Η ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ (13 Μαρτίου)

Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν κόρη του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες – κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (= βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν (π.χ. ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας και κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους = όσιος Συμεών ο Μυροβλύτης). Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βορειο – ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνα.

Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο του Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό. Ένιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Κοντά σ’ αυτά και πάνω απ’ αυτά, γαλουχήθηκε με την πατροπαράδοτη στην οικογένειά της, ακράδαντη ορθόδοξη πίστη στο Θεό. Αυτή η πίστη είναι που θα την οδηγεί, θα την φωτίζει, και θα την εμπνέει στην πολυτάραχη γεμάτη θλίψεις και δοκιμασίες ζωή της.

Υπολογίζεται να ήταν 19 περίπου χρονών όταν παντρεύτηκε τον Μανουήλ Β’ Παλαιολόγο (τέλη του 1390), λίγους μήνες πριν γίνει Αυτοκράτορας.

Η καινούργια ζωή της Ελένης – Αγίας Υπομονής, από την αρχή της έδειξε ότι θα ήταν Γολγοθάς. Πολλές ήταν οι φορές που χρειάστηκε να πιει το ποτήρι της προσβολής και του εξευτελισμού στο πλευρό του συζύγου της όχι μόνο από τους αλλόθρησκους, αλλά και από τα κατ’ όνομα χριστιανικά κράτη της Δύσεως, στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να βρει τρόπους σωτηρίας της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορίας.

Η Ελένη – αγία Υπομονή απεδείχθη εξαιρετικός άνθρωπος που συγκέντρωνε πολλές και μεγάλες αρετές, και ψυχική δύναμη. Έδειξε ότι είχε απόλυτη συναίσθηση τόσο της θέσης της και των περιστάσεων, όσο και του ρόλου που αυτές της υπαγόρευαν, σε όλα τα επίπεδα.

Αγαπούσε το λαό. Ήταν η μεγάλη μάννα που ο καθένας μπορούσε να προστρέξει. Συμμεριζόταν τις αγωνίες του και ανησυχίες του ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με την προσευχή, με την πραότητά της και με γλυκά και παρηγορητικά της λόγια να τον ενισχύσει.

Είναι πολύ χαρακτηριστικά και εύγλωττα μέσα στην λακωνικότητά της τα όσα γράφει για την Αυτοκρατόρισσα, ο σύγχρονός της φημισμένος φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός – Πλήθων: «Η Βασιλίς αύτη με πολλήν ταπείνωσιν και καρτερικότητα εφαίνετο να αντιμετωπίζει και τας δύο μορφάς της ζωής. Ούτε κατά τους καιρούς των δοκιμασιών απεγοητεύετο, ούτε όταν ευτυχούσε επανεπαύετο, αλλά εις κάθε περίπτωσιν έκανε το πρέπον. Συνεδύαζε την σύνεσιν με την γενναιότητα, περισσότερον από κάθε άλλην γυναίκα.

Διακρινόταν για τη σωφροσύνη της. Την δε δικαιοσύνην την είχε σε τελειότατο βαθμό. Δεν μάθαμε να κάνει κακό σε κανένα, ούτε μεταξύ των ανδρών, ούτε μεταξύ των γυναικών. Αντιθέτως γνωρίσαμε να κάμνει πολλά καλά και εις πολλούς. Με ποίον άλλον τρόπον δύναται να φανεί εμπράκτως η δικαιοσύνη, εκτός από το γεγονός του να μη κάμνει κανείς ποτέ θεληματικά και σε κανέναν κακό, αλλά μόνον το αγαθόν σε πολλούς;»

Στάθηκε αντάξια του φιλόσοφου και φιλόχριστου συζύγου της Μανουήλ. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, «συνευδοκόντας», σύμφωνα με σύγχρονή τους μαρτυρία, δηλ. όλα γινόντουσαν με συμφωνία, ομόνοια, συναπόφαση, εν πνεύματι Χριστού και αγωνιστική αγιότητα. Κατόρθωναν να τιμούν την αρετή με λόγια και έργα. «Λόγω μεν διδάσκοντας το πρακτέον, έργω δε γενόμενοι πρότυπα και εικόνες εφηρμοσμένης αγάπης».

Στο ευλογημένο ζευγάρι ο Θεός χάρισε οκτώ παιδιά. Έξι αγόρια από τα οποία τα δύο ανέβηκαν στον αυτοκρατορικό θρόνο, ο Ιωάννης Η΄ και ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄, ο τελευταίος θρυλικός αυτοκράτορας. Ο Θεόδωρος, ο Δημήτριος και ο Θωμάς διετέλεσαν δεσπότες του Μυστρά, και ο Ανδρόνικος της Θεσσαλονίκης. Και δύο κορίτσια, τα οποία όμως πέθαναν σε μικρή ηλικία. Η πολύτεκνη και φιλότεκνη μητέρα γαλούχησε τα παιδιά της με τα νάματα της πίστεως και τη γλυκύτατη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, τα οδηγούσε σε ιερά προσκυνήματα και σεβάσμια Μοναστήρια της Βασιλεύουσας, και επιζητούσε υπέρ αυτών τις ευχές των αγίων ασκητών και Γερόντων. Τα ανέθρεψε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», και ποτέ δεν «έπαυσε μετά δακρύων προσευχής και αγάπης να νουθετεί ένα έκαστον».Με υπομονή και επιμονή, με προσοχή και προσευχή σμίλεψε τους χαρακτήρες τους, τους έδωσε μαζί με το «ζην»και το «ευ ζην». Έτσι, κατάφερε, μεταξύ άλλων, να θέσει τέρμα στις επί 90 περίπου χρόνια συγκρούσεις μεταξύ των μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας για την εξουσία που είχαν εξαντλήσει την αυτοκρατορία. Οι όποιες διαφορές απόψεων η διενέξεις παρουσιάζονταν (μετά το θάνατο του Μανουήλ), ξεπερνιόνταν ήσυχα με το κύρος της μητρικής της παρέμβασης και της προσευχής της.

Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα Μοναστήρια. Εκεί αναπαυόταν, ξεκουραζόταν η ψυχή της, αντλούσε δύναμη και κουράγιο για τη συνέχεια. Αυτό, το ενέπνευσε σε όλη την οικογένειά της. Ο σύζυγός της αφού παρέδωσε τον θρόνο στον πρωτότοκο Ιωάννη, δύο μήνες πριν τον θάνατό του (29 Μαρτίου 1425), απεσύρθη στη Μονή του Παντοκράτορος στην Κωνσταντινούπολη, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Ματθαίος. Η ίδια, μετά το θάνατο του συζύγου της έγινε μοναχή (1425) στη Μονή της κυράς Μάρθας, με το όνομα Υπομονή. Και τρία από τα παιδιά τους επίσης έγιναν μοναχοί, ο Θεόδωρος και ο Ανδρόνικος (μ. Ακάκιος) στη Μονή του Παντοκράτορος, και ο Δημήτριος (μ. Δαυίδ) στο Διδυμότειχο

Ακόμα, ενόσω βρισκόταν στην πατρίδα της, μαζί με τον πατέρα της έκτισαν την Ι.Μ. Παναγίας Παμμακαρίστου στο Πογάνοβο της πόλης Δημήτροβγκραντ της Ν.Α. Σερβίας. Στην Κωνσταντινούπολη είχε συνδεθεί με την Ι. Μ. του Τιμίου Προδρόμου της Πέτρας, όπου φυλαγόταν το ιερό λείψανο του οσίου Παταπίου του θαυματουργού, στον οποίο η αγία Υπομονή έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια. Η Μονή είχε ιδρυθεί από τον συνασκητή του οσίου Παταπίου στην Αίγυπτο, όσιο Βάρα, έξω από την πύλη του Ρωμανού πριν από το 450μ.Χ. Με την συμβολή της αγίας ιδρύθηκε στη Μονή γυναικείο γηροκομείο με την επωνυμία «Η ελπίς των απηλπισμένων». Η ευλάβειά της προς τον όσιο Πατάπιο φαίνεται από το γεγονός ότι ο αγιογράφος του σπηλαίου του οσίου Παταπίου στα Γεράνεια όρη της Κορινθίας θεώρησε απαραίτητο να ιστορήσει την αγία Υπομονή δίπλα από το σκήνωμα του οσίου.

Άνθρωπος φωτεινός και φωτισμένος η αγία Υπομονή, προικισμένη με πολλά τάλαντα, που τα «εμπορεύθηκε» με σύνεση και σωφροσύνη και τα πολλαπλασίασε, κατάφερε με την αρετή, την άσκηση και την καρτερία της να φθάσει σε δυσανάβατα μέτρα αρετής. Μια σημαντική φυσιογνωμία εκείνης της εποχής ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο πρώτος Οικουμενικός Πατριάρχης μετά την άλωση, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΑ’, «Επί τη κοιμήσει της μητρός Αυτού αγίας Υπομονής», αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:

«Την μακαρίαν εκείνην Βασίλισσα όταν την επεσκέπτετο κάποιος σοφός, έφευγε κατάπληκτος από την δικήν της σοφία. Όταν την συναντούσε κάποιος ασκητής, αποχωρούσε, μετά την συνάντηση, ντροπιασμένος δια την πτωχείαν της ιδικής του αρετής, συγκρινομένης προς την αρετή εκείνης.

Όταν την συναντούσε κάποιος συνετός, προσέθετε εις την ιδικήν του περισσότερη σύνεση. Όταν την συναντούσε κάποιος νομοθέτης, γινόταν προσεκτικότερος. Όταν συνομιλούσε μαζί της κάποιος δικαστής, διαπίστωνε ότι έχει ενώπιον του έμπρακτο Κανόνα Δικαίου. Όταν κάποιος θαρραλέος (τη συναντούσε), ένοιωθε νικημένος, αισθανόμενος έκπληξη από την υπομονή, την σύνεση και την ισχυρότητα του χαρακτήρος της. Όταν την πλησίαζε κάποιος φιλάνθρωπος, αποκτούσε εντονότερο το αίσθημα της φιλανθρωπίας. Όταν την συναντούσε κάποιος φίλος των διασκεδάσεων, αποκτούσε σύνεση, και, γνωρίζοντας την ταπείνωση εις το πρόσωπον της, μετανοούσε. Όταν την γνώριζε κάποιος ζηλωτής της ευσεβείας, αποκτούσε μεγαλύτερο ζήλο. Κάθε πονεμένος με τη συνάντηση μαζί της, καταλάγιαζε τον πόνο του. Κάθε αλαζόνας αυτοτιμωρούσε την υπερβολική του φιλαυτία. Και γενικά κανένας δεν υπήρξε, που να ήλθε εις επικοινωνία μαζί της και να μην έγινε καλύτερος».

Ο Θεός ευδόκησε να μην ζήσει τις τελευταίες τραγικές στιγμές της Αυτοκρατορίας. Την κάλεσε κοντά Του στις 13 Μαρτίου 1450, έχοντας διανύσει 35 χρόνια ως Αυτοκρατόρισσα και 25 ως ταπεινή μοναχή. Ο σύγχρονός της διάκονος Ιωάννης Ευγενικός, αδελφός του Μάρκου του Ευγενικού Αρχιεπισκόπου Εφέσου, στον Παραμυθητικό του Λόγο προς τον Κων/νον Παλαιολόγον επί τη κοιμήσει της Μητρός του αγίας Υπομονής συνοψίζει:

«Ως προς δε την αοίδιμον, εκείνην Δέσποινα Μητέρα σου, τα πάντα εν όσω ζούσε, ήσαν εξαίρετα, η πίστις, τα έργα, το γένος, ο τρόπος, ο βίος, ο λόγος και όλα μαζί ήσαν σεμνά και επάξια της θείας τιμής και, όπως έζησε μέτοχος της θείας Προνοίας, έτσι και ετελεύτησεν».

Η «Αγία Δέσποινα», όπως την ονομάζει ο Γεώργιος Φραντζής, συνέδεσε την έννοια του μοναχικού της ονόματος (Υπομονή) με τον τρόπον αντιμετωπίσεως και των ευτυχών στιγμών και των απείρων δυσκολιών της όλης ζωής της. Υπομονή κατά βίον, πράξιν και μοναχικό όνομα. «Τη υπομονή αυτής εκτήσατο την ψυχήν αυτής».

Η μνήμη της τιμάται την 13η Μαρτίου.

https://www.immspartis.gr/?p=15746

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

 

Ἡ ζωή μας πάνω στὴ γῆ, πορεία κοπιαστικὴ σὲ ὁδὸ ἀνηφορικὴ καὶ δύσβατη. Ταξίδι σὲ πέλαγος ταραγμένο. Ἀγώνας διαρκὴς καὶ πάλη μὲ ἐχθροὺς ποὺ ἐπιβουλεύονται τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας. Θλίψεις, δοκιμασίες, ἀσθένειες, ἀποτυχίες, ἀδικίες, στερήσεις, πτώσεις σὲ λάθη καὶ ἁμαρτίες μικρὲς καὶ μεγάλες. Πόλεμος μὲ τὸν κόσμο τῆς ματαιότητος καὶ ἁμαρτίας, πόλεμος μὲ τὸν προαιώνιο ἐχθρό μας, τὸν πονηρὸ διάβολο, πόλεμος μὲ τὸν ἀδύναμο ἑαυτό μας, ποὺ συχνὰ μᾶς προδίδει μὲ τὴ διαρκὴ καὶ ἰσχυρὴ ροπή του πρὸς τὰ χαμηλὰ καὶ ἀνάξια τοῦ ἀνθρώπου. Συχνὰ ἕνας ὀλέθριος λογισμὸς μᾶς ἐνοχλεῖ: Δὲν γίνεται τίποτε· δὲν μπορεῖς νὰ ἀνταποκριθεῖς στὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς, δὲν μπορεῖς νὰ ὑπερβεῖς τὸν κατώτερο ἑαυτό σου, δὲν μπορεῖς νὰ ἀντιμετωπίσεις αὐτοὺς ποὺ σὲ ἀδικοῦν. Δὲν μπορεῖς... Καὶ ἡ βαθιὰ αἴσθηση τῆς ἀδυναμίας καταλήγει σὲ ἀπογοήτευση καὶ ἀπελπισία. Σὲ παραίτηση. «Ἐν πυρὶ δοκιμάζεται χρυσὸς καὶ ἄνθρωποι δεκτοὶ ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως», διδάσκει ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ (Σοφ. Σειρ. β΄ 5). Ὅλα ὅσα ὑποφέρεις δὲν εἶναι χωρὶς κάποιον ἀνώτερο σκοπό, χωρὶς μιὰ μεγάλη ὠφέλεια. Τὸ χρυσάφι καθαρίζεται καὶ γίνεται δόκιμο καὶ γνήσιο μέσα στὴ φωτιά. Μέσα στὸ καμίνι θὰ λιώσει, γιὰ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ὅλες οἱ ἄχρηστες προσμίξεις ὥστε νὰ μείνει ὁλοκάθαρο. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ οἱ ἄνθρωποι καθαρίζονται καὶ γίνονται δεκτοὶ καὶ ἀρεστοὶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθὼς περνοῦν ἀπὸ τὸ καμίνι τῶν δοκιμασιῶν καὶ τῆς ταπεινώσεως. Στὴ συνέχεια ὁ σοφὸς συγγραφέας τοῦ βιβλίου Σοφία Σειρὰχ ἀπευθύνει τρεῖς ἔντονες προτροπὲς σ’ αὐτοὺς ποὺ περνοῦν τὸ καμίνι τῶν θλίψεων καὶ τῶν δοκιμασιῶν καὶ διατηροῦν τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή τους: «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον», λέει, «ἀναμείνατε», περιμένετε τὸ ἔλεός Του καὶ μὴν ξεφύγετε ἀπὸ τὸν δρόμο Του, γιὰ νὰ μὴν πέσετε καὶ πάθετε κακό. «Οἱ φοβούμενοι Κύριον πιστεύσατε αὐτῷ», ἔχετε πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο, καὶ γιὰ τὴν ὑπομονὴ ποὺ θὰ δείξετε στὴ δοκιμασία σας, δὲν θὰ χαθεῖ ὁ μισθός σας. «Οἱ φοβούμενοι Κύριον ἐλπίσατε» στὰ ἀγαθὰ ποὺ σᾶς ἑτοιμάζει Ἐκεῖνος, στὴν αἰώνια εὐφροσύνη καὶ στὸ ἔλεός Του. Τρεῖς προτροπές: «Ἀναμείνατε». «Πιστεύσατε». «Ἐλπίσατε». Κάνετε λίγη ὑπομονὴ ἀκόμη. Δὲν χάθηκαν ὅλα, δὲν ἦλθε τὸ τέλος. Ἀναμείνατε. Τὴν ὑπομονή σας αὐτὴ νὰ τὴ στηρίζετε στὴν πίστη σας, ποὺ θὰ ἐμπνέει τὴν ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη αὐτὴ θὰ γεννᾶ τὴν ἐλπίδα τῆς αἰωνίου ζωῆς καὶ σωτηρίας. «Ἀναμείνατε». «Πιστεύσατε». «Ἐλπίσατε». Συγκινεῖ τὴν ψυχή μας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Τῆς δίνει φτερὰ νὰ ξεκολλήσει ἀπὸ τὶς γήινες σκέψεις καὶ φροντίδες, νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ δίχτυα τῆς ἀπελπισίας καὶ νὰ σταθεῖ ἀκλόνητη στὶς θύελλες τῆς ζωῆς, ἀποφασισμένη νὰ παλέψει μὲ ὅλες τὶς δυνάμεις της καὶ μὲ πλήρη τὴν πεποίθηση στὴν πολύτιμη βοήθεια τοῦ παντοδυνάμου Θεοῦ. Ὁ θεόπνευστος συγγραφέας προβάλλει καὶ ἕνα ἀτράνταχτο ἐπιχείρημα σ’ ἐκείνους ποὺ κλονίζονται καὶ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴ συμπαράσταση καὶ τὴ σωτήρια ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ: «Ἐμβλέψατε εἰς ἀρχαίας γενεὰς καὶ ἴδετε· τίς ἐνεπίστευσε Κυρίῳ καὶ κατῃσχύνθη; ἢ τίς ἐνέμεινε τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἐγκατελείφθη; ἢ τίς ἐπεκαλέσατο αὐτόν, καὶ ὑπερεῖδεν αὐτόν;». Ἀμφιβάλλετε ἂν ὁ Θεὸς θὰ σᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴ δοκιμασία καὶ τοὺς πειρασμούς σας; Κάνετε μιὰ ἁπλὴ κίνηση: Στραφεῖτε στὸ παρελθόν. Κοιτάξτε τὶς παλιὲς γενιὲς τῶν ἀνθρώπων. Μελετῆστε τὴν ἱστορία τους. Καὶ ἀπαν τῆστε στὰ ἑξῆς τρία ἐρωτήματα: Ποιὸς ἐμπιστεύθηκε τὸν Κύριο καὶ ντροπιάσθηκε, διότι διαψεύσθηκαν οἱ ἐλπίδες του; Ἢ ποιὸς ἔμεινε σταθερὸς καὶ ἀσάλευτος στὸν φόβο Του καὶ ἐγκαταλείφθηκε ἀπὸ Αὐτόν; Ἢ ποιὸς Τὸν ἐπικαλέσθηκε καὶ ὁ Κύριος τὸν παρέβλεψε καὶ τὸν περιφρόνησε; Κανείς! Ψάξτε καλὰ σ’ ὅλη τὴν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων, καὶ δὲν θὰ βρεῖτε κανέναν ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ παραπονεθεῖ. Κανέναν ποὺ νὰ δηλώνει ὅτι ἔμεινε ἀβοήθητος, ἐγκαταλελειμμένος, ἀθωράκιστος ἀπὸ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ, ἀβοήθητος στὴ θλίψη του καὶ στὴ δύσκολη ὥρα. Διότι εἶναι «οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων ὁ Κύριος καὶ ἀφίησιν ἁμαρτίας καὶ σῴζει ἐν καιρῷ θλίψεως». Συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες καὶ σώζει τοὺς ἀνθρώπους στὸν καιρὸ τῶν θλίψεων καὶ τῆς ἀνάγκης τους ὁ σπλαχνικὸς καὶ ἐλεήμων Θεός (βλ. Σ. Σειρ. β΄ 5­11). Τὸν Ἰωσὴφ ποὺ ἔμεινε καθαρός, διότι εἶχε τὸν ἅγιο φόβο τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή του, τὸν λύτρωσε ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ τὸν ἀνέδειξε ἄρχοντα ὅλης τῆς γῆς Αἰγύπτου. Τὸν λαό Του, ὅταν κατέφυγε μὲ θερμὴ προσευχὴ πρὸς Αὐτόν, τὸν ἔσωσε μὲ ἀλλεπάλληλα καταπληκτικὰ θαύματα ἀπὸ τὴ δουλεία στοὺς Αἰγυπτίους. Καὶ ἀπαντοῦσε ἄμεσα καὶ μὲ θαυμαστοὺς τρόπους στὶς θερμὲς ἱκεσίες τοῦ Μωυσῆ γιὰ τὸν Ἰσραηλιτικὸ λαό. Ὅλη ἡ ζωὴ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ εἶναι γεμάτη ἀπὸ θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις καὶ σωτήριες ἐπισκέψεις τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔσωζε ὅσους κατέφευγαν σ’ Αὐτὸν μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα. Ἄν μελετήσουμε καὶ τὴ δική μας ζωή, θὰ δοῦμε ὅτι εἶναι γεμάτη μὲ τέτοιες ἐπεμβάσεις ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι πάντοτε ἕτοιμος νὰ μᾶς λυτρώνει ἀπὸ κάθε κίνδυνο καὶ ταλαιπωρία. Νὰ μὴ λυγίζουμε ἑπομένως σὲ καμιὰ δυσκολία. Νὰ στρεφόμαστε στὸ παρελθὸν καὶ νὰ παίρνουμε μαθήματα. Νὰ γυρνᾶμε σ’ ὅλες ἐκεῖνες τὶς περιπτώσεις ποὺ καταφύγαμε στὸν Θεὸ καὶ βρήκαμε λύση στὰ προβλήματά μας. Νὰ ἐνισχύουμε ἔτσι τὴν πίστη μας καὶ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη νὰ καταφεύγουμε σ’ Ἐκεῖνον ποὺ ἐπεμβαίνει ἄμεσα καὶ λυτρωτικά, διότι εἶναι ὁ μόνος ποὺ ἀγαπᾶ ἀληθινὰ καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς σώζει στὴ ζωὴ αὐτὴ καὶ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν αἰωνιό τητα.ΟΣΩΤΗΡ2219

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ

Να προσέχουμε να μην χάνουμε την υπομονή μας, για να μη χάσουμε τελικά την ψυχή μας. «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών», λέει το Ευαγγέλιο.

Είχα ακούσει για την υπομονή που έκανε μια γυναίκα, η οποία εκτός από τον ουράνιο μισθό που θα έχη, ανταμείφθηκε από τον Θεό και σ’ αυτήν την ζωή εκατονταπλάσια. Είχε τρία παιδιά και ο άντρας της ήταν γιατρός.

Σαν γιατρός ήταν πολύ καλός, σαν άνθρωπος όμως όχι, γιατί δυστυχώς ήταν κυριευμένος από σαρκικά πάθη και δημιουργούσε προβλήματα και σε άλλες οικογένειες.

Έπαιρνε και στο ιατρείο του κοπέλες δήθεν να τον βοηθάνε σαν νοσοκόμες. Μια από αυτές τις νοσοκόμες μπήκε σαν σφήνα ανάμεσα στο ανδρόγυνο και κατόρθωσε να διώξη την σύζυγο με τα τρία παιδάκια και να συζή μαζί του παράνομα στο σπίτι του. Η μάνα με τα παιδάκια αναγκάστηκε να πάη στο πατρικό της σπίτι και να εργάζεται, για να μπορέσουν να συντηρηθούν. Προσευχόταν βέβαια πολύ και έκανε πολλή υπομονή.

Ο γιατρός με την παράνομη γυναίκα απέκτησαν άλλα τρία παιδιά. Τι συνέβη όμως; Μόλις γεννήθηκε το τρίτο παιδί, ξεμυαλίσθηκε με μια άλλη κοπέλα δεκάξι χρονών, την οποία πήρε στο ιατρείο του, για να τον βοηθάη, και έδιωξε την προηγούμενη παράνομη με τα τρία παιδιά.

Βλέπετε, λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι, ώστε να εξοφλήση το σφάλμα της, αλλά και να καταλάβη τον πόνο της πραγματικής συζύγου. Μετά από λίγο καιρό ο γιατρός αρρώστησε και έμεινε κατάκοιτος στο σπίτι του. Η τελευταία μικρή κοπέλα κάθησε μαζί του, όσο είχε χρήματα, αλλά έκανε άτακτη ζωή. Μάζευε φίλους στο σπίτι του, γιατί αυτή δεν μπορούσε να γυρίζη, επειδή δήθεν τον πρόσεχε.

Η απρόσεκτη όμως ζωή της τον πλήγωνες συνέχεια, γιατί την ζήλευε. Τελικά, αφού του έφαγε όλα τα χρήματα που είχε στην άκρη, τον εγκατέλειψε. Η πραγματική σύζυγός του, όταν έμαθε ότι βρίσκεται σε κακά χάλια, πήγε και του συμπαραστάθηκε. Καθάρισε, συγύρισε το σπίτι του και τον συντηρούσε από τις οικονομίες που είχε από την εργασία της και από τα χρήματα των παιδιών της, που είχαν μεγαλώσει και εργάζονταν.

Η προηγούμενη παράνομη που είχε διωχθή, όχι μόνο δεν τον πλησίασε να τον βοηθήση και να του συμπαρασταθή έστω και λίγο, αλλά ούτε ήθελε να ακούση γι’ αυτόν. Μόνον η στεφανωμένη γυναίκα του του συμπαραστάθηκε, τον περιποιήθηκε και τον βοήθησε πνευματικά.

Τελικά ο γιατρός ζήτησε να εξομολογηθή και στην συνέχεια, ζούσε εν μετανοία. Βλέποντας ο Καλός Θεός όλη αυτή την καλή προσπάθεια της καλής συζύγου- χρόνια να κάνη υπομονή, να ζη τίμια και να εργάζεται σκληρά, για να συντηρή και τον άνδρα της, ενώ εκείνος της είχε φερθή τόσο σκληρά και βάρβαρα- την αντάμειψε. Τι συνέβη λοιπόν;

Πέθανε στην Αμερική ένας πλούσιος συγγενής του άντρα της και κληρονόμησαν μεγάλη περιουσία.

Στο τέλος όλη η περιουσία έμεινε στην καλή σύζυγο και μητέρα, η οποία βοήθησε τα παιδιά της για την καλή τους αποκατάσταση, βοήθησε και άλλους φτωχούς, και αυτή έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της χωρίς φτώχεια. Αν και όταν ζούσε φτωχικά, πάλι ήταν πλούσια σε αισθήματα – το κυριώτερο.

ΛΟΓΟΙ Ε΄ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 2007

ΑΡΓΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

 

1. ΤΗΡΕΙ ΤΙΣ  ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ  ΤΟΥ

 Τὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Δ΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν μᾶς μεταφέρει στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, στὴ μεγαλειώδη ἐκείνη στιγμὴ ποὺ ὁ Θεὸς ἔδωσε τὶς ὑποσχέσεις Του στὸν Ἀβραάμ. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ βιβλίο τῆς Γενέσεως, τοῦ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ ἀποκτήσει υἱό, ὅτι οἱ ἀπόγονοί του θὰ εἶναι πολυάριθμοι σὰν τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ σὰν τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης κι ὅτι θὰ κληρονομήσει τὴ γῆ Χαναάν. Γιὰ νὰ τὸν διαβεβαιώσει μάλιστα γιὰ τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων αὐτῶν ὁ Θεὸς ἔδωσε ὅρκο. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχε τίποτε ἀνώτερο στὸ ὁποῖο νὰ ὁρκισθεῖ, ὁρκίσθηκε στὸν Ἑαυτό του.  Παράδοξες, πράγματι, οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ! Διαβεβαίωσε τὸν Ἀβραὰμ ὅτι θὰ τοῦ χαρίσει υἱὸ καὶ τοῦ ὑποσχέθηκε ἀμέτρητους ἀπογόνους, ἐνῶ ἡ σύζυγός του Σάρρα ἦταν στείρα κι ὁ Ἀβραὰμ βρισκόταν ἤδη σὲ προχωρημένη ἡλικία. Ὅλα ἔμοιαζαν ἀπραγματοποίητα, ἀδύνατα νὰ συμβοῦν. Ὁ μέγας πατριάρχης Ἀβραὰμ ὅμως πίστεψε στοὺς λόγους τοῦ Θεοῦ καὶ δικαιώθηκε βλέποντας τὴν πραγματοποίησή τους. Ὁ Θεὸς λοιπόν, δὲν ἀθετεῖ τὸν λόγο Του· δὲν ἀναιρεῖ τὶς ὑποσχέσεις Του, ὅσο δύσκολες κι ἂν φαίνονται οἱ συνθῆκες, ὅσο ἀ δύνατη κι ἂν μοιάζει ἡ ὑλοποίησή τους. Ἴσως κάποτε νὰ καθυστερεῖ. Ἡ προσμονή μας τότε γίνεται ἴσως ὀδυνηρή. Εἶναι ὅμως πάντοτε ἀξιόπιστος ὁ λόγος Του. Ὅσο ἀργεῖ ὁ Θεός, τόσο μεγαλύτερες θὰ εἶναι οἱ εὐλογίες ποὺ τελικὰ θὰ μᾶς χαρίσει· πολὺ πλουσιότερες ἀπ᾿ ὅ,τι ἔχουμε φαν ταστεῖ. 

2. ΑΜΕΙΒΕΙ  ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ  ΜΑΣ 

Γιὰ τὴν πραγματοποίηση ὅμως τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ ἀπαραίτητη προϋπόθεση εἶναι ἡ ὑπομονὴ τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ σπουδαῖο ὑπόδειγμα ὑπομονῆς εἶναι ὁ Ἀβραάμ, ὁ ὁποῖος «μακροθυμήσας ἐπέτυχε τῆς ἐπαγγελίας». Περίμενε, δηλαδή, πολλὰ χρόνια μὲ ὑπομονή, κι ἔτσι πέτυχε τὴν εὐλογία ποὺ τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός, ὡς πρὸς τὸ σημεῖο ποὺ ἀναφερόταν στὴν ἐπίγεια ζωή του: Ἀπέκτησε παιδὶ ἀπὸ τὴ Σάρρα, ἀπὸ τὸ ὁποῖο πληθύνθηκαν οἱ ἀπόγονοί του κι ἔγιναν μεγάλο ἔθνος. Πόσο θαυμάζουμε, ἀλήθεια, τὴν ὑπομονὴ ποὺ ἔδειξε ὁ μέγας Πατριάρχης, μέχρι νὰ δεῖ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ! Ἂν καὶ περνοῦσαν τὰ χρόνια καὶ προχωροῦσε ἡ ἡλικία του, οὔτε στιγμὴ δὲν ἀμφέβαλε γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τῶν θείων ἐπαγγελιῶν. Καὶ πόσο μᾶς διδάσκει τὸ παράδειγμά του! Σήμερα, μάλιστα, ποὺ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς ταχύτητας· ποὺ ἐπιζητοῦμε τὴ γρήγορη μετακίνησή μας, τὴν ἄμεση ἐπιτέλεση τῶν ἐργασιῶν μας. Κι ὅμως εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μαθητεία μας στὸ πανεπιστήμιο τῆς ὑπομονῆς. Ἐκεῖ θὰ διδαχθοῦμε νὰ εἴμαστε καρτερικοὶ κατὰ τὴν ὥρα τῆς δοκιμασίας, τῆς ἀσθένειας, τῆς ἀδικίας, τῆς ἀποτυχίας, φέρνοντας στὴ σκέψη μας τοὺς αἰώνιους λόγους τοῦ Κυρίου: «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. κδ΄ 13). Ὅποιος δείξει ὑπομονὴ μέχρι τὸ τέλος τῶν δοκιμασιῶν του, ὄχι μόνο θὰ πετύχει τὴν ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ κάτι πολὺ ἀνώτερο: θὰ εἰσέλθει καὶ θὰ κατοικήσει στὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, στὴν οὐράνια Βασιλεία Του. 

3. ΕΚΕΙΝΟΣ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΕΛΠΙΔΑ  ΜΑΣ 

Στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος ὑπογραμμίζει πόσο σημαντικὸ ἐφόδιο στὸν πνευματικό μας ἀγώνα εἶναι ἡ ἐλπίδα. Ἀναφέρει συγκεκριμένα ὅτι ὁ Θεὸς ἔδωσε τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὸν ὅρκο Του, ὥστε, ὅσοι καταφεύγουμε σ᾿ Ἐκεῖνον, νὰ κρατοῦμε σταθερὴ τὴν ἐλπίδα μας, «ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν». Παρομοιάζει, δηλαδή, τὴν ἐλπίδα τοῦ πιστοῦ μὲ τὴν ἄγκυρα, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη σὲ ἕνα πλοῖο. Αὐτὴ τὸ ἀσφαλίζει καὶ τὸ κρατάει σταθερό, ὅταν τὰ κύματα κι ὁ ἀέρας ἀπειλοῦν νὰ τὸ παρασύρουν. Καὶ ἡ ἐπίγεια ζωή μας ὅμως μοιάζει μὲ ἕνα θαλάσσιο ταξίδι. Ἡ θάλασσα τοῦ κόσμου σπάνια ἔχει γαλήνη καὶ ἡσυχία. Ἔρχονται συχνὰ στιγμὲς ποὺ ταράζεται ἀπὸ δυνατοὺς ἀνέμους καὶ σηκώνονται τεράστια κύματα ποὺ ἀπειλοῦν μὲ ναυάγιο τὸν ἄνθρωπο. Ἄγκυρά του τότε εἶναι ἡ ἐλπίδα. Ὄχι ἡ ἐλπίδα του στὰ πλούτη καὶ στὶς ἱκανότητές του ἢ στὰ ὑψηλὰ πρόσωπα καὶ στὶς ἰδεολογίες τους. Οἱ ἄγκυρες αὐτὲς δὲν θὰ ἀντέξουν τὴ δύναμη τῶν κυμάτων καὶ θὰ σπάσουν. Ἐλπίδα σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη γιὰ ἐμᾶς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ ἄγκυρά μας δὲν βυθίζεται στὸν πυθμένα κάποιας θάλασσας, ἀλλὰ στὸ ἱερότερο σημεῖο τοῦ οὐρανοῦ· στὸν θρόνο τοῦ Κυρίου. Ὅταν γύρω μας ὅλα μᾶς ὠθοῦν στὴν ἀπελπισία, Ἐκεῖνος κρατᾶ στὰ παντοδύναμα χέρια Του τὴν ἄγκυρα τῆς ζωῆς μας. Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, ἡ προσδοκία μας, ὁ ἀμετακίνητος συνοδοιπόρος καὶ συμπαραστάτης μας. Ὁ Παντοδύναμος!ΟΣΩΤΗΡ2217

Η ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΑΡΕΤΗ

 
Ἑκατὸν πέντε καὶ πλέον φορὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τριάντα πέντε φορὲς στὴν Καινὴ Διαθήκη, δηλαδὴ ἑκατὸν σαράντα καὶ πλέον φορὲς συνολικὰ μέσα στὴ θεόπνευστη Ἁγία Γραφή, γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς. Διότι εἶναι ἀρετὴ ἐντελῶς ἀπαραίτητη γιὰ τὴ ζωή μας στὸν παρόντα κόσμο. Χωρὶς ὑπομονὴ ὁ βίος μας γίνεται ἀβίωτος. Ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ποὺ ἔζησε καὶ ὡς ἄνθρωπος καὶ συνανεστράφη μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μᾶς συμβουλεύει: «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν»· μὲ τὴν ὑπομονή σας κερδίστε καὶ σῶστε τὶς ψυχές σας ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς αἰώνιας ἀπώλειας (Λουκ. κα΄ 19). Ἂς δοῦμε τὸ θέμα ἐπάνω στὰ πράγματα. Καὶ πρῶτα νὰ σκεφθοῦμε τί σημαίνει νὰ μὴν ἔχεις ὑπομονὴ ὅταν ἔρχονται θλίψεις στὴ ζωή σου, ὅταν σὲ ἐπισκέπτονται ὡς ἀδιάκριτοι ἐπισκέπτες οἱ πόνοι ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον, καὶ τρέχεις στοὺς γιατροὺς καὶ στὰ Νοσοκομεῖα, καὶ μένεις στὰ Νοσοκομεῖα ἡμέρες καὶ μῆνες κάποτε, καὶ βλέπεις στὰ μάτια τοὺς γιατροὺς περιμένοντας νὰ σοῦ ποῦν ἕναν ἐνθαρρυντικὸ λόγο γιὰ τὴν ὑγεία σου. Πόση ὑπομονὴ χρειάζεται, ἀλήθεια, τότε! Κι ἂν εἶναι δυσάρεστη ἡ διάγνωση γιὰ τὴν ἀρρώστια, τέτοια ποὺ δὲν ἐπιτρέπει μεγάλη ἀνθρώπινη ἐλπίδα; Τί γίνεται τότε; Μόνο ἡ ὑπομονὴ θὰ μᾶς στηρίξει καὶ θὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν ἀπελπισία, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του τὴ δύσκολη κατάστασή μας. Ἂς ἔλθουμε στὴν οἰκογένεια. Πολλοὶ μελλόνυμφοι καὶ νεόνυμφοι νομίζουν ὅτι ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ εἶναι δρόμος στρωμένος μὲ ροδοπέταλα, ὅπως τὴν ὥρα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Τί γίνεται ὅμως ὅταν περάσουν τὰ πρῶτα χρόνια; Τί συμβαίνει ὅταν ξεδιπλώνει ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς συζύγους τὸν χαρακτήρα του καὶ ἐπιμένει νὰ γίνει τὸ δικό του καὶ δὲν ὑποχωρεῖ μὲ τίποτε; Γιατί δὲν ὑπομένουν ὁ ἕνας τὶς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου; Γιατί αἰσθάνονται πλέον ξένοι καὶ καταλήγουν στὸ τέλος στὸ διαζύγιο; Ἀλλὰ καὶ ἂν δὲν συμβεῖ κάτι τέτοιο πολὺ θλιβερό, ἀλλὰ ὀρθοποδήσει ἡ οἰκογένεια καὶ ἀρχίσει κανονικὰ νὰ κυλᾶ ἡ οἰκογενειακὴ ζωή, πόση ὑπομονὴ χρειάζεται στὴ συνέχεια γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν; Οἱ γονεῖς, σήμερα μάλιστα μὲ τοὺς ἐπαναστατημένους ἐφήβους λόγῳ τῶν πολλῶν προκλήσεων τῆς ἐποχῆς μας, ἔχουν ἀνάγκη πολλῆς ὑπομονῆς, προκειμένου νὰ συγκρατήσουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ ποὺ τὰ παρασύρει μὲ πολλοὺς τρόπους. Τὸ βλέπουμε καὶ τὸ ζοῦμε. Οἱ γονεῖς περιμένουν ὑπομονετικὰ τὰ παιδιά τους νὰ γυρίσουν ἀργὰ τὰ βράδια ἀπὸ τὶς παρέες τους στὸ σπίτι τους. Καὶ χρησιμοποιοῦν χίλιους δυὸ τρόπους γιὰ νὰ μὴν ἀντιδράσουν τὰ παιδιά τους στὶς συμβουλές τους καὶ κάνουν χειρότερα. Ὑπομονὴ ὅμως καὶ πολλὴ μάλιστα χρειάζεται καὶ στὰ καθαρῶς πνευματικὰ θέματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν καθέναν ποὺ θέλει νὰ ζεῖ καὶ νὰ εἶναι ὅπως τὸ ζητεῖ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ζητεῖ ἀπὸ ὅσους θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ λέγονται πιστοὶ Χριστιανοί, νὰ γίνουν Ἅγιοι: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄ 16). Ἀγωνίζεσθε δηλαδὴ νὰ γίνεσθε Ἅγιοι, διότι Ἐγὼ ποὺ μὲ πιστεύετε καὶ μὲ ἀκολουθεῖτε ὡς Θεό σας εἶμαι Ἅγιος. Γιὰ νὰ εἴμαστε σωστοὶ Χριστιανοί, πρέπει μέρα μὲ τὴν ἡμέρα νὰ προοδεύουμε στὴν ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα ἔχοντας ὡς πρότυπό μας τὸν Κύριο. Ἡ ἁγιότητα ὅμως δὲν ἐπιτυγχάνεται ἀπότομα ἀπὸ τὴ μία ἡμέρα στὴν ἄλλη, ὅπως δὲν ὡριμάζουν ἀμέσως καὶ οἱ καρποὶ τῆς γῆς. Χρειάζεται ἀγώνας μὲ ὑπομονή. Μᾶς τὸ εἶπε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Σπορέως. Ὁ σπόρος ποὺ ἔπεσε σὲ καλὸ ἔδαφος καὶ ἀπέδωσε πλούσια καρποφορία, μᾶς εἶπε ὁ Κύριος, συμβολίζει τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ δέχονται στὴν ψυχή τους τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ καλὴ διάθεση, τὸν κρατοῦν μέσα τους, τὸν καλλιεργοῦν στὴν καρδιά τους καὶ «καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» (Λουκ. η΄ 15). Δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ πάει χαμένος, δὲν τὸν λησμονοῦν μὲ τὴν πρώτη δυσκολία. Τὸν κρατοῦν στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τους καὶ τὸν μελετοῦν. Τὸν φέρνουν καὶ τὸν ξαναφέρνουν στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους. Συμμορφώνονται μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὰ παραγγέλματά του. Καὶ ἔτσι σταδιακά, μελετώντας τον εὐλαβικὰ καὶ ἐφαρμόζοντάς τον πιστά, ἔρχονται οἱ ὥριμοι καρποὶ τῆς ἁγιότητος μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἔλεγε ὅτι «ἡ ὑπομονὴ γίνεται ὅταν κατὰ βάθους ἐρριζωμένα τὰ δόγματα ᾖ» (ΕΠΕ 13, 732), ὅταν πιστεύουμε δηλαδὴ βαθιὰ μέσα μας, χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία, στὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τὸν Θεὸ «τῆς ὑπομονῆς», ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. ιε΄ 5), νὰ μᾶς χαρίζει τὴν τόσο ἀπαραίτητη γιὰ τὴ ζωή μας ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς.ΟΣΩΤΗΡ2214

''ΚΥΡΙΕ ΜΗΝ ΑΡΓΗΣΕΙΣ''

 Φαίνεται νὰ ἀργεῖ κάποτε ὁ Θεός. Περιμένουμε τὴν ἐπέμβασή Του καὶ δὲν τὴ βλέπουμε. Ζητοῦμε τὴ βοήθειά Του καὶ δὲν μᾶς τὴ δίνει.

Ἀντιμετωπίζουμε προβλήματα δύσκολα, μᾶς ταλαιπωροῦν ἀσθένειες βαριές, μᾶς ἀδικοῦν οἱ ἄνθρωποι, στενεύουν πολὺ τὰ οἰκονομικά μας, δὲν ὑποχωροῦν τὰ πάθη τῆς ψυχῆς καὶ ἀδυσώπητα μᾶς πολεμοῦν... Καταφεύγουμε τότε στὸν παντοδύναμο Θεὸ καὶ ζητοῦμε λύσεις, θεραπεία, προστασία, βοήθεια. Ἀπευθύνουμε θερμὲς προσευχὲς μὲ ἐπιμονή, μὲ πίστη, μὲ ἐλπίδα. Γίνεται κραυγὴ τότε ἡ προσευχή μας, ἱκεσία θερμὴ πρὸς Αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ κάθε κίνδυνο, νὰ μᾶς βοηθήσει σὲ κάθε δυσκολία καὶ πειρασμό. Ἐγώ, Κύριε, «πτωχός εἰμι καὶ πένης», εἶμαι ἄθλιος καὶ πτωχός, λέμε μὲ τὴ φωνὴ τοῦ Ψαλμωδοῦ. «Βοήθησόν μοι. Βοηθός μου καὶ ρύστης μου εἶ σύ». Ἐσὺ εἶσαι ὁ μόνος βοηθὸς καὶ λυτρωτής μου. «Κύριε, μὴ χρονίσῃς». Μὴν ἀργήσεις, Κύριε, ἀλλὰ σπεῦσε νὰ μὲ βοηθήσεις καὶ προστατεύσεις (Ψαλ. ξθ΄ [69] 6). Ὅμως ὁ Θεὸς φαίνεται κάποιες φορὲς σὰν νὰ μὴ μᾶς ἀκούει. Παρουσιάζεται βραδὺς καὶ ἀναβλητικὸς στὸ νὰ μᾶς δώσει τὴ βοήθειά Του. Δὲν παρεμβαίνει ἄμεσα, δὲν δίνει τὴ λύση ποὺ περιμένουμε. Γιατί ἄραγε καθυστερεῖ ὁ Θεός; Ὁπωσδήποτε ὅ,τι κάνει ὁ Θεός, τὸ κάνει ἀπὸ ἀγάπη καὶ γιὰ τὸ καλό μας, γιὰ τὸ αἰώνιο συμφέρον μας, γιὰ τὴν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς μας. Ὅσο καθυστεροῦμε νὰ πάρουμε τὴν ἀπάντηση στὰ αἰτήματά μας, τόσο καταλαβαίνουμε τὴν ἀδυναμία μας. Βλέπουμε ὅτι τὸ πρόβλημά μας δὲν λύνεται. Αὐξάνει ἡ ἀγωνία μας καθὼς συνειδητοποιοῦμε ὅτι οἱ δυνάμεις μας εἶναι τελείως ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ προβλήματά μας. Ἐρχόμαστε ἔτσι στὴν ταπεινὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ βασικὸ γιὰ τὴν πνευματική μας ζωή. Καλλιεργεῖται μέσα μας τὸ ταπεινὸ φρόνημα. Συγχρόνως, καθὼς βλέπουμε ὅτι ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ πρόβλημά μας, καταφεύγουμε μὲ μεγαλύτερη προσδοκία στὸν Θεό. Καταλαβαίνουμε καλύτερα ὅτι μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει καὶ γι’ αὐτὸ μὲ μεγαλύτερη ἔνταση προσευχόμαστε καὶ μὲ περισσότερη θέρμη παρακαλοῦμε γιὰ τὴν ἐπέμβασή Του. Ἂν παίρναμε ἀμέσως τὸ αἴτημά μας, οὔτε τὴν ἀδυναμία μας θὰ καταλαβαίναμε καλὰ οὔτε τὴν ἀνάγκη καταφυγῆς μας στὸν Θεό. Ἐπιπλέον, ἡ ἀργοπορία τοῦ Θεοῦ μᾶς γυμνάζει στὴν πολὺ μεγάλη ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς. Μαθαίνουμε νὰ περιμένουμε, μαθαίνουμε νὰ μὴ λυγίζουμε, ἀλλὰ νὰ ὑπομένουμε τὰ βάσανα καὶ τὶς ταλαιπωρίες μας χωρὶς γογγυσμοὺς καὶ ἀδημονία γιὰ τὴν ἀπαλλαγή μας. Μαθαίνουμε νὰ σηκώνουμε τὸ βάρος ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ πέσει στοὺς ὤμους μας. Καὶ αὐτὴ ἡ ἄθληση μᾶς δυναμώνει. Ὅποιος μπορεῖ νὰ ὑπομένει, βγαίνει στὸ τέλος τῆς δοκιμασίας του πιὸ δυνατός. Ἡ παράταση μιᾶς ταλαιπωρίας ἐνισχύει τὶς δυνάμεις μας, αὐξάνει τοὺς ἄθλους μας καὶ αὐτὸ μᾶς καθιστᾶ δεκτικοὺς καὶ ἄλλων δωρεῶν τοῦ Θεοῦ. «Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμόν· ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς, ὃν ἐπηγγείλατο ὁ Κύριος τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν», γράφει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος (α΄ 12). Εὐτυχὴς ὁ ἄνθρωπος ποὺ σηκώνει μὲ ὑπομονὴ τὴ δοκιμασία τῶν θλίψεων. Διότι μὲ τὴ δοκιμασία θὰ γίνει σταθερὸς καὶ γυμνασμένος καὶ ἔτσι θὰ λάβει τὸν λαμπρὸ καὶ ἔνδοξο στέφανο τῆς αἰώνιας ζωῆς, τὸν ὁποῖο ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος σ’ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀγαποῦν. Νά λοιπὸν γιατί κάποτε καθυστερεῖ ὁ Θεός· ὄχι γιὰ νὰ ταλαιπωρεῖ, ἀλλὰ γιὰ νὰ δοξάσει, ὄχι γιὰ νὰ βασανίζει, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀμείψει. Καὶ εἶναι δίκαιο αὐτό, διότι ἔτσι, μὲ τὴν ἀγόγγυστη ὑπομονή μας, δείχνουμε τὴν ἀγάπη μας στὸν Θεό, τὴν πιστότητά μας. Δὲν μένουμε κοντά Του μόνο ὅταν μᾶς εὐεργετεῖ, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐπιτρέπει νὰ σηκώνουμε σταυροὺς γιὰ νὰ ἀκολουθοῦμε μὲ προθυμία τὸν δικό Του δρόμο καὶ ἔτσι νὰ ὁδηγούμαστε στὴν ἀνάσταση καὶ στὴ ζωή. Εἶναι συνεπῶς πολλαπλὲς οἱ ὠφέλειες ἀπὸ τὴν παράταση τῶν θλίψεων καὶ τῶν δοκιμασιῶν μας: Μαθαίνουμε καλύτερα τὸν ἑαυτό μας καὶ ταπεινοφρονοῦμε. Καταφεύγουμε στὸν Θεὸ μὲ θερμότερη προσευχή. Ἀσκούμαστε στὴν ὑπομονὴ ποὺ δυναμώνει τὴν ψυχή μας. Φανερώνουμε τὴν πίστη μας καὶ ἀποδεικνύεται γνήσια ἡ ἀγάπη μας στὸν Θεό. Καὶ ἔτσι ὁ Θεὸς μᾶς κρίνει ἄξιους τῶν αἰωνίων βραβείων καὶ δωρεῶν.  «Κύριε, μὴ χρονίσῃς». Μὴν ἀργήσεις, Κύριε. Δὲν καθυστερεῖ ὁ Θεὸς νὰ ἐκπληρώσει τὶς ὑποσχέσεις Του, ὅπως μερικὲς φορὲς μᾶς φαίνεται. Τὸ κάνει ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του πρὸς ἐμᾶς, διότι θέλει νὰ μᾶς ὁδηγήσει ὅλους στὴ μετάνοια καὶ στὴ σωτηρία. Ὅταν σηκώνουμε τὸ βάρος μιᾶς δοκιμασίας μᾶς φαίνεται πολὺς ὁ χρόνος. Ὅταν περάσει ἡ δυσκολία τότε καταλαβαίνουμε τὴν ὠφέλεια καὶ δοξάζουμε τὸν Θεό. Ἀλλὰ καὶ ὅταν διαρκεῖ ἡ δοκιμασία, Ἐκεῖνος δὲν ἀπουσιάζει. Δίπλα μας εἶναι καὶ μᾶς βοηθεῖ καὶ μὲ τὴ δική Του Χάρι ἀντέχουμε. Καὶ σύντομα θὰ ἔλθει γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ὁριστικά. Δὲν θὰ καθυστερήσει. Ἐμεῖς δὲν θὰ λυγίσουμε. Δὲν θὰ ὑποχωρήσουμε. Δὲν θὰ δειλιάσουμε, ὥστε νὰ ἀμφιταλαντευθοῦμε στὴν πίστη μας. Δὲν θὰ ὀπισθοχωρήσουμε, ὥστε νὰ κινδυνεύσουμε νὰ χαθοῦμε, ἀλλὰ θὰ μείνουμε σταθεροὶ στὴ θέση μας, θὰ σηκώσουμε μὲ πίστη τὴ δοκιμασία καὶ θὰ περιμένουμε τὴν ὥρα τοῦ Θεοῦ. Καὶ Ἐκεῖνος δὲν θ᾿ ἀργήσει. Θὰ ἔλθει τὸ συντομότερο καὶ θὰ μᾶς λυτρώσει.ΟΣΩΤΗΡ2208

Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου – Εὐαγγελικὸ και Αποστολικο Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 31 Ἰουλίου 2022

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 31 Ἰουλίου 2022, Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. θ΄ 27-35)

27 Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐ­τῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ. 28 ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πι­στεύετε ὅτι δύναμαι τοῦ­το ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε. 29 τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλ­μῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑ­μῖν. 30 καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμή­σατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς λέ­γων·­ ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. 31 οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμι­σαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐ­­­κείνῃ. 32 Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄν­θρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· 33 καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. 34 οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. 35 Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

27 Κι ἐνῶ ἔφευγε ἀπό ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς, τόν ἀκολούθησαν δύο τυφλοί, οἱ ὁποῖοι φώναζαν δυνατά κι ἔλεγαν: Σπλα­χνίσου μας καί θεράπευσέ μας, ἔνδοξε ἀπόγονε τοῦ Δα­βίδ. 28 Κι ὅταν ἔφθασε στό σπίτι, ἦλθαν κοντά του οἱ τυφλοί, καί ὁ Ἰησοῦς τούς λέει: Πιστεύετε ὅτι ἔχω τή δύ­να­μη νά κάνω αὐτό πού μοῦ ζητᾶτε; Κι ἐκεῖνοι τοῦ ἀπα-­ν­τοῦν: Ναί, Κύριε. 29 Τότε ἄγγιξε μέ τά δάκτυλά του τά μάτια τους καί τούς εἶπε: Ἄς γίνει αὐτό πού ζητᾶτε σύμφωνα μέ τήν πίστη σας. 30 Κι ἄνοιξαν τά μάτια τους. Καί ὁ Ἰησοῦς μέ αὐστη­ρό­τητα τούς πρόσταξε λέγοντας: Προσέχετε, κανείς μή μάθει τό θαῦμα πού σᾶς ἔκανα. 31 Αὐτοί ὅμως, ὅταν βγῆκαν ἀπό τό σπίτι, διέδωσαν τή φήμη τοῦ Ἰησοῦ ὡς Μεσσία καί θαυματουργοῦ σ’ ὅλη τή χώρα ἐκείνη. 32 Καί καθώς οἱ δύο αὐτοί ἔβγαιναν ἀπό τό σπίτι, ἰδού, ἔφεραν πρός τόν Ἰησοῦ ἕναν ἄνθρωπο πού ἦταν κυριευμένος ἀπό δαιμόνιο καί ἦταν κουφός καί ἄλαλος. 33 Καί μόλις ὁ Χριστός ἔδιωξε τό δαιμόνιο αὐτό, ὁ κουφός μίλησε. Καί τά πλήθη τοῦ λαοῦ θαύμασαν κι ἔλε­γαν: Ποτέ δέν φάνηκαν τέτοια θαύματα στό ἔθνος τοῦ Ἰσραήλ· οὔτε ὅταν οἱ προφῆτες καί οἱ ὑπόλοιποι ἅγιοι ἄνδρες θαυματουργοῦσαν ἀνάμεσά του. 34 Οἱ Φαρισαῖοι ὅμως ἔλεγαν: Μέ τή βοήθεια καί τή συνεργασία τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν δαιμόνων βγάζει τά δαιμόνια ἀπό τούς δαιμονισμένους. 35 Καί περιόδευε ὁ Ἰησοῦς ὅλες τίς πόλεις καί τά χωριά, διδάσκοντας στίς συναγωγές τους καί κηρύττοντας τό χαρμόσυνο κήρυγμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί θεραπεύοντας κάθε ἀσθένεια καί ἀδιαθεσία στό λαό.

.

Ὅλοι, μία ψυχή! – Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 31 Ἰουλίου 2022

Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 31 Ἰουλίου 2022, Ζ΄ Ματθαίου (Ρωμ. ιβ΄ ιε΄ 1-7)

Ἀδελφοί, ὀφείλομεν ἡ­μεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσ­θενήματα τῶν ἀ­δυ­νάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑ­αυτοῖς ἀρέ­σκειν. ἕ­καστος ἡμῶν τῷ πλησίον ἀρεσκέτω εἰς τὸ ἀγαθὸν πρὸς οἰκοδομήν· καὶ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτῷ ἤρεσεν, ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ. ὅσα γὰρ προεγράφη, εἰς τὴν ἡμετέραν διδασκαλίαν προεγράφη, ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν. ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. διὸ προσ­λαμβάνεσθε ἀλλήλους, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς προσελάβετο ὑμᾶς εἰς δόξαν Θεοῦ.

Ὅλοι, μία ψυχή!

Σ­ὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ χαρακτηρίζεται ἔντονα ἀπὸ τὴ φιλαυτία, τὸν ἀτομισμὸ καὶ τὸν δικαιωματισμό, εἶναι πολὺ ἐπίκαιρη ἡ ἀποστολικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, ἡ ὁποία ἔκανε λόγο γιὰ ἀνοχή, γιὰ ὑπομονὴ καὶ ὁμοψυχία, καὶ μᾶς ἔδωσε πρακτικὲς συμβουλές, ὥστε νὰ εἶναι πάντοτε ὁμαλὲς οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους.

1. Τὰ βάρη τῶν ἀδυνάτων

«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν», τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολή του. Ἐμεῖς, ­δηλαδή, ποὺ εἴμαστε δυνατοὶ στὴν πίστη καὶ στὴν ἀρετή, ὀφείλουμε νὰ δείχνουμε πάντοτε ἀνοχὴ καὶ συμπάθεια στὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων, καὶ νὰ μὴν κάνουμε αὐτὸ ποὺ μᾶς ἀρέσει. Ἀντίθετα, ὁ καθένας μας ἂς κάνει αὐτὸ ποὺ ἀρέσει στὸν διπλανό του, ὥστε νὰ τὸν οἰκοδομεῖ στὴν ἀρετή.

Ἄλλωστε καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν προτίμησε γιὰ τὸν Ἑαυτό του αὐτὰ ποὺ ἦταν εὐχάριστα καὶ τιμητικά, ἀλλὰ τὰ κοπιαστικὰ καὶ δυσάρεστα, ὅπως εἶχε προφητευθεῖ στὴν Ἁγία Γραφή: «Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σε ἐπέπεσον ἐπ᾿ ἐμέ». Δέχθηκε, δηλαδή, ἐπάνω Του ὅλες τὶς ὕβρεις καὶ τὶς βλασφημίες τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων ποὺ βλασφημοῦσαν τὸν Θεό.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολὺ συχνὰ στὶς ἡμέρες μας οἱ σχέσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων διασαλεύονται ἀπὸ ἐντάσεις, διαπληκτισμοὺς καὶ συγκρούσεις. Ἀκόμη καὶ σὲ μικρὰ κοινωνικὰ σύνολα, ὅπως εἶναι ἡ οἰκογένεια, ὅλο καὶ πληθαίνουν οἱ περιπτώσεις, ποὺ οἱ σύζυγοι ἐγκαταλείπουν τὸν κοινὸ ζυγὸ τοῦ γάμου καὶ ἐπιλέγουν τὴν ὀλέθρια διάλυση. Ἄλλοτε συγκρούονται μεταξύ τους ἀδέλφια ἐξαιτίας τῶν κληρονομικῶν δικαιωμάτων. Ἄλλοτε δὲ διασπῶνται πολυετεῖς φιλίες γιὰ ἀσήμαντους λόγους. Ἀπομακρύνονται ἔτσι οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους, μένοντας ἐγκλωβισμένοι στὰ δικαιώματά τους. Ψυχραίνονται οἱ καρδιές.

Ὁ θεῖος Ἀπόστολος, λοιπόν, μᾶς ὑπογραμμίζει σήμερα ὅτι γιὰ νὰ ζοῦμε ἁρμονικὰ μὲ τοὺς συνανθρώπους μας εἶναι ἀπαραίτητο νὰ σηκώνουμε τὰ βάρη τους. Ποιά εἶναι τὰ βάρη αὐτά; Εἶναι οἱ ἀδυνα­μίες τους, τὰ ἐλαττώματα, οἱ γκρίνιες, τὰ ξεσπάσματα θυμοῦ, οἱ ἰδιορρυθμίες, οἱ παράλογες συνήθειές τους. Μᾶς συμβου­λεύει ἀκόμη νὰ ἀνεχόμαστε τοὺς ἄλλους μὲ πραότητα, κάτι ποὺ σημαίνει νὰ θυσι­άζουμε τὰ δικαιώματά μας, τὸ δίκιο μας, νὰ μακροθυμοῦμε στὶς ἀδυναμίες τῶν οἰ­­­κεί­ων μας, νὰ σιωποῦμε, κάποτε καὶ νὰ συγκαταβαίνουμε στὶς ἰδιορρυθμίες τῶν ἄλλων, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ ­Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ πρῶτος Ἐκεῖ­νος ἀνέχθηκε τὶς ἀδυναμίες μας καὶ συν­εχίζει νὰ ἀνέχεται τὶς μικρότητές μας μὲ μακροθυμία. Τότε θὰ εἶναι ὁμαλὲς οἱ σχέ­σεις μας μὲ τοὺς οἰκείους μας καὶ ἑνωμένες οἱ καρδιές μας.

2. Μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐλπίδα

Ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι εὔκολο ἔργο αὐτό. Χρειάζεται νὰ ἔχουμε πολλὴ ὑπομονὴ κι ἐλπίδα, γιὰ νὰ σηκώνουμε τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων. Ἡ πηγή, ἀπὸ ὅπου θὰ ἀντλοῦμε δύναμη, ἐλπίδα καὶ ὑπομονή, εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή. Διότι ὅσα ἔχουν γραφεῖ ἐκεῖ ἀπὸ τοὺς θεόπνευστους συγγραφεῖς, καταγράφηκαν γιὰ τὴ δική μας διδασκαλία, «ἵνα διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γραφῶν τὴν ἐλπίδα ἔχωμεν». Γιὰ νὰ κρατοῦμε, δηλαδή, σταθερὰ τὴν ἐλπίδα μὲ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν παρηγοριά, ποὺ δίνει ἡ μελέτη τῶν Γραφῶν.

«Ὁ δὲ Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλ­λήλοις». Ὁ Θεός, δηλαδή, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ χορηγὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρηγοριᾶς, εἴθε νὰ δώσει σὲ ὅλους σας νὰ ἔχετε τὶς ἴδιες σκέψεις, τὰ ἴδια φρονήματα μεταξύ σας καὶ νὰ ζεῖτε μὲ ὁμοψυχία, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, ὥστε νὰ δοξάζετε μὲ μιὰ ψυχὴ καὶ μ᾿ ἕνα στόμα τὸν Θεὸ καὶ Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιὰ νὰ τὸ κατορθώσετε ὅμως αὐτό, θὰ πρέπει νὰ ἀνέχεσθε μὲ ἀγάπη ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅπως καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς δέχθηκε ὅλους μὲ ἀγάπη καὶ μᾶς πῆρε μὲ στοργὴ κοντά Του, γιὰ νὰ δοξάζεται ἔτσι ὁ Θεός.

Πῶς ὅμως θὰ κατορθώσουμε νὰ ἀνεχόμαστε τὶς ἀδυναμίες τῶν συνανθρώπων μας; Πολὺ σημαντικὰ σ᾿ αὐτὸ συμβάλλει ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου. «Διὰ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως τῶν γρα­φῶν», συνιστᾶ ὁ Ἀπόστολος. Ἐκεῖ προβάλλεται τὸ τέλειο παράδειγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ μακροθυμία του· ἡ ἄπειρη συγκατάβασή του καὶ ἡ ἀτίμητη θυσία του γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ἐκεῖ θησαυρίζεται καὶ ἡ θεία διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας· οἱ αἰώνιοι λόγοι του, μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς διδάσκει τὴν ὑπομονή. Μέσα στὶς σελίδες τῆς Ἁγίας Γραφῆς βρίσκεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Ὁ­ποῖος εἶναι «Θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως».

Συνεπῶς μὲ τὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου δὲν ἀποκομίζουμε ἁπλῶς ἱστορικὲς πληροφορίες σχετικὲς μὲ τὴ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ λαμβάνουμε θεία Χάρι, θεία δύναμη. Ἐγγίζουμε τὸν ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Κύριο, τὸν πανάγαθο Θεό, τὸν Θεὸ «τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως», ὁ Ὁποῖος μὲ τὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου του χορηγεῖ καὶ σὲ μᾶς τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν παρηγοριὰ στὴ συνύπαρξη μὲ τοὺς ἀδελφούς μας.

ΟΣΩΤΗΡ

ΑΡΓΑ Η΄ ΓΡΗΓΟΡΑ ΕΝΕΡΓΕΙ Ο ΘΕΟΣ ;;

 

    Στὴν παραβολή Του ὁ Κύριος Ἰησοῦς τὴ σχετικὴ μὲ τὸν ­ἄδικο κρι­τὴ καὶ τὴ χήρα (βλ. Λουκ. ιη΄ 1-8) ἀφήνει νὰ διαφανεῖ μιὰ ἀλήθεια σχετικὰ μὲ τὸ πῶς ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς στὶς περιπτώσεις τῶν δικῶν Του ἀνθρώπων, τῶν ἀ­­­φο­σιωμένων Του πιστῶν, οἱ ὁποῖοι θλί­­βονται καὶ παρακαλοῦν συνεχῶς καὶ τεί­­νουν τὰ βλέμματά τους στὸν οὐρανό, ἀναμένοντας νὰ ἔλθει ἀπὸ ἐκεῖ ἡ θεϊκὴ ἀνταπόκριση στὸ αἴτημά τους.
    Τὸ ἐρώτημα εἶναι ἂν ὁ Θεὸς ­σπεύδει νὰ ἀνταποκριθεῖ στὰ αἰτήματα τῶν πι­στῶν ἢ μήπως βραδύνει. Ἡ ­ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στὸ ἐρώτημα εἶναι – θὰ ἔλεγε κανείς – παράδοξη καὶ φαινομενικὰ ἀν­τιφατική.
    Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως λεπτομερῶς τὰ θεῖα λόγια Του, ἀφοῦ πρῶτα δοῦμε συν­οπτικὰ τὴν παραβολή, ὅπως τὴν ἐκ­θέτει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς:
    Ἀδικοῦνταν κάποια χήρα, λέει ἡ παρα­βολή, καὶ γι’ αὐτὸ κατέφευγε συχνὰ σ’ ἕ­­­να δικαστή. Ὁ δικαστὴς αὐτὸς ὅμως οὔ­­τε τὸν Θεὸ φοβόταν, οὔτε ­ἄνθρωπο ντρεπόταν. Γι’ αὐτὸ καὶ γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα ἀρνοῦνταν νὰ ἐκδώσει ἀπόφαση δικαστικὴ μὲ τὴν ὁποία θὰ ἀπέδιδε τὸ δίκαιο στὴ γυναίκα. Μετὰ ὅ­­­μως ἀπὸ παρέλευση ἀρκετοῦ ­χρόνου, ἐνοχλημένος ποὺ ἡ γυναίκα συνεχῶς ἐρχόταν σ’ αὐτὸν καὶ τὸν πίεζε γιὰ τὴν ἔκδοση ἀποφάσεως, σκέφτηκε νὰ προβεῖ τελικὰ σ’ αὐτήν, προκειμένου νὰ ἀ­­­παλλαγεῖ ἀπὸ τὴ φορτικὴ παρουσία τῆς χήρας. Ἔτσι καὶ ἔγινε καὶ ­ἀποδόθηκε τὸ δίκαιο στὴ γυναίκα.
    Αὐτὴ τὴν παραβολὴ εἶπε ὁ Κύριος καὶ ἔπειτα πρόσθεσε:
   –Ἀκοῦστε τί λέει ὁ ἄδικος κριτής. Ἒ λοιπόν, ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο καὶ δὲν θὰ ἐνεργήσει μὲ τὴ δικαιο­σύνη Του χάριν τῶν ἐκλεκτῶν Του, ποὺ μέρα καὶ νύχτα φωνάζουν σ’ Αὐτὸν μὲ τὶς προσευχές τους, καὶ ἐντούτοις Ἐκεῖνος ἀναβάλλει νὰ ἐνεργήσει γιὰ χάρη τους; «Λέγω ὑμῖν ὅτι ποιήσει τὴν ἐκδίκησιν αὐτῶν ἐν τάχει» (Λουκ. ιη΄ 7-8). Σᾶς διαβεβαιώνω ὅτι θὰ ἐνεργήσει μὲ τὴ δικαιοσύνη Του καὶ θὰ τοὺς ὑπερασπισθεῖ πολὺ γρήγορα.
    Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τὸ ­παράδοξο: Πῶς στὸν προηγούμενο στίχο λέει ὁ Κύ­ριος ὅτι ἀναβάλλει καὶ καθυστερεῖ τὴ δικαιοκρισία Του χάριν τῶν πιστῶν Του ποὺ φωνάζουν μέρα καὶ νύχτα πρὸς Αὐτὸν μὲ τὶς προσευχές τους (ἡ μετοχὴ «μακροθυμῶν» ποὺ χρησιμοποιεῖ ἔχει ἀκριβῶς τὴν ἔννοια τοῦ «ἀναβάλλειν») καὶ στὸν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο διαβεβαιώνει πὼς θὰ τοὺς ἀποδώσει τὸ δίκαιό τους «ἐν τάχει»;
    Τί ἀπὸ τὰ δύο ἰσχύει; Τὸ «ἀργὰ» ἢ τὸ «γρήγορα»;
    Γιὰ τὸν πιστό, ποὺ συχνὰ φλέγεται μέ­σα στὸ καμίνι τῶν πειρασμῶν καὶ δοκι­μασιῶν τῆς ζωῆς, τὸ ζήτημα εἶναι καίριο. Μπορεῖ ὅμως νὰ λάβει ­ἀπάντηση, ὅταν σκεφθεῖ ὅτι ὁ Κύριος ­βραδύνει μὲν ἀρκετὲς φορὲς νὰ ἐπέμβει στὴ ζωή του, ὄχι ὅμως διότι ἀμελεῖ, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ ἴ­­­­­διος δὲν εἶναι ἀκόμα σὲ θέση νὰ προσ­λάβει τὴν ὠφέλεια ἀπὸ τὴν ­ἐπέμβαση τοῦ ­Κυρίου. Δὲν ἔχουν ­ὡριμάσει ­ἀκόμα οἱ καταστάσεις προκειμένου νὰ ἔχει ἀ­­­­ποτελεσματικότητα ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θε­­οῦ στὴ ζωή του. Ὁ Κύριος, ­ἀντιθέτως, πα­­ρακολουθεῖ συνεχῶς τὴν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, καὶ μόλις κρίνει ὅτι ἔφθασε πλέον ἡ ὥρα νὰ ἐπέμβει, θὰ τὸ κάνει «στὸ δευτερόλεπτο», «ἐν τάχει», μὲ ἀ­­καριαία ἐπέμβαση.
    Ἐπιπλέον ἡ παραδοξότητα αὐτὴ στὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ καὶ μὲ ἄλλον τρόπο: ἀπὸ τὴν αἴσθηση ποὺ ἔχει ὁ πιστὸς ὅταν πλέον ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸν πειρασμό, στὸν ὁποῖο γιὰ καιρὸ βρισκόταν καὶ παρακαλοῦσε τὸν Κύριο χωρὶς νὰ βλέπει ἀποτέλεσμα στὶς προσευχές του.
    Ὅσο λοιπὸν εἶναι μέσα στὸν πειρασμὸ καὶ τὴ δοκιμασία, τὸ χρονικὸ ­διάστημα τοῦ φαίνεται ἀτελείωτο. Δυσφορεῖ, δὲν ἀν­­τέχει ἄλλο – ἔτσι λέει. Ὅταν ὅμως εὐ­­δοκήσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἐξαγάγει σὲ πλατυσμὸ καὶ εὐρυχωρία καὶ λάβουν τέλος τὰ δεινά του, τότε αὐτὴ ἡ ἴδια ἡ Χάρις ἔχει ἤδη ἐπιτελέσει τέτοια ἴαση μέσα στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, τέτοια ἀποκατάσταση καὶ ἀναπλήρωση, ἀνανέωση τῶν δυνάμεών του, ξεκαινούργωμα πραγματικό, σωματικὸ καὶ ψυχικό, ὥστε ὁ ἄνθρωπος λέει ἔπειτα: «Αὐτὸ ἦταν; Τελείωσε, λοιπόν, πάει». «Νεφύδριον ἦν καὶ θᾶττον παρῆλθε». Συννεφάκι ἦταν καὶ ἔφυγε. Δὲν τοῦ ἔχει ἀφήσει μέσα του κάποιο τραῦμα, πληγὴ ἀνεπανόρθωτη, τέτοια ποὺ νὰ τὸν συνοδεύει σ’ ὅλη του τὴ ζωή.
    Ἡ Χάρις εἶναι ἱκανὴ νὰ ἐπιτελέσει αὐτὰ τὰ θαυμάσια. Ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ζητεῖ­ται νὰ συνεργήσει μαζί της, ὅσο βρίσκε­ται στὸν πειρασμό, γιὰ νὰ ἐπιφέρει ἐ­­­κείνη αὐτὰ τὰ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα μέσα του. Καὶ ἡ συνέργεια ἔγκειται στὴν ταπεινή, εὐχαριστιακὴ καὶ ἐν τελείᾳ ἐμπιστοσύνῃ ἀποδοχὴ τῆς παιδαγωγίας ἐκ μέρους τῆς χειρὸς τοῦ Κυρίου. Παι­­διά Του εἴμαστε. Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει. Λίγο θὰ κουραστοῦμε ἐνδεχομένως, καὶ πολὺ θὰ ἀπολαύσουμε.
    Ὧρες ὁλόκληρες ἦταν μέσα στὸ πλοῖο οἱ Μαθητὲς τὴ νύχτα ἐκείνη μὲ τὴ φοβερὴ τρικυμία ποὺ κινδύνευαν νὰ ­πνι­γοῦν. Ὁ Χριστὸς καθυστεροῦσε. Δὲν ­ἐρ­χόταν… Ὅταν ἦρθε καὶ μπῆκε στὸ πλοῖο, ξη­­μερώματα πιά, ἐκτὸς ποὺ ­ἀμέσως ἔγινε γαλήνη, τὸ πλοῖο «εὐθὺς ἐγένετο ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς ἣν ὑπῆγον» (Ἰω. ς΄ 21). ­Ἀμέσως βρέθηκε στὴν ξηρά!
    Τελικὰ ὁ Χριστὸς ἐνήργησε ἀργὰ ἢ γρή­γορα;
    Καὶ τὰ δύο. Ὅλα γιὰ τὸ συμφέρον τῶν ἀγαπητῶν Του.

ΟΣΩΤΗΡ2120

https://www.osotir.org/2015/10/27/rg-grigora-nerge-theos/

+ΌΣΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ 13 Μαρτίου Εκάστου έτους

 
Η Αγία Υπομονή, κατά κόσμον Ελένη Δραγάση, και αργότερα, ως σύζυγος του Μανουήλ Β' Παλαιολόγου, «Ελένη η εν Χριστώ τω Θεώ αυγούστα και αυτοκρατόρισσα των Ρωμαίων η Παλαιολογίνα», ήταν θυγατέρα του Κωνσταντίνου Δραγάση, ενός από τους πολλούς ηγεμόνες - κληρονόμους του μεγάλου Σέρβου κράλη (βασιλιά) Στεφάνου Δουσάν. Καταγόταν από βασιλική και ευλογημένη γενιά. Στους προγόνους της συγκαταλέγονται άνθρωποι που αγίασαν όπως ο Στέφανος Νεμάνια, σέρβος βασιλέας που μόνασε με το όνομα Συμεών και ήταν κτίτορας της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους (βλέπε 13 Φεβρουαρίου). Ο Κωνσταντίνος Δραγάσης ανέλαβε την ηγεμονία του σημερινού βουλγαρικού τμήματος της βόρειο - ανατολικής Μακεδονίας, στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμώνος.

Η γέννησή της τοποθετείται στα αμέσως μετά τον θάνατο το Δουσάν χρόνια. Η ανατροφή, η μόρφωση, η αγωγή της, ήταν διαποτισμένα με ό,τι ανώτερο υπαγόρευε το βυζαντινό ιδεώδες, διότι οι Σέρβοι είχαν επηρεαστεί πολύ από τον βυζαντινό πολιτισμό. Ένοιωθε τον εαυτό της περισσότερο ταυτισμένο με τον πολιτισμό και κυρίως με την εθνική συνείδηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Συναισθηματικά και ουσιαστικά έρεπε μάλλον προς το Βυζάντιο, του οποίου επέπρωτο να γίνει Αυγούστα και Αυτοκρατόρισσα, περά απο την γενέθλιο σερβική πατρίδα.

ΥΠΟΜΟΝΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

                             
Ο θεῖος Διδάσκαλος, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ ἀποστείλει τοὺς μαθητές Του στὸ κήρυγμα, τοὺς παρουσίασε τὸ ὑψηλὸ ἔργο ποὺ ἔχουν νὰ ἐπιτελέσουν, ἀλλὰ καὶ τὶς δυσκολίες ποὺ θὰ ἀντιμετωπίσουν, καὶ πρόσθεσε: Θὰ σᾶς μισοῦν διαρκῶς ὅλοι γιὰ χάρη μου. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ θὰ δείξει ὑπομονὴ μέχρι τέλους στὶς δοκιμασίες αὐτές, αὐτὸς θὰ σωθεῖ. «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22). Ὁ συμπερασματικὸς αὐτὸς λόγος τοῦ θείου Διδασκάλου ἰσχύει καὶ γιὰ κάθε πιστὸ χριστιανό. Ὀφείλουμε νὰ τοῦ δώσουμε τὴ βαρύτητα ποὺ τοῦ ἁρμόζει, διότι πολλοὶ χριστιανοὶ στὴν ἀρχὴ τῆς δοκιμασίας τους δείχνουν ἀξιοθαύμαστη ὑπομονή, ἀλλὰ ἡ ὑπομονή τους δὲν διαρκεῖ πολύ. Ὅταν παρατείνεται ἡ δοκιμασία τους, ἀρχίζουν νὰ κάμπτονται. Ὅμως ὁ Κύριος ζητεῖ νὰ κάνουμε ὑπομονὴ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας. Διότι στὸ τέλος δίδεται τὸ στεφάνι. «Τί τὸ ὄφελος σπερμάτων, παρὰ μὲν τὴν ἀρχὴν ἀνθούντων, μικρὸν δὲ ὕστερον μαραινομένων;», γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ποιὸ εἶναι τὸ ὄφελος στὴν ἀρχὴ νὰ ἀνθίζουν κάποια φυτά, ἀλλὰ κατόπιν νὰ μαραίνονται; Μόνο ἡ καλὴ ἀρχὴ δὲν μᾶς χαρίζει τὴ νίκη. Χρειάζεται καὶ καλὴ συνέχεια καὶ καλὸ τέλος. Τότε εἴμαστε πραγματικὰ νικητές. Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ Κύριος συνδέει τὴν ὑπομονὴ μὲ τὴ σωτηρία μας. Μᾶς βεβαιώνει ὅτι θὰ σωθεῖ αὐτὸς ποὺ θὰ κάνει ὑπομονὴ μέχρι τὸ τέλος στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Τὸ ἀγώνισμα ποὺ μᾶς ζητεῖ, πάρα πολὺ μᾶς εὐνοεῖ. Διότι μᾶς καλεῖ νὰ ὑπομείνουμε θλίψεις προσωρινές, ἐνῶ ἡ σωτηρία ποὺ προσφέρει θὰ εἶναι αἰώνια. Μᾶς καλεῖ νὰ ὑπομείνουμε δοκιμασίες ποὺ ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως, ἐνῶ ἡ σωτηρία ποὺ μᾶς χαρίζει δὲν θὰ λήξει ποτέ. Ἑπομένως δὲν μᾶς συμφέρει νὰ χάσουμε τὴν ὑπομονή μας. Διότι ἂν χάσουμε τὴν ὑπομονή μας, εἶναι σὰν νὰ χάσαμε τὴ σωτηρία μας. Κι ἂν χάσουμε τὴ σωτηρία μας, τὰ χάσαμε ὅλα. «Οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονήν», μᾶς προειδοποιεῖ ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Σ. Σειρ. β΄ 14). Ἀλίμονο σ’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν χάσει τὴν ὑπομονή τους. Διότι χάνουν τὴ σωτηρία τους. Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος στὴν Καθολικὴ ἐπιστολή του μακαρίζει αὐτοὺς ποὺ σηκώνουν μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ καρτερία τὸν σταυρὸ τῶν θλίψεων. Διότι θὰ λάβουν τὸ στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς (Ἰακ. α΄ 12). Στὴν ἴδια ἐπιστολὴ προβάλλει ὡς λαμπρὰ παραδείγματα ὑπομονῆς τοὺς προφῆτες καὶ τὸν πολύαθλο Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἔκανε ὑπομονὴ στὴ δοκιμασία τῆς θλίψεώς του καὶ κατόπιν δοξάστηκε (ε΄ 10-11). Τὸν Ἰὼβ τὸν προβάλλει ὡς τύπο Χριστοῦ. Διότι τὸ τέλειο ὑπόδειγμα τῆς ὑπομονῆς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος σ’ ὅλη τὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του, καὶ ἰδιαιτέρως στὰ σεπτὰ Πάθη Του, «ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας» (Ἑβρ. ιβ΄ 2). Γράφει στὰ «Πνευματικὰ Γυμνάσματα» ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅτι «ὁ Χριστὸς ἐβάστασε τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ὄχι μόνον δημοσίως καὶ γενναίως, ἀλλὰ καὶ καρτερικῶς, μὲ μεγάλην ὑπομονήν... χωρὶς νὰ προφέρη ἕνα ψιλὸν λόγον, χωρὶς νὰ παραπονεθῆ ὁλότελα, χωρὶς νὰ ζητήση καμμίαν εὐσπλαγχνίαν καὶ χωρὶς νὰ βγάλη κἂν ἕνα μικρὸν στεναγμόν»! Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνει ὅτι καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι ἐπιτελοῦν τὴ διακονία τους «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ», μὲ θλίψεις, μὲ ἀνάγκες, μὲ στενοχώριες, μὲ δαρμοὺς καὶ μαστιγώσεις ποὺ πληγώνουν τὸ σῶμα, μὲ φυλακίσεις, μὲ καταδιώξεις ποὺ δὲν τοὺς ἀφήνουν νὰ σταθοῦν πουθενά, μὲ κόπους, μὲ ἀγρυπνίες, μὲ στερήσεις φαγητοῦ (Β΄ Κορ. ς΄ 4-5). Κι ἐμεῖς ὡς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ καλούμαστε νὰ βαδίζουμε στὰ ἴχνη Του, νὰ «ἐπακολουθῶμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21). Νὰ ὑπομένουμε πειρασμούς, νὰ κακοπαθοῦμε, νὰ βαστάζουμε μὲ ὑπομονὴ καὶ μὲ καρτερία τὸν σταυρό μας μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, γιὰ νὰ βροῦμε ἔλεος τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Οἱ μοναχοί, γιὰ νὰ μὴν καμφθοῦν ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς μοναχικῆς ζωῆς, συνηθίζουν νὰ εὔχονται ὁ ἕνας στὸν ἄλλον: «Καλὴ ὑπομονή»! Διότι δίνουν ρητὲς ὑποσχέσεις στὸ Θεό, ὅταν γίνεται ἡ «κουρά» τους, ὅτι θὰ ὑπομείνουν τὸν καύσωνα ὅλης τῆς ἡμέρας, δηλαδὴ ὅλης τῆς ζωῆς τους, ὅτι θὰ ἐργάζονται στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου μέχρι τὴν τελευταία τους ἀναπνοή. Ἑπομένως ὀφείλουν νὰ κάνουν ὑπομονή. Καὶ ἀξίζει νὰ κάνουν ὑπομονή, διότι ὁ ἀγωνοθέτης Κύριος θὰ τοὺς στεφανώσει μὲ ἀμάραντο στεφάνι. Σημειώνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ὅτι, ἂν ἤξεραν αὐτοὶ ποὺ κάνουν ὑπομονὴ στοὺς πειρασμοὺς καὶ στὶς θλίψεις, τί δόξα τοὺς περιμένει στοὺς οὐρανούς, θὰ δέχονταν νὰ ὑπομείνουν «μυρίας κολάσεις»! Αὐτὸ λοιπὸν νὰ κάνουμε. Νὰ μὴν κυριευθοῦμε ἀπὸ ἀνυπομονησία οὔτε νὰ βαρυγγωμοῦμε, ὅταν μᾶς ἔρχονται θλίψεις. Ἀλλὰ νὰ ὁπλισθοῦμε μὲ περισσότερη ὑπομονή, ἡ ὁποία καὶ νὰ παραταθεῖ μέχρι τὴν τελευταία μας ἀναπνοή. Διότι «ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται» (Ματθ. ι΄ 22).ΟΣΩΤΗΡ2098

«Ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ....»

               
Ἔθος παλαιό καί συνήθεια γιά τήν ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι μέ τή σημερινή Κυριακή τοῦ σπορέως νά ἀρχίζουν τά κατηχητικά σχολεία, οἱ κύκλοι τῆς ἁγίας Γραφῆς, οἱ ὁποιεσδήποτε ἑσπερινές ὁμιλίες στούς ναούς καί στίς αἴθουσες τῶν θρησκευτικῶν ὀργανώσεων καί ὁ κύκλος τοῦ ἐτήσιου ἐκκλησιαστικοῦ κατά τή Θεία Λειτουργία κηρύγματος. Καί βέβαια ὁ συμβολισμός εἶναι εὐκόλως κατανοητός, ἀφοῦ ὅλες αὐτές οἱ ἐκκλησιαστικές δραστηριότητες κύριο καί μοναδικό μέλημα ἔχουν, νά σπαρθεῖ γιά μιά φορά ἀκόμα στά μέλη τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας ὁ θεῖος λόγος. 

Ὁ Θεῖος λόγος, ὁ ὁποίος ὅπως ἀκούσαμε καί στή σημερινή ἀποστολική περικοπή, εἶναι πιστός. Εἶναι δηλαδή ἀλήθεια, σιγουριά, δύναμη καί μιά αἰτία γιά νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τό Θεό μέσα ἀπό αὐτόν καί νά Τόν πιστέψει. Γιατί ὁ λόγος αὐτός εἶναι μιά ἀποκάλυψη  καί ἕνα ἄνοιγμα τοῦ Θεοῦ γιά νά ἔρθει σέ ἐπαφή μέ τόν ἄνθρωπο. Νά δώσει στό πλᾶσμα Του τήν εὐκαιρία νά τόν ἀποδεχθεῖ καί νά Τόν βάλει στή ζωή του. Ἔτσι νά μπορεῖ τελικά ὅπως ἔχει κοινωνία μέ τούς ἀνθρώπους νά ἔχει κοινωνία καί μέ τό Θεό. Νά ἔχει Θεία κοινωνία. 

Ὁ Θεῖος λόγος δέν εἶναι ἀπλά κάποιες ἐντολές ἤ μία θεϊκή κατήχηση ἤ μιά καθηκοντολογία κατά πάντα ὡραία, καλή καί ὡφέλιμη, ἀλλά ὡστόσο ἕνας ἀκόμα τρόπος γιά νά μποῦν στή ζωή μας κάποιες οὐράνιες δεσμεύσεις, οἱ ὁποῖες θά ὑπονομεύσουν τήν ἐλευθερία μας. Εἶναι μία ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ πού φανερώνει μέ τρανταχτό τρόπο ὅτι  δέν εἶναι μιά ἀσαφής καί νεφελώδης κατάσταση, ἀλλά ἕνα πρόσωπο πού ὑπάρχει, ἐνεργεῖ, ἐπικοινωνεῖ, ἔχει θέλημα καί κυρίως ἀγαπάει. Γιά τήν ἀγάπη Του αὐτή πρός τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο, γίνεται ἔνσαρκος Λόγος (ὁ Χριστός) καί μπαίνει στήν περιπέτεια τῆς ζωῆς γιά νά μπορέσει πιό ἄμμεσα καί πιό οἰκεία γιά τό πλάσμα Του, νά τόν σπείρει σ’ αὐτό. 

Εἶναι νομίζω εὐκολο νά καταλάβουμε πώς μέσα ἀπό τήν παντοδυναμία Του, θά μποροῦσε νά τόν δώσει γραμμένο σέ κάποιον δίκαιο ἄνθρωπο, ὅπως κάποτε στόν Μωϋσή. Ἤ ἀκόμα μέσα ἀπό κάποια νεφέλη νά τόν ἀποκαλύψει σέ κάποιο τόπο ὡς σύγγραμμα συνοδευόντας το  ὅπως καί σέ ἄλλες περιπτώσεις  διά φωνῆς «οὔτος ἐστίν ὁ λόγος μου, αὐτόν καί μόνο νά ἀναγινώσκετε». Ἔτσι θαρρῶ δέν εἶναι δύσκολο  νά καταλάβουμε πώς ὅταν μιλοῦμε γιά τό Θεῖο Λόγο δέν πρέπει νά Τόν λαμβάνουμε ὡς ὁποιονδήποτε ἄλλο λόγο γνωρίζουμε ἤ κάνουμε στή ζωή μας. Ἀλλά στό ἄκουσμά του νά ἐννοοῦμε Αὐτόν τόν ἵδιο τόν ἔνσαρκο Λόγο, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού ἦλθε στόν κόσμο μας καί μέ πολλή λεπτότητα καί εὐγένεια προσπαθεῖ αἰῶνες τώρα νά φυτρώσει μέσα μας καί νά γίνει γιά ἐμᾶς δύναμη ζωῆς καί σωτηρία. 

Ὄμως αὐτό, ὅπως ὁ ἵδιος ὁ Χριστός μᾶς βεβαιώνει, δέν ἐπιτυγχάνεται ἀπόλυτα. Ὅπως μᾶς ἀφηγεῖται μέσα ἀπό τήν παραβολή, ὑπάρχουν τέσσερεις κατηγορίες ἀνθρώπων.  α) Αὐτοί πού δέ δείχνουν κανένα ἐνδιαφέρον γι αὐτόν, ἀναφέρονται ὡς δρόμος καί ἀπό τούς ὁποίους ὁ διάβολος εὔκολα τόν παίρνει.  

β) Αὐτοί πού πρός στιγμήν ἐνδιαφέρονται ἀλλά μέ τήν πρώτη δυσκολία τόν ἀπορρίπτουν καί ἀπομακρύνονται. 

γ) Αὐτοί πού δείχνουν περισσότερο ἐνδιαφέρον, τόν ἀποδέχονται καί προσπαθοῦν νά τόν καλλιεργήσουν, ἀλλά τελικά ἀποτυγχάνουν γιατί τόν χάνουν (τόν πνίγουν) μέσα στίς ἄλλες προτεραιότητες καί ἐνδιαφέροντα τῆς ζωῆς. 

δ) Αὐτοί πού ἀκούγοντάς Τον, ἀναγνωρίζουν  τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους. Τόν δέχονται μέ ἀγάπη, σεβασμό καί ἐνδιαφέρον καί τόν καλλιεργοῦν κάνοντας Τον τρόπο ζωῆς τους μέ κύριο ἐργαλείο  τήν ὑπομονή, ὅπως κατηγορηματικά δηλώνει ὁ ἵδιος ὁ Χριστός, ὁ ἔνσαρκος Λόγος τοῦ Θεοῦ. 

Μέσα ἀπό τά λόγια αὐτά τοῦ Χριστοῦ μας, μποροῦμε νά καταλάβουμε πώς γιά νά φυτρώσει καί νά καρποφορήσει μέσα μας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, θά πρέπει νά δουλέψουν τέσσερεις δυνάμεις. Ἡ ἀκοή, ἡ νόηση, τό αἴσθημα καί ἡ ὑπομονή. Ἀπό τά αὐτιά μας θά μπεῖ μέσα μας. Μετά θά ἐπεξεργασθεῖ ἀπό τό μυαλό μας καί θά ἀναγνωρισθεῖ ὡς κάτι πολύ σημαντικό καί μοναδικό. Δέν πρέπει ὅμως νά μείνει ἐκεῖ. Πρέπει ἄμμεσα νά περάσει στήν καρδιά μας καί νά γίνει αἴσθημα καί διάθεση. Ἐκεῖ εἶναι ὁ τόπος πού θά φυτρώσει ἤ ὄχι. Ἡ ποιότητα καί τό εἴδος τοῦ ἐδάφους πού περιγράφεται στήν παραβολή, ἀντιστοιχεῖ στήν ποιότητα καί τό εἴδος τῆς καρδιᾶς μας.  

Ἡ καρδιά μας εἶναι ὁ τόπος ὅπου φυτρώνει καί ὑπάρχει ὅ,τι γιά τόν καθένα θεωρεῖται ὡς καλό, χρήσιμο καί ἀναγκαίο γιά νά ζεῖ. Ἐκεῖ φυτρώνουν καί τά πάθη. Οἱ κακές δηλαδή καί μή ὡφέλιμες δυνάμεις, οἱ ὁποίες ἐπηρρεάζουν τήν ποιότητα τῆς καρδιᾶς μας καί μπορεῖ νά πνίξουν τελικά τό Θεῖο λόγο. Μποροῦμε ὅμως ἐάν ἔχουμε καλή προαίρεση, μέ τή δύναμη Του νά ξεβοτανίσουμε τήν καρδιά μας καί νά τήν κάνουμε τόπο πού θά καρποφορήσει, ἐνεργοποιώντας τήν ὑπομονή. Στήν πίστη καί στή σχέση μέ τό Θεό, ἡ ὑπομονή εἶναι ἀπαραίτητο στοιχείο. Αὐτή μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει γιά νά ἀπολαύσουμε τελικά τούς εὐλογημένους καρπούς τῆς πίστεως. 

Ἀγαπητοί μου·  

Χρόνια τώρα ἀκοῦμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Χρόνια τώρα ὁ Χριστός προσπαθεῖ νά μπεῖ μέσα μας καί νά μᾶς κάνει μικρούς Χριστούς. Χρόνια τώρα λίγο ἤ πολύ συναισθανόμαστε καί ἀναγνωρίζουμε, τό καλό, τό ὡφέλιμο καί τήν εὐλογία γιά ἐμᾶς μέσα ἀπό τήν ἀκοή καί τή γνώση Του. Παρ’ὅλα, αὐτά ἐάν θέλουμε νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, δέν ἀπολαμβάνουμε τούς καρπούς Του. Λίγοι εἶναι αὐτοί πού τό ἐπιτυγχάνουν καί εἶναι αὐτοί πού τιμοῦμε καί πού στά χρόνια μας ἀκόμα κάποιους κατατάξαμε στό ἁγιολόγιο. 

Τό καλό καί τό  κακό ὅλοι τό καταλαβαίνουμε.  Ὅμως μέ κάποιον περίεργο καί παράξενο τρόπο κάνουμε περισσότερο τό κακό παρά τό καλό.  Ἐάν πραγματικά δεχόμασταν καί καλλιεργούσαμε στίς καρδιές μας τό Θεῖο λόγο, ἡ ζωή μας τώρα θά ἦταν παράδεισος καί τά ὅποια προβλήματα θά λυνόταν ἐν τῆ γενέση τους. Γιατί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ θά δούλευε μέσα ἀπό τόν καθένα μας καί θά μᾶς ἔδινε φώτιση καί δύναμη γιά νά κάνουμε πάντα τό καλό καί ὡφέλιμο γιά ἐμᾶς καί τόν κόσμο μας καί νά διορθώνουμε εὔκολα τά ὅποια προβλήματα δημιουργόταν. 

Ἄς εἶναι λοιπόν ἡ σημερινή ἡμέρα μιά ἀφορμή καί μιά αἰτία νά κάνουμε ὅ,τι δέν κάναμε μέχρι σήμερα ὡς παιδιά τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι σ’Αὐτόν καί τό λόγο του. Ποτέ δέν εἶναι ἀργά καί ὅσο ζοῦμε ἔχουμε δικαίωμα στήν μετάνοια καί τή σωτηρία. Εὐτυχῶς, μᾶς ἀγαπάει πολύ ὁ Θεός! Μέ ἕνα τρόπο ἀκατανόητο καί πολλές φορές σκάνδαλο γιά τό κοντό μυαλό μας. Ἀς σταθοῦμε σοβαρά καί μέ ἐνδιαφέρον ἀπέναντι στό Θεό καί ἄς καταλάβουμε ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι γνώση λόγου, ἀλλά ζωῆς ἀκρίβεια. Ἄς προσπαθήσουμε καί ὁ Θεός δέ θά ἀδιαφορήσει.

 π. Φιλιππος  Μπεναζης

      Ι.Ν.Αγιου Νικολαου -Δραμα

Διότι Τίποτε δὲν Εἶναι Ισχυρότερο ἀπὸ τὴν Υπομονή.

   Δὲν ἔφθανε ἡ μακρὰ ξενιτειὰ τοῦ εὐσεβοῦς Ψαλμωδοῦ λόγῳ τῆς αἰχμαλωσίας. Δὲν ἔφθανε ἡ ἀναγ­καστικὴ συνοίκησή του μὲ τοὺς βδελυρούς, δολίους καὶ ἀδίκους Κηδαρινούς, ἀπογόνους τοῦ δευτέρου γιοῦ τοῦ Ἰσμαήλ· ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ ζεῖ καὶ μὲ ἀνθρώπους σκληροὺς καὶ ἐριστικούς, οἱ ὁποῖοι μισοῦσαν τὴν εἰ­ρήνη. Παραπονεῖται: «Μετὰ τῶν μι­σούν­των τὴν εἰρήνην ἤμην εἰρηνικός· ὅταν ἐλάλουν αὐτοῖς, ἐπολέμουν με δωρεάν» (στίχ. 7)· προσπαθώντας νὰ συν­εννοηθῶ μὲ ἀνθρώπους ποὺ μισοῦν τὴν εἰρήνη, εἶμαι εἰρηνικός. Ἀλλὰ μάταια! Ὅταν συνομιλῶ μ’ αὐτούς, μὲ πολεμοῦν ἄδικα, χωρὶς καμιὰ ἀφορμή.

Σημειώνει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: Ἀποτελοῦσε χαρακτηριστικὸ τῶν Βαβυλωνίων τὸ νὰ πολεμοῦν χωρὶς κανένα λό­­γο τοὺς φιλήσυχους καὶ εἰρηνικούς. Ἐκτὸς ἐὰν ὑπεβάλλετο ἡ κρίση καὶ ἡ τιμωρία τὴν ὁποία παρήγγελλε ὁ Θεὸς κατὰ τῶν Χαναναίων καὶ Ἀμορραίων, μὲ τὸ νὰ ἀπαγορεύει τὴ φιλία μαζί τους¹.

Ὁ Ψαλμωδὸς ἦταν ἄνθρωπος τῆς εἰρήνης. Προσπαθοῦσε νὰ συνεννοηθεῖ μαζί τους εἰρηνικά, μάταια ὅμως! Δὲν ἀντιστεκόταν στὶς ἐριστικὲς προκλήσεις τους, ὑποχωροῦσε. Τὸν πολεμοῦσαν χωρὶς καμιὰ ἀφορμή, ἀλλὰ καὶ πάλι αὐτὸς τοὺς φερόταν μὲ τρόπο ἡσύχιο καὶ εἰρηνικό.

Ἔτσι φέρονται ἀνέκαθεν ὅσοι ἐχθρεύονται τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι φέρθηκαν καὶ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι πρὸς τὸν ἄρχοντα καὶ χορηγὸ τῆς εἰρήνης, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς Του. Ἐναντιώνονταν στὸν πλοῦτο τῆς ἀγάπης καὶ τῶν εὐεργεσιῶν Του! Γιὰ τοὺς λόγους τῆς ἀγάπης καὶ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης δοκίμασαν νὰ Τὸν λιθοβολήσουν! Ἑπομένως, ὅταν καὶ ἐμεῖς ἀντιμετωπίζουμε τέτοια συμ­περιφορά, δὲν πρέπει νὰ ἀποροῦμε. Καὶ δὲν πρέπει νὰ παύουμε νὰ σκορπίζουμε ἀγάπη καὶ εἰρήνη. Ἄλλωστε ὁ θεῖος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: Ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ σᾶς, προσπαθεῖτε νὰ ἔχετε εἰρηνικὲς σχέσεις μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἂν εἶναι δυνατόν (Ρωμ. ιβ΄ [12] 18).

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σχολιάζοντας τὸν στίχο τοῦ Ψαλμωδοῦ «μετὰ τῶν μισούντων τὴν εἰρήνην, ἤμην εἰρηνικός», γράφει πολὺ ὡραῖα: Εἶδες τὴν ὠφέλεια τῆς θλίψεως; Εἶδες τὸ κέρδος τῆς αἰχμαλωσίας; Τώρα ὅμως ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς θὰ μπορέσει νὰ πεῖ τὸν λόγο αὐτό; Διότι εἶναι ἱκανοποιητικό, ἂν εἶ­ναι κανεὶς εἰρηνικὸς μὲ τοὺς εἰρηνικούς· ὁ αἰχμάλωτος ὅμως Ψαλμωδὸς ἦταν εἰρηνικὸς καὶ μὲ ἐκείνους ποὺ μισοῦν τὴν εἰρήνη. Καὶ ἐρωτᾶ ὁ θεοφώτιστος Χρυσόστομος: Πῶς θὰ ἐπιτύχουμε καὶ ἐμεῖς αὐτὸ ποὺ πέτυχε ὁ Ψαλμωδός; Καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος: Θὰ τὸ ἐπιτύχουμε, ἐὰν ζοῦμε ὡς προσωρινοὶ στὸν κόσμο αὐτό, ἂν ζοῦμε ὡς φιλοξενούμενοι, ἂν δὲν ἐξουσιαζόμαστε ἀπὸ τίποτε τῆς παρούσης ζωῆς. Διότι τίποτε δὲν προκαλεῖ τόσο μεγάλη μάχη καὶ πόλεμο, ὅσο ἡ ἀγάπη τῶν ἀγαθῶν τῆς παρούσης ζωῆς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῆς δόξας, τῶν χρημάτων καὶ τῶν ἀπολαύσεων. Ἄλλωστε, συνεχίζει, ὁ Κύριος προτρέπει νὰ εἴμαστε σὰν ἥμερα πρόβατα ἀνάμεσα σὲ αἱμοβόρους λύκους (βλ. Ματθ. ι΄ [10] 16), γιὰ νὰ μὴ λὲς ἐσὺ ὁ Χριστιανός: Αὐτὰ καὶ αὐτὰ ἔπαθα καὶ γι’ αὐτὸ ἔγινα ἄγριος. Ἔστω καὶ ἂν πάθεις πολλά, νὰ παραμείνεις αὐτὸ ποὺ εἶσαι, δηλαδὴ πρόβατο, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ νικήσεις τοὺς λύκους.

Προσθέτει δὲ καὶ τὰ ἀκόλουθα ὁ χρυσολόγος Πατέρας: Ὁ τάδε εἶναι πονη­ρὸς καὶ διεφθαρμένος· ἔχεις ὅμως τό­σο μεγάλη δύναμη, ὥστε νὰ νικήσεις καὶ τοὺς πονηρούς. Τί εἶναι πιὸ ἥμερο ἀπὸ τὸ πρόβατο καὶ πιὸ ἄγριο ἀπὸ τὸν λύκο; Καὶ ὅμως, τὸ πρόβατο θὰ νικήσει τὸν λύκο. Αὐτὸ ἔγινε φανερὸ στὴν περίπτωση τῶν Ἀποστόλων. Διότι τίποτε δὲν εἶναι δυνατότερο ἀπὸ τὴν ἡμερότητα καὶ ἰσχυρότερο ἀπὸ τὴν ὑ­­πομονή. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Κύριος προτρέπει νὰ εἴμαστε «ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων». Καὶ ὁ Κύριος ἀφοῦ εἶπε αὐτά, σὰν νὰ μὴν εἶναι ἀρκετὴ ἡ ἡμερότητα τοῦ προβάτου, πρόσθεσε καὶ κάτι ἄλλο γιὰ ἐκεῖνον ποὺ θέλει νὰ Τὸν παρουσιάσει ὡς μαθητὴ δικό Του. Εἶπε: «Νὰ εἶσθε ἄκακοι καὶ ἁπλοὶ σὰν τὰ περιστέρια» (Ματθ. ι΄ [10] 16). Ἀφοῦ ἀνέμειξε τὴν ἡμερότητα δύο ἥμερων καὶ ἁπλῶν ζώων, τόσο μεγάλη καλοσύνη ζητεῖ καὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ὅταν εἴμαστε μεταξὺ ἀγρίων. Μὴ μοῦ λές, ἄνθρωπε, συνεχίζει ὁ θεόσοφος ποιμενάρχης, ὅτι ὁ τάδε εἶναι κακὸς καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸν ὑποφέρω. Διότι τότε ἀκριβῶς πρέπει νὰ δείχνουμε τὴν ἡμερότητα, ὅταν βρισκόμαστε μαζὶ μὲ τοὺς ἄγριους καὶ ἀνήμερους. Τότε ἀποδεικνύεται ἡ δύναμη τῆς ἡμερότητας. Τότε λάμπει τὸ ἔργο της, ἡ ἐπιτυχία καὶ ἡ ὠφέλειά της.

Καὶ κατακλείει τὰ σοφὰ ἐπιχειρήματά του ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: Ἔτσι πρέπει καὶ ἐμεῖς νὰ συμπεριφερόμαστε, ἔστω κι ἂν μᾶς ρίχνουν καὶ μᾶς κτυποῦν, ἐνῶ ἐμεῖς τοὺς ἀγαποῦμε· ἔστω κι ἂν μᾶς ἐπιβουλεύονται, πρέπει νὰ δείχνουμε τὶς ἀρετές μας, ἐνθυμούμενοι πάντοτε τὴν παρομοίωση ἐκείνη ποὺ μᾶς προτρέπει νὰ εἴμαστε σὰν πρόβατα καὶ περιστερὲς μεταξὺ τῶν λύκων, γιὰ νὰ κάνουμε ἐκείνους μὲν καλύτερους, ἐμεῖς δὲ οἱ ἴδιοι νὰ ἀπολαύσουμε τὰ οὐράνια ἀγαθά².

Αὐτὸ τὸ σπουδαῖο δίδαγμα ζωῆς καὶ ἀναστροφῆς μᾶς προσέφερε ὁ εὐ­σεβὴς Ψαλμωδὸς μὲ τὸν 119ο Ψαλμὸ τῶν Ἀναβαθμῶν, γιὰ μιὰ θεοφιλὴ παροικία μὲ ἀνθρώπους ἐριστικούς, δόλιους καὶ βίαιους. Ἂν ἔτσι φερόμαστε, ἔχουμε νὰ λάβουμε πολλὴ ὠφέλεια ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ ἐκείνους θὰ βοηθήσουμε γιὰ ἕνα θεοφιλὴ καὶ σωτήριο τρόπο ζωῆς.

1. Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, Εἰς Ψαλ. ριθ΄ [119] 7, PG 27, 509D.
2. ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εἰς Ψαλ. ριθ΄ [119] 3, PG 55, 343-344.   

https://www.osotir.org/2016/11/04/di-ton-anavathmon-4-e-rinik-s-nthropos-psal-rith-119-7/

''ΠΕΣ ΕΝΑ ''ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ '' ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ''

      Ο Ἀνδρέας ἦταν ἕνα ἔξυπνο καὶ σοβαρὸ παιδὶ μέσα στὴν οἰκογένειά του. 
Εἶχε  τελειώσει τὸ Πολυτεχνεῖο μὲ εἰδίκευση στοὺς ἠλεκτρονικοὺς ὑπολογιστές. 
Πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες εἶχε πάρει καὶ τὸ ἀπολυτήριο τοῦ Στρατοῦ. 
Τώρα ἄνοιγε τὰ φτερά του γιὰ δουλειά, γιὰ οἰκογένεια... Πολλοὶ τὸν ἀγαποῦσαν καὶ περισσότεροι τὸν ζήλευαν γιὰ τὸν ἀκέραιο καὶ εὐθὺ χαρακτήρα του. 
Ὁ ἴδιος ὅμως εἶχε ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα: δὲν ἄντεχε τὸν πατέρα του. 
 Οἱ ἄκριτες παρεμβάσεις του καὶ οἱ συνεχεῖς παρατηρήσεις του, τὰ βλέμματά του τὰ ἐρευνητικά, κάποτε καὶ τὰ ἐπιτιμητικά, δὲν τὰ ἄντεχε. 
 Στὸν ἴδιο δίσταζε νὰ μιλήσει. Τὸν σεβόταν γιατὶ εἶχε κύρος. 
Ἔτσι κυλοῦσαν τὰ χρόνια τὰ μαθητικά, τὰ ἐφηβικὰ καὶ τώρα καὶ τὰ νεανικὰ χρόνια τοῦ Ἀνδρέα. Πολλὲς ἀφορμὲς τοῦ ἔδινε ὁ πατέρας καὶ τὸ ρῆγμα μεγάλωνε στὶς μεταξύ τους σχέσεις. 
Κάποια περιστατικὰ μᾶλλον ἦταν ἀσήμαντα. 
Ὑπῆρχαν ὅμως καὶ σοβαρότερα. Πάντως ὅλα, καὶ τὰ μικρὰ καὶ τὰ μεγάλα, καὶ τὰ ἀληθινὰ καὶ τὰ φανταστικὰ τὰ μεγαλοποιοῦσε ὁ διάβολος καὶ κούραζε καὶ βασάνιζε τοῦ ἔξυπνου νέου τὴν καρδιά. 
       Πολλὲς φορὲς ἀναζητοῦσε διέξοδο ξεκούρασης ὁ Ἀνδρέας στὸ κουτσομπολιὸ καὶ τὴν κατάκριση. 
Τά ’λεγε σ’ ἔμπιστους φίλους του τὰ περιστατικὰ ποὺ τὸν κούραζαν. Καὶ ἐκεῖ ἠρεμοῦσε. Ἠρεμοῦσε; «Δὲν τὸν ἀντέχω!...», «Δὲν τὸν πάω...», «Μὲ ἐκνευρίζει...». 
 Ἀγώνας συνεχὴς καὶ πάλη γιὰ τὴν ἀγάπη γινόταν στὴν ψυχὴ τοῦ καλοσυνάτου Ἀνδρέα. 
Κάθε φορὰ πού ’πεφτε στὴν κατάκριση, τὸ ἔνιωθε σὰν βάρος. «Ἀπὸ τοῦτο τὸ ἁμάρτημα, τὸ φοβερὸ ἀγκάθι, πρέπει νὰ ἀπαλλαγῶ κάποτε», μονολο- γοῦσε. ...............................................................            Μέρες τώρα παρακολουθοῦσε ἕναν καινούργιο του φίλο, τὸ Δημήτρη, ποὺ πρόσφατα εἶχε γνωρίσει τὸν Χριστὸ καὶ εἶχε ἀναπαυθεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας. 
Ἦταν ὅμως καὶ αὐτὸς τραυματισμένος ψυχικὰ ἀπὸ τὸν πατέρα του, γιατὶ ποτὲ δὲν τὸν εἶχε ἀγκαλιάσει μὲ στοργὴ καὶ ἐνδιαφέρον. 
Δούλευε χρόνια τώρα στὴν οἰκογενειακή τους ἐπιχείρηση χωρὶς νὰ παίρνει ἕνα μισθό, ἔστω ἕνα μικρὸ βοήθημα. 
 Εἶχε κάθε δικαίωμα ὁ Δημήτρης νὰ σχολιάζει καὶ νὰ κατακρίνει τὴν ἄδικη συμπεριφορὰ τοῦ πατέρα του. 
Ὅμως δὲν τό ’κανε ποτέ. Πάντα ἔβρισκε ἕνα λόγο ἐλαφρυντικὸ γι’ αὐτόν. 
 «Αὐτὲς εἶναι», ἔλεγε, «οἱ παιδαγωγίες τοῦ Θεοῦ. Δὲν πρέπει νὰ κατακρίνουμε ὅ,τι ἄδικο ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ συμβαίνει στὴ ζωή μας, οὔτε νὰ σχολιάζουμε ὅ,τι ἄσχημο βιώσαμε ἀπὸ ἀνθρώπους. 
Ὁ Θεὸς ἂς συγχωρήσει τοὺς φταῖχτες μας. 
Μὲ τὴν ὑπομονὴ πάντα κερδίζεις. Γίνεσαι δυνατός! Ἔχεις εἰρήνη». 
Πόσο σοφὰ ἦταν τὰ λόγια αὐτά! 
 Πόσο τὸν εἶχε διδάξει τὸν Ἀνδρέα τὸ ἦθος τοῦ Δημήτρη! Πῶς εἶναι δυνατόν, ἔλεγε, ὁ κόσμος νὰ κρύβει τέτοια διαμάντια ὑπομονῆς καὶ ἀνεξικακίας! Ἐνῶ ἐγὼ εἶμαι τόσο μακριά! σκεφτόταν... Εὐεργέτη του τὸν θεωροῦσε τὸν Δημήτρη, τὸν νέο του φίλο! .................................................................................      ... Αὐτὰ σκεφτόταν πάλι σήμερα ὁ Ἀνδρέας στὸ δωμάτιό του. 
Ἦταν ἕνα ἥσυχο ἀπόγευμα Κυριακῆς. 
Ἤξερε ὅτι ὁ πατέρας του αὔριο θά ’φευγε γιὰ τὸ ἐξωτερικό, γιὰ μεγάλο ὑπηρεσιακὸ ταξίδι. 
Ὅσο καὶ νὰ ζήλευε τὴν ἀνεξίκακη ψυχὴ τοῦ νέου του φίλου, δὲν εἶχε φθάσει ἀκόμα στὴν ὥρα γιὰ νὰ τὸν μιμηθεῖ! 
 Ὄρεξη γιὰ χαιρετοῦρες καὶ ἀντίο δὲν εἶχε γιὰ τὸν πατέρα του. 
Μόνος του στὸ δωμάτιο συνέχιζε κάποια ἐπιστημονική του μελέτη... Σὲ μικρό του διάλειμμα διασχίζοντας τὸ διάδρομο ποὺ ὁδηγοῦσε στὸ σαλόνι βλέπει τὸν πατέρα του ποὺ ἑτοίμαζε τὶς τελευταῖες ἀποσκευές, καὶ ἀκούει μιὰ φωνή. 
Αὐτὴ τὴ φορὰ τόσο ἤρεμη! ἱκετευτική! 
 –Ἀνδρέα, παιδί μου, πὲς ἕνα ‘‘Κύριε, ἐλέησον’’ γιὰ μένα. 
Ἦταν ἡ φωνή, ναί, ἡ φωνὴ τοῦ πατέρα του! 
 Ποτέ του ὁ Ἀνδρέας δὲν εἶχε ἀκούσει τέτοιο λόγο. Ράγισε ἡ ψυχή του. 
Τέτοια καρδιὰ ἔκρυβε ὁ πατέρας του! 
Τέτοια ταπείνωση, τέτοια πίστη, τέτοια ἁπλότητα! Ἔμεινε λίγα δευτερόλεπτα σὲ ἀμηχανία. 
 Ὁ πάγος στὴν ψυχή του εἶχε σπάσει, τὸ ρῆγμα εἶχε ξαναενωθεῖ, σκέφθηκε. «Ἔχω τέτοιο πατέρα!». Συγγνώμη δὲν εἶπε. 
Ἄλλωστε ποτὲ δὲν εἶχε φανερὰ ἀντιδράσει οὔτε ἐξωτερικεύσει τῆς ψυχῆς του τὰ κύματα. 
Σιωπηλὸς μπῆκε στὸ δωμάτιό του. 
Ὕψωσε τὰ βουρκωμένα μάτια του στὸ εἰκονοστάσι. Καὶ εἶπε στὸν Κύριο: «Κύριε, ἐλέησε ἐμένα πρῶτα τὸν ἐγωιστὴ καὶ μετὰ τὸν ταπεινὸ πατέρα μου! Βοήθησέ με, Κύριε, νὰ μὴν παρεξηγῶ, νὰ μὴν ἀντιδρῶ καὶ νὰ μὴν κατακρίνω τοῦ πατέρα μου τὶς συμπεριφορές. 
Εἶναι τόσο ἁπλὸς καὶ εἰλικρινὴς ὁ μορφωμένος πατέρας μου!». ΟΣΩΤΗΡ2064
.

ΠΑΤΜΟΣ

Λόγος παρηγορητικός για την πανδημία

Εξ αιτίας της απειλής του κορωνο'ι'ού που εξαπλώθηκε στην οικουμένη,πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε σύγχυση και άλλοι σε πανικό. Νομίζω όμως ότι δεν θα έπρεπε, διότι όσα κάνει ο Θεός για εμάς, τα κάνει από αγάπη. 

Ο Θεός των Χριστιανών είναι αγαθός Θεός, είναι Θεός ελέους, οικτιρμών και φιλανθρωπίας.

Ο Θεός μας έπλασε από αγαθότητα για να μοιραστεί τη ζωή, και τη δόξα Του ακόμη, μαζί μας. Όταν πέσαμε στην αμαρτία, επέτρεψε να εισέλθει ο θάνατος στη ζωή μας πάλι από αγαθότητα, για να μην γίνουμε αθάνατοι με την κακία μας, αλλά να εκζητήσουμε οδό σωτηρίας. Παρόλο που πέσαμε, ο Θεός δεν σταμάτησε να προνοεί για εμάς, όχι μόνο υλικά αγαθά για τη συντήρηση του γένους μας, αλλά έστειλε Προφήτες και Δικαίους, ετοιμάζοντας την οδό Του για να έλθει και να λύσει την τραγωδία μας· και έφερε την αιώνια σωτηρία με τον Σταυρό και την Ανάσταση της απερινόητης αγάπης Του. Ήλθε ο Ίδιος, πήρε πάνω Του την κατάρα της αμαρτίας και έδειξε την αγάπη Του μέχρι τέλους: «Αγαπήσας τους ιδίους τους εν τω κόσμω εις τέλος ηγάπησεν αυτούς» (Ιωάν. 13,1). 

Όλα όσα έκανε ο Θεός, όταν μας δημιούργησε, όταν προνοούσε αγαθά για τη συντήρηση του κόσμου, όταν ετοίμαζε την οδό Του για να έλθει στη γη, όταν ήλθε ο Ίδιος αυτοπροσώπως και εργάσθηκε με φρικτό τρόπο τη σωτηρία μας, όλα τα έκανε από αγαθότητα. 

Η αγαθότητά Του είναι ατελεύτητη, μας σώζει και μακροθυμεί, ωσότου έλθουμε «εις επίγνωσιν αληθείας» (Α’ Τιμ. 2,4) και προσφέρουμε αληθινή μετάνοια, ώστε να είμαστε μαζί Του αιώνια.

Έτσι, ο Θεός μας σε κάθε στάδιο της σχέσεώς Του με τον άνθρωπο δείχνει μόνο τη χρηστότητα και το έλεός Του, «μέγα και κρείσσων υπέρ ζωάς». 

Η Φύση Του είναι αγαθή και όλα τα κάνει για την ωφέλεια του ανθρώπου και τη σωτηρία του.

Επομένως, όταν θα έλθει πάλι να κρίνει τον κόσμο, θα τον κρίνει άλλος Θεός; 

Δεν θα είναι ο Ίδιος αγαθός Θεός, ο Θεός του ελέους, των οικτιρμών και της φιλανθρωπίας; Ασφαλώς, δεν θα εμφανισθούμε ενώπιον άλλου Θεού από Αυτόν που μας έπλασε και μας έσωσε. Άρα και πάλι με έλεος και αγάπη θα μας κρίνει. Έτσι, δεν θα έπρεπε να πανικοβαλλόμαστε, ούτε να σαλευόμαστε, διότι ο Ίδιος Θεός θα μας προσλάβει στην άλλη ζωή και θα μας κρίνει πάλι με αγαθότητα και επιείκεια.

Κάποιοι φοβούνται ότι φθάνει η ώρα του τέλους τους. Η μάστιγα αυτή του κορωνοιού έχει και μία θετική πλευρά, διότι από τη στιγμή που θα μας προσβάλει μέχρι το τέλος μας, μεσολαβούν μερικές εβδομάδες. 

Επομένως, έχουμε κάποιον χρόνο που μπορούμε να αφιερώσουμε στην προετοιμασία για τη συνάντησή μας με τον Θεό, ώστε να μη γίνει η φυγή μας απρόοπτα η απροετοίμαστα, αλλά αφού διέλθουμε κάθε φορά στην παράσταση της προσευχής μας μπροστά στον Θεό όλη τη ζωή μας, άλλοτε με ευχαριστία μέχρι τέλους, για ο,τι ο Θεός έκανε για εμάς, και άλλοτε με μετάνοια ζητώντας τη συγχώρεση όλων των πλημμελημάτων μας. 

Τίποτε δεν μπορεί να μας ζημιώσει με έναν Τέτοιο Θεό, που όλα τα παραχωρεί από την αγαθότητά Του. 

Απλώς χρειάζεται να κρατήσουμε μέχρι τέλους την ευχαριστία και την ταπεινή προσευχή της μετανοίας για τη συγχώρηση των παραπτωμάτων μας.

Εμένα η μάστιγα αυτή με βοηθά. Ποθώ να ξαναβρώ εκείνη την προσευχή που είχα, με την οποία να διατρέξω όλη μου τη ζωή από τη γέννησή μου μέχρι τώρα, ευχαριστώντας τον Θεό για όλες τις ευεργεσίες Του, «υπέρ πάντων ων ίσμεν και ων ουκ ίσμεν, των φανερών και αφανών ευεργεσιών»Του. 

Επίσης να διατρέξω πάλι όλη μου τη ζωή μετανοώντας για όλες τις αμαρτίες και τα πλημμελήματά μου. Είναι υπέροχο να μπορέσεις να διατρέξεις τη ζωή σου με προσευχή, κομίζοντας τα πάντα ενώπιον του Θεού εμμένοντας στη προσευχή. Τότε νιώθεις ότι εξαγοράζεται η ζωή σου. Γι’ αυτό όλη η κατάσταση αυτή με βοηθά πραγματικά. Δεν πανικοβάλλομαι, αλλά θα «μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου» (Ψαλμ. 37, 19).

Πρέπει να δούμε την αγαθότητα του Θεού σε όλα αυτά που γίνονται. Οι Πατέρες είδαν τη χρηστότητά Του. Παρόμοια επιδημία παρουσιάστηκε τον 4ο αιώνα στην έρημο της Αιγύπτου, η οποία θέρισε πάνω από το ένα τρίτο των μοναχών, και οι όσιοι Πατέρες έλεγαν με μεγάλη έμπνευση ότι, «ο Θεός θερίζει ψυχές αγίων για τη Βασιλεία Του», και δεν σαλεύθηκαν. 

Ο Ίδιος ο Κύριος μιλά στο Ευαγγέλιο για τις έσχατες ημέρες, για τις δοκιμασίες και τα δεινά που θα περάσει ο κόσμος πριν τον ερχομό Του. Εντούτοις, δεν διακρίνουμε εκεί καμία νοσηρή λύπη η απελπισία. Ο Κύριος, που στον κήπο της Γεθσημανή προσεύχεται με αιματηρό ιδρώτα για τη σωτηρία όλου του κόσμου, λέει ότι, όταν δούμε τα φοβερά που προηγούνται της Δευτέρας Παρουσίας Του, να υψώσουμε με έμπνευση τις κεφαλές μας, διότι η απολύτρωσή μας είναι εγγύς (βλ. Λουκ. 21,28).

Μερικοί μου λένε, «ο Θεός να βάλει το χέρι Του». Μα, ακριβώς αυτό ήδη είναι το χέρι του Θεού. Εκείνος θέλει τη σωτηρία μας και εργάζεται «πολυμερώς και πολυτρόπως» (Εβρ. 1,1). «Ο Πατήρ Μου έως άρτι εργάζεται καγώ εργάζομαι» (Ιωάν. 5,17). Ίσως ο ιός αυτός να είναι ένα μέσο που χρησιμοποιεί ο Θεός, για να φέρει πολλούς ανθρώπους σε επίγνωση και μετάνοια, και να θερίσει πολλές έτοιμες ψυχές, να κάνει μία συγκομιδή ψυχών για την αιώνια Βασιλεία Του. Επομένως, για όσους εμπιστεύονται και παραδίδονται στην Πρόνοια του Θεού, όλα θα συνεργήσουν στο αγαθό: «Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν» (Ρωμ. 8,28).

Δεν υπάρχει λοιπόν χώρος για νοσηρή απογοήτευση. Δεν θα έπρεπε ούτε να αντιστεκόμαστε στα μέτρα που λαμβάνει η πολιτεία για να μειώσει την έκταση των δεινών που παρατηρούνται τώρα στη ζωή πολλών ανθρώπων. Είναι λάθος να πάμε ενάντια στις αρχές κάθε χώρας. Ο,τι πεί η Κυβέρνηση πρέπει να το κάνουμε, διότι δεν μας ζητούν να αρνηθούμε την πίστη μας, απλώς μας ζητούν να λάβουμε μερικά μέτρα για το κοινό όφελος όλου του κόσμου, ώστε να παρέλθει και αυτή η δοκιμασία. Αυτό δεν είναι καθόλου παράλογο. Κάποιοι το παίρνουν πολύ ομολογιακά, στήνουν σημαίες και νομίζουν ότι κάνουν τους μάρτυρες και τους ομολογητές. Δεν υπάρχει αμφιβολία για εμάς, καθαρά θα δείξουμε υποταγή στο πρόσταγμα της Κυβερνήσεως. 

Είναι άδικο να μην κάνουμε αυτά που μας λέει η Κυβέρνηση, διότι όταν αρρωσταίνουμε, τρέχουμε στα νοσοκομεία τους και εκείνοι αναλαμβάνουν όλα τα έξοδα και την περίθαλψή μας. 

Γιατί να μην ακούσουμε και εμείς αυτά που λένε;

Αυτό είναι το ήθος του Χριστού, που μας έδειξε ο Ίδιος στην επίγεια ζωή Του και αυτή είναι η αποστολική εντολή που έχουμε, «υπομίμνησκε αυτούς αρχαίς και εξουσίαις υποτάσσεσθαι, πειθαρχείν, προς παν έργον αγαθόν ετοίμους είναι, μηδένα βλασφημείν, αμάχους είναι, επιεικείς, πάσαν ενδεικνυμένους πραΰτητα προς πάντας ανθρώπους» (Τιτ. 3,1-2)· και «υποτάγητε πάση ανθρωπίνη κτίσει διά τον Κύριον, είτε βασιλεί ως υπερέχοντι…» (Α’ Πετρ. 2,13). Αν δεν υπακούσουμε στους κυβερνήτες που δεν ζητούν πολύ, πως θα υπακούσουμε στον Θεό που μας δίνει νόμο θεϊκό, ο οποίος υπερέχει κάθε ανθρώπινο νόμο; Αν τηρήσουμε τον νόμο του Θεού είμαστε πάνω από τους ανθρώπινους νόμους, όπως έλεγαν οι Απολογητές του 2ου αιώνα στη Ρωμαική Αυτοκρατορία που καταδίωκε τους Χριστιανούς.

Είναι εκπληκτικό να βλέπουμε στη χώρα που ζούμε, στο Ηνωμένο Βασίλειο, τους ποδοσφαιριστές να δείχνουν τέτοια σύνεση και διάκριση, και πρώτοι να παραιτούνται από τις δραστηριότητές τους με ευπείθεια στις προτροπές της Κυβερνήσεως για προληπτικά μέτρα. 

Θα ήταν θλιβερό εμείς οι θρησκευόμενοι άνθρωποι να μη φθάσουμε στα μέτρα των ποδοσφαιριστών και να μην έχουμε την ίδια ευπείθεια στις αρχές και εξουσίες, για τις οποίες η Εκκλησία μας προσεύχεται.

Αν μας ζητήσουν να σταματήσουμε τις Ακολουθίες μας, ας παραδιδόμαστε μόνο και ας ευλογούμε την Πρόνοια του Θεού. 

Άλλωστε αυτό μας θυμίζει μια παλαιά παράδοση που είχαν οι Πατέρες στην Παλαιστίνη. Την Μ. Τεσσαρακοστή την Κυριακή της Τυρινής, μετά την αλληλοσυγχώρηση, έβγαιναν στην έρημο για σαράντα ημέρες χωρίς να λειτουργηθούν. Παρέμεναν μόνο σε νηστεία και προσευχή, ώστε να ετοιμασθούν και να επιστρέψουν την Κυριακή των Βαίων, για να εορτάσουν θεοπρεπώς το Πάθος του Κυρίου και την Ανάστασή Του. Επομένως, τώρα οι περιστάσεις μας σπρώχνουν να ξαναζήσουμε αυτό που υπήρχε μέσα στους κόλπους της Αγίας Εκκλησίας τους παλαιούς καιρούς. 

Να ζήσουμε δηλαδή πιο ησυχαστικά, με περισσότερη προσευχή, η οποία όμως θα αναπληρώσει και την έλλειψη της Θείας Λειτουργίας και θα μας προετοιμάσει να εορτάσουμε με μεγαλύτερο πόθο και έμπνευση το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου Ιησού. 

Και θα κάνουμε τη μάστιγα αυτή έναν θρίαμβο του ησυχασμού. 

Ούτως η άλλως , ο,τι ο Θεός επιτρέψει στη ζωή μας είναι από αγαθότητα για το συμφέρον του ανθρώπου και δεν θέλει ποτέ να ζημιωθεί το πλάσμα Του.

Βεβαίως, αν μεσολαβήσει ένα μεγαλύτερο διάστημα που δεν θα έχουμε Θεία Λειτουργία, μπορούμε να το υπομείνουμε. 

Διότι στη Λειτουργία τι λαμβάνουμε; Μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού που είναι γεμάτα με τη χάρη Του. 

Αυτό για εμάς είναι μεγάλη τιμή και μεγάλη ωφέλεια, αλλά τη χάρη του Κυρίου τη λαμβάνουμε επίσης με πολλούς άλλους τρόπους.

Όταν ασκούμε την ησυχαστική προσευχή, μένουμε στην Παρουσία του Θεού με τον νού στην καρδιά μας επικαλούμενοι το άγιο Όνομα του Χριστού. Το Θείο Όνομα προσκομίζει σε μας τη χάρη του Χριστού, διότι είναι ενωμένο με το Πρόσωπό Του και μας εισάγει στην Παρουσία Του. 

Αυτή η Παρουσία του Χριστού, η οποία είναι καθαρτική, μας καθαρίζει από τα πταίσματα και τις αμαρτίες μας, μας ανακαινίζει και επιφέρει τον φωτισμό της καρδιάς μας, ούτως ώστε να μορφωθεί εκεί η εικόνα του Σωτήρος Θεού, του Χριστού.

Αν δεν θα έχουμε Πάσχα στην Εκκλησία, ας θυμηθούμε ότι κάθε επαφή με τον Χριστό είναι Πάσχα. Χάρη παίρνουμε στη Θεία Λειτουργία, διότι εκεί είναι Παρών ο Κύριος Ιησούς, και Αυτός επιτελεί το Μυστήριο και ο Ίδιος μεταδίδεται στους πιστούς. Αλλά και όταν επικαλούμαστε το Όνομά Του, εισερχόμαστε στην ίδια Παρουσία του Χριστού και έχουμε την ίδια χάρη. Επομένως, αν στερηθούμε τη Λειτουργία, το Όνομά Του το έχουμε πάντοτε, δεν στερούμαστε τον Κύριο.

Επίσης έχουμε τον λόγο Του, προπαντός τον Ευαγγελικό Του λόγο. Αν ο λόγος Του είναι συνεχώς ζωντανός μέσα στην καρδιά μας, αν τον μελετούμε και τον προσευχόμαστε, αν γίνεται η γλώσσα μας με την οποία μιλούμε στον Θεό, όπως Εκείνος μίλησε σε εμάς, τότε θα έχουμε πάλι τη χάρη του Κυρίου. Διότι τα λόγιά Του είναι «ρήματα ζωής αιωνίου» (Ιωάν. 6,68), είναι λόγος ζωής και πάλι το ίδιο μυστήριο επιτελείται, δεχόμαστε τη χάρη Του και αγιαζόμαστε.

Ακόμη, κάθε φορά που δείχνουμε καλοσύνη στους αδελφούς μας, ευαρεστείται ο Κύριος, θεωρεί ότι το κάναμε για Εκείνον και μας ανταποδίδει. 

Εμείς δείχνουμε καλοσύνη στους αδελφούς μας και ο Κύριος μας ανταποδίδει τον μισθό της χάριτός Του. Να, ακόμη ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να ζούμε στην Παρουσία του Κυρίου. Μπορούμε να έχουμε τη χάρη του Κυρίου με τη νηστεία, με την ελεημοσύνη και με κάθε αγαθοεργία.

Έτσι, αν κατ’ ανάγκη θα πρέπει να αφήσουμε τις κοινές συναθροίσεις, μπορούμε να είμαστε ενωμένοι στο πνεύμα και σε αυτές τις άγιες αρετές που είναι γνωστές μέσα στο Σώμα του Χριστού, την Αγία Εκκλησία, και διατηρούν την ενότητα των πιστών με τον Χριστό και με όλα τα μέλη του Σώματός Του. Όλα αυτά που κάνουμε για τον Θεό είναι Λειτουργία, ιερουργούν τη σωτηρία μας. 

Η Θεία Λειτουργία βεβαίως είναι το μεγάλο γεγονός της ζωής της Εκκλησίας, μέσα στο οποίο οι πιστοί έχουν τη δυνατότητα να ανταλλάξουν τη μικρή ζωή τους με την άπειρη ζωή του Θεού. Αλλά η δύναμη του γεγονότος αυτού εξαρτάται από την προετοιμασία που κάνουμε, από όλα τα άλλα που απαριθμήσαμε, την προσευχή, τις αγαθοεργίες, τις νηστείες, τη φιλαδελφία, τη μετάνοια.

Επομένως, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν χρειάζεται ούτε να κάνουμε ηρωικές εξομολογήσεις εναντίον της πολιτείας για τα προληπτικά μέτρα που παίρνει για την ωφέλεια όλων των ανθρώπων, ούτε να απελπιζόμαστε· αλλά με σύνεση να μηχανευόμαστε τρόπους, ώστε να μη χάνουμε τη ζωντανή επικοινωνία με το Πρόσωπο του Χριστού. 

Τίποτε δεν μπορεί να μας ζημιώσει, απλώς πρέπει να κάνουμε υπομονή για ένα μικρό χρονικό διάστημα και ο Θεός θα δεί την υπομονή μας, θα απομακρύνει κάθε εμπόδιο, κάθε πειρασμό και πάλι θα ανατείλουν ημέρες χαρμόσυνες και θα πανηγυρίζουμε την κοινή ελπίδα και αγάπη που έχουμε εν Χριστώ Ιησού.

http://theomitoros.blogspot.com/2020/03/blog-post_28.html