İKinci Yeni ŞIiri

Edebi eserlerin incelenişinde en muğlak bırakılan yahut da okuru ve eleştirmeni kafası karışık bırakan meselelerin başında şairin hayatının şiiri üzerinde ne kadar etkili olduğu sorusu gelmektedir. Burada gözden kaçırılmaması gereken olgulardan birinin şairin her şeyden önce bir birey olduğudur. Şairin bireyselliğini oluşturan ırk, sosyoekonomik durum, cinsiyet-cinsiyetsizlik, meslek, kişisel deneyimlerini yadsıyarak onun eserlerini incelemek anlamsız bir çaba olmaktan hiç uzak değildir denebilir. Şairin eserlerinde izlediği izlek bir nevi onun yaşamının izleğidir. Şairin hayatındaki kırılmalar ve değişimler onun şiirinin temasını, dilini, imgesini ve geleneğini de kırılmaya uğratabilir. Bu bağlamda incelenmeye değer şairlerden biri de Turgut Uyar'dır. Uyar'ın İkinci Yeni Öncesi bir diğer deyişle Dünyanın En Güzel Arabistanı kitabından önceki ilk dönem eserleri olarak değerlendirilen Arz-ı Hal ve Türkiyem isimli eserleri incelendiğinde bu eserlerin yapı, öz ve dil bakımından kendilerinden sonra gelen şiirlerden oldukça uzak oldukları gözlemlenecektir. Uyar bu eserlerini kendinden önce var kalagelmiş şiir anlayışının bir parçası olarak üretmiştir. Nitekim Turgut Uyar da ilk eserlerindeki şiir anlayışını "...yeni şiirimiz, her şeyden evvel, memleketin ve Anadolu'nun şiiri olmak yolunda ve kaygısındadır. Benim gibi düşünen her şair, sanatkâr, bu memleketin kalkınmasında kendi omuzlarında da ufak bir yük taşımanın sorumluluğunu duymakta ve bundan zevk almaktadır..." 1 şeklinde açıklamıştır. Garip Anadolumun dağlan, Dağların efendileri, ağaları. Güzelsiniz, ulusunuz, hoşsunuz, Dört mevsim içinde dört mevsim kışsınız.

Cumhuriyet dönemi Türk şiirinde önemli bir yere sahip olan Karakoç, II. Yeni hareketi içerisinde kendine mahsus dil ve özgün söyleme sahiptir. Özellikle kendine has imge kültürüyle geçmişin bilgi ve deneyimlerini günümüz şiirinde kendine has estetik bir duyuşla yeniden yorumlar. Sezai Karakoç‟un şiirlerindeki kuruluş ve kurtuluş değerleri, geleneksel yaşam bilinci, tarih bilinci, İslâm medeniyeti, Divan edebiyatı ve aşk estetiği gibi unsurlar üzerine kurulur. Sezai Karakoç, insanın içinde yaşadığı şeyler dünyasında yitip gitmemesi için ona tarihselliğini hatırlatan kendilik değerlerine ve kuruluş ve kurtuluş değerlerine sığınması gerektiğini belirtir. Bu açıdan kur(t)uluş değerleri en geniş anlamıyla önceki yaşam ve yaşanmamışlıkların bilgi ve birikimlerini temel izlek ve imgeler düzeyinde aktarılmasıdır.
Karakoç‟un öğretisinin merkezinde yer alan kavramların en önemlisi diriliştir. Sezai Karakoç gerek şiirlerinde gerekse denemelerinde “Diriliş” kavramını merkezden çevreye yayılan bir şekilde ele alır. Diriliş estetiği ise kuruluş ve kurtuluş değerleri ve imgelerinin hal zamanında kendilik ve kendi oluş biçimidir. Sanatçının şiirlerinde geleneksel değerler, onu kuşatan, besleyen ve geçmişle hal zamanında ilişki kurmasını sağlayan önemli unsurdur.
Anahtar Kelimeler: Sezai Karakoç, şiir, kuruluş ve kurtuluş değerleri, kendilik bilinci, tarih bilinci, aşk estetiği.

Türk edebiyatı ve II. Yeni şiirin önemli şairlerinden olan Sezai Karakoç, Türk milletin geleneksel değerlerini modern değerlerle bütünleştirerek toplumun tutunma noktası haline getirir. Karakoç’un düşünsel dünyasında Türk-İslâmî ve geleneksel değerleri, geçmişte bıraktığımız veya yitirdiğimiz “yitik cennet” imgesini, kolektif bilinçdışın yaratıcı mitik atılımlarıyla ortaya koyar. Karakoç şiirlerinde kolektif bilinçdışının yaratıcı mitik enerjisiyle modern çağ insanın yazıl(a)mayan öyküsünü, şiirsel bir tatla zamanın dili ve ruhuna uygun bir şekilde yeniden inşa eder. Tüm insanlığı ontolojik anlamda kuran sevgi ve aşk, yaratıcı dönüştürücü kadın-anima, din ve inanışlar şairin eserlerinin temel kurucu yaratıcı değerdir. Karakoç, kolektif bilinçdışının yaratıcı mitik enerjisiyle modern çağ insanın yazıl(a)mayan öyküsünü, zamanın dili ve ruhuna uygun bir şekilde yeniden inşa eder.
Anahtar Kelimeler: Sezai Karakoç, şiir, aşk, kadın, din, gelenek, imge.

In this article, the metaphor of beloved in the poem of Sezai Karakoç called " Zamana Adanmış Sözler " will be studied by the help of deconstruction technique. When examined by the method of reading text which is based on volatility of meaning, it is emerged that the metaphor of beloved, which can be considered in different meanings, shows only a single meaning while examining in the context of Islamic art and aesthetics. Deconstructiontechnique andindicator of beloved in the poem face shift in meaning as Istanbul, civilization, the idea ofresurrection, the human beloved,the prophet sometimes as God or imagine. Beloved indicator in the text always displaces so meaning cannot be captured. According to deconstruction, that the meaning infinitely diversified and not be captured is normal. However, Islamic aesthetics has a substantial truth concept especially while looking poetic attitude of Classical poem and all of small-scale meanings show only one meaning. Thismeaning is "tevhid", in other word it is the ideaof unity of God. The theme which can be considered as the main theme of Sezai Karakoç's poem is appeared not only in the indicator of beloved but in the perception of the time and place. He studies time as a single piece. Much information comes from Adem to now is studied by him the outstanding examples of Islamic civilization without caring about chronological and linear line. The appearance of beloved type such as Suna,

İlhan Usmanbaş'ın çağdaşı şairlerin metinleri üzerine bestelediği 1970 tarihli üç yapıtı, Şenlikname, Bakışsız Bir Kedi Kara ve Kareler, bestecinin müzik dilinin kendi çağının şiir anlayışıyla estetik düzeyde paralelliğine işaret eder. Bu çalışma, söz konusu yapıtlara hakim olan raslamsal müzik uygulamalarının, yapıtlar özelinde kaynaklık eden şiir metinlerinin tanıdığı çok boyutlu olanaklardan bağımsız düşünülemeyeceğine dikkat çekmekte; bu bağlamda, Türkiye'de çağdaş şiir-müzik ilişkisini ele alan kısıtlı literatüre katkı sunmayı amaçlamaktadır.

Modern Türk Edebiyatı, 1850’lerden günümüze kadar Türk edebiyatının şiir, roman, öykü, tiyatro ve eleştiri gibi önemli türler üzerinden geçirdiği serüveni ayrıntılı olarak yansıtma savını taşıyan bir edebiyat tarihi çalışmasıdır. Kitap; tarihsellik niteliğinden ötürü kronolojik olarak düzenlenmiş, kimi zaman edebiyat dışı kimi zaman edebiyat içi ölçütler kullanılarak ve bu ölçütlerde belirlenen uzlaşımlara uyularak yazılmıştır. Türler odağında geliştirilen çalışmada, anılan tarihsel süreç içinde kendine yer açmayı başarabilen şair, yazar, eser ve topluluklar irdelenmiştir. Nihai olarak kitap Tanzimat, ara nesil, Servetifünun, İkinci Meşrutiyet ve Cumhuriyet olmak üzere beş dönem etrafında şekillenmiştir.
Siyasal ve toplumsal arenada Türk modernleşmesi Tanzimat’la birlikte hız kazandığı için bu durum edebiyata da yansımış, klasik edebiyattan farklı ilk ürünler on dokuzuncu yüzyılın yarısından itibaren verilmeye başlanmıştır. Tanzimat’ın gölgesinde ortaya çıkan ilk kuşak, yararcı bir anlayışla toplumu aydınlatmak işine girişmişken ikinci kuşak, estetiği öne alarak bireyci bir edebiyat yapmaya çalışır. Ara nesilde görülen kafa karışıklığı ise Servetifünun’la bir netliğe kavuşur ve Batı edebiyatı model alınarak modernleşme sürdürülür. İkinci Meşrutiyet’te saf sanat anlayışı devam etmekle beraber ulusal bir edebiyatın imkânları hem düşünsel anlamda hem de uygulamada aranmış, bundan sonraki evrede güçlenecek kimi anlayışların temeli atılmıştır. Cumhuriyet dönemi ise modern Türk edebiyatının her alanda serpilmesine sahne olmuş ve birbirinin yerini almak isteyen topluluk, anlayış ve hareketler sayesinde dinamik, yaratıcı ve özgün bir sürecin adı olmuştur.

Ece Ayhan, poetikasını sivil toplum düşüncesi üzerine kurmuş bir şair. Şiirleri de bu düşünceye uygun. O nedenle her türlü otoritenin, iktidarın ve devletin dışında; hatta karşısında, uçta bir şiir bu. Verili her şeye; düşünceye, tarihe, sanata, şiire kuşkuyla yaklaşması ve bunları sorgulaması, karaşınlar, 'hal ve gidişi sıfır olanlar' dediği, dışta bırakılmış, kara bir coğrafyada yaşayan sivilleri konu edinmesi, hep sivil toplum düşüncesinden kaynaklanmakta. Onun için bu topluma, toplumdaki 'işletilen yürürlük'e, düşünce serüvenine, bu toplumun tarihine, aydınlarına, sanatçılarına, eğitim sistemine, algılama ortalamasına, 'yenilmez yutulmaz eleştirileri' var. Yazılarında, bozuk ve düzeysiz bir anlayışın ve algılama biçiminin tüm topluma egemen olduğunu ileri sürmekte.

Renkler, hayatımızın her anında var olan ve sembolik anlamları da içerisinde barındıran
unsurlardır. Cemal Süreya’nın şiirlerinde renklerin kullanımı çağrışım değerleriyle birlikte
zengin bir içerik barındırmaktadır. Kırmızı, şairin şiirlerinde yoğun şekilde kullanımı olan bir
renktir. Kırmızı, sadece bir renk olarak şiirlerde yer almamaktadır. Aynı zamanda cinselliğin,
aşkın, heyecanın ve tutkunun rengi olarak birçok anlama karşılık gelecek şekilde bir kullanım
değerine sahiptir. Sanatçının şiirlerinde kırmızı rengin anlam dünyasını, çağrışım değerlerini
şiirlerinden hareketle açıklamak Cemal Süreya’ya farklı bir pencereden bakma imkânı
sunacaktır. Kırmızı rengin doğrudan kullanımı ve kırmızıyı çağrıştıran sözcüklerin şiirin iç
yapısı içerisinde değerlendirilmesi bu çalışmanın temel amacını oluşturmaktadır.

Cahit Zarifoğlu, şiirlerinde, İslâmcı ideolojinin perspektifi çerçevesinde modernist eğilimlere kapı
aralayan önemli şairlerden birisidir. Bu bağlamda Zarifoğlu'nun, Sezai Karakoç ile başlayan modernist İslâmcı şiir
geleneğine eklemlendiğini, ancak kendisine özgü yoğun metaforik diliyle ve gelenekten farklılığı temsil eden
içerik unsurlarıyla söz konusu şiir geleneğinden farklı bir uğrağı temsil ettiğini söyleyebiliriz. İşte bu incelemede,
Zarifoğlu'nun söz konusu özgün şiir anlayışına dayanak sağlayan teorik zemini, Yaşamak adlı günlüğünden
hareketle betimlemeye ve çözümlemeye çalışacağız. Böylelikle Zarifoğlu'nun sanat ve edebiyat üzerine dile
getirdiklerinin şifrelerine değinmiş olacağız

Ece Ayhan, İlhan Berk’e göre “Lanetli Şair”dir. İkinci yeni’nin papazı etikçi, marjinal ve karaşın. Yaşamı tersten okur, bu nedenle de ancak ayna tutularak anlaşılabilir yazdıkları, hem yalnızca ayna tutmak da yetmeyebilir kimi kez, satırların altlarını kazımak, harflerin diplerini didiklemek gerekir. Şiiri karadır, kendisi de “Şiirimiz karadır ağabeyler” dizesiyle vurgular bunu; ancak karanlık değildir, tabiî ki sıkıdır, kolay çözülmez. Bu ‘kara şiir’, sarışın şiire ve sarışın tarihe savaş açmıştır; elbette ki kara bir dille yazılmıştır; zifirî, başıbozuk ve çırıl çıplak bir Türkçeyle; üstelik ters. Dilinin tersliği de sarıya; yani otoriteye karşı çıktığındandır; çünkü karşı çıktığı iktidarın dilini de kullanmaya yanaşmaz Ece Ayhan.

ÖZET
Türk şiir geleneğinde önemli bir farklılaşma miladı olarak kabul edilen İkinci Yeni dönemi, şairlerinin kendi karakteristikleri ve şiir algıları ile kendinden önceki şiir geleneğinden önemli ölçüde ayrılır. Şiiri hem görme hem de kurma biçimi ile başka bir düzleme taşıyan İkinci Yeni şiiri, gerek konu gerekse form açısından önemli bir dönüm noktasıdır. İlhan Berk, Edip Cansever, Turgut Uyar, Cemal Süreya, Ece Ayhan ve Sezai Karakoç bu şiirin temsilcileri kabul edilir. Bu dönem şairleri, kendilerinden önceki şairlerin şiirlerinden beslenmiş ancak şiir anlayışı ile ilgilerini koparmıştır. İkinci Yeni şiiri, başta resim, mü-zik, sinema gibi değişik kaynaklardan, edebi ve felsefi akımlardan beslenmiş, şiiri salt anlam ekseninden uzaklaştırmıştır. Sezai Karakoç, kendilerinden ön-ceki şiir geleneği ve anlayışı ile kendi şiirleri arasında ayrıma giden bu döne-min şairlerinden birkaç yönü ile ayrılır. Sezai Karakoç, şiirini gelenek üzerin-den inşa etmiş, İkinci Yeni içinde, şiirinin biçim özelliklerinde değişikliğe gitse de gelenekle tematik bağını sürdürmüştür. Geleneğin yeni formlar içinde güncele taşınması ve takip edilmesi açısından Sezai Karakoç şiiri önemli bir imkândır. Bu çalışmada Sezai Karakoç’un İkinci Yeni ile olan münasebeti, ge-lenek ve yenilik tartışmaları üzerinden ele alınacaktır.
Anahtar Kelimler: İkinci Yeni, gelenek, diriliş, süreklilik, anlam, form

Bu yazı, Cemal Süreya'yı yalnızca edebiyatımızda ün salmış bir şair olarak değil; bir eş, bir baba, bir insan olarak da ele alarak, kendi ailesinin belirttiği fikir ve görüşlerden yola çıkarak onun bilinenin ötesindeki şahsına değinmeyi amaçlamıştır.

Turgut Uyar (1927-1985), Türk edebiyatında 1950’li yılların ilk yarısında doğan İkinci Yeni Hareketinin öncü şairlerindedir. Şairle ilgili yazılan çoğu incelemede, Uyar’ın ilk şiir kitapları olan Arz-ı Hâl (1949) ve Türkiyem (1952)’de kendinden önceki hazır şiir anlayışlarından etkilendiği; ancak Dünyanın En Güzel Arabistanı (1959)’yla asıl şiir yatağını bulduğu ve İkinci Yeni evresine girdiği belirtilir. Bu makalede, ileri sürülen bu görüşlerden hareketle, Uyar’ın ilk şiirlerinde kendinden önceki hangi poetikalardan etkilendiği ve ilk şiirleriyle sonraki şiirleri arasındaki ilişkiler saptanmaya çalışılacaktır.

Öz Her estetik insani eylem gibi, şiir de öncelikli olarak insanın bilişselliğinde meydana gelen yaratıcı bir süreçtir. Bu nedenle, şiirin bilişsel bir yaratma süreci olarak ele alınması, şairi de öncelikle bilişselliğinden hareketle incelememizi gerekli kılmaktadır. Bilişsel yazınbilim, yazınsal metinlerdeki bilişsel süreçlere odaklanarak şairlerin kavramlar dünyasını incelenmemizi sağlayan disiplinler arası bir yazınsal eleştiri okuludur. Bu alanın kuramlarından kavramsal metafor kuramı, yazınsal metinlerdeki metaforik yapıları incelemekle birlikte, zamana ve bağlama ait bilişsel kodları çözümlemede yetersiz kalmaktadır. Açımlanmış şiirsel metaforlar ise, yazınsal metnin dünyasında birbirleriyle özdeşleştirilen kavramlar arasındaki niteliksel bağlantıyı sağlayarak, verimli bir kuramsal çerçeve oluşturmaktadır. Tanzimat sonrası Türk şiirinin açımlanmış şiirsel metaforlar ile okunması, Türk şairinin kavramlar dünyasını anlamlandırma biçimlerini yakından görmemizi sağlamaktadır. Bu çalışmanın amacı, Türk şairinin zihin dünyasındaki kavramsal değişimin bilişsel kodlarını çözümleyebilmektir. Bunu gerçekleştirebilmek için, SEVGİLİ GÜLDÜR metaforunun ve açımlanmış şiirsel metaforların Cenap Şehâbeddin'in Bitmemiş Bir Gül, Yahya Kemal'in Rindlerin Ölümü ve Cemal Süreya'nın Gül şiirlerindeki görünümleri incelenecektir Anahtar sözcükler: Bilişsel yazınbilim, açımlanmış şiirsel metafor, SEVGİLİ GÜLDÜR, Cenap Şahâbeddin, Yahya Kemal Beyatlı, Cemal Süreya. Abstract Poetry, like any other aesthetic human act, primarily originates in one's own creative imagination. Therefore, the cognitive aspect of poetry requires a cognitive examination of poetry. Cognitive poetics, an interdisciplinary school of literary criticism, provides a relevant framework to analyse the conceptual worlds in poets' cognition, by focusing on the cognitive aspects within poetic texts. Although the conceptual metaphor theory investigates the metaphorical mappings in literary texts, it overlooks the cognitive codes of such metaphors, which are bound to shift based on temporal and contextual circumstances. Extended conceptual metaphors, on the other hand, generate the qualitative interrelation between concepts and objects in a specific time and context. From this framework, a conceptual metaphorical reading of the post-Tanzimat period Turkish poetry provides useful insights in to conceptual worlds of Turkish poets over the course. This article aims to conduct a cognitive reading on three major Turkish poets and to encode the mental shifts in their conceptual worlds in a comparative context. To achieve this goal, conceptual metaphor theory and extended conceptual metaphors will be applied to three poems and the common conceptual metaphor BELOVED IS THE ROSE will be examined in Cenap Şehâbeddin's Bitmemiş Bir Gül, Yahya Kemal Beyatlı's Rindlerin Ölümü and Cemal Süreya's Gül.

Bu makalenin  40 sayfalık  çok daha kapsamlı br versiyonu  Erol Çankaya'nın Türk Edebiyatının Uzun Yolculuğu  (İmge Kitabevi Yayınları , Ankara, 2024)  adlı kitabında  ayrı bir bölüm olarak  yer almaktadır.
------------------------------------------------
Öz: Türklerin İstanbul'u fethi Osmanlı tarihinde olduğu kadar Türk şiiri üzerinde de etkili olmuştur. Böylece Osmanlı tarihinde İstanbul'un başkent oluşu ile Divan Şiirinde İstanbul dönemi başlar. Şairler yüzyıllarca, İstanbul'u doğal güzelliklerine şiirler ya-zar. Ne var ki bu şiir, genellikle somut yaşamdan değil, mazmunlardan, kalıplardan çıkış yapan, İstanbul'un doğal güzelliklerini yansıtmayı aşamamış bir şiirdir. Tanzimat, Fransız etkisinin şiirde de belirdiği bir dönemdir. Bu evrede İstanbul'un geleneksel semtlerindeki kültür çatışmasının, yoksul insanların da şiirde konu edildiği görülmekte-dir. Bütün bu süreçte yüzlerce yıl şiirin fonu İstanbul'dur. Milli Mücadele döneminde başlayan Anadolu'ya yöneliş ile Türk şiiri yüzlerce yıl merkez aldığı İstanbul'dan çık-maya başlar. Cumhuriyet Dönemi ile bu yöneliş hızlanır. Gelgelelim İstanbul artık baş-kent olmasa da Türk edebiyatının ve şiirinin başkenti olmayı sürdürecektir. İstanbul, bu kentin yerlisi şairlerin yanı sıra, Anadolu'dan yetişen şairlerin de gelip yaşadığı büyü-leyici bir şehir olmayı sürdürecektir. Cumhuriyet döneminde Türkiye'de yaşanan deği-şim ve kentleşme öncelikle İstanbul'a yansırken, bu değişimin izleri İstanbul şiirlerinde-ki bakışı da etkileyecektir. Abstract: Turks' conquest of Istanbul had a significant effect on Turkish poetry as well as on Ottoman history. Therefore, following the conquest of the city, Istanbul began to be the focal point in Ottoman poetry. For centuries, poets wrote poems under the spell of Istanbul, for its natural beauties and so on. However, this style of poetry, rather than reflecting the real life, could only depict the natural beauties of the city using the same poetic themes and known patterns. With the Tanzimat reform act, a significant French effect can be seen on poetry. Towards the end of 19th century, as the fall of Ottomans began, Turkism and publicist trends took off and this would affect Turkish poetry. During the Republican Era, this trend escalated. However, Istanbul, though no longer the capital city, would never cease to be the capital of Turkish literature and poetry. The great change experienced in the country was first felt in Istanbul and the traces of this change would also affect the poets' viewpoints. Therefore, it is a fascinating journey to follow the reflections of the changes in Turkish society in the changes of " Istanbul poems " .

Kemal Özer (1935-2009), one of the important authors of Turkish
literature in the Republican era; is a productive and versatile artist who
had worked on many types of literature such as poetry, story, moment,
travel writing, essay, criticism, journal, interview.
K. Özer gave particular importance to poetry especially among the
species mentioned above, and he came to the forefront with his poet
identity. The poet started to write poetry at the beginning of the 1950s,
while in his early works of poetry especially in Gül Yordamı (1959), Ölü
Bir Yaz (1960), Tutsak Kan (1963), the influence of 'İkinci Yeni' poetry is
seen, it seems that he started to adopt a socialist realistic poetry concept
together with his work Kavganin Yüreği (1973) written after 1970's.
Although Kemal Özer's relation with the Second New is short, the
poetry of this period has important effects on his understanding. K. Özer
has created a poem that pushes the boundaries of poetry to create new
utterance possibilities, which regards the word as the basic element of
poetry, the image of which is important, the new quests in inter-word
relations, against syntax and general rules. This creation has created a
closed, distant-associative, self-confessing universe of poetry.
It is possible to say that the poet generally goes to certain themes
and items in his works which he keeps on the socialist realistic line. In
this period, especially the problems of the working class become the focal
point of his poems. His sensitivity towards this mass also shapes his
understanding of poetry and the language of poetry. This new
understanding of poetry, especially started with the Kavganin Yüreği, is
fed from a political and discourse.
Items such as social and political quarrels, labor-labor, supremacy,
hope, universality, consciousness-consciousness and conceptcollectivism
are the main thematic elements in this basic template.

ÖZ:

Nevi şahsına münhasır dememizin sebebi, onun hem Birinci Yeni hem de İkinci Yeni ile etkileşim halinde olmasına rağmen hiçbir edebi görüşe dahil olmadan; kendine ait edebi ve felsefi görüşleri ile edebiyatımız açısından önemli iki topluluğun görüşlerini sentezlemesinden ötürüdür. İyi bir eğitim almış ve mesleki tecrübe kazanmış olan Salâh Birsel, edebiyatımızda çok az bilinen ancak özgün fikirlere ve edebi anlayışa sahip olan bir isimdir. Edebiyatı politik bir malzeme haline getirmeden şiirlerinde imgesel bazda, nüktedan bir şekilde eleştirisini yapar.
Bu makalede, şair olarak edebiyatımıza girdiği halde bu yönünün pek bilinmeyip; denemeciliğiyle daha fazla tanınmasından rahatsızlık duyan Birsel’in, şiir anlayışı yönüne ağırlık verilmeye çalışılmıştır.

ABSTRACT:

The reason for his being called original is that although it interacts with both Birinci Yeni and İkinci Yeni, it is not included in any literary view; because it synthesizes the views of two important communities in terms of their own literary and philosophical views and literature. Salâh Birsel, who has gained a good education and professional experience, is a little known in our literature but has a unique idea and literary understanding. He criticizes his poetry in an imaginative way, in a fine witty, without making literature a political material.
In this article, it has been tried to give importance to understanding of poem of Birsel who is placed in our literature as a poet firstly, feels discomfort because of this side of him is not known as much as his essayist career in this article.

Abstract
Literary theory studies are carried out in two ways in general. Either orientation of the literary people in a country is identified or a certain orientation is identified to guide literary activities. The latter is the case for Post-Tanzimat poetry as it seems that Turkish poets somehow follow an experimental route. As an example, Garip Poetry, Nazım Hikmet and Necip Fazıl, who could be counted as a reminiscent of conventional poetry, are aware of the Western poetry and literary theories formally at least. İlhan Berk and Ece Ayhan, as poets of the Second New, introduced works ready for open-ended reading thanks to the perception they offer with poetic language and structure. In particular, Ece Ayhan deconstructed the language and used it as an “instrument of making opposition”. Similarly, İlhan Berk had such an attitude by means of meaning in poetry. In this study, a poem of Ece Ayhan is analyzed from a perspective of formalism and historicism.

Bu yazıda, önce 1950'lere girerken modern Türk şiirinde etkili ve popüler olan iki şaire kısaca dikkat çekilecek, sonra Sezai Karakoç'un İkinci Yeni Şiiri içindeki rolü, etkinliği ve etkisi, 1950lerdeki süreli yayınlardan hareketle değerlendirilecek ve onun İkinci Yeni Şiiri içindeki yeri belirginleştirilecektir.

In this article, first, it is intended to briefly draw attention to the two poets who became influential and popular in the modern Turkish poetry on the eve of 1950's; then Sezai Karakoç's role, effectiveness and influence within Second New Poetry will be evaluated with reference to the periodicals in the 1950's and his place within Second New Poetry will be made clear.

Cemal Süreya has considered inadequate and even an obstacle the statements in the language of folk poetry and elements of folklore at his poetic article named “Folklor Şiire Düşman” penned in 1956 for the art of contemporary poetry. He has noted approximately after thirteen years at his poem “Yunus ki Sütdişleriyle Türkçenin” the contribution to language as powerful representative poet Yunus Emre and he has adhered to principles of İkinci Yeni however he has demonstrated the importance of folk poetry for language. Süreya has utilized folk statements in his poetry too and sometimes by deforming those statements. He has imagined again some well-known imagines of the poets he discussed.

The name of our work is Traces of Romanticism in the Second New Poem. In this study, by emphasizing the anti-modernity and capitalism aspect of the Romanticism literature movement, these aspects were determined in the Second New Poem and the traces of romanticism were traced in the poems of Sezai Karakoç, Ece Ayhan, Edip Cansever, Cemal Süreya, İlhan Berk and Turgut Uyar. Since our work is not an independent work of romance, we briefly provided information on these aspects of romanticism in the context of modernity and anti-capitalism, whose traces we seek in the Introduction to Second New Poem. We continued our research by explaining the points we briefly explained in the Introduction section in the main sections. The basis of our work is based on the idea that Romanticism is the pioneer of modernist literature and that the romantic attitude continues until today. In our research, we based on the ideas of the Early German Romantics, Jean Jacques Rousseau and sociologists and philosophers who were influenced by them, Karl Marx, Max Weber, Ferdinand Tönnies, George Simmel. In the First Chapter, where the thesis originally started, one of the most important themes of Romanticism, individual feeling was emphasized. In this sense, it has been discussed and evaluated how the individual anxieties experienced by the modern individual in the face of the problems arising from the capitalist relations caused by modernism are reflected in the Second New poem. In the Second Part of the study, the perception of civilization, another important theme of Romanticism, was mentioned and the opposition of the Second New poets to the dominant results of modernism including technology was emphasized. In the Third Part, the perception of nature, which is also an important theme, is discussed and how our poets deal with the conflict between civilization and nature has been highlighted. In the conclusion part, our determinations about the appearance of the romance movement in the Second New poem were subjected to a holistic evaluation. The relationship between the aforementioned poems and romantic sensation style has been tried to be grounded in this section.