από τη Φαίδρα Φις
«…η Ποίηση είναι αυτό, σε σκοτώνει κάθε μέρα,
κρεμιέσαι από το σκοινί των λέξεων,
ανατινάζεσαι από την πυρίτιδά τους,
καρφώνεσαι από τους ήλους,
αιμορραγείς,
την ίδια ακριβώς στιγμή που ανασταίνεσαι,
για να δώσεις ζωή,
να μεταδώσεις ζωή και θαύματα
με συνέπεια και σιωπηλά,
αθόρυβα,
την ώρα που άλλοι,
εγκαταλείπουν πλημμελώς,
θορύβους κενών λέξεων,
τον βόμβο των δήθεν νοημάτων,
σε βιβλία και βραβεία,
χαριτωμένων εκδηλώσεων και συναθροίσεων...
Μακριά από τους ηθικούς θεωρητές της ποίησης...!
Κάποτε ο δικασμός των παραπάνω μεταξύ τους,
μας παρασύρει σε θλιβερά υποκατάστατα στερημένης μνήμης από καθετί.
Διακριτικό σημείο,
ν'αφήνεις τα νοήματα να σε διαπερνούν
και να τα διαπερνάς με κίνδυνο, όχι τις λέξεις τους.
Δεν πρόκειται για συνταγή
μα για ένα ουσιαστικό συστατικό,
προκειμένου το μέτωπο της ποίησης να είναι αρραγές,
υπαινισσόμενο την αλήθεια, την ουσία, την ψυχική ένταση….»
…………………………………………………………………………
…………………………………………………………………………
με την άδεια της αγαπημένης φίλης Φαίδρας Φις. Είναι απόσπασμα από μια απάντηση της, στο post με τίτλο «αφορμή Δέλτα» ολόκληρη η απάντηση της βρίσκεται στο http://hrtstvrs.blogspot.com/2008/09/blog-post_26.html
