reserved

με πόση ελεημοσύνη να κοροϊδέψεις τις ενοχές

πόσα δάκρυα να γεμίσουν τ’ άδεια πιάτα

Απ’ το ελάχιστο

_ συγκρινόμενο με το άθλιο επίσημο όλο_

προτιμώ το τίποτα  

Βαδίζουν άηχα με σταυρωμένα χέρια, κυνηγημένοι κι απ' τις ίδιες τους τις ειπωμένες ή ανείπωτες λέξεις.

Του Γιάννη Ρίτσου

Υπάρχουν πολλές διασταυρούμενες μοναξιές -λέει-

πάνω και κάτω
κι άλλες ανάμεσα' αλλιώτικες ή όμοιες, 

αναγκαστικές, επιβεβλημένες
ή σαν επιλεγμένες, σαν ελεύθερες-διασταυρούμενες πάντα.
 

Όμως, βαθιά, στο κέντρο, 

υπάρχει μόνον η μια μοναξιά-λέει'
μια κούφια πολιτεία, σχεδόν σφαιρική, 

χωρίς καθόλου
πολύχρωμες ηλεκτρικές ρεκλάμες, 

καταστήματα, μοτοσικλέτες,
μ' ένα λευκό, κενό, ομιχλώδες φως, 

διακοπτόμενο
από σπινθήρες αγνώστων σηματοδοτήσεων. 

Σ' αυτή την πόλη
κατοικούν από χρόνια οι ποιητές. 

Βαδίζουν άηχα με σταυρωμένα χέρια,  
θυμούνται αόριστα, λησμονημένα γεγονότα, λέξεις, τοπία,
ετούτοι οι παρηγορητές του κόσμου, 

οι πάντα απαρηγόρητοι, 

κυνηγημένοι
απ' τα σκυλιά, 
τους ανθρώπους, 
τους σκόρους, 
τα ποντίκια, 
τ' αστέρια,
κυνηγημένοι κι απ' τις ίδιες τους 
τις ειπωμένες ή ανείπωτες λέξεις.