Η σημερινή ανάρτηση
είναι αφιερωμένη στη Δάφνη
Ο Κατσαρός είναι πάντα εδώ και μάχεται,…
Νικητής,....
Στις Νέες πυρκαγιές αναγεννιέται
Δε χαρίζει τίποτα και δε χαρίζεται σε κανέναν
Νικητής,.... και ηττημένος
Στο νεκρό δάσος
Του Μιχάλη Κατσαρού
Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλομά φανάρια στους δρόμους
προσπαθώ ν’ αναστήσω.
Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές
σε μυστικές συνεδριάσεις
τα ονόματα που οδήγησαν
όλα δολοφονούνται.
Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι
ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις
σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται
χειραψίες
φριχτά υπομνήματα
Παρευρίσκονται στις γιορτές υποκλίνονται-
Τώρα πεθαίνουν
Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές.
Ω Τέλμαν Τάνεφ
παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες
δαφνοστεφείς ήρωες
μυθικά πρόσωπα
ελάτε.
Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν
ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας
οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις
οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται
κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας
μας περιπαίζουν.
Εγώ έχω μέσα στη θύμηση μου
την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες
με τη φωτιά κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.
Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε
τη νύχτα τον Λένιν
τον έξαλλο Μαγιακόφσκι που πυροβολούσε
τους υπουργούς
τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.
Πως βγήκανε πάλι απ’ αυτή τη φωτιά
ο Κος Διευθυντής
ο διπλωματικός ακόλουθος
ο Κος πρέσβης;
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;
Πως θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
Ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;
.....................................................
Υστερόγραφο. Νοέμβρης
2014
Υπάρχουν δύο
τρόπο να μιλάει κανείς για αυτά τα ορόσημα
Η στάση της ήττας._
Κι η στάση της ευθύνης _ακόμα και για πράγματα που δεν ευθύνεσαι αφού βιολογικά δεν ήσουν παρών_
Η λαθεμένη τακτική, κάθε φορά της πρωτοπορίας, μας απασχολεί όλους όσους στρατευτήκαμε στο κίνημα, όλους όσους στο αίμα μας κυλάει το όνειρο, όσους ονειρευτήκαμε το Νέο Άνθρωπο του Che… και μας απασχολεί με την έννοια ότι σε κάθε καμπή του κινήματος συμβαίνει κάθε φορά το ίδιο:
Στις θέσεις κλειδιά βρίσκονται πρόσωπα που αποδεικνύονται, εκ των υστέρων, κατώτερα των περιστάσεων,… όμως αυτά τα πρόσωπα με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο βρέθηκαν εκεί, ανατράφηκαν έτσι και τελικά έκαναν λάθη που στοίχησαν εκτός από τις βαριές ήττες του κινήματος και το πισωγύρισμα του… αλλά και ανθρώπινες ζωές. Θυσίες και Οικογένειες νεκρών και σακατεμένων…
Νιώθουμε μεγάλη ευθύνη γι αυτό. Νιώθουμε ακόμα μεγαλύτερη απέναντι και στους πανίσχυρους μηχανισμούς_ που όντας υπεύθυνοι για όλα αυτά, σφυρίζουν κλέφτικά για τότε_ κι ασχολούνται τάχα μονό με το σήμερα και το αύριο…. Της δευτέρας παρουσίας
Οι μέρες που θα ’ρθουν απαιτούν Στράτευση, καθαρό μυαλό και μια Πρωτοπορία που θα αφουγκράζεται, θα εκτιμά σωστά, που θα αναδεικνύεται μέσα από συλλογικές και συγκεντρωτικές διαδικασίες, για να μπορεί να οικοδομήσει τη Νέα Κοινωνία , στην κορυφή της οποίας θα βρίσκεται ο Νέος Άνθρωπος
Με βάση αυτήν την οπτική θυμόμαστε και γράφουμε για αυτήν τη μέρα.
Με προσωπική ευθύνη, πίκρα αγανάκτηση και ΕΠΙΜΟΝΗ
Δεν αποδεχόμαστε τον πεσιμισμό
Ούτε τον αντιστασιακό ούτε το γενικότερο
Θά' ρθουν μέρες
Η στάση της ήττας._
Κι η στάση της ευθύνης _ακόμα και για πράγματα που δεν ευθύνεσαι αφού βιολογικά δεν ήσουν παρών_
Η λαθεμένη τακτική, κάθε φορά της πρωτοπορίας, μας απασχολεί όλους όσους στρατευτήκαμε στο κίνημα, όλους όσους στο αίμα μας κυλάει το όνειρο, όσους ονειρευτήκαμε το Νέο Άνθρωπο του Che… και μας απασχολεί με την έννοια ότι σε κάθε καμπή του κινήματος συμβαίνει κάθε φορά το ίδιο:
Στις θέσεις κλειδιά βρίσκονται πρόσωπα που αποδεικνύονται, εκ των υστέρων, κατώτερα των περιστάσεων,… όμως αυτά τα πρόσωπα με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο βρέθηκαν εκεί, ανατράφηκαν έτσι και τελικά έκαναν λάθη που στοίχησαν εκτός από τις βαριές ήττες του κινήματος και το πισωγύρισμα του… αλλά και ανθρώπινες ζωές. Θυσίες και Οικογένειες νεκρών και σακατεμένων…
Νιώθουμε μεγάλη ευθύνη γι αυτό. Νιώθουμε ακόμα μεγαλύτερη απέναντι και στους πανίσχυρους μηχανισμούς_ που όντας υπεύθυνοι για όλα αυτά, σφυρίζουν κλέφτικά για τότε_ κι ασχολούνται τάχα μονό με το σήμερα και το αύριο…. Της δευτέρας παρουσίας
Οι μέρες που θα ’ρθουν απαιτούν Στράτευση, καθαρό μυαλό και μια Πρωτοπορία που θα αφουγκράζεται, θα εκτιμά σωστά, που θα αναδεικνύεται μέσα από συλλογικές και συγκεντρωτικές διαδικασίες, για να μπορεί να οικοδομήσει τη Νέα Κοινωνία , στην κορυφή της οποίας θα βρίσκεται ο Νέος Άνθρωπος
Με βάση αυτήν την οπτική θυμόμαστε και γράφουμε για αυτήν τη μέρα.
Με προσωπική ευθύνη, πίκρα αγανάκτηση και ΕΠΙΜΟΝΗ
Δεν αποδεχόμαστε τον πεσιμισμό
Ούτε τον αντιστασιακό ούτε το γενικότερο
Θά' ρθουν μέρες
Όπως συμβαίνει πάντα οι αληθινοί πρωταγωνιστές εκείνων των ημερών δε μιλάνε ποτέ, κρατάνε το όπλο παρα-πόδα,….κρύβουν το χαλκό βαθιά και περιμένουν,…
Αυτοί που μιλάνε ήταν απλά απόντες
_ήρθαν μετά για τις καρέκλες και τις αναλύσεις _ και δυστυχώς υπάρχουν διαφόρων ειδών καρέκλες κι επετηρίδες,….
Νοέμβρης του 2009_
ελπίζοντας
σε συνελεύσεις και ψηφοφορίες….
Το
χέρι σηκώσαμε ψηλά
αγγίξαμε
πληγή
Μεγάλη
και βαθιά πληγή
Μιας
μεγάλης γενιάς
Μιας μεικτής προσευχής
Μιας μεγάλης πλάνης
Μιας μεικτής προσευχής
Μιας μεγάλης πλάνης
Μιας
στυγνής φυλακής
περίστροφο
Δεν είχαμε ποτέ!
Μόνο εφήμερες σημαίες
Μόνο εφήμερες σημαίες
Μας
εμπιστεύτηκαν, στα λίγα τετραγωνικά
των
κομματικών γραφείων
θαμπές
περιβόλι
Δεν είχαμε ποτέ
αίμα
να σπείρουμε
Φτηνής
οργής θυμάρι να μοιράσουμε
καπνοδόχο
Δεν είχαμε
σταχτιές
σκιές να σκορπίσουμε
Μόνο
γραμμή μας τράβηξαν
πεδίο
υποταγής και λήθης
Δεν
είχαμε ουρανό ψίχουλα να πετάξουμε
δε
βλέπαμε πουλιά
ακούγαμε
μόνο ουρλιαχτά
δόλια αγχόνη μας έσταξαν στα μάτια
δόλια αγχόνη μας έσταξαν στα μάτια
άδικες
θυσίες μας εκπαίδευσαν να συγχωρούμε
με
χειροπέδες δέσανε σφιχτά
όνειρο
και τραγούδι
Δεν
είχαμε θεωρία, ούτε πράξη
Μόνο πραχτική αριθμητική
Μόνο πραχτική αριθμητική
σε
αχτίφ μας εκχώρησαν
την
τακτική της αναρρίχησης
Και
πέρασαν έτσι σκορπώντας 36 χρόνια ξενιτιάς
Ακούγαμε
μόνο τους παλιούς να κλαίνε σιγανά
Κάθε φορά
Που σηκώναμε το χέρι
Με την μονολιθικότητα παντιέρα
Και καταψηφίζαμε την ελπίδα,
Κάθε φορά που με το σκουριασμένο βελόνι της καθαρότητας
τρυπούσαμε κι εμείς το μεγάλο αερόστατο
που κρυφά τις νύχτες σχεδίαζαν για να πετάξουμε
Κάθε φορά
Που σηκώναμε το χέρι
Με την μονολιθικότητα παντιέρα
Και καταψηφίζαμε την ελπίδα,
Κάθε φορά που με το σκουριασμένο βελόνι της καθαρότητας
τρυπούσαμε κι εμείς το μεγάλο αερόστατο
που κρυφά τις νύχτες σχεδίαζαν για να πετάξουμε
Κι
έτσι πέρασαν τα χρόνια
τα
επώνυμα άλλαξαν
Τα τοπωνύμια αράχνιασαν
Τα εικονίσματα μετάνιωσαν
Τα πορτραίτα των αγίων ξυρίστηκαν
Και αντικατεστάθησαν με θυρεούς
Τα τοπωνύμια αράχνιασαν
Τα εικονίσματα μετάνιωσαν
Τα πορτραίτα των αγίων ξυρίστηκαν
Και αντικατεστάθησαν με θυρεούς
Αϊτούς
Δικέφαλους κι εκδικητικούς,…
τα
μικρά κόκκινα σηματάκια
πλάνα
μα τόσο ευφάνταστα
που τρυπούσαν το πέτο της ανέμελης αυθάδειας μας
γίνανε γραφικές κονκάρδες υποταγής,
που τρυπούσαν το πέτο της ανέμελης αυθάδειας μας
γίνανε γραφικές κονκάρδες υποταγής,
καρικατούρες
θλίψης, ξόανα ψευτιάς
γκρεμισμένα
τείχη απάνθρωπης εξαθλίωσης
νικητές
λοιπόν…
άλλαξαν φορά στα ρεύματα,
πάμπλουτοι
γύρισαν τα δρεπάνια αντίστροφα
κόψανε τα σχοινιά του ουρανού
έφυγε ψηλά αυτός
και τα σφυριά τους λείαναν
γύρισαν τα δρεπάνια αντίστροφα
κόψανε τα σχοινιά του ουρανού
έφυγε ψηλά αυτός
και τα σφυριά τους λείαναν
τις
γωνίες στο άδικο μα
και
δοκιμασμένο αμόνι
κι
εμείς βυθό
με
την άγκυρα
και
τους τόμους των κομματικών βιβλίων αγκαλιά
………………………………………………………………………………………………………………………
………………………………………………………………………………………………………………………
Νοέμβρης
του 2010_ ταξιδεύει μέσα στο άδειο τραίνο
Μέσα
σ’ αραχνιασμένα ερμάρια
τακτοποιημένων
τάφων
παράφωνα
εμβατήρια νικητών
και
σκόνη λήθης
περνούν
αχόρταγοι συρμοί τα όνειρα μου
αγκομαχούν
φορτωμένα
ελεγχόμενες
αφελείς εκρήξεις
ασφαλείς
πόθοι προδομένοι
αιχμάλωτοι
σ’ απεργία πείνας
Οι
ήρωες μου Νεκροί
στη
σκευοφόρο συνωστίζονται
φέρετρα
με βαριά κορνίζα
τιμητικές
φρουρές πυροβολισμοί στον αέρα
και
το βράδυ βαριές ανάσες απ’ τα δακρυγόνα των καναλιών
τριάντα
εφτά στάσεις κι ούτε μια φορά δεν άνοιξαν οι πόρτες
Άσφαιρες
μέρες ροκανίζουν τα ξεθωριασμένα αμπέχονα
κιτρινισμένα
φύλλα σύνδεσης χαρτογραφούν τα υψώματα
βιβλιάρια
ποτισμένα φορμόλη και σφραγίδες νομοταγούς μελάνης
καταγράφουν
τους τόκους υποταγής, φυλακίζουν τα ευρήματα για τους μελλοντικούς τυμβωρύχους
συνταξιούχοι
αμπελουργοί με ξινισμένα κρασιά ραντίζουν
μπαγιάτικα
καρβέλια να μπουχτίσει μούχλα το αγίασμα
πανιασμένα
πρόσωπα αποκαθηλώνουν τα αιχμηρά λείψανα,
τα
διπλώνουν σε διψήφια ποσοστά,…
φρεσκοξυρισμένοι
αστοί, υπάλληλοι γραφείου, μιλάνε
«
για τις μεγάλες εποχές που θα’ ρθουν»
πράσινα
δημοσιοϋπαλληλικά μανίκια ξεσκονίζουν τα έδρανα των ισόβιων συνέδρων, ποτίζουν
με νέο αίμα τη λερναία Ύδρα της καθαρότητας
Οι
φίλοι που μαζί στα σκουριασμένα βαγόνια σκαρφαλώναμε
στην
παλιά πλατεία γινήκαν φανοστάτες, γράφουν και μιλάνε ηλεκτρικά
σπασμένες
λάμπες λεηλατημένες από τον καιρό
λούζονται
νέα σκέψη κι υπεύθυνα γηρατειά μεσαίου χώρου
με
συμπάθεια τα τραινάκια μου χαιρετούν
άλλες
σημαίες άλλα εμβατήρια άλλα καφενεία
όμως
Κανείς
δεν ανεβαίνει
Κανείς
δεν ταξιδεύει πια
Κανείς
δεν ονειρεύεται
Τα
ψέματα δερματόδετα, ψυχρός σωρός, τρομάζουν τις προθήκες
επίσημα
εκδιδόμενα _παύλες τελείες αλλοιωμένοι κώδικες
συνονθύλευμα
άχρηστων διακανονισμών
ακυρωμένες
διασταυρώσεις κατατρεγμένες αποφάσεις
μετρικές
ράγες πασχίζουν τα χωρέσουν τα δίμετρα χρωστούμενα
Τα
τραίνα μου περνούν
Σε
ασφαλή διέλευση
Κανένα
σταθμό δεν καταδέχονται
Κανέναν
ανάπηρο σταθμάρχη δεν ακούν
σινιάλο
κόκκινο δε διαπραγματεύονται
αμετανόητα
απειλητικά
ξεχασμένα
δρομολόγια παροπλισμένες αποβάθρες
βαγόνια
ερειπωμένα δίφραχτα σπασμένα
τρύπιες
σημαίες ισόπεδες αφύλαχτες διαβάσεις
Μόνο
τα σιδερένια όνειρα νηστικά κι επίμονα
ουρλιάζουν
στις στρωτήρες, τινάζοντας
στριφώνια
χρυσές εφεδρείες καριέρες τακτοποιημένες
περόνη
σπασμένη ξερνάει
εικόνες
θύμησες ανάγκες
ελατήριο
παραμορφωμένο φτύνει
πλάνα
απαιτήσεις ανακωχές
παλιές
αγάπες συμφωνίες καταπατημένες
την
καρατομημένη ήβη
με
μπάσα πρόστυχα διεγείρουν,…
άσφαιρα
όνειρα
Κι
ο δρόμος που δεν πήραμε
γλιστράει
στην κλεψύδρα
χάνεται
στην κινούμενη άμμο
ο
δρόμος που προδώσαμε
κύκλος
μηδενικής ακτίνας
απαιτεί
απαλλαγή
καταδικάζεται,…
Φεύγει
το φως
Ζεστό
αίμα ηδονής
γεμίζει
τις ρυτίδες γράσο
τις
γέφυρες ξεδιάντροπα γκρεμίζει
υποστυλώματα
και λεγεώνες «κομμένων κεφαλών»
σκόνη
για λάφυρα και καρτελάκια λιθοβολισμών
οπλίζει
η ανάγκη σημαδεύει και πυροβολεί
δις
εις θάνατον
………………………………………………………………………………
άλλη
μια στάση αβλαβής και γύρω οι σύντροφοι λιγοστεύουν,…
......................................................................................................................
τα
τραγούδια παλιά
οι
φωνές παλιές
οι
μουσικές νέες
οι
ήχοι νέοι
νέες
κι οι κραυγές,
εξασκημένοι
όπως είμαστε στις επετείους ήττας
είπαμε
και φέτος να το γιορτάσουμε με παρελάσεις αρχαίων αρμάτων, αλλά και νεώτερων
και «πειραγμένων» προσεγγίσεων ... ( είναι μια ευκαιρία στους νέους αναγνώστες
του Non Mollare Mai
να γνωρίσουν
παλιά τραγούδια στην αυθεντική τους πρώτη εκτέλεση αλλά και τις υπέροχες διασκευές
τους)
ακούγονται
εκτός των άλλων:
Η
Θανάσιμη Μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη του Διονύση Σαββόπουλου με τους Πυξ Λαξ
Η
Συγκέντρωση της Ε.Φ.Ε.Ε. του Διονύση Σαββόπουλου με τη Δήμητρα Γαλάνη
προγραμματισμός ενορχήστρωση Κωνσταντίνος Β.
Οι
παλιοί μας φίλοι του Διονύση Σαββόπουλου με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη
Θαλασσογραφία του Διονύση Σαββόπουλου με τη Ελένη
Τσαλιγοπούλου ενορχήστρωση Υπόγεια Ρεύματα
Το Δέντρο του Διονύση Σαββόπουλου, προσαρμογή
στίχων B.D.FOXMOOR με τους Active Memder
12 τραγούδια μια Ιστορία_ από την Κ.Ν.Ε.
Υστερόγραφο 3
και μην ξεχνάτε αυτοί είχαν προταθεί _ από την καθοδήγηση(;) της εποχής.... και είχαν είχαν εκλεγεί _ με ψηλά τα χέρια _ εκείνα τα χέρια της εποχής.......και θα έκαναν την....επανάσταση.... και ζήσαν αυτοί καλά... κι εμείς καλύτερα....
Υστερόγραφο 4
Ας διαβάσουν οι νέοι φίλοι του blog κι ας συγκρίνουν
Υστερόγραφο 4
Ας διαβάσουν οι νέοι φίλοι του blog κι ας συγκρίνουν
