Mensenrechten

In de strijd tegen Islamitisch radicalisme richten wetgevers en beleidsmakers zich meer en meer op de vraag of en hoe men niet-gewelddadige, islamistische en salafistische organisaties kan verbieden.
De ratio hierachter is dat hun zendingswerk de basis legt voor antidemocratische bewegingen en zij met een beroep op het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens trachten de rechten uit dat verdrag aan anderen te ontzeggen.  Een beroep op artikel 17 EVRM ligt dan ook voor de hand, maar is dat ook haalbaar?
In dit artikel beargumenteer ik dat een parallel kan worden getrokken tussen deze organisaties en een zaak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens uit 1988: de zaak Kuhnen tegen Duitsland. Hierin concludeerde het Hof dat neonazi organisaties geen beroep kunnen doen op de vrijheden uit het EVRM aangezien hun activiteiten, zelfs wanneer deze geen wet breken, tot doel hebben de democratische rechtsorde teniet te doen. Ditzelfde kan worden gesteld over salafistische-islamistische organisaties. Hiermee wordt wetgevers en beleidsmakers een precedent aangereikt om het beleid jegens eerstgenoemde aan te scherpen.

In de Grondwet van de Republiek Suriname (S.B. 1987 no.116), gelijk zij luidt na de daarin
aangebrachte wijziging bij S.B. 1992 no.38. is in diverse artikelen het recht op onderwijs
opgenomen. Artikel 39 lid 2 sub c van de Grondwet geeft aan dat de Staat maatregelen moet treffen
om alle burgers, in overeenstemming met hun capaciteiten toegang tot de hoogste niveaus van
onderwijs, wetenschappelijk onderzoek en kunstzinnige schepping mogelijk te maken. Dit artikel
is mijns inziens dus ook van toepassing op kinderen met een beperking. Artikel 39 is opgenomen
in de dertiende afdeling van hoofdstuk 6 van de Grondwet: de sociale grondrechten. De sociale
grondrechten vergen een actief overheidsoptreden. Het zijn zorgverplichtingen door de overheid.

De overheid moet dus maatregelen treffen, teneinde kinderen met een beperking onderwijs te laten
genieten, nadat de kinderen het speciaal onderwijs hebben doorlopen. Het recht op onderwijs is
een mensenrecht. Mensenrechten zijn een verzameling van internationaal vastgestelde normen,
standaarden, regels ten aanzien van het gedrag van staten zowel tegenover hun eigen burgers als
tegenover anderen.
2


Het kernvraagstuk van deze thesis is de garantie van vervolgonderwijs voor kinderen met een
beperking na het speciaal onderwijs op lager niveau te hebben afgerond. Opmerkelijk is dat
kinderen met een beperking die het speciaal onderwijs hebben doorlopen onvoldoende
mogelijkheden hebben voor vervolgonderwijs en kunnen betrokkenen hierdoor het recht op
onderwijs niet beleven in Suriname. Althans de mogelijkheden tot de toegang van het
onderwijssysteem is afhankelijk van de aard der beperking.

Het Kinderrechtencomité heeft als taak de naleving van kinderrechten, zoals vastgelegd in het Internationaal Verdrag inzake de Rechten van het Kind te controleren. Landen die partij zijn bij het verdrag zijn verplicht iedere vijf jaar te rapporteren aan het Kinderrechtencomité over de kinderrechten situatie in hun land. Daarnaast vaardigt het Kinderrechtencomité General Comments uit, waarin nadere duiding wordt gegeven aan bepaalde kinderrechten(thema's). Op dit moment zijn twintig General Comments gepubliceerd die betrekking hebben op onder andere het jeugdstrafrecht (nr. 10), de adolescentie (nr. 20), het belang van het kind (nr. 14) en het recht op bescherming tegen geweld (nr. 13). In deze rubriek wordt steeds één general comment uitgelicht.

J. Doomen and A. Ellian (eds.), De strijd van gelijkheid en vrijheid. The Hague: Boom Juridische Uitgevers, 2015. This study inquires the extent of freedom of expression in the present era. I wrote a chapter (pp. 107-123) and co-authored the general introduction (pp. 9-24).

Bij mensenrechten denken we al snel aan marteling en verdwijningen in dictaturen ver weg. Maar mensenrechten gelden overal en voor iedereen. Ook hier in Nederland. Met name op lokaal niveau - daar waar mensen leven, werken en naar school gaan - moeten mensenrechten worden nageleefd en gerealiseerd. Lokale sociale problemen zoals armoede, participatie van mensen met een beperking, huiselijk geweld, discriminatie of jeugdwerkloosheid raken aan rechten en plichten uit mensenrechtenverdragen zoals het recht op een bestaansminimum, het recht op deelname aan het maatschappelijk leven, op bescherming van de lichamelijke integriteit, het discriminatieverbod of het recht op arbeid. Met de decentralisatie van essentiële voorzieningen naar lokale overheden worden mensenrechten steeds relevanter voor gemeenten.

Wie aan twintigste-eeuwse politieke filosofie denkt, kan moeilijk om het werk van Hannah Arendt (1906-1975) en Claude Lefort (1924-2010) heen. Op het eerste gezicht staat Lefort erg dicht bij Arendt. Beiden bekritise-ren het totalitarisme, verdedigen pluraliteit en trachten politiek te incorporeren in de fenomenologische traditie waar ze deel van uitmaken. Wanneer het echter gaat om de moderne samenleving, politiek, democratie, gelijkheid en mensenrechten blijken hun visies grondig te verschillen.

Er zijn waarheden die de mensen heel moeilijk kunnen aanvaarden. Het gevolg hiervan is dat de mens niet vrij is en de gevangene van zijn denken. Het afwijzen van de religies is er een voorbeeld van. De maatschappij wordt vaderloos en we verliezen onze weerbaarheid tegen wat ons in de 21ste eeuw overkomt. De wijsheid van de religies is noodzakelijk voor de vooruitgang van de mensheid en om het ergste te voorkomen

In dit artikel wordt de erosie bij mensenrechten door het vele gebruik ervan op drie niveaus beschreven. Er wordt ingegaan op mensenrechten in politiek taalgebruik, oorlogssituaties en als middel om sociale ongelijkheid aan te pakken. In dit artikel wordt daarbij ook ingegaan op de oorspronkelijke betekenis van het UVRM.

Over de grondslag van die maatregel is in de maatschappelijke en juridische praktijk veel kritiek geweest, waarbij deze maatregel in kort geding zelfs onrechtmatig werd verklaard. In het kader van de voorgenomen modernisering van het staatsnoodrecht wordt daarom onderzocht of de wijze waarop de avondklok juridisch is ingebed in overeenstemming is met de grondwet en het Europees Verdrag betreffende de Rechten van de Mens, en of binnen het Nederlands recht alternatieve mogelijkheden bestaan om een dergelijke maatregel in te stellen. Het onderzoek is uitgevoerd aan de hand van een analyse van juridische literatuur, wetgeving en parlementaire documenten.
Hoewel het instellen van een avondklok geen vrijheidsontneming in de zin van art. 15 Grondwet oplevert, wordt daarmee wel direct het recht op bewegingsvrijheid zoals gegarandeerd in art. 2 Vierde Protocol (hierna: VP) van het Europees Verdrag betref-fende de Rechten van de Mens (hierna: EVRM) beperkt. Daarnaast beperkt de maatre-gel het recht op de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer van art. 8 EVRM en art. 10 Grondwet (hierna: Gw), en indirect de vrijheid van vergadering en betoging en het belijden van godsdienst en levensovertuiging als gegarandeerd door artikelen 9 en 10 EVRM en 6 en 9 Gw.
Voor het instellen van een maatregel met een dergelijke invloed op de mensenrechten is een deugdelijke juridische basis nodig, dient sprake te zijn van een legitieme doel-stelling, moet de maatregel proportioneel en subsidiair zijn en moet de maatregel vol-doende voorzienbaar en kenbaar zijn gemaakt. Uit het onderzoek vloeit voort dat de maatregel zoals deze in Nederland op basis van de Wet buitengewone bevoegdheden burgerlijk gezag (hierna: Wbbbg) - en later de Tijdelijke wet vertoeven in de openlucht – heeft gegolden, voldoet aan de eisen die het nationale en het verdragsrecht daaraan stellen.
Waar voor de beperking van de verdragsrechten geldt dat een noodverordening vol-doende wettelijke basis kan zijn, is dat voor de beperking van grondrechten niet zonder meer het geval. Het (geven van aanwijzingen ten aanzien van het, of voorzien in het) vaststellen van een noodverordening biedt daarom geen waardig alternatief. De nood-verordening zou onder omstandigheden passend zijn om de periode tussen het bekend worden van de noodzaak van een maatregel en het uitvaardigen van een nationale maatregel bij Wbbbg.
Hoewel de Wet buitengewone bevoegdheden burgerlijk gezag als juridische grondslag de toetsing van het hof Den Haag heeft doorstaan, is die grondslag stevig bekritiseerd. Daarbij is mede van belang dat de Wbbbg niet gecreëerd is met het oog op infectieuze ziekten: de achterliggende gedachte betreft de uitwendige en inwendige veiligheid van de staat, waarmee eigenlijk gedoeld werd op binnenlandse of buitenlandse vijanden. Het creëren van een specifieke bevoegdheid met het oog op de bestrijding van de ver-spreiding van infectieziekten, als lex specialis, brengt met zich mee dat het parlement de mogelijkheid heeft zich te buigen over de mate waarin zij dergelijke maatregelen in de toekomst willen toestaan, onder welke omstandigheden dat wenselijk geacht wordt, de wijze waarop een maatregel kan worden ingesteld en het daartoe bevoegde gezag.

P. van Berlo, annotatie bij: EHRM 21 juli 2016, 63849/09, Sancties 2017/7; 50-54 (Kulinski en Sabev t. Bulgarije) [p. 50] Kiesrecht van gedetineerden: EVRM, artikel 3, Protocol 1 (Europees Hof voor de Rechten van de Mens 21 juli 2016, nr. 63849/09, Kulinski and Sabev tegen Bulgarije)

Voorwoord I. Sociale kwesties Doodstraf voor Saddam Hussein: begrijpelijk, maar verwerpelijk Kleine Intolerantie Een opvallend misverstand rond rationaliteit Drugsbeleid: tussen moralisme en onverschilligheid Marktwerking versus maatwerk in de psychiatrie Respect als uiting van sociale status of individuele waardigheid Tussen orenmaffia en somatisch reductionisme Wordt vervolgd: Zelfbeschikking onder druk van Ton Vink (boekbespreking) Bloemen zijn rood: beperkende mores in het onderwijs hinderen ontwikkeling Disinformatie door de media Democratie en mensenrechten Nijmegen, december 2013 Deze column werd zowel geplaatst als Tegenwicht blog als op de blogspot Titus Rivas over moraal en maatschappij.

Mensenrechten zijn volgens velen sinds lang een wezenlijk onderdeel van de westerse cultuur. In een nieuwe kritische geschiedenis van de mensenrechten van Samuel Moyn, getiteld The Last Utopia. Human Rights in History, wordt deze visie echter weerlegd. Mensenrechten blijken een heel recente uitvinding, en dat gewijzigde beeld van het verleden heeft ook gevolgen voor het heden.

Asylum migrants who have exhausted all legal remedies are expected to return to their country of origin. This study, in which 108 respondents participated, attempts to explain why some migrants intend to return, while others opt for illegal residence or onward migration. The relatively low degree of voluntary return among asylum migrants is primarily attributable to concerns about their safety in the country of origin, and to health problems. These findings confirm qualitative studies, and suggest furthermore that insights about return among labour migrants are of limited use to understand return among asylum migrants.