Polish-Ukrainian War

This article presents an account of an anonymous officer of the Ukrainian Galician Army (UGA) from the POW camp in Pikulice at the end of 1919 and the beginning of 1920. The author focuses on discussing the living conditions in the camp, particularly from the point of view of hygiene. The camp was swept by typhus and dysentery epidemics, which killed several hundred soldiers and officers of the UGA. The account was written in Ukrainian, probably for the Ukrainian Civic Committee in Lviv and also in order to preserve the memory of the hardships of life in captivity.

Papakin A. Józef Piłsudski a konflikt Polaków z Ukraińską Republiką Ludową w latach 1918-1919 // Żar niepodległości. Międzynarodowe aspekty życia i działalności Józefa Piłsudskiego / Pod red. L. Maliszewskiego. -Lublin: Norbertinum, 2004. -S. 65-74. S. 65 Artem Papakin, Józef Piłsudski a konflikt Polaków z Ukraińską Republiką Ludową w latach 1918 -1919 Odradzające się po pierwszej wojnie światowej państwo polskie miało pewną cechę wspólną z powstałym z niebytu państwem ukraińskim. Oba sąsiednie kraje zostały podbite i przez długi okres były podzielone przez inne państwa. Z tego względu, że Polska i Ukraina pretendowały do objęcia w swe wyłączne posiadanie ziem leżących na wspólnym pograniczu, sam początek ich nowoczesnej historii zaznaczył się walką o wyznaczenie granic terytoriów. A zatem od końca 1918 roku na Wołyniu toczono walki, które kolidowały z wizją przyszłości Polski i Ukrainy roztaczaną przez Józefa Piłsudskiego. Większość polityków polskich w tym czasie dążyła do utworzenia niepodległego państwa polskiego w granicach sprzed rozbiorów Rzeczypospolitej. Jednocześnie nie występowała przeciwko istnieniu niepodległej Ukrainy Naddnieprzańskiej, pragnęła jedynie zamienić tam byłe wpływy rosyjskie na polskie. Referent Departamentu Stanu Rady Regencyjnej (późniejdelegat MSZ Rzeczypospolitej) Roman Knoll proponował na przykład przyłączyć do Polski tylko Wołyń Zachodni i

In the article it is cleared up the participation of minor young people in the events of November national-democratic revolution of 1918 in Lviv and Eastern Galicia. It is shown teens assistance in establishing Ukrainian power (The November act 1918), as well as their participation in the events of the Polish-Ukrainian War for the independence of Western Ukrainian National Republic (ZUNR) 1918–1919.

Поява у 1945 році радянсько-польського кордону, котрий лежить в основі сучасного українсько-польського, розділив доти політично цілісну територію Галичини. Поділ її на східну і західну частину, який раніше мав історичні передумови, набув інституційного виміру після прокладання державного кордону. Але поява двох самостійних держав на території колись спільного простору обох народів на уявному пограниччі не зняла проблем межовостей, що існували між поляками й українцями задовго до цього та котрі проявляють себе сьогодні.

Neither whataboutism, nor negationism, isolationism or escapism will help Ukrainians to alleviate the accumulating embarrassment that Kyiv’s glorification of war-time ultra-nationalists creates among its friends in the EU, North America and other world regions. The various lapses of Ukraine’s misconceived memory policies, especially during the last two-and-half years, are now hitting back, as they provide plenty of convenient manipulation material for the Kremlin’s propagandists, proxies and sympathisers. They undermine the trust of Ukraine’s major foreign partners in Kyiv’s project for a modern European Ukrainian state, at a time when Ukrainians need their help most.

In November 1918, as a result of a coup, the power in the eastern part of Galicia was seized by Ukrainians. In consequence, a Polish - Ukrainian war broke out over the control of that territory. One of its effects was the appearance of a group of Polish prisoners of war and internees in the camps of the West Ukrainian People's Republic. So far this issue has been largely disregarded by historians. This paper aims to present the fates of Polish people in Ukrainian captivity. It discusses such issues as who was interned, what camps were set up by Ukrainians, how many Poles were kept in the camps, what the material conditions, food supplies and death rate were. The text also presents the  relief provided for the imprisoned by Polish women, as well as foreigner visits and escapes.

Abstract. The purpose of the study is to introduce into scientific circulation the memoirs of Colonel of the Army of the Ukrainian People’s Republic Hnat Porokhivsky, which concerned his stay in Polish prisoner of war camps in Dąbie and Łańcut on the territory of the Second Polish-Lithuanian Commonwealth in 1919. Methodology. This article is archeographic, so it is based on the basic principles of publishing sources. Scientific novelty. There is still no scientific monograph on the Dąbie camp near Krakow, and there are not enough scientific articles on the subject, so our ideas about the specifics of the camp are still fragmentary. There are already a number of works about the Łańcut camp, but the circumstances of the stay of Ukrainian prisoners in 1919 were not sufficiently covered. Conclusions. The memoirs provide important information about everyday life in both camps of Ukrainian soldiers, officers, and intellectuals. The situation in these camps for prisoners and civilian internees was quite difficult, given both the unsatisfactory nature of their food and supplies, and the unfavorable treatment of the camp authorities. Nevertheless, even in such unfavorable conditions, Ukrainians managed to organize a wide and varied cultural work in the Dąbie camp. Living conditions in Camp Łańcut in 1919 were even more difficult than in Dąbie, but Ukrainians also organized themselves there, which helped them to overcome the difficulties of the camp’s daily life.

Pamięć historyczna i pojednanie narodowe są kwestiami drażliwymi – zwłaszcza gdy dotyczą one wielkich wojen, masowego mordu i cierpienia milionów ludzi w raczej niedawnej niż odległej przeszłości. Pamięć Ukrainy o sowieckiej historii narodu dotyczy przede wszystkim ogromnej liczby ofiar bolszewickiego i nazistowskiego panowania i wojen na Ukrainie. Miliony Ukraińców – wraz z milionami innych ofiar – żyjące na " skrwawionych ziemiach (" Bloodlands " , Timothy Snyder) zostały zabite i sterroryzowane przez dwa najbardziej zbrodnicze reżimy totalitarne Europy. Jednocześnie setki tysięcy Ukraińców kolaborowały w mniejszym lub większym stopniu z obu morderczymi machinami – jest to poważne wyzwanie dla ukraińskiej polityki pamięci. Postsowiecka historia Ukrainy i ukraińska pamięć historyczna Ten i tak przerażająco trudny intelektualnie, poznawczo i emocjonalnie test jest jeszcze bardziej utrudniany przez fakt toczenia obecnie przez Kijów wojny o przetrwanie z głównym negatywnym bohaterem swojej pamięci narodowej – Moskwą. Przeważnie ponad przeciętnie ambitna, cyniczna i bezwzględna, polityka zagraniczna Kremla i powiązany z nią dyskurs publiczny od niedawna ponownie są sterowane przez nieskrywany agresywny imperializm i ambiwalentne podejście do Ukrainy (miłość-nienawiść), graniczące z psychopatologią. Dodatkowo jest to komplikowane przez obecność na Ukrainie znacznej rosyjskiej mniejszości etnicznej – około 17 procent ludności, częściowo lojalnej raczej wobec Moskwy niż Kijowa. Sterowane manipulowanie tematami pamięci narodowej, historii najnowszej oraz stosunków międzyetnicznych, nie tylko w polskich mass mediach i sieciach społecznościowych, jest nieodłączną częścią tzw. hybrydowej wojny Rosji z Kijowem. Atak Kremla przeciwko narodowi ukraińskiemu jest dokonywany z zastosowaniem wielu militarnych i pozamilitarnych, " twardych " i " miękkich " instrumentów, codziennie. Aktywnie wykorzystuje kontrowersyjne kwestie historyczne, a jego celem jest zniszczenie państwa ukraińskiego raczej od wewnątrz niż z zewnątrz. ....

Artykuł prasowy dot. zbrodni popełnionej przez ukraińskich nacjonalistów (prawpodobnie bojówkę Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów-Bandery) 2 kwietnia 1944 r. w Obrowcu na polskich i ukraińskich mieszkańcach Obrowca, Czerniczyna i polskich uchodźcach z Wołynia.

Based on new archival materials, the author traced combat service support of Galician Army
artillery in 1918 – 1919. The main ways of artillery supply were studied. The number of artillery
elements at different stages of Ukrainian-Polish war and Galician Army residence in Estern Ukraine
were analyzed.
На основі нових архівних матеріалів простежено організацію тилового забезпечення артилерії
Галицької армії у 1918–1919 рр. Встановлено основні шляхи надходження артилерійського майна.
Досліджено чисельність артилерійських частин на різних етапах українсько-польської війни та
перебування Галицької армії на Наддніпрянщині.

The article presents an overview of the process of expansion of the heroic memory narrative of the Organization of Ukrainian Nationalists and Ukrainian Insurgent Army to the whole territory of Ukraine in the 1990s - 2000s. The process presented as an evolution from political rehabilitation of these organizations towards their political appropriation and further apologetic representations as an all-nations' symbols. The article deals with the challenges and problems posed by these developments. Language - Russian.

Engraving workshop by Wincenty Stefan Wiśniewski and Gracjan Windyga in Warsaw: the beginning of activity and patriotic badges. The programme and abstracts of papers of the international numismatic conference "Numismatica Centroeuropaea III", Bystrzyca Klodzka, 17-20.09.2018, Wroclaw, 2018. - S. 12-15.



The proclamation of the Regency Kingdom of Poland on November 5, 1916 was perceived by the overwhelming majority of the population as a peculiar achievement of independence – the revival of Poland. It was also witnessed by patriotic badges of that time. It became popular to wear various patriotic decorations and badges devoted to the revival of Poland, the people struggling for independence in the anti-Russian uprisings, the memory of the Poles fallen in this struggle, various political organizations, educational institutions, as well as religious emblems, also devoted to the revival and with appeals to preserve the statehood of Poland. Among the well-known manufacturers of patriotic decorations in the Regency Kingdom of Poland there were the Warsaw engravers: Wincenty Stefan Wiśniewski and Gracjan Windyga.

Although the Polish elite can hardly remain silent in response to some unfortunate signals from Ukraine’s nationalist memory activists, Warsaw’s policies towards Kyiv should still follow Polish strategic interest and use the various instruments at Polish disposal to help make the current grey zone in Europe more secure. In spite of the current memory conflict with parts of Ukraine’s elite, Warsaw should—out of its own national concerns—fully support the stability, resilience, and development of the Ukrainian state. Poland can do so through various activities ranging from lobbying Ukrainian interests in the EU and NATO or enhancing Ukrainian energy independence to the design of specifically Eastern European responses (security alliances, joint actions, transnational cooperation etc.) to the continuing Russian threat.

Teofil Kormosz's memories of the short period of Ukrainian rule in Przemyśl are an interesting, if little known, source. Kormosz descibes the event he witnessed: the seizure of power in Przemyśl by the Ukrainian National Council, its rule in the town from 4 to 11 November 1918, his arrest by Polish military authorities and time spent in Cracow and at a camp in Dąbie from mid-November 1918 to January 1919. The memories are a valuable source for the history of the Polish - Ukrainian conflict, and present historical event mostly accurately.

Artykuł poświęcony jest procesowi szkolenia oficerów i  żołnierzy Armii Halickiej. Główne rodzaje sił zbrojnych składały się ze zmobilizowanych żołnierzy,  a metody szkolenia były sprecyzowane. Wśród nich najbardziej udane było szkolenie piechoty w jednostkach okręgu wojskowego w Stryju, Stanisławie i Kołomyi.
Artyleria była szkolona w  jednostkach rezerwowych w  Złoczowie, Kołomyi, Tarnopolu, Stryju i  Czortkowie. Szkoła lotnicza działała w  Krasnem. Na terytorium
naddnieprzańskim przygotowania prowadzono w formie manewrów gabinetowych,
niemniej prawdziwa nauka była niemożliwa ze względu na częste zmiany sytuacji.
Jedynym wyjątkiem były szkoły artyleryjskie, które przeszkoliły kilkudziesięciu oficerów artyleryjskich.
Charyzma oficerów odgrywała ważną rolę w szkoleniu wojskowym i utrzymaniu dyscypliny w jednostkach. Od ich cech osobistych zależało nie tylko powodzenie operacji, ataku czy obrony, ale także życie żołnierzy. Przyczyną naruszeń dyscyplinarnych były: jakość zmobilizowanych żołnierzy (ideologia, zmęczenie wojną
itp.); agitacja i propaganda; brak munduru narodowego, niskie płace, problemy ze
wsparciem technicznym i  finansowym. Wszystkie naruszenia były surowo karane
przez dowództwo (degradacja, areszt, chłosta, powieszenie lub rozstrzelanie). Żołnierze otrzymywali odpowiednie wynagrodzenie i nagrody za odwagę i poświęcenie.

Przeprowadzony w nocy z 19 na 20 marca 1919 roku wypad na osadę Waniów był jednym z epizodów obrony miasteczka Bełz podczas wojny polsko-ukraińskiej. Dwumiesięczne działania obronne skutecznie wiązały ukraińskie siły, odciążając tym samym polskie oddziały zmierzające w kierunku Lwów Zastosowana wówczas taktyka wzbogaciła polską sztukę wojenną. Młodzi oficerowie w II RP uczyli się o niej w szkołach wojskowych.

Chłopiec od szewca, chłopiec od krawca, Chudy gazeciarz, różowy skaut Patrzcie się, jaki znalazł się zbawca! Akurat ciebie trzeba na gwałt! Kto go tak uczył? Kto go tak skusił? Jaką muzyką? Do jakich słów? Kto go opętał? Kto go przymusił, Żeby on zginął? Za co? Za Lwów".

The end of the Great War, collapse of the centuries-old
monarchies, redistribution of territories and the emergence
of new powers in European spaces seemingly ended the
suffering and atrocities of ordinary people. However, World
War I hybridized and continued its existence in local
dimensions. For nations of the former Austro-Hungarian
Empire, war did not end in Compiegne and lasted for many
years. One such territory was Eastern Galicia, where
Ukrainians and Poles became hostages of a situation, where
the aspirations of local political elites, and above all of
victorious states, without taking into account any ethnic or
historical traditions, manipulated the masses to stop the Red
Menace.
Polish political circles believed that without Lviv and
Boryslavsky oil basin strong and independent Poland would
not exist, and its borders had to reach out to the places where
Polish language could be heard. Ukrainians from Galicia
had made claims to only ethnic Ukrainian lands within their
ethnographic settlements and appealed to Woodrow Wilson’s
Fourteen Points for the right of nation to self-determination
and creation of their own state. This confrontation reflected
the state and, above all, the military policy of the elites of
Poland and West Ukrainian People’s Republic. In this situation,
representatives of not only political, military and religious
circles ended up on different sides of the front, such as the
Sheptytsky brothers - Stanislav (Polish general) and Andrei
(Ukrainian Greek Catholic Metropolitan), but also ethnically
mixed Polish-Ukrainian families from the former AustroHungarian
Empire.
Taking into account the complexity of the situation and
the significance of time, state figures of ZUNR were not
concerned with main achievement of the state, namely citizens.
Being at war with Poland, ZUNR had no other choice except
national militarisation. Support from anyone else was
impossible. The UNR solved its own problems, and not only
the conflict with Bolsheviks, but its union (Zluka) with ZUNR
was rather a symbolic alliance, rather than a real union of the
Galician and Dniepr establishment. It was rather a forced
step by the UNR officials to keep the power and acquire Galician
soldiers to stop the anarchy in the controlled territories, and
for the Galicians this was a chance to strengthen the diplomatic
and international positions in Versailles and give a clear
message that they were ready to become a shield against the
Bolshevik Russia.
The civilian population of Galicia was forced to live in a
different dimension under the principle “everything for the
front”, and securing its own future was only possible after the
resolution of the existing conflict. Whether people complied
with such mode of existence is a controversial issue Ordinary
folk knew that both the First World War and the PolishUkrainian
war would end sooner or later, but the matter of
survival was in their hands. A conflict of interests where the
state was the engine of social change and the Ukrainian society
was torn between the aspirations of life and survival. Front
and front-line regions lived for the front, died for it, and
territories not involved in the battles had their different lives -
people built their own separate isolated world, where bullets
were not whizzing and cannons didn’t thunder. Two different
positions had split society - one had to constantly live in fear
of possible mobilization, requisition, shootings and the other
place - where it was possible to avoid mobilization, make a
fortune on speculations, bribes, etc. The greatest challenge
for an ordinary peasant or philistine was self-identification,
actual determination of ethnicity, since acknowledging yourself
as Ukrainian was equated to the sentence of entering the
“state-army-nation” system.
The article shows how the state and military leadership
tried to attract, encourage or force the population to engage
in state-building process and how population cooperated under
such circumstances. The regulatory framework, which was
imposed from the top, answered the challenges that the state
posed to the population. Among them, not only the waiver of
service in the army, but also robbery, illegal trading operations,
propaganda in favour of the enemy, which is a literal disregard
of any law and regulation

The author analyzed the relationship between Polish and Ukrainian
sides in the time of November 1918 battles for Lviv in the light of
international treaties concerning warfare. The article examines the evaluation
of this war as “Last Knight War” made by modern historiography

Поява у 1945 році радянсько-польського кордону, котрий лежить в основі сучасного українсько-польського, розділив доти політично цілісну територію Галичини. Поділ її на східну і західну частину, який раніше мав історичні передумови, набув інституційного виміру після прокладання державного кордону. Але поява двох самостійних держав на території колись спільного простору обох народів на уявному пограниччі не зняла проблем межовостей, що існували між поляками й українцями задовго до цього та котрі проявляють себе сьогодні.

Chief of State and the Ukrainian Question: Ukraine in the Political Concepts of Józef Piłsudski, 1918-1921
Ukraine, as an independent "buffer" state, allied with Poland, was to play a principal part in Józef Piłsudski's grand political scheme (not quite accurately dubbed a "federalist programme") which envisaged the breaking down the Russian empire into the series of self-governing national territories. The policy conducted by Chief of State led to the conclusion of the Polish-Ukrainian treaty in April 1920. It was an unequal and asymmetric agreement, but given the circumstances benefited both sides. The Polish-Ukrainian alliance provided the unique opportunity to implement Piłsudski's far-reaching geopolitical project. Eventually, however, it ended in failure. After 1921, the Ukrainian question became for Piłsudski primarily an internal policy issue.

Гай-Нижник П. Що нам відповісти полякам? Симетрично і по-братськи з огляду минулого й дивлячись у майбутнє… // Павло Гай-Нижник – доктор історичних наук. Особистий сайт. – 2017. – 8 липня [Електронний ресурс]. – Режим доступу: http://www.hai-nyzhnyk.in.ua/doc/2017(07)08dopysy.php

Im bardziej oficjalna ukraińska historiografia odbiega od przyjętej na Zachodzie praktyki samokrytycznego przezwyciężenia przeszłości, tym łatwiej będzie putinowskiemu reżimowi (i jego mediom propagandowym) zasiewać wątpliwości wśród międzynarodowych przyjaciół Kijowa. Tak więc niezależnie od tego, na ile owa postępująca heroizacja Bandery i jego towarzyszy jest konsekwencją rosyjskiej wojny psychologicznej, w Moskwie panuje z pewnością wielka radość z powodu takiej a nie innej polityki pamięci uprawianej przez oficjalny Kijów. W szczególności zaś z powodu licznych apologetycznych oświadczeń Ukraińskiego Instytutu Pamięci Narodowej i podobnie myślących publicystów. Konsekwencje odmowy pełnego odkrycia, opracowania i wyjaśniania (w dobrej wierze) ciemnych stron nieodległej przeszłości Ukrainy przez dużą część ukraińskich historyków i publicystów, dawać będą o sobie znać coraz częściej na wielu różnych obszarach i w wielu wymiarach. W ciągu ostatniego roku mieliśmy już do czynienia z całym szeregiem związanych z tym międzynarodowych skandali i nieporozumień, choć niestety wiele wskazuje na to, że tego rodzaju uniki nadal będą stosowane. UIPN i podobnie skonfigurowane ideologicznie państwowe i prywatne instytucje, swoją niewłaściwą działalnością wychodzą jedynie na przeciw rosyjskiej propagandzie i odpychają od siebie najważniejszych partnerów i sojuszników Ukrainy. I to w czasie, gdy są jej oni najbardziej potrzebni. Z tych i innych powodów na Ukrainie wdrożyć należałoby jak najszybciej bardziej naukowe, a mniej eskapistyczne podejście do najtrudniejszych kart narodowej historii. Tak jak to szybciej lub wolniej uczyniła większość krajów Zachodu.