24 Γενάρη 2012 η αιωνιότητα άργησε(;) μια μέρα

Ο Θίασος παίζει Μεγαλέξανδρο
Οι αποθήκες έρημες
ξερνάνε τ’ άθλια συνθήματα
Αναπαράσταση
οι κυνηγοί ξεθάβουν το πτώμα της αλήθειας
μπουλούκια οι όρκοι
μπουλούκια οι νικητές με τις εγγλέζικες ρεντιγκότες
και τις αμερικάνικες καπαρντίνες
Ο Αντάρτης έπεσε,…
 
Οι «παρθενώνες» σφαδάζουν στην πέτρα
Οι ήρωες βαφτίζονται εγκληματίες
θάβεται στο μπετό το όνειρο
κλείνουν όλες οι πόρτες
ο Αντάρτης εκτοπίζεται,…

τα «σχέδια» χτίζουν τη χώρα
τα νέα αφεντικά εδραιώνονται,…
νέα θαύματα κεντρώνουν
την αβάσταχτη λήθη 

ο Αντάρτης επιστρέφει,…

ο Μάνος _ τα χέρια σε σταυρό 
Μετέωρο βήμα στο Κενό
ο Μαρτσέλο ανήμπορος Μελισσοκόμος, 
κι αυτή η ίδια η Ζωή δαγκώνει την παλάμη του
μέλι να τρυγήσει από την Ήττα
-τώρα που σώπασαν οι μέλισσες 
-τώρα που χόρτασαν  τα μνήματα
-τώρα που τα χωριά βυθίστηκαν
 
Ο Αντάρτης γύρισε,…
 
χαμένη γενιά ανυπότακτη _ χορεύει μόνη _ ασύνταχτη μεθά
 
Τοπίο στην ομίχλη 

Και μια γλυκά σιωπή
μακρόσυρτη ξυραφιά _ η δοξαριά της Ελένης
και το σαξόφωνο να σχίζει το λευκό πανί
να στρώνει στους αιώνες το κόκκινο χαλί,…





Ο Αντάρτης Ζει
 
στην Πρώτη γραμμή
με την ξεχωριστή σου οπτική,…
το παγωμένο βλέμμα του Οδυσσέα

κι όταν πέσει η Σκόνη του Χρόνου, 
πάνω απ’ όλες τις αυταπάτες μας,…
 
«τότε θα παρουσιαστείς στου φωτεινού μας μέλλοντος την Κεντρική Επιτροπή, …»
 
με τη μηχανή σου «σημαδεύοντας» τις αδιόρατες σχισμές μιας ζοφερής πραγματικότητας 
που θα έχει συντριφτεί 
από μια παγκόσμια έφοδο στο μέλλον,… 


 

24 Γενάρη 2012  η αιωνιότητα άργησε(;) μια μέρα,...








Στα λιβάδια που έμαθαν να δακρύζουν
Δε φυτρώνει η λύπη
Κι όταν «η μόνη ουτοπία είναι το τρίτο φτερό»
Μακριά στο Χρόνο, βαθιά στην Ιστορία

Ο Αντάρτης ακόμα εκεί
ονειρεύεται
«Χωρίς πίστη, χωρίς έρμα,…
Το αύριο δεν τελειώνει ποτέ»

Και η Άλλη Θάλασσα
πάντα Όμορφη
πάντα Νέα
πεισματικά αρνείται ν’ αποκαλύψει την ηλικία της,…

Αράχνη

στις κάλπικες σειρήνες

Διαβάζουν Σαμαρείτες κομμωτηρίου
όψιμοι παιδονόμοι πλανόδιοι εισαγγελείς
άνθρωποι της διπλανής καλοβαλμένης «μερσεντέ»
νεόπλουτοι καυλωμένης έπαρσης
τίποτα,… π’ άνθισαν ξαφνικά
Μέσα σε μια παιδιάστικη επιμονή
και μια απροσδιόριστη δροσιά,…

τυχεροί της απίθανης δεύτερης ευκαιρίας
άνθρωποι π’ αγγίζουν με τα πρόστυχα μάτια τους
τ’ άγια,… γραμμένα κι άγραφα τραγούδια

πίσω απ’ τις λέξεις ψάχνουν καταδίκες
πίσω απ’ τις παραπομπές φωτιές

κι ας ξέρουν
 
επέλεξαν ν’ αρνηθούν «εκατό τα εκατό»
ένα ξεπεσμένο δεύτερο μισό _ καιρούς καθηκόντων
αντάλλαξαν με μια απρόσμενη θύελλα

που αντί να τη μακαρίζουν,…
τώρα τη λοιδορούν

κύκλο διαλέγω σαν καταδίκη
ανοιχτή πολυγωνική γραμμή σαν πεπρωμένο

κι ένα όχι για υπογραφή

Καμπύλες ονειρεύομαι κι ας ξέρω,….

το τετράγωνο κλείνει,…δεκατέσσερις λάμες
απ τον εγγεγραμμένο κύκλο δραπετεύω,…
άπειρα πολύγωνα σημάδια εγγράφω
αλλά ως εδώ
φυλακισμένος κι όμως ακόμα ζωντανός
γεωμέτρης ηττημένος κι όμως ακόμα ορθός

κοιτάζω πίσω,…
δυό δρόμους ανιχνεύω_ πάντα αντίθετους
έτσι που ησυχία με μισεί
κι η φωτιά να μην μπορεί

σε καμιά πουτάνα απόχη
σε κανέναν μάταιο ιστό 

μόνο έρμαιο η ζωή
απ’ την τραχιά της μυρωδιά
να με κρατεί,….
............................


ο πίνακας του Fabian Perez εδώ
………………………………………
 

..................................................

Όταν εμείς μοιραίοι_ γέροντες αναρχικοί
ακόμα
Θα ρουφάμε νέκταρ
Απ’ το πλούσιο στήθος της,….

οι άλλοι
στα μνημόσυνα και στις γιορτές θα πλέκουν με ζεστό νήμα
την υστεροφημία τους και τα οικογενειακά τους άλλοθι 
……………………………………..
 

Σ’ όσους δεν αξίζουν
λόγια καρδιάς κι ανυπόκριτης αλήθειας να κοινωνούν
Η λήθη τους επιστρέφει στη θέση τους,…

.........................


η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στο NatureBoy

μικρή μετατόπιση h_ για τυμβωρύχους

ποιος τόλμησε να επιβραδύνει το φως
το χτες ισόμορφο με την ταχύτητα ενός ποδηλάτου
ποιος έθεσε τρεις τελείες σαν παρακαταθήκη απεμπλοκής
το αύριο ισοδύναμο με τη συμπίεση ενός ελατηρίου

ποιος έστρεψε τη βελόνα αντίθετα
το σήμερα τυραννισμένο στην κρύπτη ενός κάδρου
ποιος έκλεισε τη θύελλα σε μια σύριγγα

τώρα κυλούν τα συμβόλαια
πέτρες σίδερα πρέπει

ποιος έσταξε δηλητήριο υποταγής
αποκρυπτογραφώντας τη σιωπή
όνειρα  τώρα σβήνουν στο μεθύσι της στιγμής

τώρα τρομάζουν τα σύμβολα
φωτογραφήσεις αναλύσεις βεβαιότητες

πως θα γραφτούν οι επίλογοι;
των ξεφτισμένων τοίχων τα συνθήματα
πως θα σωπάσουν;

με πόσα γράμματα ταριχεύεται η ελευθερία
με πόσα αύριο αποκοιμιέται η φθορά

πόσα ηττημένα ποιήματα
θα αιχμαλωτίσει ακόμα η πραγματικότητα;

η αλήθεια πως αριθμεί
τα πτώματα παραπομπών;


πως γράφεται στο δυαδικό σύστημα
η λέξη τέλος;


ο πίνακας του Fabian Perez εδώ 

………………………………………………………………..

Πόσα ξένα λόγια θα αναλύσουν οι αρνητές γραφιάδες

Πόσες ακόμα νάρκες θα χαρτογραφήσουν ερήμην;  

δυό ζωές δε φτάνουν ρημαγμένες;

δεκατέσσερις ζαριές δικαιωμένες

κι όμως τέσσερα άδεια χέρια

δεν είναι αρκετά; 

………………………………………………………………………





οι τέλειοι αριθμοί είναι εξαιρετικά σπάνιοι,…

6
28
496
8128
33550336
8589869056,
137438691328,
 2305843008139952128,
2658455991569831744654692615953842176,
191561942608236107294793378084303638130997321548169216.
……………………………..

άλλοι αμάθητοι, άλλοι θαμπωμένοι, άλλοι ανήξεροι,…
στεκούμενοι πολλοί μπροστά στον καθρέφτη
και καλωδιωμένοι με την επίσημη μετάφραση στ’ αυτιά, 
πολλές φορές  νομίζουν ότι ανακάλυψαν ακόμα έναν,…

όμως, οι τέλειοι αριθμοί είναι εξαιρετικά σπάνιοι,…

είναι απλά μια ψευδαίσθηση,… γλυκιά,…
που γρήγορα διαλύεται,…

………………………………………………………….
«Τέλειος λέγεται ένας ακέραιος αριθμός όταν το άθροισμα των θετικών διαιρετών του, εκτός του αριθμού, είναι ίσο τον αριθμό δηλ. ο n είναι τέλειoς αν και μόνο αν σ(n) = 2n.

Ο μικρότερος τέλειος αριθμός είναι ο 6.
οι γνήσιοι διαιρέτες του 6 είναι οι 1, 2, 3 και το άθροισμα αυτών είναι ίσο με 6 (1+2+3=6).
Άλλοι τέλειοι αριθμοί είναι οι
28 = 1 + 2 + 4 + 7 + 14,
496 = 1 + 2 + 4 + 8 + 16 + 31 + 62 + 124 + 248
και ο 8128.
Αυτοί είναι και οι μόνοι γνωστοί τέλειοι κατά την αρχαιότητα.»


………………………………………………………

Για δύο ώρες ακριβώς,…

_η πιθανότητα του αδύνατου ενδεχομένου είναι μηδέν! ανεξαρτήτως ωρών, αισθημάτων και υποκειμενικών συνθηκών _ 

Δεν εμπλεκόμαστε σε αερομαχίες ούτε με επισκόπους περιωπής,  ούτε με επαγγελματίες μεταφραστές,…είναι τεχνικά ανέφικτο

Έτσι που παροπλισμένα ανεμόπτερα σερνόμαστε_ μικροί σε αυτοβιογραφικές παραπομπές ανεξιχνίαστων συμβόλων
κι αυτοί, κραταιά βομβαρδιστικά, χορτάτοι στις δάφνες τους, με τον αλάθητο μανδύα αγκαλιά, αλωνίζουν τους αιθέρες…
 
δεν υπάρχει σύνορο

Βέβαια,…

Όσο μερικοί την ευγένεια την αντιλαμβάνονται ως αδυναμία,  αναλαμβάνει η ίδια η ζωή να τους θυμίζει το αμείλικτο κοινό τέλος όλων των θνητών,…

Για όσο λοιπόν,…
     







Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com

Χαριτίνη Ξύδη _ Τακούνια καίγονται στο φούρνο_ Άνεμος Εκδοτική 2011

Ελαιώνας

Από τον ίσκιο μέχρι τα λάθη μου
καμιά εκεχειρία δεν με βόλεψε
γιατί του καπέλου μου συσπάται
από πράξεις για δεκαδικούς – για άρτιους
δισύλλαβες περόνες – τις τραβάω.
Πέφτουν πέταλα απ’ την χειροβομβίδα…
Δεν είναι που βραχυκυκλώνω γιατί
αυτές τις νύχτες τις κυλάς στο φάρυγγα
σαν άνεμος στο όστρακο ή στον ελαιώνα…
Δεν είναι το ερύθημα προπατορικό, λάβρο
όπως το ανακαλώ αναλυτικά με την ομολογία
της αντιύλης…
Είναι που νομίζω πως κάθε πρωί ο ήλιος βγαίνει
για να φωτίζει μόνο ό,τι εμείς ζούμε μυστικά…


 
Επιτάφιος

Καμιά φορά στον ύπνο μου νιώθω το ευώδες
από λυπημένα άνθη επιταφίου
λες κι αυτές οι ώρες της ακινησίας εκπαιδεύονται
από μια ψευδαίσθηση που ζεσταίνεται
από πένθη και κλάματα
θητεύοντας χρόνια στο ίδιο μαξιλάρι.
Ξυπνάω τότε γιατί θεριεμένο το αίμα
ζητάει πάλι να θυσιαστεί σε ρευστά γράμματα
για τις υπογραφἐς του πόνου.
Τα θάβω. Όλα. Τόσο βαθιά που να μην
μπορούν ν’ ανασάνουν.
Ξεκινάει ένας γλυκός θυμός απ’ το στομάχι
φτάνει στον ουρανίσκο παλίνδρομος
από εκείνους που άλλοτε ισιώνουν το αίσθημα
κι άλλοτε το καμπυλώνουν μέχρι
που γἐρνει προς την περηφάνια
να επιμένει κανείς στη ζωή.
Πιστεύω στην αφή που συναρμολογεί
τη δύναμη που με κάνει να σταματάω
να περιμένω εξηγήσεις για το αδιόρατο
εγγυήσεις για το αυθόρμητο.
Ψηλαφίζω μεταμελημένη τα πικρά κουκούτσια
- αντικείμενα φροϋδικού ονειροκρίτη –
για να τονίζεται ψυχικά το έμφοβο κάλλος.
Κι όσες λέξεις δεν πρόλαβα
όσες δεν είπα και δεν έγραψα,
αλλά τις κατάπια,
ακόμη γρατζουνάνε το λαιμό μου.

http://hrtstvrs.blogspot.com/ 

Καικίας

ωδή σε συνοδούς εδάφους

τα έννομα ψέματα μαζεύτηκαν καλώδια γυμνά
ξερνάνε τις  μουχλιασμένες υποσχέσεις
ψάχνουν ρωγμή και χώμα για ρυτίδες
τα πάγια καθήκοντα σου πήραν πίσω τους κρατήρες
χειμώνες αυταπάτες χαλασμένοι αισθητήρες

μην απαντάς στην πόρτα που χτυπά

και ξέρεις 
είμαι ακόμα εκεί
στο μπαλκόνι ψηλά ανάσκελα
τα πόδια σταυρωτά

τα χρόνια δεν αστειεύονται ζητάνε αποκατάσταση
δεμένη χειροπόδαρα επιτυχίες
ξένες οι ανάποδες ζαριές, ξένες κι οι ήττες
δημοτικό κι ύστερα φιμωμένες εφηβείες 
πτυχία διακρίσεις γραμμάτια που θα εναντιωθούν
μαζί σου θα περάσουν,…

τον καθρέφτη σκέπασε,  γερνάς

γυρίζουν οι άνθρωποι
οι στροφές τα χρόνια ασήκωτα
κι οι θαμώνες οργίλοι επιτίθενται

και ξέρεις,…

η κόντρα είναι μια μάνα
που θηλάζει μόνο τους γενναίους

απ’ το παράθυρο φύγε μακριά
τα δάκρυα σου επιστρέφουν ασημένια ξυραφιά

εκεί που μ’ άφησες,…

τα υποκατάστατα δήθεν που συμβιβάστηκες απλοποιήθηκαν_ 

-είδες πως πλένονται τ’ άδεια πουκάμισα 
όνειρα σε σκόνη, μπιμπερό κι ήσυχες νύχτες
ροζ αριθμοί δεκαεξαδικού συστήματος
άγνωστοι τελεστές στο πλατύ κοινό
παιδιά σκυλιά κι έντρομη λήθη βραβείων κι αυλικών
τώρα σε φροντίζουν,…

-πόσο αλλιώτικα είναι τα μαύρα,…


μη βγείς στο φως
μην πάς στο φαρμακείο
κρύψου

ο άθλιος πόνος καιροφυλαχτεί
και ξέρεις _ δεν υπάρχουν παυσίπονα για τη μοναξιά 

κι όσοι προβάρουν την υστεροφημία
σ’ αστείες παρέες αυτάρεσκα μαζεύονται
και στα τρενάκια του χρόνου μια έστω β θέση
ονειρεύονται
ξέρεις πως εύκολα λησμονούν
κι ήσυχα κοιμούνται αλλάζοντας σκοπούς
μοντέλα και σειρήνες,…

μα πάντα απ’ την αρένα στέκονται μακριά
_φτιαγμένοι δεύτεροι
άκρη ψηλά στο θεωρείο σ’ αδιαφανές σαρκίο
στη γωνιά  έτοιμοι να τζογάρουν τη στιγμή
που οι ήρωες οι αληθινοί
για δεύτερη φορά πεθαίνουν

κλείσε το ραδιόφωνο
πλάσε τα δικά σου ψέματα

κι όσο για τ’ άλλα,…

τα παραμύθια που ζήλεψες μικρή
και κείνα τα τραγούδια τ’ άγια 
που σφετερίστηκες θαρρείς σαν υποθήκες
ξέρεις πως πάντα
οι γερόντοι μ’ αίμα τις νύχτες τα ποτίζουν  
κι οι γιαγιάδες τα υφαίνουν με νήμα
απ’ την κλεμμένη ζωή των άλλων,…
αυτών των ταπεινών
που ατρόμητοι κι όντας ηττημένοι
κρατάνε για μια στροφή ακόμα
την περόνη τραβηγμένη,…  


σε καλή μεριά
……………………………………………………….

Οι δύο εστίες της δέσμιας ελλειπτικής τροχιάς,…

 

στους ερειπωμένους μαχαλάδες
γέροντες επίσκοποι μοιράζουν ακόμα μπαγιάτικους άρτους σε πουτάνες  δοκιμής
-θα μετανοήσουν δέσποτα,… θα μετανοήσουν
-θα σκεπαστούν κάτω από το λεκιασμένο πετραχήλι
-αλλά μετά;  με τι καημό θα σηκωθείς  έτσι που έμαθες μονό με τα λόγια;

τους χαιρετισμούς μου με … ίσως, 
……………
στους ξαναζεσταμένους οικογενειακούς τάφους
οι εραστές  μαθαίνουν ορθογραφία κι αριθμητική
κι οι σκουριασμένες πένες τους
ασκούνται σε παράλογα σονέτα
01 10 11 100 101 110 111…
φουκαριάρη σκηνοθέτη δε βγάζουν έτσι, τα νόμπελ βόλτα στου Στρέφη.  θα κρυολογήσουν,…
τα έστησες και τόσος κόπος
μόνο για άσφαιρες ζαριές στα καταγώγια;

τα σέβη μου με … κατανόηση,

……………………………………………



Στην ουρά της κανονικής κατανομής,…

 

όσο το αίμα μου καρφώνει εφιάλτες στο διάστημα και στο ταβάνι σας πινέζες,
λέω να σας ταράζω με την αποκοτιά μου,…..

για όσο,…


………………………………………………

Τα blues εξακολουθούν κι εκδικούνται,…. 



ο πίνακας του Fabian Perez εδώ

Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com

Πνιγμένος τόσα χρόνια

 

Ποίηση: Μιχάλης Γκανάς

 
                                                        Στον Θεόφιλο Σωτηρίου




Πνιγμένος τόσα χρόνια κ’ είσαι πάντα
μπηγμένος αχινός στον ουρανό σου.
Περνούσε χθες επάνω στο κανό σου
άηχη των Φιλιατών η μπάντα.

Στη θάλασσα, στο χώμα θα ’ταν ίδια
άσπρα τα κόκκαλά σου και γλειμμένα.
Όλα βουβά και όλα μιλημένα,
λόγια μου λυπημένα κατοικίδια.

Το χέρι που στα φύκια σ’ έχει ρίξει,
να το ’κοβα ψηλά μ’ ένα δρεπάνι,
ο κόσμος σα μυλόπετρα να τρίξει,

να βγουν απ’ το θεόρατο τηγάνι,
τα ψάρια του καλόγερου και πίσω
την πόρτα ανάμεσά μας να μην κλείσω.                                                            

Μαύρα λιθάρια, 1981

Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com

εγχειρίδιο υποψήφιων αμπελουργών

μνήμη Μαρίας Δημητριάδη

 

Θα περάσουν χρόνια
Θα χαθούμε
άσημη σκόνη θα σκορπίσουμε

Όταν οι αμπελουργοί του μέλλοντος

Θα ψάχνουν τα βοτάνια
το κλήμα να μπολιάσουν
Και τους αγέρηδες θα εξευμενίζουν
να δέσουνε καρπό,…
Για το κρασί της υπέρβασης

Και της αιώνιας νιότης

φίλτρο μαγικό

στους σωλήνες  

θα πασχίζουν να δαμάσουν

Τότε και πάντα

Στη φωνή  Σου  θα καταλήγουν
 

Θα μεθούν
Θα προσκυνούν
Θα ονειρεύονται

Και θα ζηλεύουν
τους θνητούς που άκουσαν
Ολοζώντανο το μύθο
Καθώς κραύγαζε
Ζωή
Επανάσταση
Έρωτα
Πάθος

Χαίρε Μαρία
Των εργατών φωνή
Των ποιητών πρωθιέρεια
Των μουσικών άπειρη οκτάβα
Των κατατρεγμένων Παρθένα Μαρία

.................................................................

Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com