Παραδοσιακό μάθημα ή μάθημα στο διαδραστικό πίνακα; (Μέρος 2ο)

Σήμερα ολοκληρώνεται με το 2ο και τελευταίο μέρος το θέμα που μας απασχόλησε την προηγούμενη εβδομάδα. 
Είναι γεγονός πως η σημερινή νεολαία αρέσκεται στη μαγεία της εικόνας, παρορώντας τη σημαντότητα του βιβλίου. 

Στη σημερινή εποχή πολλοί καθηγητές έχουν αλλάξει τον παλιά συντηρητική μέθοδο μάθησης κι έχουν προχωρήσει σε πιο σύγχρονους ομαδοκεντρικούς τρόπους για την διδασκαλία τους στην εκπαίδευση. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας η χρήση ηλεκτρονικών και διαδραστικών πινάκων κεντρίζει το ενδιαφέρον των μαθητών, εφόσον το μάθημα γίνεται πιο ζωντανό, ρεαλιστικό και δημιουργικό: η εικόνα εξάλλου τραβάει πάντα την προσοχή (βλέπε τηλεόραση!) Η εικόνα αποτυπώνεται ευκολότερα από το γραπτό λόγο. 

Τα σχολεία έχουν τη δυνατότητα να προσφέρουν στους μαθητές ένα δημιουργικό και ζωντανό μάθημα μέσω του διαδραστικού πίνακα. Δεν είναι μόνο ευχάριστο, αλλά παρέχει τη δυνατότητα αναζήτησης της γνώσης μέσα από διαθεματικές ομάδες και διεύρυνση πέρα από το σχολικό βιβλίο.  

Το μάθημα στον διαδραστικό πίνακα είναι πιο απλό και εύκολο. Στον πίνακα αυτό η λύση εμφανίζεται αμέσως με το πάτημα ενός κουμπιού, αντίθετα από τον παραδοσιακό πίνακα, στον οποίο η λύση βρίσκεται μόνο στο μυαλό του καθηγητή. Φυσικά στον διαδραστικό πίνακα σε τραβάει η εικόνα και αντιλαμβάνεσαι ευκολότερα το μάθημα. Στο μάθημα της Ιστορίας λόγου χάρη ο μαθητής μπορεί να μεταφερθεί στην Αρχαία Ελλάδα μέσα από μια εικονική επίσκεψη σε μουσείο ή μέσα από ένα βίντεο.

Είναι γεγονός πως τα νέα παιδιά αγαπούν την τεχνολογία, όπως την περσινή χρονιά που παρακολουθούσαμε μάθημα Ιστορίας μέσω βιντεοπροβολέα. Για αυτό με τον διαδραστικό πίνακα ο καθηγητής κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών, μια και το παραδοσιακό μάθημα τις πιο πολλές φορές είναι μονότονο και βαρετό. 

Ο διαδραστικός κεντρίζει το ενδιαφέρον των παιδιών, αλλά και το μάθημα αφομοιώνεται ευκολότερα,  σε σχέση με τον παραδοσιακό μαυροπίνακα. Οι μαθητές δεν χρειάζεται να διαβάζουν πολύ στο σπίτι, αφού η εμπέδωση του μαθήματος γίνεται στο σχολικό περιβάλλον του διαδραστικού πίνακα. Έτσι ανεβαίνει ο δείκτης μόρφωσης της νεολαίας, ακόμα και στους αλλοδαπούς μαθητές και ο παρωχημένος μαυροπίνακας θεωρείται παρελθόν για την εκπαίδευση. 

Πάντως καλό το μάθημα με το διαδραστικό, αλλά από την άλλη πλευρά βλάπτεται η όραση, εφόσον η ακτινοβολία κάνει κακό στα μάτια των παιδιών. Προσωπικά προτιμώ το παραδοσιακό μάθημα, γιατί εμμένω στην παράδοση. Άλλωστε, μου αρέσει να σημειώνω από τον μαυροπίνακα ό, τι δεν καταλαβαίνω.Εξάλλου, αν και ο διαδραστικός πίνακας προβάλλει τη μαγεία της εικόνας, στο κλασικό μάθημα ο μαθητής μπορεί να συμμετάσχει περισσότερο, γιατί προσέχει καλύτερα και αφομοιώνει τη γνώση, με τη μεταδοτικότητα ενός καλού καθηγητή. Ο ρόλος του δασκάλου δεν περιορίζεται, εφόσον τίποτα δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει.

Οι δυνατότητες του σημερινού διαδικτύου είναι άπειρες και μέσω του διαδραστικού πίνακα προσφέρονται καλύτερα διατυπωμένες, με παραστατικότητα, αλλά και πιο ξεκούραστα. Ο καθηγητής με τις εικόνες, τα ντοκιμαντέρ, τις ταινίες, αλλά και τις ομαδικές εργασίες κάνει πιο ενδιαφέρον το μάθημα στον διαδραστικό πίνακα. Ο κάθε καθηγητής άλλωστε έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης είτε παραδοσιακό είτε σύγχρονο, τεχνολογικό και διαδραστικό. Σημασία έχει ο καθηγητής και η προσωπικότητά του, αλλά και η αγάπη προς το αντικείμενό του, εφόσον το παραδοσιακό μάθημα δεν καταργείται, αφού ο διδάσκοντας την ίδια στιγμή με τον προφορικό λόγο προσθέτει πληροφορίες ή σταματά ακόμα και το μάθημα, για να ενσωματώσει νέα στοιχεία στη διδασκαλία του. 

Η παράλληλη διδασκαλία σε διαδραστικό πίνακα και σε μαυροπίνακα είναι ίσως η καλύτερη λύση για την εκπαίδευση. Είναι καλό να γίνεται το μάθημα και με τους δυο τρόπους. Ο παραδοσιακός τρόπος διδασκαλίας είναι σίγουρα αποτελεσματικός, μια κι έχει διδάξει γενιές ολόκληρες. Η εναλλαγή όμως δεν κουράζει, αντίθετα διεγείρει την περιέργεια.Η ποικιλία κάνει τη διαφορά! 

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!  

 

   

 

Παραδοσιακό μάθημα ή μάθημα στο διαδραστικό πίνακα; (Μέρος 1ο)

Στα πλαίσια της διδακτικής με τη νέα τεχνολογία, οι μαθητές ερωτήθηκαν για το αν προτιμούν παραδοσιακό μάθημα στον πίνακα ή μάθημα συνεπικουρούντος του διαδραστικού πίνακα. Οι σκέψεις τους είναι πηγαίες, ειλικρινείς και γεμάτες κριτική σκέψη.

Οι οπαδοί:

Κάθε χρόνο τα παιδιά μπαίνανε στην αίθουσα και παρακολουθούσαν παραδοσιακό μάθημα με κάποιον καθηγητή. Πολλές φορές το μάθημα δεν το καταλάβαιναν, άλλοτε κάποια παιδιά δυσκολεύονταν. Ίσως να έφταιγε ο καθηγητής, μπορεί να μην πρόσεχε κι ο μαθητής. Στα σχολεία οι πίνακες με την κιμωλία αντικαταστάθηκαν από λευκούς με μαρκαδόρους, ενώ τώρα πια στα περισσότερα σχολεία υπάρχουν οι διαδραστικοί. 

Η τεχνολογία είναι πλέον κομμάτι της ζωής μας, μια και οι μαθητές είναι εξοικειωμένοι ήδη με τον υπολογιστή. Έτσι, ο μαθητής κάνει ένα ταξίδι στη γνώση και στη μάθηση μέσω του διαδικτύου. Βέβαια, προκειμένου να γίνει μια τέτοια αλλαγή, πρέπει ο δάσκαλος και τα παιδιά να προσαρμοστούν, μια και δεν πρόκειται για απλό παραδοσιακό μάθημα στον μαυροπίνακα. 

Επιπροσθέτως, ένα μάθημα στο διαδραστικό πίνακα είναι δημιουργικό, εφόσον διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες των παιδιών, θέτει προβληματισμούς, ξυπνάει την απορία, σπέρνει αμφιβολία και τρέφει χωρίς ιδιαίτερο κόπο τη μόρφωση. Ο διαδραστικός πίνακας είναι μια αλλαγή από το κλασικό μάθημα της σύγχρονης εκπαίδευσης. Όμως, δεν καταργεί το είδος της διδασκαλίας που ήδη γνωρίζουμε, αν και μας ωθεί σε κάτι νέο και πρωτόγνωρο! 

Με το παραδοσιακό μάθημα ο μαθητής γίνεται παθητικός δέκτης, ενώ ο καθηγητής αυθεντία. Εξάλλου ο δάσκαλος αποκτά τις ικανότητες του σωκρατικού δασκάλου, ο οποίος δημιουργεί ένα περιβάλλον συζήτησης για την καλύτερη κατανόηση του μαθήματος.

Το μάθημα στο διαδραστικό πίνακα είναι καλύτερο, μια και αυτός ο τρόπος μάθησης είναι αποδοτικότερος για τους μαθητές, αλλά και πιο ευχάριστος. Οι μαθητές, με τη χρήση του διαδικτύου, θα έχουν περισσότερες εικόνες και πληροφορίες για το μάθημά τους. Είναι ωραίο να βλέπεις βιντεάκια, να συνεργάζεσαι με τους συμμαθητές σου ή να κάνεις μαζί τους τεστάκια (όχι απροειδοποίητα!) Όμως, ο όρος τεχνολογία δεν παύει για ένα παιδί να είναι το κλειδί για την πόρτα του παιχνιδιού και της διασκέδασης. 

Και η αντίδραση: 

Ο διαδραστικός πίνακας δεν βοηθά πάντα τον καθηγητή να διδάξει το μάθημα: αφενός χρειάζεται 5-10 λεπτά να λειτουργήσει, αφετέρου χρειάζεται χρόνος κι από τον καθηγητή, ώστε να τον συνηθίσει. Έτσι, κάποτε οι μαθητές συμπεριφέρονται σαν εξάχρονα, αφού δεν μπορούν να δείξουν σοβαρότητα στο διαδικτυακό μάθημα.

Το παραδοσιακό μάθημα βοηθά το παιδί να μάθει τους τρόπους μάθησης με τη βοήθεια του σχολικού βιβλίου, επειδή ο διαδραστικός πίνακας τα έχει όλα έτοιμα κι ο μαθητής απλώς διασκεδάζει. Η παιδεία είναι η καλλιέργεια της μάθησης. Ο διαδραστικός μάλλον βοηθά περιπτώσεις παιδιών που έχουν μαθησιακές δυσκολίες (πχ. δυσλεξία). Στο παραδοσιακό μάθημα ο καθηγητής εξηγεί τις απορίες των παιδιών όσες φορές εκείνα θέλουν. Γι' αυτό και πιστεύω πως όσο πιο μακριά βρίσκεσαι από την τεχνολογία, τόσο το καλύτερο!

Η μετριοπαθής και ισόρροπη σκέψη: 

Η μάθηση θα πρέπει να είναι ευχάριστη για τους μαθητές, αλλά και για τους καθηγητές. Με το διαδραστικό πίνακα εμπεδώνεται καλύτερα το μάθημα, εφόσον το σχολείο θα έπρεπε να είναι ένας χώρος στον οποίο τα παιδιά θα θέλουν να έρθουν και να αποκτήσουν γνώσεις με τη βοήθεια του καθηγητή. Αρκεί σαφώς κι οι μαθητές να συνεργάζονται με τον διδάσκοντα! Έτσι, ο διαδραστικός πίνακας θα βοηθούσε πολύ σε αυτή την κατάσταση, αν βέβαια και οι καθηγητές ήταν πρόθυμοι να υιοθετήσουν κι αυτόν τον τρόπο διδασκαλίας.  

Καλημέρα σας! Καλή κι ευλογημένη εβδομάδα!  

Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τους κινδύνους του διαδικτύου!

Το διαδίκτυο αποτελεί για τη σημερινή νεολαία τον γοητευτικότερο πόλο έλξης. Κάποτε είναι και σημείο αναφοράς, ίσως και τρόπος έκφρασης του κοινωνικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι της τεχνολογικής κοινωνίας μας. Τα παιδιά μας, έρμαια της κοινωνικής απομόνωσης των καιρών μας, διαπρέπουν με τις γνώσεις τους στο χώρο του Ίντερνετ. Γνωρίζετε όμως ποια είναι τα σοβαρά λάθη των νέων, όταν περιηγούνται (σερφάρουν) στο διαδίκτυο; 
Λάθος 1ο: 6 στους 10 ανηλίκους αναγράφουν προσωπικά στοιχεία τους στο διαδίκτυο, πράγμα που σημαίνει ότι είτε γίνονται βορά στα νύχια παιδόφιλων-παιδεραστών είτε θυματοποιούνται επιπόλαια από απατεώνες (hackers).
Λάθος 2ο: τα βλαστάρια μας ενδέχεται να μπαίνουν σε ιστοσελίδες για συνομιλία (τσατ), χωρίς να είναι υποψιασμένα για πιθανούς κινδύνους. Μπορεί λόγου χάρη να αναζητούν συμμαθητές ή συνομιλήκους, για να μιλήσουν, αλλά να εγκλωβιστούν σε συζητήσεις που επιτήδειοι τους καλούν να δώσουν στοιχεία για την οικογένειά τους, τηλέφωνα ή και ακόμα να συνομιλήσουν με κάμερα μαζί τους (από το msn, το skype,κ.α.). Το χειρότερο βέβαια είναι να επιδιωχθεί συνάντηση, οπότε και ελλοχεύει πραγματικός κίνδυνος! 

Λάθος 3ο: Στο περίφημο φατσοβιβλίο (Facebook) αναρτούν φωτογραφίες και βίντεο, πέφτοντας στην παγίδα των απατεώνων (συχνότερα παιδεραστών!)
Λάθος 4ο: Παίζοντας ύποπτα παιχνίδια (πόκερ, καζίνο) σπαταλούν χρήματα. 
Λάθος 5ο: Διαβάζοντας πορνογραφικές σελίδες, κατεβάζουν λογισμικά με ιούς ή οι εγκέφαλοι αυτών των επικίνδυνων σελίδων τους γνωρίζουν "παραδεισένιους" κόσμους αποχαύνωσης. 
Λάθος 6ο: Η φωτογραφική ανάρτηση-εν αγνοία των  ατόμων- που γίνεται για αστείο ή για εκδίκηση συνιστά ηλεκτρονικό έγκλημα!
Λάθος 7ο: Λαμβάνουν ενοχλητικά e-mail (χωρίς να ελέγξουν την προέλευση του παραλήπτη) από άγνωστους ανθρώπους (τους οποίους έκαναν κοινωνούς της διεύθυνσης) με προσβλητικό, επιφανειακά σοβαρό και ίσως βίαιο και χυδαίο περιεχόμενο (κάποτε και γεμάτα ιούς!). 

Κι αυτά που αναφέρω είναι τα πιο χαρακτηριστικά. Πιθανότατα στο μέλλον να αποκαλυφθούν άλλα τόσα, ίσως και περισσότερα. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να δράσουμε άμεσα.
Συζητώντας με γονείς, έμαθα ότι οι πιο προχωρημένοι στην τεχνολογία μαθαίνουν τις επισκεπτόμενες ιστοσελίδες των παιδιών τους βλέποντας το ιστορικό. Πολλοί φυσικά θα απορήσουν, πιστεύοντας ότι αυτό είναι κατασκοπεία στη ζωή των νέων. Βέβαια, επειδή σήμερα τα παιδιά μας ξεπερνούν όλους μας σε τεχνολογικές γνώσεις, κάποιοι δεν σκέφτηκαν ότι το ιστορικό διαγράφεται εύκολα, αν τα παιδιά είναι μακροχρόνιοι χειριστές Η/Υ!  Αν και οι περισσότεροι (γονείς) πλέον διαμαρτύρονται, γιατί δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και δηλώνουν αδυναμία επικοινωνίας!

Μια προτεινόμενη λύση προστασίας είναι η δημιουργία προφίλ κοινωνικής δικτύωσης στον ίδιο χώρο με τα παιδιά μας. Η εξοικείωσή μας με το περιβάλλον του διαδικτύου διασφαλίζει τόσο σε μας όσο και στους εφήβους ασφαλή περιήγηση, μακριά από ακατάλληλο ή προκλητικό περιεχόμενο. 

Η καλύτερη επιλογή πιστεύω ότι είναι ο διάλογος μέσα στην οικογένεια. Ξέρετε τι μπορείτε να μάθετε μέσα από τα παιδιά σας; Ούτε που το φαντάζεστε! 

Πάρτε παράδειγμα τον τρόπο που κάποια προχωρημένα παιδιά μιλούν με κώδικες, όταν κάνουν chatting:

POS - Parent Over Shoulder -- Ο γονέας είναι δίπλα μου.

POF - Parent on Facebook -- Ο γονέας είναι Online στο facebook.

CD9 - Code 9  -- Οι γονείς είναι τριγύρω και άλλα......

(L)MIRL - Let's meet in real life -- Ας συναντηθούμε κάπου έξω

PAW - Parents are Watching  -- Οι γονείς με παρακολουθούν.

 Αν λοιπόν παρατηρήσετε μια περίεργη λέξη που δεν την ξέρετε, πληκτρολογήστε την στο Google και μάθετε τη σημασία της.
Πιθανά δείγματα που θα μας κάνουν να ανησυχήσουμε είναι όταν ένα παιδί περνάει σχεδόν όλη τη μέρα του στο διαδίκτυο ή ελαχιστοποιεί το παράθυρο στην οθόνη, κάθε φορά που πλησιάζουμε. Σε τέτοιες περιπτώσεις η καλύτερη λύση είναι η δική μας επιφυλακή κι επίβλεψη, μια και η ψυχολογία των παιδιών είναι αποτέλεσμα της δικής μας μέριμνας. 

Σχετικά πρόσφατα διάβασα και το άρθρο Πού σερφάρει το παιδί σας για την αντιμετώπιση δύσκολων περιπτώσεων. Και μάλιστα σε φιλική ιστοσελίδα πρόσεξα για το κουμπί πανικού! Κι αν οι περισσότεροι αγωνιάτε για το μέλλον των παιδιών σας,πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι η ασφάλεια κι η προστασία της οικογενειακής μας γαλήνης από τους ιντερνετικούς κινδύνους βρίσκεται στα δικά μας χέρια. 

Επιτρέπουμε στο διαδίκτυο να μπει σπίτι μας όσο δεν μας ενοχλεί. Με τον έλεγχο και τη διαπαιδαγώγηση, τα παιδιά μας δεν κινδυνεύουν ούτε να μας εξαπατήσουν με ψέματα, αλλά ούτε και (το χειρότερο!) να εξαπατηθούν από μάστορες του είδους! 
Άλλωστε, όπως είπε κι ο Γαλιλαίος: "Δεν μπορείς να διδάξεις τίποτα στον άνθρωπο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να τον βοηθήσεις ν'’ ανακαλύψει αυτό που έχει μέσα του." Κι αν ο Τάσος Λειβαδίτης  σαν μυστικός ιχνηλάτης του χρόνου αποφαίνεται: "Ζήσαμε πάντοτε αλλού και μόνον όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε για λίγο.", σας καλώ να θυμάστε τα λόγια του Σοφοκλή: "Μια λέξη μας απελευθερώνει από τους πόνους της ζωής. Και αυτή η λέξη είναι: αγάπη". 

Τι μου χρειάζονται τα Αρχαία;

Αναμφισβήτητα, για τη σημερινή νεολαία, η γνώση της Αρχαίας Ελληνικής είναι ''Ο λαβύρινθος του Μινώταυρου". Αναρωτιούνται γιατί να μάθουν αρχαία ελληνικά και σε τι θα τους χρησιμεύσουν. Και βέβαια πίσω από τη φράση ''Τι μου χρειάζονται τα Αρχαία'', εύκολα κάποιος αντιλαμβάνεται ότι εννοούν: ''Δεν μου αρέσουν τα Αρχαία". Να και τι λένε:

1." Γιατί να μάθω αρχαία; Άντε να μελετήσω κάνω κειμενάκι, αλλά γιατί να κάτσω να μάθω πώς τα απαρέμφατα μερικές φορές χρησιμοποιούνται ως υποκείμενα σε απρόσωπα ρήματα;
Γιατί να μάθω όλες εκείνες τις εγκλίσεις, όλα εκείνα τα είδη μετοχών, όλα τα ρήματα που παίρνουν κατηγορηματικές;Ε;Ε;
Μα γιατί θα μου χρειαστούνε στο άμεσο μέλλον... Βέβαια... Για να γράψω έκθεση, για να γίνω καλύτερη στην γλώσσα... (όχι δεν θέλω,  εγώ θετική ή τεχνολογική θα πάω)"

2. "  O λόγος που φαντάζομαι ότι μαθαίνουμε αρχαία είναι καθαρά ιστορικός, για να έχουμε μια ιδέα για την χώρα μας για την ιστορία και τις ρίζες της γλώσσας μας. Όμως αυτό δεν θα μας χρησιμεύσει στην ζωή μας.Οπότε θα έπρεπε να είναι στα δευτερεύοντα μαθήματα. Λάθος του Υπουργείου παιδείας που το έβαλε στα πρωτεύοντα. "" 

3. "  Να πω κι εγώ ότι στο Λύκειο με το ζόρι πέρναγα τα Αρχαία. Αλλά  μετέπειτα, όταν μέσα από συζητήσεις σε παρέες ανακάλυψα τον πλούτο που κρύβεται στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, χτύπαγα το κεφάλι μου, που δεν έμαθα Αρχαία Ελληνικά. Βέβαια φταίει μέχρι ένα σημείο ο τρόπος διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών. Θυμάμαι όλοι λέγαμε τότε: Τι μας χρειάζονται τα Αρχαία Ελληνικά; Τα μιλάει κανείς στις μέρες μας; Αλλά δεν βρέθηκε ένας καθηγητής να μας πει για τον πραγματικό πλούτο που υπάρχει στην Ελληνική Γλώσσα και να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον να ασχοληθούμε μαζί της. Βέβαια, αυτό γινόταν και σε πολλά άλλα μαθήματα...."

Οι γονείς συνηγορούν με τις μαθητικές θέσεις: 
1. "Δεν μπορώ να βοηθήσω το παιδί μου στα Αρχαία. Καλά-καλά ούτε κι εγώ δεν ξέρω. Μου έφερε ο γιος μου τις ασκήσεις στη Γραμματική. Δύσκολα πράγματα! Άντε τώρα να θυμάσαι πώς κάνει ο Παρακείμενος Μέσης φωνής στο ρήμα βλάπτομαι!!! "

2. '' Η εισαγωγή των Αρχαίων στο γυμνάσιο πάντα βασιζόταν στο επιχείρημα της λεγόμενης λεξιπενίας ή γενικά της φθοράς και της έκπτωσης της νέας ελληνικής. Σ' αυτό έρχονται οι γλωσσολόγοι και λένε ότι τα παιδιά όχι μόνο δεν μαθαίνουν καλύτερα τα νέα ελληνικά μέσω αρχαίων, αλλά μπερδεύονται κιόλας."

3. "  Πιστεύω πως είναι διαφορετικό μάθημα η διδασκαλία των αρχαίων κειμένων από μετάφραση συγκριτικά με τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας ,που ως γνωστόν γίνεται στα σχολεία με επιτηδευμένο και αναλυτικό τρόπο. Ο τρόπος που διδάσκονται τα αρχαία στα σχολεία δεν είναι καλός. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καταργηθεί το μάθημα ή ότι πρέπει να αλλάξει η μέθοδος διδασκαλίας; Και μην μου πείτε βέβαια ότι είναι το μόνο μάθημα που διδάσκεται με άσχημο τρόπο;"

Τι διακηρύττουν οι συγγραφείς και το Υπουργείο Παιδείας στο βιβλίο της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας της Α Γυμνασίου;

Είναι καιρός να πάψουν να θεωρούνται τα " Αρχαία Ελληνικά" μάθημα στην καλύτερη περίπτωση δύσκολο και στη χειρότερη περίπτωση άχρηστο. Είναι οι ρίζες της γλώσσας μας και πρέπει να τα φροντίζουμε (τα " Αρχαία Ελληνικά"  δηλαδή), γιατί η γλώσσα μας τα έχει ανάγκη, όπως ακριβώς κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ανάγκη τις ρίζες του. [Αρχαία Ελληνικά Α Γυμνασίου, σελ. 7];

Οι φιλόλογοι υποστηρίζουν:

1. Τα Αρχαία δε χρειάζεται να διδάσκονται έτσι όπως τα μαθαίνουμε στα παιδιά, που μένουμε σε τύπους γραμματικούς, σε μορφές γραμματικές, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές γλωσσικές μας ανάγκες  και  που δε μας αφήνουν να δούμε τι θησαυρό πραγματικό κρατούμε στα χέρια μας, δηλαδή το περιεχόμενο των γραπτών κειμένων, που μας άφησαν οι  Αρχαίοι Έλληνες, οι πρόγονοί μας: τον πλούτο ιδεών τους θαυμάζουν όλοι οι ξένοι και εμείς, οι  περισσότεροι,  τον αγνοούμε. 

2. Στο Γυμνάσιο ο μαθητής παίρνει μια γεύση της ομορφιάς των Αρχαίων. Για να μπορέσει όμως να διαβάσει ένα απλό κείμενο ενός αρχαίου Έλληνα συγγραφέα, πρέπει πρώτα να ξέρει μερικά βασικά πράγματα  από την αρχαία ελληνική  γλώσσα, κάτι από τη γραμματική και το συντακτικό της, από το λεξιλόγιό της, από τη δομή του λόγου της γενικά. Αυτό γίνεται τώρα στο σχολείο. Φαίνεται ίσως  λίγο ανιαρό  στους μαθητές και αρκετά δύσκολο.  Δεν είναι όμως έτσι, αν ξέρουν να χειριστούν το πρόβλημα σωστά και με κάποιες  τεχνικές κι αν καταλάβουν ότι η αρχαία γλώσσα δε διαφέρει   πολύ από τη σημερινή  γλώσσα που μιλάμε. Και δεν είναι ωραίο να βλέπει κανείς  πόσο παλιά είναι η γλώσσα μας, ποιο είναι το ταξίδι της  μέσα στο χρόνο, αλλά και πόσο κοντά μας,  και πόσο μεστή  είναι η φράση της;

Μέσα στα διαρκή ταξίδια μου εντός διαδικτύου, ανακάλυψα Αρχαίους ελληνικούς τίτλους εφημερίδων της σύγχρονης εποχής!!! Μάλιστα, αυτή την ιστοσελίδα την είχα εντοπίσει μέσω ενός περιοδικού. 

Θαυμάστε και ξεσκονίστε τα Αρχαία σας: Πατήστε πάνω στη φράση Prime minister...κ.λπ. Akropolis World News

  Ποιος θα το φανταζόταν ότι ο συντάκτης ΔΕΝ είναι Έλληνας, αλλά ο Ισπανός Joan Coderch-i-Sancho; (Κι ύστερα οι μαθητές  λένε γιατί να μάθω Αρχαία......!)

Ατενίζοντας πέρα τη σκέψη μου, εύχομαι να μπορούσα να άλλαζα κάτι στη διδασκαλία των Αρχαίων. Μια και οι λέξεις, όταν διδάσκονται εκ του περισσού χάνουν  το νόημά τους, αλλοιώνεται η μορφή τους, παύει η δυναμικότητά τους. Η ύλη είναι υπερβολική και συνάμα κουραστική. Τα επιλεγμένα κείμενα είναι δύσκολα σε κατανόηση, τόσο που καταντούν να γίνονται μισητά από τους μαθητές. Κι εγώ προσωπικά που διδάσκω, ομολογώ ότι κάνω πολλά πράγματα, αλλά γιατί; Υποχρεώνομαι από τη σχολική ύλη και κυρίως τις ασκήσεις. Αλλά, η αλήθεια είναι μια: ούτε φιλολόγους θα κάνουμε όλα τα παιδιά ούτε πανεπιστήμονες. Ας τους επιτρέψουμε να γίνουν απλοί γνώστες κι όχι ουδέτεροι και αδαείς -στήμονες.Μια στοιχειώδης μάθηση είναι προτιμότερη από την ογκωδέστατη. Μια και η σύγχρονη γενιά καλπάζει στην Πληροφορική, υιοθετώντας την Αγγλική ως επικοινωνιακή γλώσσα, ίσως με την υπερβολή στους τύπους, χάνεται η ουσία: η διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας.

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.

(Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον εστί) 

 

Ιστορία των νομισμάτων Γ'

Υποδιαίρεση της δραχμής ήταν ο οβολός, με αξία ίση με το ένα έκτο της δραχμής. Η λέξη οβολός προέρχεται από το αρχαίο οβελός, που σημαίνει τη σημερινή σούβλα. Έξι σούβλες, όσες πιάνει μαζί μια ανδρική χούφτα, αποτελούσαν παλαιότερα μονάδα πληρωμής. Η παράσταση βασιλέων και ηγεμόνων στα νομίσματα άρχισε αργότερα, κατά τους αλεξανδρινούς χρόνους και διατηρείται μέχρι των ημερών μας. Κυριότερο υλικό κατασκευής νομισμάτων ήταν ο άργυρος και μόνο για νομίσματα μικρής αξίας αξιοποιήθηκε με την πάροδο του χρόνου ο χαλκός.

Τα πρώτα ρωμαϊκά νομίσματα δημιουργήθηκαν τον 3ο αιώνα π.Χ. και ήταν, τα μικρά σφυρήλατα από χαλκό και μπρούντζο, τα μεγάλα χυτά (aes grave) με βάρος μία ρωμαΙκή libra (~327 g). Τα πρώιμα ρωμαϊκά νομίσματα είχαν στη μία πλευρά μία απεικόνιση της πλώρης πλοίου και στην άλλη πλευρά κάποια θεότητα. Το πρώτο αργυρό νόμισμα της Ρώμης κυκλοφόρησε περί το 269 π.Χ., αλλά η μαζική παραγωγή ασημένιων νομισμάτων, τα δηνάρια (denarius), άρχισε από το 187 π.Χ. Ο Ιούλιος Καίσαρ ήταν ο πρώτος ηγεμόνας που αποτυπώθηκε σε νόμισμα εν ζωή.

Στα αυτοκρατορικά χρόνια κυκλοφόρησαν νομίσματα χρυσά (aureus), αργυρά (denarius), ορειχάλκινα (sestertius, dupondinus) και χάλκινα (as). Με τις συνεχείς εναλλαγές των αυτοκρατόρων αποσταθεροποιήθηκε το νομισματικό σύστημα της Ρώμης ενώ, με το διαχωρισμό του κράτους σε δύο τμήματα, το ανατολικό κράτος, Βυζάντιο, ανέπτυξε μία αυτοτελή νομισματική δημιουργία.

Ιστορία των νομισμάτων Β'

Αντίστοιχα με τα σπαθιά και τα ψάρια στην Κίνα, χρησιμοποιούνταν στη μινωική Κρήτη και στις Μυκήνες, αλλά και στην Αίγυπτο παλαιότερα, τα χάλκινα ή ορειχάλκινα τάλαντα ως μονάδα βάρους και πληρωμής. Πρόκειται για κομμάτι μετάλλου με βάρος περί τα 25 κιλά που έχει το σχήμα προβιάς βοδιού, από την οποία έχουν αποκοπεί κεφάλι και ουρά. Είναι προφανές ότι, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα συγκεκριμένα προϊόντα αποτελούσαν προγενέστερα μέσα πληρωμής και η μορφή τους διατηρήθηκε στις χάλκινες κατασκευές για να συσχετίζονται με την παλαιότερη ιδιότητά τους. Στα ομηρικά έπη αναφέρεται ως μέτρο αξίας και μέσο πληρωμής ο βούς, το βόδι. Τα χάλκινα όπλα του Διομήδη έχουν εννεάβοια αξία, ο ευκατάστατος ήταν πολυβούτης, ο φτωχός αβούτης.

Το πρώτο μεταλλικό χρήμα παρουσιάστηκε στο χώρο της Μεσογείου γύρω στο 2000 π.Χ. Ήταν μικροσκοπικές παραστάσεις ζώων από μπρούντζο. Τα πρώτα νομίσματα κατασκευάστηκαν από τους Λύδιους περίπου μεταξύ του 650 και του 620 π.Χ. για την πληρωμή μισθών σε στρατιώτες. Από τεχνικής πλευράς, αυτά τα νομίσματα ήταν σβώλοι από ρινίσματα ηλέκτρου (φυσικό κράμα χρυσού και αργύρου) με βάρος περίπου 8 g, οι οποίοι είχαν συσσωματωθεί σε κατάλληλη θερμοκρασία. Από το έτος 620 π.Χ. έφεραν αυτοί οι σβώλοι στη μία πλευρά τους τη βασιλική σφραγίδα ή διάφορες χαράξεις. Αρχικά η πίσω πλευρά είχε μόνο ένα βαθούλωμα, στο οποίο προσαρμοζόταν μια λαβή για να «κτυπάει» ο τεχνίτης εύκολα τη σφραγίδα στην μπροστινή πλευρά. Αργότερα έφεραν τα λυδικά νομίσματα χαράξεις και στις δύο πλευρές, σταδιακά κυκλοφόρησαν δε νομίσματα με διαφορετικές αξίες και διαφοροποιημένα ως προς το μέγεθος.

Στην Αθήνα εισήχθη η δραχμή τον 7ο αιώνα π.Χ. από τον βασιλιά του 'Αργους Φείδωνα. Μέχρι το έτος 400 π.Χ. είχε διαδοθεί σταδιακά η χρήση νομισμάτων σε όλο τον ελληνόφωνο χώρο και είχε παρακμάσει έτσι τελείως το ανταλλακτικό εμπόριο. Δεν υπήρχε όμως ποτέ ένα ενιαίο νομισματικό σύστημα, αλλά συγκεκριμένα νομίσματα δέσποζαν σε ευρύτερες οικονομικές και πολιτικές περιοχές. Με την πάροδο του χρόνου επεκράτησαν τελικά στον ελληνικό χώρο το αττικό τετράδραχμο με βάρος 17 γραμμαρίων και νομίσματα με πολλαπλάσια αξία. Σε αντιστοιχία με τα αθηναϊκά νομίσματα έθεσαν σε κυκλοφορία τετράδραχμα και άλλες πόλεις, όπως π.χ. η Νάξος της Σικελίας περί το 430 π.Χ., με απεικόνιση του Διονύσου.

Η ιστορία των νομισμάτων Α'

Άρθρο του καθηγητού Στ. Γ. Φραγκόπουλου


Η ιστορία των νομισμάτων φαίνεται να αρχίζει στην Κίνα. Ήδη την 3η χιλιετία π.Χ. ήταν διαθέσιμα χάλκινα χειροτεχνήματα που παρίσταναν σπαθιά, εργαλεία, αλλά και διάφορα ψάρια, οικόσιτα ζώα, δημητριακά κ.ά., είδη που διέθεταν εκείνη την εποχή σημαντική ανταλλακτική αξία. Αυτή η επινόηση διευκόλυνε και διέδωσε το εμπόριο και αποτέλεσε ουσιαστικά το πρώτο βήμα για την καθιέρωση των νομισμάτων και για τη σταδιακή κατάργηση του ανταλλακτικού εμπορίου. Από αυτά τα χειροτεχνήματα προέκυψαν σταδιακά μικρά χυτά χάλκινα νομίσματα. Στην Κίνα δεν παρήχθησαν εκείνη την εποχή ακόμα νομίσματα από άργυρο, ο οποίος ήταν διαθέσιμος μόνο σε μορφή ράβδων.

Τα μεταλλικά νομίσματα γίνονταν αποδεκτά από τους εμπορευόμενους ως μέσο πληρωμής, επειδή διέθεταν, σε σχέση με τα παραγόμενα προϊόντα, σταθερότητα αξίας, ιδιαίτερα όταν κατασκευάζονταν από ευγενή μέταλλα. Τα μέταλλα δεν απαξιώνονται με την πάροδο του χρόνου, όπως π.χ. τα αγροτικά και βιοτεχνικά προϊόντα, αλλά διατηρούν την αξία τους, λόγω της στενότητας της πρώτης ύλης.