398. O tych co skaczą i fruwają słów kilka.

"Zdjęcie bez żywej istoty nie ma sensu. I drzewo, a nawet las, zupełnie nie wystarczą. To musi być stworzenie Boże, które się rusza." - pisał w ostatnim numerze Kontynentów Jacek Hugo-Bader.
 

 Wszystkie zdjęcia poniżej zrobione zostały w Goreme.

397. Post scriptum do kobiety samotnej w podróży.

Kochani, miałam pisać na nowy temat, ale jeszcze raz sięgnęłam do Waszych komentarzy i zrobiło mi się szkoda, że gdzieś przepadną w czeluściach internetu. Przecież tak wspaniale napisaliście:) Mam nadzieję, że nie pogniewacie się na mnie za opublikowanie ich jako odrębny wpis, oczywiście z linkami do Waszych blogów. Może ktoś jeszcze coś dorzuci, jakieś swoje refleksje. Dla wszystkich, którzy się jeszcze wahają. Którzy chcieliby, a boją się. Podczas gdy fascynujący świat czeka. A ja bym bardzo prosiła, bo w takim samotnym podróżowaniu nie mam aż tak wiele doświadczenia (przeważnie ciągałam Ines), o dobre rady à propos takiego samotnego podróżowania. Dla mnie i nie tylko :) Ilustracje - to jeszcze raz Goreme (mam nadzieję, że Was nie zamęczyłam, a jeśli tak to krzyczcie!)

394. Gram w zielone - czyli jeden rower i winnice w Goreme

Wczoraj spełniłam jedno ze swoich marzeń. Od wieków chciałam posiadać rower stacjonarny. I stało się. Słowo się rzekło i rower stoi w pokoju. Na dodatek zielony (z czarnym) - ostatnio mam straszny głód zielonego :) I nie  żebym nie posiadała normalnego roweru. Ale od dziś nie będę miała poczucia straconego czasu, gdy będę oglądać np. mój ulubiony program: Grand design.

393. Potęga spojrzenia i magiczne drzewa

W małej osadzie, na brzegu jednego z tureckich mórz, żył sobie człowiek imieniem Nazar. Nie pałano do niego sympatią i wszyscy starali się schodzić mu z drogi. Przyczyną owego zachowania był zły wzrok i wola Nazara. Wystarczyło jedno spojrzenie na kogoś i wkrótce osoba ta stawała się ofiarą nieszczęścia. 

392. Zapraszam na niedzielny spacer po Goreme i okolicy

Po ciężkim tygodniu, smutnym tygodniu, nie ma nic lepszego niż spacer. Za oknem w końcu wiosna i słońce z nutką optymizmu. 

W świadomości bilans ostatnich dni - na plus , że po wtorkowym szkoleniu, w końcu wiem jak powinno się udzielać pierwszej pomocy, ba nawet wiem jak użyć defibrylatora. Obym nie miała okazji tej wiedzy zweryfikować w rzeczywistości. I jeszcze jednym plusem jest to, że mimo takiej przerwy w pisaniu, nie uciekliście ode mnie :) 

Dziękuję. A teraz nie będę już dłużej truć, wciąż jakoś trudno przychodzi mi pisanie (tak ciężko gdy najlepsi przyjaciele odchodzą, zostawiając pustkę nie do wypełnienia).

Zapraszam na przechadzkę.

388. W krainie skalnych kościołów czyli Muzeum w Goreme

 Ich początki sięgają aż IV wieku, kiedy to grupa pustelników wyruszyła na poszukiwanie odpowiedniego dla siebie miejsca. Księżycowy krajobraz, klimat, spokój w pobliżu dzisiejszej osady Goreme. Miękkie skały okazały się idealne by wydrążyć w nich jaskinie - cele odpowiednie dla ascetycznego życia, z czasem zostały wydrążone kościoły, a nawet klasztory. 

 

Kapadocja czyli coś dla oka i nie tylko, a wszystko mocno przyprawione słońcem

Dziś zamawiałam dobre wina na święta, przypomniało mi to wizytę oraz degustację w pewnej winiarni w Kapadocji. Słońce i ziemia sprzyjają tam produkcji wina. W dniu wylotu, na lotnisku odkryłam nawet wino o smaku różanym. I już rozpędziłam się do kupowania, jako wielbicielka wszystkiego o smaku róży, niestety powstrzymała mnie miła pani w kasie sklepu bezcłowego.

Smakowanie Kapadocji...

...a właściwie smaki Goreme. I te rzeczywiste i te metafizyczne. 

Zapraszam dzisiaj na tradycyjną potrawę, którą zjecie w Kapadocji. Tak smaczną jak i efektowną. Mowa oczywiście o Testi Kebab. Sedno przyrządzenia tej kompozycji mięs, jarzyn i przypraw leży w ceramicznym naczyniu, indywidualnym dla każdej porcji. Po włożeniu do środka produktów, naczynie jest zamykane i szczelnie zalepiane gliną, a następnie wkładane do pieca. Na stół trafia gorące i wciąż zamknięte. W środku czeka na nas pyszna niespodzianka.

Kapadocja - czyli Goreme i relaks idealny

Gdybym przypuszczała, że Kapadocja pobije na głowę mocno skomercjalizowane wybrzeże, inaczej rozplanowałabym nasz pobyt w Turcji.

Jak zepsułam swoje dziecko.

Moje młodsze dziecię było w zeszłym roku na wycieczce szkolnej w Berlinie. Bardzo się cieszyło i na tę okazję czekało. Po powrocie telefonuje do domu i oświadcza stanowczym głosem:

- Mamo, zepsułaś mnie.

- ... ? Jak to zepsułam?

- Bo ja nie potrafię jeździć z wycieczkami. To nie to samo. Wolałabym zwiedzać ten Berlin po swojemu. 

(tak to mniej więcej brzmiało)

 Tak oto wygląda zepsute dziecko po zakupieniu w Goreme islamskiego katechizmu w języku angielskim

Nie święci garnki lepią :)

Po odprawieniu Ines do internatu (tak to jest, że gdy przyjeżdża dziecię do domu, starsze lub młodsze, bez różnicy, to przez kilka dni świat staje na głowie i ma jedną orbitę - wokół tego właśnie dziecięcia), można zabrać się za własne, drobne przyjemności, jak na przykład blog :) Co też właśnie czynię. Dziś na zdjęciach moja pociecha młodsza, towarzyszka podróży, w roli uczennicy garncarza. Ale najpierw fachowe szkolenie, dla wszystkich chętnych - w Kapadocji :) Bo proszę Państwa w Turcji nie święci garnki lepią ;)

Ines - ubrana w gustowne spodenki robocze zabiera się do pracy 

Pozornie praca wydaje się być prosta choć nieco brudząca

Czarownica współczesna

Mała korekta

I już dzieło prawie gotowe, a wraz z nim zmienia się przekonanie, że czasem rzeczy z pozoru łatwe wcale takimi nie są.

I tak Ines została uczniem garncarskim choć pierwszy w życiu garnek powstał nieco fantazyjny, a ile dał radości i zapewne pozostanie w pamięci na zawsze :) Zabierajcie w podróże swoje nastolatki, bo choć to najtrudniej strawny wiek, ile szczęścia może dać babranie się w glinie gdzieś na krańcach świata :)

Swoją drogą uczeń w średniowieczu (wszak ceramika to bynajmniej nie współczesny wynalazek) nazywany był terminatorem. Na zdjęciach Ines - terminator oraz jej dzieło :)

Dziś w cyklu "ceramicznym" - jak to się robi w Turcji ;)

W Kapadocji miałyśmy okazję zwiedzić fabryczkę ceramiki. A w niej mogłyśmy pomacać, pooglądać i wysłuchać wykładu na temat samego procesu tworzenia jak i rodzajów ceramiki oraz zdobień typowo tureckich. Na pewno część z wyeksponowanych później na sprzedaż, w sklepiku, różnych "skorupek", to rzeczywiście rękodzieło. Podejrzewam jednak, że większość była już masową  produkcją. Tu zaczynamy od końca - oto jak wygląda tradycyjne, tureckie zdobienie.

Półprodukty

A to już sprawdzanie jakości finalnego produktu