Ferzan Ozpetek

This study delves into the complex ways in which narratives about food function as mediums for conveying nationalist and racist ideologies, highlighting a broad view that encompasses discriminatory ideologies like xenophobia, nativism, suprematism, and protectionism. Given the pivotal role of food in cultural identity and symbolism – a role particularly pronounced in the rich food heritage of Italian culture – this research offers profound insights into the subtle manifestations of nationalism and racism within the context of Italian food culture. Employing semi-structured interviews with thirty individuals from diverse backgrounds in the Italian food sector, including production, preparation, and distribution, the study unveils that expressions of nationalism and racism often stem from a deep-seated impulse to defend and protect Italian cultural heritage. However, the investigation also uncovers the inherent ambiguities and contradictions in these attitudes, illustrating how nationalist and racist sentiments are frequently set aside in efforts to promote and globalize Italian culinary traditions. This paradox underscores the complex and often contradictory nature of cultural nationalism and racism, challenging the consistency of such ideological stances in the face of globalization.

Bu çalışmanın amacı, Nuri Bilge Ceylan’ın Kasaba (1997), Mayıs Sıkıntısı (1999) ve Uzak (2002) filmlerini içeren Taşra Üçlemesi’nde Japon yönetmen Yasujiro Ozu’nun etkilerini irdelemektir. Taşra Üçlemesi’nin yanı sıra Ozu’nun İkinci Dünya Savaşı sonrası filmlerini temsil ettiği varsayımıyla Noriko Üçlemesi içinde yer alan Geç Gelen Bahar (1949), Erken Gelen Yaz (1951) ve Tokyo Hikâyesi (1953) filmleri örneklem olarak seçilmiştir. İki üçlemenin yapım süreci kısaca, anlatı ve üslupsal tercihleri ise detaylıca birbiriyle ilişkilendirilirken betimsel yöntem ve Berger’in karşılaştırmalı analiz yaklaşımı kullanılmıştır. Çalışmada temelde “Ceylan’ın Taşra Üçlemesi, Ozu’nun İkinci Dünya Savaşı sonrası filmlerinden hangi bakımlardan benzerlikler taşımaktadır?” sorusundan hareket edilmektedir. Sinema literatüründe Yasujiro Ozu’nun Türkiye’de üretim yapan yönetmenler üzerindeki etkilerini merkeze alan bir araştırma bulunmadığından, Nuri Bilge Ceylan’ın erken dönem filmlerinde Ozu’nun etkilerine odaklanılan bu çalışma, Türk sinema araştırmaları literatüründe yeni bir alan açılmasına katkı sağlama niyetiyle yapılmıştır. Ceylan’ın Taşra Üçlemesi’nde; oyuncu seçimi ve oyuncu yönetimi; minimalist, yavaş ve eksiltili anlatı tercihi; kameranın konumlandırılması ve olay örgüsüne hizmet etmeyen çekimlere yer verilmesi bakımından Ozu’nun izlerinin bulunduğu tespit edilmiştir. Sonuçta iki yönetmeni yapımdan gösterime kadar birbirine bağlayan anahtar kavramın “tekrar” olduğu anlaşılmaktadır.

Bu çalışmada; “Türk sinemasında bireysel gerçeklik teması ele alınmış mıdır?”, “Zeki Demirkubuz ve Nuri Bilge Ceylan sinema- sında ‘bireysellik’ teması işlenmiş midir?”, “Zeki Demirkubuz ve Nuri Bilge Ceylan’ın Türk sinemasında yeri nedir?” gibi sorulara cevap aranmaya çalışılmıştır. Çalışmanın temel izleği, bireysel gerçeklik, toplumsal gerçeklik, modernizm ve Türk sineması kavram setlerinden oluşmaktadır. Zeki Demirkubuz ve Nuri Bilge Ceylan filmlerinde yer alan bireysellik teması sosyolojik çözümleme yöntemi kullanılarak incelenmeye çalışılacaktır.

Kommt im zeitgenössischen italienischen Kino die Rede auf Homosexualität, gerät sofort der türkisch-italienische Autorenfilmer Ferzan Özpetek mit den Filmen Il bagno turco/Hamam (1997), Le fate ignoranti/Die Ahnungslosen (2001) und Saturno Contro/In Ewigkeit Liebe (2007) in den Blick. Özpetek durchleuchtet in ihnen Welten, in denen heteronormative Identitäten ins Wanken geraten, wobei das Coming-out häufig als Katalysator für die Suche nach einem neuen Leben fungiert. Dieser Beitrag widmet sich der sehr erfolgreichen Komödie Mine Vaganti/Männer al dente (2010). Er fragt danach, ob es in einem patriarchalen System Raum zur queeren Neuerfindung gibt. Einen zentralen Raum nimmt dabei das in diesem Film zweifach durchgespielte Coming-out-Narrativ ein. Özpetek spielt dabei mit dem Genre des Coming-out-Films und wertet so die Bedeutung des Out-Seins genauso um wie die eindeutige Festlegung sexueller Orientierung. Darüber hinaus argumentiert der Beitrag, dass die Diskursivierung des Coming-outs immer mit Vorstellungen von ‚Fortschrittlichkeit‘ und ‚Rückschrittlichkeit‘ verknüpft ist und damit auch Wertungen über Räume und Zeitlichkeit einhergehen.

Italy has long been romanticized as an idyllic place. Italian food and foodways play an important part in this romanticization – from bountiful bowls of fresh pasta to bottles of Tuscan wine. While such images oversimplify the complex reality of modern Italy, they are central to how Italy is imagined by Italians and non-Italians alike. Representing Italy through Food is the first book to examine how these perceptions are constructed, sustained, promoted, and challenged. Recognizing the power of representations to construct reality, the book explores how Italian food and foodways are represented across the media – from literature to film and television, from cookbooks to social media, and from marketing campaigns to advertisements. Bringing together established scholars such as Massimo Montanari and Ken Albala with emerging scholars in the field, the thirteen chapters offer new perspectives on Italian food and culture. Featuring both local and global perspectives – which examine Ital...

ÖZ Türk Sineması, içinde bulunduğu toplumsal, ekonomik, sosyal olayların yaşandığı dönemlerden etkilenirken bir başka etkilendiği kaynak ise farklı ülkelerin sinemaları ya da yönetmenleri olmuştur. Genel olarak Türk Sineması'nda yabancı yönetmenlere öykünmelerin 1990'lardan sonra ağırlık kazandığı görülmektedir. Bir yönetmenin kendinden önceki başka bir yönetmenin sinematografisinden esinlenmesi olası bir durum olarak kabul edilmektedir. Ancak bir yönetmenin bir başka yönetmenin filmlerindeki çekim planlarını birebir aynı şekilde kullanması nadir görülen bir durumdur. Filmleriyle pek çok başarıya imza atmış olan Nuri Bilge Ceylan sinemasında Sovyet yönetmen Andrei Tarkovsky'nin izlerinin olduğunu gösteren çalışmalar bulunmaktadır. Ancak Ceylan'ın filmlerinde sadece içeriksel açıdan Tarkovsky'den izler bulunmamaktadır. İçeriğin yanı sıra biçimsel olarak da Tarkovsky'ye öykünmeler görülmektedir. Ceylan'ın filmlerinde daha önce Tarkovsky'nin kullandığı çekim planlarının aynılarına rastlanmaktadır.

ÖZ Türk Sineması, içinde bulunduğu toplumsal, ekonomik, sosyal olayların yaşandığı dönemlerden etkilenirken bir başka etkilendiği kaynak ise farklı ülkelerin sinemaları ya da yönetmenleri olmuştur. Genel olarak Türk Sineması'nda yabancı yönetmenlere öykünmelerin 1990'lardan sonra ağırlık kazandığı görülmektedir. Bir yönetmenin kendinden önceki başka bir yönetmenin sinematografisinden esinlenmesi olası bir durum olarak kabul edilmektedir. Ancak bir yönetmenin bir başka yönetmenin filmlerindeki çekim planlarını birebir aynı şekilde kullanması nadir görülen bir durumdur. Filmleriyle pek çok başarıya imza atmış olan Nuri Bilge Ceylan sinemasında Sovyet yönetmen Andrei Tarkovsky'nin izlerinin olduğunu gösteren çalışmalar bulunmaktadır. Ancak Ceylan'ın filmlerinde sadece içeriksel açıdan Tarkovsky'den izler bulunmamaktadır. İçeriğin yanı sıra biçimsel olarak da Tarkovsky'ye öykünmeler görülmektedir. Ceylan'ın filmlerinde daha önce Tarkovsky'nin kullandığı çekim planlarının aynılarına rastlanmaktadır.

Andrew Sarris’in 1962 yılında kaleme almış olduğu Auteur Kuramı Üzerine Notlar adlı çalışmasından hareketle kuramsal bir zemine oturtulmaya çalışılmış olan Auteur teorinin, “İyi bir yönetmeni nasıl tanımlarız?” sorusuna cevap aramış olduğu söylenebilmektedir. Sarris’in bu yaklaşımı temelde, filmleri değerlendirme aşamasında yönetmeni mutlak söz sahibi olarak gördüğü ve filmi oluşturan diğer dinamikleri yok saydığı gerekçesiyle eleştirilmektedir. Çalışmada Andre Bazin, Pauline Kael, Peter Wollen, Robert Stam, James Neremore, Edward Buscombe ve Graham Petrie gibi isimler tarafından geliştirilen eleştirilerin seyirciler nazarında nasıl karşılık bulduğu sorusundan yola çıkılmış ve Türk sinemasının Auteur yönetmenleri olarak kabul görüldüğü düşünülen Nuri Bilge Ceylan ve Zeki Demirkubuz sineması özelinde bir tartışma yürütülmüştür. Teori kapsamında eleştirel yaklaşılan noktalar Ekşi Sözlük üzerinden, her iki yönetmene ilişkin sözlük girdileri vasıtasıyla tespit edilmiştir. Bu aşamada içe...

For scholars of Italian history and culture, Representing Italy through Food, edited by Peter Naccarato, Zachary Nowak and Elgin K. Eckert, will be a welcome contribution. Originating in a 2012 conference at The Umbra Institute in Perugia, Italy, this anthology explores “how representations of Italian food and foodways construct, promote, and/or challenge historically and ideologically specific images of Italy and Italian culture.” Building upon a growing body of interdisciplinary scholarship which, during the past twenty years or so, has examined the “invention”—to reference E. J. Hobsbawm and Terence Ranger’s seminal 1983 anthology—of Italy’s cultural heritages and traditions, each of the volume’s fourteen chapters challenge the “historical and cultural association of Italy with food” by interrogating “claims to authenticity” in a variety of mediatic contexts.

Italy has long been romanticized as an idyllic place. Italian food and foodways play an important part in this romanticization – from bountiful bowls of fresh pasta to bottles of Tuscan wine. While such images oversimplify the complex reality of modern Italy, they are central to how Italy is imagined by Italians and non-Italians alike. Representing Italy through Food is the first book to examine how these perceptions are constructed, sustained, promoted, and challenged. Recognizing the power of representations to construct reality, the book explores how Italian food and foodways are represented across the media – from literature to film and television, from cookbooks to social media, and from marketing campaigns to advertisements. Bringing together established scholars such as Massimo Montanari and Ken Albala with emerging scholars in the field, the thirteen chapters offer new perspectives on Italian food and culture. Featuring both local and global perspectives – which examine Ital...

Bu çalışmada, Nuri Bilge Ceylan'ın Uzak filmi Gilles Deleze'ün "zaman-imge sineması" kavramı çerçevesinde incelenmiştir. Çalışmada, iki temel sorunun cevabı verilmeye çalışılmıştır. Birincisi, "Uzak filmi yeni Türkiye sineması kavramı içinde ANA SAYFA BAĞIMSIZ FİLMLER

Italy has long been romanticized as an idyllic place. Italian food and foodways play an important part in this romanticization – from bountiful bowls of fresh pasta to bottles of Tuscan wine. While such images oversimplify the complex reality of modern Italy, they are central to how Italy is imagined by Italians and non-Italians alike. Representing Italy through Food is the first book to examine how these perceptions are constructed, sustained, promoted, and challenged. Recognizing the power of representations to construct reality, the book explores how Italian food and foodways are represented across the media – from literature to film and television, from cookbooks to social media, and from marketing campaigns to advertisements. Bringing together established scholars such as Massimo Montanari and Ken Albala with emerging scholars in the field, the thirteen chapters offer new perspectives on Italian food and culture. Featuring both local and global perspectives – which examine Ital...

Öz Son yıllarda adları daha sık telaffuz edilen yavaş filmler, 2010'larla birlikte tanımlanmaya başladı, sahip oldukları ortak özellikler belirlenmeye çalışıldı. Uzun çekimlerin yer aldığı, sabit kameranın baskın olduğu, genelde suskun karakterlere sahip yavaş filmler, bir film türü olmaktan çok bir tarz olarak özelikle festivallerde izleyicinin karşısına çıkmaktadır. Gerçekçi film kuramlarıyla ilişkilendirilen ve Béla Tarr, Tsai Ming-liang gibi yönetmenlerin filmlerinin ilk sıralara yazıldığı yavaş filmler listesinde Nuri Bilge Ceylan'ın filmleri de yer almaktadır. Bu yazıda yavaş sinema tartışmalarından yola çıkarak Nuri Bilge Ceylan'ın filmleri öykü ve söylem açısından incelenmiş, filmlerinin yavaş sinemaya ne oranda dâhil olduğu tartışılmıştır.

Tüm dünyada 1992'de Rio de Janeiro'daki konferansla birlikte koruma stratejilerine bir hedef olarak giren "biyoçeĢitlilik" ya da "biyolojik çeĢitlilik" kavramı, son yirmi yılda da koruma/sürdürülebilirlilik söylemlerinin en önemli ve kapsamlı konularından birisi haline gelmiĢtir. Genlerin, türlerin ve ekosistemlerin çeĢitliliği, sürdürülebilirlikle ilgili olarak küresel anlamda çok büyük bir "potansiyel sermaye zenginliği" olarak kabul edilmeye baĢlanmıĢtır. BiyoçeĢitliliğin kaybedilmesi, küresel bir sorun olarak algılanmaktadır ve uluslararası kurallarla düzenlenmeye çalıĢılmaktadır. Özellikle dünya nüfusunun besin ihtiyaçları düĢünüldüğünde, bitkisel kökenli genetik kaynaklar, gıda ve tarım için çok büyük önem taĢımaktadır.

In the present article, I wish to concentrate on what may be called “transgressive border-crossings” engaged in by the protagonists of Ferzan Özpetek’s Hamam in two poignant instances of “hamam spying”, which – though effected in different configurations, for different purposes, and with drastically different consequences – introduce positions of “uninitiated” novices kept outside looking in. What I intend to engage with is Istanbul as a “third space”; a liminal space looming as a challenge to the individual, instilling fear as much as unleashing temptation and a faint promise or threat of finding out and being found out, of revealing, taking in, laying bare, getting laid, getting lost. By looking at Francesco and Mehmet looking (from above) at unsuspecting women in the bagno, and Marta looking (from below) at Francesco and Mehmet looking at one another in the shelter of Francesco’s originally unwanted inherited hamam, I wish to investigate the implications of reversing the male gaz...

Türk Sinemasının,2000’li yılların öncesinde çekilen veyüzünü kent periferilerine çeviren örnekleri,daha çoksınıfsal çatışmalaraodaklanan ve içinde yaşanılan gündeliğin ağırlığını açıklamaya yetmese de yeltenen anlatılardı. 2000’li yıllarla birlikte modern hayat sıkıntılarını bireysel sorunlara indirgeyen bir hayat akışı ve medyatik  bağlam,
insanların mevcut sorunlarını bireyci bir düzeye indirgerken,kaçış formüllerini de bencilce uygulamayı öğretti. Yukarıda da defalarca tekrarlandığı gibi gençlik gruplarının aidiyet sorunu,yaşamla doğru düzgün bir tanışıklık olmadan isyanları, bu dünyadaki  hedonist amaçları na odaklanan dünya anlayışları, öncüllerinin fazla ciddiye alan tavırlarının çok uzağında görünmektedir. Güvercin filminde boş ve anlamsız bir yaşamı sürdürmekte ısrar eden Yusuf’a yaklaşmak bile çok zorlayıcı olabilmektedir. Halbuki gündelik hayatın gerçeğinde Yusuf gibi genç ve yitik karakterlere her periferide rastlamak olağan olan bu döngünün sonucudur. İçten içe inleyen Yusuflar , Adana güvercinleri gibi diklemesine dalış yapacak kadar hayatın hiçliğini hissetmekte, fakat eyleme geçme konusunda oldukça  pasif kalmaktadırlar. Belki de onlar yalnız ve yalnızca damlarında yalnız, kanadı kırık bir çaresizliği yaşamak istemektedirler.

Bu kitaptaki metinler sinema ve televizyon tarihinin kronolojik sırasına göre dizinleme yapılmıştır. İlk metin Levent Berber’in hazırladığı dışavurumcu sinemanın önemli yönetmenlerinden biri olan Fritz Lang’in M – Bir Şehir Katilini Arıyor filminde yönetmenin ışığın olanaklarından nasıl yararlandığını ve ışığı hangi tekniklerle kullanıldığını Fritz Lang’ın 1931 Yapımı M – Bir Şehir Katilini Arıyor Filminde Ekspresif Işık Kullanımı
adlı çalışmadır.
İkinci metin olarak Hilal S. Yılmaz’ın, filmlerinde mutlaka arzu, gerçek ve başarısızlık arasındaki bağ ile ortaya konulan kızgınlığa yer veren İspanyol yönetmen Luis Bunuel’in Viridiana, Simon Del Desierto ve La Voie Lactee Filmlerinde Katolik İnancı Yansımaları Üzerine Bir İnceleme adlı çalışmadır.
Üçüncü metin ortak çalışma olarak hem benim hem de yüksek lisans ikinci tez danışmanlığını yaptığım Ebru Beyazıt Aptourachman’a ait Sıra Dışı Bir Atinalı Theodoros Angelopoulos’un Sinemasına Yolculuk adlı bir çalışmadır. Bu metin Ebru’nun “20. yüzyıl Yunan tarihindeki politik dönüşümler ve bunun Theodoros Angelopoulos sinemasındaki temsili” adlı yüksek lisans tezinden üretilmiştir. Bu kitapta böyle bir çalışmanın
olmasıyla birlikte kaybettiğim değerli yönetmen ve arkadaşım Theodoros Angelopoulos için bir saygı duruşu niteliği taşımaktadır.
Dördüncü metin yüksek lisans öğrencim Serdar İleri’nin  dünya sinemasının en çok izlenen yönetmenlerinden olan Pedro Almodovar ile ilgili hazırladığı “Almodovar’dan Daha Almodovar”: Acı ve Zafer Filmi İzleğinde Bir Almodovar Monografisi adlı çalışmadır.
Beşinci metin Faik Kartelli’nin hazırladığı her yeni filmde daha farklı anlatım biçimlerini cesurca deneyen ve bunları estetiğine kalıcı olarak ilave eden yönetmen Ferzan Özpetek Sinemasında İnsan Mekân ve Zaman İlişkisi Bağlamında Görselİşitsel Kompozisyon adlı çalışmadır.
Altıncı metin ise benim hazırlamış olduğum Sinemada Docudrama
(Dramatik Belgesel) Türünün Yeniden Yükselişi: Bohemıan Rhapsody ve Müslüm Filmlerinin Alımlama Estetiği Bağlamında Çözümlenmesi adlı çalışmadır. Bu çalışmamın bir diğer özelliği ise Aralık 2019’da Taras Şevçenko 4.Uluslararası Sosyal Bilimler Kongresi – İzmir’de bildiri olarak sunulmuştur.
Kitabın yedinci metni Dilaver Bayındır’ın bir kadın akademisyen ve sinemacı kimliğiyle hazırladığı 2000’li Yıllar Sonrası Türk Sineması’nda Kadın “Don Kişotlar” adlı çalışmadır.
Sekizinci metin, ortaya çıktığı günden beri televizyon dizilerinin izleyiciler üzerinde etkili mesajlar oluşturan yapımlar vardır. Bu yapımlara Melih Tomak eleştirel bir bakış açısıyla hazırladığı Erkek Kimliği Üzerinden Şiddetin Meşrulaştırılması: Eşkiya Dünyaya Hükümdar Olmaz adlı çalışmadır. Bu çalışmanın bir diğer özelliği ise Aralık 2019’da Taras Şevçenko 4.Uluslararası Sosyal Bilimler Kongresi – İzmir’de bildiri olarak
sunulmuştur.
Kitabın son olarak dokuzuncu metni Osman Dikiciler’in hazırladığı sinemanın asıl sorunsalı olan izleyiciye ulaşabilme durumlarının nasıl olduğuna dair 2000 Sonrası Türk Sinemasında Salon Sorunu ve Tekelleşmeye Karşı Alternatif Gösterim Arayışları adlı çalışmadır.
Bu kitapta özgün derleme olarak yer alan makalelerin yazarların en büyük ortak özelliği benim öğrencilerimin olmasıdır. Her birinin hangi yıl fakültede öğrencim olduklarını tam olarak anımsayamamakla birlikte benimle olan iş arkadaşlıkları ve her şeyden önemlisi gönül dostlukları sanki dünyada var olduğum günden bugüne kadar gelmiş gibi…

Bazı filmlerde ne olup bittiğini anlamak için filmin sonunu beklemek gerekir, bazılarında ise film bittikten sonra bile halen sorular kafada uçuşur. Bu kimi zaman kurgu ve öykü arasında oluşan boşluklarla ilgilidir, kimi zaman kasıtlı bir belirsizliktir, işte şimdi söz edeceğim filmin sonunda da seyirci böylesi çetrefilli bir durumda kalır, üstelik bir usta tarafından belirsizliğe mi cesaretlendirilmiştir yoksa birtakım boşlukların mı kurbanı olmuştur bundan da tam olarak emin olamaz. “Vanilla Sky (2001)” filmi Cameron Crowe yönetmenliğinde çekildi. Film Alejandro Amenabar’ın “Open Your Eyes (1997)” isimli filminin Holywood uyarlaması. Bu uyarlama formülü Holywood tarafından gişe başarısını garanti altına almak üzere sık kullanılan bir formüldür, gerçi bu tutumu Holywood’a sınırlamak yanlış olur, dönemsel olarak bizim sinemamıza bile hâkim olan yaygın bir tutumdur bu. Uyarlama ve yeniden çekimler kimi zaman orijinal esere saygı göstergesi olarak, kimi zaman bir meydan okuma olarak çekilebilir ama daha başlangıç aşamasında yeni ve eskinin rekabeti devreye girer. Bu projede orijinal eserle ilk karşılaşan, filmde hem yapımcı hem de başrol olan Tom Cruise oluyor, 1998 yılı “Sundance Film Festivali”nde filmi seyrettikten sonra doğrudan filmin yeniden yapım haklarını satın alıyor ve ardından Crowe’a projeyi teklif ediyor.

Résumé/Abstract Aroma compounds in distillates ob tained from Pellecchiella apricot (Pru nus armeniaca, L. cv. Pellecchiella) anc Annurca apple (Malus pumila L. cv Annurca) were investigated by capillary GC, capillary GC-MS and Aroma Ex tract Dilution Analysis (AEDA ...

Farklı Yaklaşımlarla Türk Sineması - Kitap Bölümü
Prof. Dr. Şükrü Sim
Eğitim Yayınevi - Konya - 2019
ss. 7-27.

Sinemamızda sosyal içerikli filmlerin, toplumsal gerçekçilik akımıyla ivme kazandığı bilinmektedir. Bu akımın 27 Mayıs darbesinden sonraki süreçte ortaya çıkmasını ise, darbeden sonra değişen sinema anlayışının bir uzantısı olarak yorumlamak mümkündür. Darbe filmlerinin bir kısmının yaşanmış hikâyelerden yola çıkılarak yapıldığı veya tarihsel gerçekliklere dayanarak çekildiği göz önüne alınırsa, söz konusu filmlerin toplumsal gerçekçilik akımı filmlerine dahil olduğunu söylemek yanlış olmayacaktır. Bu sebeple çalışmada öncelikle, darbe anlatısı olan politik filmlerin yapımına zemin hazırlayan toplumsal gerçekçilik akımı ile askeri darbelerin sinemamızdaki tasvirlerine değinilecektir. Sinemada temsil edilen kavramlar veya olaylar, filmlerle ilgili yapılan akademik çalışmalara sıklıkla konu olmaktadır. Ancak son dönem Türk sinemasındaki darbe anlatılarına bakıldığında bu konuyla ilgili oldukça sınırlı sayıda çalışmanın var olduğu görülmektedir. Zira darbe temsilleriyle ilgili olarak genellikle 12 Eylül filmlerine ilişkin akademik çalışmalar bulunmaktadır. Bu çalışmada 2017’de çekilen Anons filmi ile 2006 tarihli Beynelmilel filmindeki darbe anlatısının farklı ve ortak yanlarını incelemek ve bu şekilde Türk sinemasındaki son dönem darbe anlatılarını daha iyi bir şekilde anlamak amaçlanmaktadır. Ayrıca bu makale, özellikle Anons filmine yönelik yapılan ilk akademik çalışma olması açısından da önemlidir.

In the present article, I wish to concentrate on what may be called “transgressive border-crossings” engaged in by the protagonists of Ferzan Özpetek’s Hamam in two poignant instances of “hamam spying”, which – though effected in different configurations, for different purposes, and with drastically different consequences – introduce positions of “uninitiated” novices kept outside looking in. What I intend to engage with is Istanbul as a “third space”; a liminal space looming as a challenge to the individual, instilling fear as much as unleashing temptation and a faint promise or threat of finding out and being found out, of revealing, taking in, laying bare, getting laid, getting lost. By looking at Francesco and Mehmet looking (from above) at unsuspecting women in the bagno, and Marta looking (from below) at Francesco and Mehmet looking at one another in the shelter of Francesco’s originally unwanted inherited hamam, I wish to investigate the implications of reversing the male gaze in what may seem as downright “queering” the hamam but what might just as well turn out to be a decolonisation of the space and an attempt at reclaiming it.

Sinemada kentler, filmin öyküsünün geçtiği arka fon olmaktan çok öte bir konuma sahiptir. Kent, filmde duygu ve atmosfer yaratmak için kullanılan önemli araçlar arasında yer almaktadır. Sinemasal evrende öyküye anlam katan ve atmosferi etkileyen güçlü bir öğe olan kent, filmin karakterlerinden biri olarak da değerlendirilebilmektedir. Bu bağlamda Paris, New York, Roma, Moskova, Hong Kong gibi kentler, filmler aracılığıyla sinematik bir nitelik kazanmıştır. Istanbul da, Avrupa ve Asya kıtalarını birleştiren coğrafi konumu, tarihsel ve kültürel özellikleri nedeniyle aynı kategoride bulunmaktadır. Yurtdışında film üreten Türk yönetmenlerden biri olan Ferzan Özpetek sinemasında İstanbul, bu çalışmanın konusunu oluşturmaktadır. Özpetek'in Hamam (1997) ile İstanbul Kırmızısı (2017) filmlerindeki İstanbul, İtalya'da yaşayan bir Türk yönetmenin gözünden sunulmaktadır. Bu sunum, doğu/batı ikiliği gibi temel bir karşıtlığın yanı sıra, İstanbul'un pharmakon olarak yorumlanması üzerinde temellenmektedir. Yunanca kökenli bir kelime olan pharmakon, şifa ve zehir anlamına gelmektedir. Pharmakon kelimesinin bu paradoksal yapısı-ya/ya da‖ ayrımına değil,-hem/hem de‖ birlikteliğine dayanmaktadır. Buradan hareketle, Ferzan Özpetek sinemasında İstanbul kentinin, film karakterleri üzerinde aynı anda ilaç ve zehir etkisi gösteren pharmakon niteliği taşıdığını söylemek olanaklıdır. Bu çerçevede, Jacques Derrida'nın pharmakon sözcüğünün çok yönlülüğüne yaptığı vurgu dikkate alınmıştır. Çalışmada ilk olarak amaçlanan, Ferzan Özpetek filmlerinde İstanbul imgesini pharmakon kavramı aracılığıyla incelemektir. İkinci olarak ise, İstanbul'un barındırdığı doğu/batı ikiliği başta olmak üzere diğer karşıtlıkları, pharmakon sözcüğünün çok yönlülüğü kapsamında irdelemektir. İstanbul'un yakın tarihli temsillerinin incelenmesi amaçlandığı için çalışmada örnek olarak Hamam ile İstanbul Kırmızısı filmleri ele alınmıştır.

Minimalism is an art movement that emerged in America in the 1960s
with the philosophy of less is actually more. After first showing itself inplastic arts, it became an effective narrative in other art branches. In this work, first of all, the emergence of minimalism and its reflections on the art of cinema will be discussed on the axis of independent cinema and minimalism. The relationship between independent cinema and minimalism will be predominantly evaluated on Jarmsuch cinema, since the films that make up the building blocks of Jim Jarmusch's cinematography often include minimalist content and Jarmusch is a director with 'independent cinema'. Stranger Than Paradise, Jarmusch's first feature-length film, was chosen as the sample because it emerged at the end of the independent filmmaking process and contained minimalist elements.In order to reveal the general lines of the Jarmusch's cinematography and the minimalist elements of Stranger Than Paradise, the film's minimalist narrative codes will be evaulated as part of a qualitative content analysis method.

sikolojik ve fizyolojik tepkimelerin bir sonucu olarak ortaya çıkan korku duygusu, insanlığın yeryüzünde hayatta kalabilme başarısının önemli etmenlerindendir. Tehlike hissedildiğinde savaşma veya kaçma eylemlerini tetikleyen bu tepkimeler, korku duygusunun bilinç ve bilinçdışı eğilimlerini göz önüne alma gerekliliğini doğurur. Deneysel psikoloji alanında korku duygusu ile ilgili önemli çalışmalar yapılmış ve korku duygusunun farklı boyutları ortaya konulmuştur. Deneysel psikolojide korku ile ilgili yapılan deneyler arasında fikir ayrılığı bulunsa da bu deneylerin sinemaya uyarlanabilecek bulguları mevcuttur. Bu bulgular çerçevesinde çalışmada açıklanan korku kavramı, korku filmlerinin alt türleri, coğrafi farklılıkların korku sinemalarına yansımaları ve özdeşleşme kavramı ışığında; Türk korku filmi seyircisinin korku filmi tercihleri değerlendirilmiştir.

Tutti i saggi pubblicati sono stati sottoposti a un processo di peer review del tutto anonimo (double blind), ad opera di due referee esterni alla rivista, specialisti del tema trattato ed appartenenti a istituzioni diverse da quelle degli autori.

This paper is concerned with the way in which the form of the film synopsis reifies both the film itself and the processes at work in its production, distribution and recognition. In line with recent Lacanian film theory (inter alia, Žižek, McGowan, Vighi), I treat film as a site of excess meaning, or antagonism, and therefore argue that we need to look to extra-filmic material if we are to understand the ideological process of resolving antagonism. I examine synopses of films given by international, competitive (“A list”) film festivals, and consider how they condense the meaning of an award-winning film in order to present a sellable product: the “festival film”. In doing so, I aim to show three things. First, the process of reification – “taming the excess” – at work in the film synopsis form. This can be understood by the ideological process of inclusion and exclusion at work in film synopses – their attempt to fix, or quilt, the meaning of a film. Second, the way in which this process is conditioned by a particular set of values, in this case the values associated with and reproduced by the film festival brand. This is a necessary aspect of the circulation of symbolic capital on which film festivals and award-winning films depend (Elsaesser, 2005, De Valck, 2014). Finally, I aim to indicate the possibility of considering the international film festival network as part of the cultural state apparatus, which has taken on a transnational dimension.

" Building Up Steam: Gaze, Gateways, and Gays in Ferzan Özpetek's Hamam "

After the scandal caused by Özpetek's 1997 directorial debut Hamam, the then Turkish Minister for Culture withdrew the film from competition for Turkey's entry for the 1998 Academy Awards. Needless to say, the act only garnered Özpetek more international attention, elevating Hamam to a nearly 'cult' status, made even more acute by the its being officially 'stigmatized'. It is almost as though the film offers 'too much' in terms of potential for critical enquiry, perhaps quite in line with the excess that defines Istanbul itself, within the space of which the grand narrative of the post/imperial city and the micro-narratives of self-discovery, gender, identity and belonging constantly ebb and flow, clashing and re/inventing one another. In the present paper, I wish to concentrate on what may be called 'transgressive border-crossings' engaged in by the film's protagonists in two poignant instances of 'hamam spying', which – though effected in different configurations, for different purposes, and with drastically different consequences – introduce positions of 'uninitiated' novices kept outside looking in. That the Turkish bath constitutes one of the most potent tropes of the eroticised 'Orient' in imaginings of the East is of little surprise. Bathers, odalisques, shimmering pools, sweltering stone chambers and characteristic domed roofs have been amply recorded by artists of various proveniences and aesthetic proclivities. That Istanbul occupies the fabled and mythologized strategic location of at once a gateway and a wall – even less so, what with its architecture of borders and thresholds. What I intend to engage with is Istanbul as a 'Third Space'; a liminal space looming as a challenge to the individual, instilling fear as much as unleashing temptation and a faint promise or threat of finding out and being found out, of revealing, taking in, laying bare, getting laid, getting lost. By looking at Francesco and Mehmet looking (from above) at unsuspecting women in the bagno, and Marta looking (from below) at Francesco and Mehmet looking at one another in the shelter of Francesco's originally unwanted inherited hamam, I wish to investigate the implications of reversing the male gaze in what may seem as downright 'queering' the hamam but what might just as well turn out to be a decolonization of the space and an attempt at reclaiming it.

Modern görme biçiminde bir yetersizlik ve eksiklik olarak görülen ve bu sebeple de bastırılmaya çalışılan müphemliğin, bir metnin farklı okumalara açık olmasına imkân verdiği düşüncesinden hareketle, bu çalışmada Zeki Demirkubuz filmlerinin içgörüleri ve körlükleri bu filmlerin müphemlikle ilişkileri ekseninde ele alınacaktır. Bu doğrultuda, bu filmlerde bir yandan iktidar sorunsallaştırılırken bir yandan iktidarın bireyi kuşatan sosyal yapıların yarattığı çıkışsızlığın mutlaklaştırılması aracılığıyla nasıl yeniden tesis edildiği ortaya konulacaktır. Bu çalışmada amaçlanan, filmleri açıklamak ve filmlere mutlak anlamlar atfetmekten ziyade günümüz Türkiyesi'ni ve Türkiye'nin modernlik ve modernleşme ile ilişkisini anlamlandırmak için kültürel bir zemin teşkil eden bu filmleri anlamak ve bu filmlerle üretken bir ilişkiye girmektir.

Nel 1928 lo scrittore agrigentino scrive il “Film-Novelle”, "Sex Personen suchen einen Autor", una sceneggiatura in tedesco a due mani con Adolf Lantz, Pirandello racconta l’antefatto al dramma dei "Sei personaggi": l’incontro delle persone con l’autore e la loro trasformazione in personaggi teatrali. Nel passaggio dalla scrittura drammaturgica alla versione cinematografica, Pirandello non intende realizzare semplicemente un adattamento ma, piuttosto, una vera e propria riscrittura. Una riscrittura che a distanza di quasi ottanta anni sembra trovare piena consapevolezza nel testo cinematografico di Ferzan Ozpetek, "Magnifica presenza", che ripercorre le tappe della riscrittura pirandelliana. L’intervento vuole dimostrare come un grande regista abbia recuperato il materiale più nascosto dello scrittore siciliano per creare una nuova forma intertestuale che supera la dimensione letteraria.

Due storie che si intrecciano. Una città: la meravigliosa Istanbul. Rossa all'alba e al tramonto, con le sue meravigliose cupole bianche e blu, i palazzi gioiello, le moschee, le candele, i bazar colorati, i profumi delle spezie, il calore della gente, il fuoco della rivoluzione.

ABSTRACT
Cinema as a means of communication reveals the change and transformation of the society being in a mutual relationship with the society itself. Having emerged since the mid-1990s and been acknowledged in the film festivals held both in Turkey and around the world, New Turkish Cinema has had a significant place by differing from Yeşilçam’s classical narrative in the 100 year-period Turkish cinema. However, in this period, the young generation film directors’ different approaches to film-making make it difficult to classify their films under the same category of New Turkish Cinema. This article aims to reveal the similarities and differences between the approaches of the film directors as Nuri Bilge Ceylan, Fatih Akın and Ferzan Özpetek believing that these directors have contributed to the acknowledgement of Turkish cinema worldwide and they cannot be categorised under any category easily. These film directors have all made a difference both in Turkey and in the world with their distinct film-making approaches. Even though there are common themes in these directors’ films, these themes have been revealed in different ways, having different effects on the audience. However, the social messages given through the themes like individuality, loneliness, identity issues, multiculturalism, desire, immigration, alienation and the characters created in these films enable both the individual and the society to have the chance to confront with their predicaments and contradictions. In this article, the relation between cinema and the society has been questioned through the analysis of the “new characters” created in the films questioning the place of the individual within the society in the 21th Century. These characters are totally different from the stereotypical characters we are used to watching in Yeşilçam movies. The analysis is done through the selected concepts, themes, symbols and the main characters of the films which are thought to be reflecting the transformation taking place in the society in the light of critical discourse analytical approaches analysing everyday life, social and cultural values, gender roles, and hermeneutic analysis as methods utilised eclectically as a part of critical discourse analysis.
Key Words: Nuri Bilge Ceylan, Fatih Akın, Ferzan Özpetek, New Turkish Cinema, social roles, individuality, loneliness, identity issues, multiculturalism, desire, immigration and alienation.
ÖZET
Sinema, toplumsal değişim ve dönüşümü yansıtan, içinde bulunduğu toplumla karşılıklı iletişim halinde olan bir iletişim aracıdır. 1990’ların ortasından sonra ortaya çıkan, Türkiye’de ve dünyada festivallerde adından söz ettiren Yeni Dönem Türk Sineması’nın, Türk Sineması’nın 100 yıllık tarihsel sürecinde Yeşilçam’ın yerleşmiş anlatısının dışına çıkarak farklı bir yer kazanmasıyla, bu iletişim aracının toplumla kurduğu ilişki de değişmeye başlamıştır. Ancak bu dönemde genç kuşak yönetmenlerin ortaya koyduğu farklı sinema anlayışları, onların filmlerinin Yeni Türk Sineması başlığı altında sınıflandırılmasını zorlaştırır. Bu çalışma aslında kolayca herhangi bir başlık altında kategorileştirilemeyecek yönetmenlerden olan Nuri Bilge Ceylan, Fatih Akın ve Ferzan Özpetek gibi isimlerin Türk Sineması’nın dünya çapında tanınırlık kazanmasına yadsınamaz bir katkı sağlayan ve farklı sinema anlayışlarıyla Türkiye’de ve dünyada fark yaratan yönetmenler oldukları düşüncesinden yola çıkarak, yönetmenlerin toplumla kurdukları ilişkiyi ana hatlarıyla, benzerlik ve farklılıklarıyla ortaya koymak için yapılmıştır. Bu yönetmenlerin filmlerinde, ortak olan temalar olduğunda bile bunlar benzer şekilde resmedilmese ve seyircide farklı etkiler uyandırsa bile, filmlerin genel olarak bireysellik, yalnızlık, kimliksizlik, çok kültürlülük, arzu, göçmenlik ve yabancılaşma gibi temalarla toplumsal içerikli mesajlar verdikleri ve filmlerde yaratılan karakterlerin bireye ve topluma kendi çıkmazları ve çelişkileriyle yüzleşme olanağı sağladıkları ortadadır. Bu makalede, Yeşilçam’da görmeye alışık olduğumuz yerleşik kalıp ve stereotip karakterlerin dışında olan, 21. yüzyılda, kendisini ve kendisinin toplumdaki yerini sorgulayan sinema anlayışının yarattığı “yeni” tip karakterlerin analizi üzerinden sinema toplum ilişkisi sorgulanmıştır. Çalışmadaki analiz, toplumda yaşanan değişim ve dönüşümü yansıttığı düşünülerek seçilen kavram, tema, semboller ve filmlerde öne çıkan karakterler üzerinden ana hatlarıyla, gündelik hayat, sosyal ve kültürel değerler, toplumsal cinsiyet ve rolleri analiz eden toplumsal eleştiri yöntemi ve yorumbilgisel analiz yöntemi gibi eleştirel söylem analizinin yararlandığı metotlar ışığında eklektik olarak yapılmıştır.

Anahtar Kelimeler: Nuri Bilge Ceylan, Fatih Akın, Ferzan Özpetek, Yeni Türk Sineması, toplumsal roller, bireysellik, yalnızlık, kimliksizlik, çok kültürlülük, arzu, göçmenlik ve yabancılaşma.