Βλασφημία: το μεγάλο στίγμα (μέρος 1ο)

Ναι, το στίγμα αυτό, το μεγάλο, το φοβερό, το απαίσιο στίγμα που μαστίζει τον τόπο μας και μολύνει την ατμόσφαιρα της ευλογημένης πατρίδας μας, κατακολάζει τις ψυχές των Ελλήνων και παρουσιάζει στα μάτια του Θεού ασεβή και άθλια και στα μάτια του κόσμου βάρβαρη και απολίτιστη τη φυλή μας, αυτό το στίγμα να το προσέξουμε και να το μισήσουμε και να το ξεριζώσουμε από τις ψυχές μας και από τις τάξεις μας όλοι μας οι Έλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί. Και ποιο είναι αυτό το φοβερό, απαίσιο κι αποτρόπαιο στίγμα; Η βλασφημία φυσικά.

Υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα μας και σε όλον ακόμη τον κόσμο που να μην ξέρει τι είναι, αλλά και τι σημαίνει αυτό το φοβερό και αχαρακτήριστο κακό; Και τα μικρά παιδιά να ρωτήσει κανείς ξέρουν να απαντήσουν, γιατί και πολλά παιδιά παίρνοντας παράδειγμα από μεγάλους και αυτά ανοίγουν φαρδύ πλατύ το στόμα τους και βλασφημούν. Για αυτό όλοι μας ξέρουμε τι είναι η βλασφημία και δεν βλασφημούμε, γιατί μας φύλαξε ο Θεός από το φρικτό αυτό κακό. 

Οι άνθρωποι όμως που υπάρχουν γύρω μας αναμειγνύουν το άγιο, αγιότατο όνομα του Θεού, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, της Παναγίας μας, του Τιμίου Σταυρού και των Αγίων της Εκκλησίας μας με βρομερές, αχρείες και άθλιες φράσεις, που δεν τολμά άνθρωπος να ξεστομίσει για έναν κοινό συνάνθρωπό του, ακόμα και για τον πιο τιποτένιο, κακό και ανυπόληπτο άνθρωπο. 

Το να παίρνει κάποιος στο στόμα του το όνομα του Θεού και του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, που το υμνούν, το  δοξολογούν και το λατρεύουν στον ουρανό άγγελοι και αρχάγγελοι και χωρίς φόβο, αλλά και ντροπή και με αναίδεια και περισσή περιφρόνηση να το ανακατεύουν με βρόμικες, σαχλές και ελεεινές κουβέντες, αυτό είναι βλασφημία. Δηλαδή μιλάμε για ύβρη και κακολογία όχι εναντίον του ανθρώπου, αλλά εναντίον του Θεού! Μεγάλη αμαρτία. Δεν έχει σημασία αν είσαι μορφωμένος ή όχι, ιδιώτης ή επίσημος, με περγαμηνές, τίτλους, αξιώματα. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, δίνεις το κακό παράδειγμα, προσβάλλοντας τα θεία και ιερά πρόσωπα της αγίας μας θρησκείας. 

Μήπως αδελφέ μου κι εσύ βλασφημείς; Μήπως, όταν θυμώνεις και παραφέρεσαι, εκνευρίζεσαι και δεν επιβάλλεσαι στον εαυτό σου; Μήπως έχεις κακομάθει από παιδί και βλασφημείς χωρίς να το σκεφτείς; Σκέψου άνθρωπε ότι βλασφημείς τον Θεό, τον άπειρο, παντοδύναμο και τέλειο Πλάστη και Κύριό μας, ο οποίος σε προίκισε με έξοχα χαρίσματα,με νου, με αισθήματα, με λογική, με καρδιά και δεν σε δημιούργησε ζώο ή κτήνος άλογον, αλλά σε δημιούργησε λογικό άνθρωπο. Και σε ποιον βλασφημείς;

Στον Ουράνιο Πατέρα σου, ο οποίος ποτέ δεν σου έκανε κακό, αλλά πάντα στέκεται στο πλευρό σου, βρίσκεται παρών στις πρώτες σου ανάγκες, για να σε βοηθεί, φροντίζει και προστατεύει, δίδοντας σε σένα (όπως και στους άλλους ανθρώπους) όλα τα αγαθά για να ζήσεις και να προκόψεις στη ζωή σου. Δεν σκέφτεσαι αλήθεια ότι αυτό που κάνεις είναι βλαβερό για την ψυχή σου; Καημένε άνθρωπε, ο σατανάς σε κρατεί γερά στην παγίδα του! 

Ο Χριστός επάνω στον Σταυρό άκουσε του κόσμου τις βρισιές, όταν άνομοι άνθρωποι Τον σταύρωναν κι εσύ αντί να τον ευγνωμονείς γίνεσαι ένα με τους κακούργους σταυρωτές Του και τον υβρίζεις; Εκείνος σταυρώθηκε για όλους, αλλά και για σένα κι εσύ βλασφημείς απέναντί του; 

Όταν θα σου θέσει το φοβερό ερώτημα την ημέρα της κρίσης και εσύ θα είσαι γυμνός, έρημος και θα φρίττεις μπροστά σε Αγγέλους και ανθρώπους, τι θα του απαντήσεις; Όχι αδερφέ μου, μόνο από τον τρισκατάρατο διάβολο περιμένει κάποιος τέτοιου είδους συμπεριφορά. Κι εκείνος δεν βλασφημεί, επειδή ξέρει τι κακό πράγμα είναι και βάζει εσένα να το κάνεις. Γιατί το κάνεις;

Μπορεί πράγματα στη ζωή σου να σε πλήγωσαν και να ένιωσες αδικημένος, να νευρίασες ή να οργίστηκες. Γιατί όμως δεν τα βάζεις μαζί με αυτούς που σε αδίκησαν ή σε πείραξαν, αλλά βρίζεις πρόσωπα άγια και πανσέβαστα; Στις δύσκολες ώρες φωνάζεις "Χριστέ μου, Παναγία μου, Κύριε κάνε το θαύμα σου". Αλλά δεν σκέπτεσαι ότι αντί για βλασφημίες έπρεπε να απευθύνεις ατελείωτες ευχαριστίες στον ευεργέτη σου Θεό και την Υπέρμαχο Στρατηγό Παναγία μας; Ένας Χριστιανός όμως δεν βρίζει όσους είναι δίπλα του και τον βοηθούν. 

Και ξέρεις ποιο είναι το πιο φοβερό; Στα χρόνια της τουρκοκρατίας πολλοί Τούρκοι πήγαιναν στον κατή, τον ιεροδικαστή δηλαδή που δίκαζε βαριές παραβιάσεις του νόμου και κατήγγειλαν Χριστιανούς, οι οποίοι όταν βλασφημούσαν περνούσαν από δίκη κι όταν καταδικάζονταν πλήρωναν μεγάλο πρόστιμο, φυλάκιση, αλλά και εξορία. Αφού αλλόθρησκοι το καταλαβαίνουν, εσύ άνθρωπε Χριστιανέ τι κάνεις, έχεις σκεφθεί; Ακόμα κι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ δεν τόλμησε να βλασφημήσει απέναντι στον διάβολο και δεν είπε εναντίον του κάτι κακό ούτε τον καταδίκασε, αλλά προτίμησε να περιμένει την όποια τιμωρία του Αντικειμένου από τον Θεό! 

Πρέπει να κλαίμε, αλλά και να θρηνούμε για τον εαυτό μας γιατί καταντήσαμε χώρα βλάσφημων, ενώ ποτέ δεν θα ψηφίζαμε ένα νομοσχέδιο κατά της βλασφημίας, εφόσον όλοι βλασφημούν! Αμαρτάνουν φοβερά όσοι το κάνουν και είδηση δεν το παίρνουν οι ταλαίπωροι! Κι αν τους πεις και κάποια κουβέντα σου λένε να κοιτάξεις τη δουλειά σου! Μια τέτοια κακή συνήθεια όμως θα τιμωρηθεί με θάνατο από τον Θεό.

Κάποτε ένας αξιωματικός μούτζωσε τον Θεό για τη βροχή που έριξε και τότε ένας κεραυνός τον άφησε κατάμαυρο στο χώμα. Τρόμος κατέλαβε όλο το στράτευμα. Κι άλλος ένας στρατιώτης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, όταν άρχισε να βλασφημεί, δέχτηκε μια σφαίρα στο στόμα του και πέθανε.

Αφού τον έθαψαν, την άλλη μέρα μια βόμβα πέφτει στον τάφο του, τον ξεχώνει, κάνει κομμάτια το κορμί του και το διασκορπίζει εδώ κι εκεί. Μήνες έτρεμαν οι στρατιώτες για το πάθημά του. Ακόμα ένας γεωργός βλάσφημος βουβάθηκε, ενώ μια γυναίκα έμεινε σε όλη τη ζωή της δαιμονισμένη. Και σε έναν βλάσφημο δάσκαλο στράβωσε το στόμα του, κόπηκε η λαλιά του κι αναγκάστηκε να φύγει από το σχολείο. 

συνεχίζεται....

(Αθ. Φραγκόπουλου, Η βλασφημία, το μεγάλο στίγμα), [σε διασκευή] Εκδόσεις Σωτήρ, 1995) 

Καλημέρα σας και χαρούμενη εβδομάδα! 

Σας εύχομαι από καρδιάς ένα ήρεμο, ευλογημένο και δημιουργικό 2019!  

Περί παίδων αγωγής (μέρος 6ο-τελευταίο)

Πολύ σημαντικό για την προσφορά μιας σωστής και υπεύθυνης αγωγής είναι  να γνωρίζουμε καλά τις συνθήκες μέσα στις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά μας, οι αποδέκτες της αγωγής μας. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι οι συνθήκες αυτές έχουν ριζικά μεταβληθεί σε σχέση με ό, τι ίσχυε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν και μεταβάλλονται διαρκώς, μάλιστα με ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Ο  κόσμος στον οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά μας είναι ένας ραγδαία μεταβαλλόμενος κόσμος. 

Το πρώτο που εν προκειμένω θα επισημάνουμε είναι ότι η οικογένεια δεν αντιμετωπίζεται πια ως θεοσύστατος θεσμός. Γι' αυτό και πολλοί σήμερα αποφεύγουν να τελέσουν το ιερό μυστήριο του γάμου, με αποτέλεσμα να στερούνται την παντοδύναμη χάρη του Θεού. Καταφεύγουν στη λύση του πολιτικού γάμου ή ακόμη χειρότερα, στη νομοθετικά πλέον κατοχυρωμένη ελεύθερη συμβίωση. 

Δημιουργούνται έτσι νέες 
μορφές οικογενειακής ζωής, που είναι φυσικό να μην αντέχουν στον χρόνο. Το πιο πιθανό είναι οι οικογένειες αυτής της μορφής γρήγορα να διασπώνται. Τα παιδιά παρουσιάζουν τότε, όπως είναι φυσικό, πολλά ψυχολογικά προβλήματα και ακραίες συμπεριφορές. Η αγωγή τους γίνεται πολύ δύσκολη. 

Αλλά και στην ευλογημένη από τον Θεό οικογένεια δεν υπάρχει πια η συνοχή που υπήρχε παλαιότερα. Η έξοδος της μητέρας από το σπίτι, οι πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών, οι νέες μορφές 
ψυχαγωγίας που τα κρατούν πολλές ώρες -και της νύχτας-μακριά από το σπίτι, έκαναν το σπίτι ξενοδοχείο μάλλον παρά ζεστή φωλιά, μέσα στην οποία τα μέλη της οικογένειας βρίσκουν τη θαλπωρή της αληθινής αγάπης, την ευχάριστη κοινωνία, την πραγματική ανάπαυση και χαρά. Οι δεσμοί είναι πια επικίνδυνα χαλαροί. 

Και το σύγχρονο σχολείο δεν βοηθάει όπως παλαιότερα. Η σημερινή πολυπολιτισμική κοινωνία έχει δημιουργήσει και το πολυπολιτισμικό σχολείο με μαθητές διαφόρων εθνικοτήτων και ποικίλων θρησκευμάτων. Η εθνική και η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση δεν έχουν πια σαφή κατεύθυνση. Ένας συγκρητισμός επικρατεί που αποπροσανατολίζει τα παιδιά, σε μια ηλικία που δεν έχουν τη δυνατότητα να κρίνουν και να διακρίνουν το αληθινό από το ψεύτικο. Μέσα στην πανσπερμία των ιδεών, των συνηθειών και θρησκευτικών δοξασιών μάλλον σαστίζουν 
και τα χάνουν.

Στο σύγχρονο σχολείο τα 
παιδιά μας δεν έχουν καμιά 
ουσιαστική υποστήριξη στην ορθή χριστιανική διαπαιδαγώγησή τους. Πολύ περισσότερο καθώς τα Θρησκευτικά διδάσκονται συχνά από εκπαιδευτικούς που είναι απλοί επαγγελματίες, που δεν συγκινούνται από τα μαθήματα αυτά και ίσως δεν πιστεύουν στο περιεχόμενό τους.

Επιπλέον τελευταία επικρατεί η τάση στους αρμόδιους κύκλους του Υπουργείου Παιδείας να μεταβληθεί το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών, ώστε να μην προβάλλει την αλήθεια της ορθόδοξης διδασκαλίας ως τη μόνη αλήθεια, αλλά να εξισώνει όλους τους αρχηγούς των θρησκειών και να ισοπεδώνει τα πάντα, με αναπόφευκτη συνέπεια να οδηγεί τελικά στην ολέθρια ιδέα της πανθρησκείας. 

Στο σημείο αυτό θα προσθέσουμε τη γενικότερη χαλάρωση των ηθών, τα αρνητικά παραδείγματα ανήθικης ζωής των εκπροσώπων του πολιτικού και καλλιτεχνικού κόσμου, που γίνονται σ' όλους γνωστά από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως και προβάλλονται ως πρότυπα, τη νομοθετική 
κατοχύρωση κάθε βδελυκτής ανηθικότητας, τη γενική αποστασία από τον νόμο του Θεού, την απόρριψη της προσφοράς της Εκκλησίας, η οποία συχνά αντιμετωπίζεται ως ένας απλός ανθρώπινος οργανισμός. Όλα αυτά ορίζουν ένα πλαίσιο ζωής στο οποίο κάθε ηθικός φραγμός έχει καταρριφθεί και όλοι μπορούν να διαλέγουν τελείως αυθαίρετα και ανεξέλεγκτα τον τρόπο που θα ζήσουν. 

Ακόμη τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν στον κόσμο της ηλεκτρονικής τεχνολογίας, που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει εκρηκτική ανάπτυξη, η οποία συνεπάγεται πολλές και χρήσιμες διευκολύνσεις, αλλά και ανεξέλεγκτους και τρομακτικούς κινδύνους, μάλιστα ηθικής φύσεως. 

Μέσα από την τηλεόραση και κυρίως από το διαδίκτυο και τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα, που έχουν πρόσβαση σ' αυτό, το κακό έχει γίνει πολύ γνωστό και πολύ εύκολο σ' όλους. Τα παιδιά μας ποτέ δεν είναι ασφαλή. Και όταν είναι στο σπίτι, έχουν όλο τον κόσμο στο μικρό και θαυματουργό κινητό, που χωράει στην τσέπη τους και που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό· είναι ήδη εξαρτημένα.

Εκεί είναι όλος ο κόσμος τους, εκεί οι φίλοι και οι επικοινωνίες τους, εκεί τα παιχνίδια τους, που για πολλά παιδιά πια είναι μόνο ηλεκτρονικά. Εκεί είναι συχνά και οι ισχυρότεροι πειρασμοί και η καταστροφή τους. 

Σ' αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Στον κόσμο στον οποίο η οικογένεια γνωρίζει ολοένα βαθύτερη υποβάθμιση και αποσύνθεση, το σχολείο χάνει διαρκώς περισσότερο τον προσανατολισμό του, η κοινωνία δεν αναγνωρίζει πια την αξία του λόγου του Ευαγγελίου, ο λίβας της ηλεκτρονικής τεχνολογίας κατακαίει τα πάντα με την εύκολη και βαριά αμαρτία. Είναι ένας κόσμος που μεταβάλλεται διαρκώς με ταχύτατους ρυθμούς. Μεταβάλλεται διαρκώς προς το χειρότερο. Το κάθε νέο παιδί που έρχεται, αντιμετωπίζει νέες καταστάσεις, χειρότερες συνθήκες.

Μέσα σ' αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουν και παιδαγωγούν τα παιδιά τους οι χριστιανοί γονείς, που με βαθιά επίγνωση της ευθύνης και της αποστολής τους θέλουν να είναι τα παιδιά τους "ἄμεμπτα καί ἀκέραια, τέκνα Θεοῦ ἀμώμητα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καί διεστραμμένης", να λάμπουν "ὡς φωστῆρες"μέσα στον σκοτεινό κόσμο της αμαρτίας και της διαστροφής (Φιλιπ. β, 15). 

Το έργο τους δύσκολο. Το 
φανερώνουν όλα όσα αναφέραμε μέχρι εδώ. Αλλά και μεγάλο. Και ασφαλώς, εφόσον το εργάζονται με υπευθυνότητα και συνέπεια, θα έχουν τη συμπαράσταση της παντοδύναμης χάριτος του Θεού, που "τά ἀσθενῆ θεραπεύει", αναπληρώνει τα ελλείποντα και θαυματουργεί και στους δίσεκτους καιρούς μας, ώστε να διατηρεί τα παιδιά μας στην πίστη, στην αγνότητα και στην πραγματική χαρά που δίνει ο αληθινός Θεός και όχι ο ψεύτικος κόσμος της αμαρτίας.

(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Μεγαλώνουν σε έναν ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα, 2016)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Ο μικρός Χριστός που αύριο γεννιέται ας γίνει εσαεί ο φάρος της ζωής μας! Χρόνια πολλά!  

Περί παίδων αγωγής (μέρος 5ο)

Οι σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες δεν θέλουν δυστυχώς τα παιδιά. Τα θεωρούν βάρος. Υπάρχουν και κάποιοι που, ενώ μπορούν να αποκτήσουν παιδιά, συνειδητά το αποφεύγουν· προτιμούν τα μικρά κατοικίδια ζώα μέσα στο σπίτι τους παρά τη χαρούμενη παρουσία των παιδιών. Γι' αυτό και η κοινωνία μας δεν ζει με ελπίδα, δεν έχει χαρά, γερνάει και σβήνει μέσα στην κατάθλιψη και τη μελαγχολία, στερημένη από τη δροσιά και την ελπίδα της ζωής.

Υπάρχει βέβαια ένα ενδιαφέρον για την πρόοδο και προστασία των παιδιών. Καθορίζονται παγκόσμιες ημέρες αφιερωμένες στα παιδιά, λαμβάνονται μέτρα για την εξυπηρέτηση και ασφάλειά τους, οργανώνονται συστηματικά προγράμματα ειδικής αγωγής για παιδιά που παρουσιάζουν προβλήματα και έχουν ξεχωριστές ανάγκες. Επιπλέον καταδικάζονται με αποτροπιασμό οι τραγικοί θάνατοι παιδιών στους σύγχρονους πολέμους, ο υποσιτισμός τους στις χώρες του τρίτου κόσμου, η έλλειψη στοιχειώδους ιατρικής φροντίδας και η απαράδεκτα μεγάλη θνησιμότητά τους.

Πώς όμως ο πολιτισμένος κόσμος, που δείχνει ευαισθησία και τόσο αυξημένο ενδιαφέρον για τα παιδιά, ψηφίζει νόμους που αμνηστεύουν το φοβερό έγκλημα των εκτρώσεων; Γιατί τα αθώα και ανυπεράσπιστα έμβρυα δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή, ενώ σωστά αναμφιβόλως υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των παιδιών που αντίκρισαν το φως του ήλιου; Πώς είναι δυνατόν ένας άνδρας να προχωρεί σε απόκτηση παιδιού χωρίς μητέρα ή μια γυναίκα χωρίς πατέρα, ενώ γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο αφύσικο, αψυχολόγητο και αντιπαιδαγωγικό είναι αυτό για τα παιδιά;

Η αλήθεια είναι ότι στην πράξη τα παιδιά απορρίπτονται. Στη σύγχρονη οικογένεια οι γονείς δεν θέλουν πολλά παιδιά. Στην κοινωνία δεν βρίσκουν την υποστήριξη που χρειάζονται οι πολύτεκνες οικογένειες, κάποτε μάλιστα αντιμετωπίζουν και διωγμό. Πολλοί αποφεύγουν να νοικιάσουν το σπίτι τους σε οικογένεια που έχει περισσότερα από δυο παιδιά. 

Στον επαγγελματικό χώρο επίσης αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη οι γονείς που αποκτούν παιδιά. Πολλές φορές απαιτείται από τις γυναίκες, προκειμένου να προσληφθούν σε κάποια εργασία, να μην αποκτούν παιδιά. Στο σχολείο επίσης και στην ευρύτερη κοινωνία, αποτελούν συχνά αντικείμενο ειρωνείας οικογένειες με πολλά παιδιά.

Όταν στέλνουμε τους ηλικιωμένους παππούδες στο γηροκομείο, όταν δεν θέλουμε τα παιδιά, όταν η μητέρα φεύγει συχνά και αναιτιολόγητα από το σπίτι, το σπίτι αδειάζει, η οικογένεια διαλύεται. Η κοινωνία μας όμως έχει ανάγκη από την οικογένεια. Ο κόσμος χρειάζεται τα παιδιά. 

Αυτά μας δίνουν ζωή, αυτά μας δίνουν ελπίδα, τα παιδιά μας χαρίζουν την αληθινή χαρά και μας διδάσκουν τη καθαρότητα. Ένας κόσμος χωρίς παιδιά είναι καταδικασμένος σε θάνατο, αργοπεθαίνει και σβήνει. Τα παιδιά πρέπει να τα αγαπήσουμε πολύ γι' αυτό που μας δίνουν. Πρέπει όμως να τα τα αγαπήσουμε περισσότερο γι' αυτό που είναι. 

Όταν μια γυναίκα δεν θέλει να δεσμευθεί με τα δεσμά του γάμου, επιθυμεί όμως να αποκτήσει ένα παιδί, για να ικανοποιήσει την ανάγκη της μητρότητας, και προχωρεί, καταδικάζοντας έτσι το παιδί της να μεγαλώσει χωρίς πατέρα, η πράξη της είναι εγωκεντρική. Σκέφτεται τον εαυτό της και στην ανάγκη του εαυτού της θυσιάζει το δικό της παιδί. Όλη αυτή η κίνηση ασφαλώς στο τέλος αποβαίνει εις βάρος της, αλλά και εις βάρος όλης της κοινωνίας.

Τα παιδιά πρέπει να τα αγαπήσουμε με αγάπη αληθινή, βαθιά, πνευματική, αγάπη που θα μεταφράζεται σε θυσίες. Τότε μόνο θα έχουν αληθινή χαρά και πραγματική ανάπαυση κοντά μας και βέβαια τότε μόνο θα βοηθούμε τα παιδιά και θα τα παιδαγωγούμε σωστά.

Η αγάπη αυτή δεν μας επιβάλλει μόνο να στεκόμαστε με θαυμασμό απέναντι στον κόσμο τους, αλλά επιπλέον μας ωθεί να μπαίνουμε μέσα στον κόσμο τους. Να ασχολούμαστε μαζί τους. Να δίνουμε τον χρόνο που μας ζητούν. 

Ακόμη να προσπαθούμε να μαθαίνουμε τη γλώσσα τους, ώστε να μπορούμε να συζητούμε με τα παιδιά, να ακούμε με προθυμία και υπομονή τις απορίες τους, να ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματά τους και να απαντούμε υπεύθυνα στα ερωτήματα που τα βασανίζουν. Η αγάπη μπορεί να μας βοηθεί να κατεβαίνουμε στο επίπεδο των παιδιών, να παίζουμε μαζί τους, να χαιρόμαστε στον κόσμο τους, να καταλαβαίνουμε τι τα χαροποιεί, τι τα συγκινεί και τι τα φοβίζει, να συμμεριζόμαστε τις αγωνίες τους και, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, να κατανοούμε τον αγώνα τους. 

Η αληθινή αγάπη προς τα παιδιά μπορεί να εμπνεύσει και βαθύ σεβασμό προς αυτά. Δυστυχώς η σύγχρονη κοινωνία δεν σέβεται τα παιδιά. Η τηλεόραση και πολύ περισσότερο το διαδίκτυο δεν σέβονται την καθαρότητα κι ευαισθησία της παιδικής ψυχής. Τα παιδιά δικαιούνται να μην τα γνωρίζουν όλα. Δικαιούνται το καθετί που τους είναι αναγκαίο να το μαθαίνουν στην ώρα του, και όχι να δέχονται γνώσεις που δεν μπορούν να τις διαχειρισθούν λόγω της ανωριμότητας της ηλικίας τους. 

Το σύγχρονο σχολείο προχωρεί πολύ  νωρίς, από το Δημοτικό ακόμη, στη συστηματική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών και, χωρίς σεβασμό στην λεπτότητα της ψυχής τους, τα προβληματίζει επικίνδυνα, προκαλεί την περιέργειά τους, εξάπτει τη φαντασία τους και τα τα εξωθεί στην πονηριά και την αμαρτία. Τα σύγχρονα παιχνίδια διδάσκουν τη βία, εξοικειώνουν εύκολα με το δαιμονικό στοιχείο, προκαλούν τραύματα, φοβίες και ταραχή στη λεπτή παιδική ψυχή. 

Όλα αυτά ταλαιπωρούν τα παιδιά μας, αλλοιώνουν τη συνείδησή τους, μεταβάλλουν τα κριτήριά τους, αναστατώνουν την ευαίσθητη και λεπτή ψυχή τους. Δεν τη σέβονται. Οφείλουμε να σεβαστούμε την καθαρότητα των παιδιών, την παιδικότητά τους, το δικαίωμά τους να παραμείνουν παιδιά. Και καθώς μεγαλώνουν, να σεβασθούμε την απαίτησή τους να μάθουν την αλήθεια, την ελευθερία τους, τις επιλογές τους, τα μυστικά τους. Οφείλουμε να σεβαστούμε και τις αδυναμίες τους ακόμη. Να ανεχόμαστε με αγάπη τα λάθη τους και να τα διορθώνουμε με υπομονή. 

Στο ζηλευτό, αυθεντικό και ευαίσθητο κόσμο των παιδιών πρέπει να μπαίνουμε με πολλή προσοχή. Έχουμε πολλά να διδαχθούμε, αλλά οφείλουμε και πολύ να βοηθήσουμε. Η ορθή αγωγή τους απαιτεί σωστή κατανόηση, μεγάλη προσοχή και πολύ λεπτούς χειρισμούς. Προπάντων βαθιά αγάπη και απέραντο σεβασμό. 

(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Με βαθιά αγάπη και απέραντο σεβασμό, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα, 2016)
συνεχίζεται...

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Περί παίδων αγωγής (μέρος 4ο)

Όταν οι σύζυγοι καταλάβουν ότι πρόκειται να γίνουν γονείς, ένα παράδοξο αίσθημα τους διακατέχει. Μια έκπληξη, μια πρωτόγνωρη χαρά, μια ευχάριστη απορία: Τι είναι αυτό που περιμένουν; Πώς θα το υποδεχθούν; Πόσο ιερό και μεγάλο το μυστήριο της ζωής! Κάποιος άνθρωπος πρόκειται να παρουσιαστεί σε λίγο ανάμεσά τους! Καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι αυτό δεν το καθόρισαν οι ίδιοι, αλλά όμως από αυτούς προέρχεται. 

Μαζί με τη χαρά γι΄ αυτό που πρόκειται να γίνει και με το δέος για το μυστήριο της ζωής, το οποίο με την εντολή του Θεού ιερουργούν, αισθάνονται τεράστια και την ευθύνη τους. Και είπαμε πώς από την προγεννητική του ακόμη κατάσταση μπορούν να επηρεάζουν το παιδί τους και ορθά να το παιδαγωγούν. 
Όταν πια το παιδί γεννηθεί στον κόσμο μας, όταν το κρατήσουν στα χέρια τους οι γονείς και το χαρούν ως δώρο ανεκτίμητο του Θεού και δικό τους απόκτημα, τότε καταλαβαίνουν ακόμη καλύτερα ότι βρίσκονται απέναντι σ' έναν κόσμο με έντονη ιδιαιτερότητα, στον κόσμο του δικού τους παιδιού, στον κόσμο των παιδιών τους, αν ο Θεός τους αξιώσει να αποκτήσουν στη συνέχεια και άλλα παιδιά. 

Οι μεγάλοι απέναντι στον κόσμο των παιδιών. Απέναντι σ' έναν κόσμο που μας φέρνει τη χαρά, που προκαλεί το δέος, που μας σοβαρεύει, προβληματίζει, ξαφνιάζει, συγκινεί· που συχνά μας βάζει σε αμηχανία: Πώς να μιλήσουμε; Τι να απαντήσουμε; 

Οπωσδήποτε αξίζει να μελετήσουμε υπεύθυνα και συστηματικά τον κόσμο των παιδιών μας, να τον γνωρίσουμε και να τον διακονήσουμε με προσοχή και επιμέλεια, με αγάπη αληθινή και πνεύμα θυσίας. 
Διότι είναι ένας κόσμος ζηλευτός. Γιατί άραγε; Ο κόσμος των παιδιών έχει βασικό του χαρακτηριστικό τη γνησιότητα, την αδολότητα, την καθαρότητα. 

Τα παιδιά εξαρτώνται από την φροντίδα και την προστασία των μεγάλων, εύκολα φοβούνται, έχουν αίσθηση της αδυναμίας τους και γι' αυτό εύκολα ταπεινοφρονούν. Έχουν μια ζηλευτή απλότητα και αυτό φαίνεται στο πόσο εύκολα, με απλά πράγματα, χαίρονται.

Έχουν θαυμαστή αθωότητα και γι' αυτό πιστεύουν ό, τι τους πούμε. Διακρίνονται από αμνησικακία. Μπορεί να μαλώνουν, αλλά σύντομα το ξεχνούν και παίζουν πάλι μαζί σαν να μη συνέβη τίποτα. Εμπιστεύονται απόλυτα τους μεγάλους, τους γονείς και τους δασκάλους τους. Εξαρτώνται εύκολα. Το κτυπάς το παιδί και πάλι σε πλησιάζει. Έχουν μεγάλη ευαισθησία. Στοιχίζει αφάνταστα στην ψυχή τους και μια μικρή δυσαρμονία στις σχέσεις των γονέων. Ναι! Έχουν τα παιδιά πολλές αρετές, που είναι δυσεύρετες στον κόσμο των μεγάλων. 

Τα παιδιά διασώζουν μέσα τους την εικόνα του Θεού σε ζηλευτή καθαρότητα. Ένα παιδί μπορεί πάντοτε να μας θυμίζει κάτι από την πρώτη ομορφιά του ανθρώπου. Εδώ βρίσκεται το μεγαλείο των παιδιών. Γι' αυτό ο κόσμος τους είναι θαυμαστός και ζηλευτός. 

Οι μαθητές του Κυρίου ρώτησαν κάποτε: " Τίς ἄρα μείζων ἐστίν ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν;" Τὀτε ο Κύριος, για να τους δείξει ποιος είναι μεγαλύτερος στη βασιλεία των ουρανών, αφού προσκάλεσε ένα παιδί, το έστησε ανάμεσά τους και είπε: "Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τα παιδία, οὐ μή εἰσέλθετε εἰς τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν". 

Σας βεβαιώνω με απόλυτο τρόπο ότι, αν δεν αλλάξετε φρόνημα και δεν γίνετε ταπεινοί και απονήρευτοι σαν τα παιδιά, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών. "Ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτόν ὡς τό παιδίον τοῦτο, οὗτος ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ιη, 1-4)". Οι άνθρωποι του κόσμου δεν μπορούν να εννοήσουν ότι το αληθινό μεγαλείο βρίσκεται στην ταπείνωση. 

Ο κόσμος συνήθως τιμά τα παιδιά, διότι αυτά αποτελούν την ελπίδα για το αύριο. Ο Χριστός τα τιμά, διότι ανήκουν στη βασιλεία του Θεού σήμερα. Όχι γι' αυτό που θα δημιουργήσουν αύριο στη ζωή, αλλά γι' αυτό που μας χαρίζουν σήμερα. Πιο πολύ από την τεχνική πρόοδο και επιστήμη μας χρειάζεται η καθαρότητα, που φέρνει τον Θεό κοντά μας. 

"Ἑάν μή στραφῆτε καί γένησθε ὡς τα παιδία....". Η βασιλεία του Θεού είναι μια παράδοξη βασιλεία, μια βασιλεία για παιδιά. Ο κόσμος των παιδιών είναι μια εικόνα της βασιλείας του παιδιού. Κάθε παιδί που έρχεται στη ζωή, φέρνει στον κόσμο της ματαιότητας και της αμαρτίας τη βασιλεία του Θεού και είναι προορισμένο για τη χαρά της αιωνιότητας. Γι' αυτό είναι ζηλευτός ο κόσμος των παιδιών. 

Έχει και ένα ακόμη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: είναι ένας κόσμος σε ανάπτυξη. Και καθετί που αναπτύσσεται, καθετί που διαμορφώνεται με κόπο και προσπάθεια, είναι ζηλευτό και το σεβόμαστε. Κάτι περιμένουμε. Κάποιες ελπίδες δημιουργούμε. Να δούμε τι θα γίνει. 

Πάντοτε βέβαια ο άνθρωπος αναπτύσσεται και τελειοποιείται· περισσότερο όμως το παιδί. Ζει έντονα τη μεταβολή σ' όλα τα επίπεδα της ζωής του.  Προχωρεί στη σωματική, τη διανοητική και την πνευματική του ανάπτυξη. 

Καθώς το παιδί μεγαλώνει, αρχίζει να εμφανίζεται και ο παλαιός άνθρωπος με τις απαιτήσεις και τις αδυναμίες του, τη βαριά κληρονομιά της αμαρτίας. Διότι κάθε παιδί είναι ένας απόγονος του Αδάμ, που έπεσε στην αμαρτία και κληροδότησε σ' όλους τους απογόνους του αυτή τη θλιβερή κατάσταση της αμαρτίας. 
Παρουσιάζονται έτσι στο κάθε παιδί τα πάθη της ανθρώπινης ψυχής, που πολεμούν την καθαρότητά της: οι εγωισμοί, τα πείσματα, οι θυμοί, η εκδικητικότητα, η μνησικακία. Συγχρόνως αναπτύσσει σιγά-σιγά η παιδική ψυχή και τις μεγάλες εφέσεις της, τους μεγάλους οραματισμούς, τους βαθύτερους ανθρώπινους πόθους της. 

Τα παιδιά, καθώς μάλιστα περνούν στην εφηβική ηλικία, αρχίζουν να νιώθουν ακατανίκητη τη δίψα για την αλήθεια, για το απόλυτο, για τη ζωή. Για όλα αυτά ο κόσμος τους είναι ζηλευτός και αξίζει να τον πλησιάσουμε και να τον υπηρετήσουμε με πολλή προσοχή και με τον κατάλληλο τρόπο. Ποιος είναι αυτός; Θα τον πούμε στη συνέχεια.

(Αρχιμανδρίτη Αστερίου Χατζηνικολάου, Απέναντι στον κόσμο των παιδιών, Προβλήματα στη σύγχρονη οικογένεια, εκδόσεις Σωτήρ, Αθήνα, 2016)
συνεχίζεται...

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!