Η ΕΥΡΩΠΗ «ΤΡΩΕΙ» ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ

    Ὁ μύθος τοῦ γερο-Αἰσώπου λέει πὼς «λέων γηράσας», ἕνα λιον­τάρι ποὺ γέρασε καὶ δὲν μποροῦσε μὲ τὴ δύναμή του νὰ βρίσκει τὴν τροφή του, σκέφτηκε «δι᾿ ἐπινοίας τοῦτο πρᾶξαι», νὰ τὸ πετύχει αὐτὸ μὲ κάποιο τέχνασμα. Ἔτσι μπῆκε σὲ μιὰ σπηλιά, ξάπλωσε καὶ «προσεποιεῖτο νοσεῖν», παρίστανε ὅτι εἶναι ἄρρωστο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ συνελάμβανε καὶ ἔτρωγε τὰ ζῶα ποὺ πήγαιναν νὰ τὸ ἐπισκεφτοῦν. Ἀφοῦ λοιπὸν φαγώθηκαν πολλὰ ζῶα, ἡ ἀλεπού, καταλαβαίνοντας τὸ τέχνα­σ­μά του, πῆγε καὶ αὐτή. Στάθηκε ὅμως μακριὰ ἀπὸ τὴ σπηλιά, καὶ ρώτησε τὸ λιοντάρι πῶς τὰ πάει μὲ τὴν ὑγεία του. «Κακῶς»! Πολὺ ἄσχημα, εἶπε τὸ λιον­τάρι, καὶ τὴ ρώτησε γιὰ ποιὸν λόγο δὲν μπαίνει μέσα. «Ἀλλ᾿ ἔγωγε εἰσῆλθον ἄν, εἰ μὴ ἑώρων πολλῶν εἰσιόντων ἴχνη, ἐξιόντος δὲ οὐδενός»· θὰ ἔμπαινα βέβαια, τοῦ ἀπάν­τησε ἡ ἀλεπού, ἂν δὲν ἔβλεπα πολλὲς πατημασιὲς εἰσερχόμενων ζώων, κανενὸς ὅμως ἐξερχόμενου.

    «Γέρασε» στοὺς καιρούς μας καὶ ἡ Εὐρώπη. Γέρασε. Καὶ ἀφοῦ ἐπὶ αἰῶνες «κατασπάραξε» λαοὺς καὶ ἔθνη μὲ τὴν ἀποικιοκρατικὴ μανία της, τώρα στὰ γηρατειά της κλείστηκε ἀνήμπορη στὴν εὐρωζωνικὴ σπηλιά της καὶ «καταβροχθίζει τὶς σάρκες» τῶν ἀδύναμων λαῶν της, ποὺ ἀνυποψίαστοι σπεύδουν νὰ μποῦν σ᾿ αὐτήν.

    Κι ἀφοῦ ἐπιπόλαια μπαίνουν, διαπιστώνουν πὼς πιὰ δὲν ὑπάρχει «ἔξοδος», δὲν ὑπάρχει τρόπος νὰ βγοῦν ζωντανοὶ ἀπὸ τὴ σπηλιὰ τοῦ ἀδηφάγου τέρατος. Ἂν ἐπιχειρήσουν ἔξοδο, ξέρουν πὼς δὲν θὰ κατορθώσουν νὰ περισώσουν παρὰ μόνο τὰ «τσακισμένα κόκκαλά» τους καὶ τὰ «κουρελιασμένα ροῦχα» τους.

    Ἔτσι μένουν μέσα, καὶ τὸ ἀχόρταγο γέρικο «λιοντάρι» τοὺς «ἀλέθει». Ἀλέθει τὴν ψυχή τους, καταβροχθίζει τὴν ἐλευθερία τους, λιανίζει τὸ Σύνταγμά τους, κατασπαράζει τὶς παραδόσεις τους, τὰ ἤθη, τὸν πολιτισμό, τέλος καὶ τὶς πλουτοπαραγωγικὲς πηγές τους. Οἱ ἡγεσίες τους δὲν ἔχουν καμιὰ δύναμη μέσα στὴ θανατερὴ σπηλιά. Εἶναι ἁπλὰ ἀσπόνδυλα ἀνδρείκελα, ὑποχρεωμένα νὰ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολὲς ἀόρατου Διευθυντήριου.

    Κάπου ἐδῶ τελειώνει ἡ ὅποια ἀναλογία τοῦ Αἰσώπειου μύθου μὲ τὴ σημερινὴ κατάσταση τῆς Εὐρώπης καὶ τὶς δραματικὲς ἐπιπτώσεις της στὴ ζωή μας.

    Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι καὶ τὸ τέλος τῆς ἱστορίας. Αὐτὴ ἡ ἱστορία δὲν τελειώνει μὲ κατασπαραγμένα κόκκαλα. Μόνο ἕνα πολὺ μυωπικὸ ἀνθρώπινο βλέμμα θὰ ἑστιάσει καὶ θὰ περιοριστεῖ στὸν ὄγκο τῶν ὑπολειμμμάτων ποὺ συσσωρεύει ἡ μανία τοῦ γερασμένου λιονταριοῦ.

    Ἂν ὅμως μπορέσουμε νὰ ἀνεβοῦμε λίγο ψηλότερα, ἂν μπορέσουμε νὰ συν­τονίσουμε, ἔστω στιγμιαῖα, τὸ βλέμμα μας μὲ τὴν ὅραση καὶ τὴν προοπτικὴ τοῦ οὐρανοῦ, τότε πίσω ἀπὸ τὸν ἄμορφο σωρὸ τῶν εὐρωζωνικῶν ἐρειπίων θὰ δοῦμε νὰ ξεπροβάλλει ὁ ὁλόλαμ­προς κόσμος τὸν ὁποῖο κτίζει ὁ Θεὸς μὲ τὰ «κατεστραμμένα ὑλικὰ» τῆς δαιμονοκρατούμενης τούτης ἐποχῆς.

    Θὰ δοῦμε τὰ ἀθέατα. Θὰ δοῦμε τὸ μεγαλειῶδες τέλος. Τὸ σωτηριῶδες τοῦ κό­σμου σχέδιο ποὺ ἐργάζεται μυστικὰ καὶ ἀθόρυβα «ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ΄ 10). Κάθε δοκιμασία ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς εἴτε στὴν προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακή μας ζωὴ εἴτε στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν τους, τὴν ἐπιτρέπει πάντα γιὰ τὸ καλό, γιὰ νὰ συν­εργήσει στὴ σωτηρία ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερων. Καὶ τὴν τωρινὴ ἀκαταστασία τῆς Εὐρώπης ἐκεῖ τὴν ὁδηγεῖ. Ἐμεῖς βλέπουμε μόνο τὸ κάτω μέρος τοῦ ὑφαντοῦ ποὺ ὑφαίνει ὁ Θεὸς στὸν μεγάλο ἀργαλειὸ τοῦ κόσμου· βλέπουμε τὰ κρόσσια ποὺ κρέμονται, τὴν ἀκαταστασία, τὸ χάος. Τὸ ὑπέροχο ὅμως σχέδιο γίνεται στὸ ἐπάνω μέρος τοῦ ὑφαντοῦ, ἀθέατο ἀπὸ τὰ δικά μας μάτια. Ἀθέατο, ναί. Ὑπαρκτὸ ὅμως! Αὐτὴ ἡ βεβαιότητα εἶναι τὸ πολικὸ ἀστέρι, ἡ πυξίδα ποὺ κατευθύνει σωστὰ τὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Τὸ ἀντίθετο θὰ ἦταν παραφροσύνη.

    Κι ἔτσι πιὰ κατανοοῦμε γιὰ ποιὸν λόγο ἔδωσε ὁ Θεὸς τοῦτο τὸν καιρὸ τὴν ἄδεια στὸ διάβολο νὰ σκάψει μὲ γιγαν­τιαῖο ἀλέτρι τὴν κατάξερη εὐρωπαϊκὴ γῆ. Γιὰ νὰ μπορέσει Ἐκεῖνος, ὁ οὐράνιος Γεωργός, νὰ σπείρει ἁπλόχερα στὸ φρεσκοσκαμμένο ἔδαφος τῆς γηραιᾶς ἠπείρου τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ νὰ ἀναστήσει τὴν ἐδῶ καὶ χίλια τόσα χρόνια τώρα νεκρωμένη της πίστη.

    Νὰ σηκωθοῦμε λοιπὸν λίγο ψηλότερα ὅλοι. Τὴν Ἱστορία δὲν τὴν καθορίζει ἡ καταστροφικὴ μανία τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ὀργάνων τους στὸν κόσμο τοῦτο. Τὴν κατευθύνει μόνο Αὐτὸς ποὺ εἶναι ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας καὶ ὁ μόνος Κυβερνήτης τοῦ κόσμου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν χρειάζεται ἄλλο κλάμα πάνω στὰ ἐρείπια τοῦ κόσμου ποὺ χάνεται. Ἂς χύνουμε τώρα δάκρυα μετάνοιας στὸ ὀργωμένο χῶμα, γιὰ νὰ βλαστήσει σύντομα ὁ σπόρος τῆς νέας ζωῆς.

    Πίσω ἀπὸ τὰ κατάμαυρα σύννεφα τῆς παρανοϊκῆς ἀποστασίας τῆς Εὐρώπης ἂς βλέπουμε τὸν ἥλιο τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ ἀνατέλλει. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸν τάφο στὸν ὁποῖο συσσωρεύονται τὰ κατασπαρα­γμένα ἀπὸ τὸ γέρικο εὐρωπαϊκὸ λιοντάρι κόκκαλα τῶν λαῶν, νὰ προσ­μένουμε τὴν ἀνάσταση. Τὴ δόξα τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

https://www.osotir.org/2015/11/30/i-evropi-troei-tous-laous-tis/

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Πρὶν ἀπὸ δυόμισι περίπου χιλιάδες χρόνια ἕνας κουτσὸς δοῦλος, σοφὸς καὶ ἐφευρετικός, περιέγραψε ἐκφραστικότατα τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη τῶν ἀνθρώπων μὲ πρωτότυπα καὶ ἐμπνευσμένα παραμύθια. Τὸ ὄνομά του ἦταν Αἴσωπος καὶ τὰ παραμύθια του οἱ γνωστοὶ «μύθοι τοῦ Αἰσώπου». Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς μύθους εἶναι καὶ ἐκεῖνος μὲ τὸ ἀρνὶ καὶ τὸν λύκο: Ἕνα ἀρνάκι ἔπινε νερὸ ἀπὸ ἕνα ποταμάκι. Τὸ εἶδε ὁ λύκος καὶ ὀρέχτηκε νὰ τὸ φάει, ἀλλὰ θέλησε νὰ τὸ κάνει «μετά τινος εὐλόγου αἰτίας»· μὲ κάποια δικαιολογημένη ἀφορμή. Κατηγόρησε λοιπὸν τὸ ἀρνάκι ὅτι τοῦ θολώνει τὸ νερό. Ἐκεῖνο δικαιολογήθηκε λέγοντας ὅτι κάτι τέτοιο ἦταν ἀδύνατο, ἀφοῦ τὸ ἴδιο βρισκόταν σὲ πιὸ χαμηλὸ σημεῖο ἀπὸ τὸν λύκο. 

 –Ναί, ἀλλὰ πέρυσι ἔβρισες τὸν πατέρα μου, συνέχισε ὁ λύκος. 

 –Μὰ πέρυσι δὲν εἶχα ἀκόμη γεννηθεῖ, ἀπάντησε τρέμοντας τὸ ἀρνάκι. 

 –Ἂν ἐσὺ ξέρεις νὰ φέρνεις πειστικὲς δικαιολογίες, δὲν σημαίνει ὅτι ἐγὼ θὰ στερηθῶ τὸ δεῖπνο μου, εἶπε ὁ λύκος καὶ τὸ κατασπάραξε. 

Ὁ αἰσώπειος μύθος περιγράφει ἐκφραστικότατα μιὰ διαχρονικὴ κατάσταση, αὐτὴ ποὺ συμπυκνώνεται στὴ φράση: «τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου». Αὐτὸ τὸ ἄδικο «δίκαιο» τοῦ ἰσχυροτέρου πολλὲς φορὲς ἐπιβάλλεται ὠμὰ καὶ δυναστικά. Ἄλλες φορὲς ὅμως, κι αὐτὲς εἶναι οἱ περισσότερες, ἀναζητοῦνται κάποια προσχήματα, γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι ἡ τυραννική του ἐπιβολὴ εἶναι δίκαιη καὶ ἀναγκαία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ συχνά, ὅταν ἀπουσιάζει κάποιο ψευδοεπιχείρημα, οἱ ἰσχυρότεροι δὲν διστάζουν νὰ σκηνοθετήσουν διάφορα προκλητικὰ περιστατικά, δῆθεν ἔργα τῶν λαῶν ποὺ ἐπιβουλεύονται – αὐτὰ ποὺ σήμερα περιγράφονται μὲ τὸν ξενικὸ ὅρο «προβοκάτσια» – προκειμένου νὰ ἐπέμβουν στρατιωτικά. Αὐτὸ ἔγινε ἀναρίθμητες φορὲς στὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας, ἀναδείχθηκε σὲ ἐπιστήμη ἀπὸ τὸν Χίτλερ, τὸν Στάλιν καὶ τὸν Μουσολίνι, τους τουρκους,ἔχει δὲ φτάσει στὸ ἀποκορύφωμά του στὶς μέρες μας. Κοινὸ στοιχεῖο αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς τῶν ἰσχυρῶν εἶναι ἡ ἀλαζονεία. Τὰ τελευταῖα τοῦτα χρόνια παρακολουθοῦμε μὲ θλίψη τέτοια ἀλαζονικὴ συμπεριφορὰ ἐκ μέρους τῆς Τουρκιας  πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀλαζονικὴ συμπεριφορὰ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀντίληψη μιᾶς χώρας ποὺ διεκδικεῖ τὸ ἀλάθητο: Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν καλύτερη οἰκονομία, ἄρα ἐμεῖς ἔχουμε ἀλάθητη κρίση, ἄρα ὀφείλετε ὅλοι νὰ ὑποταχθεῖτε καὶ νὰ προσκυνήσετε. Στὰ ἁ­­­πλὰ καὶ λογικὰ ἐπιχειρήματα ἀντιτάσσεται ἡ παράλογη «λογικὴ» τοῦ λύκου: Μοῦ θολώνεις τὸ νερό… (διασαλεύεις τὴν ἀπόλυτη τάξη)… πέρυσι ἔβρισες τὸν πατέρα μου (ἔχεις κάνει τόσες ἀτασθαλίες στὸ παρελθόν)… μὴ νομίσεις ὅτι μὲ τὶς πειστικὲς δικαιολογίες σου θὰ στερηθῶ τὸ δεῖπνο μου (τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματά σου δὲν θὰ κλονίσουν τὴν ἡγεμονική μου θέση). 

 Τρεῖς χιλιάδες χρόνια πρὶν ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς προσδιόρισε ἀκριβῶς τὴν πηγὴ αὐτῆς τῆς βάναυσης νοοτροπίας: Νά ἄνθρωπος, εἶπε, ποὺ ἀρνεῖται νὰ ἔχει βοηθό του τὸν Θεό, «ἀλλ᾿ ἐπήλπισεν ἐπὶ τὸ πλῆθος τοῦ πλούτου αὐτοῦ» (Ψαλ. να΄ [51] 9)· στήριξε τὴν ἐλπίδα του στὸ πλῆθος τοῦ πλούτου του. Ἂν θελήσει κανεὶς νὰ ἑρμηνεύσει τὸ βάθος τῆς νοοτροπίας τοῦ λύκου, θὰ διαπιστώσει ὅτι αὐτὴ ἔχει θρησκευτικὲς ρίζες. Ἂν καὶ ἡ πολιτικὴ ζωὴ στὴν Τουρκια ειναι ξενη προς την χριστιανικὴ πίστη, ἐντούτοις τὸ φρόνημά της ἐξακολουθεῖ νὰ διέπεται ἀπὸ μια νοοτροπία τοῦ Παπικοῦ ἀλάθητου καὶ πρωτείου. Ἀποτελεῖ ἄθρησκη μετάλλαξή του. Ἀπέναντι σ᾿ αὐτὴ τὴν τουρκικη  ἀγέλη λύκων οἱ ἑκάστοτε Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις μοιάζουν μὲ κοπάδι προβάτων. Καὶ εἶναι θαυμαστὸ ὅτι κάποτε ἀποφασίζουν νὰ ἀντισταθοῦν μὲ ἄκαμπτο φρόνημα. Νικοῦν; Πετυχαίνουν πύρρειες νίκες; Ὑφίστανται τιμητικὲς ἧττες; Αὐτὸ ὁ χρόνος θὰ τὸ ἀποδείξει. Ὅμως ἔχουμε χρέος νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι στὴν ἄνιση αὐτὴ ἀναμέτρηση οἱ ἑκάστοτε Κυβερνήσεις μας δὲν πρέπει νὰ πηγαίνουν ἄοπλες. Ὄχι ἀπὸ διπλωματικα ἐπιχειρήματα – τέτοια μπορεῖ νὰ διαθέτουν πολλά – ἀλλὰ ἀπὸ τὸ μοναδικὸ ἀνίκητο ὅπλο: τὴν πίστη στὸ Θεό! 

 Ἂν ἔχουν τὴν πίστη, μὲ μιὰ καὶ μόνη σφεντονιὰ σὰν τὸν Δαβὶδ θὰ ξαπλώσουν κατάχαμα τὸν ὑπερφίαλο Γολιὰθ τῆς Τουρκιας! Καὶ θὰ ὑπηρετήσουν ἔτσι μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὸν πιστὸ Ὀρθόδοξο λαὸ τῆς Ἑλλάδος και της οικουμενης ολης.ΟΣΩΤΗΡ2110

Ο μύθος του Αισώπου για τον αετό, το λαγό και το σκαθάρι

 

Αυτός ο μύθος ειπώθηκε από τον Αίσωπο πριν από πολλούς αιώνες. Η υπεροψία των πλούσιων και ισχυρών όμως που νομίζουν ότι η δύναμή τους και μόνο αρκεί για να υποτάξει τον φτωχό και τον αδύνατο εξακολουθεί να ματώνει αθώους και από τις δύο πλευρές.
       Ένας αετός κυνηγούσε κάποτε έναν λαγό με τόσο μεγάλη ταχύτητα και επιδεξιότητα που όλα έδειχναν ότι το άτυχο ζώο δεν θα αργούσε να πέσει στα νύχια του.............