Dwójka głupich misjonarzy.

Póki wreszcie nie zamieścimy ogłoszenia o sprzedaży naszego gospodarstwa w Zapuście, póty będziemy zawieszeni pomiędzy jednym domem, a drugim. Właśnie wróciliśmy spod Krakowa, gdzie spędziliśmy kolejne 10 dni we dworze. 

Tylna strona

niewielki park z tyłu dworu

widok na stronę północną

kapliczka

Choć przestałam już patrzeć na tamtejszą rzeczywistość przez różowe okulary, co miało miejsce podczas naszego ostatniego pobytu w czerwcu, kiedy wszystko mi się podobało, to mimo kilku wad i niedogodności, podjęliśmy ostateczną decyzję o zmianie miejsca zamieszkania. Boję się już wprawdzie pisać o rzeczach ostatecznych, wszak jeszcze 3 miesiące temu byłam pewna, że w Zapuście dożyjemy spokojnej starości, zatem jeśli nie przeszkodzą nam czynniki obiektywne, czy ekonomiczne, my jesteśmy już pewni tego, czym chcemy się w życiu zająć. Teoretycznie wprawdzie nie zamknęliśmy się jeszcze na ewentualne propozycje dzierżawy dworu, ale w praktyce, kiedy doszły mnie słuchy, że obiektem interesuje się lokalny hotelarz, szczerze mówiąć zrobiło mi się słabo i przykro. Nie bardzo podoba nam się pomysł, aby to jedyne w swoim rodzaju, urocze miejsce stało się jeszcze jednym bezdusznym hotelem, niczym nie wyróżniającym się spośród innych licznych hoteli i knajp w okolicy Gdowa.

Jakiś czas temu w komentarzu przypadkowego czytelnika, który najwyraźniej zabłądził wędrując po Internecie, pojawiło się stwierdzenie, że jestem śmieszna z tym swoim poczuciem misji życiowej. Nie zabolało mnie to, ponieważ tego typu komentarze piszą ludzie sfrustrowani i niezadowoleni ze swojego jałowego życia, którzy patrzą jedynie na to, komu by tu przywalić i poprawić sobie tym samopoczucie. Zastanowiłam się jednak nad tym komentarzem i poczułam, że autor trafił w sedno. Nic na to nie poradzę, że istotnie czuję jakąś misję, aby nadawać dodatkową wartość rzeczom i sprawom, którymi się zajmuję. Chcę żyć „z filozofią”, gotować „z filozofią”, kupować „z filozofią”, pracować „z filozofią” i „z filozofią” zarabiać pieniądze, abym nie tylko ja czerpała z tego zadowolenie, ale również moi klienci. Dopiero wtedy czuję, że moje życie jest pełne i wartościowe. Czy jestem śmieszna z tą swoją „filozofią”? Mało mnie to obchodzi. Ważne, że ja się z tym dobrze czuję. Nic na to nie poradzę, widocznie... taka się już urodziłam :-) Ważne też, że Chłop również czuje ową misję życiową, dlatego postanowiliśmy wspólnie, dyskutując sobie wieczorami we dworze, że naszym marzeniem jest, aby dwór nie był już więcej świadkiem ordynarnych pijackich imprez, jakie miały tam miejsce za czasów rządów Politechniki Krakowskiej, ani nie stanowił pierdolnika dla „bonzów”.

-Trzeba było ci widzieć, jak ze łzami w oczach przedstawiciel Politechniki, który podpisywał protokół zdania dworu opowiadał, jakie to imprezy się tam odbywały oraz co i jak oni tam pili- dzielił się ze mną swoimi spostrzeżeniami Chłop. 

Siedząc sobie wieczorami we dworze, poza zasięgiem Internetu, z reprintem Izabeli Czartoryskiej na kolanach, pomiędzy jednym a drugim rozdziałem jej „Myśli różnych o sposobie zakładania ogrodów”, kształtowały się nasze wizje i marzenia dotyczące tego obiektu. Chcielibyśmy stworzyć nie kolejną w okolicy noclegownię, ale miejsce dla osób o nieco subtelniejszych i troszkę bardziej wyrafinowanych potrzebach. Ja wiem, że dla większości społeczeństwa narąbanie się alkoholem i zaliczenie chłopa czy baby, oczywiście cudzej, to wciąż podstawowe hobby. Wiem też jednak, że pośród tej degrengolady, małostkowości i płytkości są ludzie, którzy poszukują i wymagają od życia czegoś więcej. Chciałabym, aby choć cząstkę tego znaleźli u nas.

Dworska służbówka- widok sprzed dworu. 

W tej oficynie będzie przyszła siedziba naszego muzeum. 

Będziemy mieć dużo więcej miejsca na ekspozycję :-)

Dzięki naszemu muzeum chcemy tchnąć w to miejsce nieco kultury i edukacji. Chcemy wykorzystać nie tylko rodzinną historię, ale również dzieje regionu, które dla nas archeologów są niezwykle pociągające. W naszej najbliższej okolicy odnotowano stanowiska jeszcze z okresu neolitu, a małopolskie jaskinie zasiedlali ludzie nawet w paleolicie. Fajnie byłoby o tym wszystkim opowiadać turystom :-)

Nie życzymy też sobie, aby naszych przyszłych gości witała sztywna pani recepcjonistka w białym kołnierzyku, ale gospodarze tego miejsca, którzy nie boją się, ani nie wstydzą zakasać rękawy i obsłużyć swoich gości, ugotować, posprzątać, wyplewić ogródek, czy skosić trawę przed domem.

-Przecież będziemy żyć tak samo, jak w Zapuście- przekonuje mnie nieustannie Chłop.

Ja przytakuję, choć wiem, że 12 pokoi to nie 2, a gotowanie dla gości to „zabawa” na cały dzień.

Kiedy Chłop ma chwile zwątpienia, ja mawiam:

-Jakoś to będzie, razem damy sobie radę. W końcu zawsze nam wszystko wychodzi, za cokolwiek się nie zabieramy.

I tego się trzymamy. Mamy misję, aby zwrócić tożsamość temu miejscu i zdjąć z niego piętno PRL-u oraz wydumanych pretensjonalnych nazw. Myślę, że prosta nazwa „Dwór Feillów” będzie najlepsza, gdyż upamiętnia nazwisko jego założycieli, właścicieli i mieszkańców.

Zależy nam, aby stworzyć miejsce z klimatem, który narzuca sam obiekt.

Aby wyjaśnić Chłopu, co mam na myśli mówiąc o miejscu z klimatem, zaproponowałam mu wizytę w pewnym magicznym domu- w Jolinkowie. 

Tak się znakomicie składa, że między Jolinkowem, a dworem jest dystans około 50 km. Biorąc pod uwagę drogę z Zapusty do dworu, czyli 430 km, odległość do Joli skojarzyła mi się z przysłowiowym rzutem beretem. Mimo to, na skutek ostatniego etapu podjazdu, do Jolinkowa dotarłam blada. Jola ma ekstremalny podjazd pod dom, ale powiem Wam szczerze, było warto. Zarówno atmosfera tego miejsca, jak i widoki oraz osoba gospodyni, warta jest tych przeżyć. I pomyśleć, że to moi goście uważają niekiedy, że mieszkamy na końcu świata i równie bladzi, jak ja w Jolinkowie, wysiadają z auta. A mamy przecież podjazd asfaltem pod samą bramę.

Joli udało się wyczarować magiczną atmosferę- wiejską, artystyczną. Wystrój ten znakomicie wpisał się w starą, niedużą wiejską chatę. Tam po prostu chce się przebywać. 

Dobrze wyczułam, znając Jolę do tej pory jedynie z bloga, że jest to osoba ciepła, otwarta i skłonna do pomocy. W nowym miejscu zależy mi na współpracy z życzliwymi ludźmi, którzy nie będą nas traktować, jak konkurencję, ale podzielą się swoimi doświadczeniami, kontaktami, udzielą mądrych rad. W obcym otoczeniu jest to wartość bezcenna.

-Chciałabym wyczarować we dworze podobną atmosferę, jaką poczuliśmy w Jolinkowie- mówię do Chłopa podczas drogi powrotnej.

Oczywiście dwór narzuca nam inny styl, ale nie o to przecież chodzi, aby od kogoś kopiować pomysły, ale zainspirować się i urządzić przestrzeń po swojemu.

Na razie to tylko marzenia, ale najważniejsze, że mamy wspólny i jasno sprecyzowany cel. Niewiele jeszcze możemy zrobić w kwestii wyposażenia, ale powolutko robimy, co się da. W pokojach, które kiedyś będą reprezentacyjne, wieszamy śliczne kinkiety i obrazy. 

Cała reszta wyposażenia jest jeszcze mocno tymczasowa.

Oswajamy przestrzeń tworząc namiastkę przytulności.

Z pieskiem przytulniej :-)

Zamieniamy niewygodny materac na solidne łoże:

W "pokoju telewizyjnym" panuje jeszcze obskurny minimalizm, ale póki co, musi nam to wystarczyć:

Szafa też jest jeszcze mało dworska :-)

Ale jest :-)

Sama nie mogę jeszcze w to uwierzyć, że znów zaczynamy wszystko od początku.

A w sprawie głupich misjonarzy? Cóż, każdy Początek i każda Droga rozpoczyna się od głupca, który porzuciwszy swoje dotychczasowe życie, idzie radośnie w świat niosąc na plecach tobołek życiowych doświadczeń.