Margerytkowo

Nigdy nie zrozumiem takich zachowań... Na zasadzie: masz robić tak i tak, być taka i taka, i jeszcze pamiętać o tym i o tym. I nie mam na myśli rad o które proszę, tylko takie rady nieproszone, wciskane na siłę, w poczuciu wyższości i przekonaniu, że jest się osobą, która może mówić innym co powinni i co wypada. I nie raz na jakiś czas, a na każdym kroku.

Boli mnie to o tyle, że sama, choć mam przekonanie, że pusto w mojej głowie nie jest, to zwyczajnie boję się dawać rady, nawet te oczekiwane, bo czuję za nie odpowiedzialność. Za to, co nastąpi, jeśli ktoś postąpi tak, jak mu radziłam. Sytuacje, kiedy ktoś obserwując to, co robię - idzie w moje ślady, robiąc podobnie, w równym stopniu napawają mnie i radością i niepokojem.

Po doświadczeniach ostatniego roku serio mam ochotę momentami obejrzeć cal po calu moje czoło i ustalić, gdzie mam napisane: "uformuj mnie, ulep ze mnie coś". Nosz kuźwa, nie jestem gliną! OK, jestem osobą, która na początku głównie obserwuje i słucha, zanim się rozkręci, ale to nie znaczy, że jestem łagodna, ugodowa i "do ułożenia"... Za to mam wrażenie, że ci sami ludzie, którzy najpierw szufladkują mnie jako "spolegliwą", przeżywają później ciężki szok, kiedy się okazuje, że mam własne zdanie i będę go bronić do upadłego, zwłaszcza jeśli ktoś mi wciska na siłę coś innego.

OK, złość i niezrozumienie całej sytuacji to jedno. Kulejące poczucie własnej wartości, przez kogoś, kto miał duże problemy ze zrozumieniem mojego "nie" to inna kwestia.

Tyle się ostatnio mówi o tym pod kątem nieranienia uczuć kogoś, kto naciska, dziękowaniu napastującemu za zainteresowanie i takich tam... No i niestety dla mnie to też temat na czasie. Moja znajoma, pracująca jako prywatny detektyw obecnie, miała takie powiedzenie "jeśli zamykają drzwi, wejdź oknem, a jak zamykają okno -wejdź kominem". Może ma to zastosowanie w pracy detektywa, ale nie ma w relacjach damsko-męskich, zdcydowanie.

Wieki temu, po mineło już 10 lat, coś tam między nami zaiskrzyło. Ostatecznie to ja urwałam temat. Dzisięć lat później, on po rozstaniu z dziewczyną (byli razem 9 lat) poszedł ze mną na piwo, wspominanie starych czasów, rozmowy o wszystkim. OK, jedna kwestia: to, że człowieku stawiasz mi piwo, nie znaczy, że to gwarancja że tę noc spędzimy razem. To, że mimo mojego "nie" odprowadzasz mnie do mieszkania, byłoby jeszcze miłe, gdybyś później nie wprosił się do mnie "bo musisz siku", a później nie chciał się koniecznie napić herbaty, a gdybyś później nie pytał czy możesz zostać na noc... Każde kolejne "nie" zbite kolejnym pytaniem. OK, miło, że mnie w końcu posłuchałeś i sobie poszedłeś.

Ale kolejne pytania o spotkanie, dawanie rad, mimo że wcale o nie nie prosiłam, mówienie co "lepiej" (niż choćby siedzieć w domu), tylko mnie dobijały, co ostatecznie zaowocowało tym, że zostałeś zablokowany na fb, w telefonie zresztą też.

A ja leczę swoje pokaleczenia, bo odezwały się stare rany i dokuczają na całego...

Od kilku lat październik jest dla mnie czasem szczególnym. Z jednej strony na pewno październikowa aura sprzyja zwolnieniu, refleksji przy szarlotce, gorącej herbacie i w blasku świec... i nabraniu dystansu... z drugiej... jak wyjaśnić to, że w kilkuletnim odstępie właśnie pod koniec października działy się rzeczy tak dla mnie ważne?

Choć, jak o tym pomyślę to na początku października przeprowadziłam się do miasta, które teraz, po tych 12 latach nazywam moim i kocham - czasem niełatwą miłością. Przeprowadzka tuż przed studiami, a zostałam na dobre. Jak dobrze wiedzieć, że są ludzie, z którymi kontakt mam nieprzerwanie od wtedy...

Sześć lat temu na skutek pewnego "zakładu z samą sobą"... ohhh wait... to nie było sześć lat temu, a siedem - a więc siedem lat temu pod koniec października poszłam na spotkanie rekrutacyjne do Akademii Przyszłości i pierwsza osoba, którą tam wtedy poznałam, jest w moim życiu do dziś... z przerwami, niefajnymi momentami, kryzysami. Królik. Do dziś nie bardzo wiem, jak to się stało, że ten sam gość, który ze mną wtedy rozmawiał na spotkaniu rekrutacyjnym, sześć lat później jeździ ze mną na 50-kilometrowe wycieczki rowerowe, pija dziwne piwa i gra w dziwne planszówki. W sumie sobie też się dziwię, że jeszcze z nim wytrzymuję :P

Pięć lat temu poprosiłam o spotkanie kogoś, z kim nie byłam jakoś szczególnie zżyta, ale o kim miałam powody myśleć, że jest osobą empatyczną... że wysłucha mnie i doradzi mi coś sensownego. Tak się stało... Choć teraz dzielą nas kilometry to gdzieś jednak w zakamarku serca jest szczególne miejsce dla tej osoby. I wdzięczność. Za wszystko po trochu.

Cztery lata temu w październiku podjęłam też decyzję o przeprowadzce na Grochów... gdzie mieszkam do dziś.

Trzy lata temu... to taka część mojej historii, która nieustannie mnie wzrusza i wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Pan Uśmiech. I te wszystkie chwile spędzone na rozmowach, ten ocean akceptacji w jego oczach, który widziałam w nich niezależnie od tego, czy płakałam, bo już nie umiałam sobie poradzić, czy uśmiechałam się od ucha do ucha, czy myliłam kroki tańców, których Pan Uśmiech uczył. Niezależnie od tego ile czasu minęło, widuję to samo w jego oczach do dziś, kiedy się czasem widzimy. To grzeje serce i czyni jesień cieplejszą... Tak jak ostatnie zupełnie niezaplanowane spotkanie na tańcach i rozmowy o wszystkim i o niczym. I patrzenie sobie w oczy z tym szelmowskim uśmiechem.

Dwa lata temu... chyba po raz pierwszy tak mocno do mnie dotarło, że kogoś mi bliskiego traktuję, nie tak dobrze jak bym chciała... i postarałam się to zmienić, nadrobić. A więc wędrówki poza Warszawę i wspieranie w powrotach do zdrowia.

Rok temu... Cóż, rok temu w październiku musiałam wybrać, kto dla mnie ważny i co dla mnie ważne, przy okazji kilka osób się odsunęło... mniej lub bardziej drogi się rozeszły, a ja zyskałam pewność, że wybrałam dobrze. Jeśli ktoś mi bliski traci w niefajnych okolicznościach pracę, to sorry, ale nie będę chciała poświęcać większości swojego czasu na luźne small-talki i spotkania z ludźmi, którzy mnie nie szanują. I tego się trzymam do dziś.


Tak, Październiku, bądź dla mnie dobry...

Kolejny, jakże udany koncert Ceili w Korsarzu. I w sumie pożegnanie z moją przychodnią na Ursynowie, której pacjentką byłam ... od dawna. Czas zamknąć jakiś etap w życiu. Tego samego dnia znalazłam cztery czterolistne koniczynki (jakie to do mnie podobne!) i robiłam zdjęcia kwiatom i motylom... eh, piękne, słoneczne chwile!


No właśnie: poniżej kontytuacja, czyli kwietna łąka w okolicach Dworca Zachodniego. I moje własne kwiaty, na parapecie. Piękności. A obok moja radosnożółta doniczka i nowa butelka, w przyszłości będzie pełna pigwówki.


Potyczki mieszkaniowe, czyli nowa skrzynka na bezpieczniki (ja tylko towarzyszyłam!) i robienie sosu z papryki... A później jeszcze mały spacer i polowanie na piękne zdjęcia kolcowoju... cuuuudo!


Poniżej pracowe potyczki: czyli karty z naszej pracowej, integracyjnej gry i pakowanie swoich rzeczy do kartonu na czas pracowej przeprowadzki (na inne piętro, na czas remontu), a przy tym nadgarstek zalepiony plastrem, tak mnie zabolały moje nierozładowane emocje (że tak to ujmę)... w sensie siniak, krwiak, czy jakoś tak...I kwiaty, które jak dla mnie są trochę kosmitami, a później dosłownie jesień na progu i jeszcze chwytanie słońca i ciepła...


I kontynuacja słonecznych chwil...
A później babeczki z zieloną herbatą i z pijanymi wiśniami, trochę samotności przy zielonym piwie i trochę z babeczkami, takimi bardzo sympatycznymi.
I przy okazji warkocz, który mi Ania zrobiła.


Następnego dnia realizowanie urodzinowego pomysłu, który mi strzelił do głowy i pierwsza od dawna sesja zdjęciowa, na której zarobiłam. Zdjęcia są jedynie sprzed i w trakcie... ta pogoda była cudna. A później jeszcze zwariowane spotkanie z dziewczynami.
I obrabianie zdjęć z sesji, z przekonaniem się do użuwania myszki :)


Parę jesiennych zdjęć w biegu między pracą a pracą... I trochę kolorów, czyli nowe wielokolorowe kredki... I ciąg dalszy moich potyczek z samą sobą... Kolorowanie, ciekawostki w Tigerze i takie tam różne.


I zachwyty niebem: w drodze do pracy i tuż przed pracą. Spacer z Asią pełen fajnych życiowych rozmów, w czasie tego spaceru wypaczałąm taki oto telefon na ścianie. I kolorów cała masa, czyli kredki i mój piórnik, a później coś słodkiego i coś ślicznego.


Znów zachwyty niebem w drodze do pracy... I ... no cóż, zachwycił mnie wiórek z kredki. Wcinanie babeczki z zieloną herbatą w pracy i kolorowanie.
A później peron w Ząbkach, kiedy to wracałam późnym wieczorem i marzłam (bo sweter został w pracy).


Ciąg dalszy jesiennych rewolucji, czyli jak pudełka zyskały nowy imidż. I już zlana do końca pigwówka. Teraz ma tylko stać... kilka miesięcy. Obok moje powroty czyli wzięcie do rąk drutów po dłuuuugiej przerwie i odkopanie stareńkiego telefonu plus zdzwienie, że jeszcze działa.

Wieczorne łapanie Loesje gdzieś na Muranowie. I sesja w Fajnym Miejscu. W końcu udało mi się dotrzeć. Poniżej czapka, którą wtedy dziergałam i to, czym mi podziękowała koleżanka z pracy za pigwę. Mniam...
A jeszcze niżej zaschody słońca i jeden z powodów, dla których mieszkanie po praskiej stronie Wisły jest dla mnie takie cudne <3


Spacer pełen słońca po Parku Skaryszewskim ... cudnie było.


Zachwytów ciąg dalszy...


I zachwyty tą domową roślinnością - też zawsze spoko.
Poza tym odwiedziny Madzi wtedy i... jak miło się spotkać, choćby i po takim czasie, a przy okazji napić się pestkówki!
Kiedy wracałam z pracy rano, widząc taaaaakie korki, naprawdę się ucieszyłam, że ja z pracy a nie do pracy. Plus zachwyty dzbankiem herbaty na moim jakże uroczym stole... cóż, zawsze są powody do zachwytu.



Wieczorne rowerowanie z Królikiem, jak miło...
I spotkanie we trójkę (nie licząc kota) choć jak widać kot urokliwy strasznie.


Popcorn z mikrofali, mniam! A później tak bardzo sentymentalnie i tak bardzo z tęsknotą za dzieciństwem: kakałko i chleb z masłem... A później dalej dzierganie, dzierganie, dzierganie, druty moja miłość! Plus... kajak wypaczany pewnego deszczowego dnia na czyimś balkonie. Zrobiło mi to dzień, mówię Wam. A kominek pewnej nocy robił za inhalator, napełniony wodą z olejkiem eukaliptusowym, coby przegonić przeziębienie.


Urzekł mnie ten kubeczek... A kwiaty cyknięte w czasie, kiedy się szwendałam po Ursusie czekając na Donię, która za mnie zanabyła mój pokrowiec na łóżko :)
I pierwsza dynia zakupiona tej jesieni :)
I znów pierwszy raz: pierwsza mandala narysowana i pokolorowana osobiście.


Poniżej moje łóżko po liftingu: już nie szare i z urokliwymi, superpoduszkami, nie ma to jak mieć zakupowego farta :)
Znów zachwyty wschodami słońca w drodze do pracy i ... sernik na zimno w pracy. Straszna tona chemii ale jaka pyszna. Zdjęcie zrobione specjalnie na okoliczność dokuczenia Królikowi bo on je uwielbia. Spokojnie, ode mnie dostał kilka takich :)
I wszystko różowe, jak by nie patrzeć. Plus sympatyczny widok z okna  w pracy.


Biuro Zawodów Maratonu Warszawskiego i robienie zdjęć do pewnej niespodzianki... Dłuuugi spacer i odebranie zamówienia... ze skarabeuszem na awersie (czy tak się mówi o kartach?) i powrót bardzo jesienny do mieszkania...


Z jednej strony przeziębienie dające się we znaki, z drugiej pragnienie słońca i spaceru, poszłam więc sama ze sobą na kompromis i poszłam ubrana ciepło i w czapce. I taki oto efekt.


I jeszcze ciąg dalszy jesiennych zachwytów:


I jeszcze nieco, a później jeszcze naleśniki z Królikiem, których akurat nie ma na zdjęciach, a jeszcze później relaks... Taki wrzesień, o.

Coś we mnie pękło na amen...

Dawniej najczęściej byłam osobą, która nalega, by dowiedzieć się, co się stało, czemu ktoś mnie zaczyna unikać, nie chce się spotkać, zachowuje się dziwnie. Pytałam, drążyłam, w odpowiedzi coraz częściej dostając jedynie chłód. I dystans się powiększał. A mimo to znów pytałam, drążyłam, chciałam wiedzieć... oczywiście nic z tego dobrego nie wynikało.

Jakiś czas temu zauważyłam, że coś się zaczęło zmieniać... może to kwestia chęci zadbania o siebie najpierw, a później o bliskich mi ludzi, świadomość, że moja doba nie jest nieograniczona, że mając czas dla jednej osoby, nijak nie znajdę go dla innej... Inna rzecz, że ja naprawdę za długo byłam tą, która chce na siłę sklejać to, co już od dawna nie nadaje się do niczego. Albo chciałam skleić coś, co dla drugiej osoby nie było w ogóle aż tak ważne, by o to dbać...

Ostatnio wpadł mi w oczy cytat, który udostępniłam na fb:

Doszłam w życiu do chwili, gdzie już za dużo nie tłumaczę. Jeśli ktoś mnie źle traktuje, to po prostu odpuszczam. Ochładzam relacje. Rozluźniam stosunki. Czasami odchodzę całkiem od znajomości z taką osobą. Kiedy już sobie uświadomię, że ktoś nie jest wart mojego czasu, to zwyczajnie przestaję mu go poświęcać. Życie jest za krótkie na emocjonalne konfrontacje z ludźmi, którzy nie wzbudzają już w nas pozytywnych uczuć uczuć. 
- Aleksandra Steć

Nie chodzi o to, że mi to obojętne. Czasem to boli cholernie. Czasem mam ochotę zadzwonić, napisać, zagadnąć... i się przed tym hamuję. Bo nie chcę znów chodzić za kimś jak piesek, czekając na okruch życzliwości.

Żeby nie było wątpliwości: są ludzie, za którymi będę łazić do znudzenia, pytając co się stało, drążąc temat, a jeśli będzie taka potrzeba to po raz setny i tysięczny powtórzę, że weź mnie człowieku nie denerwuj, jak będę miała dość marudzenia, to Ci powiem, polezę na koniec świata po coś, co sprawi Ci radość... Cała rzecz w tym, że dotyczy to ludzi, dla których ja też się liczę i mówią mi o tym, a ja czuję, że tak jest...

Ja naprawdę nie jestem już zainteresowana uganianiem się za kimś, kto nie umie lub nie chce powiedzieć "zależy mi na Tobie", albo okazać swoim zachowaniem, że tak właśnie jest. Choć są momenty, że mam wątpliwość, że waham się czy zbyt nie przeginam...