Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 10ο β μέρος- τελευταίο )

 

Τα έχεις πάρει! Σου' ρχεται να βρίσεις θεούς και δαίμονες.... Μα δεν μπορείς. Μόλις ξεμύτισε ο παπάς. Ωραίος τύπος, το παραδέχεσαι. Τον είχες δει τις προάλλες να μιλάει ώρα με εκείνους τους πρεζάκηδες στην πλατεία. Ένας μάλιστα ήρθε και μαζί του... Και τις άλλες που ερχόσουν από το γυμναστήριο, ξεφόρτωνε με το station-wagon του γεμάτες σακούλες του μάρκετ στην πόρτα της χήρας με τα ορφανά (τρία-τέσσερα έχει, ούτε που ξέρεις....) Χτύπησε το κουδούνι κι έφυγε πριν ανοίξει η πόρτα. Το' λεγες στους φίλους σου, αλλά κανείς δεν σε πίστεψε. Μήπως να του μίλαγες; Τώρα που είναι βράδυ και δεν σε βλέπει και κανείς.... 

Διστάζεις. Άσε καλύτερα. Πού να μπλέκεις τώρα με παπάδες και λιβάνια.... Δεν το' κανες ποτέ. Ούτε τότε που σε έπρηζε η μάνα σου νύχτα-μέρα... Θα το κάνεις τώρα στα σαραντατέσσερά σου; Φεύγεις! 

- Έϊ, παλικάρι, λέει χαμηλά ο παπάς. 

- Σε μένα μιλάς; (Γύρισες).

- Ναι! Θέλεις ένα πρόσφορο;

- Γιατί, εσύ, παπά, δεν το θες;

- Πήρα κι εγώ. Περίσσεψαν δύο. Έφεραν παραπάνω οι χριστιανοί. 

- Καλά, να το πάρω. Εσύ πού πας τέτοια ώρα στα σκοτάδια; Δεν έχεις το αμάξι; 

- Χάλασε, είναι στο συνεργείο. 

- Το φορτώνεις, παπά μου, το φορτώνεις!

(Δεν άντεξες)....

- Κάτσε να σε πάω εγώ....

- Σε ευχαριστώ!

Μπήκες. Μπήκε κι ο παπάς δίπλα σου. Τον παρατηρείς. Ατάραχος, φρέσκος, χωρίς ίχνος κούρασης πάνω του. Και πήγε μία η ώρα. Καλά, πώς γίνεται; Και δεν έχει λειτουργία αύριο; 

- Έχω θεία Λειτουργία αύριο. Απόψε έψαλα, για να ξεκουραστεί λίγο ο ψάλτης. Θα έχουμε και τον Δεσπότη αύριο. 

Μα καλά. Πώς; Είσαι σίγουρος πως δεν το είπες! Παράξενος παπάς...

Παίρνεις θάρρος. 

- Συγγνώμη, παπά μου. Τι νόημα έχει όλο αυτό που κάνατε με τον κοσμάκη εκεί κάτω; Θα μου πεις; 

- Θα σου πω, αφού το θες, με δυο κουβέντες. Είναι και αργά. 

Η πρώτη: Για την προσευχή των λίγων, ο Χριστός κρατάει και τους πολλούς....

Σταματάει να μιλάει. Δεν σε κοιτάει. Σαν κάτι να κάτι να παίζει με το χέρι του... Τη σκέφτεσαι για λίγο την κουβέντα που είπε.... 

- Και η δεύτερη;  (Βιάστηκες να ρωτήσεις....)

- Η Μάνα Του.....

- Τι η Μάνα Του; 

- Να... "πληρώνει" καλά!

- Είσαι εντάξει τώρα; 

Τώρα σε κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια! Τι εντάξει; Στέγνωσε το λαρύγγι μου. 

- Εντάξει είμαι, παπά μου, εντάξει είμαι.... Την ευχή σου....

ΥΓ: Μη μου πεις πως δεν έχεις πάρει χαμπάρι ότι οι πιο πολλές εκκλησίες  δεν είναι ασφυκτικά γεμάτες μόνο τις Κυριακές.....

Κι ότι δεν ξέρεις πως οικογενειάρχες με λίγα ή και με πολλά παιδιά τρέχουν βράδια, ακόμα και καθημερινές, στις εκκλησιές..... 

Και σε ρωτώ: Ο ύπνος δεν είναι γι' αυτούς πολύτιμος; Δεν έχουν την έννοια πώς θα ξυπνήσουν αύριο; Τα παιδιά τους, που παίρνουν μαζί τους, δεν πάνε σχολείο; Τα ματς σταμάτησαν να τους νοιάζουν; Οι γυναίκες τους τι λένε; Οι πεθερές τους; Και τι πάνε και λένε στις εικόνες; Και γιατί μετά από όλα αυτά είναι και χαρούμενοι; Δοκίμασες ποτέ; Πολλά ρώτησα.... Συμπάθα με.... Κι εγώ ψάχνω να βρω τις απαντήσεις.... Καλό ξημέρωμα! 

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Πάρτι στην εκκλησία Σαββατόβραδο;, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Εύχομαι πνευματικά καλά Χριστούγεννα στις ψυχές όλων σας! 

Θαυμαστές διηγήσεις (μέρος 7ο)

Περιμένω, παρκαρισμένος μέσα στο αμάξι κάποιον στη Λεωφόρο Πεντέλης. "Καβάλα" στο πεζοδρόμιο, φάτσα στην Κηφισίας, ακούω τα "γαλλικά" των υπολοίπων.... Λουφάζω στο κάθισμά μου (ούτως ή άλλως δεν χρειάζομαι να σκύψω και πολύ (για να κρυφτώ).... Κίνηση.... χαμός. Και ζω μια αναπάντεχη στιγμή.... Έτσι, "στο άσχετο", που λένε κι οι πιτσιρικάδες. Ποτέ δεν ξέρεις πότε στα στέλνει αυτή η ρημάδα η ζωή. Θα σου το περιγράψω όσο μπορώ καλύτερα. Αν και διαβάζοντάς το, σε καμιά περίπτωση δεν θα νιώσεις αυτό που ένιωσα. 

Κατευθύνεται λοιπόν κατά πάνω μου (είπαμε, είμαι παράνομα πάνω στο πεζοδρόμιο) ένας παπάς με δυο τσάντες στα χέρια απ' αυτές τις παλιές, τις δασκαλίστικες. Μια από δω και μια από κει. Σαν ένας νέος Αρσένιος από τα Φάρασα της Καππαδοκίας μου' κανε.... Δάσκαλος και παπάς μαζί. Στον κόσμο του.... Τον παρατηρώ, από τη στιγμή που τον εντόπισαν τα μάτια μου να έρχεται. Με γρήγορο βήμα, κοντός, κάτισχνος., με ήρεμο και εντελώς χαλαρό πρόσωπο, απόλυτα συγκεντρωμένος σ' αυτά που μουρμουράει. ("Μιλάει μόνος του ο κακομοίρης", σκέφτηκα).... Με ένα μαύρο σκούφο στο κεφάλι και ένα μαύρο παλτό, απομεινάρι της παλιάς του ζωής....

Πλησιάζει στο μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου και κατευθύνεται να περάσει "ξυστά" από την πλαϊνή μου πόρτα του συνοδηγού. Ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Κάνει άλλωστε κι αρκετό κρύο. Δεν έχω ιδέα γιατί το' κανα.... Την ίδια ώρα που περνάει ο παπάς από το ύψος του παραθύρου μου, ακούω φευγαλέα, αλλά καθαρά αυτό που τόσην ώρα τον παρακολουθώ να μουρμουράει: - "Ιησού μου!, Ιησού μου"! Έμεινα! Έκανα αρκετή ώρα να συνέλθω. όση ώρα χρειάστηκε να τον παρακολουθώ από τον καθρέφτη μου να χάνεται από τα μάτια μου. Και άρχισα να προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο μου φανερώθηκε μια τέτοια σκηνή σήμερα. 

Άρχισα να καταλήγω. "Για κάτι τέτοιους "κακομοίρηδες" μας κρατάει ο Θεός", που θα' λεγε και η γιαγιά μου, η Στάσα η Μικρασιάτισσα... "Και αυτή είναι η Ελλάδα μας"! Πάντα -μέσα στη σαβούρα και τη βρωμιά- θα υπάρχουν και θα κυκλοφορούν στα χωριά, αλλά και στις πόλεις της Ελλάδας, ένας Παπουλάκος, ένας παπα-Φώτης, ένας παπα-Νικόλας, ένας παπα-Δημήτρης, ένας γερο-Πορφύριος, ένας γερο -Παΐσιος, ένας παπα-Βασίλης, ένας παπα-Βάϊος, 

ένας παπα-Σπύρος, ένας παπα-Παναγιώτης, ένας παπα-Ονούφρης, ένας παπα-Ευσέβιος, ένας πατήρ Ανδρέας, ένας παπα-Ᾱπόστολος, ένας πατήρ Ανανίας, που θα λύνουν με τους ατελείωτους κόμπους τους -τι οξύμωρο!- τα προβλήματα της ζωής των άλλων, όχι της δικής τους.... Κι όταν αυτοί "φύγουν", ο λαός μας θα γεννήσει νέους. Μη μας φοβάσαι, λοιπόν. Μη μας φοβάσαι.... Αληθινό περιστατικό! Υπαρκτό πρόσωπο.... (μήπως το κατάλαβες ποιος είναι; )

(Σταύρου Β. Γουναρίδη, Όταν ψιθυρίζει ο Θεός, Μ' έναν μαύρο σκούφο στο κεφάλι, Αθήνα 2019, Εκδόσεις Έαρ).

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!