Opis:
W Domu Nocy źle się dzieje. Zoey Redbird znalazła się na rozdrożu: ze złamanym sercem, patrząc, jak rozpada się wszystko, w co wierzyła, ma ochotę na zawsze pozostać w Zaświatach. Jednocześnie tęskni do przyjaciół, wątpiąc, czy kiedykolwiek uda jej się do nich powrócić. Jedyną osobą wśród żywych, która może do niej dotrzeć, jest Stark. Pozostało mu tylko siedem dni, by odnaleźć drogę...
Tymczasem Stecie Rea skrywa tajemnicę, która - choć grozi zniszczeniem świata - jest być może kluczem do sprowadzenia Zoey.
Moja opinia:
Jest to już siódmy tom serii Dom Nocy i dla mnie już raczej ostatni.
Pierwsze cztery części jeszcze mi się podobały. Ale z każdą kolejną książką o Zoey mówię sobie, że już więcej po następną nie sięgnę. Więc dlaczego przeczytałam Spaloną? Bo trudno dostać tę książkę, a gdy już miałam okazję, po prostu mnie skusiło. Może to wina tej pięknej okładki ...
W Spalonej intrygujące jest to, że mimo strasznie drażniących, banalnych i zwyczajnie tępych postaci oraz na siłę przeciąganej fabuły, książka potrafi wciągnąć. Dzieje się to głównie dzięki szybkości kolejno następujących wydarzeń. Akcja pędzi tak szybko, że irytacja wszystkimi niedociągnięciami nie zdążyła osiągnąć krytycznego poziomu.
O ile w Nocarzu, o którym pisałam w czerwcu, wulgaryzmy były umiejętnie dobrane do sytuacji, nadawały wypowiedziom bohaterów specyficznego charakteru oraz oddawały powagę wydarzeń, to w Spalonej przekleństwa wydają się być tylko po to, by wypełnić puste miejsca w dialogach. Irytują i niepotrzebnie przedłużają tekst.
Nie polecam tej powieści, podobnie jak jej poprzednich części. Strata czasu i szkoda nerwów. Jest wiele lepszych lektur, które tylko czekają na głodnych wrażeń czytelników ;)
Moja ocena: 3/10.
Pozdrawiam!
Pierwsze cztery części jeszcze mi się podobały. Ale z każdą kolejną książką o Zoey mówię sobie, że już więcej po następną nie sięgnę. Więc dlaczego przeczytałam Spaloną? Bo trudno dostać tę książkę, a gdy już miałam okazję, po prostu mnie skusiło. Może to wina tej pięknej okładki ...
W Spalonej intrygujące jest to, że mimo strasznie drażniących, banalnych i zwyczajnie tępych postaci oraz na siłę przeciąganej fabuły, książka potrafi wciągnąć. Dzieje się to głównie dzięki szybkości kolejno następujących wydarzeń. Akcja pędzi tak szybko, że irytacja wszystkimi niedociągnięciami nie zdążyła osiągnąć krytycznego poziomu.
O ile w Nocarzu, o którym pisałam w czerwcu, wulgaryzmy były umiejętnie dobrane do sytuacji, nadawały wypowiedziom bohaterów specyficznego charakteru oraz oddawały powagę wydarzeń, to w Spalonej przekleństwa wydają się być tylko po to, by wypełnić puste miejsca w dialogach. Irytują i niepotrzebnie przedłużają tekst.
Nie polecam tej powieści, podobnie jak jej poprzednich części. Strata czasu i szkoda nerwów. Jest wiele lepszych lektur, które tylko czekają na głodnych wrażeń czytelników ;)
Moja ocena: 3/10.
Pozdrawiam!
