Turk Amerikan Ilişkileri

Türkiye-ABD ilişkilerinin önemli bir kilometre taşını oluşturan ‘Küba Füzeler Krizi’ uluslararası kamuoyu üzerindeki etkisini ve soğuk savaşın niteliğini önemli bir ölçüde şekillendirmiştir. Gelişen olayların öncesine bakıldığında ise adeta bir ‘kelebek etkisi’ söz konusu olup sürekli ve devamlı olarak ABD-SSCB arasında kurulan rekabetin bir neticesi olarak göze çarpmaktadır. Dolayısıyla artan gerilimin tek bir sebebe bağlanması doğru olamaz. Soğuk savaşın sıcak çatışmaya dönebileceği bu olayı daha iyi anlayabilmek adına dönemin siyasal ortamını iyi analiz etmekte fayda vardır.

Türkiye, Sovyetler Birliği, İngiltere ve ABD  gibi ülkeler tarafından çeşitli nedenlerle II.Dünya Savaşı’na çekilmeye çalışılmıştır. Fakat bu çabalar bir sonuç vermemiş, dönemin Türk hükümeti tarafsız kalmayı tercih edip, denge politikası izlemiştir. Başlarda kendine dost ve düşman edinmediği için Türkiye bu savaştan ve savaşın getirdiği ağır yıkımlardan uzak kalmıştır. Ancak aynı zamanda izlenen bu denge politikası savaş sonrasında, Türkiye’yi müttefiksiz bırakmıştır.

Mevcut çalışma, Türkiye’nin II. Dünya Savaşı’ndaki, savaş dışı kalma tutumunu en çok zorlayan zaman dilimi olan, savaşın başından - 1941 yılına kadar gelişen süreci ve bu yıl içerisindeki faaliyetlerini ele almaktadır. Dünyadaki revizyonist hareketlerin Türkiye’yi kuşatması sonucunda oldukça tehlikeli bir dönem geçiren, Türk dış politikasının Müttefik ve Mihver devletleriyle imzaladığı antlaşmalara giden süreçler bu çalışmada incelenmiştir. Bu süreç 23 Ağustos 1939 Ribbentrop-Molotov saldırmazlık paktı ile başlayıp 22 Haziran 1941 Barbarossa Harekâtıyla sona ermektedir. Özellikle belirtmek gerekirse bu süreç, Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşundan bu günde dek, gerçek bir işgale en yakın olduğu devir olarak görülebilir. Dışişleri Bakanı Şükrü Saraçoğlu’nun diplomatik misyonunun, bütün devletlerle iletişimi esas kılan dış politika biçimi, Türkiye’yi istiladan kurtarmış ve sonrasında gelişen süreçte Türkiye’nin Soğuk Savaş’taki eksenini belirlemiştir.

Since the 1980’s one of the key questions which has been repeatedly asked about the September 12, 1980 coup in Turkey is the nature of the relation of Carter administration to the military takeover in Turkey. The focus of the questions about the major motives of Washington’s support for the Coup is over the geopolitical concerns of the time. U.S.’ demands from Turkey to allow the reintegration of Greece to NATO’s military wing and the changes in the balance of power in the Middle East following two significant developments, namely the Iranian Revolution and the Soviet invasion of Afghanistan, which have been widely debated through the literature. In this article, it is shown that those issues which were part of the historical
conjuncture in which September 12, 1980 coup occurred were among the top priorities of the White House and the American policy makers who had looked to Turkey as one of the essential players to solve the emerging geopolitical puzzle, by relying
on the government documents of the time.

Carter yönetiminin Türkiye’deki askeri darbe ile ilişkisinin doğası, 12 Eylül 1980 darbesi hakkında sık gündeme gelen sorular arasında yer almaktadır. Washington’un darbeye verdiği desteğin önemli motivasyonları hakkındaki sorular, o döneme ait jeopolik kaygılara odaklanmaktadır. ABD’nin Türkiye’den, Yunanistan’ın NATO’nun askeri kanadına dönüşüne izin vermesi talebi ile İran Devrimi ve Sovyetlerin Afganistan’ı işgali gibi önemli gelişmelerin Ortadoğu’daki güç dengesinde
meydana getirdiği ciddi değişimlere, literatürde işaret edilmektedir. Nitekim çalışmamızda da, 12 Eylül 1980 darbesinin meydana geldiği tarihsel konjonktürün
parçası olan bu meselelere, Ortadoğu’da meydana gelen jeopolitik belirsizliğin çözümü için gerekli oyunculardan biri olarak Türkiye’yi gören Amerikan politika yapıcıları tarafından en üst düzeydeki öncelikler olarak yaklaşıldığı hususu resmi
belgelere dayanılarak gösterilmektedir

Özet
Türk-Amerikan ilişkileri tarihinin, üzerindeki bilinmezlik perdesi kalkmamış çok merak edilen problematiklerinden biri, 12 Eylül askeri darbesiyle dönemin Amerikan yönetimi arasındaki bağlantıdır. Bu çalışmada, gizlilik derecesine sahip iken daha sonra tasnif dışı bırakılmış Amerikan belgelerine odaklanılarak, şu sorulara cevap aranmaktadır: ABD, darbeyi biliyor muydu? Beyaz Saray, Türkiye’de askerlerin yönetime el koymalarını nasıl yorumladı? Makalede, mevcut belgelerdeki bilgilerin, Washington’un darbeyi beklediğini, muhtemel aktörlerini tanıdığını, ancak çıkarları açısından darbenin gerçekleşmesini tehdit saymadığı için engelleme ihtiyacı duymadığını savunan tezleri desteklediği gösterilmektedir.
Anahtar Kelimeler: Türk-Amerikan ilişkileri, 12 Eylül Darbesi, Paul Henze, Zbigniew Brzezinski, Jimmy Carter

Abstract
One of the most controversial issues, which still carry the veil of obscurity in Turkish-American relations, is the alleged ties between the September 12, 1980 coup d’etat in Turkey and the Carter administration. In this work, answers to those questions are searched by focusing on declassified American documents: Had the US been aware of the coup d’etat before it occurred? How did the White House interpret the military takeover in Turkey? In the article, it is showed that White House documents of the time support the thesis that Washington was expecting the coup, and had trusted the actors of it. In addition, because the US had not seen any threat against its interests, it did not act to prevent the military takeover.
Keywords: Turkish-American Relations, The Coup of September 12th, Paul Henze, Zbigniew Brzezinski, Jimmy Carter

Öz Mevcut literatüre göre, Türk-Amerikan ilişkileri pek çok araştırmacı tarafından ele alınmıştır. Bu bilgilere göre, Türk-Amerikan ilişkilerinin siyasi, ekonomik ve askeri yönünün hayli zengin materyale sahip olduğu söylenebilir. Türk-Amerikan eğitim ilişkileri literatürünün ise genellikle Osmanlı'da kurulmuş olan misyoner okullarıyla sınırlı kaldığı görülmüştür. Oysa Türk-Amerikan eğitim ilişkilerinin başka yönleri de vardır. Bu çalışmada erken cumhuriyet döneminde 1933-1934 yıllarında Türkiye'ye gelen kalabalık bir Amerikan grubunun (Hines-Kemmerer grubu) Türk eğitim sistemindeki etkileri ele alınmıştır. Grup genel olarak Türkiye ekonomisiyle ilgili incelemelerde bulunmuş ancak ekonomi-eğitim ilişkisi nedeniyle eğitimle ilgili ayrı bir rapor da yazmıştır. Bu araştırmada şu soruların cevapları araştırılmıştır:1) Türkiye'de Batılılaşma ve yabancı eğitim uzmanları süreci nasıl işlemiştir? 2) Hines-Kemmerer grubunda kimler yer almıştır? 3) Hines-Kemmerer'in Türk eğitim sistemi hakkındaki gözlemleri ve önerileri nedir? 4) Hines-Kemmerer'in hazırlamış olduğu raporun Türk eğitim sistemindeki etkileri nedir? Bu çalışmada nitel araştırma yöntemlerinden biri olan doküman analizi tekniği kullanılmıştır. Bilindiği gibi, doküman analizi tekniği okuma, not alma, bulgular ve değerlendirme basamaklarını içermektedir. Anahtar Kelimeler: Amerikan Heyeti, Hines-Kemmerer, Türk Eğitim Tarihi, Yabancı Uzmanlar. Abstract As literature reveals Turkish-American relations have been investigated by several researchers. Basing on this it can be concluded that the political, economic and military aspects of Turkish-American relations have been vastly documented. Nevertheless, from the educational standpoint, the literature on Turkish-American relations is limited with only missionary schools established during the Ottoman Era. It is known that Turkish-American relations in terms of education have more facets than missionary schools. This research deals with the effects of a large group of American scholars on Turkish educational system who visited Turkey during the early years of the Turkish Republic in 1933-1934. The scholars mainly concentrated on Turkish economy and yet they also wrote a separate report about Turkish education since a close relationship between economy and education exists. This research aims to answer the following questions: 1) How did the process of westernization and foreign scholars work in Turkey? 2) Who were the visiting American scholars? 3) What were the observations and suggestions of Hines-Kemmerer regarding Turkish educational system? 4) What were the effects of the Hines-Kemmerer report on Turkish educational system? This research employs the document analysis technique which is a qualitative research method. This technique follows the procedure of reading, note taking, findings (data) and evaluation.

Kurulduğu 1961 yılından bu yana 140 ülkede yaklaşık 210.000 Amerikan Barış Gönüllüsü görev yapmış / hizmet vermiştir. Türkiye’de 1962-1971 yılları arasında 1460 Amerikan Barış Gönüllüsü bulunmuştur. Her ne kadar Amerikan Dışişleri Bakanlığı’nın yumuşak güç aracı olarak kullanılsalar da, gönüllüler bu görev/hizmete başta idealizm olmak üzere değişik nedenlerle dahil olduklarından ve dünya vatandaşına dönüştüklerinden söz etmektedirler. Türkiye’ye gelmeden önce ve Türkiye’de iken bu gönüllüler hem Türkçe eğitimi hem de kültür eğitimi almışlardır. Talat Sait Halman ise bu gruplara önce Princeton Üniversitesi’nde daha sonra Robert Kolej’de  Türk Kültürü ve Edebiyatı eğitimleri vermiştir. Halman gönüllülerin Türkiye’ye olan katkılarını yeterli bulmasa da programı “genellikle çok yararlı” bulmaktadır. Bazılarıyla kurduğu dostluğun ömür boyu sürdüğünü belirten Halman, “dostluk ve kültürel anlayış bakımından hem Barış Gönüllüleri, hem onlarla temas eden onbinlerce Türk büyük yararlar sağladılar” demektedir.  Gönüllüler kendilerini “Türkiye’nin Amerika’daki büyükelçileri” olarak adlandırmakta ve Türkiye’nin tanıtımına katkıda bulunmaktadırlar. Halman da Türk Kültürü  ve Edebiyatı konusundaki ciddi çalışmaların arkasında Barış Gönüllülerinin bulunduğunu ifade etmekte ve şüphe temelli yaygın kanının tersi bir yaklaşım sergilemektedir.

Bu makale "Barış Gönüllüleri-Türkiye Deneyimi” başlıklı,  yaklaşık yedi yıldır süren ve çok tartışmalı bir konuyu ele alan bir araştırmanın Talat Sait Halman ile ilgili olan bölümüdür.  Sunum Halman ile olan yazışmalarımızı ve Türkiye ile ilgili çalışmalar yapmış olan birkaç yüz gönüllünün bazıları ile yapılan röportajları içerecek, kültür araştırmaları konusuna sözlü tarih boyutu ile yaklaşacaktır.

С начала гражданской войны на территории Сирийской Арабской Республики (САР) Соединенные Штаты Америки и Турецкая Республика выступили активными сторонниками смены правительства и отставки президента Б. Асада. Поиски путей политического урегулирования «сирийской проблемы» открыли широкие возможности для турецко-американского взаимодействия. В статье рассматриваются наиболее важные направления двустороннего взаимодействия и предпринимается попытка объяснить усиление американо-турецких противоречий на фоне событий последних лет в Сирии. Двухчастная структура статьи отражает логику развития взаимоотношений Турецкой Республики и Соединенных Штатов Америки в условиях стремительного изменения расстановки сил в Сирии и регионе, и в этом развитии четко прослеживаются два этапа. Имевшее место на ранних этапах сирийского конфликта в 2011—2013 гг. американо-турецкое сотрудничество, включавшее в том числе и совместную работу по укреплению боевого потенциала сирийской оппозиции, к 2014 г. сменилось соперничеством этих государств за влияние на территории Сирийской Арабской Республики. Основной причиной углубления разногласий между союзниками выступил «курдский вопрос», который во многом стал определять линию поведения Анкары и Вашингтона в отношении участников конфликта в Сирии. Развертывание борьбы с терроризмом в САР выявило глубокие различия в подходах турецкого и американского правительств по отношению к ключевым участникам сирийского конфликта. Автор приходит к выводу, что сегодня США и Турция действуют на сирийском направлении, исходя из безусловной приоритетности собственных национальных интересов, а не связывающих их формальных союзнических обязательств. При этом вопрос отстранения от власти в Сирии Б. Асада и для Вашингтона, и для Анкары отошел на второй план, уступив место борьбе с вызовами национальной безопасности в лице экстремистских и террористических организаций типа «Исламского государства» (организация запрещена в РФ).

Özet : Kırım Savaşı ile başlayan İngilizce-Türkçe sözlük yazma
geleneği sadece Osmanlı coğrafyasında değil, Türklerin göçmen olarak
XIX. asrın son çeyreğiyle birlikte yoğun olarak gittikleri Amerika’da
da kendisini göstermiştir. Muhtasar Kamus, Amerika’daki Türklerin
kendi aralarında da olsa çıkardıkları ilk eser ve sözlüktür. Eserin yazarı
M. Osman’dır. Arap harfli Osmanlı Türkçesiyle yazılmış kapakta
verilen bilgilere göre yazar, kitabın hem muhariri hem de mütercimidir.
Muhtasar Kamus adlı eserin 7-44 sayfa aralığında İngilizce-
Türkçe sözlük yer almaktadır. Burada İngilizce sözcükler alfabetik
sırayla, Türkçe karşılıklarıysa bir ya da en fazla iki anlamlı olarak
verilmiştir. Ayrıca İngilizce sözcüklerin Arap alfabesiyle yazılmış
Türkçe telaffuz bilgisine de yer verilmektedir. Eserin sözlük kısmı bu
yönüyle telaffuzlu ve iki dilli İngilizce-Türkçe sözlüktür.
Eserin sözlük kısmı, Amerika’ya göç etmiş eski Osmanlı
vatandaşlarının günlük hayattaki kullanımlarına yarayacak bir
kitaptır. Özellikle söylememiz gerekir ki Muhtasar Kamus sadece bir
sözlük kitabı değildir. Eserde İngilizce-Türkçe sözlüğün dışında ülke
isimlerine, coğrafi terimlere, ay adlarına, dinî terimlere, mevsim
isimlerine ve bunların Türkçe karşılıklarıyla okunuşları da yer
verilmektedir. Yine eserde, Amerikan İngilizcesinde sık kullanılan
sözcük ve cümlelerin resimleriyle birlikte Türkçe karşılıkları ve de
Türkçe okunuşları bulunmaktadır. Ayrıca Muhtasar Kamus’ta
göçmen Türklerin istifadesine sunulmak üzere İngilizce-Türkçe
mektup örneklerine ve Farsçadan İngilizce ve Türkçeye Rıza b. Emin
tarafından tercüme edilen şiirlere de rastlanılmaktadır.
Muhtasar Kamus, sahip olduğu özelliklerle hem bir sözlük hem
bir konuşma kılavuzu hem de iki dilli mektup ve şiir örneklerine yer
verilen bir antolojik eserdir. Çalışmamızda eserin İngilizce-Türkçe sözlüğünde yer alan toplamda 694 İngilizce sözlüğün Türkçe
karşılıkları üzerinde durulacaktır.
Anahtar sözcükler: Türkçe, İngilizce, sözlük, Amerika, Amerikan İngilizcesi.

Abstract
The tradition of writing English-Turkish dictionaries that started
with Crimean War showed itself not only in the Ottoman geography,
but also in America, where the Turks visited intensively in the last
quarter of the 19th century. Muhtasar Kamus is the first work and
dictionary published by the Turks in America, albeit among themselves.
The author of the works is M. Osman. According to the information
given on the cover written in Ottoman Turkish with Arabic letters, the
author is both the author and translator of the book.
There is an English-Turkish dictionary that found 7-44 pages of
the work named Muhtasar Kamus. Here, the English words are given in
alphabetical order and their Turkish equivalents are given as one or at
most two meanings. In addition, knowledge of Turkish pronunciation
of English words written in Arabic alphabet is also included. In this
respect, the dictionary part of the work is a bilingual English-Turkish
dictionary with pronunciation.
Part of the work is a book that will be useful for the daily use of
former Ottoman citizens who migrated to America. We must expecially
say that Muhtasar Kamus is not just a dictionary. In the work, the
English-Turkish dictionary is read in terms of country names,
geographical terms, month names, religious terms, season names and
their Turkish equivalents. Again, in the article, there are pictures of the
words and sentences frequently used in American English, their Turkish
equivalents and their Turkish reading. In addition, examples of English-
Turkish letters and Persian to English and Turkish Reza b. Emin who
there are also poems translated.
Muhtasar Kamus is an anthological work that includes both a
dictionary, a phrasebook, and examples of bilingual letters and poetry.
In our study, Turkish equivalents of a total of 694 English dictionaries
included in the English-Turkish dictionary of the work will be focused
on.
Keywords: Turkish, English, dictionary, America, American English.

Bu bölümde, Amerikan siyasi kültürünün önemli bir unsuru olan Amerikan istisnacılığı düşüncesinin, Amerikan dış politikasındaki etkileri incelenmektedir. Böyle bir inceleme yapmanın amacı, Amerikan istisnacılığı düşüncesinin, bu ülkenin dış politikaya ilişkin kimlik, diplomasi geleneği ve davranış biçimleri gibi değişkenlerini açıklamaya ya da anlamlandırmaya ne ölçüde katkı sağlayabileceğini ortaya koymaktır. Bu amaç doğrultusunda, ilk olarak Amerikan istisnacılığı düşüncesi tarihsel, sosyolojik ve felsefi boyutları ile incelenmiş ve Amerika Birleşik Devletleri’nin (ABD) siyasi kültüründeki bu etkili mirasın, dış politikaya yansıma biçimi tartışılmıştır.

İsrail'de yayınlanan Jerusalem Post gazetesi her yıl olduğu gibi bu yıl da, ABD ve İsrail başta olmak üzere dünyadaki en etkili 50 Yahudi'nin ismini yayınladı. Bu listedeki bazı isimler, geçen yıl(2018)ki listede de yer alıyorlardı. Bazıları ise listeye bu yıl girmişler. 2019 ve 2018'in listeleri şu isimlerden oluşuyor:

Wars create irreparable damages, and those who are exposed to the most serious traumas are generally children. Similarly, the war hysteria in the first quarter of the 20th century in Anatolia and its impacts desolated thousands of Turkish, Armenian and Greek children and tens of thousands of people suffered from events like immigration, epidemics and famine.
    This study addresses the relief activities conducted by Near East Relief, NER in Samsun between the years 1919-1922. Within this context, the types, contents and impacts of Armenian, Greek and Muslim orphanages, hospitals, soup kitchen, vocational educations and other relief activities supported by the committee in Samsun are discuss. Our study which was grounded by making use of the archives of N.E.R. was framed also by making use of other studies. The purpose was thus to reflect the social structure of Samsun during the years of War of Independence as seen by the Americans and to contribute to the memory of the city.

Özet
    Savaşlar, insanlarda onulmaz yaralar açarken en ağır travmalara maruz kalanlar ise genelde çocuklar olmuştur. Aynı şekilde 20. yüzyılın ilk çeyreğinde Anadolu’da yaşanan savaş histerisi ve etkileri de Türk, Ermeni, Rum vs. binlerce çocuğu kimsesiz bırakmış, göç, salgın hastalık ve açlık gibi olaylar yüzbinlerce insana mağduriyet yaşatmıştır.
    Bu çalışmada, Yakın Doğu Yardım Heyeti’nin (Near East Relief, NER) 1919-1922 yılları arasında Samsun’da yürüttüğü yardım faaliyetleri ele alınmıştır. Bu kapsamda, örgütün Samsun’da desteklediği Ermeni, Rum ve Müslüman yetimhaneler ile hastaneler, aşevleri, mesleki eğitimler ve diğer yardım faaliyetlerinin türleri, içerikleri ve etkileri irdelenmiştir. NER’in arşiv kaynaklarından istifade edilerek temellendirilen çalışmamız, diğer tetkik eserlerden de yararlanılarak çerçevelendirilmiştir. Böylelikle Amerikalıların gözünden Millî Mücadele yıllarında Samsun’un sosyal yapısı yansıtılıp, kent belleğine katkı sağlanması amaçlanmıştır.

The secularity-oriented domestic policies adopted by CHP (the Republican People's Party) regime, which held the power in Turkey until 1950 following the death of Atatürk, caused a state of unrest among the vast majority of Anatolian public. The strict economic measures taken across the nation during the World War II weighed down on the public. Having the particular support of the conservative population of Anatolian public engaged in farming, the Democrat Party came into power on May 14, 1950. In addition to these developments, the demands of the Soviet Union against Turkey's territorial integrity and sovereignty resulted in the improvement of Turkey-U.S. relations. During this period of improved bilateral relations, the U.S. press often included the news about the Democrat Party's actions, Adnan Menderes and Turkey-U.S. relations. Our aim in this study is to discuss the ascension to power of the Democrat Party in economic, political and religious aspects, and to set out the ever-growing Turkey-U.S. relations against the Soviet threat and the reflections of these relations on the U.S. press in the light of the Prime Ministry Republic Archives and the New Times newspaper.

1965 yılının Eylül ayı hem Türkiye ve hem de Adapazarı için heyecan verici bir ay olmuştur. Bu tarihte Adapazarı’nın Alandüzü mevkiinde Amerikan ve Türk askerlerinin katıldığı Derin İz (Deep Furrow 65) adını taşıyan NATO tatbikatı gerçekleşmişti.

ABD'de yapılan son başkanlık seçimlerinin ardından sandıktan muvaffak bir biçimde çıkan Donald Trump ,ABD'nin geçmişteki popülist hareketleri bulunan 7.başkanı olan Andrew Jackson ile benzer olan birçok yönü vardır.İkiside özellikle ekonomik sistem dahilinde bulunan bankalara karşı nefretleri gözler önünde görülmüştür. Andrew Jackson ABD'nin 7.inci başkanı olan Andrew Jackson 15 Mart 1767 yılında,muhafazakarlığı ve milliyetçiliği ile ünlü olan Güney Karolina'da doğdu. Nashville'de toprak ve köle alım satımıyla Zenginleşti. 1796'da üyesi bulunduğu Tennesseee Anayasa Kongresi'nden ABD Kongre üyeliğine seçildi. 1798'de Senato'dan çekildi. Aynı yıl Tennessee Yüksek Mahkemesi'ne atandı. 1802'de Tennessee eyaleti gönüllülerinin başına general olarak atandı.1812 Muharebesinde ingiliz ve kızılderili ittifakına karşı savaştı.Esir düştüğü Britanyalıların elindeyken, bir Britanya subayı ondan çizmelerini parlatmasını istemiş, reddedince Britanyalı subay Jackson'un yüzünde kılıçla derin bir yara açmıştır. 1815'te New Orleans Savaşı'nda İngilizlere büyük kayıplar verdirerek ulusal kahramanlığa yüceldi. 1823'te ABD Senatosu'na seçildi. 1828'de ABD başkanlığına seçildi. Ekonomik anlamda yaptıkları açısından bakıcak olursak,Federal görevlerdeki rakiplerini uzaklaştırarak ilk kez Amerikan demokrasisine uygun biçimde uzun süredir sıra bekleyenlere devlet bürokrasisinde yer verdi. Başkan yardımcısı ve devlet bakanıyla görüş ayrılıkları yüzünden, 1830'da yardımcı görevden çekildi. ABD Bankası'nın yersiz ve gereksiz harcamalarına karşı çıkan başkan, ülkenin çeşitli bölgelerindeki güvenilir küçük bankalara federal yatırımları paylaştırdı. 1832 Seçimleri'nde birinciden daha fazla oyla ikinci kez başkan seçildi.1830'da İngiliz Batı Hindistan limanlarının ABD ticaret gemilerine açılmasını sağladı. 1836'da tüm ülke mali panikle sarsılırken yürürlükteki kâğıt para artışını, enflasyonu ve arsa spekülasyonunu " Specie Circular " yasasıyla, ayrıca federal senetleri altın ve gümüşle ödeyerek önlemeye çalıştı. 1837'de başkanlığı, yardımcısı Van Buren'e bıraktı.Onun döneminde yapılan özellikle Second Bank of US karşı yapılan olaylar ile kendisinin bağımsızlık bildirgesinin yazarı olan Thomas Jefferson taraftarı olmasını anlayabiliriz,O da aynı şekilde Jefferson gibi ABD'nin cumhuriyetçi birer tarım ülkesi olmasını hayal ediyordu.Jackson bu bankalara karşı popülist birer söylem içinde bulunmasına rağmen Amerikan yerlilerinin kıyımında onunda payı fazlasıyla vardır.

Bu çalışmada Avrupa Birliği bağlamında ele alınan Türkiye-ABD münasebetleri, üç taraf arasındaki çapraz ilişkilerin nitelik ve gelişimleri ışığında analiz edilmektedir. İlişkilerin tarihi seyir içerisindeki genel karakterine bakıldığında; hem Batı Avrupa ülkelerinin hem de Türkiye’nin, II. Dünya Savaşı’nın ardından parçası oldukları “Batı bloku”nun oluşumundaki hegemonik mantığın, üçlü ilişkilerin sistem düzeyindeki zeminini teşkil ettiği görülmektedir. Atlantik ötesi ilişkilerdeki dalgalanmalarla birlikte Türkiye’de Soğuk Savaş’ın ilk yıllarında belirli seviyede de olsa hakim olan “bütüncül” Batı algılamasının yerini zamanla Türk Dış Politikası’nın çok tecrübeli olduğu “Batı içinde denge” arayışlarına bıraktığı görülmektedir. Bu arayışın parametrelerinin oluşumunda bir yandan Avrupa’nın AB projesi yoluyla hem kendi kimliğini hem de hegemonik sistem içerisindeki konumunu yeniden tanımlama çabaları, diğer yandan da Türkiye’nin genellikle “güvenlik ve ekonomi” mihveri etrafında şekillenen dış politika vizyonundaki değişiklikler etkili olmaktadır. Türk-Amerikan ilişkilerindeki gerginlikler, AB’ye olan ilgiyi arttırırken, AB’yle ilişkilerde yaşanan tıkanmaların aşılmasında hegemonik sistemin merkezindeki ABD’ye başvurulmaktadır. Ancak Atlantiğin her iki yakasının da ortak tavır belirlediği konular, Türkiye’nin hareket alanının daraldığı ve kendisini dışlanmış hissettiği ciddi politika değişiklikleriyle sonuçlanabilen problem alanlarına işaret etmektedir. Kıbrıs ve Irak’ın Kuzeyi ile ilişkili gelişmeler bu durumun yakın geçmişteki örneklerini oluşturmaktadır.

***

In this article, Turkish-American relations are analyzed within the contex of EU, under the light of  the general characteristics of the tripartite relations. When we look at the defining characteristic of the relations over the course of the history, we can see that the hegemonic logic of the “Western Bloc” which both Turkey and prominent members of the EU were joined it after World War II, is the terrain of the tirpartite relations at the systemic level. It is argued that, because of the fluctuations in the transatlantic relations, the Turkish perceptions about Western unity at the first period of the post-Cold War years has left its place to search for balance within the West, a policy which is experienced by Turkish diplomacy from the times of Ottoman Empire. European efforts to redefine its identity and place in the hegemonic system and recent changes in the Turkish foreign policy which was traditionally determined by security and economix axis are influential in the creation of the parameters of thi search. While tensions in the Turkish-American relations increase the affinity towards EU, to solve its problems with EU, Turkey applies to U.S. which is at the center of the hegemonic system. But in the issues which both U.S. and EU have a common position, Turkey feels itself as restricted, externalized, and obliged to change its policies. Developments about Cyprus and Northern Iraq are the recent examples of this situation.

Osmanlı Devleti içerisinde değişik din ve ırka mensup birçok insan yüzyıllar boyunca barış içerisinde yaşamışlardır. Bu barış şu an bile dünya toplumlarına örnek olacak niteliktedir. Fakat Osmanlı’nın zayıflamaya başlaması, adeta fırsat bekleyen Avrupa devletlerinin siyasi beklentileri sebebiyle yaptıkları faaliyetler bu sosyal barışı olumsuz yönde etkilemiştir. Bu devletler amaçları için azınlıkları bir araç olarak kullanmışlardır. Fransız ihtilali ile yayılan milliyetçilik akımı da yine Avrupalılar tarafından Osmanlı Devleti’nin parçalamak için kullanılmıştır. Bu dış müdahaleler, yüzyıllardır huzur içinde yaşayan Osmanlı toplumunu olduğu gibi, kendi toplumları içerisindeki huzurlarını da olumsuz etkilemiştir. Bütün bu müdahalelere rağmen Osmanlı toplumuna karşı sorumluluklarını bilen birçok azınlık mensubu insanda mevcuttu. Şüphesiz bu sorumluluk “aidiyetlik” duygusuydu. Bu çalışmamızda Ahmet Rüstem Bey’in şahsında bu duygunun nasıl bir vatan sevgisine dönüştüğünün sadece bir örneğini vermeye çalıştık.

This article examines the application of the Ottoman State to the US administration for the protection of the rights of the Ottoman citizens in Mexico during the First World War and the developments afterwards. Since the Ottoman Empire did not have a consulate in Mexico, the Ottoman citizens residing in this country were deprived of an authority to apply to defend their rights in case of difficulties. The Ottoman government took action after the increased complaints to the Ottoman Ministry of Foreign Affairs. The Ottoman Empire, which could not open a consulate in a country very far from its borders, applied for the assistance of the USA. A request was made for the protection of the interests of the Ottoman citizens in Mexico to be carried out by the US consular officers in this country and it was accepted. The US Department of State stated that the US officials would protect the rights of the Ottoman citizens living in Mexico within the framework of "goodwill". However, it was also underlined that the US officials in Mexico did not become a public officer of the Ottoman State by doing as such. After the USA accepted the request of the Ottoman State, the Ottoman citizens in Mexico started to apply to the US consulates in this country about the problems they encountered. The US officials attempted before the Mexican administration to solve the problems. The US

Demir yolunun yaygınlaşmaya başlamasıyla birlikte Osmanlı Devleti de çağdaş dünyanın bu nimetinden faydalanmak istemiştir. Demir yolu sayesinde ekonomisini düzeltebileceği gibi, taşradaki otoritesini de kuvvetlendirebileceğini düşünmektedir. Kendisinin demir yolu projelerini hayata geçirmek için yeterince sermaye ve bilgi birikimine sahip olmaması, bu konuda Avrupalı devletlere başvurmasını zorunlu kılmıştır.
Demir yolu teknolojisine sahip devletler, Osmanlı toprakları üzerinde hatlar oluşturma düşüncesine olumlu yaklaşmışlardır. Bu hatlar sayesinde ham maddeye ulaşımlarını kolaylaştıracakları gibi, üretimleri için de kendilerine kolay ulaşabilecekleri pazarlar açmayı hedeflemişlerdir.
Bağdat Demiryolu Projesi, yukarıda bahsettiğimiz nedenlerden dolayı hem Osmanlı hem de Avrupalı devletler için önem arz etmektedir. İngiltere, Fransa ve Almanya arasında imtiyazı elde etme mücadelesi yaşanmıştır. Bu mücadele arasında Amerika Birleşik Devletleri de Anadolu’ya ilgi duymaya başlamıştır. İlk olarak misyonerler aracılığı ile tanımaya başladığı Anadolu’da daha sonraları konsolosluklar açarak ciddi bir teşkilatlanmaya gitmiştir. Konsoloslarının verdiği raporlarla Anadolu’nun yer altı ve yer üstü zenginliklerinin haberdar olmuştur.
Henry M. Jewett, Amerika Birleşik Devletleri’nin Sivas Konsolosudur. Bağdat Demir Yolu Projesi ortaya çıktığında ülkesi, kendisinden hattın geçeceği yerlerle ilgili bir rapor istemiştir. O da Bolu’dan başlayarak Bağdat’a kadar demir yolunun geçme ihtimalini yüksek gördüğü önemli yerleşim merkezlerini, yer altı ve yer üstü kaynakları açısından incelemiş ve ülkesine bir rapor hâlinde sunmuştur. Bu merkezlerdeki yer altı ve yer üstü zenginlikleri, ticaret olanakları ve nüfusları ile ilgili istatistikler de raporda yer almıştır.

Üzerinde oldukça çalıştığım 2 kitap  bölümünü indirebilirsiniz

(Yakın Dönem Amerİkan Dış Polİtİkası: Teorİ ve Pratİk [2011] Kitabından)

TRANSATLANTİK İLİŞKİLER: SİSTEMİK DEĞİŞİMLERİN VE
KRİZLERİN ETKİSİ ................................................................................................

Bu kısımda, Soğuk Savaş’ın bitişi, tek kutupluluğa kayış, 11 Eylül saldırısı,
Irak ve Afganistan müdahaleleri ve son dönemde tek kutupluluğun zayıflaması
gibi olayların, transatlantik ilişkilerin seyrini nasıl ve niçin etkilediği
analiz edilmeye çalışılacaktır. Bilindiği gibi, Soğuk Savaş sürecinde,
Avrupa, kendi güvenliğini garanti altına alabilmekten uzaktı. Ekonomik
açıdan hızla yaralarını saran, kalkınan AT üyelerinin, NATO çerçevesinde,
aktif destek vermeleriyle beraber, Batı Avrupa’nın ortak güvenliği dışarıdan
ABD (deus ex machina) tarafından, NATO yapısı içerisinde sağlanmaktaydı.
Avrupa’daki Amerikan askerlerinin sayısı 350 bine kadar çıkmıştı. Soğuk
Savaş bağlamında, Batı Avrupa’nın ekonomik ve siyasi toparlanması, kendi
içinde güç politikalarının yerinin işbirliğinin alması ABD’nin de büyük teşvikine
mazhar olmuştur. Bu model aynı zamanda, doğu bloğuna karşı bir
oluşum rolünü de oynamıştır. AT/AB bağlamında, büyük güçler olan ülkeleri
dahil, Avrupalı ülkeler güç politikasından uzaklaşmış, karşılıklı bağımlılık
ve dayanışmayı arttırarak, Hobbesvari modeli arkada bırakarak, Kantçı
bir dünyaya geçmişlerdir. Amerikalılara göre, Avrupalılar, bu geçişi yapmalarını
bir anlamda ABD’ye borçlu olduklarını çabuk unutmuş, Soğuk
Savaş sonrasında da, üzerlerine düşeni tam yapmamaya devam ederek, güvenlik
alanında kısmi ‘bedavacılığa’ devam etmişlerdir.1

“DÜNYA’DA VE TÜRKİYE’DE ANTİ-AMERİKANİZM”
Genel olarak Amerikan politikaları ve daha seyrek olarak ABD’nin toplumsal,
ekonomik, siyasi, kültürel yapısı veya Amerikan halkı hakkında
olumsuz fikirlere sahip olmak; bunların küresel ve yerel etkilerine karşı çıkmak
olarak tanımlanabilecek anti-Amerikanizm, uzunca bir süredir Amerikan
dış politikasında göz önüne alınması gereken ve değerlendirilen bir faktördür.
Bu bölümde, anti-Amerikan duruşun ve ideolojinin tarihinin bazı
noktalarına kısaca değinildikten sonra, Soğuk Savaş sonrasına, özellikle 11
Eylül sonrasına vurgu yapılmaya çalışılacaktır. Fenomenin küresel boyutuna
dikkat çekilirken Latin Amerika, Avrupa ve İslam dünyasından daha çok
bahsedilecek ve sonrasında da Türkiye’deki gelişmeler ele alınacaktır.
Huntington’ın da gözlemlediği gibi, tek kutuplu dünyaya geçişle birlikte
ABD, “tek taraflı küreselcilik” (küresel çıkarlar) yerine, “küresel tek taraflılık”
(kendi çıkarları) peşinde koşan, bir çeşit “haydut” süper güç haline dönüşmüştür.
Bu durum, Kagan’ın tabiriyle “meşruluk krizine” yol açmıştır.
ABD’nin küresel liderliği başta Avrupalılar olmak üzere, diğerlerince çok daha
fazla sorgulanır hale gelmiştir. 1991’deki Körfez Krizi’ndeki, Bush (411)
yönetiminin işbirliğine açık ikna etmeye ağırlık veren liderliğinin aksine, oğul
Bush döneminde, özellikle 11 Eylül sonrasında, tek taraflı politikalar ABD
için neredeyse norm halini almıştır.2 Bunun sonucunda, Friedman’ın belirttiği
gibi, özellikle 11 Eylül 2001 sonrasında anti-Amerikanizm’e dair binlerce gazete
makalesi yazılmıştır.3

SSCB yıkılmış ve ABD karar alıcıları belirlediği bölgelerde ekonomik, askeri ilerlemeler gerçekleştirmişti. Fakat ABD ister istemez bu etkinliğine Afganistan ve Irak müdahaleleri ile ara vermeye başlıyordu. Yeni Çar Putin’in de Rusya’da iş başına gelmesi, ABD ve Avrupa’nın siyasal karakterini belirleyecek yeni yol haritasını çizecekti.

Öz: I. Dünya Savaşı'nın bitmesinden sonra da bazı Ermenilerin Türkiye topraklarının bir kısmı üzerinde devlet kurma isteği ve çabası devam etmiş; Lozan Konferansı bu açıdan son bir şans olarak görülmüştür. Bu amaca ulaşabilmek için de ABD'nin desteğini kazanmayı hedeflemişlerdir. Yoğun bir propaganda faaliyeti yürüterek Amerikan yönetiminin kendi istedikleri çizgide politika izlemesini sağlamak üzere kamuoyu baskısı oluşturmaya çalışmışlardır. Bu makale söz konusu propaganda faaliyetleri çerçevesinde Amerikan basınında Ermeni meselesinin ele alınışını araştırmaktadır. Kampanya her ne kadar ABD'nin Lozan Konferansı sırasında Ermenilerin tercihleri doğrultusunda bir politika izlemesini sağlayamamış olsa da Amerikan kamuoyunda etkisi uzun yıllar devam edecek olan olumsuz Türk imajının inşasına katkıda bulunmuştur.

The American Peace Volunteers Organization was established in 1961 as a product of democrat candidate John Fitzgerald Kennedy's election campaign in the 1960 presidential election. It has defined the aims of the organization as introducing the United States to other nations, getting to know the other nations more closely and providing qualified labor force to the underdeveloped countries to help their social and economic development. In line with these objectives, the US government has made
special protocols with the countries to which the Peace Corps will send.
The Peace Volunteers have come to Turkey in an agreement signed between the United States and Turkey in 1962. Between 1962 and 1971, according to records, a total of 1460 American Peace Corps volunteers operated in very different programs in different regions of Turkey. Volunteers were employed in secondary education and higher education institutions in Turkey for teaching English, community development,
child care, health education, patient care, home economics and tourism. Before arriving in Turkey, Peace Volunteers were subjected to various preparatory training according to the areas they would work in the summer camps established in various universities in the USA.
This work deals with the activities of the American Peace Corps in the field of health and social services in Turkey. The volunteers working in this program were not only given health education courses in health high schools but were also assigned to the fields requiring specialization in the medical faculties of universities and they participated in patient visits together with Turkish doctors.