Margerytkowo

Jest inaczej niż było kiedykolwiek.

Spokojniej, zwyczajniej, pozytywniej.

Czasem, kiedy mi szczególnie źle, zamykam oczy i przypominam sobie pewien wieczór, kiedy płakałam z głową na czyichś kolanach, a ktoś mnie gładził po ręce, przytulał i po prostu był. 

Chyba faktycznie na jakiś czas kompletnie zwątpiłam w ludzi, w siebie... we wszystko.

I akurat to doświadczenie, ten wieczór, było jednym z tych przywracających mi wiarę.

Kilka miesięcy tego roku było szczególnie ciężkich, pogubiłam się kompletnie, napięcie, które temu towarzyszyło było szczególnie męczące. Powoli mija. Lato spędzane na słońcu, na świeżym powietrzu, z ludźmi, których lubię, pomaga zrzucić z siebie ciężar ostatnich miesięcy. 

Sama nie wiem dlaczego, ale często bywało tak, że ktoś wobec mnie przyjmował postawę: jestem mądrzejszy (mądrzejsza), bardziej doświadczony (doświadczona), mam więcej rozsądku, wiedzy, umiejętności. Może zresztą, jak kiedyś powiedziała Pa: wzbudzam instynkt opiekuńczy. OK, to było fajne do jakiegoś momentu, dalej jest fajne, czasami, w niektórych momentach życia. 

Ale nie zawsze. Nie chcę być wiecznie tą słabszą, którą się trzeba opiekować, wolę relacje bardziej zrównoważone, gdzie czasem to ktoś mi pomaga, a czasem to ja pomagam komuś...

Choć czasem by tak było, potrzeba mi mojego własnego wysiłku, odwagi by uwierzyć, że ja sama wcale nie jestem gorsza, słabsza... że mogę komuś dać coś cennego z siebie, że mogę się kimś odpowiedzialnie zaopiekować, kiedy tego faktycznie potrzebuje. 

I czasem dalej nie wiem.... jak się o kogoś troszczyć, ale zdaję się na intuicję i to jest OK :)

Och, straszne.

Zastanawiam się tylko, czy którakolwiek z cytujących artykuł osób przeczytała go w oryginale od deski do deski i wtedy się z nim zgodziła. Przyznaję, ja tego nie zrobiłam. Jednak właśnie z tego powodu nie będę wydawać pochopnych ocen, krzyczeć: a widzicie, ktoś znowu nas chciał oszukać, żerują na niewiedzy, i och, ach, to piekielne USA, tam wszystko wymyślą!

W tym przypadku, wyjątkowo, komentarze pod tekstem są naprawdę wyważone i warto je przeczytać. 

Mniej więcej to samo co teraz mówi się o ADHD, niekiedy słyszałam o syndromie DDA. Może nie, że na tym zarabia przemysł farmaceutyczny, ale terapeuci. Że właściwie wszystkie cechy osób, które "posiadają" syndrom DDA są na tyle ogólne, że można je znaleźć niemal u każdego. A później? Lata terapii, jeśli wyjątkowo trafisz na sensownego terapeutę w NFZ to spoko, jeśli nie, to już większy wydatek, terapia prywatnie do tanich nie należy. Pomijając już to, że gdzieś przy tej okazji szalenie łatwo wpaść na oszołomów, ludzi którym nie zależy na Twoim dobrym samopoczuciu, a na swoim zysku. Jak wszędzie. Tylko kiedy szukasz pomocy, nie umiesz dać sobie rady ze swoim życiem, zrobisz wiele, by mieć choćby nadzieję, że poczujesz się lepiej.

Wracając jednak do ADHD... Nie pomijam faktu, że często przegina się z diagnozowaniem go. Zgadzam się, że tak jest. Ale to dotyczy wszystkiego. Jednak nie będę pisać że to nie istnieje, że jest wymyślone, że ktoś po prostu chciał zarobić. Choćby dlatego, że pan, który teraz złożył śmiałe wyznanie, wcale nie odkrył ADHD, nie on pierwszy o tym napisał. I nie on jedyny.

Małe wyjaśnienie: uważam, że sama mam ADHD, wiele to dla mnie zmieniło, bo mając świadomość, że jakieś moje kłopoty mogą z tego właśnie wynikać, inaczej do nich podchodzę i ... (nie, nie tłumaczę: to ADHD, więc nie muszę nad sobą pracować) skuteczniej sobie z nimi radzę. Nie biorę farmaceutyków. Co nie znaczy, że uważam, że one w ogóle nie są potrzebne w ADHD. Zmieniłam dietę, aktywność fizyczną, podejście do wielu rzeczy. 

Sobotnie przedpołudnie spędzone wśród ludzi, którzy są szalonymi zapaleńcami, entuzjastami tak biegania jak i pomagania innym, najczęściej za free. Mówię tu o ludkach z Fundacji Maraton Warszawski. Nie obeszło się bez spotkania z Królewiczem do którego drużyny trafiłam i zapewne to on miał na to wpływ. Tak czy inaczej byłam wszędzie po trochu, zrobiłam masę zdjęć (również makro), pogadałam z ludkami, zrobiłam to, co miałam do zrobienia i zniknęłam... by zrelaksować się przy fotografowaniu jedynie przyrody w Parku Skaryszewskim. Ja naprawdę lubię ludzi, ale czasem potrzebuję od nich odpocząć.

Co też się zacnie udało :)

A później... powrót do pewnej znajomości, dawniej dość bliskiej. Przerwa kilkumiesięczna i nagle, niespodziewanie wymiana zdań na fb. I ona miała bajzel w życiu i ja. Jakoś nie było czasu i chęci by się odzywać. Jak na razie czuję ulgę, że tak się stało, że znów piszemy, rozmawiamy.

Jest mi zwyczajnie dobrze.

A inna znajomość... No właśnie, Królewicz został ode mnie poproszony, by do połowy września się nie odzywał, bo chcę się zdystansować, chcę odpocząć. Skoro (jak mówi i pisze) nie jest mną zainteresowany a wszyscy poza małą grupą osób są mu obojętni, to chyba nie powinno to być dla niego problemem? Jest. Bo jakkolwiek się zgodził, napisał: Spoko:), to następnego dnia zaczął ze mną przeuroczą i przezabawną mailową wymianę zdań. Nie chcę. W jakimś momencie się zatrzymałam, zastanowiłam i na kolejnego maila nie odpisałam. Wyraźnie napisałam: "chyba, żeby to było coś ważnego i pilnego..." To nie było. Nie mam ochoty się jarać pisaniem z kimś, kto zasadniczo chciałby, żebym ciągle była pod jego wpływem, pod jego urokiem, a co za tym idzie, była skłonna wiele dla niego zrobić.

Coś mi się wydaje że zmiany, jakie we mnie zachodzą i te, które jeszcze zajdą, nie będą się Królewiczowi podobały. To nic. Mam po uszy.