Θα
συμφωνήσω μαζί σου ότι το να αμύνεται κανείς δεν είναι άδικο, αλλά
πρέπει και συ να συμφωνήσεις ότι δεν είναι και φιλοσοφημένο. Αυτό που
λες θα ήταν λογικό, αν ήταν εύκολο και χωρίς πολλές περιπλοκές. Αν όμως,
πριν να δικαιωθεί κανείς, αδικείται χίλιες φορές τότε είναι καλύτερα
να μην προσθέτει στην αδικία που του έγινε κι άλλο κακό.
Σου
φαίνεται ότι μιλάω με αινίγματα; Θα προσπαθήσω λοιπόν να σου εξηγήσω.
Σκέψου, αν θελήσει κανείς να αμυνθεί, τι χρειάζεται να πάθει. Πρώτα τον
πλημμυρίζει ο θυμός και μετά τον διαλύει η οργή. Γιατί πρώτα φέρνει στο
μυαλό του αυτό που έπαθε και μετά οργίζεται και επιθυμεί την ανταπόδοση.
Τρίτο, προκαλεί ταραχή γύρω του. Τέταρτο, κάνει χίλιους δυο λογισμούς.
Πέμπτο, τον πιάνει δέος και τρεμούλα και αγωνία, γιατί τον τρώει ο θυμός
και τον συγκλονίζει ο φόβος για το πώς θα πετύχει την αντεπίθεσή του. Δε
σου φαίνεται λοιπόν πως τιμωρείται αυτός ο ίδιος, πριν τιμωρήσει τον
άλλον; Ενώ αυτός που φιλοσοφεί απαλλάσσεται από όλα αυτά. Φυσικά. Είναι
κύριος της κατάστασης και εκεί τελειώνει το πράγμα.
Με τον άλλο δεν
είναι έτσι, χρειάζεται να βρει κατάλληλο χρόνο, τόπο, πονηριά και κακία,
όπλα και μεθόδους , κολακεία και δουλικότητα και υποκρισία. Βλέπεις
πόσο δύσκολη είναι η κακία, ενώ η αρετή είναι εύκολη; Πόσο η μια είναι
γεμάτη φασαρίες ενώ η άλλη ατάραχη; Κι όσο ο πονηρός άνθρωπος τα
παθαίνει αυτά, άλλο τόσο απολαμβάνει γαλήνη αυτός που επιλέγει την
αρετή. Επιπλέον, αυτός που αντεπιτίθεται, ανοίγει ένα φαύλο κύκλο
έχθρας, ενώ αυτός που φιλοσοφεί βάζει γρήγορα στην έχθρα ένα τέλος. Γι'
αυτό το λόγο ημερεύει και τον άλλο, που είναι ανόητος, και τον προκαλεί
να γίνουν φίλοι.
(Ισίδωρος Πηλουσιώτης, Από το βιβλίο Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς)
(Ισίδωρος Πηλουσιώτης, Από το βιβλίο Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς)
To πρώτο και κύριο που έχουμε να πούμε για την προσευχή είναι
ότι όποιος προσεύχεται συνομιλεί με το Θεό. Τι θα πει να είσαι άνθρωπος και να
μιλάς στο Θεό ποιος δεν το ξέρει. Να εκφράσει όμως με λόγια αυτή την τιμή, κανείς δεν το μπορεί. [..]
Η προσευχή σε χωρίζει από τα άλογα ζώα και σε ενώνει με τους αγγέλους. Κι ο
άνθρωπος που αφιερώνει όλη του τη ζωή με επιμέλεια στις προσευχές και στη
λατρεία του Θεού γρήγορα θα μετατεθεί στην πολιτεία των αγγέλων, στη δική τους
την τιμή, την ευγένεια, τη σοφία και τη σύνεση. Τι πιο άγιο, πιο καλό, πιο
ευγενικό και γεμάτο σοφία από τους συνομιλητές του Θεού;
Αν αυτούς που μιλούν με τους σοφούς τους κάνει η συνεχής συναναστροφή να
πάρουν γρήγορα κάτι από τη σοφία τους, τι θα μπορούσαμε να πούμε για κείνους
που μιλούν με το Θεό και προσεύχονται; Πόση σοφία, πόση αρετή, και σύνεση και
αγνότητα, πόση γλυκύτητα συμπεριφοράς, τους γεμίζει η προσευχή και η δέηση; [...] Νομίζω πως λέει την αλήθεια όποιος πει πως οι
προσευχές είναι τα νεύρα της ψυχής. Το σώμα συγκρατείται με τα νεύρα και τρέχει
και στέκεται όρθιο και ζωντανό και στέρεο.
Αν κάποιος κόψει τα νεύρα, τότε
καταστρέφει κάθε ισορροπία του σώματος. Έτσι και οι ψυχές στερεώνονται με τις
άγιες προσευχές και στήνονται όρθιες και τρέχουν με ευκολία το δρόμο του Θεού. Κι αν αποστερήσεις τον εαυτό σου από την προσευχή, είναι σαν να βγάζεις ένα
ψάρι από το νερό. Όπως για το ψάρι ζωτικός χώρος είναι το νερό, για σένα
ζωτικός χώρος είναι η προσευχή. Όπως το ψάρι γλιστράει στο νερό, έτσι και συ με
την προσευχή μπορείς να πετάξεις, να διαπεράσεις τους ουρανούς και να βρεθείς
κοντά στο Θεό. " (Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου, Από το βιβλίο Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς)
Δίπλα στον κουρασμένο, κοντά στο άπλαστο παιδί, στον κυρτωμένο γέροντα, στον πληγωμένο νέο... Σκύψε και κλάψε και τραγούδησε και θα χαρείς πολύ! Κι ό, τι μικρό -το ακούς;- Κι ένα ποτήρι με νερό Κείνος το λογαριάζει... Όμως μέτρο δεν έχει η αγάπη, δεν γίνεται με λογισμό ψυχρό σκέτο της γης λογαριασμό... Το μέτρο της φτάνει σ' ένα Σταυρό (Αγάπη Τίτου, Η Αγάπη)
Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!
