Art Collectives

Bu çalışmada performans sanatının iletişimsel bağlamı Marina Abramovic'in performansları üzerinden incelenmektedir. Bu inceleme yapılırken önce İletişim kavramının bileşenleri, türleri, modelleri ve kuramları; Sanat kavramının bileşenleri ve Performans Sanat kavramının gelişimi; bir iletişim aracı olarak sanat kavramı, sosyalizasyon ve postmodern kavramı, performans sanatı ile iletişim kavramlarının ortak özelliklerine bakılmış; Marina Abramovic'in hayatı, performansları ve felsefi anlamları ele alınmış en sonda da Abramovic'in performansları iletişim model ve kuramları üzerinden incelenmiştir. Literatür taraması yapılırken iletişim kavramı ve performans sanatı kavramına genel çerçeveden bakılmış ve tarihsel süreçleri incelenmiştir. Performans sanatına dair tüm örnekler Marina Abramovic'den alınmıştır. Çalışmanın amacı, mesaj aktarımında performans sanatı doğru bir yöntem mi, Marina Abramovic'in performansları aracılığıyla kurmaya çalıştığı iletişim doğru bir iletişim mi sorularına cevaplar aranacaktır. Doğru iletişim çok genel bir alana hitap ettiği için bu tezde doğru iletişim, postmodern ve sosyalizasyon (toplumsallaşma) kavramları üzerinden değerlendirilecektir. Marina Abramovic; "Tiyatro sanatçıları ve performans sanatçıları arasındaki fark performans sanatçısının var olan anı yaşanmış gibi yapmaya çalışmaması gerçekten yaşaması ve o anı deneyimlemesidir" diye ifade etmiştir. Sanatını icra ederken izleyiciyi de aktif konuma getirerek performansa dahil etmektedir. Seyirci mesaja direkt maruz kalmaktadır. Böylece seyirciyle doğrudan iletişim kurmaktadır. Bu doğrudan iletişim sayesinde izleyicinin yaşadığı deneyimi çevresine anlatmasıyla bir sanat topluluğu oluşturur ve bu topluluk performans sanatı aracılığıyla ortak bir deneyim kazanmış olmaktadır. Bu çalışmada ayrıca Marina Abramovic'in performansları iletişim modelleri ve kuramları üzerinden incelenmiştir. Sonuçta da sosyalizasyon (toplumsallaşma) ve postmodern kavramları aracılığıyla doğru bir iletişim olup olmadığı analiz edilmiştir. Literatür taramasına ek olarak eser inceleme analizi ve yorumu da çalışmanın sınırları içerisindedir. Anahtar Kelimeler: iletişim, performans sanatı, Marina Abramovic, sözsüz iletişim

Yaratıcı bir çalışma sürecinde sanatçı, belirli bir an içindeki duygularını, bilinç ya da bilinçdışı etkilerle benlik
durumunu ve tüm duygusal yansımaları yapıtına aktarır ve anlık durumlar birer deneyim olarak yapıtı biçimlendirir. Ortaya
konulan yapıt anlık bir durumun yansıması olarak biricik ve tekrar edilemez bir özellik kazanır. Çünkü anlık olan, bizzat
sanatçının kendisi için de tekrar edilemez bir nitelik taşır. Çoğunlukla bu yaratma eylemi doğaçlama olarak gelişen bir
durumdur. Gündelik yaşantının büyük bölümünde önemli bir işleve sahip olan doğaçlama müzik, tiyatro, resim ve heykel
gibi sanatın pek çok alanında, bireyin an itibariyle kendini ifade etmesi olarak kendini göstermektedir.
Doğaçlama eylemlerde genellikle ayrıntılar önceden saptanmamış, hazırlık ya da bir tasarı süreci yaşanmamıştır.
Kişinin kültürel, eğitimsel ya da bilinçdışı edinmiş olduğu bilgilerin bir geri bildirimi söz konusudur. Bir heykel çalışması
yaparken sanatçının, rastlantısallık, sezgi, serbest çağrışım veya kendiliğinden gelişen ve biçimsel nesne ile sonuçlanan bir
yaratım sürecinin içinde yer alması, her zaman söz konusu olan bir durumdur. Bu, kullanılan malzemenin olanaklarıyla ilişkili
olduğu kadar yaratıcı bireyin anlık olarak, nesneye kazandıracağı form ile de ilişkilidir. Fakat burada üzerinde durulması
gereken en önemli nokta, doğaçlama heykel kavramında, yapılan çalışmanın sınırlılıklarının belirlenmesidir ve bu sınırlılıklar
yapılan çalışmayı etkileyecektir. Bu çalışmada; görsel araştırma ve literatür araştırması yöntemleri kullanılarak heykel
sanatının yaratım sürecinde doğaçlamanın kullanımı üzerinde durulmuştur.

En los últimos veinte años el campo de la conservación de arte contemporáneo ha explorado las posibilidades y metodologías para preservar el arte efímero dentro de los espacios institucionales. Siendo un tema netamente abordado por espacios en el norte global, su aproximación en el contexto mexicano supone una primera revisión desde el punto de vista ético, deontológico y metodológico. En esta tesis se documentan, contrastan y analizan las distintas teorías surgidas sobre la conservación del arte de la performance/arte-acción. Se evalúa la pertinencia de su aplicación a las obras gestadas bajo las particularidades del territorio nacional, fuertemente cargadas de política, humor, violencia y ritualidad. Al tratarse de un primer abordaje en la materia desde el punto de vista de la conservación en México, se recopila el testimonio de diez artistas y especialistas allegados al tema, cuyas perspectivas nutren una hipótesis central: que los restauradores de arte contemporáneo deben ser conscientes de que la inmaterialidad de la obra de arte solo es perceptible y conservable desde la acción y el criterio fruto de su creatividad y sensibilidad. Se plantea conservar lo efímero más allá del registro documental, pues aborda cuestiones que resultan disruptivas para la disciplina, como el hecho de permitir que las obras subsistan en la oralidad, sean revisadas y reinterpretarlas en función a contextos y temporalidades, e incluso evaluar el no-conservar como una posibilidad dentro de los términos y criterios de la disciplina.

In a necessarily self-critical approach to Artist-Led practice, this paper looks theoretically at the implications of artist-led practices on a broad scale. Considering galleries theoretically as the space in which the private activities of the artist are brought to the public realm, this paper considers the implications of the de-mythologisation of art and art practises on a wider scale, with particular emphasis on artist-run spaces. The latter are in fact spaces in which the roles that populate the artistic community are hidden behind a layer of anonymity due to their overlapping in a single entity whose working mechanisms are ambiguous to say the least. The similarities of this situation with the so-called Web 2.0 (in which creators and viewers are confused as well) provides an analogous situation through which to investigate possible theoretical futures for artist-run organisations. This paper proposes that artist-led practice return to the criticality at its genesis as both a means of self-reflection and a safeguard against the production of a microcosmic hierarchy that might, eventually mirror the commercial world for which it hopes to act as an antidote. Stemming from the first-hand experiences of both authors of the realities of working within an artist-led space the foregoing is a theoretical exploration of the implications of the tendency of the artist-led towards a demythologisation of artistic practice, the de-subjectivisation of the artist and curator and blurring of the public and private elements of arts practice. This paper provides a nuanced contribution to the debate on a rapidly expanding area within the visual arts sector by embodying the critical stance it seeks to inspire.

Sanatta bedenin araç olarak kullanılmasıyla kurgulanan tepkisel performans pratikleri, günümüz sanatçıları tarafından da bitmeyen bir arzu nesnesine dönüşmüştür. Son dönem performans sanatının örnekleri arasında sanatçının bedeni, mekân ve eylem üçlüsünün kendi içinde gelişim gösteren fırsatlarını ve buna bağlı olarak performatif kurguların izdüşümlerini görmeye devam ediyoruz. Bu doğrultudan hareketle bedensel acı kavramının ortaya çıkması ve bunun bir haz duygusuna dönüşmesi ister istemez izleyicide tepkisel bir dışavuruma yol açmaktadır. Bu çalışmada, izleyicinin dışavurumsal tepkisinin gerçeklik boyutunu ortaya koymak, sergilenen performansları bir eleştiri malzemesi olarak değerlendirmek ve sanatçının nesneleşen bedenine çileci bir misyon yüklemesinin nedenselliği üzerinde durularak öznel yorumlamalar yapılmıştır. Bu doğrultuda; son beş yıllık zaman zarfında gerçekleştirilmiş olan performans sanatı örneklerinde sanatçının tercih ettiği haz ve çileci beden ikilemine yeni örnekler üzerinden eleştirel bir yaklaşım geliştirilmiştir.

Sanatta bedenin araç olarak kullanılmasıyla kurgulanan tepkisel performans pratikleri, günümüz sanatçıları tarafından da bitmeyen bir arzu nesnesine dönüşmüştür. Son dönem performans sanatının örnekleri arasında sanatçının bedeni, mekân ve eylem üçlüsünün kendi içinde gelişim gösteren fırsatlarını ve buna bağlı olarak performatif kurguların izdüşümlerini görmeye devam ediyoruz. Bu doğrultudan hareketle bedensel acı kavramının ortaya çıkması ve bunun bir haz duygusuna dönüşmesi ister istemez izleyicide tepkisel bir dışavuruma yol açmaktadır. Bu çalışmada, izleyicinin dışavurumsal tepkisinin gerçeklik boyutunu ortaya koymak, sergilenen performansları bir eleştiri malzemesi olarak değerlendirmek ve sanatçının nesneleşen bedenine çileci bir misyon yüklemesinin nedenselliği üzerinde durularak öznel yorumlamalar yapılmıştır. Bu doğrultuda; son beş yıllık zaman zarfında gerçekleştirilmiş olan performans sanatı örneklerinde sanatçının tercih ettiği haz ve çileci beden ikilemine yeni örnekler üzerinden eleştirel bir yaklaşım geliştirilmiştir.

The Avala telecommunication tower was destroyed during the NATO bombing in 1999. The construction of the new tower at the same place started in 2007. The new tower consists of reinforced concrete part, with a total height of 142 m, and the antenna part with the height of 70 m. The body shape of the construction is a triangular prism with the equilateral triangle base with sides of 7 m. Civil engineering experts defined structure tolerance of 10 mm in the horizontal plane and 2 mm in the vertical plane. The design was produced pursuant to the principles of surveying profession and the conditions set. The paper describes the complexity of designing the control networks for high-rise buildings. The main tasks presented in this article are as follows: choosing the position of the control network points, defining the measuring plan, the network datum and the precision of measurements, calculation of the network quality criteria, and technical conditions for the realization of measurement.

Multi-vocality and sustainable frameworks for artistic development: Interview with Miriam Frandsen and Dina Vester Feilberg from ToasterIn 2021, Toaster was established as a new stage in Copenhagen for curated guest performances and for artistic practices in the cross field between theatre, performance and visual art. In the interview, Frandsen and Feilberg take stock of the project one year into it and share their reflections on how to work in a sustainable manner, both with regards to international collaborations, and to collaborations with self-producing companies working within a field marked by precarious working conditions. 

Resumo: O presente artigo visa discutir os desdobramentos na produção fotográfica de Tina Modotti, no México, em meados de 1920. Parte-se da ideia de que os diversos contatos de Tina com o povo mexicano, com artistas e intelectuais mexicanos e estrangeiros, fizeram com que sua fotografia fosse constantemente repensada e reelaborada, unindo preocupações éticas e estéticas. Objetiva-se, desse modo, romper com uma análise cronológica de sua produção, que acaba por dividir suas fotografias em fases, e pensar em sua obra como algo com constantes e múltiplas conexões.

I traveled to Amsterdam with a group of students from IZK - Institute for Contemporary Art at Graz University of Technology, my colleague Philipp Sattler and friend, curator, Andrea Popelka, to view the exhibition Charging Myths by the artist collective On-Trade-Off and other configurations of artists and scholars critically investigating the energy transition. In our case, this research relates to an exploratory tunnel, dug 1.6km into the Koralm mountain range in the Austrian Alps, where lithium spodumene was found. European Lithium, a company headquartered in Australia, plans to make this mine (among others in the region) operational by early 2025, extracting the spodumene to send it for processing in Saudi Arabia. This review essay addresses the exhibition Charging Myths and its narrative of lithium extraction in relation to the global energy transition, its histories, social and material relations, and its aesthetic and political potential.

Looking to the near past, Jason Waite shows how the 2011 Fukushima meltdown destabilized Japan’s economic and political order and prompted the country’s largest social movement since the 1960s. A loose cultural collective called Amateur Riot (Shiroto no Ran) had already been building autonomous infrastructures, which were then put to use. Waite considers Amateur Riot—composed of artists, musicians, and other precarious cultural workers based in a small working-class neighborhood in western Tokyo (Koenji)—alongside the concept of “zomia,” which refers to a vast region between South, Central, East, and Southeast Asia that has little state presence due to its mountainous topography. In Koenji, Waite mobilizes the concept to describe embodied, local resilience against encroachments on survival.

İzmir çok kültürlülüğünün yanı sıra yavaş şehir olma özelliğini içinde barındıran bir şehir olmasına rağmen tüketim toplumunun birey üzerindeki yıkıcı etkilerinden muaf değil. Hal böyleyken belki de bu yıkıcı/yakıcı etkileri bir nebze olsun kıracak bizi başka şekilde düşünmeye zorlayacak İzmir'deki alternatif sanat alanlarının, ekonomik zorluğa rağmen başka bir dünyanın varlığını bazen sezgisel bazen de somut olarak zorlayıcı bir şekilde ortaya koymaları umut verici. Hipnoz halindeki bireyin silkinmesini sağlamaya çalışan, gündelik hayatla sanatı kaynaştıran işler üreten inisiyatifler ve sanatçı kolektifleri kentte yeni direniş alanları yaratıyorlar. Ana akım gösteri ve eğlence dünyasının algılarıyla donanmış, içerikten çok görselliğe alışkın izleyiciyi düşünmeye, zamanın sömürüldüğü hızlı tüketim çağında belki de yavaşlamaya davet ediyorlar.

O presente artigo visa discutir os desdobramentos na producao fotografica de Tina Modotti, no Mexico, em meados de 1920. Parte-se da ideia de que os diversos contatos de Tina com o povo mexicano, com artistas e intelectuais mexicanos e estrangeiros, fizeram com que sua fotografia fosse constantemente repensada e reelaborada, unindo preocupacoes eticas e esteticas. Objetiva-se, desse modo, romper com uma analise cronologica de sua producao, que acaba por dividir suas fotografias em fases, e pensar em sua obra como algo com constantes e multiplas conexoes.

Diagnóstico participativo y lineamientos para la planificación en una organización autónoma y autogestiva de México, Distrito Federal. Ofrece articulación entre las nociones de comunicación y autonomía, comunicación y arte, comunicación y poder, proyecto político, comunicación participativa y democrática, y aspectos centrales de la Planificación y Gestión de Procesos Comunicacionales aplicadas a una investigación de caso. Ofrece una presentación que se enmarca en PLANGESCO; un capítulo de recorridos teóricos a partir de los Estudios Culturales; comunicación organizacional; y comunicación participativa; tiene un capítulo de contexto en el que analiza la relación de la organización con organizaciones de referencia, Estado, mercado, y territorios de poder y política; una metodología y su justificación, diagnóstico, sugerencias para la planificación y conclusiones. Fue realizada en el período 2010-2011.

Disputes over historical representations often revolve around competing narratives about the past, but the processes through which these narratives are constructed are often neglected. In this paper, we extend the concept of collective memory using Brekhus’ notion of social marking to investigate the creation and maintenance of collective representations of the Mexican revolutionary Emiliano Zapata. We analyze the claims made in speeches and communiqués produced by two opposing groups—the Mexican government and the Zapatista movement—in a decades-long dispute over land and indigenous rights. Moreover, we argue that processes of social marking can further explain the selective nature of collective memory, that is, how certain parts of the past are remem­bered and emphasized while others are de-emphasized and forgotten. Also, in our analysis of social marking, we identify a naturalization process that is utilized by actors in mnemonic battles to recast their constructed representation...

This article reviews some new directions in the history of writing practices, concentrating on Western Europe and the Americas in the nineteenth and early twentieth centuries. I identify some major intellectual influences on the field, deriving from historiography, anthropology and literary studies. I indicate some important archives specialising in popular writings which sustain the study of the writings of ordinary and semi-literate people. A few selected topics in which the history of writing practices makes a contribution are then briefly reviewed. These are, firstly, the history of correspondence and letter-writing instruction manuals, which introduces two important concepts: the 'epistolary pact' and 'epistolary literacy'. Secondly, I introduce three new works on the development of postal services, stressing their role in forging national cohesion. Thirdly, I indicate how the study of emigrants' writings has contributed to a shift of focus in the study of emigration in general. I conclude that the history of scribal culture can make a significant contribution to socio-cultural history, provided that writing is analysed in its material form, and as a text, not simply as a source of information. Writing practices deserve serious study as a social and cultural phenomenon in their own right.

SPACE PLAN began in November 1968 with a manifesto, and the members produced work that took on styles of Minimalism. While showing work at civic halls and galleries, the members also actively attempted to organize outdoor exhibitions in and around Tottori City, for example, the Aoshima Island, an islet in the Koyama pond, or the front garden of Jinpukaku, a French Renaissance style residence that dates back to the Meiji era. Noteworthy is the Second Exhibition, which showcased Minimalist works on a grand scale in the Tottori Sand Dunes. Although the group garnered local media attention at the time, their activities were restricted to the Tottori region and therefore never became nationally famous.
How did their style, which stemmed from a modern art movement like Minimalism, evolve in the latter half of the 1960s in the local region of Tottori? This paper examined the group’s activities while tracing the circumstances surrounding the culture of Tottori during the 1960s and the 1970s, and within various historical contexts—the age of youth rebellion, Gutai’s outdoor exhibitions, the open-air sculpture exhibitions of Ube (Yamaguchi) and Suma (Kobe), Fukushima Noriyasu and the Kitashirakawa Art Village in Kyoto, and the development from Minimalism to Post Minimalism.

En una sociedad globalizada con tendencias a la homogeneización se corre el peligro de provocarse una indiferenciación espacial, un desvanecimiento de la especificidad de los sitios y la consiguiente pérdida de singularidades y particularidades locales de los territorios. Frente a esto se considera necesaria una reivindicación de lo local a través del arte. En el siguiente texto se investiga el concepto de territorio para focalizar su concepción desde una dimensión cultural, buscando revelar su capacidad como símbolo que desencadena la identidad y el imaginario colectivo de sus habitantes. Se persigue el objetivo de demostrar que el arte puede actuar como herramienta de reactivación, simbólica, del territorio a través de un prototipo comisarial diseñado para un contexto espacial específico: la comarca Horta Nord de València, cuyo paisaje está ornamentado por los vestigios de su industria ladrillera. Esta industria local, asimilada como una actividad a través de la cual el pueblo se ...

Tina Modotti registró la actividad mural llevada a cabo en la ciudad de México en la década de los veinte. Su obra ayudó a difundir e internacionalizar el movimiento que para la década de los treinta se había ya solidificado. Máximo Pacheco, como ayudante de Fermín Revueltas y Diego Rivera, se formó en el movimiento de vanguardia mural y llegó a desarrollar un arte individual reconocido en el país, de gran valor artístico. Actualmente el patrimonio mural de Pacheco en México se está perdiendo y este artículo pretende ser un aporte a la historiografía para que se revalorice su legado no sólo al arte mexicano sino al latinoamericano en general.

Resumen La construcción de la identidad del artista viene íntimamente ligada a la idea de práctica artística. En el estudio que presentamos a continuación, pretendemos identificar, dar visibilidad y cuestionar los discursos patriarcales (y neoliberales) que hoy en día siguen vigentes en las prácticas artísticas contemporáneas y que de manera indisociable repercuten en la construcción de nuestra subjetividad. Como agentes y participantes de esta investigación, se han analizado como caso de estudio las dinámicas organizativas y los obstáculos encontrados en el funcionamiento del colectivo Cràter, al que pertenecemos las autoras del texto y que fue fundado con la idea de construir un espacio protegido de reflexión y acción totalmente independiente de las dinámicas institucionales de la academia y las exigencias del tardocapitalismo. Cràter no solo es, sino que también se define, como un colectivo de mujeres, feministas, con vocación y formación artística, que busca nuevos modos de entender y hacer en arte, su investigación y su enseñanza.

O presente artigo analisa as ações anti-racismo “Monumento Horizontal” (2004), intervenção urbana realizada na cidade de São Paulo, e “Bandeiras” (2005), série de bandeiras abertas em diversas partidas de futebol. Ambas foram realizadas pelo coletivo Frente Três de Fevereiro, grupo paulistano de arte e ativismo surgido com o intuito de combater o racismo estrutural. Partindo de entrevistas realizadas com o grupo, procuramos compreender o “caráter poético” atribuído ao ativismo do coletivo, sublinhando de que modo ele emerge a contrapelo de concepções políticas baseadas na comunicação. Para tal, mobilizamos os subsídios teóricos de Jacques Rancière, amparados por autores como Jean-Luc Nancy, Silvio Almeida e Judith Butler. Assim, tomamos a “poética” como via de acesso para compreender, no âmbito das estratégias políticas do coletivo, o entrelaçamento entre a noção de dissenso e a ideia de acontecimento, tal como pensada por Jacques Rancière e Michel Foucault. Por fim, justapomos as expectativas de eficácia política, subjacentes às ações do coletivo, àquilo que Jacques Rancière chamou de “modelos de eficácia da arte” em seu regime estético.

A presente Tese de Doutorado investiga algumas das relações entre arte, política e movimentos sociais que permeiam nosso presente, partindo de uma constelação insurgente composta por exposições, ações, trabalhos de arte e de ativismo ocorridos no Rio de Janeiro, São Paulo e Pernambuco, circunscritos no período entre 2004 e 2018. Em uma abordagem transversal de arte e política, cada um dos seis capítulos coloca um determinado elemento estético em cena: duas ações do coletivo Frente Três de Fevereiro (1) e uma do Política do Impossível (2); o coletivismo artístico em torno da ocupação Prestes Maia (3) e seu desdobramento na exposição Zona de Poesia Árida e no suporte instalativo Poética do Dissenso (4); duas performances de Elilson (5); dois trabalhos de Bárbara Wagner em colaboração com grupos de evangélicos neopentecostais (6). Partindo desta constelação, discutimos problemas como a poética da política, uma educação pelo silêncio, a crítica institucional e a institucionalidade crítica, uma política do luto e da memória, além de questões relativas a coletivos, minorias, alteridades, identidades e lugares de fala. Nos baseamos especialmente no pensamento de Jacques Rancière, amparado por autores como Bruno Latour, Walter Benjamin, Roland Barthes, Michel Foucault, Judith Butler e Suely Rolnik. Assumimos uma abordagem fragmentária, que tangencia o método cartográfico de Suely Rolnik; as constelações benjaminianas; as cenas rancierianas; os traços barthesianos; e o composicionismo de Bruno Latour. Esta estratégia absorve certos modos de inteligibilidade comuns aos procedimentos de curadoria ou de montagem, em que a reunião de uma série de imagens singulares pode agenciar múltiplas possibilidades de sentido. Na presente Tese, ela permite a emergência de um presente composto enquanto um campo irresoluto de vibração dissensual.

A presente Tese de Doutorado investiga algumas das relações entre arte, política e movimentos sociais que permeiam nosso presente, partindo de uma constelação insurgente composta por exposições, ações, trabalhos de arte e de ativismo ocorridos no Rio de Janeiro, São Paulo e Pernambuco, circunscritos no período entre 2004 e 2018. Em uma abordagem transversal de arte e política, cada um dos seis capítulos coloca um determinado elemento estético em cena: duas ações do coletivo Frente Três de Fevereiro (1) e uma do Política do Impossível (2); o coletivismo artístico em torno da ocupação Prestes Maia (3) e seu desdobramento na exposição Zona de Poesia Árida e no suporte instalativo Poética do Dissenso (4); duas performances de Elilson (5); dois trabalhos de Bárbara Wagner em colaboração com grupos de evangélicos neopentecostais (6). Partindo desta constelação, discutimos problemas como a poética da política, uma educação pelo silêncio, a crítica institucional e a institucionalidade crítica, uma política do luto e da memória, além de questões relativas a coletivos, minorias, alteridades, identidades e lugares de fala. Nos baseamos especialmente no pensamento de Jacques Rancière, amparado por autores como Bruno Latour, Walter Benjamin, Roland Barthes, Michel Foucault, Judith Butler e Suely Rolnik. Assumimos uma abordagem fragmentária, que tangencia o método cartográfico de Suely Rolnik; as constelações benjaminianas; as cenas rancierianas; os traços barthesianos; e o composicionismo de Bruno Latour. Esta estratégia absorve certos modos de inteligibilidade comuns aos procedimentos de curadoria ou de montagem, em que a reunião de uma série de imagens singulares pode agenciar múltiplas possibilidades de sentido. Na presente Tese, ela permite a emergência de um presente composto enquanto um campo irresoluto de vibração dissensual.

Sanatın tüm sınırlarını yok etmeyi amaçlayan performans sanatı, bedenin sınırlarını da zorlayacak uç noktalara ulaşmış ve mesaj kaygısını farklı biçimlerde vermeye çalışmıştır.Sanatçılar tarafından yeniden keşfedilecek bir coğrafya olarak tekrar gündeme gelen beden, performans sanatında eylemin ön planda olduğu deneyim temalarıyla ele alınmıştır. İzleyicinin resim, heykel, tiyatro gibi geleneksel “karşıdan bakmak ve anlamak” yönündeki temsil biçimini, “içine girmek, dahil olmak ve var olmak” şeklindeki düşünce biçimine bırakmıştır.
Tracey Warr ve Amelia Jones’un “Artist’s Body” adlı kitaplarından elde edilen başlıklar altında bedenin sınıflandırılması; “Tuval Beden, Eylemci Beden, Ritüalistik ve Aşkıncı Beden, Sınırları Aşan Beden, Kimliği Sahneleyen Beden, Yok Beden ve Teknolojik Beden” olarak belirtilmiş ve bedenin işlevleri, sınırları ve olasılıkları araştırılmıştır. Yapılan araştırmalar sonucunda kolektif performans sanatçılarının örnekleri özelinden genel hatlarıyla sanatsal, sosyal, siyasi, spiritüel, felsefik, teknolojik ve sadomazoşist gibi keskin uçlardaki kavramsal boyutlarla tanımlanabilecek temalarda incelenmiştir.

In 1928 the French journal La Renaissance de l’art français et des industries de luxe published the first images of Diego Rivera’s SEP murals to circulate in Paris. Accompanying the photographs was a condensed and translated reprint of an essay by Mexican born Latvian-American historian and art critic Anita Brenner “A Mexican Renascence,” which had originally appeared in the United States in 1925. The images chosen to illustrate the French publication were entirely different from the US version, however, and therefore told a different story. Following Brenner’s lead, in 1929 French critic Jean Cassou wrote an article entitled “La Renaissance de l’art Mexican” for the journal L’Art Vivant which also discussed Rivera’s murals, and in 1930 L’Art Vivant dedicated the entire January issue to Le Mexique, publishing an extensive spread of photographs of Rivera’s SEP and Chapingo murals, thereby significantly expanding on the images made available in 1928. This paper will examine the presentation of Diego Rivera’s SEP murals in the French Press, looking at how French journals served as a curatorial platform and shaped perceptions of Mexican muralism abroad through their selection, arrangement, and analysis of imagery.

La relación entre la mirada extranjera y la perspectiva estética nacionalista y de vanguardia de las revistas culturales mexicanas es el tema principal de este trabajo, en que analizo las fotografías de Weston y Modotti publicadas en las revistas Forma y Horizonte.

Este capítulo piensa la representación del barrio de Tepito a partir de lo que aquí denominamos "la mirada artística posrevolucionaria", es decir, la figuración estética heredera tanto del realismo como de las vanguardias que confluyen a fines de los años 20 y principios de los 30. Se procura hacer una comparación entre "La luciérnaga" de Mariano Azuela y la serie fotográfica "Los contrastes del régimen" de Tina Modotti.

ENTREVISTAS GALO COCA PREGUNTAS: 1. Como nacen los conceptos de tus proyectos? 2. Que tomas en cuenta al implementar un tipo de arte? 3. Que das a entender a la gente con el arte que realizas? 4. En cuanto tiempo realizas tus exposiciones? 5. Que intentas reflejar con el arte? 6. Que piensas sobre el apoyo que da la ciudad y la población hacia el arte? RESPUESTAS: Contexto teórico son expresiones contemporáneas de arte tanto como actuales y viene de un siglo donde una evolucion conceptual de una teoría filosófica conceptual del arte en el siglo 20 hubo un quiebre el arte tradicional, plástico, arte tradicional con la academia de arte y vanguardias de arte. En 1910 Marcel dusham revoluciona todo y hace una propuesta amplia de lo que es arte a partir de ese momento se da a conocer el arte conceptual no necesariamente el arte contemporáneo no busca una belleza estética si no una reflexión ideológica no busca un público pasivo que admire y mire las cosas si no buscas un público que active, pro active que analice que observe críticamente que elabore los propios conceptos a partir de presenciar una obra de arte sea un objeto una acción imagen y movimiento sea lo que sea respecto a su trabajo, sus últimas obras están relacionadas sobre el contexto local, sus obras artísticas están basadas en expresiones que salen de las fiestas populares en el contexto de estéticá´chola´énestéticá´chola´én ese contexto se encuentra una muestra de insumos e infinita atracción y motivos para generar e tipo de arte por ejemplo la borrachera es el exceso el ruido el indumentario como se genera el espacio colectivo como se interviene el espacio público se trata de entender la ciudad las razones de rituales como la challa el porque nos excedemos en las fiestas porque comemos tanto y porque hacemos las cosas como las hacemos que al investigar el encuentra un monton de información que sale desde la colonia que es un fundamento del arte conceptual o conemporaneo que nada sale porque si o casualmente , el arte contemporáneo busca una idea un algo que atraves de la investigación te lleva a una pregunta y con eso atraves del arte resolverla, señalar un problema o multiples posiciones posibles su arte se basaque atraves de las diferencias entre uno y otro se maximisa las situaciones que uno pasa por desapercibidas y normalmente uno deshuumanisa las situaciones y el trata de identificar los momentos alternos para poder elaborar el se especialisa en performans que para l es adecuado en sus temas que realiza. Cuanto tiempo tarda en organizar una exposición

Nuria es consultora económica y fiscal de negocios online. En este episodio hablamos con ella sobre de qué manera condicionan nuestras emociones a nuestra economía.

Publicado en https://vidaensalud.es/podcast/53

Conocer la propuesta de Nuria Hidalgo:
https://economistaholistica.com

Although eluding, the rawness of Serbia, as an effect of uncertain existence, within the contradictory territory, is implied. To point to these unrefined factors of Serbia means to manage to spot, capture and present through photographic means what cannot be subdued otherwise. Establishing a coherent and developmental photographic thread that transforms rawness into something sublime, in the climate of cheapened and relativized life's meaning, is a venture worth the attention. The self-organized collective Belgrade Raw is transforming into the Serbia Raw phenomenon: its core members, who have cooperated continually since 2009 through a series of workshops have, over time, connected people from different Serbian cities. The original ideas about an alternative visual and social re-examination of the urban tissue of Belgrade, as the country's capital, have expanded to the activation, re-examination and presentation of scenes from and in fourteen cities.1 Multiple interrelating Due to an organic way of joining, Belgrade Raw is both a social and photographic collective, and it is the complex and mutually intertwined relationships that their art is read in. The archaic organizational principle of recognition, which characterises this tribe, has been established due to the insufficiency of institutions. Belgrade Raw has evolved through dynamic interrelating of research, marking and connecting of urban scenes, owing to the possibilities created by the Flickr Internet platform2. Sociability developed on Flickr, was later transferred to and dispersed through Facebook and Instagram, which, in addition to sharing files and likes, allows shared discussion and distribution. The comfort of social interaction, exchange and 1 Bor, Novi Pazar,

היצירה 'מתבן 1 ' מורכבת מ- 70 בדי ציור, שבהם מופיעות חבילות קש מצוירות, שנוצרו על ידי
72 )מ(ציירים ו)מ(ציירות על פי הזמנתה של האמנית, ולפי הוראות ביצוע מדויקות שמסרה להם.
למכלול ציורי זה הוסיפה האמנית אלמנטים אישיים וטקסיים משלה. באורח דומה לזה שערימת
חבילות תֶּבֶּן מייצרת מַתְבֵּן, מהציורים האישיים של 'אנסמבל' המשתתפים נוצר ציור מונומנטלי,
השואל בתורו על הציור כמעשה דימוי קולקטיבי ואישי, מוחשי ואשלייתי, אגבי ואיקוני בעת -
ובעונה אחת

“Ambición profesional y vocación universal sudamericanas. París como arena cultural para la abstracción geométrica de la posguerra a los años sesenta”, en Serge Guilbaut (cur.), París pese a todo. Artistas extranjeros 1944-1968, Madrid, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía, 2018. Traducido al inglés como “Professional Aspirations and Universal Appeal. Paris as a Cultural Center for South American Geometric Abstraction from the Postwar Period to the 1960s”. Catálogo de la exposición inaugurada el 20 de noviembre de 2018.