Lans na dachu

Po napisaniu ostatniego postu zebrałam się w sobie i wreszcie zamieściłam ogłoszenie o sprzedaży domu w Zapuście. Zainteresowani mogą sobie podejrzeć je tutaj. Powiem szczerze, że ulżyło mi i kamień spadł mi z serca. Póki jedynie o tym rozmawialiśmy, czułam niepokój, że chyba nie potrafię rozstać się z tym domem, tymczasem okazało się, że jak już klamka zapadła i ogłoszenie poszło w eter, myśli się uspokoiły. Widocznie tak miało być i już. 

Wiele osób przez ostanie 12 lat mówiło mi, że to niezwykła odwaga, żeby pozostawić za sobą wygodnie życie w mieście, gdzie się wychowaliśmy i które nas ukształtowało takimi, jakimi jesteśmy. Mówię Wam, że to nic w porównaniu z decyzją, którą musieliśmy podjąć teraz. W mieście nie widzieliśmy żadnych perspektyw. Denerwował nas hałas, smród, stres, tłumy ludzi i wielki pośpiech. W Zapuście znaleźliśmy wymarzony zakątek, który dawał nam to wszystko, czego miasto dać nie mogło: święty spokój, źródło utrzymania, wspaniałe kontakty z ludźmi, którzy przyjeżdżali i wciąż przyjeżdżają do nas na wypoczynek. Wyprowadzka z miejsca, którego nie lubiliśmy do wymarzonego raju na ziemi nie była żadnym aktem odwagi. Była to rzecz naturalna, a my podejmując tę decyzję kierowaliśmy się zarówno głosem rozsądku, jak i instynktem samozachowawczym. Nie żałowałam ani jednego dnia tej decyzji, mimo, że czasem było ciężko. Nowym czytelnikom i tym, którzy przeoczyli, polecam wpis o tym, jakim wyzwaniem i przygodą była nasza pierwsza zima.

Zupełnie inną sytuację mieliśmy teraz. Początkowo pojawił się bunt i absolutny sprzeciw w obliczu zostawienia naszego domu i przeprowadzki w obce miejsce. Sprzeciw był spowodowany tym, że ludzie instynktownie dążą do stabilizacji i potrzebują poczucia bezpieczeństwa. W Zapuście zbudowaliśmy sobie to poczucie bezpieczeństwa i wydawało nam się, że nic więcej do szczęścia nie potrzebujemy. Tymczasem okazuje się, że potrzebujemy nowych wyzwań. 

Obiecałam sobie kiedyś w życiu, że nigdy więcej nie będę się odwracać od tego, co daje mi los, by nie zaprzepaścić żadnej szansy. To była trudna decyzja, a nawet bardzo trudna, ponieważ z chwilą wypuszczenia w świat ogłoszenia o sprzedaży domu, zdecydowaliśmy się porzucić nasz azyl, w którym czuliśmy się dobrze i bezpiecznie i pójść inną drogą, której końca nie znamy. Ludzie, którzy dzwonią do nas w sprawie domu, a którzy nie wiedzą o dworze, szukają w naszym ogłoszeniu drugiego dna.

- A co, agroturystyka już nie jest dobrym biznesem?- zapytał jeden z zainteresowanych ofertą.

-Nie, wręcz przeciwnie- odpowiadam- agroturystyka hula i ma się dobrze. To my postanowiliśmy właśnie zająć się tylko i wyłącznie turystyką, bo do tej pory mieliśmy kilka źródeł utrzymania. Gdyby na naszej drodze nie pojawił się dwór, przeorganizowalibyśmy dom w Zapuście, aby móc przyjmować gości nie jedynie na 2 pokoje, ale na więcej.

-A co, znudziło wam się?- zapytał następny zainteresowany.

-Nie, wręcz przeciwnie, zamierzamy zająć się agroturystyką w dużo większym zakresie.

Muszę powiedzieć, że inni potencjalni zainteresowani, zanim zadzwonili, dotarli do bloga i doczytali o dworze. Z takimi łatwiej się rozmawia, bo nie szukają haczyków, ani naszych rzekomo ukrytych intencji w sprzedaży tak ładnego i ciekawego miejsca.

Kiedy zawisła nad nami wizja obcych ludzi kręcących się po domu i zaglądających w każdy, nawet najbardziej intymny kąt, spojrzałam na rzeczywistość oczami potencjalnego nabywcy. Nie ma co ukrywać, ludzie kupują oczami. Czasem nawet najmniejszy drobiazg, taki jak dziura w dachówce, czy rozrzucone po kątach strychu słoiki, nie mówiąc już o brudnych gaciach w misce w łazience, w czasach, gdy ludzie mają wybór, może zniechęcić nabywcę. 

Mam doświadczenie w sprzedaży szczeniąt, co może pozornie wydawać się tematem mało ze sobą związanym, ale spróbujcie sami  sprzedać psa za dwa tysiące, podczas gdy schroniska pękają w szwach od niechcianych, porzuconych psich nieszczęść.  

Wychodzę z założenia, że podobnie, jak nie można ze sobą porównać rasowego wypieszczonego psa, którego charakter i wygląd kształtowany jest intencjonalnie od 30 pokoleń, do przeciętnego, nawet najbardziej kochanego kundelka,  tak nie można domu przysłupowego, który również jest już marką z każdym rokiem nabierającą większego znaczenia, wrzucić do jednego worka z przeciętną wiejską chałupą, jakich w kraju jest wiele. Wiedzą o tym wszyscy dumni i świadomi właściciele domów przysłupowych, co wyraża się między innymi cenami nieruchomości na rynku. Nie dosyć, że domów przysłupowych na sprzedaż jest trzy na krzyż, to jeszcze ich ceny niejednokrotnie powalają na łopatki. Znalazłam jedną ofertę porównywalną do naszej (z podobną ilością ziemi), która jest wyceniona na 1.200 tys. (słownie: milion dwieście!) i drugi nowy projekt stylizowany na dom przysłupowy, za blisko dwa miliony (!!!). Starałam się podejść do tego wszystkiego rozsądnie i stąd nasza cena 580 tys. Oczywiście do jakiejś negocjacji lub dorzucenia jeszcze blisko 2 ha ziemi, jeśli ktoś potrzebuje.  Tak samo, jak poszukujących rasowych psów jest zaledwie garstka w morzu właścicieli wszystkich czworonogów, potencjalnych nabywców domu przysłupowego jest promil pośród szukających nieruchomości na wsi. Ważne, żeby do nich dotrzeć.

Tymczasem, świadomi tego, że szczegóły czasem decydują o całym życiu, przystąpiliśmy do nadrabiania rzeczy zaległych, mniej lub bardziej pilnych. Korzystając z faktu, że gmina postawiła nam na 1 dzień kontener na śmieci wielkogabarytowe, rzuciliśmy się do sprzątania strychu i licznych pomieszczeń oraz zakamarków. Pragnę nadmienić, że sprzątamy jeszcze śmieci zostawione nam 12 lat temu przez poprzedniego właściciela. Nie jest to fajne, dlatego postanowiliśmy nie pozostawiać po sobie, ani po naszych poprzednikach,  żadnych brudów. Przy okazji sprzątania, przeglądamy rzeczy z tzw. lamusa, których żal wyrzucać, a które nie są używane na bieżąco. Przy okazji tej akcji wielu takich rupieci się pozbyliśmy, resztę zapakowaliśmy do pudeł, by była gotowa do wywiezienia w razie przeprowadzki.

Najpilniejszą potrzebą okazała się naprawa komina jeszcze przed zimą. Wiadomo, komin to kłopotliwa rzecz. Głupio na dzień dobry zostawiać nowym nabywcom taki problem. Przestrzeń pomiędzy dachówkami, a bryłą komina miejscami się rozszczelniła. Przy większym deszczu, po kominie leciały strużki wody, które zrobiły zacieki. Czas najwyższy było coś z tym zrobić, nie tylko pod ewentualnego nabywcę, ale dla nas samych. Ale jak to zrobić? Chodzenie po dachu wykluczyliśmy. Raz, że nie przeżyłabym widoku Chłopa balansującego po dachówkach, a dwa, że i Chłop za bardzo nie upierał się przy tym pomyśle. Postanowiliśmy zatem sprawę załatwić od wewnętrznej strony. To, że piszę o naszych robotach w liczbie mnogiej oznacza, że Chłop robił, a ja się bałam, bo mimo wszystko balansował na kilkunastu metrach i wychodził po tej drabinie ponad dach. 

W tych warunkach Chłop zdjął jedynie zapadniętą płytę nad kominem i luźne cegły. A pierwotnie marzył nam się jakiś bajerancki daszek. Kiedy machnęliśmy ręką na daszek i drapaliśmy się po głowie, jak uszczelnić miejsce pomiędzy dachówkami, a kominem, by nie biegać po dachu, napatoczył się sąsiad S. Nie zdążyłam mrugnąć okiem, S. już wbiegł po drabinie na dach i oglądał od zewnątrz stan komina.

-Ja wam to zaraz zrobię- rzekł- A nam opadły szczęki.

-A może by tak wrócić do pomysłu z daszkiem?- zasugerowałam.

Ku mojemu zdumieniu S. zapalił się do pomysłu, natomiast Chłop nie za bardzo. Cóż, to na nim miał spocząć projekt i wykonanie, na sąsiedzie S. zaś osadzenie daszku na kominie. Obiecałam też przyłożyć się do całości i pomalować daszek. Nie ukrywam, że razem z S. zagadaliśmy Chłopa, któremu nie pozostało nic innego, jak wziąć się do roboty.

My bierzemy się do roboty

I sąsiad S. bierze się do roboty

-No to teraz będzie we wsi lans- rzekłam patrząc na końcowy efekt.

Na co sąsiad odparł:

-E tam, gdyby na tym dachu był jeszcze metalowy kogut, wtedy to dopiero byłoby elegancko...

???!!! :-D

P.S. Pragnę zwrócić uwagę ewentualnym nabywcom domu, że sąsiada S. człowieka od spraw beznadziejnych, dorzucamy za darmo :-)