα του αγέρα
παραπατούμε.
Κι ο δρόμος μας
δίχως φως
οδηγεί έξω από τα φύλλα
των ημερολογίων.
Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2024
Η πιο μεγάλη μας απουσία
Χανόμαστε στη μνήμη
μπλέκουμε το σήμερα με το χθες
κι αυτό που κάποτε
μας κρατάει στη λογική
παγώνει
και τότε ξεπροβάλει το αιώνιο
μέσα απ’ την πιο μεγάλη μας απουσία.
μπλέκουμε το σήμερα με το χθες
κι αυτό που κάποτε
μας κρατάει στη λογική
παγώνει
και τότε ξεπροβάλει το αιώνιο
μέσα απ’ την πιο μεγάλη μας απουσία.
Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024
Στην άκρη του φθινοπώρου
Έχουν τα βήματα πετρώσει
χίλιες νύχτες τώρα
απόκαμα ναυαγισμένος
σε λίμνες που δε γνώρισαν
καμία γαλήνη
κανένα παιδικό παιγνίδι στον όχτο.
Κάποια στιγμή
στερεύει η γη που μοιραζόμαστε
λιγοστεύει το νερό
και μόνο τα ποιήματα
λένε την αλήθεια.
Κ’ οι μέρες ορφανές από ήλιο
φθάνουν στην άκρη του φθινοπώρου
σα καράβια δαρμένα απ’ τον άνεμο
και ξαναρχίζουν
το παλιό μελαγχολικό τους τραγούδι.
χίλιες νύχτες τώρα
απόκαμα ναυαγισμένος
σε λίμνες που δε γνώρισαν
καμία γαλήνη
κανένα παιδικό παιγνίδι στον όχτο.
Κάποια στιγμή
στερεύει η γη που μοιραζόμαστε
λιγοστεύει το νερό
και μόνο τα ποιήματα
λένε την αλήθεια.
Κ’ οι μέρες ορφανές από ήλιο
φθάνουν στην άκρη του φθινοπώρου
σα καράβια δαρμένα απ’ τον άνεμο
και ξαναρχίζουν
το παλιό μελαγχολικό τους τραγούδι.
Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024
Οκτώβρη μήνα
Έρχεται παγωμένος ο Βαρδάρης
Οκτώβρη μήνα
στο παγκάκι απόμεινε η σκιά μας
κι εμείς
δίχως σπίτι
δίχως το φεγγάρι
να φωτίζει το μικρό μας δωμάτιο
αρνούμαστε πιά τις λέξεις μας.
Η σιωπή καταπίνει τη ζωή μας
αφήνοντας ένα θάνατο μετέωρο
μέσα στα μάτια.
Οκτώβρη μήνα
στο παγκάκι απόμεινε η σκιά μας
κι εμείς
δίχως σπίτι
δίχως το φεγγάρι
να φωτίζει το μικρό μας δωμάτιο
αρνούμαστε πιά τις λέξεις μας.
Η σιωπή καταπίνει τη ζωή μας
αφήνοντας ένα θάνατο μετέωρο
μέσα στα μάτια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)